2. Proloog
Het had niet lang geduurd voor Jessica haar water werd gebroken. Het geluk
kon voor Jessica en Simon niet meer op, er werd een kerngezond kindje in
het midden geboren. Het was een meisje die de naam Emily mee kreeg, echt
zo’n schatje!
3. Als peuter was Emily vooral leerrijk. Eerste stapjes zetten en eerste woordjes
praten was voor haar heel vreemd maar het waren vooral fantastische
ervaringen. Evenals voor het klein meisje zelf als voor haar fiere ouders.
4. Maar de tijden van een vrolijk, lief meisje waren snel voorbij. Emily was
iemand van acht jaar maar gedroeg zich snel als iemand van zestien. Of de
ouders daar zorgen over maakten? Natuurlijk, wat dacht je anders zelf?
5. Kleine meisjes konden wel makkelijk snel groot worden, dat gelde ook voor
Emily. Als tiener van zeventien wist Emily meteen wat ze wou: achter haar
dromen jagen en dus in aanbieding komen in de muziekwereld.
6. Natuurlijk stonden haar ouders Jessica en Simon achter haar droom in de
muziekwereld en wouden haar een handje helpen. “Lieverd, we hebben
fantastisch nieuws!”
7. En als Emily te horen kreeg dat ze literatuur mocht studeren in de
universiteit, kon ze wel uit het dak gaan. Met die specialisatie kon je overal
terecht, ook in de muziekwereld.
8. “Oh, mama, papa!” schreeuwde Emily dolblij en vooral emotioneel, “dit is
echt awesome! Echt bedankt!” Ze vloog snel in de armen van haar moeder.
Zo’n bedankwoordje van hun dochter deed Jessica en Simon echt deugd…
9. Volgend weekend was het eindelijk zover: de taxi stond voor de deur om
Emily naar het universiteit te brengen. Het meisje – of beter: jongedame –
zelf zat te popelen om een nieuw leven te beginnen. “Here i come!”
10. Volgend weekend was het eindelijk zover: de taxi stond voor de deur om
Emily naar het universiteit te brengen. Het meisje – of beter: jongedame –
zelf zat te popelen om een nieuw leven te beginnen. “Here i come!”
11. Update 1
Emily zette voor het eerst haar stap in haar nieuw huisje in Academie de
Keizer. Tevreden keek ze rond in het huisje. “Klein maar gezellig.” knikte ze
goedkeurend. Hiermee kon ze zeker vier jaar door.
12. Na de hele rondleiding van haar huis vond ze één ding grappig, dat haar
bureau met een modern computer midden in de keuken stond.
Waarschijnlijk omdat er elders geen plaats meer was maar dat stoorde Emily
niet en zonder zorgen begon ze aan een paper over boeken.
13. Op het eigenste moment hoorde Emily ineens luide muziek afspelen tot in
haar huis. “Wat is dat toch voor zooi?” gromde ze en zocht uit van waar die
muziek kwam. Natuurlijk van haar buur.
14. Daar liet Emily natuurlijk niet bij. Ze hoorde graag muziek maar voorlopig
wou ze haar paper nu afmaken. “Ik ga mijn buur maar eens een bezoekje
brengen.” dacht ze bij zichzelf. Het duurde niet lang om naar het huisje
hierlangs te lopen.
15. Emily haar buur, blijkbaar ook een vrouw, moest zonodig haar paper maken
met een luide muziek erbij. Wanneer ze iemand op de deur hoorde kloppen,
wist ze meteen dat iemand dit niet duldde. “Het is niet waar.” mompelde de
vrouw.
16. De vrouw opende de voordeur en er stond een ruig geklede persoon voor
haar neus. “En voor wat is het?” mompelde ze ongeïnteresseerd. “Ik ben je
nieuwe buurvrouw, Emily Somers.” stelde Emily zich voor, “en ik wil je
vragen jouw muziek wat zachter te zetten. Ik ben aan mijn paper bezig, wil
je dat weten.”
17. “Oh, je bent de eerste die dat beleefd vraagt.” grinnikte de vrouw, “ik zal
mijn muziek zachter zetten dan.” Emily glimlachte, dat was ook de eerste
keer dat iemand van het eerste keer zoiets zou doen. “Bedankt.”
18. “Mijn naam is Liselot Loix. Maar geef toe, Emily, we zijn allebei toe aan een
pauze?” Emily dacht heel diep na. Eigenlijk was ze hier niet zo lang hier en
moest ze niet met een volle laag aan haar studies beginnen. “Oké, dat klinkt
goed.” ging Emily in op Liselot haar aanbod.
19. Even later nodigde Liselot Emily uit op de koffie. Toen Emily het huis van
haar buurvrouw verkende, zag ze maar één basiskleur: roze. “Het is heel
gezellig.” vond ze, ook al was dit niet echt haar stijl. “Vind ik ook, anders heb
ik mijn huis zo niet ingericht.” gniffelde Liselot en bood Emily een zitplaats
aan.
20. “Vertel eens, Emily, uit welke buurt kom je?” opende Liselot het echt
gesprek. “Uit Nemea.” vertelde Emily vol trots. Ja, eigenlijk was ze best trots
dat ze haar jeugd in die buurt door had gebracht. “Oh, dat is een toeval!”
keek Liselot verrassend toe, “ik kom ook uit Nemea! Heb je dan niet in
Nemeacollege gezeten?”
21. Emily knikte zeker. “Jij ook dan? Oh, dan heb ik je nooit tegen gekomen.”
Liselot lachte zachtjes. Best gênant dat je iemand tegenkwam die blijkbaar
bij jou op school had gezeten en dat je die nooit had gekend.
22. “Ah, wat raar maar wat maakt het nu uit?” hield Emily haar schouders op,
alsof ze wou zeggen dat er niets gebeurd was, “wat voor specialisatie doe je
en in welk jaar zit je nu?”
23. “Eerste jaar literatuur.” antwoordde Emily, gewoon helemaal kort en klaar.
Liselot voelde dat haar neus afgebeten werd. “Oh, ik doe nu biologie en zit
in het tweede jaar. Oké, normaal moet ik in het derde zitten maar ik heb
pech gehad.”
