คำคมคารมปราชญ์

2. คำว่ ำลำ คําว่าลาใช่ยํ ้าเพียงคําจาก ความหมายมากกว่านันหลายพันเท่า ้ คือความรักความอาลัยจากใจเรา คือความเศร้ าความหวงห่วงใยกัน คนแปลกหน้ ามาที่นี่หลายวันก่อน ให้ คําสอนพร้ อมรับสุขรับทุกข์ถ้วน ใครทําดีทําร้ ายใจประมวล จําแต่สวนดีไว้ อภัยกัน ่ มาบัดนี ้คนคุ้น (แปลก) หน้ าจะลาลับ วันใดกลับยังมิอาจจะคาดฝั น ต้ องจากไปตามวิถีแห่งชีวน ั ใช่หมายมันลาจากเพราะอยากไป ่ ถ้ าทุกคนก้ าวไปไกลดีใจด้ วย เอาใจช่วยไม่วาจะอยูไหน ่ ่ จะคิดถึงทุกคนล้ นหัวใจ ขอเพียงใครคนหนึงคิดถึงเรา ่ คำว่ ำลำ ๒ ลาแล้ วลาทีใช่ลาจาก จําต้ องพรากจากไปไกลแล้ วหนา จําต้ องพรากจากไปไกลลับตา ไม่ร้ ูวาเมื่อไรจะได้ เจอ ่ แต่ก่อนจากฝากธรรมให้ ยํ ้าคิด แก่ลกศิษย์ที่รักเป็ นหนักหนา ู วันเข้ าค่ายอบรมได้ เวียนมา ต้ องจําลาจากกันฉันและเธอ เธอจากไปได้ ดีมีความสุข พ้ นจากทุกข์สขเพิ่มเติมเสมอ ุ

3. แต่สิ่งที่อาจารย์ไม่อยากเจอ คือเห็นเธอจากไปไร้ ความดี สิ่งสุดท้ ายขอฝากจากดวงจิต ให้ ลกศิษย์ทกคนจงสุขี ู ุ ทําสิ่งใดโปรดคํานึงถึงความดี เพียงแค่นี ้ที่อยากฝากให้ เธอ ฯ มองให้ เป็ น มองอะไรมองให้ เห็นเป็ นครูสอน มองไม้ ขอนหรื อมองคนถ้ าค้ นหา มีสงสอนเสมอกันมีปัญญา ั่ จะพบว่าล้ วนมีพิษอนิจจัง จะมองทุกข์หรื อมองสุขมองให้ ดี ว่าจะเป็ นอย่างที่เรานึกหวัง หรื อจะเป็ นไปตามปั จจัยให้ ระวัง อย่าคลุ้มคลังจะมองเห็นเป็ นธรรมดา ่ มองโดยนัยให้ มนสอนจะถอนโศก ั มองเยกโยกมันไม่สอนนอนเป็ นบ้ า มองไม่เป็ นจะโทษใครที่ไหนนา มองถูกท่าทุกข์ก็คลายสลายเอง (พุทธทาสภิกขุ)

4. จงฝ่ ำฟั น จะฝ่ าฟั นมุงมันบากบันสู้ ่ ่ ่ ให้ โลกรู้ทําเต็มที่ไม่มีถอย วันพรุ่งนี ้มาไม่ถึงจึงแค่คอย เมื่อวานถอยย้ อนคืนใหม่ไม่ได้ เลย วันเวลาจึงมีแต่แค่วนนี ้ ั ทําเต็มที่ทําเข้ าไปไม่มวเฉยั ทําเต็มที่สดหัวใจไม่ถอยเลย ุ ไม่เฉยเมยท้ อชีวิตคิดตรอมตรม ขอเพียงมีปณิธำน ก้ าวต่อไปอย่างองอาจไม่หวาดหวัน ่ พร้ อมสองมือมุงมันสู้ปัญหา ่ ่ เพื่อสร้ างสิ่งซึงวันใหม่หวังได้ มา ่ คือโลกใหม่ซงโสภากว่าวันวาน ึ่ แม้ พายยับอับจนชีพหม่นไหม้ ่ ยังมันใจเดินหน้ าอย่างกล้ าหาญ ่ ชัยชนะจะได้ มามิช้านาน ขอเพียงปณิธานสู้ตอไป ่ (เจริญเกียรติ ธนะสุขถาวร) คติสำมัญชีวิต ดาวลับดับลาฟาฟาก้ ใบไม้ ปลิวพรากจากต้ น หมอกบางจางหายมลายตน นํ ้าค้ างพร่างหล่นพสุธา เกิดดับกลับเปลี่ยนเวียนไป เกินใจไขว่คว้ าปรารถนา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

