1. บานผีสิง
พล * นิกร * กิมหงวน
พิมพเปนเอกสาร / แปลงเปนไฟล .pdf โดย โกหลงวง
  ั ั
อาเสี่ยกิมหงวนของเรา ไดซื้อตึกและที่ดินแหงหนึ่งไวทางบางกะป ในราคา ๕๖๐,๐๐๐ บาท ซึ่งนับ
วาถูกมาก เพราะมีเนื้อที่ดินเกือบ ๒ ไร ตัวตึกขนาดกลางแบบทันสมัย เพิ่งสรางไดหาหกปเทานั้น
เจาของเดิมเปนขาราชการบํานาญคนหนึ่ง มีราชทินนามเปนคุณพระ และธิดาสาวของทานเปน
เพือนรักเพือนเกลอของนวลละออ พระประกอบ ฯ ดําเนินการคาผิดพลาด ทําใหทานสิ้นเนื้อประดาตัวถึงกับ
่ ่
ขายบาน พาครอบครัวไปอยูบานสวน มัลลิกาธิดาของพระประกอบ ฯ เปนผูออนวอนนวลละออใหรบซือบาน
 ั ้
และทีดน ที่กลาวนี้ไว ตอนแรกเสียหงวนไมสจะเลือมใสอะไรนัก แตเสียออนวอนเมียไมไดก็ตกลงรับซื้อไว โดย
่ ิ ่ ู ่
ไมมีความหมาย
หลังจากโอนโฉนดทีดนชําระเงินเรียบรอย พระประกอบ ฯ ก็พาครอบครัวของทานอพยพไปจากบาน
่ ิ
บางกะป
กมหงวนดาริหจะสรางฮาเร็มของเขาขึนทีนน แตนวลละออยื่นคําขาดวาขืนตั้งเปนหัวแตก อาเสี่ยจึง
ิ ํ  ้ ่ ่ั
ไมกลา นวลละออเปนเจากี้เจาการประกาศหนังสือพิมพใหเชาตึกหลังนั้น เพื่อเก็บคาเชาเปนผลประโยชน
 
ในอตราคาเชาเดือนละ ๒,๐๐๐ บาท แปะเจี๊ยะอีกหมื่นสอง มสเตอรแรงกินชาวอังกฤษไดตกลงเชา
ั ิ 
ตึกหลังนันเปนที่อยูอาศัย โดยไมตองทําสัญญาเชา เพราะนวลละออไมหวังที่จะทํานาบนหลังคน แบบเจาของ
้
บานเชาโดยมาก เอาเปรียบขูดเลือดเนื้อผูเชาดวยประการทั้งปวง
 
มิสเตอรแรงกิน พาครอบครัวมาอยูไดสัปดาหเดียวก็มาบอกคืนบานหลังนั้น โดยใหเหตุผลวามัน
เงยบและเปลาเปลี่ยวเกินไป ภรรยาของเขาไมชอบความวาเหว เขาจะไปเชาบานใหมอยูทางถนนสาธร
ี  
ตอมาไมชานายเฮงไลอาเสี่ยเจาของโรงเลื่อย ไดมาขอเชาตึกนั้นจากกมหงวน เพื่อใหวงศาคณาญาติ
  ิ
ทางฝายภรรยาของเขาอาศัยอยู อาเสี่ยเห็นเปนเพื่อนพอคาดวยกัน ก็ไมเรียกแปะเจี๊ยะ คงคิดคาเชาเดือนละ
๒,๐๐๐ บาทเทานั้นเอง ครอบครัวทางฝายภรรยาของนายเฮงไล อาศัยอยูไดในราวสามสี่วัน นายเฮงไลก็มา
บอกคืนตึกหลังนั้น
"ไมไหวละโวยหงวน บานของลอผดุฉบหายเลย"
 ้ื ี ิ
เสียหงวนทําหนาตืน ๆ
่ ่
"หา ลื้อวายังไงนะ บานบางกะปนะเรอะผีด"ุ

นายเฮงไลทําทาขนพองสยองเกลา
"อือ แมยายกนลุกออกมาเยี่ยวเจอมันยืนอยูหนาหอง ทานบอกวาหัวมันโตเทาตุมนาใบยอม ๆ"
 ั ํ้
อาเสี่ยยิ้มแหง ๆ
"ใครมันเอาตุมนํ้าครอบกระบาลลอแมยายแกเลนละกระมง เห็นเปนคนแกกสพยอกเลนสนุก ๆ"
 ั้ ็ ั

2. "ปโธผจรง ๆ ใหตายเถอะวะ เมียกันก็โดน ไปนอนคางกับแมยายไดครึ่งคืนตองเผนกลับบาน พอ
ู  ี ิ
ยายไปวนแรกก็เจอดีทีเดียว หลอนสาบทสาบานวาไมใชตาฝาด ขณะที่หลอนนั่งสวดมนตบนเตียงกอนจะนอน
 ั
มีใบหนาของปศาจขนาดเทากระดงและมีแตคอลอยเขามาในหนาตาง ลอยเลื่อนเขามาจนติดมุงสงเสียงคําราม
ในลําคอ แมศรหวีดรองจนสุดเสียง จนกระทั่งนาชายของแมศรีตกใจตื่นควาปนวิ่งเขาไปดู แลวคืนวันนั้นเอง
 ี
คุณนาก็โดนผีหลอก"
เสียหงวนกลืนนําลายเอื๊อก
่ ้
"มันทํายังไง"
"มนเปดมุงเขาไปหาคุณนานะซี จับตีนทั้งสองขางหนีบจกกะแรแลวลากออกไปจากหอง เหมือนกับ
ั  ั๊
ลากรถเจก คุณนาถึงกับชอคตองแกไขกันอยูนาน เปนอันวาไมมีใครนอนหลับ นั่งจับกลุมรวมกันอยูในหอง
 
หองหนึง ไฟฟามีกี่ดวง ๆ เปดสวางหมด แลวใครจะไปอยูไดวะ ดุอะไรอยางนี้ มันเกินผีเสียแลว"
่
"เอ- กันสงสัยเสียแลวเฮงไล คนมันทําเปนผีหลอกกระมัง"
"คนทีไหนเลา บานของเราใครจะเขามาพลุกพลาน แลวผูชายในบานก็มีแตคุณนาคนเดียวเทานั้น"
่
เปนอันวาผูเชารายที่สอง ซึ่งเปนเพื่อนของกมหงวนก็ตองอพยพไปอยูที่อื่นอีก ดร. ดเิ รกใหความเห็น
 ิ
วามันไมใชผแนนอน ตองเปนคนแถวนั้นที่แกลงทําเปนผี โดยมีจุดประสงคอะไรสักอยางหนึ่ง นายแพทยหนุม
ี
ยนยนวา ผีไมใชสสาร ผีไมมีตัวตน และคนฉลาดยอมคิดวาผีเปนเรืองเหลงไหลเลอะเทอะไรสาระ
ื ั  ่
นวลละออสงเจาคงคนใชเกาแกของบาน "พัชราภรณ" ไปเฝาบานนัน และใหนําประกาศไปปดที่
้
ประตูรั้วหนาบานบอกใชเชา
เจาคงเผนมากลางดึก เลาใหใครตอใครฟงวา ใหเอาไปตัดหัวขั้วแกงก็ไมยอมไปเฝาบานหลังนั้น
เพราะเจาคงไดเผชิญกับปศาจรายมีแตตัวหัวไมมี เดินเพนพานอยูบนตึกชั้นบน สงเสียงรองโหยหวนตลอดเวลา