24. Veel tijd bleef er niet over om verder gezellig te babbelen, binnen een uur
moest Emily in het college zijn. “Nog veel plezier in je college.” lachte Liselot,
nadat ze een kus gaf op Emily haar wang. “Dat zal niet mankeren.” grijnsde
Emily.
25. Met een knoop in haar maag verliet Emily het huis van haar buurvrouw
Liselot. Ze had nochtans toch het gevoel dat ze Liselot van ergens kende
maar van wat… dat was een raadsel.
26. Met een knoop in haar maag verliet Emily het huis van haar buurvrouw
Liselot. Ze had nochtans toch het gevoel dat ze Liselot van ergens kende
maar van wat… dat was een raadsel.
27. Update 2
Emily werd met de dagen gekker. Na één week op de universiteit kon ze niet
meer. Paar dagen volgde ze colleges, ze had al de hele universiteitsbuurt
verkent…
28. Maar zonder resultaat. Emily wou echt iets met muziek doen: zingen, op de
drums spelen, gitaar spelen. Haar huisje was verdorie te klein voor zoveel
instrumenten en die colleges van haar gingen alleen maar over boeken.
Echt, Emily had wel iets meer verwacht…
29. Ineens zag Emily iemand voorbij haar huis wandelen en vervolgens aan het
muurtje leunen. Blijkbaar ook iemand die zich verveelde. Emily dacht er
zeker aan om een babbeltje mee te slaan. Met knikkende knieën – ze was
nooit goed geweest in sociale contacten – stond ze achter die iemand, een
student met blond haar.
30. “Nou, kan ik je helpen?” vroeg Emily, met een stotterstem. Ze kon zichzelf
wel slaan. Wat een domme streek om te stotteren. “Oh nee, hoor.” schudde
de jongen zijn hoofd, “ik kom alleen hier voor wat frisse lucht.” Emily leunde
ook aan het muurtje naast de jongen. “Het stoort toch niet dat ik met jou
wil praten?” vroeg ze.
31. “Ach, totaal niet joh.” lachte de jongen weg, “mijn naam is Anthony Sterling.
Jij?” Toch nog iemand die met haar wou praten en dat het niet erg vond.
“Emily Somers.” stelde ze zich voor, “welk specialisatie doe je?”
32. “Oh, ik wil doorbreken in de muziekwereld en doe literatuur, in het eerste
jaar, samen met een paar vrienden.” Emily slaakte iets en haar mond viel
open. “Oh, meen je dat? Ik doe ook literatuur en ook in het eerste jaar.
Waarom heb ik je nooit gezien in de colleges?”
33. “Dat interesseerde me totaal niet. Terwijl de colleges lopen, speel ik wat
muziek met mijn band.” vertelde Anthony, “zonder zangeres.” voegde hij
fluisterend aan toe. Emily trok zo’n grote ogen. Zat Anthony in een band die
nog een lid ontbrak? Ze voelde wat interesse op brokkelen. “Ik wil wel naar
jouw band komen kijken.”
34. Anthony deinsde van het muurtje overeind. “Meen je dat echt? Ik bedoel,
we zijn niet echt professionals.” Emily hield haar schouders op, alsof dat niet
zo erg was. “Ik wil ook doorbreken in de muziekwereld, desnoods met jullie
allemaal. Ik wil jullie een kans geven en helpen.”
35. Anthony voelde zich geflatteerd. Iemand die het talent in zijn band wou
zien, iemand die hun naar de top wou helpen. “Oh, ik wil je niet
tegenhouden, Emily.” lachte hij verlegen en duwde een briefje in haar
handen, “kom morgenmiddag om twee uur naar die plek.”
36. Update 3
De volgende dag nam Anthony de nieuweling Emily mee naar zijn band, ‘The
Rockers’ heette de band. Mason – de drummer – en Amanda – de gitarist –
stonden in Emily haar zicht, ze voelde haar hart kloppen in haar keel en
bibberde van top tot teen; zo zenuwachtig was ze.
37. “Mannen, geef Emily een kans. Jullie zien toch dat ze ervaring heeft?” porde
Anthony zijn bandmaten aan. Emily bloosde, dat was één van de mooiste
complimenten dat ze ooit gekregen had. Maar ze zei niets…
38. “Maar we zoeken een zangeres.” ging Amanda er tegen op. Anthony lachte
spottend. “Slimmie, waarvoor denk je dat ik Emily heb meegenomen?”
Mason daarentegen lachte uitbundig, tot Amanda een schouderstoot gaf.
“Oh, sorry dan. Emily, neem je plaats.” Amanda wees haar naar de
mircofoon… “ik heb zelf al een liedje!”
39. Fed up with your indigestion.
Swallow words one by one.
Your folks got high at a quarter to five.
Don’t you feel you’re growing up undone.
40. Nothing but the local DJ.
He said he had some songs to play.
What went down from this fooling around.
Gave hope and a brand new day.
41. Imagine all the girls,
Ah ah, ah, ah, ah, ah, ah, ah.
And the boys,
Ah ah, ah, ah, ah, ah, ah, ah.
And the strings,
Eee, eee, eee, eee, eee, eee, eee, eee.
42. And the drums, the drums, the drums, the drums, the drums, the drums, the
drums, the drums, the drums, the drums, the drums, the drums.
43. Na een tijdje had Emily afgerond en zette de microfoon terug op zijn plaats.
Er waren wat starende ogen die naar haar richtten. “En?” wou Emily het
weten.
44. “Gelukkig ben je op tijd.” vond Amanda, “of anders hadden we nooit zo’n
zangtalent gekend.” Emily bloosde en glimlachte, wat geen goede
combinatie was. “Bedankt.”
45. De meisjes kibbelden vooral, terwijl de mannen naar de meisjes staarden.
“Een knap meisje, Anthony.” stootte Mason hem aan. Anthony schrok en
keek geschrokken naar Mason. “Euh, ja ja.” stotterde hij, terwijl Mason
heimelijk lachte.
46. Later was vandaag de laatste college van dit semester. Op het laatste minuut
zei mevrouw Symons: “Iedereen naar buiten en veel succes met de
examens!” en in geen tijd was iedereen weg, alleen Emily werd tegen
gehouden. “Emily, ik hoor dat je veel bezig bent met muziek?”