5. กฎเกณฑ์ธรรมดานิรันดร์ ความตายหมายใจให้ ร้ ู ยามอยูสติยงตังมัน ่ ั้ ้ ่ รู้วางรู้อย่างเท่าทัน คติสามัญแห่งชีวี คุณค่ ำของกำลเวลำ วันเวลามีคามหาศาล ่ อย่าให้ ผ่านเราไปโดยไร้ ความหวัง รี บทํางานในหน้ าที่เต็มกําลัง เสริมพลังให้ สมบูรณ์ทงกายใจ ั้ ผู้ประสบความสําเร็จในชีวิต ย่อมหมันคิดใช้ เวลาตามเปาหมาย ่ ้ ไม่ปล่อยให้ เวลาว่างน่าเสียดาย เพราะเรี ยกคืนมาไม่ได้ ตลอดกาล (มนัส รัตนดิลก ณ ภูเก็ต) อย่ ำทิงควำมฝั น ้ ทิ ้งฝั นทีละดวง ดาวร่วงทีละฝั น ลืมมิตรภาพทีละผูกพัน ไม่นานวันกําลังใจจะสูญ สะสมฝั นทีละฝั น สิบร้ อยพันเริ่มจากศูนย์ สะสมมิตรภาพที่เกื ้อกูล กําลังใจ เพิ่มพูนหนุนเยื่อใย ดูแลความฝั นทุกทุกฝั น คนของความผูกพันต้ องเอาใจใส่ หมันรดนํ ้าพรวนดินด้ วยความจริงใจ ่

6. ถึงจะห่างไกลก็ไม่ได้ ร้างลา (พรชัย แสนยะมูล “กุดจี่”)

7. ทุกอย่ ำงล้ วนอนิจจัง วันก็เลื่อนเดือนก็หนีปีก็ผ่าน อดีตกาลมิหวนกลับลี ้หลับไหล อนาคตคงคดงออีกต่อไป จงปรับใจเจนจัดกับปั จจุบน ั อรุณรุ่งเหน็บหนาวมิยาวนัก เดี๋ยวก็จกเป็ นยามสายมาผายผัน ั แล้ วก็เปลี่ยนยามสายเป็ นบ่ายครัน มิช้าพลันตะวันรอนอ่อนอัสดง เป็ นความมืดมิยืดชัวคราวหนึง ่ ่ ต่อนันจึงเป็ นความสว่างกระจ่างหน ้ ประเดี๋ยวมืดประเดี๋ยวสว่างอย่างเยียบยล ทุกผู้คนสัมผัสเห็นมิเว้ นวัน (ท่านจันทร์ ) เรำสร้ ำงเองได้ ฟายังใสใจยังหวังยังต้ องสู้ ้ เมื่อใจรู้วาใจหวังยังมุงหมาย ่ ่ เพราะใจหวังแม้ พลาดพลังยังยืนกาย ้ ไม่มีคลายความมุงมันบากบันไป ่ ่ ่ จะฝ่ าฟั นอุปสรรคแม้ หนักหนา จะฟั นฝ่ าขวากหนามไม่คร้ ามไหว จะอดทนต่อสู้สทางไป ู่ จะขีดไว้ หนทางจะสร้ างเอง รุ่งอรุ ณของชีวิต รุ่งอรุณอุนไออุทยส่อง ่ ั รังสีทองทาบทาท้ องฟาสาง ้ อุษาโยคโลกเรื องรองความหมองจาง

8. นํ ้าค้ างพรางแพรวพราวผ่องอําไพ หมูวิหคผกผินบินถลา ่ ร้ องเริงร่าสุขสันต์รับวันใหม่ สายลมเช้ าโชยชื่นระรื่ นใจ มวลดอกไม้ คลี่บานตระการตา เรามนุษย์หยุดนอนอยูใยเล่า ่ เสียประโยชน์ไปเปล่าไม่ค้ มค่า ุ จงเตือนตนรู้สกตัวตื่นขึ ้นมา ึ เสริมปั ญญาสูสขสันต์นิรันดร ่ ุ เรี ยนรู้ เพื่อเท่ ำทัน จงบินให้ สงกว่าที่คิด ู เพราะชีวิตสันกว่าที่หวัง ้ จงพูดให้ น้อยกว่าที่ฟัง และทําให้ มากกว่าที่พด ู จงรักให้ น้อยกว่าที่รัก เพราะจะอกหักหัวใจสลาย จงดีให้ มากกว่าที่ร้าย และอภัยให้ มากกว่าที่ชง ั จงกลัวให้ น้อยกว่าที่กล้ า และศรัทธามากกว่าที่เห็น จงปล่อยวางให้ มากกว่าที่เป็ น และละเว้ นในฐานที่ไม่เข้ าใจ (พรชัย แสนยะมูล “กุดจี่”) วันนีท่ ีเรำมีสิทธิ์ ้ วันหนึงวันนี ้คือชีวิต ่ วันที่เรามีสิทธิ์จะใช้ สอย วันวานผ่านผันไม่หนคอย ั