บางทกมีเสียงหัวเราะตอกระซิก เสียงปลุกปลํากัน
ี็ ้
ตอมาไมชา นายเล็กปากบานใจเหี่ยว นายหางขายผาพาหุรัด ไดมาติดตอขอเชาหลังนั้น จากกิม

หงวนเพอใหเมียนอยของเขาซึ่งเปนคนไทยอาศัยอยู และเขาก็จะไป ๆ มา ๆ กมหงวนรูจักนายเล็กดี เนื่องจาก
ื่ ิ
หางศิวิลยซพานิชของเขาอยใกลกับหางปากบานใจเหี่ยว อาเสี่ยจึงใหเชาอัตรา ๒,๐๐๐ บาทตอเดือน
ั ู
"แปะเจี๊ยะเอาเทาไรวามานะ"

กมหงวนโบกมือ
ิ
"ไมตอง ๆ เราเพื่อนกันโวยเล็ก แกอยูไปเถอะอยูอีกกี่ปก็ได กันขอคาเชาเพียงเดือนละ ๒,๐๐๐

บาทเทานั้น นึกวาเปนคาไมจิ้มฟนของกัน"
นายเลกปากบาย ใจเหี่ยว พาเมียนอยและบริวารของเมียนอยอีกหลายคนไปอยูที่นั่น อยูไดสปดาห
็  ั
เดยวนายเล็กก็ตะลีตะลานมาหากมหงวนที่บาน "พัชราภรณ"
ี ิ
"เฮ อีนบานแกจันอยูไมไดแลวนะ"
้ี  ๋ 
"ทําไมวะ มีนกเลงแถวนันรบกวนเรอะ กันจะไดสงนกเลงในเครื่องแบบ พรรคพวกของกันไปปราบ"
ั ้ ั
"ไมใชนกเลงนะ อีนนกเลงยังสูไมได ผีโวย…รูจกไหมผี วา-ดุตายหาเลยนะ อีนกาลังนอนคุยกับ
ั ้ี ั  ั ้ี ํ
เมย มันโผลหนาเขามาในหนาตาง โอ - คอยืดยาวเฟอยโวย ยืดยาวตั้งสามสี่หลานะ แลบลินยาวเกือบสอง
ี ้
ฟุต โอย - จนขอคืนบานแกขืนอยูอีนี้ตายแน"
ั๋

3. กิมหงวนพยายามซักไซไลเลียง พอคาแขกซึ่งเปนเพื่อนของเขา นายเล็กยืนยันสบถสาบานวาเขากับ
เมียของเขา ตลอดจนคนในบานถูกผีหลอกจริง ๆ ไมใชตาฝาดหรืออุปทาน เขาไมอาจจะอยูที่นั่นไดตอไป
แลวหนังสือพิมพก็ลงขาวบานผีสิงหลังนั้นอยางครึกโครม บางฉบับก็ลงรูปถายและคําสัมภาษณผู
เชาทีถกผีหลอก ประชาชนแตกตื่นไปตามกัน เปนอันวาบานนั้นถูกทอดทิ้งใหเปนบานราง พอตกคํ่าประชาชน
ู่
แถวบางกะปกเ็ ดินเตรอยูบริเวณรอบนอก ของรั้วบาน บางคนก็เอากอนอิฐขวางเขาไปแลวรองผีหลอก ยั่วเยากะ

เซาผี ทําใหพวกผีที่อยูในบานนั้นเพิ่มความดุราย ถึงกับหนังสือพิมพฉบับหนึ่งลงขาววา ผีตวหนึงในบานนัน ั ่ ้
เดินควักไสควักพุงออกมาจากบาน ลูกเด็กเล็กแดงวิ่งหนีไปตามกัน
เจาพนกงานตารวจไดมาติดตอกับเสี่ยหงวน สงสัยวาจะมีคนรายคณะหนึ่ง อาศัยอยูในบานนั้นและ
 ั ํ
ขออนุญาตอาเสี่ยคนบาน กมหงวนอนุญาตโดยดี คณะตารวจ ๕ คนควบรถจีปไปทีบานในตอนกลางคืนวัน
ิ ํ ๊ ่ 
หนึ่ง บุกเขาคนทันที
แลวหนงสือพิมพก็ลงขาวปศาจแผลงฤทธิ์อยางครึกโครม ร.ต.ท. ใหญยิ่ง อัศวินหนุมรูปหลอถูก
 ั 
ผีหลอกถึงกับเปนลมสินสติ พอมาถึงโรงพยาบาลก็พูดเพอเจอ แสดงความหวาดกลัวภูติผีปศาจ หมอบอกวาดี
้ 
ฝอหมดแลว อัศวินหนุมถึงแกกรรมในวันตอมา สวนนายสิบตารวจคนหนึงจับไขหวโกรนเพราะถูกผีบบคอ พล
  ํ ่ ั ี
ตารวจอีก ๓ คนทีไปดวย ไดใชปนพกและบาเร็ตตายิงผีหวขาดหลายนัด แลวก็พากันวิ่งหนีอยางไมคิดชีวิต
ํ ่  ั
ขาวแพรสะพัดไปทัวทุกมุมเมือง ประชาชนหลังไหลไปดูบานผีสงหลังนันตลอดวัน เจกฝรั่งดอง
่ ่  ิ ้
แขกขายโรตีสายไหม เจกขายขาวราดแกงกะหรี่และขาวหมูแดง เจกขายนํ้าแข็งตางถือโอกาสคาขายกันอยาง
สนกสนาน สามลอรถเมลแนนไปหมด ใคร ๆ ก็พากันไปดูบานผี ทัง ๆ ทีไมเห็นผีเห็นแตตกหลังนัน
ุ  ้ ่ ึ ้
เมอมอะไรเกดขึ้น นักวิจารณก็ตองปรากฏอยูในที่นั้น โดยมากมักจะเปนยายแก หรือผูหญิงในวัย
ื่ ี ิ 
กลางคนที่สอดรูสอดเห็น ทัง ๆ ทีไมรไมเห็น ้ ่ ู
"ดฉนวา เปนดวยตนกลวยตานีทางหลังตึกนั่นแหละคะ" หญิงชราผูหนึ่งเลาใหใครตอใครฟง "กอน
ิั 
ทีคณพระประกอบ ฯ ทานจะยายไป ดิฉนเขาไปรับใชบอย ๆ กลวยตานีตนหนึ่งแตกปลีเปนสองปลี มิหนําซํ้า
่ ุ ั 
ปลีหนึ่งมีรูปลักษณะคลายกับหนายักษคะ อย-พูดแลวขนลุก ดิฉันกลับมาจากดูยี่เกพอเดินเขาตรอกผานบาน
ุ
นี้ กไดยนเสียงกลอมลูกโหยหวนวิเวกวังเวง คนในบานคุณพระไมมลกออนเลย และก็คืนวันหนึ่งนะคะดิฉัน
็ ิ ี ู
สาบานได ทําบุญไวเทาไรขอใหเปนของพวกคุณเถอะ ดิฉันออกมาซื้อขาวตมปลาใหหลานชายดิฉัน ดิฉันแล
เหนลูกกลม ๆ ขนาดมะพราวสีเรืองรองเขยวปด ลอยขึ้นมาจากพื้นดินระหวางดงกลวย แลวก็หายวับไป อึย…
็ ี  ๊
ขนลุก"
หนงสอพมพลงรูปถายยายแกคนนั้น และคําสัมภาษณอันยืดยาว
ั ื ิ
ทกมมเมองโจษขานกันถึงเรื่องผีบางกะป ซองคุณนาคุณปาแถวบางกะปพลอยมีรายไดดีขึ้น เพราะ
ุ ุ ื
ประชาชนดูผีจนเมื่อยไมเห็นมีผีสักตัว ก็เลยถือโอกาสแวะเยี่ยมเจนนเจนี่อยางวา บางคนโกหกเมียวาไปดูผี แต
 ั่
ทแทไปเทยวหาความสุขสาราญตามที่ตาง ๆ ในบริเวณบานปศาจนันเอง
ี่  ี่ ํ ่
คุณหญิงวาดเชือมันวา บานหลังนันตองมีปศาจรบกวนแนนอน ทานใหนวลละออไปตามมัลลกา
่ ่ ้    ิ
ธดาคณพระประกอบ ฯ มาจากบานสวนแลวซักไซไลเรียงในเรื่องผี มัลลิกาวาหลอนทราบขาวจากหนังสือพิมพ
ิ ุ
เหมือนกันวา บานของหลอนที่ขายใหเสี่ยหงวนกลายเปนบานผีสิงขึ้นมาอยางนาประหลาด เมือหลอนอยูทนน ่  ่ี ่ั
เคยปรากฏแตผีกระสือเพียงสองสามครั้ง สวนผีที่ดุควักไสควักพุงแลบลิ้นปลิ้นตาไมเคยปรากฏ