47. “Dat is geen leugen.” grijnsde Emily tevreden, tevreden en blij omdat ze
eindelijk non-stop met muziek kon werken in de band ‘The Rockers’.
48. “En…” Mevrouw Symens ging van de tafel en ging korter bij Emily staan, ze
leunde met twee handen aan haar tafel, “je denkt dat je met je specialisatie
iets meer over muziek kan bijleren?”
49. Emily slikte door haar keel wanneer ze de blik in de ogen van Symens zag.
Het leek alsof dat mens haar levend wou opvreten. “Euh, het is te zeggen…”
stotterde Emily, “ik dacht dat. Pas op, ik zeg niet dat die lessen over boeken
niet interessant zijn.”
50. “Wat dacht je wat ik ging zeggen? Dat je hier op het verkeerd adres bent?”
grinnikte mevrouw Symons en vond dat Emily klonk alsof haar laatste uur
geslagen was, “natuurlijk niet. Je bent goed bezig, al zijn de lessen niet wat
je gehoopt had.”
51. Emily zuchtte diep en was opgelucht. Ze dacht écht dat mevrouw Symons
het tegenovergestelde ging zeggen. “Echt waar? Bedankt!” lachte Emily,
“mag ik nu gaan of ga je me nog meer laten schrikken?” Mevrouw Symons
schudde lachend haar hoofd. “Nee, ga maar. Nog veel succes!”
52. Emily zuchtte diep en was opgelucht. Ze dacht écht dat mevrouw Symons
het tegenovergestelde ging zeggen. “Echt waar? Bedankt!” lachte Emily,
“mag ik nu gaan of ga je me nog meer laten schrikken?” Mevrouw Symons
schudde lachend haar hoofd. “Nee, ga maar. Nog veel succes!”
53. Update 4
De examens kwamen steeds met de dagen dichter. Alle studenten in de
gemeenschap studeerden volop, zoals bij Liselot en Emily. Alleen Emily
probeerde de leerstof te begrijpen maar zat de hele tijd met Anthony in
haar kop, wat was hij toch aantrekkelijk…
54. Liselot snapte niet wat met haar buurmeisje aan de hand was. In plaats van
de boeken te overlopen, zat ze de hele tijd te zingen en te lachen. Met wat?
“Ben je wel aan het leren?” vroeg Liselot.
55. Maar Emily had de vraag niet gehoord, ze bleef steeds dromen over
Anthony. Tot Liselot haar vraag op een luidere toon zette. “Emily!” Emily
schrok uit haar gedachten en draaide zich onmiddellijk naar Liselot. “Scheelt
er iets?”
56. “Euh… niets, niets.” stamelde Emily beschaamd en pakte meteen haar boek
van Frans, “niets speciaals.” Liselot grijnsde, ze geloofde niet dat er niets
was. “Zit je met…” De rest van de vraag hoorde Emily niet want ze zag iets
verschrikkelijks…
57. Emily zag haar droomprins Anthony en hij was niet zomaar alleen, hij was in
gezelschap met een Italiaanse schone. Emily voelde tranen in haar ogen
prikken, was dit wat ze wou?
58. Liselot zag meteen dat er iets aan de hand was, legde de werkboeken aan de
kant en ging dicht naast Emily zitten. “Wat is er gebeurd?” klonk Liselot vol
medelijden en sloeg haar arm rond Emily haar nek. Emily zelf had moeite
om te vertellen…
59. Update 5
Het was zes uur ‘s ochtends, Jessica was klaar om te vertrekken richting
Academie de Keizer. De academiebuurt lag niet naast de deur, daarom
vertrok Jessie vrij vroeg.
60. Voor dringende redenen nodigde Emily haar moeder zogezegd uit. Meer
nog, ze had dringend raad van haar moeder nodig. Meer wist Jessica niets…
en ze wou nog meer dingen te weten komen.
61. Jessica vond dit allemaal zo eigenaardig, Emily die haar moeder dringend
wou zien en niet zomaar, het klonk zo dringend. Jessica brandde zo van
nieuwsgierigheid.
62. En Jessica wist het meteen van het moment dat ze Emily zag. Emily had geen
enkele fut meer sinds ze wist dat Anthony een vriendin had. “Je moet je
herpakken.” vond Jessica.
63. “Ik weet het, mama.” zuchtte Emily maar eigenlijk verstond ze haar moeder
niet helemaal, ze dacht toch bij Anthony in gedachten.
64. Jessica stelde voor om een boterham klaar te maken. Emily vond dat haar
moeder teveel betuttelt maar haar tegenhouden zou toch niet veel uithalen.
Ze gaf Jessica dus haar zin.
65. Even later zag Emily haar moeder in zicht komen, met een bord boterham.
“En daarbij, schat…” begon Jessica, “je moet dit overzetten. Overmorgen zijn
er al examens en ik denk niet dat je geleerd hebt.”
66. Jessica legde het bord boterham op bed en kwam bij Emily zitten. Emily wou
alles geven in haar examens, dat ze tenminste door kon geraken. Maar nee,
ze kwam op een dag Anthony tegen, Anthony met een ander meisje… Dan
had ze zin in niets. “Ik heb al geleerd.” mompelde Emily.
67. “Wie is die jongen uitgerekend?” wou Jessica weten. De enige wat ze wist,
dat Emily liefdesverdriet had maar wie zat er nog achter? “Anthony, de
bassist van mijn muziekgroep.” Jessica trok grote ogen, ze wist niet dat haar
dochter in een muziekgroep zat. Ach, dat verbaasde haar eigenlijk niet,
Emily hield zoveel van muziek.
68. “En dat is dus pijnlijk, als je elke repetitie naar hem moet zien.” Emily hield
haar schouders op. Voor een belangrijk moment – Emily haar examens, like
duh – moest er altijd iets gebeuren en natuurlijk, vlak voor kreeg ze
liefdesverdriet. Waarom viel ze altijd op verkeerde mannen?
69. Update 6
Op een dag was het zover: de grote examens. Emily had ondanks haar grote
liefdesverdriet toch geprobeerd om te leren. Maar wanneer een blad vol
examenvragen voor haar neus lag, had ze de fut niet meer voor…
70. Emily was afgeleid door haar buren, die ook over hun examens zwoegen.
Zelfs Anthony, die dezelfde specialisatie als zij deed. Wel heel erg jammer,
dat dé jongen in dezelfde klas zat en dat je vaker afgeleid werd.
