Programa xogando co pensamento

PROGRAMA “XOGANDO
CO PENSAMENTO”
PLAN DE ACCIÓN TITORIAL

“Unha vez espertado o pensamento non volve dormitar” -
(Thomas Carlyle)

DEPARTAMENTO DE ORIENTACION

PROGRAMA “XOGANDO CO PENSAMENTO”

1. INTRODUCIÓN

2. OBXECTIVOS

3. CONTIDOS

4. ACTIVIDADES E TEMPORALIZACIÓN

5. MATERIAIS

6. AVALIACIÓN E SEGUEMENTO

2


1. INTRODUCIÓN

Unha preocupación constante nos centros educativos é a calidade do
pensamento do seu alumnado: cómo se chega aos niveis do bo pensamento. Aínda
que o pensamento desexable foi caracterizado de moitos xeitos (produtivo, racional,
lóxico, etc.), o termo máis empregado é pensamento crítico. O pensamento creativo
ou inventivo é un segundo tipo de pensamento que se debe fomentar nas aulas.
Considerase que o pensamento crítico é, primordialmente, pensamento avaliativo e
o pensamento creativo, xenerativo. Unha diferenza entre ambos radica en que o
crítico emite xuízos de avaliación baseados nun razoamento lóxico (Piette, 1998).
Pero os dous tipos de pensamento non son contrarios, compleméntanse e
comparten moitos atributos. Os pensadores críticos xeran maneiras de probar as
súas afirmacións; os pensadores creativos examinan pensamentos xerados
recentemente para avaliar a súa validez e utilidade. Tanto un coma outro
caracterizan un tipo de pensamento de orden superior, que é a esencia da
comprensión e evita a aplicación repetitiva de coñecementos ou habilidades
mecánicas.

Dende a psicoloxía cognitiva vense traballando na mellora do pensamento
por medio de estratexias ou programas específicos, como son os de Feuerstein,
Lipman, Gardner, co propósito de “ensinar a pensar” ao alumnado dentro do
contexto escolar. Dende esta perspectiva do “ensinar a pensar” xenáronse algúns
modelos orientados a desenvolver estratexias de pensamento. Os supostos básicos
destes modelos os podemos resumir nos puntos seguintes:
A ensinanza directa de habilidades de pensamento xunto aos contidos
curriculares xera coñecemento e axuda a profundizar cada vez máis
na aprendizaxe.
A organización da información mediante representacións mentais é
esencial para a integración do coñecemento.
A reflexión sobre o aprendido ou metacognición axuda a controlar e
avaliar o propio pensamento.
A aplicación do aprendido (transferencia) axuda a interiorizar a
aprendizaxe.

Por outra banda, as actividades lúdicas resultan altamente atractivas para
traballar co alumnado, posibilitando na intervención educativa conxugar
axeitadamente unha aprendizaxe construtivo-creativa. Sen dúbida, incrementa ou
activa o campo do interese do alumnado, favorecendo a adquisición de
coñecementos significativos. Nikitin (1988) manifesta que os xogos desenvolven
diferentes cualidades intelectuais: atención, memoria, representación espacial,
imaxinación, observación, clasificación, sistematización, combinación, etc. É dicir, é
un bo mecanismo para impulsar situacións e vivencias ricas de aprendizaxe
significativa.

3


Ensinando a pensar
Sir Ernest Rutherford, presidente da Sociedade Real Británica e Premio Nobel de Química en 1908, contaba a
seguinte anécdota: Hai algún tempo, recibín a chamada dun colega. Estaba a piques de pór un cero a un
estudante pola resposta que dera nun problema de física, a pesar de que este afirmaba con rotundidade que a
súa resposta era absolutamente acertada. Profesores e estudantes acordaron pedir arbitraxe de alguén
imparcial e fun elixido eu. Lin a pregunta do exame e dicía: "Demostre como é posible determinar a altura dun
edificio coa axuda dun barómetro". O estudante respondera: "leva o barómetro á azotea do edificio e átalle
unha corda moi longa. Descólgao até a base do edificio, marca e mide. A lonxitude da corda é igual á lonxitude
do edificio". Realmente, o estudante expuxera un serio problema coa resolución do exercicio, porque
respondera á pregunta correcta e completamente.
Doutra banda, se se lle concedía a máxima puntuación, podería alterar a media do seu ano de estudos, obter
unha nota mais alta e así certificar o seu alto nivel en física; pero a resposta non confirmaba que o estudante
tivese ese nivel. Suxerín que se lle dese ao alumno outra oportunidade. Concedinlle seis minutos para que me
respondese a mesma pregunta pero esta vez coa advertencia de que na resposta debía demostrar os seus
coñecementos de física.
Pasaran cinco minutos e o estudante non escribira nada. Pregunteille se desexaba marcharse, pero
contestoume que tiña moitas respostas ao problema. A súa dificultade era elixir a mellor de todas. Escuseime
por interromperlle e rogueille que continuase.
No minuto que quedaba escribiu a seguinte resposta: colle o barómetro e lánzao ao chan dende a azotea do
edificio, calcula o tempo de caída cun cronómetro. Despois aplícase a formula altura = 0,5 pola por T2. E así
obtemos a altura do edificio. Neste punto pregunteille ao meu colega se o estudante podíase retirar. Deulle a
nota mais alta.
Tras abandonar o despacho, reencontreime co estudante e pedinlle que me contase as súas outras respostas á
pregunta. Bo, respondeu, hai moitas maneiras, por exemplo, tomas o barómetro nun día asollado e mides a
altura do barómetro e a lonxitude da súa sombra. Se medimos a continuación a lonxitude da sombra do
edificio e aplicamos unha simple proporción, obteremos tamén a altura do edificio.
Perfecto, díxenlle, e doutra maneira? Si, contestou, este é un procedemento moi básico: para medir un
edificio, pero tamén serve. Neste método, tomas o barómetro e sitúaste nas escaleiras do edificio na planta
baixa. Segundo sobes as escaleiras, vas marcando a altura do barómetro e contas o numero de marcas ata a
azotea. Multiplicas ao final a altura do barómetro polo numero de marcas que fixeches e xa tes a altura. Este é
un método moi directo.
Por suposto, se o que quere é un procedemento mais sofisticado, pode atar o barómetro a unha corda e
movelo coma se fose un péndulo. Se calculamos que cando o barómetro está á altura da azotea a gravidade é
cero e se temos en conta a medida da aceleración da gravidade ao descender o barómetro en traxectoria
circular ao pasar pola perpendicular do edificio, da diferenza destes valores, e aplicando unha sinxela formula
trigonométrica, poderiamos calcular, sen dúbida, a altura do edificio.
En neste mesmo estilo de sistema, atas o barómetro a unha corda e descólgalo dende a azotea á rúa. Usándoo
como un péndulo podes calcular a altura medindo o seu período de precesión. En fin, concluíu, existen outras
moitas maneiras. Probablemente, a mellor sexa tomar o barómetro e golpear a porta da casa do conserxe.
Cando abra, dicirlle: señor conserxe, aquí teño un bonito barómetro. Se vostede dime a altura deste edificio,
regálollo. Neste momento da conversación, pregunteille se non coñecía a resposta convencional ao problema
(a diferenza de presión marcada por un barómetro en dous lugares diferentes proporciónanos a diferenza de
altura entre ambos os lugares) evidentemente, dixo que a coñecía, pero que durante os seus estudos, os seus
profesores tentaran ensinarlle a pensar.
O estudante chamábase Niels Bohr, físico danés, premio Nobel de Física en 1922, máis coñecido por ser o
primeiro en propor o modelo de átomo con protóns e neutróns e os electróns que o rodeaban. Foi
fundamentalmente un innovador da teoría cuántica. Á marxe do personaxe, o divertido e curioso da anécdota,
o esencial desta historia é que LLE ENSINARON A PENSAR…