4. เมอคณหญงถามวา มีคนตายหรือเปลา มัลลิกาวา ปูของหลอนตายที่นั่นดวยโรคชราเมื่อ ๕ ปท่ี
ื่ ุ ิ
แลวมานี้ และเมื่อปกลายนี้ พี่ชายรวมสายโลหิตของหลอนซึ่งเปนนักศึกษา ไดยิงตัวตาย เพราะปวยเปนโรค

เสนประสาทเรือรัง ้
คราวนีคณหญิงวาดปกใจเชือลงไปทีเดียววา โมราพี่ชายของมัลลิกาคงเปนปศาจผีตายโหงสิงสูอยูที่
้ ุ ่
นัน และเขาคงไมพอใจที่ใหใครไปอยูบานของเขา
่
"พอหงวน เธอจะปลอยไวอยางนี้ไมไดนะจะบอกให รื้อถวายวัดเสียเถอะ"
เสียหงวนทําหนาเบ
่ 
"รอยงไงละครับ มันเปนตึกไมใชบานไม ขืนรื้อก็กลายเปนเศษอิฐไปเทานั้น"
ื้ ั
คณหญิงวาดนิ่งอึ้งไปสักครู
ุ
"ถายังงนกควรจดเครองสังเวยหมูเห็ดเปดไก ไปบวงสรวงขอโทษขอโพยเสีย บอกเขาอยาใหมา รบ
ั้ ็ ั ื่
กวนคนเชาบานของเรา เราจะไดไมเ สยผลประโยชน มายยังงนใครไปอยูก็ตองเจอดี"
ี ั้
นกรเห็นพองดวย
ิ
"จริงครับคุณอา หาเครื่องเสนสังเวยไปเสน เหลือผีผมจะไดกิน ผมวาวิธีนี้ดีแน ๆ " แลวเขาก็หันมา
พยกหนากบเสี่ยหงวน "เอาไกตัวอวน ๆ สก ๒ ตัว เปดยาง ๒ ตัว ตราขาว ๑ ขวด โซดาแชเย็นสัก ๖ ขวด หัว
ั  ั ั
หมไมเอาโวยกันไมชอบ เอาแหนมและหมี่กรอบ เนื้อสันสลัดผักก็แลวกัน"
ู
กมหงวนทาตาปริบ ๆ
ิ ํ
"เสนผีหรือเสนแกแน"
นิกรลืมตาโพลง
"ก็เสนผีนะซี" 
"เสนผี แกทําไมถึงเลือกเอาอายโนนอายนี่ละ"
"อาว เหลือจากผีกันจะไดกินยังไงเลา เปนบาไปได พูดกันไมรเรือง"
ู ่
ดร. ดเิ รกอดรนทนไมไดก็พูดขัดขึ้น
"มนเปนขัน มันเปนขันสิ้นดีทีเดียว ฮะ ฮะ คนไทยยังหูปาตาเถื่อนโงเขลาเบาปญญา เชื่อถือในสิ่งที่
ั
เปนไปไมได ผี….โอ…ขันเหลือเกิน มันเปนเรืองชวนหัวขนาดหนัก" ่
พล พัชราภรณเห็นพองดวย
"กนเองกไมเ ลอมใสในเรื่องนี้ ถามีจริงมันคงเที่ยวหักคอคนที่เคยทําใหมัน เจ็บชํ้านําใจเมื่อครั้งที่มัน
ั ็ ื่ ้
ยังเปนมนุษยอยู"
ดเิ รกยิ้มแปน
"ออไรน ออไรน ยูเปนคนฉลาดยูจึงเขาใจอยางนี้"

คณหญิงวาดคอนขวับ
ุ
"ออ นี่หมายความวาอาเปนคนโงเขลาเบาปญญาละซ"ี
นายแพทยหนุมยิ้มแหง ๆ
"คณอาเชื่อหรือครับวา บานนันมีผจริง ๆ "
ุ ้ ี
"ทําไมจะไมเ ชื่อ ใครไปเชาอยูก็ตองเผนทุกคน หนังสือพิมพเขาก็ลงขาวออกเกรียวกราว" แลวทาน
กหนมาทางเจาคุณปจจนึก ฯ "หรือเจาคุณเห็นเปนไงคะในเรื่องนี้"
็ ั 

5. เจาคุณปจจนึก ฯ ยิ้มนอยยิ้มใหญ

"พูดไปก็ยากครับคุณหญิง ปญหาเรื่องผีมีผีไมมี มันตางกวาเรื่องหมูมีหมูไมมีมาก ผมบอกตามตรง
วาผมเชือครึงไมเชือครึง"
่ ่ ่ ่
เจาคุณประสิทธิ์ ฯ พูดขึนบาง ้
"ความจรงเรองผรายน้ี มันไมเกี่ยวกับแมวาดจนนิดเดียว ฉันเห็นวาแมวาดวุนวายจนกินไมไดนอน
ิ ่ื ี 
ไมหลับมาหลายวันแลว"
คุณหญิงชักฉิว
"พดประสาคนหัวลานไมมีความคิด ก็พอหงวนนะไมใชหลานเราหรอกหรือ ที่ดิฉันยุงก็เพราะเห็นวา
ู 
พอหงวนแกขาดผลประโยชนจากบานนั้น ผีมันดุอยางนี้ใครเขาจะเชาอยู"
ดร. ดเิ รกผลดลกขึ้นยืน เดินวนเวียนไปมารอบ ๆ หอง แสดงสีหนาเครงเครียด ตามธรรมดาของคน
ุ ุ
ทีกาลังใชสมองอยางหนัก
่ํ
"เรองนอยาถกเถียงกันเลยครับ เรามารวมมือกันพิสูจนความจริงดีกวา"
ื่ ี้ 
พลเห็นพองดวย
"ถูกแลวหมอ ควรจะเปนอยางนี้ กันอดคิดไมไดวา มันเปนคนแกลงทําเปนผีมากกวาทีจะเปนผี
่
จริง ๆ "
"ออไรน ออไรน" แลวนายแพทยหนุมก็นั่งลงตามเดิม "กันมีเรื่องจะเลาใหฟง งาทานมหาราชา
 