71. “Zet hem over!” dacht Emily bij zich, “hij is je niet waard. Je moet aan
andere dingen denken.” Ze draaide zich weer om naar haar blad. Ze had
geprobeerd alle vragen te beantwoorden maar paar lijntjes stonden nog
open. Emily dacht nog heel hard na, zodat er toch iets binnen zou schieten.
72. Iets voor de middag waren alle examens afgelopen. Iedereen die de
examens meemaakten, konden punten verdienen. Wie niet, kregen sowieso
een nul en moesten hun semester of jaar overdoen. Emily bracht
onmiddellijk bezoek bij haar buurvrouw Liselot, die daarnet ook examens
had gehad.
73. “Och, echt waar. Ik hoop dat ik door ben.” hoopte Liselot hard. Emily kende
het gevoel dat Liselot had. “Ik hoop het voor je, Liselot.” zei Emily, “maar ik
moet ook aan mij denken hè.” Liselot schudde opeens haar hoofd en stak
haar wijsvinger op, alsof er haar iets binnen was geschoten. “Oh, hoe is met
de zaak Anthony?”
74. “Nog altijd niet opgelost.” zuchtte Emily, “maar wel beter dan gisteren.”
Liselot lachte, ze was blij om dit te horen. “Je hebt toch wel geleerd voor je
examens en op al je examenvragen geantwoord?” Emily hield haar
schouders op. “Gelukkig heb ik op de meeste vragen geantwoord.” zei ze. Zo
babbelde de meiden nog een dag lang…
75. Tot het te laat werd en buiten de donkere wolken kwamen. De meeste
studenten gingen nog na feestjes om het einde van de examen te vieren,
onder andere Liselot ging naar één van die feestjes. Alleen Emily had er
helemaal geen zin in een feestje, ondanks dat ze altijd voor een feestje te
vinden was maar vandaag niet…
76. “Emily…” “Ja, Anthony?”
Anthony streelde opeens over haar wang. Emily voelde meer warmte in haar
en haar wangen werden meer roder dan ooit. “Dit ga je onder donderen.
Maar ik heb gevoelens voor je.”
77. “Dat kan niet…” vond Emily, “ik bedoel, je bent toch al bezet?” Anthony hield
jammerend zijn schouders op. “Was, Emily, was. Het ging al een hele tijd
moeilijk en vonden het beste om als vrienden uit elkaar te gaan.”
78. Emily kon wel rond de wereld dansen van geluk. Anthony had gevoelens voor
haar en het was nog wederzijds ook! Dus wat restte er nog?
Opeens hield Anthony haar kin vast, een poging tot een kus…
79. Maar het mocht niet baten, het was slecht een droom. Wanneer Emily door
het raam naar buiten zag, was het nog steeds donker maar de zon stond wel
op punt om te schijnen.
80. Emily klopte hard met haar hand op haar bed. Ze hoopte dat haar droom
ooit kon uitkomen maar… ze had Anthony en dat meisje ‘zonder naam’
gezien, ze leken wel écht verliefd op elkaar en het zag er niet naar uit dat ze
uit elkaar zou gaan, op dit moment zeker niet.
81. Moeizaam werd Emily wakker en maakte zachte voetstappen, op weg naar
de badkamer om een ontspannend bubbelbad te nemen. Dat was het enige
dat ze op dat moment nodig had…
82. Voor de rest van de dag had Emily niet veel te doen. Ze herinnerde zich nog
dat ze repetitie met haar muziekgroep had. Ook dat sloeg Emily over, ze had
totaal geen zin om Anthony te zien. Met een zwart oversized truitje,
kleurrijke legging en bruine laarzen aan plofte zich neer op de bank…
83. En ging op televisie een goede film zien. Emily had even tijd voor zichzelf
alleen nodig, zonder alle andere studenten rond zich. Veel tijd had ze niet
om de film uit te kijken, de telefoon ging…
85. Om op de goede resultaten te vieren, bedacht Emily een zeer leuke plan. Ze
hield een hoop hout bij elkaar om een kampvuur van te maken. Daar zou het
gezellig babbeltje samen met Liselot plaatsvinden.
86. En dat het gezellig was, moest het geen twee keer gevraagd worden. De
meisjes amuseerden zich rot. “Nog een semestertje en we raken door het
volgende jaar.” zei Liselot, waarbij Emily gniffelde. “Als je niet nog een keer
blijft zitten.” Liselot lachte, groen.
87. “Weet je, Emily. Ik blijf toch steeds bij dat ik je van ergens ken.” vond Liselot,
“maar ik kan me toch niet steeds herinneren.” Dit vond Emily allemaal
mysterieus. Zouden ze in de vroegere jaren contact hebben gehad? Daar
wist noch Emily noch Liselot niets meer van.
88. “Is die herinnering plots weggevallen?” vroeg Emily, “of is er iets gebeurd?”
Liselot knikte zeker. “Dat zal het zijn. Twee jaar geleden heb ik een
hersenschudding gehad nadat ik van de trap ben gevallen. Sommige dingen
weet ik niet meer.”
89. “Ik ben nog steeds benieuwd.” Emily brandde van nieuwsgierigheid. Die
gedachte al alleen bleef haar wakker houden. Van waar kende Liselot haar?
“Ik eigenlijk ook.”
90. Het werd al heel snel bedtijd, evenals voor Emily als voor Liselot. Liselot
dommelde heerlijk in slaap, toen flashte er een beeld langs haar zicht, een
flashback naar haar verleden…
91. Het klein meisje – Liselot genaamd – zag haar vader Nathan en een vrouw –
Jessica – in zicht. Het leek het meisje dat de twee volwassenen perfect met
elkaar konden vonden.
92. Liselot mocht boffen met haar eigen poppenhuis. De dochter van Jessica –
Emily – speelde ook heel graag met de poppenhuis. Daar had Liselot totaal
geen problemen mee, eigenlijk was Emily een vriendin voor haar.