4


2. OBXECTIVOS

Fomentar o pensamento hipotético-dedutivo a través de resolución de casos.
Aprender a manexar e valorar a información aportada.
Empregar o xogo como unha ferramenta para a aprendizaxe.

3. CONTIDOS
28 casos detectivescos:
20 casos do inspector Sánchez
8 casos da inspectora Noemí

4. ACTIVIDADES E TEMPORALIZACIÓN

Os diferentes casos distribuiranse en coincidencia os grupos de 1º e 3º e os grupos
de 2º e 4º.

1º Trimestre
1º e 3º da ESO Casos do inspector Sánchez: 1, 2, 3, 4, 5, 6.

2º e 4º da ESO Casos do inspector Sánchez: 7, 8, 9, 10, 11,
12

2º Trimestre
1º e 3º da ESO Casos do inspector Sánchez: 13, 14, 15, 16
Casos da inspectora Noemí: 1, 2, 3, 4
2º e 4º da ESO Casos do inspector Sánchez: 17, 18, 19, 20
Casos da inspectora Noemí: 5, 6, 7, 8.

5. MATERIAIS

- Documento de cada caso.
- Solucionario para o profesorado.
- Imaxes impresas a cor para o profesorado.

6. AVALIACIÓN E SEGUEMENTO

Ao remate do programa pasarase ao alumnado e ao profesorado-titor unha enquisa
para valorar o seu grao de aproveitamento e disfrute.

5

A ALFOMBRA
Jorge Salazar e Méndez, era o único herdeiro da
gran fortuna familiar e, probablemente, última
persoa que levaría tan prestixioso apelido, xa que no
seu matrimonio non se puideron ter descendentes.
Nestes momentos estaba sendo interrogado pola
policía debido a que Paula, a súa esposa, fora
asasinada e el era o único acusado.

Fermín e Clotilde, o matrimonio que se encargaba
dos labores do servizo na casa, declararon que
presenciaron o crime cometido polo señor Méndez a
través dunha cristaleira, sen que este désese conta
de que estaba sendo observado tras a vidreira do salón.

Na súa declaración dixeron que golpeou á súa esposa cunha pesada figura de bronce e
que trasladou o cadáver ao faiado e que xusto nese momento soou o timbre da entrada.
Eran os invitados da festa que ían dar esa mesma noite. Como o chan do salón
manchouse de sangue, o señor Méndez precipitadamente e sen dubidalo, arrastrou a
alfombra que había debaixo dunha mesa e tapo con ela a mancha de sangue que só uns
segundos antes derramase a súa esposa.

Cando entraron os primeiros invitados díxolles que subiría a avisar á súa esposa da súa
chegada, pero uns minutos despois baixou as escaleiras con xesto preocupado dicindo
que Paula non estaba arriba.

O matrimonio do servizo doméstico, pasado un tempo pensou que debían chamar á
policía e contar o que viran. Deste xeito o señor Méndez estábase vendo acusado do
crime da súa esposa, pero sen dubidalo negou todas as acusacións.

Con todo cando a policía buscou pola casa, o cadáver apareceu no faiado, tal como
dixeron o matrimonio encargado do servizo doméstico. Así mesmo, a figura de bronce,
con que golpeou a Paula, estaba manchada de sangue. Tamén se atoparon manchas de
sangue na escaleira do salón e
baixo a alfombra.

Non cabía dúbida, todas as
pistas acusaban ao esposo e
aínda que se empeñaba en
negar o que parecía evidente, a
policía empezou a lerlle os seus
dereitos á vez que o esposaba.

Con todo cando o inspector ía
saír do salón, detívose, virouse
de novo e mirando fixamente a
alfombra do salón, pediu aos
policías que soltarán ao señor
Méndez e que esposarán ao
matrimonio encargada do
servizo, acusándoos do
asasinato da señora Paula. Acababa de darse conta dun detalle que demostraba que
mentían na súa declaración.

A solución a este enigma pode estar no texto ou no debuxo. Para axudarche a
pescudalo, segue estes consellos.

1.- Le atentamente todo o texto.

2.- Non deas solucións sen pensar se ten lóxica ou non.

3.- Non se trata dunha xogo de acertar, se non de razoar.

4.- Se non logras atopar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é:

Se o lograches sen axuda, es un fenómeno, se non, non che desanimes no próximo pon
máis atención na lectura e verás como o logras.

Actividade sacada da páxina web de actiludis

“A FRECHA”
As relacións familiares non sempre son as que un
pode esperar que sexan: amorosas, afables,
amigables, sentimentais,… e sobre todo cando hai
diñeiro de por medio, pero as relacións se poden
complicar aínda máis, volvéndose envexosas,
mesquiñas, traidoras,… se cando do que se trata non
é simplemente diñeiro; se non dunha extremada e
considerable fortuna. Nestes casos as relacións ás
veces son realmente moi, moi complicadas.
O primeiro fin de semana posterior á morte de
Alfredo, patriarca da familia Gómez, ía ter lugar a
esperada e desexada lectura testamento do ancián defunto. A reunión non podía
considerarse normal na familia Gómez e o certo era que, segundo anunciou el mesmo en
vida, algúns dos seus herdeiros tiñan reservada unha sorpresa.
Todos se deron cita no vello caserón, tradicional residencia familiar. Nas súas mentes
estaba unha idea: o único que podía esperar algo do vello era Teodoro, o fillo menor,
que sempre estivo moi unido ao seu pai, dende o seu nacemento e ata o último día da
súa longa vida.
Aquela noite tras a silenciosa cea que compartiu co resto dos seus familiares, Teodoro
retirouse temperán ao seu dormitorio alegando encontrarse moi canso. Pechou co
ferrollo a porta do seu dormitorio e o primeiro que lle chamou a atención foi unha folla
de papel sobre o escritorio.