จันทรกุมาร เคยเผชิญกับผีมาแลวถึงกับจับไขหัวโกรนทีเดียว"
นกรถามเบา ๆ
ิ
"โกรนอยางคุณพอนีนะหรือ" ่ 
เจาคุณปจจนก ฯ ทําคอยน แลวหัวเราะยกมือชี้หนาลูกเขยจอมทะเลนของทาน
 ึ
"อยาทะลึง เดี๋ยวจะโดนเตะ" ่
ดร. ดเิ รกบรรยายเรื่องผีตอไป
"ทานมหาราชาจนทรกมาร มตําหนักรางอยูตาหนักหนึง ในวังของพระองคนั่นเอง เปนตาหนักวาง
 ั ุ ี ํ ่ ํ
เปลาไมมคนอยูอาศัยเลย วันหนึ่งพระองคทรงสงสัยวาใตถุนพระตาหนักนัน อาจมีเพชรนิลจินดาซอนอยู
ี ํ ้
พระองคไดชวนมหาดเล็กคนสนิทคนหนึงลอบเขาไปในตําหนักนั้นอยางเงียบ ๆ "่
คณหญิงวาดทาหนาตาตื่น
ุ ํ
"เลยพบผ…." ี
"ออไรน ถูกแลวครับ พระองคถูกปศาจหลอกหลอน มันเปนเปรตอสูรกายสูงกวาคนธรรมดาตั้ง

สามสเี่ ทา ผอมกะหรอง ทาทางอดโซ ทานมหาราชากับมหาดเล็กตางโกยอาวออกมาจากตาหนักนัน แลว
 ํ ้
พระองคก็ลมเจ็บหัวโกรน เพราะความตกพระทยจนเกินควร" ั
คณหญิงวาดจยปากลั่น
ุ ุ
"อุยตาย ผแขกนี่ดุมากหลอกกระทั่งเจานายของตัวเอง ถาเปนอาโดนเขายังงนนากลัวเยี่ยวราดแน
 ี ั้ 
เจาประคุณเอยอยาไดพบไดเห็นเลย"
พลกลาวกับนายแพทยหนุมอยางเปนการเปนงาน

"แกวาแกจะพิสจนความจริงในเรืองนี้ แกจะทําอยางไรวะหมอ"
ู ่

6. ดร. ดิเรกอมยิ้ม
"คืนนีกนจะสงเจาแหวไปนอนเฝาบานเจาหงวนทีบางกะป ถาผีมีจริงมันก็คงหักคออายแหวตาย
้ั ่
อยางไมมีปญหา"
เจาแหวซงนั่งพับเพียบอยูบนพรมปูพื้นสะดุงเฮือกสุดตัว ทําทาทางเหมือนกับจะเปนลม
  ึ่
"รบประทานคุณหมอพูดใหมซิครับ รับประทานเมื่อกี้ผมไดยินไมถนัด"
ั
ดร. ดิเรกจองมองดูหนาเจาแหว
"ฉันจะสงแกไปนอนเฝาบานนันในคืนวันนี้"้
เจาแหวกลืนนําลายเอื๊อก
้
"รับประทานใหผมอีกหมืนบาทผมก็ไมไป" ่
เสยงหวเราะดังขึ้นลั่นหองโถง อาเสี่ยวาเสียงอหาย
ี ั
"โธ - อายหมอเอย แกนาจะรูดีวาอายแหวนะมนตาแหกขนาดหนัก พอ ๆ กับอายกรนั่นแหละ"
 ั
นิกรยอมรับสารภาพ
"จรงโวย เรื่องผีกันรับรองวากันกลัวมาก เพราะเราไมมีทางที่จะสูรบตบมือกับมัน เอาปนยิงมัน มัน
ิ 
ก็ไมตาย ชกมันก็ไมถูก บรือวส อยาใหกันมีสวนเกี่ยวของในเรื่องนี้เลย"
้
เจาคุณปจจนึก ฯ หัวเราะกาก กลาวถามลูกเขยของทาน

"แกเคยเห็นผีหรือวะ"
"เคยซีครับ ผกะสอ ผีปอบ ผีตายโหง ผีตายทั้งกลม ผมผจญกับมันมามากตอมากแลว ทุกครั้งผม
ี ื
ใสตนหมาโกยอาวอยางไมคิดชีวิต"
 ี
ดร. ดเิ รกกลาวกับคณะพรรคของเขา
"ถายังงน คืนนีพวกเราไปนอนทีบานนันเปนยังไง ชวยกันพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ใหได"
ั้ ้ ่  ้
พลวา "กันอยากเห็นเท็จจริงเหมือนกัน เอาปนพกติดตัวไปดวย จะเปนผีหรือคนก็ตาม เห็นมันเขา
รัวปนเขาใสเลย ถาเปนผีเราก็แย ถาเปนคนอายหมอนั่นก็ดับชีวิต"
กมหงวนพูดเสริมขึ้น
ิ
"ตกลงโวยกันไปดวย"
ดร. ดเิ รกหันมาถามนิกร
"แกละ คืนนีไปจับผีกนเอาไหม"
้ ั
นกรพูดยานคาง
ิ
"มันจะดีเรอะ อยูดี ๆ ไมวาดีแกวงเทาหาเสี้ยน พลาดพลังถูกผีหักคอตายเปลา ๆ ดูแตนายตารวจ
 ํ
เถอะยังตองตายเพราะผีที่บานนั้น"
กิมหงวนชักโมโหทีนกรขีขลาดจนเกินไป จึงยกมือชี้หนานายจอมทะเลน
่ ิ ้
"แกมันขี้ขลาดสิ้นดีทีเดียว"
"ฮื่อ - ถูกแลว" นิกรยอมรับสารภาพ
อาเสี่ยอดหัวเราะไมได
"อายกร คืนนี้ถาแกไมไปกับพวกเรา เปนตัดญาติขาดมิตรกันละ"
เจาแหวพูดเสริมขึ้น

7. "รบประทานเรื่องนี้ผมไมเกี่ยวนะครับ"
ั
พลทําตาเขียวกับคนใชแกนแกวของเขา
"ไมเกียวไมได เพราะแกเปนคนใชของพวกเรา เมื่อพวกเราไปนอนที่บานรางนั้น แกก็ตองติดตาม
่
ไปรับใชเราดวย"
เจาแหวทําหนาเหมือนกับจะรองไห
"โธ - รับประทานเผื่อผีมันหักคอผมตายละครับ"
นายพัชราภรณหวเราะหึ ๆ ั
"ฉนรบรองวาฉนจะทาศพแกใหหรูหราทีเดียว อยาปฏิเสธเลย คืนนี้แกตองไปจับผีกับพวกเรา ใหมัน
ั ั  ั ํ
รูไปทีเถอะวะ วาผีนะมันหักคอคนได"