93. Update 7
Amanda luierde in de zitzak, met een sigaret tussen haar vingers. Vandaag
was normaal een repetitiedag, veertien dagen voor hun optreden in de
bibliotheek. Hun zangeres Emily kwam niet opdagen en dat was niet de
eerste keer.
94. “Ik zie die Emily niet zoveel.” zuchtte Mason, die aan de muur hing, ook met
een sigaret tussen zijn vingers.
Amanda zuchtte mee, nog dieper dan hem. Ze mocht Emily wel maar was
zeer teleurgesteld in haar. Misschien had Emily niet veel tijd maar kon ze
dan tenminste niet bellen?
“Niet gedacht van die lekkere chick…” fluisterde Mason stil.
95. Dat hoorde Amanda en absoluut zon dit haar niet. Alhoewel ze Mason een
dikke sukkel vond, kriebelde er gevoelens in haar voor hem op.
“Hou je bakkes even.” gromde Amanda,
“en bel haar liever op. Als ze haar telefoon zal oppakken althans…” voegde
ze in fluistertoon aan toe.
96. Mason mopperde en liep naar de telefoon. Alhoewel Mason de stoere man
was, had hij zelf ook gevoelens. Ja, die gevoelens voor Amanda maar Mason
geloofde dat hij ‘die stoere playboy’ was. Iedere keer als Amanda hem
uitkafferde, dat kwetste hem – hij liet dat nooit zien. De enige waar Mason
zin in had, is goede harde seks met Amanda… of met een ander…
97. “Ik denk er niet aan!” werd er door de telefoon geschreeuwd.
Emily voelde haar kwaadheid opborrelen. Haar muziekgroepje vroeg om te
komen repeteren. Ja, hallo? Wat als ze Anthony zag?
“Waar denk je daar niet aan? Hallo, Emily, het is repetitie en binnen twee
weken is er optreden. We zullen ons belachelijk maken zonder zangeres.”
98. Daar had Mason ergens gelijk in. Zolang Anthony daar rondliep, wou Emily
haar kop niet laten zien. Haar gevoelens voor hem waren sterk en stel je
voor dat ze op een moment begon te flippen…
“Ik kan gewoon niet komen, Mason. Sorry.”
“En waarom? Heb je schrik van ons? Of van Amanda. Och, maak je geen
zorgen. Ze heeft wel eens een grote mond, je moet haar kennen.”
99. “Het gaat me niet om jullie…” Emily zuchtte diep.
Zou ze Mason vertellen over Anthony? Was Mason wel betrouwbaar?
“Is er iets persoonlijks?” vroeg hij aan de lijn.
Emily slikte hoorbaar. Mason wreef er nog diep in. Ze kon niet liegen, dat
kon gewoonweg niet.
“Kan je dan even tot hier komen, Mason?”
100. “Ah?” klonk hij verbaasd. Waarschijnlijk had Mason niet verwacht dat Emily
hem zou ‘uitnodigen’.
Voor haar stond er niets anders op dan hem uitnodigen. “Er is inderdaad iets
persoonlijks, ja. Maar ben jij te vertrouwen?”
“Ja natuurlijk! Mij kan je alles vertellen, meid! Moet ik nu afkomen?”
Emily knikte zeker. Op elk moment kon Mason er zijn…
101. Zie je nou wel. Emily had de ritssluiting van haar broek net toe en er werd
meteen gebeld aan de deur. In een looppas stapte ze naar de deur en
opende het. Mason stond daar voor haar neus, met een spannende
jeansbroek en een open blouse aan.
“Je zal een serieuze uitleg moeten hebben, Emily Somers.”
102. “Een serieuze uitleg heb ik. Als mijn uitleg niet serieus genoeg voor jou is?”
Mason glimlachte ongemakkelijk. “Het moet niet serieus zijn, schatje. Ik
moet wel een uitleg hebben, dat wel.”
Emily kreeg een warm gevoel. Noemde Mason haar nou ‘schatje’?
“Euh… kom binnen, het is nogal frisjes buiten.”
103. “En als dat niet warm genoeg is…” Mason pakte Emily in één beweging vast
en knuffelde haar. Hij wreef overal aan haar lichaam.
Het voelde goed aan, vond Emily, maar dit kon niet…
104. Langzaam liet Emily zijn warmend lijf los en keek in zijn ogen.
“Het is lief dat je me zo wil troosten maar ga je niet te ver?”
Mason grijnsde. “Een man gaat nooit te ver. Weet je wat je nodig hebt,
Emily?”
105. Emily wist niet wat Mason precies wou zeggen, tot hij haar weer passioneel
vastpakte en zijn lippen op de hare drukte. Zijn handen gingen overal
naartoe, van Emily’s top tot net onder haar kont.
106. Dit wou Emily niet. Ze probeerde Mason langzaam weg te duwen. Dat wou
hij niet toelaten en werd nog een tikkeltje bruter waarbij ze hem harder
wegduwde.
“Wat krijg je nu, chick?” kraamde hij verontwaardigd uit.
“Dit is toch niet wat ik nodig heb. Of toch niet van jou. Sorry.” zei ze.
107. Mason had echt geen zin om daar tegen in te gaan. Hij had al meermaals
meegemaakt dat vrouwen hem niet moesten maar dat hij daar niet naar
luisterde en ze vervolgens toch aan zijn vinger had gebonden. Zoals de
buitenwereld dat noemde: verkracht.
“Oké, ik respecteer het.” Mason legde zijn hand op Emily haar schouder,
vriendschappelijk bedoeld,
“wat is jouw uitleg?”
108. Emily stelde hem nog een keer voor om binnen te gaan, aangezien buiten
nogal te fris was om te babbelen. Daar ging Mason zeker op in.
109. Mason bewonderde Emily’s huisje waarin ze verbleef tot ze afgestudeerd
was.
“Het is gezellig. Nu weet ik waarom je van onze repetities wegblijft.” Hij
bedoelde dit grappig maar als dit Emily’s reden was…
“Nee, dat wil ik niet zeggen.” grinnikte ze.
110. “Jouw uitleg.” herhaalde Mason nog eens.
Emily zuchtte diep en nam ook haar plek op de zetel, om beter haar verhaal
over Anthony te doen.