9. วันพรุ่งล่องลอยเหมือนสายลม อย่าฝั นถึงสิ่งชอบเหนือขอบฟา ้ จงพอใจสิ่งตรงหน้ าสง่าสม โลกเราไม่หยุดนิ่งทังกลิ ้งกลม ้ วางอารมณ์สงบนิ่งอย่ากลิ ้งตาม (ท่านจันทร์ ) ควำมรัก ความรักไม่ต้องการแค่วนเดียว ั ความรักไม่ต้องเกี่ยวกับวันไหน ความรักไม่ต้องมีเวลาใด ความรักไม่ต้องใช้ ให้ ใครชี ้ ความรักไม่ต้องมีข้อวิจารณ์ ความรักไม่ต้องการการกดขี่ ความรักไม่ต้องให้ ใครตราตี ความรักไม่ต้องมีเส้ นพรมแดน ความรักไม่ต้องรอข้ อพิสจน์ ู ความรักไม่ต้องพูดตามแบบแผน ความรักไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ความรักไม่ต้องแค่นหัวใจคน ความรักไม่ต้องการเป็ นต่อ ความรักไม่ต้องรอขอเหตุผล ความรักไม่ต้องยํ ้าความมีจน ความรักไม่ต้องทนที่จะรัก ความรักคือหัวใจให้ แก่กน ั ความรักคือนิรันดร์ มนสมัคร ั่ ความรักคือศรัทธาสวามิภกดิ์ ั ความรักคือความประจักษ์ในใจเรา ความรักคือนิยายไร้ นิยาม ความรักคือความงามใช่ความเขลา ความรักคือหมอกควันอันบางเบา ความรักคือการเฝาเข้ าใจกัน ้ ความรักคือสําเนียงเสียงปลอบปลุก ความรักคือความทุกข์และสุขสันต์ ความรักคือเสน่หาสารพัน ความรักคือความฝั นอันตราตรู ความรักคือศิลปะของหัวใจ ความรักคือสายใยโยงใจอยู่ ความรักคือการให้ ไม่หมายรู้ ความรักคือใจผู้ร้ ูคารัก ่ (เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) ควำมดีคือพลัง พลังแห่งความดี ปราชญ์เมธีล้วนรับรอง ความดีไม่เป็ นสอง สิ่งทังผองในโลกา ้

10. ความดีคือพลัง เป็ นมนต์ขลังสร้ างชีวา บัณฑิตทัวพารา ่ เห็นคุณค่าแห่งความดี ความดีชวยปกปอง่ ้ ลาภเงินทองเกียรติศกดิ์ศรีั ความรักสามัคคี คือสิ่งดีของสังคม เมตตาการุณย์จิต ช่วยชีวิตให้ สขสม ุ ความเพียรคนชื่นชม ควรสังสมให้ มากมี ่ กตัญญูร้ ูคณคน ุ ความอดทนชนเปรมปรี ด์ิ ช่วยเหลือเอื ้ออารี คนยินดีไม่ลืมเลือน สัจจะยุตธรรมิ นําสุขลํ ้าไม่แชเชือน ซื่อสัตย์ไม่บิดเบือน ช่วยพี่เพื่อนให้ ก้าวไกล มุทิตาพาชื่นบาน จิตสําราญผ่องอําไพ อุเบกขาน่าสุขใจ ทุกข์หางไกลไร้ กงวล ่ ั ผู้ใดมีคณธรรม ุ ช่วยชี ้นําไม่สบสน ั ชีวิตไม่มืดมน วิญญูชนควรไตร่ตรอง ผู้ใดไร้ ความดี ชัวชีวีทกข์หม่นหมอง ่ ุ ไร้ มิตรญาติเงินทอง เหล่าพี่น้องจ้ องหมางเมิน ผู้ใดสร้ างความดี ฟาปราณีไม่หางเหิน ้ ่ โรคภัยไม่กํ ้าเกิน เทพสรรเสริญชัวนิรันดร์ ่ (วิฑรย์ ลิ ้มประเสริฐ) ู

11. สูตอไป พรุงนี้ยังมีหวังมีพลังที่คอยอยู จงลุกขึ้นเพื่อตอสูอยาหดหูอยูคนเดียว ผิดหวังในวันนี้อาจโชคดีในวันหนา มาเถิดเช็ดน้ําตาแลวเชิดหนาสูตอไป ยังมีหวัง ถาวันนี้มืดมัวไมแจมใส พรุงนี้อาจเปลี่ยนไปใสสวาง ไมมีใครจะลมเหลวเลวทุกทาง ถาสรรคสรางรักษาใจใหมั่นคง เมื่อชีวิตคือความจริงใชสิ่งฝน หาใชอยูในวันวานที่ผานไม ใชวาอยูพรุงนี้ที่แสนไกล หากอยูในวันนี้ที่เปนจริง เกมชีวิต เกมชีวิตผิดหวังชางมันเถิด ผลยอมเกิดสักวันอยาหวั่นไหว หมั่นเรียนรูสูตออยาทอใจ คงนําชัยมาสูเราเขาสักวัน เมื่อชีวิตผิดหวังอยานั่งทอ จงคิดตอสูเถิดจักเกิดผล ผิดเปนครูรูแกใหใจตน เกิดเปนคนตองตอสูจึงอยูดี ยิ้มเขาไว ยิ้มสิ จงยิ้มเขาไว อยาใหใจเราหอเหี่ยว ถึงแมไมมีใครแลเหลียว คนเดียวก็ลองสูดู