ดร. ดิเรกอมยิ้ม
"ออไรน ออไรน สมมุติวาผีมันหักคอคนเราตาย เราไปพบกันทีเมืองผี เราก็พะบูกับมัน" พูดจบ
  ่
นายแพทยหนุมก็ยกมือตบบานิกรคอนขางแรง "วาไงกร คืนนีไปนอนทีบานรางดวยกันนะ"
้ ่ 
นกรนิ่งคิดสักครู
ิ
"ตอนดึกมีการเลี้ยงอะไรบางไหม"
"มี - กนจะใหอายแหวหุงขาวตมเลี้ยง"
ั
"เอา - ยังงันตกลง กันจะหาเครืองปลอมแปลงเปนผีเอาไปดวย ถาผีทนนมันหลอกเรา กันจะ
้ ่ ่ี ่ั
หลอกมนบาง" แลวนิกรก็หันมาทางพอตาของเขา "คุณพอไปดวยนะครับ"
ั
เจาคุณปจจนึก ฯ พยักหนาหงึก ๆ 
"ตกลง ไปกันหาคนหกคนอยางนี้ ก็ไมนากลัวอะไร" 
คุณหญิงวาดมองดู ๔ สหายอยางหวงใย
"อาไมอยากใหพวกเธอไปยุงกับผีเลย พลาดพลั้งถึงตายเชียวนา เลนกับใครไมเลนเลนกับผี คนที่

ลองดีกับผีนะตายเสียนับไมถวนแลว"

ดร. ดเิ รกวา "ไมเปนไรครับ ผมเปนนักวิทยาศาสตร ถาผีที่บานนั้นมีจริง ผมจะใชวิชาวิทยา

ศาสตรจบมันใหได บางทีพรุงนี้เชาผมจะจับมาใหคุณอาดูสักตัว"
ั
คุณหญิงวาดโบกมือ
"อย - ไมเอา อยาเอามานะอากลัว ฮึย…ขนลุกซไปหมดแลว"
ุ  ่ ุ
เจาคุณประสิทธิ์ ฯ ลอบคอนเมียรักของทาน
"มอยางที่ไหนจับผีเอามาดูเลน ดเิ รกมันพูดเลนก็กลัวเสียแลว"
ี
คุณหญิงวาดทําตาเขียว
"กดฉนกลวนนะพลกคนเชียว อยาวาแตผีเลยบางทีดิฉันยังกลัวเจาคุณ ขณะที่เจาคุณกาลังหลับ
็ ิ ั ั ี่ ิ ึ ํ
สนท อาปากหวอเห็นหัวลานเจงเหมง"
ิ
๔ สหายหัวเราะขึ้นพรอม ๆ กัน เจาคุณปจจนึก ฯ ชักฉิว
"คณหญงวาดจะพูดอะไรละกอนึกถึงผมบางนา ผมกับเจาคุณประสิทธิ์ ฯ นะมันหัวอกอันเดียวกัน"
ุ ิ 
คณหญงวาดยิ้มนอยยิ้มใหญ
ุ ิ

8. "ขอประทานโทษเถอะคะ เจาคุณกับเจาคุณของดิฉันคนละสไตลนี่คะ เหมือนกันเมื่อไหร" แลว
ทานกหนมายักคิ้วกับอาเสี่ย "หรือยังไงพอหงวน แกลองพิจารณาดูซ"ิ
 ็ ั
เสียหงวนกลันหัวเราะแทบแย
่ ้
"นั่นนะซครบ คุณอาหญิงพูดถูกแลว ถามองผาด ๆ ก็ คลายกัน ถามองพิศตางกันลิบ คุณอาปจจ
 ี ั
นึก ฯ แบบทุงหมาหลง คุณอาประสิทธิ์ ฯ แบบดงชางขาม"

นิกรหัวเราะกาก มองดูหนากมหงวนอยางขบขัน
ิ
"อยางคณพอ เขาไมเรียกทุงหมาหลงหรอกอายเวร เรียกสงเดชเฮงซวยไมถูกเรื่อง เขาเรียกวาชะโด
 ุ 
ตีแปลง"
คณหญงวาดหัวเราะงอหาย
ุ ิ
"เออเขาทีโวยกร แกนี่มีความรูดีมาก หัวลานนะเบดเสร็จดวยกันมีกี่อยาง แกลองบอกอาซ"ิ
 ็
นายจอมทะเลนขมวดคิ้วยน ยกนิ้วมือขึ้นนับ
"มี ๗ อยาง หรือ ๗ จําพวกครับ งา…มีทงหมาหลง ดงชางขาม แลวก็งามเทโพ นี่ อยางพอตา
ุ
ผมนี่ เขาเรียกชะโดตีแปลง ตรงกลางหายหมดหาทายาเสนเดียวก็ไมมี มีกะหร็อมกะแหร็มอยูที่ทายทอยนิด
ํ
หนอย งา - ทุงหมาหลง ดงชางขาม งามเทโพ ชะโดตีแปลง แรงกระพือปก ฉีกขวานฟาด แลวก็ราชครึ่งเครา
 
แบบขุนชาง"
สองเจาคุณนั่งขบกรามกรอด ๆ ดร. ดเิ รกจยปากจึ๊กจั๊ก พูดเสริมขึ้นอยางหัวเสีย
ุ
"เฮ - เรากําลังคุยกันถึงเรื่องผี อายกรเสือกเปดอภิปรายเรื่องหัวลานมันคนละเรื่องโวย"
นิกรหัวเราะ
"กคณอาทานถามนี่หวา"
็ ุ
เจาคุณปจจนึก ฯ โมโหจนตัวสัน ทานยกมือชี้หนานิกรแลวกลาววา
 ่
"ระวังใหดี ถาแกขืนทะลึ่งตลอดศกเชนนี้ ฉันจะจางคนยิงแก ยิงใหเหมือนกับหมากลางถนนทีเดียว

ความจรงถงแมฉันกับเจาคุณประสิทธิ์ ฯ หัวลาน เราก็ไมเคยขึนไปนังบนกระบานแกเลย"
ิ ึ ้ ่
คณหญิงวาดสะดุง
ุ
"แหม - เจาคุณพูออยางนี้คลายกับดาดิฉัน"
เจาคุณปจจนก ฯ ยิ้มออกมาได รีบยกมือไหวคุณหญิงวาดทันที
 ึ
"เปลา เปลาครับ ผมไมไดเจตนาวาคุณหญิงเลย สําหรับคุณหญิงเทากับเปนพี่สาวหรือเพื่อนของ

ผม ทําไมจะลอผมไมได แตอายกรมันเด็กวานซนนทะลงมาลอผมไมรูจักเด็กรูจักผูใหญ อายหงวนก็เหมือน
ื ี้ ึ่
กัน"
อาเสี่ยอมยิ้มแลวโบกมือ
"ลือไมตานา บอเชียงกัง นิด ๆ หนอย ๆ เลากูนงไมใชใครที่ไหน"
้  ั้
เจาคุณปจจนึก ฯ อดหัวเราะไมได

"ทะลึงนะมึง" ่
เสี่ยหงวนปลอยกาก แลวหันมาทางนายแพทยหนุม
 
"วายังไงหมอ คืนนีไปจับผีกนแนนะ ใหมันเห็นเท็จจริงกันทีเถอะวะ ถาหากวาบานของกันมีผีจริง
้ ั
ก็นากลัววาจะรือแน ถึงเปนตึกก็เอากระดานพื้นถวายวัด ยังดีกวาปลอยทิ้งไวเปนบานราง"
 ้

