หลวงปู่ สุวัจน์ สุวโจ

รักษาจิตเท่านั้น ถ้าจิตมันยอมรับความจริง มันก็พ้้นทุก์์ด้้

เห็นกายในกาย ที่พ้ระพุ้ทธเจ้าท่านให้เห็นตามความเป็นจริง ก็เพ้ื่อกาจั้สิ่งที่หลอกลวง
สิ่งที่ดม่จริง ที่มีอยู่ในจิตใจ ที่เคยหลงมาก่อน เพ้ราะความจริงเท่านั้น
ทาให้เรายึ้มั่นด้้ เป็นที่พ้ึ่งด้้
กาจั้ภัยด้้
เพ้ราะความรู้จริงเห็นจริง ตามสภาวะธาตุสภาวะธรรม ที่มีปัจจัยปรุงแต่ง
ที่ทาให้เราและสัตว์ทั้งหลายเ์้าใจผิ้...สาคัญผิ้ ยึ้ถือดปผิ้ เลยด้้รับทุก์์
จากความรู้ผิ้เ์้าใจผิ้ มาเป็นเวลายาวนาน..

จิตดม่รู้ความจริง“
เป็นตัวสมุทัยที่สาคัญมาก

อวิชชาที่จะ้ับ ก็้ับเพ้ราะเรามารู้จริงอันนี้
เมื่อมันรู้จริงแล้ว ความดม่รู้จะอยู่ด้้อย่างดร
ที่เคยหลงเ์้าใจผิ้ แต่ก่อนว่า เป็นตัวเป็นตน เป็นเราเป็นเ์า
พ้ยายามตกแต่งให้มันสะอา้ ให้มันน่าเพ้ลิ้เพ้ลินยิน้ี
ถ้ามาู้จริงๆ แล้ว สิ่งที่เราเ์้าใจมาแต่ก่อนล้วนแต่เป็นความเ์้าใจผิ้
ดม่เป็นความจริงโ้ยธรรม
แต่เป็นความจริง สาหรับปุถุชนผู้ยังหนา

ขอให้เราทั้งหลาย พยายามปฏิบัติดูจิตใจของเราโดยเฉพาะเจาะจงในปัจจุบัน อย่าให้เผลอตัว
สังเกตดูอยู่นั้นแหละ จิตสบายก็ให้รู้ว่าสบาย จิตไม่สบาย เราก็ไม่ต้องเดือดร้อน กับเรื่องไม่สบาย
ก็เป็นเรื่องของเวทนา เรื่องผู้รู้ เรามีหน้าที่รู้เท่านั้นแหละ..ขอให้รู้ต่อเนื่องกันไป
อย่าเผลอไปตามอาการสบาย หรือไม่สบาย อย่าเผลอไปตามอาการสงบ หรือไม่สงบ
อันนั้นเป็นเรื่องของสังขาร มันแต่งมันเอง ...

การฝึกหัดปฏิบัติอบรมจิตใจ ให้เริ่มต้นจนเกิดความรู้ตัวเสียก่อน พยายามทาความรู้ตัวให้มาก
มีสติ นั่งก็รู้ เดินก็รู้ มีความสุขก็รู้ มีความทุกข์ก็รู้ ถ้าหากว่าเราอบรมความรู้ให้โดยรอบแล้ว
เราทั้งหลายไม่ต้องสงสัย จะต้องได้พุทโธแน่นอน
พุทโธจะต้องบังเกิดขึ้นในตัวของเราแน่นอน พุทโธก็แปลโดยตรงแล้วว่าผู้รู้...

การภาวนานี้ เป็นการงานชนิดหนึ่ง เป็นงานที่ออกจากทุกข์
ก็คือออกจากความหลง ความไม่รู้ตัวนี้เอง ให้เกิดความรู้ตัวขึ้นมา
ขอให้เราท่านทั้งหลายที่เริ่มต้นภาวนานั้น
อย่าอยากรู้มาก...เพียงแค่รู้ตัวก็พอแล้ว

เมื่อเราระลึกรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา
ความรู้นั้นย่อมแผดเผากิเลสที่ทาให้เราหลงได้
เพราะความรู้กับความหลงนั้นเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม ...
ถ้ามีความรู้น้อย ความหลง ความพลั้ง ความเผลอก็มากขึ้น
ถ้ามีความรู้ตัวมาก ความหลงก็น้อยลงไป
ถ้าเรามีความรู้เต็มเปี่ยม ความหลงก็ไม่มี
เพราะมันไม่มีที่อยู่ ที่เกาะ ที่อาศัย. . .

เราไปหาความสุขที่อื่นเป็นเวลายาวนาน ไม่เคยได้รับความสุขที่แท้จริง
เมื่อเรามาอบรมจิตใจให้สงบ จึงจะเกิดความสุขอยู่ที่นี้
อยู่ที่ตัวของเรา ในตัวของเรานี่ ไม่ใช่มีแต่ทุกข์อย่างเดียว
ถ้าเราสามารถมีความฉลาดเพียงพอ เราก็จะได้รับความสุข
นี่แหละเราจะได้ความสงบ อยู่ในความไม่สงบนี่แหละ ก็เหมือนกับเราจะได้ความแจ้งอยู่ในที่มืดนี่แหละ

การปฏิบัติภาวนานั้น เราจะเลือกปฏิบัติ เฉพ้าะเวลาสุ์นั้นดม่ด้้
เราต้องปฏิบัติภาวนาให้ด้้ ทั้งในเวลาสุ์ และทุก์์

เราเถลดถลอยู่ เราจึงดม่สามารถที่จะ์้ามแม่น้าอันเต็มดป้้วอันตราย
เพ้ื่อให้พ้้นอันตรายเหล่านั้นด้้ ดม่มีสติ ดม่มีปัญญา
เพ้ราะเหตุนั้นเราจึงจาเป็นต้องด้้รับความทุก์์ ความเศร้าหมองทางจิตใจอยู่เสมอ

ถ้าเราฉลา้ เราจะด้้ความสงบในท่ามกลางที่วุ่นวายนี่แหละ

สมาธิอยู่ตรงที่จิต์องเราดม่เผลอ
เมื่อจิตดม่เผลอจิตก็ตั้งมั่นด้้
ถ้าจิตเผลอเมื่อดหร่ จิตก็ตั้งตัวดม่ด้้
ล่มอยู่เรื่อย ์า้อยู่เรื่อย