12. เราเราตางก็มีฝน ถึงวันอนาคตสดใส ไมวาเราอยากเปนอะไร ใหเริ่มตนวันใหมที่ใจดู สุดปลายฝน วาสุดปลายฝนแมไกลแคไหน ดวยสองเทาและใจที่คงมั่น อุปสรรคขวางหนากลาฝาฟน ปณิธานไมแปรผันฝนจะมา (สุญาณ) ี ทีละกาว… ชีวิตคือการเดินทางที่ยิ่งใหญ จุดมุงหมายอยูที่ใจจะใฝฝน ทีละกาว… ที่ไมทอ…ก็มีวัน ถึงปลายฝน…แมจะไกล…สุดปลายฟา… (สันติภัทโท) เพียงเธอ หนึ่งคนลานความคิด หนึ่งชีวิตลานความฝน หนึ่งวันลานความสัมพันธ แตเธอนั้นสําคัญกวาลานคน ตองกลาจึงชนะ พอใจลากายก็ไรซึ่งเรี่ยวแรง คนถูกทิ้งความแข็งแกรงก็หดหาย พอรูคามีไมถึงหนึ่งเม็ดทราย คนเดียวดายก็สิ้นหวังกําลังใจ

13. หางไกล อยูหางไกลคนละฟากฟา แตมีความหวงหาใหเสมอ แมเวลาทําใหเราไมพบเจอ ฉันก็ยังคิดถึงเธอไมเปลี่ยนแปลง ปจจุบันสําคัญที่สุด วันวานคือเช็คสดสั่งงดจาย เพราะเวลาผานไปลับไมกลับหลัง พรุงนี้คือตั๋วเงินอันสําคัญ ที่อาจผันเงินไดใชจายจริง วันนี้คือเงินสดหมดปญหา ใชปญญาจัดจายใหดียิ่ง วันเวลาผานไปไมประวิง อยาไดนิ่งนอนใจใชใหเปน (นภาลัย) ประหยัดไวเปนทุน ระวังดูเรือนเหยาแลขาวของ จะบกพรองอะไรที่ไหนนั่น เห็นไมมีแลวอยาอางวาชางมัน จงผอนผันเก็บเล็มใหเต็มลง มีสลึงพึงบรรจบใหครบบาท อยาใหขาดสิ่งของตองประสงค จงมักนอยกินนอยคอยบรรจง อยาจายลงใหมากจะยากนาน (สุนทรภู) ซื่อกินไมหมด คดกินไมนาน ซื่อกินไมหมดปรากฏชื่อ คนเชื่อถือหนาตาพารักใคร ยามขัดสนจนจริงในสิ่งใด มีคนใหกูยืมไมลืมคุณ คดกินไมเหลือคนเบื่อหนา คนไมมาชวยเหลือชวยเกื้อหนุน ยามขัดสนเต็มทีไมมีทุน ใครไมจุนเจือทรัพยจึงอับจน (เทพ สุนทรศารทูล)

14. รูหลบเปนปก รูหลีกเปนหาง รูหลบ หลีกลี้เมือ มีภัย เปนปก หลีกบินไป รอดพน รูหลีก ละสละใจ จากบาป เปนหาง หากพยุงกน เพราะพนมือมาร (โคลงสุภาษิตเกา) อภัยเปนจะเห็นสุข ความเอยความโกรธ มีแตโทษทําจิตใหผิดผัน หมดความสุขสงบใจไปทุกวัน เพราะดื้อรั้นถือโกรธพิโรธแรง จะเลี้ยงความโกรธไวทําไมหนอ เหมือนแกลงกอกองเพลิงเถกิงแสง ใหอภัยเสียเถิดหนาอยาคลางแคลง จิตแจมแจงแผเมตตาผาสุกเอย (ฐะปะนีย นาครทรรพ) ความรูคูชีวิต อันความรูคูกายไมหายสูญ กลับเพิ่มพูนเพราะใชไดโภคผล เปนทรัพยทิพยหยิบใชแจกใหคน ยิ่งอําพนเพิ่มประเสริฐเกิดทวี อันความรูผูใดไมใชบอย จะเสื่อมถอยนอยลงไมคงที่ ใชความรูอยูประจําทําความดี ก็จะมีแตวันเพิ่มปญญา (จันทรโชติ รอดโพธิ์ทอง)

15. ปญญาพารอด เงินทองทรัพยสิ่งสิ้น วัวควาย โจรลักขโมยขาย แยงยื้อ ซื้อสรรพสิ่งทั้งหลาย ดวยทรัพย นั่นแล แตมิอาจใชซื้อ สุขแทนิพพาน ปญญาเปนทรัพยล้ํา เลอเลิศ เปนสิ่งอันประเสริฐ ยิ่งลน อาจกอเกียรติชวยเชิด ชูชื่อ รูจักนําตนพน จากหวงทุกขทรมาน (สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ) ความรูคูคุณธรรม เมื่อความรูยอดเยี่ยมสูงเทียมเมฆ แตคุณธรรมต่ําเฉกยอดหญานั่น อาจเสกสรางมิจฉาสารพัน เพราะจิตอันไรอายในโลกา แมคุณธรรมสูงเยี่ยมถึงเทียมเมฆ แตความรูต่ําเฉกยอดหญา ยอมเปนเหยื่อทรชนจนอุรา ดวยปญญาออนดอยนานอยใจ หากความรูสูงล้ําคุณธรรมเลิศ แสนประเสริฐกอปรกิจวินิจฉัย จะพัฒนาประชาราษฎรทั้งชาติไทย ตองฝกใหความรูคูคุณธรรม เปนอยางที่เธอเปน แมมิไดเปนดอกกุหลาบหอม ก็จงยอมเปนเพียงลดาขาว แมมิไดเปนจันทรอันสกาว จงเปนดาวดวงแจมแอรมตา แมมิไดเปนหงสทนงศักดิ์ ก็จงรักเปนโนรีที่หรรษา แมมิไดเปนน้ําแมคงคา ก็จงเปนธาราใสที่ไหลเย็น แมมิไดเปนมหาหิมาลัย จงพอใจจอมปลวกที่แลเห็น