“Wel ja. We kennen Anthony Sterling. Voor mij was hij meteen de
sympathiekste…”
111. Mason onderbrak haar snel. “En ik dan? Ben ik niet sympathiek?”
Emily schudde snel haar hoofd.
“Dat ben je ook, Mason. Ik ben nu over Anthony bezig.”
Mason liet zijn schouders zakken. “Oké, sorry dan.” mompelde hij.
112. “Nou ja, Anthony oogt iets heel speciaals, ik was meteen verkocht door
hem. Raad eens hoe ik te weten ben gekomen dat hij een lief heeft? Hij
zoende haar, recht voor mijn neus.”
Mason trok grote ogen. “Awh… niet fijn als je zo iets te weten moet komen.”
“Nee.” gromde Emily kort, “het is fucking pijnlijk.”
113. “Nu snap ik waarom je niet naar onze repetities komt, je wil Anthony het
liefst niet tegen het lijf komen. Maar toch, ik zeg nu dat je opnieuw moet
komen.”
Emily schrok en ging er snel tegen in. “Ik wil hem niet meer zien!”
schreeuwde ze paniekerig en vervolgens sloeg ze haar hand op haar gezicht.
“Ik snap het maar als je weg blijft, zal iedereen denken dat je schrik hebt
voor hem. Dat wil je toch niet?”
114. Daar had Mason eigenlijk een punt, dat kon Emily concluderen.
“Ach oké. Ik kom pas morgen terug.”
Mason lachte tevreden. “Dat is goed, chick. Laat zien dat je sterk bent.”
115. Update 8
Emily stond de volgende dag verlangend in de repetitieruimte, waar ze al
weken niet meer geweest was. Het deed haar deugd om de leden – buiten
haar ‘prins’ Anthony dan – te zien, ook al had ze Mason gisteren gezien.
“Is Anthony hier?”
116. “Euh, nee. Ik heb hem sinds gisteren niet meer gezien.” vertelde Amanda,
“het ziet er niet echt naar uit dat hij vandaag ook gaat komen.”
Emily zuchtte opgelucht. Zolang hij niet in haar buurt was, kon ze op haar
gemak repeteren. Met hem in de buurt zou ze zich ongemakkelijk voelen,
“ja, Emily. Ik weet het.”
117. Emily keek Amanda verward aan. Hoe kwam dat Amanda… Oh ja, Mason
had het verteld.
“Mason.” gromde Emily. Waarbij Amanda lacht.
“Ah, er is geen gevaar hoor. Als je Mason vertrouwt, kan je me ook
vertrouwen.”
De meisjes lachten dan vrolijk.
118. Maar een echt ‘meisjesgesprek’ was er niet meer toen Mason op dat
moment binnenviel.
“Emily! Ben blij dat je hier bent!”
Dan viel ze juist in zijn armen, waarbij Amanda minachtend keek. Waarom
moest Mason alle vrouwen versieren? Ze voelde jaloezie opkomen.
119. Mason merkte Amanda op. “Scheelt er iets?”
Ze trok een geschrokken gezicht en schudde haar hoofd.
“Euh… niets hoor. Ik dacht ineens aan iets.” Snel ging ze achter haar gitaar
staan,
“Anthony komt toch niet. Zullen we zonder hem repeteren!” stelde Amanda
voor. Mason ging akkoord en Emily ook, en hoe!
120. Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember
You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
121. So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over
But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
122. And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
123. Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...
But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
124. And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
You didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
125. Somebody! (I used to know)
Somebody! (Now your just somebody) That I used to know
Somebody! (I used to know)
Somebody! Now your just somebody that I used to know
126. (I used to know)
(That I used to know)
(I used to know)
Somebodyyyyy
127. Amanda legde haar gitaar aan de kant en gaf de zangeres Emily een high
five.
“Goed gedaan! Dat is lang geleden dat ik zoiets goeds heb horen zingen!”
Emily voelde zich gecomplimenteerd, dat was lang geleden.
“Ik wil Anthony niet kraken maar… zullen we zonder bassist op de planken
komen? Teveel klanken in een lied is ook niet goed.”
128. Amanda keek haar even raar aan. Zonder bassist? Gedurende hun
studentenleven zat Anthony in ‘The Rockers’, de groep zou totaal anders zijn
zonder hem… maar toch…
“Je hebt gelijk. Emily, je bent een muziekkenner!”
Emily lachte heimelijk. Trots op wat ze had gedaan… ze zou hem tenminste
nooit meer terug zien.
129. Update 9
Isabella tikkelde vrolijk op het toetsenbord, ze maakte haar paper af. De
andere keer voelde ze aan haar buik en keek tevreden naar.
130. Ze herinnerde zich dat Anthony naar televisie aan het kijken was. De laatste
tijd was hij vervelend, hij kreeg onlangs het nieuws van zijn band dat hij niet
veel kwam opdagen. Dat betekende dat Anthony eventueel eruit zou
liggen…
131. Isabella vond het fijn dat Anthony het liefst alle dagen bij haar wou zijn. Toch
vond ze dat hij aan zijn vrienden van de band moest denken. Er was toch
één ding die hem zou tegenhouden en ze had een dubbel gevoel: blij en
bang.
132. “Misschien moet ik dat op een passionele manier vertellen.”
Isabella wist wat ze wilde. Ze sloot haar paper op haar laptop af en rende
meteen naar de badkamer. Even later schitterde haar beste lingerie op haar
lijf. Ze keek naar haar buikje, die dikker was dan anders.
133. Als een model liep ze de trap af en ging op Anthony zijn schoot zitten.
Geërgerd begon hij te mopperen.
“Schat, ga eens aan de kant, ik kan de tv niet zien.”
Isabella giechelde.
134. “Komaan, ben je zo slechtgezind?” Isabella sloot haar armen om Anthony
zijn nek. Vervolgens keek ze ongeïnteresseerd naar de televisie.
“Mijn vrienden die mij laten stikken…” bromde Anthony.
“Maak je niet zo druk, ze veranderen vroeg of laat van gedacht. Er is geen
betere bassist dan jij.”
135. “Jij hebt gemakkelijk praten.” Verder keek Anthony nog naar tv maar Isabella
ging er niet op in en draaide zijn gezicht naar haar richting toe.