Achegouse a ela e puido ler que nela lle pedían que acudise nese mesmo instante ao
Xardín detrás do invernadoiro, a uns cincuenta metros da casa, onde alguén lle esperaba
para darlle unha información importante.
Na nota non indicaba quen lle facía semellante petición, pero a curiosidade fíxolle baixar
sen facer ruído e
rodeou a casa
camiñando preto da
parede. Ao separarse
desta non tivo tempo
de camiñar máis, xa
que unha frecha se
cravou nas súas
costas.
Ningún dos tres
parentes tiña
coartada xa que
declararon
encontrarse sos
cando aconteceu o
asasinato. Cando
chegou o inspector
Sánchez, Pedro
díxolle encontrarse
no salón xunto á cheminea, Lois informoulle que saíu a dar un paseo polo lado oposto

onde apareceu o cadáver, polo que non o viu, e Xoán declarou encontrarse no seu cuarto
do piso superior descansando. Tras examinar o cadáver e as declaracións de cada un, o
inspector non o dubidou e detivo como sospeitoso de asasinato a Xoán.

Sabes cal foi o detalle que lle permitiu supoñer ao inspector Sánchez que Xoan era o
asasino?. A solución pode estar no texto e no debuxo.

Le atentamente e observa o escenario dos feitos narrados. Para axudarche a descubrilo,
segue estes consellos.
1. Le atentamente todo o texto.
2. Non deas solucións sen pensar se ten lóxica ou non.
3. Non se trata dunha xogo de acertar, se non de razoar.
4. Se non logras encontrar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é:

Se o lograches sen axuda, es un fenómeno, se non, non te desanimes no próximo pon
máis atención na lectura e no debuxo e verás como o logras.


“A ESCALEIRA”
Rosalía e Fernando formaban un matrimonio sinxelo
cunha vida tranquila e feliz. Ambos os dous
xubiláranse facía escasamente uns meses e fóranse a
vivir a unha casiña no campo no pobo que os viu
nacer. Dende a súa volta á localidade recuperaran as
amizades de cando eran novos e adoitaban reunirse
unha vez á semana, para recordar os vellos tempos e
organizar paseos polos arredores.
En xeral tratábase dunha vida tranquila na que o
único obxectivo diario que formulaban era gozar os
días da súa xubilación que tiñan por diante, sen
buscarse excesivas complicacións e sen deixar pasar aqueles momentos para poder
gozalos en compañía dos amigos.
Para o Inspector Sánchez, este tipo de vida tan apracible era o que non comprendía e lle
impedía ver a razón que empurrara á señora Rosalía a poñer fin á súa vida daquela
forma tan desagradable. Aquela mañá aparecera morta no salón da súa casa de campo
colgada da lámpada cunha corda.
O seu marido foi quen a encontrou, colgando a máis dun metro do chan. No chan
estaban as súas zapatillas e unha pequena escaleira de dous chanzos que fora utilizada e
que se encontraba pechada e caída xunto ás zapatillas. A escena do salón supuxo unha
forte impresión
para o marido, da
cal aínda non se
puidera repoñer.

Cando avisou á
policía, en poucos
minutos se
encheu toda a
casa e non
pararon de
facerlle todo tipo
de preguntas,
que non parecían
ter respostas
abondo. Declarou
que aquela mañá
se levantara moi
temperán, sen
espertar a súa
esposa, e que a
pasara arranxando as rosas do xardín, e que sobre as dez da mañá, crendo que xa
estaría esperta a chamou, para que vise como estaban a quedar as roseiras, pero ao non
recibir contestación comezou a preocuparse. Tras entrar na casa descubriuna tal e como
a encontraría posteriormente a policía, xa que segundo declarou non tivo forza para
baixala, debido á súa avanzada idade e ao peso da súa muller, esperando sen máis
remedio ata que chegase a policía.

Un rexo axente de uniforme foi quen a descolgara subindo á mesma escaleira que
utilizou a vítima, necesitando a axuda dun compañeiro, xa que debido á altura á que
estaba o corpo non podía suxeitala ben. Rematada a operación o Inspector Sánchez fixo
saír o marido do salón e pediulle que o acompañase para asinar unha declaración de
trámite. O home tiña uns ollos inexpresivos e parecía que por primeira vez empezaba a
preguntarse por que a súa esposa se suicidara. Vendo o rostro daquel home asustado,
ninguén podía pensar que dous días máis tarde sería detido por asasinato, por un
pequeno detalle que non previra.

Sabes cal foi ese detalle que lle escapou?. A solución pode estar no texto e no debuxo.

A resposta é:



“O CABALO”
A señora Berta sentía un amor especial polos
cabalos. Dende nena criárase entre eles e sempre
acudira cos seus pais á casa de campo propiedade da
súa familia. Nela contaban con cortes con varios
fermosos exemplares de pura raza.
Gustáballe presumir de ter aprendido a montar a
cabalo antes de botar a andar e que nunca
renunciara ao seu paseo diario nalgún dos seus
cabalos, nin sequera cando facía mal tempo.
Pedro o mozo de cortes, sabía que todos os días ás oito en punto da mañá, o cabalo da
señora, debía de estar a punto fronte á porta principal da casa, aínda que a mañá
amencese fría e o ceo anubrado ameazase chuvia. Non obstante esperaba que aquel día
a señora renunciase ao seu paseo, pero ao igual que todos os demais, á hora prevista
apareceu pola porta coas súas botas de montar, as súas luvas, o seu pano ao pescozo,
un chuvasqueiro e a fusta na súa man dereita preparada para montar.
Pedro, por moito que lle molestase aquela situación, baixou os ollos e resignouse a
esperar na porta da casa o regreso da señora, como facía diariamente. A pesar de
intenso frío o paseo prolongouse máis do habitual, o cal empezou a preocupar a Pedro, e
mesmo o fixo presaxiar que algo desagradable puidese acontecer.

O frío empezaba a calarlle os ósos e aínda que non paraba de moverse dun lado para
outro para combatelo, a situación cada vez parecíalle mais desapracible. Poucos minutos
despois empezou a oír o ruído producido polo cabalo, que xa podía empezar a distinguir
entre a néboa que saía do bosque, e que ao galope con grandes zancadas chegaba á
casa.
De pronto algo pareceu chamar a atención da señora Berta que volveu a cabeza sen
decatarse que neses momentos o cabalo pasaba baixo unhas árbores con ramas baixas.