16. แมมิไดเปนวันพระจันทรเพ็ญ ก็จงเปนวันแรมอันแจมจาง แมมิไดเปนตนสนระหง จงเปนพงออสะบัดไมขัดขวาง แมมิไดเปนนุชสุดสะอาง จงเปนนางที่มิใชไรความดี อันจะเปนอะไรนั้นไมแปลก ยอมผิดแผกดีงามตามวิถี ประกอบกิจบําเพ็ญใหเดนดี สมกับที่ตนเปนเชนนั้นเทอญ (ฐะปะนีย นาครทรรพ)

17. อย่ าทําผิด ผิดหนึงพึงจดไว้ ่ ในสมอง เร่งระวังผิดสอง ภายหน้า สามผิดเร่งคิดตรอง จงหนก เพื่อนเอย ั ถึงสี่อีกที่ห้า หกซํ ้าอภยไฉน ั (ธมมวิตกโก) ั ั รินความรั ก เตมความรักเปี่ยมล้นให้ตนก่อน ิ อย่าเร้ นซ่อนซ้ อนซับจะสับสน รินความรักจากใจเตมใสตน ิ ่ แล้วจงปรนรักพลีตามที่ควร ึ (ฆนรต) รั กที่ค่ ูควร รักควรคาสําหรับผ้ ร้ ูจกสงวน ่ ู ั รักอบอวลสําหรับผ้ ร้ ูจกถนอม ู ั รักยืนยาวสําหรับผ้ ร้ ูจกออม ู ั และรักพร้อมสําหรับผ้ ร้ ูจกรัก ู ั (ประสิทธิ์ โรหิตเสถียร) ไม่ เกินพอดี รักไม่สงเกินใจจะไปถึง ู ไม่ลกซึ ้งเกินใจจะใฝ่ หา ึ แต่ก็ไม่อยู่ตํ่าจนตําตา ไม่ดาษดาดื่นพรํ่ าเพรื่ อตําใจ

18. อย่ าหลง หวานเป็ นลมขมเป็ นยาสุภาษิต จงห้ามจิตจากหวานวิจารณ์เห็น อย่าหลงลิ ้นปลิ ้นคําจะลําเข็ญ ทกประเดนดคนอยาลนลาน ุ ็ ู ่ (จนทร์โชติ รอดโพธิ์ทอง) ั ไร้ ส่ ิงเปรี ยบ ไมมีภาษาใดที่ในโลก ่ บรรยายโศกอกเราได้เศร้าเหมือน เทานํ ้าตาพร่าอาบซบภาพเลือน ่ ั เก็บไว้ เตือนใจว่าแสนอาวรณ์ (สนธิกาญจน์ กาญจนาสน์) จากเพื่อเจอ หากวาการจากไปในวนนี ้ ่ ั เป็ นการจากเพื่อที่มีวนใหม่ ั ฉนก็พร้อมจะรอเธอตอไป ั ่ ด้วยศรัทธา หวใจ ไฟอาทร ั (หนึงนุช) ่ คนดีมีดีอวด คนจะดีก็เพราะมีดีอยด้วย ู่ ดีไม่ชวยคนจะดีได้ ที่ไหน ่ ดีในคนจําต้ องปนกับคนไป ดีแตตนคนไมใช้ก็ชวดดี ่ ่ เอาดีใช้คล้ายคล้ายเอาดีอวด ดีจะชวดเพราะใช้คล้ายคล้ายผี ไมมีดีมีแตอวดก็ชวดดี ่ ่ แม้ นดีมีอวดหรื อใช้ ก็ได้ เอย (ชาวพทธ) ุ