“Ik heb iets te vertellen, iets heel leuks.”
“Ja, dat zal wel. Heeft Amanda of Mason gebeld?”
136. Isabella zuchtte diep. Kon Anthony aan niets anders denken? De enige wat
hij nodig had, was afleiding.
“Was dat maar waar. Nee, iets veel beters.”
“Oh ja?” In afwachting keek Anthony nog verder tv, wat Isabella ergerde.
“Ik ben zwanger…”
137. Anthony was in zijn leven nog nooit zo geschrokken en stond recht.
Natuurlijk besefte hij niet dat Isabella nog op zijn schoot zat dus ze gleed ter
plekke van zijn schoot af en boem, op de grond!
138. “Oh, sorry!” Anthony stak zijn hand uit om Isabella recht te helpen,
“het was echt maar echt de bedoeling niet.”
Gelukkig kon Isabella zelfstandig rechtstaan, ondanks ze veel pijn had.
“Ik begrijp je wel. En? Wat vind je ervan?”
139. “Wat ik ervan vind, denk je?” Het gedachte alleen dat Isabella zwanger was
en dat hij de vader was. Dat klonk allemaal leuk maar nu… hij moest aan zijn
studies denken, studies die gezinsuitbreiding tegenhielden.
“Is het niet goed?”
140. “Ik wil kinderen, later.” besloot Anthony, “we zitten allebei nog in het eerste
en je bent al zwanger. Wat als de kinderen zijn, terwijl we dikwijls naar het
college en examens moeten? En ik wil mijn studies niet laten vallen.”
Jammerend keek Isabella hem aan, in de hoop dat hij dit als grap bedoelde
maar zo zag hij er niet uit.
“En ik dan?”
141. “Abortus is onmenselijk, inderdaad. Dus ik denk dat jij geen andere keuze
hebt.”
Isabella voelde dit al aankomen. Ofwel dat kindje laten weghalen – en dat
wou Anthony niet willen, zij ook niet, dat was onmenselijk – of moest dat
kindje alleen opvoeden en de universiteit verlaten. Hier een kind
grootbrengen was tegen de regels.
142. Anthony moest hier minstens vier jaar blijven en Isabella zou vanavond nog
vertrekken richting Nemea. Een relatie met lange afstand zou toch niet
lukken tot Anthony afgestudeerd was en dus kwam er ook einde aan hun
liefdesavontuur.
“Tot nog eens, Isabella.”
143. “Anthony…”
Isabella kon haar tranen niet meer bedwingen. Ze hield zielsveel van hem en
een kindje van hem was zeker niet het laatste wat ze wilde maar toch… de
wet was de wet, “we beginnen toch opnieuw als je afgestudeerd bent?”
Anthony slikte. Dat zou hij willen, al kon hij niks beloven.
“Natuurlijk. Ik laat je niet in de steek, dat weet je.”
144. Isabella moest haar koffers meteen pakken, de taxi stond al voor de deur om
haar naar haar thuisbuurt te brengen. Een begin van haar nieuw leven.
“Tot binnenkort, Anthony!”
Ze zwaaide naar hem toe maar toch niet hoog genoeg… veel tijd was er niet
en ze moest meteen vertrekken.
145. Ondertussen stond Anthony er alleen voor. Wat miste hij Isabella enorm.
Misschien was zijn reactie toch overdreven. Maar een kind grootbrengen op
de universiteit? De wetten had hij niet gemaakt. Al zou hij graag een kind
willen maar niet nu…
146. De volgende dag stond Mason verbijsterd toen de bassist weer voor de deur
stond. Na zovele repetities wegblijven was Anthony terug van weggeweest.
“Je hebt wel een pak uitleg nodig, maat, als jij dat maar weet.” klonk Mason
streng en keek Anthony streng aan.
147. “Ik weet het, maat.” zuchtte Anthony en keek bedrukt.
Mason kon er al direct van afleiding dat Anthony niet zijn beste periode had.
Hij wou onmiddellijk weten hoe het vork in de steel zat.
“Nu? Vertel.”
148. Anthony zijn verhaal over Isabella, dat ze zwanger was. Moest hij dat nu
echt vertellen? Daar had hij geen behoefte aan.
“Dat is persoonlijk.” klonk het kortaf. Of Mason daar tegen kon…
“Persoonlijk of niet, ik wil een reden. Daarbij, de concert is binnen een week
en dan nog een hele week met volle petrol repeteren en nieuwe ideeën
creëren, dat gaat niet meer. We hebben veel nieuwe songs waar een bassist
niet voor nodig is.”
149. “Dat kan niet zomaar.” vond Anthony,
“ik heb het recht om erbij te zijn. Of gaan jullie me uit zetten?”
“Natuurlijk zit je nog steeds in de band maar dit seizoen niet. Daar is nu veel
te laat voor.”
150. Emily stond achter Mason, die een harde discussie maakte met Anthony.
Stiekem had ze compassie met hem, het feit dat hij niet aan het concert
mocht meedoen.
“Amanda?”
“Hmmm…” klonk het naast Emily.
151. “Zouden we Anthony liever een kans geven?”
Amanda keek haar geschokt aan. Hoe? Ze dacht dat Emily hem nooit meer
wou zien?
“Waarom? Je kan hem toch niet luchten? Aangezien hij een ander heeft.”
“Dat is niet waar. Ik heb gewoon overdreven gereageerd. Hij heeft niet
kunnen weten dat ik ermee moeilijk heb.
152. En daarbij? Wat is The Rockers eigenlijk zonder Anthony? We gaan ons
gezicht verliezen als hij niet deelneemt.”
Daar had Emily een punt, vond Amanda. Ze kende Anthony goed sinds jaren
en was een trouwe vriend, de beste bassist die niemand kon vervangen.
“Weet je zeker? Dat je geen spijt zal krijgen?”
153. “Heel zeker. Ik wil hem een nieuwe kans geven.” klonk Emily zelfzeker.
De dames liepen naar de jongens en Amanda mengde zich meteen in het
gesprek.
“Wat gebeurt er nu?”
154. “Ik… het is uit tussen Isabella en mij.” liet Anthony het toch uit of anders zou
Mason nooit stoppen met zeuren.