O forte golpe en pleno
rostro lanzouna facía
atrás, caendo o seu
corpo boca abaixo, xa
sen vida, no frío e
húmido chan.
Cando o Inspector de
policía Sánchez
chegou ao terreo
puido comprobar que
no chan, xunto ao seu
corpo, se encontraron
os seus lentes, a
fusta, unha das súas
luvas, un pano que
sempre levaba ao
pescozo, un pasador
que adornaba o seu
pelo e as pegadas

xuntas do cabalo ao seu paso por alí.
Tras escoitar minuciosamente o relato dos feitos pola única testemuña do accidente, un
pequeno detalle fíxolle sospeitar que o mozo de cortes mentira na súa declaración e
mandou detelo.
O constante mal clima da zona, o frío das mañás de inverno e o gusto polos cabalos do
seu xefe, que non perdoaba, un só día sen o seu paseo, causara efecto no mozo, que
perdeu a razón e asasinou á señora Berta, ideando unha coartada que non conseguiu
enganar ao Inspector Sánchez.

Sabes cal foi ese detalle que lle escapou?. A solución pode estar no texto e no debuxo.
4.- Se non logras encontrar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é:



"O CALENDARIO"
Aquel día Elisa levantárase moi feliz e decidira ir a
visitar o seu ancián tío aquela mesma noite. En
realidade a Elisa non lle faltaban motivos para selo, xa
que dende había varias semanas pasaba a ser a única
herdeira da fortuna do seu tío Don Pedro. Un gran
terrateniente propietario dun terreo de miles de
oliveiras que todos os anos lles reportaba suculentas
ganancias da venda do aceite. Ademais era propietario
do muíño de aceite e posuía unha flota de vinte
camións cisterna e unha fábrica de embasado do prezado ouro verde, na que daba
traballo a case todas as persoas que vivían no pobo.

Non obstante Elisa e o seu tío, nunca se levaron ben xa que ao seu tío lle gustaba que
todos cantos lle rodeaban sempre tivesen algún motivo para sentirse preocupado e
desconfiados. Era unha persoa túzara e desconfiada, tanto que levaba persoalmente
toda a contabilidade da súa fortuna, xa que cría que calquera empregado podía ser un
potencial delincuente. Don Pedro non tiña fillos xa que xamais chegou a casar, nin
sequera se lle coñeceu pretendente algunha, aínda que isto non lle estrañaba a ninguén
debido á súa personalidade tan complicada.

Debido á súa idade, uns anos atrás, decidiu redactar o seu testamento, pero como era
de esperar amolando todo o que puido, como a el gustáralle durante toda a súa vida. No
testamento deixaba toda a súa fortuna á súa única sobriña, Elisa, pero coa condición de
que ela tivese cumprido os dezaoito anos e alcanzase a maioría de idade antes do
momento da súa morte, pola contra toda a súa fortuna pasaría ás mans de persoas
anónimas que nada tiveran que ver con el en toda a súa vida.

Elisa acudiu á casa do seu tío, para darlle a gran noticia de que a pesar dos seus intentos
de deixala co mel nos labios xa era maior de idade. Facía varias semanas que non o
visitaba e ao entrar se estraño do silencio que había na casa e do olor nauseabundo que
o fixo conter a respiración. Ao entrar no escuro salón a súa impresión foi enorme. O seu
tío estaba morto, sentado nunha cadeira de brazos coa cara iluminada polo reflexo
dunha luz procedente dunha nutrida peixeira onde os rápidos e xoguetóns movementos
dos peixes parecían dar movemento ao rostro inerte do seu tío.

A policía descubriu que a morte foi por paro cardíaco había máis de tres semanas, sen
poder precisar exactamente o día.

Sen embargo no despacho púidose
comprobar a data exacta en que morrera
polo calendario de notas que había sobre a
súa mesa e que sinalaba xustamente un día
despois do aniversario de Elisa. O inspector
de policía tras dar as ordes oportunas tomou
do brazo a Elisa e levouna a un lugar
apartado onde lle preguntou en voz moi
baixa: O seu tío morreu antes da data do
seu aniversario, verdade?. Cal foi o detalle
polo que o inspector Sánchez descubriu que
Elisa estivera na casa varias veces antes
dese día?.

descubrilo, segue estes consellos.





A resposta é:



"O CANDIL"

Estebo morreu como sempre quixo; na súa casa. Aínda
que polo que parecía non foi dunha morte natural, se
non que tivo que axudarse abrindo a chave do gas
deixándoo saír libremente mentres durmía.
Vivía nunha humilde casa aos arredores da cidade,
xunto a un vertedoiro. A vivenda era dunha soa planta
e tiña dous únicos cuartos, ambas as dúas de reducidas
dimensións, onde se almacenaban obxectos vellos moi diversos que Estebo fora
gardando pouco a pouco, coma se se tratase dun pequeno tesouro ao que consideraba
dalgún valor, aínda que a verdade calquera outra persoa tería pensado que os recollera
do vertedoiro próximo.

O defunto tiña varios amigos que como el se dedicaban a recoller ferralla polas rúas coa
cal conseguir unhas moedas para ir tirando na vida. O Inspector de policía Sánchez,
localizou axiña dous deles. Un foi o que esa mesma noite lle chamara á comisaría para
informar da sorte do seu amigo, pero coidouse de non dar o seu nome e colgou sen
identificarse. Chamábase Lucas e era demasiado mozo para pensar que xa fose
vagabundo e que se dedicase á recollida de ferralla. Ao parecer, Lucas encontrou o
cadáver de Estebo porque, segundo contou o Inspector, acudiu á súa vivenda co
propósito de recoller unhas ferramentas que lle prestara uns días antes. Dixo que se
viran a mañá anterior e quedaron citados na súa casa pola noite. Cando chegou a porta
estaba pechada, pero sen o ferrollo botado, polo tanto, só tivo que empurrala para
entrar. Dentro notou que o aire era irrespirable, e na escuridade total da noite, a luz da
súa lanterna permitiulle ver levemente o rostro de Estebo, cunha estraña cor
característica dos que morren por asfixia.

Estaba tendido sobre o seu sucio catre e antes de deitarse debeu de coidarse de pechar
moi ben as dúas únicas ventás da súa vivenda para evitar que o gas saíse do cuarto.
Un asubío constante indicou ao
mozo que a bombona de gas do
cuarto aínda estaba aberta, deixou
a gardaba canto recollía pola rúa
que puidese ter algún valor;
pechou a chave de gas e abriu as
ventás para airear a casa.