19. ปุยชีวิต ๋ เพียงสร้างทําความดีนาทีละนิด โลกและชีวิตก็สดใส อนใบไม้ร่วงผลดสลดใบ ั ั ั ยงถมซากตอไปให้ดนงาม ั ่ ิ (วิสา คญทพ) ั ั ก้ ูหนีสร้างทุกข์ ้ กู้เงินมาเพื่อใช้ ทําทุน อาจเกิดผลเงินหมุน ไมช้า ่ กู้ที่หอนมีคณ คือเลน พนนแฮ ่ ุ ่ ั เป็นทกข์ทําวนว้า ุ ุ่ ดอกเบี ้ยมากมาย (สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ) ยิมกันเถิด ้ มายิ ้มแย้ มแจ่มใสให้ กบโลก ั ดีกวาโศกเสียใจให้อบเฉา ่ ั ถึงแม้ ฟาวันนี ้เป็ นสีเทา ้ แต่ฟาในใจเป็ นสีทอง ้ ยิมพิมพ์ ใจ ้ ยิ ้มเย้ยยิ ้มยวเย้า ั่ ยวนยี อยานา่ ยิ ้มเยาะยิ ้มอยางมี เล่ห์ร้าย ่ ยิ ้มแย้ มแหละเป็ นศรี สง่าแด ตนเอย ยิ ้มนิดยิ ้มหน่อยน้ อย หนึงนี ้มีคณ ่ ุ เมื่อไร้ ศีล อันสตรี ไร้ ศีลก็สิ ้นสวย บรุษด้วยไร้ศีลก็สิ ้นศรี ุ แม้ เป็ นพระไร้ ศีลก็สิ ้นดี

20. ถึงเมธีไร้ ศีลก็สิ ้นงาม (รัชกาลที่ ๖) อย่ ท่ เรา ู ี เกิดเป็ นคนจนมีหรื อดีชว ั่ อยูที่ตวตนทํากรรมเฉลย ่ ั อย่าโทษฟาด่าดินพูดหมิ่นเปรย ้ จงคุ้นเคยคิดทําแต่กรรมดี (จันทรโชติ รอดโพธิ์ทอง) ด้ วยสมดุล โลกมิได้ รุ่งโรจน์ด้วยแสงสี แตด้วยความถ้อยทีถ้อยอาศย ่ ั สอดสัมพันธ์สรรค์สร้ างอย่างจริงใจ แล้วดอกไม้ก็บานสวยด้วยสมดล ุ (อิสรา) การศึกษา กล้วยไม้มีดอกช้า ฉันใด การศกษาเป็นไป ึ ฉันนัน ้ แตออกดอกคราใด งามเด่น ่ งานสังสอนปลูกปั น เสร็ จแล้ วแสนงาม ่ ้ (หมอมหลวงปิ่น มาลากล) ่ ุ ฉันจึงมาหาความหมาย ฉันเยาว์ฉนเขลาฉันทึง ั ่ ฉนจงมาหาความหมาย ั ึ ฉนหวงเก็บอะไรไปมากมาย ั ั สดท้ายให้กระดาษฉนแผนเดียว ุ ั ่ (วิทยากร เชียงกร) ู

21. เรียน - เล่นให้เป็น ถึงยามเรี ยนเรี ยนจริงให้ ยิ่งใหญ่ ถึงยามเล่นเล่นไปให้ สขสันต์ุ เรื่ องเรี ยนเล่น เล่นเรี ยนเปลี่ยนสําคัญ ร้ ูเทาทนทําเป็นอยาเลนนาน ่ ั ่ ่ ใคร่ครวญก่อน ปกหนงสือสวยดีมีราคา ั แต่คณค่าอย่างไรใครไม่ร้ ู ุ จงไมควรวิจารณ์ก่อนอานดู ึ ่ ่ เหมือนทุกสิ่งที่อยูรอบตัวเรา ่ (นภาลย)ั สิ่งคุ้มครอง วิทยาเปรียบด้วยกําลงเหมาะ ั สจริตคือเกราะกําบงให้ ุ ั ปัญญาคืออาวธยทธวิชย ุ ุ ั สติไซร้ คมพลยุทธนา ุ (รัชกาลที่ ๖) ส่องดวงใจ กระจกผองสองหน้าร้ ูตําหนิ ่ ่ ว่าควรชมควรติที่ตรงไหน เอาปัญญาสองกายวาจาใจ ่ ชัวดีได้ ร้ ูเห็นเว้ นสิ่งทราม ่ (จินดาภาษิต)

22. หาก…โลกนี ้ หากโลกนี ้งดงามด้วยความรัก โลกก็จกงดงามด้วยความหวง ั ั หากโลกนี ้ถืองามด้วยความชง ั โลกก็รังถืองามด้วยความเลว ้ (คมทวน คนธน)ั ู กาลังใจให้เธอ ํ เป็นกําลงใจยามเธอพายแพ้ ั ่ ยามเธออ่อนแอและหวันไหว่ หวงใยยามเธอไมมีใคร ่ ่ ปลอบใจยามเธออ่อนแรง ด้ วยใจ…มั่นคง ในวันที่เธอมีทกข์จงลุกขึ ้นอย่าท้ อแท้ ุ ในวันที่เธอพ่ายแพ้ อย่าอ่อนแอหมดกําลังใจ ชีวิตยังมีอยูจงต่อสู้ส่วนใหม่ ่ ูั เรี ยนรู้ความเป็ นไปด้ วยหัวใจที่มนคง ั่ อย่าหยุดยง ั้ แม้ หนทางข้ างหน้ าจะมืดมิด อยาไปสิ ้นความคิดจะยางก้าว ่ ่ แม้ หนทางข้ างหน้ าจะยืดยาว ก็ไมไกลเกินเท้าจะก้าวเดน ่ ิ ก้าวเถิดก้าวไปข้างหน้า ก้าวไปไขว่คว้าความหวง ั ก้าวเถิดก้าวไปอยาหยดยง้ั ่ ุ ความหวงรออยไมไกล ั ู่ ่