9. ตอจากนันคณะพรรค ๔ สหายก็ปรึกษาหารือกัน ในเรืองจะพิสจนบานรางในคืนวันนี้
้ ่ ู 
เวลาประมาณ ๑๘.๐๐ น.
"คาดลแลค" เกงคันใหมเอี่ยม ซึ่งเจาแหวเปนผูขับ ไดพา ๔ สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ แลนมา
ิ ็ 
ตามถนนสายกรงเทพ ฯ - สมุทรปราการอยางรวดเร็ว ภายในรถมีเครื่องอุปกรณจับผีหลายอยาง ซึ่งนิกรจัดหา
ุ
มาเตรยมพรอมทจะเลนงานผี ใหอยูหมัดในคืนวันนี้
ี  ่ี 
เมือรถเกงคันนันแลนมาหยุดหนาบานหลังนัน ประชาชนชายหญิงเกือบรอยคน ซึ่งยืนสังเกตการณ
่ ้ ้
อยทถนน กพากันมองมาที่รถคันนี้เปนตาเดียว เจาแหวเปดประตูกาวลงจากรถ เดินไปทีประตูรวหนาบานนัน
ู ี่ ็ ่ ้ั ้
จดแจงไขกญแจเปดประตูออก ซึ่งเปนประตูไมบานเดียวแบบเดี่ยว แตมีประตูชองเล็กอยูขาง ๆ เจาคุณปจจนึก
ั ุ
ฯ เลื่อนตัวมานั่งประจําที่คนขับ เหยียบครชเขาเกียรนํา "คาดลแลค" เกงคลานเขาไปในบาน เจาแหวจัดแจงปด
ั ิ ็
ประตูใหญหนาบานทันที
คณะพรรค ๔ สหายพากันลงจากรถ และเดินขึนไปบนตึก เจาแหวไขกุญแจประตูหนาบานออก
้
เดินนําหนาพาเจานายเขาไป ทุกคนชวยกันเปดประตูหนาตาง มันเปนตึกรางทีไมมขาวของอะไรเลย แตพื้น
  ่ ี
หองสะอาดหมดจด กระดานพืนลงนํ้ามันเทียนไข ้
นกรกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หองโถง แหงนหนามองไปขางบนแลวเขาก็ตะโกนลัน
ิ ่
"ผีโวย กูมาแลวโวย"
พลกลืนนําลายเอื๊อก ้
"อะไรวะ อายกร"
นายจอมทะเลนยิ้มแหง ๆ
"ขมขวญไวกอน ประเดี๋ยวก็คําแลวผีมันจะไดรูวาพวกเราที่มานี่ ลวนแตผูกลาหาญไมกลัวผี" แลว
 ั  ่
นกรก็สงเสียงเอ็ดตะโรขึ้น "นิกร การณวงศ มาแลวโวย"
ิ ุ
เงยบกรบไปชั่วขณะ แลวก็มีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนมาจากชั้นบน
ี ิ
"รูแลวโวย"
ทกคนสะดงเฮือกไปตามกัน นิกรขยับจะวิ่งออกไปจากนอกหอง ดร. ดิเรกควาคอเสื้อไว แลวพูด
ุ ุ
เสียงหนักแนน
"ไมตองกลัว อายกร"
นิกรหนาซีดเผือด อกสั่นขวัญแขวน
"ไม - มะ - มะ - ไมเอาแลว กะ - กะ - กันกลับ - บะ - บานดีกวา ผีหลอกกลางวันแสก ๆ อยางนี้ไม
เคยเห็น ออย - ขืนอยูนเสร็จมันแน"  ่ี
นายแพทยหนุมหัวเราะ
"แกตองกลาหาญอยางเจาแหวซีวะ เห็นไหมอายแหวมันยืนอมยิ้มนิ่งเฉย"
 
เจาแหวพูดละลําละลักเสียงสั่นเครือ ่
"รบประทาน - ไม - ไม - ใชกลาหรอกครับ รับประทานหัวใจจะหยุดเตนอยูแลว ถาจะใหดีรับ
ั 
ประทานออกไปนั่งคุยกันที่เรือนตนไม คงจะดีกวาที่นี่ แฮะ แฮะ "
ดร. ดเิ รกอดหัวเราะไมได เขาหันมาทางเจาคุณปจจนึก ฯ

"เมือกีคณพอไดยินเสียงตะโกนจากขางบนหรือเปลา"
่ ้ ุ

10. ทานเจาคณทําหนาชอบกล ความรูสึกของทานกาลังหวาดกลัวปศาจ
  ุ ํ
"ไดยนแลว" ิ
พลดึงปนพกออกมาจากกระเปากางเกง แลวพูดเสริมขึ้น
"ผมวาเสียงคนครับไมใชผี อยางไรเสียก็ตองมีคนแอบซอนอยูในบานหลังนี้ เฮ - ขึ้นไปขางบนโวย
พวกเรา เราทุกคนมีปนพกติดตัวมาดวยกันทั้งนั้น ไมนากลัวอะไรเลย" 
กมหงวนทาหนาแหย ๆ ชอบกล
ิ ํ 
"อายกลัวนะมนไมกลัวหรอก แตมันหวาด ๆ ยังไงก็ไมรู ติงตางวาเราขึนไปเห็นมันเขา ปนของเรายิง
 ั ๊ ้
มนไมเขา เราจะทายังไงดี"
ั ํ
ดร. ดิเรกสั่นศีรษะ
"อมพอสเบล ผีไมมแน ๆ มันตองเปนคนและเมื่อมันเปนคน เราก็ยิงมันทิ้งเสีย ไปขนไปขางบน"
ิ ิ ิ ี ้ึ 
นกรเขยิบเขามายกมือจับแขนเจาแหว
ิ
"เฮย เอ็งกับขาถอยแบบยุทธศาสตรออกไปคุยกันหนาตึกดีกวา ปลอยใหทานผูกลาหาญขึนไป
  ้
ตรวจคนผีเถอะ ถายังไงเราจะไดชวยกันเอาศพใสรถไปบาน บรอส…ไมเอาละโวยเลนกับผีไมมีทางเอาชนะมัน
๊ื
ไดเลย มอยางที่ไหนวะ ขารองตะโกนเลนหนอยเดียวมันขานรับ นี่มันดุยิ่งกวาปาชาวัดดอนเสียอีก"
ี
พลมองหนานิกรอยางเคือง ๆ
"ไป - แกกบอายแหวออกไปอยูขางนอก กัน ๓ คนกับคุณอาจะขึ้นไปพิสูจนความจริงเดี๋ยวนี้ ใหมัน
ั
รไปทีเถอะวะวาผีมันเกงกวาคน"
ู
ครันแลว นายพัชราภรณกเดินนําหนา พา ดร.ดเิ รก เสี่ยหงวนกับเจาคุณปจจนึก ฯ ขึนบันไดไปชัน
้ ็ ้ ้
บน ทกคนตางถือปนพกอยูในเมือกระชับมั่น เตรียมพรอมที่จะเหนี่ยวไกยิงไดทุกขณะ ชั้นบนของตึกหลังนี้เงียบ
ุ 
กริบ ตางชวยกันเปดประตูหนาตางทุกบาน ไมมอะไรผิดปกติ และไมมีมนุษยคนใดที่จะหลบซอนอยูได หองทัง
ี ้
๔ วางเปลาปราศจากขาวของใด ๆ แมกระทั่งหองนาและหองสวม ก็ถูกคนอยางละเอียดถี่ถวน
  ํ้
อาเสี่ยกมหงวนทาหนาชอบกล แกลงรองตะโกน
ิ ํ
"ผีโวย"
มีเสียงขานรับดังขึ้นขางลาง
"โวย"
กมหงวนโผเขากอดเจาคุณปจจนึก ฯ ทนที เย็นวาบไปทั้งตัว ดเิ รกหวเราะลั่น มองดูอาเสี่ยอยาง
ิ  ั ั
ขบขัน
"อยาปอดแหกไปหนอยเลยวะ เสียงอายกรตางหาก ไมใชเสียงผีหรอก แตเสียงตอนแรกนะซี กันไม
เขาใจเลยวาเปนเสียงของใคร รูแตวาดังมาจากขางบน ซึ่งเราก็ตรวจตราดูทั่วแลว ไมนาจะมีใครหลบซอนอยู
  