Aproximadamente á mesma hora
pasou polo lugar, Manuel, o outro
amigo de Estebo que compartía con
el moitos días de soidade. Era un
home duns cincuenta anos que
vestía unha sucia cazadora azul.
Igualmente confirmou ao Inspector
que entrou na casa cun pequeno
candil e que ao ver o seu amigo sen vida sobre a cama fuxiu para non se ver
involucrado.
O Inspector examinou o saco da vítima no que había algunhas latas de conserva, unha

navalla, papeis de xornal e algunhas ferramentas e a continuación mandou deter un
deles por considerar que non se trataba dun suicidio.

Sabes a quen detiveron? Por que?

descubrilo, segue estes consellos.



3.- Non se trata dun xogo de acertar, se non de razoar.

4.- Se non logras encontrar a solución mira atentamente o debuxo e volve a
relelo.

A resposta é:



"O ATROPELO"
A pesar do sucedido aquela tarde de inverno, o certo
era que a casa dos Gutiérrez tiña obras de arte en
cantidade abondo como para instalar un verdadeiro
museo nela. Moitas das obras só tiñan un valor
sentimental para a familia, que as fora adquirindo e
custodiando de xeración en xeración, pero tamén
entre elas se encontraban algunhas de gran valor
económico.
Como era de esperar con tantas obras de arte na casa,
era necesario que os propietarios as tivesen aseguradas por unha cantidade de diñeiro
moi considerable e sobre todo dende que tivesen sufrido dous intentos de roubo, na súa
residencia, no transcurso do último ano.
Segundo contaron ao Inspector Sánchez, sobre as cinco da tarde dous homes
presentásense conducindo unha gran furgoneta fronte á porta principal da casa. O
enreixado do xardín, aínda que estaba encaixada como acontecía habitualmente, non
estaba pechado, polo que non lles constou nada empurrala e entrar co vehículo ata alí.
Cando chamaron á porta presentáronse como unha empresa de limpeza de chemineas e
unha vez dentro e con toda tranquilidade, ameazaron os donos, amordazáronos e
comezaron a sacar as pezas da colección, que consideraban máis importantes,
cargándoas na furgoneta coidadosamente. Pasada unha hora consideraron que o botín
era suficiente polo que antes de irse arrancaron os cables do teléfono, quitáronlles os
móbiles e partisen velozmente na súa furgoneta sen causar o menor dano aos
propietarios.

Tras atravesar o amplo xardín
velozmente, viron a figura dun gran
danés parado ante o enreixado de
saída. O can que vivía cos Gutiérrez
dende había aproximadamente 12
anos, máis que axudar á familia na
vixilancia da casa, debido á súa
avanzada idade pasábase a maior
parte do tempo durmido. Cando a
furgoneta se lle abalanzou, o vello
animal non tivo demasiado tempo
para reaccionar, sendo arrastrado de
cara polos dous delincuentes, que
saíron do terreo sen deterse e ao
esquivar o can tropezaron coa
columna dereita que suxeitaba o enreixado.
Os donos da casa presenciaron a escena aterrados, dende a entrada da casa, sen poder
auxiliar ao seu pobre can que xacía inmóbil xunto ao enreixado da entrada. Tras lograr
desatarse e empalmar os cables do teléfono chamaron á policía.
Cando os axentes chegaron explicáronlle detalladamente o sucedido ao Inspector
Sánchez, que facendo gala do seu sagaz olfacto de detective comprendeu rapidamente
que todo fora unha montaxe para cobrar da compañía de seguros a importante póliza
das obras supostamente roubadas.

Sabes cal foi o detalle que lle permitiu descubrir a verdade ao Inspector?. A solución
pode estar no texto e no debuxo. Le atentamente e observa o escenario dos feitos
narrados. Para axudarche a descubrilo, segue estes consellos.

A resposta é:



"ROUBO NA BIBLIOTECA"

Na pequena localidade de San Xoán era todo un
acontecemento poder contar, aínda que fose só por uns
días, cos manuscritos que anos atrás se descubriron na
abadía do pobo nos que se narraban os primeiros feitos
acontecidos na independencia do país e que por
seguridade se trasladaron á Biblioteca Nacional.

Para os habitantes de San Xoán era unha oportunidade
única poder ver os textos que lles colocaron no mapa, dándolles notoriedade desde o seu
descubrimento e convertendo a súa pequena localidade de menos de 3.000 habitantes, nun
referente na historia nacional do seu país.

Se o descubrimento do manuscrito producira moita atención O espectacular roubo na
biblioteca non tiña precedentes. Durante un mes expuxéronse ao público uns exemplares do
século XVII, cun gran éxito de asistencia de público. Debido ao valor dos manuscritos se
habían extremados as medidas de seguridade, contratouse unha compañía de vixiantes,
instalado cámaras e detectores de movemento.

O tomo máis valioso da exposición estaba sobre un armazón de madeira e protexida cunha
urna de cristal conectada mediante unha alarma á central de policía, que se puña en
funcionamento se alguén intentaba romper ou levantar o cristal.

Cando todo parecía que ía concluír cun gran éxito, o último día produciuse o roubo. O
ladrón seguramente había estado estudando, nos días previos ao peche, os sistemas de
seguridade instalados na biblioteca e en lugar de forzar o cristal, primeiro cortou os cables da
alarma, das cámaras de vídeo e despois rompeuno para apoderarse dos manuscritos.

A pesar das precaucións tomadas,
ao ladrón debéuselle pasar algún
sistema de seguridade, xa que a
policía chegou nun tempo record á
biblioteca. Alí puideron comprobar
que a pesar da súa rapidez o libro
máis valioso desaparecera,
tampouco deixara pegada, só deixou
abandonadas alí as ferramentas que
utilizou, do mesmo xeito que as
luvas que utilizou e un cigarro
fumarento.

Logo de interrogar a todos os
empregados da biblioteca que se atopaban alí, así como aos vixiantes contratados para a
exposición, e tras un minucioso exame do lugar dos feitos, o Inspector Sánchez, pediu que

non se deixarán saír aínda a ninguén e que se pechasen todas as saídas da biblioteca xa que
estaba completamente seguro da posibilidade de que ao ladrón, logo de coller o libro e tras a
rápida chegada da policía, non lle deu tempo a escapar e que estivese aínda dentro do
edificio.

Tras montar un control na saída, polo que pasaron todos os visitantes do museo, empregados
e vixiantes, pouco despois tívose a sorte de descubrir ao ladrón co manuscrito baixo o abrigo,
tal e como supuxera o Inspector.

Sabes cal foi o detalle que lle permitiu supor á policía que o ladrón aínda estaba no
edificio?. A solución pode estar no texto e no debuxo. Le atentamente e observa o escenario
dos feitos narrados. Para axudarche a pescudalo, segue estes consellos.