24. วัยแสวงหา ในวัยต้ นไม่ค้นหาวิชาไว้ วยกลางไมหาทรัพย์กลบเพิกเฉย ั ่ ั วยแก่กายไมทําบญเจือจนเลย ั ่ ุ ุ ต้องกรเกยหน้าผากเพราะยากจน (จินดาภาษิต) อย่ าหลงโลก ยามเยาว์เห็นโลกล้วน แสนสนุก เป็ นหนุมสาวก็หลงสุข คํ่าเช้ า ่ กลางคนเริ่มเห็นทุกข์ สุขคู่ กันหนอ ตกแก่จงร้ ูเค้า วาล้วนอนิจจง ึ ่ ั (กรมพระยาดํารงราชานภาพ) ุ เราลิขิตชีวิตเอง ไม่มีใครไหนลิขิตชีวิตโชค ยามเราโศกสบทกข์หรือสขสนต์ ุ ุ ั ไม่มีใครไหนกล้ าบัญชากัน ตัวเรานันนันลิขิตชีวิตเรา ่ ้ คิดเสียก่ อน คดเสียก่อนจงคอยทําจงจําไว้ ิ ึ ่ ทําอะไรต้ องคิดทังหน้ าหลัง ้ อยาปลอยตวให้ทําตามลําพง ่ ่ ั ั ต้ องเอาใจเหนี่ยวรังเสมอไป ้ จงตริตรอง ก่อนจะทําสิ่งใดใจต้ องคิด ถกหรือผิดทําอย่างนี ้ดีหรือไม่ ู ถ้ าเห็นว่าไม่ดีมีโทษภัย

25. อย่าทําไปเสริ มส่งคงไม่งาม เมื่อคิดแล้ วตรองไตร่จนได้ ที่ วาทําดีได้ดีไมมีห้าม ่ ่ ขอเพียงแต่พินิจดูอย่าวูวาม ่ คงเสร็จตามที่หวังดังตังใจ ่ ้ อย่าลาเอียง ํ มองอะไรให้ มองทังสองแง่ ้ อย่ามองแต่แง่ดีเท่าที่เห็น หรื อมองแค่แง่ร้ายหมายประเด็น จงเยือกเย็นยตธรรมอยาลําเอียง ุ ิ ่ ฝ่ ั งฝัน ฝั นให้ มากหากใจจักใฝ่ ฝั น ฝั นให้ กว้ างสร้ างสรรค์สิ่งฝั นใฝ่ ฝั นให้ แรงแฝงฝั นนิรันดร์ ไป ฝั นให้ ไฟใฝ่ ฝั นนิรันดร์ เปลว (คมทวน คนธน) ั ู แม้ไม่ใช่ แม้ มิได้ เป็ นมหาชลากว้ าง ขอเป็นอยางลําธารพอใจฉน ่ ั แม้ มิได้ เป็ นเหมือนดวงตะวัน ขอเป็ นจันทร์ เจิดแจ่มแอร่มดู แม้ไม่ใช่ (๒) แม้มิได้เป็นสาวสะอางนก ั ขอเป็ นหญิงซึงรักมันในศักดิ์ศรี ่ ่ แม้ มิได้ ชื่อว่าชายชาตรี ขอเป็ นผู้ที่มีความดีงาม (ธาร ธาราทิพย์)

26. เรียนรัก ถึงเกาะเรียนเรียนรักก็หนกอก ั แสนวิตกเต็มตรองเจียวน้ องเอ๋ย เมื่อเรียนรักจนจบถึงกบเกย ไมยากเลยเรียนได้ดงใจจง ่ ั แตเ่ รียนรักรักนกก็มกหนาย ั ั ่ รักละม้ ายมิได้ ชมสมประสงค์ ยิ่งรักมากพากเพียรยิ่งเวียนวน มีแต่หลงลมลวงน่าทรวงโทรม (สุนทรภู่) จงฝันเถด ิ ฝั นเถิดนะถ้ าหัวใจใฝ่ จะฝั น แล้ วก็จงฝ่ าฟั นกันทุกหน อยาปลอยให้ความฝันนนอบจน ่ ่ ั้ ั ต้ องดิ ้นรนขวนขวายให้ จริงเอย (ประกายไฟ ประกายธรรม) จุดไฟแห่งฝัน จงจุดไฟใฝ่ ฝั นเผื่อวันพรุ่ง เพื่อวันใหม่หมายมุงได้ เฉิดฉัน ่ แม้ไมอาจเอื ้อมดาวสาวตะวน ่ ั แตฟ่องฝันอาจลอยฟาลงมามือ ่ ้ (รูญ ระโนด) ล้ มแล้ ว…จงลุก เมื่อล้มได้ยอมลกได้ มิใช่หรื อ ่ ุ เธอมีมือมีหวใจไว้ใฝ่หา ั เริ่ มต้ นใหม่วนนี ้มิรอรา ั มองหนทางข้างหน้าขอบฟาไกล ้