ได หองออกโลงอยางนี้ ตอใหลูกแมวตัวเล็ก ๆ ซอนอยูเราก็หาพบ ตูโตะแมแตชิ้นเดียวก็ไมม"ี

พลวา "อกสักครูก็คํ่าแลว ถามีมีจริงมันตองเลนงานเราแน ลงไปขางลางเถอะ กินขาวกินปลากัน
ี  
เสียที ไฟฟาบนตึกนี่มีอยูกี่ดวงเปดมันหมดทิ้งไว เราจะตองพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ใหได"
ทกคนเห็นพองดวย ตางชวยกันเปดสวิทไฟฟาตามหองตาง ๆ จนทัว แลวพากันกลับลงมา ดร. ดิ
ุ ่
เรกตองใชสมองมากมายในเรื่องนี้ เขาไมเชื่อวาผีมีแตเขาก็ประหลาดใจอยางยิ่ง ที่เขาไดยินเสียงพูดโตตอบกับ
 
นิกร ซงเขาและทุกคนตางก็ไดยินถนัด เสียงนั้นดังมาจากชั้นบนนี่เอง
ึ่

11. ทีหนาตึก เจาแหวกับนิกรตางชวยกันจัดอาหารที่ใสปนโตใหญหนึ่งเถา เอามาจากบานพรอมดวย
่ 
วสกตราขาวโซดา ความจริงควรจะเรียกวากับแกลมมากกวาอาหาร เพราะลวนแตเปนของกินแกลมเหลาทั้งสิ้น
ิ ้ี
บนเสือจันทบุรผนใหญ ปนโต ๔ ใบวางอยูเปนระเบียบเรียบรอย เจาคุณปจจนึก ฯ เดินนําหนา ดร.
่ ี ื  
ดเิ รกกบเสี่ยหงวนและพลออกมา นิกรแลเห็นเขาก็ยิ้มแหย ๆ
ั
"วาไงโวย พล มีอะไรผิดปกติไหม"
นายพัชราภรณสนศีรษะ ่ั
"ตรวจดูทวชันบนแลว ไมพบอะไรเลย"
่ั ้ 
นิกรกลืนนํ้าลายเอื๊อก
"ถาเชนนน เสียงตะโกนตอบกันตองเปนเสียงผีแน ๆ กินเหลาใหใจกลากันกอนเถอะวะ ลงเมาแลว
  ้ั 
ผีกผเี ถอะ กันแสดงเอง คืนนี้ตองจับผีใหได"
็
ทุกคนเขามานังลอมวง อาเสี่ยมองดูกับแกลมซึ่งทําโดยฝมือเจาแหว แลวเขาก็กลาวถามเจาแหว
่
อยางเคือง ๆ
"ใหเงินแกไป ๕๐๐ บาท ไดมาเทานี้ละหรือ"
เจาแหวขมวดคิ้วยน

"รบประทานมกบตั้ง ๔ อยาง แลวจะเอายังไงอีกละครับ ตราขาวหนึ่งขวดเกือบสองรอยแลว โซดา
ั ีั
อีก ๖ ขวด"
"เออ ขวดละเทาไร"
"ขวดละ ๕ บาทครับ"
กมหงวนหันมาถามพล
ิ
"โซดาขวดหนึ่งตั้ง ๕ บาทเชียวหรือวะพล"
พลหัวเราะหึ ๆ
"ยงไงก็ไมรู กันไมเคยซื้อเหมือนกัน"
ั
เสี่ยหงวนจุยปาก ยกมือชีหนาเจาแหว

"เอาละ เหลากับโซดาตีเสีย ๒๐๐ บาท แลวกับแกลมนี่นะตัง ๓๐๐ บาทเชียวรึ ปนโตนีมแหนมอยู
 ้  ้ ี
ไมถง ๑๐ ดุน แลวก็น…พลากุง กุงอยางมากก็กิโลเดียว ปนโตนีอะไรวะ ดูคลาย ๆ ขี้ควายคลุกขี้เถา"
ึ ี่  ้
เจาแหวสะดุงเฮือกลอบคอนกมหงวน
 ิ
"รับประทานลาบเนือครับ" ้
"ออ - แลวปนโตนีอะไร"  ้
"รับประทานแกงครับ"
"รแลววาแกง แกงอะไรละ"
ู
"รบประทานแกงเผ็ดนกกระจาบครับ รับประทานนกกระจาบตัง ๒๐ ตัว"
ั ้
กมหงวนสั่นศีรษะชา ๆ
ิ
"ถงอยางนนกบขาว ๔ ปนโตนี่มันก็ไมนาจะถึง ๓๐๐ บาท ขาคิดวาอยางมากก็เพียง ๕๐ บาท
ึ  ั้ ั
เทานั้น"
เจาแหวชักฉิว

12. "รบประทาน เลี้ยงชางมันก็ตองรับประทานอุจจาระชางบางละครับ เขาคอรัปชั่นกันโครม ๆ ไมเห็น
ั
มใครวาอะไร รับประทานผมกินกําไรนิดหนอยอาเสียบนกะปอดกะแปด หมดนี่ไดกาไรเพียง ๒๖๐ บาทเทา
ี  ่ ํ
นัน" ้
พลทําตาเขียวกับคนใชจอมแกนของเขา
"พอ…พอแลว มากไปอายแหว เดี๋ยวถูกเตะเสียเปลา เปดโซดาเขาไมตองพูดมาก ถวยแกวอยูไหน
เอามาแจกซีโวย มัวแตสวดอยูนั่นแหละ"
ครันแลว ๔ สหายกับทานเจาคุณปจจนก ฯ ก็เริ่มลงมือดื่มเหลาและปรึกษาหารือกัน ในเรื่องที่เกี่ยว
้  ึ
กบผปศาจบานนี้ ดวงอาทิตยลับโลกแลวอากาศมืดขมุกขมัวลงทุกที พอวิสกี้พรองไปครึ่งขวดก็สิ้นแสงตะวัน
ั ี  
ไฟฟาหนาตึกสองสวางจา ดร. ดเิ รกใหเ งินเจาแหวไปซื้อตราขาวมาอีก ๑ ขวด และไกตอนอีกครึ่ง
ตว นิกรตั้งหนาตั้งตากินแตกับแกลมจนอิ่มแปร สวนเหลาดื่มไปเพียง ๒ แกวพอตึง ๆ หนาเทานัน
ั ้
ในราว ๑๙.๐๐ น. เศษ การรับประทานอาหารเย็นของคณะพรรค ๔ สหายก็สนสุดลง ยังมีวิสกี้
้ิ
เหลืออีกคอนขวด สวนกับแกลมหมดเกลี้ยง เพราะนิกรพยายามกินมันเขาไป เหลือไวใหเจาแหวเพียงนิดเดียว
เทานั้น
เมอเมาเหลาทุกคนก็สรวลเสเฮฮากันอยางสนุกสนาน ลืมนึกถึงเรื่องภูตผีปศาจในบานนี้ จนกระทัง
ื่  ่
๒๐.๐๐ น. เศษ เมฆฝนปกคลุมไปทัวทองฟา พายุพัดรุนแรงขึ้นตามลาดับ ในที่สุดฝนก็ตกลงมาราวกับฟารั่ว
่ ํ
เสยงฟาคนองเปรี้ยงปรางตลอดเวลา
ี 
แลวไฟฟาทก ๆ ดวงก็ดับพรึบ บริเวณบานใกลเรือนเคียงมืดมิดปราศจากแสงไฟ ฝนซาไปบางแลว
  ุ
แตลงเมดพราตลอดเวลา เจาแหววิ่งไปที่รถเกงนําตะเกียงรั้วมาจุด คณะพรรค ๔ สหายถูกฝนสาดตองยายวง
 ็ ํ
เขามารวมกลุมกันในหองโถง และไมมีเกาอี้นั่ง ตองนั่งบนเสื่อจันทบุรีที่เอามาจากบาน