4.- Se non logras atopar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é: _____________________________________________________________
___________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________

Se o lograches sen axuda, es un fenómeno, se non, non che desanimes no próximo pon máis
atención na lectura e no debuxo e verás como o logras.


“O ROUBO DE DIAMANTES"
Don Pedro García vivía coa súa esposa nunha gran
mansión do centro da cidade rodeada dun precioso
xardín e dun muro cunha soa cancela de entrada a
este. Era moi coñecido xa que era o propietario dunha
das máis importantes xoiarías da cidade. Aquela mañá
ao erguerse realizou as mesmas actividades dun día
calquera: aseouse, tomou o seu acostumado almorzo
de café e torradas, dirixiuse ao seu despacho para
resolver os últimos asuntos da casa antes de dirixirse
ao seu establecemento e saíu como era habitual ás
9:30 am. Aquela mañá non podía imaxinarse, que unhas horas máis tarde se encontraría
en comisaría polo maior roubo de xoias que se cometera na cidade.
Don Pedro, tiña o rostro desencaixado, era un home que non estaba afeito a vivir
acontecementos que se saísen da monotonía da orde diaria da súa vida e verse en
comisaría era para el algo extraordinario á vez que inaudito. A súa casa fora asaltada,
mentres el se encontraba na xoiaría e da súa caixa forte desapareceron uns valiosos
diamantes. Aínda que puidese pensarse que o lugar máis segura era a caixa forte da
xoiaría, Don Pedro informoulle a policía que el pensaba que se nalgún momento podía
sufrir un roubo, sería máis probable que fose na tenda que non na súa casa, e que por
esta razón gardaba nela as pezas máis valiosas.
Para o ladrón, abrir a caixa forte debeu ser sumamente sinxelo xa que se trataba dunha
caixa antiga cuxo mecanismo era moi rudimentario. O autor do roubo fixo no fecho moi
poucos danos, polo que nun primeiro momento a policía descartou de que se tratasen de
ladróns profesionais, máis ben podía tratarse dun ladrón de pouca monta que se
encontrou a maior sorpresa da súa vida.

Ao parecer, o ladrón, entrou trepando a unha árbore do xardín, cuxas ramas estaban
moi preto das ventás. Varios toradas de cristal foron encontrados pola policía no chan
dun cuarto do piso superior. Tamén desapareceu un cadro de gran valor e algúns
obxectos de prata, todos eles ao igual que os diamantes estaban asegurados. Todo
parecía indicar que o ladrón saíu da casa polo mesmo lugar que entrara.
Para sorpresa do Inspector Sánchez, dous días despois do roubo chegou, nun sobre
anónimo, a comisaría unha curiosa fotografía, dun home intentando abrir o portón de
entrada ao Xardín do terreo de Don
Pedro. Cando a policía amosou aos
García a fotografía, dixeron recoñecer o
home coma un visitante que estivo na
súa casa había algún tempo, por un
asunto de pouco interese, pero que non
recordaban claramente para que.
Non obstante, o Inspector Sánchez tras
repasar todos os indicios do caso avisou
a compañía de seguros de que non
pagase nada, ao señor García, dos
diferentes obxectos roubados e foi
detido acusado de estafa contra a
compañía aseguradora.

Sabes cal foi o detalle que lle permitiu ao Inspector de que se trataba dunha montaxe
para cobrar o seguro?. A solución pode estar no texto e no debuxo.


A resposta é:


“A CHAMADA"
Don Mario era un importante home de negocios da
cidade, moitas empresas xurdiran da nada grazas á
súa gran capacidade nos negocios. Só uns anos
atrás fora nomeado "Empresario do ano", galardón
co que se premiaba a súa sagaz vista para
adiantarse aos tempos coas súas ideas innovadoras
que lle permitiran crear un pequeno imperio
empresarial e cuxo diploma colgaba orgullosamente
no seu despacho.
Aquela tarde, tras unha curta conversación
telefónica colgou o teléfono e dirixiuse amoucado e
pensativo, dende a biblioteca da súa casa ata o seu despacho, situado no outro extremo
do corredor.
Segundo contou o mordomo, o viu pasar polo corredor, e observou que algo raro lle
debía de acontecer, pero se contivo de preguntar, sabía por outras ocasións que ao seu
xefe non lle gustaba nada que se inmiscuise nos seus asuntos persoais nin de negocios.
Don Mario, segundo relatou a policía, ao entrar no seu despacho non pechou a porta tras
de si, polo que puido ver todo o que aconteceu alí.
Contou que o viu situarse de pé, ante o seu escritorio, que abriu un dos caixóns e tras
unha breve pausa extraeu un revolver e sen deixar pasar un instante apertou o gatillo. A
forza do disparo fíxolle retroceder violentamente un paso, tropezando bruscamente
contra un espello que tiña na parede xusto tras de si.
Cando o mordomo quixo reaccionar xa era demasiado tarde, conforme se achegaba a
Don Mario, puido observar como as súas pernas comezaba a afrouxarse e suavemente
se deslizaba, apoiado no espello, ata caer sentado no chan, deixando, ao esvarar, unha
gran mancha de sangue
sobre o cristal. Tras o cal,
pensou, que o único que
podía facer era tomalo o
pulso para comprobar se
morrera e avisar a policía.
O Inspector Sánchez
descubriu que Don Mario
incriblemente, pasaba por
importantes
dificultades económicas.
Varios dos seus negocios,
nos que invertera todo o
seu capital, e que
emprendera ultimamente,
fixérano perder unha gran
fortuna e dende había
varios días esperaba con
impaciencia unha chamada telefónica na que algo moi importante deberon comunicarlle
para que decidise tomar aquela decisión.
Tras escoitar atentamente a declaración do mordomo o Inspector, pensou que polo
sucedido tería que localizar á persoa coa que Don Mario falou telefonicamente uns
minutos antes de tomar tan fatal decisión, ao obxecto de poder coñecer máis detalles.

Non obstante, non foi necesario e tras o asombro do resto dos policías ordenou que se
detivese o mordomo acusado de asasinato.

Sabes cal foi o detalle que permitiu saber o inspector que o mordomo mentira na súa
declaración e que non se trataba dun suicidio?.

A solución pode estar no texto e no debuxo. Le atentamente e observa o escenario dos
feitos narrados. Para axudarche a descubrilo, segue estes consellos.

A resposta é:



"UN DÍA DE CHOIVA"
Esperanza herdara aquel enorme terreo, Só
había dúas semanas que se instalara alí co seu
marido e a verdade é que non lamentaba en absoluto
a morte do seu tío Luis. Dende nena sabía que o
terreo sería seu e unicamente foi cuestión de tempo
posuíla, o que lles garantía un futuro tranquilo sen
problemas económicos.