Emily slikte en haar hart maakte een sprongetje. Het was best erg voor
Anthony maar aan de andere kant was ze blij,
“ze is zwanger en wil voor het kindje zorgen. Daar heb ik begrip voor maar…
ik kan dat niet, ik wil studeren en in de muziekwereld binnenraken.”
155. “Zo ziet je maar dat vriendschap nog steeds belangrijker is dan liefde.”
Mason keek nog even streng naar Anthony en hield zijn armen gekruisd.
Misschien was hij nog altijd van mening dat Anthony beter weg kon blijven
dus…
“Ik vind dat Anthony een kans moet krijgen.” floepte er uit Emily haar mond.
156. Mason schrok overeind. “Wat? Ben je gek?”
“Ik weet al heel mijn leven dat ik gek ben.” mopperde Emily.
“Ik geef Emily eigenlijk gelijk. Anthony moet een tweede kans krijgen, zoals
iedereen.”
Mason had het moeilijk met de mening van de dames.
157. “Bedankt dat jullie achter mij staan.” zei Anthony.
Amanda grijnsde terwijl Emily nog smekend naar Mason keek.
“Als je hem geen kans geeft, dan zal er nog uit de groep gegooid worden.”
klonk Amanda dreigend.
“Oh ja? Wie dan?”
158. “Emily en ik.” Amanda sloeg haar arm om Emily haar nek,
“en dan sta je helemaal alleen voor. Niemand die je wil leren kennen,
niemand die je wil helpen. Voor altijd.”
Mason slakte. Hoe kon Amanda zo wreed zijn?
159. Daarna draaide Mason nog eens naar Anthony, die nog steeds voor zich
uitstaarde.
“Oké, de tweede en laatste kans.” zuchtte Mason,
“maar dan moeten wij tien keer zo hard repeteren.”
160. De meisjes gaven elkaar een high five: opdracht volbracht!
“Yeah!” riepen ze enthousiast in koor.
“Welkom terug in The Rockers, Anthony.” voegde Emily nog er aan toe.
161. Update 10
Het duurde uren voor Isabella weer in haar thuisstad Nemea aan kwam.
Vol spijt, vol tegenzin, tekende ze het contract die ze afsloot met haar
huisbaas.
“Ik wens je veel plezier in je nieuwe woonst.” glimlachte de huisbaas groot
naar Isabella toe. Zij daarentegen glimlachte terug maar huilde in haar.
162. Het huis was al ingericht. Alleen de kerstdecoratie ontbrak er.
Ja natuurlijk! Kerstmis stond al voor de deur en wie weet, het nieuwe jaar
ook.
Isabella kende haar ouders niet. Ze was geadopteerd. Haar adoptieouders
waren naar ergens gevlucht nadat Isabella begon te studeren.
Dus voor de rest kende ze niemand, het werd een eenzame Kerst.
163. Ze kocht een megagrote kerstboom en hopla, van haar budget bleef er bijna
niets meer over.
Isabella slaakte nog een diepe zucht. “Waarom, Anthony? Je liet me in de
steek. Waarom?”
164. Haar buikje was al aardig dik. Isabella had een dubbel gevoel. Ze was zo blij
dat ze samen met de man van ‘haar leven’ een gezin kon stichten, althans,
dat hoopte ze…
Isabella werd gedumpt en daarom twijfelde of ze echt een gezin wou.
165. Haar leven was totaal ingestort.
“Waarom?” herhaalde Isabella, deze keer harder zodat de hele buurt haar
kon horen en barste in tranen uit.
Niemand die haar hoorde. Of toch wel, maar daar geen interesse voor
toonden.
166. Ondertussen in Academie de Keizer…
Muziekband ‘The Rockers’ had een spetterend optreden in hun clubhuis
achter de grond en dat moest gezegd worden, het was een magnifieke
optreden! Al vonden de bandleden dat zelf.
167. En er werden paar woordjes gewisseld in huize Sterling.
“Waarom heb je me dat nooit iets over verteld? Ik bedoel, had ik dat
geweten…”
Hij staarde zich vol ongeloof uit naar Emily.
“Ik durfde dat niet, Anthony.”
168. “Ik wil zeggen, Emily, je bent best een aantrekkelijke vrouw.”
Anthony kwam iets dichter bij haar staan, “eigenlijk mis ik Isabella. Maar het
is beter dat we uit elkaar zijn.”
Hoe Anthony dichter bij haar stond, hoe warmer Emily kreeg.
169. “Wil… wil je daarna meteen een relatie beginnen? Met wie dan ook?” vroeg
Emily uit nieuwsgierigheid.
“Ooit.” Meer uitleg wou Anthony niet geven.
170. “En met wie?” stelde ze nog meer vragen.
Anthony was totaal op, dat hij geen enkel woord of wat dan ook wou
uitbrengen. Dat kon hij niet meer, voor vandaag toch.
Hij raakte Emily haar kin subtiel aan…
172. En dan was het eindelijk zover, hun lippen raakten elkaar.
“Eindelijk!” dacht Emily bij zichzelf. Ze genoot enorm. Bij Anthony was dat
ook het geval, al lag het heel moeilijk bij hem.
173. “Meer moet ik niet weten.” Emily nam hem eindelijk in de armen.
“Zeker?”
174. “Zeker!”
Verder zette ‘het kersverse koppel’ hun kus voort en daar bleef het bij. Niet
dat ze dan weer als vrienden verder zouden gaan, integendeel. Het was nog
te vroeg om de liefde al te bedrijven.
175. Maar het ging nooit snel genoeg voor Amanda en Mason. Ook zij vierden
hun succesvolle optreden in hun clubhuis maar dan op hun manier.
176. Mason werd ook met de dagen ouder en besloot om zijn machostreken
achter zich te laten en de ware uit te kiezen.
En de ware ja, was volgens hem Amanda.
177. Amanda had dikwijls gezegd dat Mason een sukkel, een eikel, een macho
was. Maar dan wel háár sukkel, haar eikel, haar macho.
Een nieuwe wereld was voor hun open gegaan.
178. In de liefde, in de vriendschap… het maakte totaal niet uit. In het hartje
Nemea heerste er een liefdesvolle sfeer en dat was nodig voor het volgende
jaar kon uitbreken…
The end!