พอฝนหาย ดวงจันทรคนขางแรมก็โผลพนขอบฟา สาดแสงสลัวลางไปทัวบริเวณ ความเงียบสงัด
ื  ่
ปกคลุมไปทัวทุกหนแหง ๔ สหายนังจิบเหลาและสนทนากันเบา ๆ ในที่สุดกิมหงวนก็นึกขึ้นไดวาที่นี่คือบานผี
่ ่
สง ิ
"เฮย นี่เรามาจับผีกันไมใชหรือ" เสี่ยหงวนพูดเสียงออแอ
ดร. ดิเรกพยักหนา
"ออไรน ๓ ทุมกวาแลว ไมมีเหตุการณอะไรที่นาตื่นเตนหวาดกลัวเลย เชื่อไอเถอะวะ ผีไมใชสสาร

ผไมมตวตน ถาผีมีจริงโลกเรานี้ ก็จะตองอยูใตอิทธิพลของปศาจ"
ี  ี ั
ทนใดนนเอง มีเสียงหัวเราะและเสียงตบมือดังขึ้นขางบนของตึกหลังนี้ นิกรเผนพรวดขึนไปนังบน
ั ั้ ้ ่
ตกเจาคุณปจจนึก ฯ เจาแหวกอด ดร. ดเิ รกแนน หนาซีดเผือดเหมือนกระดาษ อกใจเตนระทึกเพราะความ
ั  
หวาดกลัว
เจาคุณปจจนึก ฯ ผลักนิกรลงจากตักของทาน

"อายเปรต ตูดแหลมยังกะเข็ม เสือกมานั่งบนตักได"
นกรกระซิบถามพอตาของเขาเบา ๆ
ิ
"คุณพอไดยนไหมครับ เสียงตบมือและเสียงหัวเราะเมื่อกี้นี้"
ิ
เจาคุณปลอบใจตัวเองใหเขมแข็ง ทัง ๆ ที่ทานเองก็กาลังปอดลอย
้ ํ

13. "ไดยนแลว บางทีบานขาง ๆ เขาอาจจะมีการเลี้ยงรื่นเริงกันก็ได แตในหองนี้มันกอง ก็ฟงดูคลายกับ
ิ
วามันดังมาจากชันบน" ้
เจาแหวพูดเสียงสั่นเครือ

"รับประทานไมใชบานขาง ๆ หรอกครับ รับประทานบานอยูไกลกันมาก ออย…ถาไมดีเสียแลวละ

ครับ"
ดร. ดเิ รกตวาดแวด
"อยาขีขลาดไปหนอยเลยวะ ฉันรูดีวาคนอยางแกนะกลาอยางบาบิ่นทีเดียว"
้ 
เจาแหวฝนยิ้มอยางแหง ๆ

"ลาบากนกอยายอเลยครับ รับประทานผมบอกตามตรงครับวา ในโลกนี้ผมไมเคยกลัวอะไรเทาผี
ํ ั
เลย"
นายแพทยหนุมหัวเราะหึ ๆ หยิบถุงยาเสนออกมาบรรจุกลอง แลวจุดสูบพนควันโขมง ทุกคนเงียบ

กรบไมมใครพูดอะไรเลย ตางคนตางเงี่ยหูฟงเสียงตาง ๆ สักครูหนึ่งดเิ รกกหยิบกานไมขีดไฟออกมาจากกลัก
ิ  ี ็
รวม ๖ กาน หักกานหนึ่งออกเสียครึ่ง แลวพูดกับทุก ๆ คน
"เฮ - เราตองการพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ จับไมสั้นไมยาวกันโวย ใครไดไมสั้นตองขึ้นไปตรวจดูเหตุ
การณขางบน"
นิกรอาปากหวอ
เจาแหวพูดเสริมขึ้นดวยเสียงสั่นเครือ

"รับประทานผมก็ไมเกี่ยวครับ ขืนไดไมสั้นรับประทานผมช็อคตายแน ใครจะขึนไปไดครับ"
้
ดร. ดเิ รกทาตาเขียวกับเจาแหว ํ
"ถาแกจบไดไมสน ฉันจะมอบไฟฟาเดินทางและปนพกใหแก มีปนพกอยูในมือกลัวผีมีอยางที่ไหน
 ั   ้ั
เพอความยุติธรรมทุกคนตองจับไมสั้นไมยาว ใครไมจับไมได"
ื่
กมหงวนเดือดดาลขึ้นมาก็พรวดพลาดลุกขึ้นยืน
ิ
"กนเองหมอ กันจะขึ้นไปมือเปลาโดยไมตองมีปน" แลวเขาก็ลวงกระเปาหยิบรีวอลเวอร ๙ ม.ม.
ั
โยนไปบนตักนิกร "ผีมันจะวิเศษกวาคนไดอยางไรวะ"
ดร. ดเิ รกหัวเราะชอบใจ
"นัน - อายหงวนซีถึงจะแน อายแหวกับอายกรขี้ขลาดสิ้นดี ไป-อายเสี่ย ขึ้นไปดูใหเห็นเท็จจริง
่ 
หนอย คนอยางแกเขาเรียกวาคนมีเหตุผล ไมเชื่อถือในสิ่งที่เหลวไหล"
เสยหงวนยดหนาอกขึ้นในทาเบง พยักหนากับเพื่อนเกลอของเขา แลวเดินตรงไปทีบนได แตแลวอา
ี่ ื ่ ั
เสยก็หยุดชะงักหมุนตัวกลับ
ี่
"เฮ - ขึนไปซี" นายแพทยหนุมพูดเสียงหัวเราะ
้
อาเสี่ยสั่นศีรษะ เดินกลับมานั่งรวมกลุม
"ไมกลาโวย อายใจนะมนไมกลัวหรอก แตขามันไมยอมเดิน" แลวกมหงวนก็สะดุงทาจมูกฟุดฟด
 ั ิ ํ
กระซิบกระซาบบอกนิกร "แกไดกลนอะไรไหม"  ่ิ
นิกรอมยิ้ม
"กนปลอยออกมาเอง เมื่อกลางวันลอถั่วลิสงตมเขาไป แฮะ แฮะ"
ั 