Non obstante, a mala fortuna cruzouse no seu
camiño, novamente aquel día amencera cunha desas mañás chuviosas que ao seu
marido tanto lle agradaban e que ela aborrecía con todas as súas forzas, xa que non
deixara de chover dende que tres días antes, pola tarde, se iniciase a tormenta.

Necesitaba tomar o aire e ver a luz do día, aínda que este fóra gris, por iso saíu ao
soportal da entrada e encheu os seus pulmóns de aire fresco. O soportal era amplo e
estaba cuberto por un tellado suxeito con dúas columnas de estilo clásico, un par de
chanzos permitían baixar a unha extensa explanada de terra avermellada que separaba a
casa das árbores e que se encontraba completamente embarrada por causa da chuvia.

Ao fondo, un home de idade que se ocupaba dos labores de xardinaría
empeñábase en protexer das chuvias unhas plantas poñendo un plástico por enriba. Ao
seu lado estaba un dos cans, un exemplar de gran tamaño que se habituara
rapidamente á súa nova dona. Apenas viuna, o animal percorreu baixo a chuvia a
distancia que o separaba da casa e chegou ata ela. Aínda non se detivera cando levantou
as súas patas dianteiras ante Esperanza. A envergadura do can contrastaba coa fraxilidade
da muller que non puido evitar caer cara a tras con tan mala fortuna que a súa cabeza
golpeou contra un moble que tiña detrás.

Unha vez no chan Esperanza apenas
moveuse e o seu cadáver quedou
tendido no chan, xunto á porta de
entrada. O animal seguía xogando ao
seu arredor cando o xardineiro
acudiu. Afastou de alí o can e avisou
inmediatamente o servizo, pero nada
puideron facer por ela.

Cando o Inspector de policía Sánchez, escoitou a versión do xardineiro, única testemuña
do sucedido e viu o escenario, non dubidou un instante en cuestionar a historia que o
xardineiro lle contara e desbotou por completo que tivese acontecido como el contaba a
historia, desbotando rotundamente que se tratase dun terrible accidente, a pesar de que
non deixaba de repetir e afirmar que o can e só o can fora o causante do accidente.

Tras escoitar as versións do marido e do resto do servizo da casa, que
confirmaron non ter visto nin odio nada ata que lles avisaron, mandou deter o
xardineiro xa que na súa historia pasara por alto un pequeno detalle que o
desmontaba todo.

Sabes cal foi o detalle que lle permitiu descubrir a verdade ao Inspector?. A
solución pode estar no texto e no debuxo. Le atentamente e observa o escenario dos feitos
narrados. Para axudarche a descubrilo, segue estes consellos.

1.‐ Le atentamente todo o texto.
2.‐ Non deas solucións sen pensar se ten lóxica ou non.
3.‐ Non se trata dunha xogo de acertar, se non de razoar.
4.‐ Se non logras encontrar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é:



“A VENTÁ”
A señora Marta ocupaba unha pequena vivenda dos
arredores do pobo. En realidade tratábase dunha
zona apartada cuxa estrada de acceso remataba na
faldra da montaña, o que xustificaba que xamais se
vise por alí ningunha cara descoñecida.
O máis destacado do lugar era o aburrimento e a
falta de noticias locais, xa que nunca pasaba nada
distinto do que acontecía o día anterior. O roubo das
xoias da señora Marta representou, polo tanto, algo
histórico na localidade, pois probablemente era a
primeira vez que se producía un feito tan
extraordinario.
As circunstancias do roubo estrañaron a todos, en especial porque a anciá non abría a
porta da súa casa a ninguén, incluídos os seus propios veciños, aos cales atendía dende
unha ventá. Apenas saía á rúa, se acaso para coidar o seu xardín, e o facía tomando
toda clase de precaucións. Nin sequera se movía de casa para comprar, todo o que
necesitaba o encargaba por teléfono e o levaban a domicilio.
Aquel día, ao parecer recibiu tres visitas: o repartidor do mercado coa compra habitual,
un vendedor de libros que a visitaba todos os meses para traerlle as últimas novidades
editoriais e unha nova veciña do pobo para devolverlle unha regadeira que a anciá lle
prestara uns días antes. Calquera outro visitante que se tivese achegado á casa tería
sido visto e un gran número de persoas terían podido describir sen ningún problema a
quen se tería
achegado por alí, con
todo luxo de detalles.

Xa na casa,
o Inspector de
policía Sánchez,
comprobou que ese
día a señora Marta
recibiu do mercado
dous paquetes de
leite e algunhas
verduras levadas
dende o
supermercado da
localidade, o mozo do
repartición foi
interrogado e afirmou
que entregou o seu
pedido como todos os días sobre as doce da mañá e que como de costume lle deixo toda
a compra a través da ventá, deixándoa na anciá uns minutos máis tarde, encontrándose
perfectamente, non notando nada raro nin fóra do habitual de todos os días.
En canto ao vendedor de libros e a veciña que a visitara aquel día, ambos os dous
dixeron ter deixado en perfecto estado á señora Marta e no caso do vendedor moi
contento por venderlle cinco novelas dunha soa vez, aínda que tivese tido que atenderlle

incomodamente a través da ventá.
A proximidade da ventá á porta fixo pensar ao inspector que o ladrón puido introducir o
brazo pola ventá e dende aí alcanzar o fecho, pero esta hipótese foi descartada de
inmediato, xa que a anciá tiña sempre a porta pechada con chave e a gardaba consigo
no peto do seu vestido. Non obstante, o Inspector non tardou moito en descubrir quen
entrara na casa, golpeado fortemente á súa dona e deixándoa inconsciente durante
varias horas e roubándolle pouco despois todas as xoias que gardaba.

Sabes quen o fixo?. A solución pode estar no texto e no debuxo. Le atentamente e
observa o escenario dos feitos narrados. Para axudarche a descubrilo, segue estes
consellos.
4.- Se non logras encontrar a solución mira atentamente o debuxo e volve relelo.

A resposta é:



SOLUCIONARIO

1. A ALFOMBRA

Se non saben podes axudarlles facéndolles reflexionar con estas preguntas que servirán de pista:
- Segundo o que declarou o matrimonio, desde que soou o timbre e escondeu o cadáver,
pasou moito tempo?.
- Cres que o sangue derramado no chan tarda moito en secarse?
- Por que cres que o detective quedou parado mirando a alfombra?.
- Como se deu conta o detective que mentiran?

SOLUCIÓN: Se sucedeu como contaron o matrimonio do servizo
doméstico,o sangue debería estar aínda húmido cando a tapou coa
alfombra, sen embargo no debuxo se ve a mancha no chan pero non na
alfombra.

2. O CALENDARIO:

Se non saben podes axudarlles facéndolles reflexionar con estas preguntas que servirán de pista:

- Por que haberá tan malo olor onde estaba o cadáver do seu tío?.
- Que iluminaba a cara do seu tío na escuridade do salón?
- Que facían parecer o reflexo dos movementos dos peixes na cara do cadáver?
- Cada canto tempo deben comer os peixes dunha
peixeira?

SOLUCIÓN: Se ninguén estivera na casa durante esas semanas,
evidentemente os peixes da peixeira deberían ter morto por falta de
comida. Elisa debeu descubrir a seu tío morto antes de cumprir os 18
anos e para non perder a herdanza, preparou o calendario e esperou
varias semanas para que non puideran detectar o día exacto da morte
do seu tío.

1

3. O CANDIL

Se non saben podes axudarlles facéndolles reflexionar con estas preguntas que servirán de
pista:
- Sabes a razón pola que o gas ule tan mal?.

- Con que entrou Lucas na casa?, E Manolo?

- Un dos dous mente claramente, xa que é imposible entrar
na casa nas condicións que dicía. Por que?

SOLUCIÓN: Si Manuel entrara na casa co candil, o fogo do mesmo faría estoupar a casa pola
acumulación de gas.

4. O ATROPELO
pista:

- Segundo os donos da casa Que fixeron os ladróns para entrar no terreo?.
- Cando atropelaron o can que lles aconteceu?
- Paráronse na súa fuxida nalgún momento?
- Segundo o que contestaches anteriormente fíxate ben no debuxo e que hai
que non concorda co que contaron os donos ao inspector Sánchez?
-

SOLUCIÓN: Se non pararon a furgoneta na fuxida nin cando
atropelaron ao can nin cando rozaron a columna da entrada da
verxa, ¿como pasou a furgoneta a verxa sen abrila de todo?. Polo
tanto tratábase dunha montaxe para cobrar o seguro das obras de
arte.

5. ROUBO NA BIBLIOTECA

pista:

- Que obxectos deixou o ladrón na súa precipitada
fuxida?.

SOLUCIÓN: Entre as cousas que o ladrón deixou na súa precipitada
fuxida atopábase un cigarro que aínda estaba acendido e fumeando,
polo que lle fixo supor ao Inspector que non debía andar moi lonxe.

2

6. ROUBO DE DIAMANTES:

pista:

- Escribe a continuación os pasos que segundo o texto di que seguiu o ladrón
para entrar na casa.

- Dende onde cres que está feita a foto do presunto ladrón de diamantes?
- Se a fotografía está realizada dende onde ti dixeches que a fixeron. Notas
algo estraño no portón?.

SOLUCIÓN: Se a foto se fixo dende fóra da casa, como o que enviou
a carta anónima quería facer crer, esqueceu o detalle do fecho do
portón, que soamente é visible dende o interior da casa. Polo tanto
tratábase dunha montaxe para culpar a un inocente dun roubo
finxido para cobrar o diñeiro do seguro.

3

SOLUCIONARIO

7. A CHAMADA

Se aínda non o sabes contesta estas preguntas que che servirán de pista:
- Onde se encontraba Don Mario no momento do disparo?.

- Cantos pasos deu antes de golpearse co espello?.
- Como cres que tivo que ser o golpe que se deu antes
de esvarar e caer ao chan?.

SOLUCIÓN: Se Don Mario tan só deu un paso atrás cando se golpeou
contra o espello, debía de estar moi preto del, e se o golpe, polo
impulso da bala, foi tan grande como contou o mordomo, o espello
debería estar roto, e non o estaba. Polo tanto se el era o único que viu
a escena, e mentiu a explicación é que o asasinou e quixo aparentar
un suicidio.

8. UN DÍA DE CHOIVA


- Cantos días levaba chovendo sen parar?.

- Como estaba a explanada de terra avermellada fronte ao soportal da casa?

- Segundo o xardineiro, onde estaba o can cando saíu ao soportal
Esperanza?, e ata onde foi?.

SOLUCIÓN: Se houbera sucedido como contou o xardineiro, o
pórche debería estar cheo de barro das pisadas do can, xa que
tivo que chegar alí atravesando a extensión de terra vermella que
pola choiva estaba embarrada.

4

9. A VENTÁ


- Segundo o relato, cada persoa que a visitou deixoulle algo á señora Marta.
Indica a continuación que deixou cada un.
- Como sabes, a señora Marta nunca abría a porta. Segundo o que levaron cada
un
iso era posible?

SOLUCIÓN: A única persoa que necesitou abrirlle a porta foi á veciña
xa que a regadeira que lle devolveu non cabía entre as rexas da
ventá, o resto, tanto o que lle trouxeron do supermercado coma os
libros, si os puideron meter entre os barrotes.

10. A FRECHA

- Onde declarou Xoán que se encontraba no momento dos feitos?.
- En que planta da casa estaba o dormitorio de Xoán?
- Que postura ten a frecha?, pódeche indicar algo?

SOLUCIÓN: A inclinación da frecha indica que tan só puido
dispararse dende un piso alto e o único que declarou atoparse
no seu cuarto do piso superior era Xoán

5

11. A ESCALEIRA

- Como de grande era a escaleira que supostamente usou?

- Puido o rexo axente de policía desatar a corda a Rosalía, el so?. Por que?.

- Se o policía non chegaba el so, Que cres que hai en toda a historia do marido
que non concorda?.

SOLUCIÓN: Se o fornido policía precisou axuda para baixala,
empregando a mesma escaleira que supostamente empregou ela,
porque non chegaba á altura necesaria, significa que ela
tampouco puido usar dita escaleira para o suicidio porque
tampouco tería chegado. Tratábase polo tanto dunha montaxe
para facelo parecer un suicidio.

12. O CABALO

- Segundo o mozo de cortes como chegaba o cabalo de regreso á casa?
- A humidade do chan deixou ben marcadas as pegadas do cabalo.
Como eran estás
pegadas?.
- Segundo as dúas cuestións anteriores, como debía de ir o cabalo?.
E se era así como cres que foi o golpe

SOLUCIÓN: Se o cabalo ia ao galope as pegadas que se ven no chan
deberían de estar máis separadas e non xuntas como están, polo que
andando o golpe non puido ser mortal.

6

Programa xogando co pensamento

Recommended

Recommended

More Related Content

Similar to Programa xogando co pensamento

Similar to Programa xogando co pensamento (20)

Recently uploaded

Recently uploaded (12)

Programa xogando co pensamento