27. (รูญ ระโนด) อย่ากลัว อะไรอะไรในชีวิต เราย่อมมีสิทธิ์จะคิดฝั น แต่ฝันนันใช่จะจริงทุกสิ่งอัน ้ รักจะฝันรักจะใฝ่ต้องไมกลว่ ั (สมภาร พรมทา) ทุกย่างก้าวท่ สาคัญ ี ํ แม้ก้าวเท้าจะก้าวหนงหรือครึ่งก้าว ึ่ จะก้าวสนก้าวยาวใชเ่ รื่องใหญ่ ั้ ขอให้รักเรื่องราวการก้าวไป ไกลเทาไกลก็จะถึงสกหนงวน ่ ั ึ่ ั (วาณิช จรุงกิจอนนต์) ั อย่ าเว้ น เจ็ดวนเว้นดีดซ้อมดนตรี ั ห้ าวันอักขระหนีเนิ่นช้ า สามวนจากนารีเป็นอื่น ั หนึงวันเว้ นล้ างหน้ าอับเศร้ าหมองศรี ่ อย่ าท้ อ อยาผิดหวงในชีวิตเมื่อผิดหวง ่ ั ั ฟามืดยงมีสวางมืดจางหาย ้ ั ่ อาทิตย์, ดาว, ดวงจนทร์ ยงผนกราย ั ั ั ใชจะพายอปสรรคเพราะผลกดน ่ ่ ุ ั ั (สายนต์ บรรพบรุษ) ั ุ เครื่ องพิสูจน์ หนทางพิสจน์ม้า ู กาลเวลาพิสจน์คน ู ใครถอยและใครทน

28. พิสจน์ได้ เมื่อภัยมา ู (จิตร ภูมิศกดิ์) ั

29. เป็นอย่างผ้ ูร้ ู ถ้ าจะอ่อน อ่อนให้ เป็ น ดังเส้ นไหม เอาไว้ใช้ ผกเสือโคร่ง ู โยงตีเฆี่ยน ถ้ าจะแข็ง ก็ให้ แกร่ง ดงวิเชียร ั เอาไว้เจียร ตัดกระจก เจียรนยั (สุนทรภู่) มีดีแต่ อย่ าอวดดี อนความคิดวิทยาเหมือนอาวธ ั ุ ประเสริ ฐสุดซ่อนใส่เสียในฝั ก สงวนคมสมนกใครฮกฮก ึ ึ ั จงคอยชกออกเชือดฟันให้บรรลย ึ ่ ั ั จบให้มนคนหมายให้วายวอด ั ั่ ั ้ ช่วยให้ รอดรักให้ ชิดพิสมัย ตัดให้ ขาดปรารถนาหาสิ่งใด เพียรจนได้ ดงประสงค์ที่ตรงดี ั (สุนทรภู่) ฟังให้เป็น ฟั งใดได้ ร้ ูเรื่ อง ก็ปราดเปรื่องปรีชาญาณ เปรียบลิ ้นชิมนํ ้าตาล รู้รสหวานซาบซ่านใจ ฟังใดไมร้ ูความ วิชาทรามจะงามไฉน ่ เปรียบจวกตกใดใดั ั ไป่ รู้รสหมดทังมวล ้ (ชิต บุรทัต) ช่ างเขาเถอะ ใครมีปากอยากปดก็พดไป เรื่ องอะไรก็ชงอย่าฟั งขาน ู ู ั่ เราอยาตอก่อก้าวให้ร้าวราน ความรําคาญก็จะหายสบายใจ ่ ่ ทุกข์สขอยูที่ใจมิใช่หรื อ ุ ่ ถ้ าใจถือก็เป็ นทุกข์ไม่สกใส ุ ถ้าไมถือก็เป็นสขไมทกข์ใจ เราอยากได้ความสขหรือทกข์นา ่ ุ ่ ุ ุ ุ (พระศาสนโสภณ)

30. จะเก็บไว้ ไหน ถ้าเราได้ทกอยางดงที่คด ุ ่ ั่ ิ สิ ้นชีวิตจะเอาของกองไว้ ไหน จะได้ บ้างเสียบ้ างช่างปะไร เราตังใจทํางานเท่านันพอ ้ ้ จงก้ าวไป จงก้ าวไปแม้ ไฟจะไหม้ โลก จงก้าวไปแม้โชคจะหลีกหนี จงก้ าวไปแม้ ใครไม่ใยดี จงก้ าวไปแม้ มีคนนินทา จงก้าวไปเพื่องานอนสร้างสรรค์ ั จงก้ าวไปไม่หวันมวลปั ญหา ่ จงก้ าวไปเพื่อแพร่ไฟพัฒนา จงก้ าวไปเพื่อประชาของชาติไทย ปัญหา - อุปสรรค ทะเลงามยามมีคลื่น ชีวิตจะราบรื่ นย่อมมีอปสรรค ุ อุปสรรคคือยาชูกําลัง ความผิดหวงคือบทเรียน ั ยิมสู้ ้ จงยิ ้มสู้กบพรุ่งนี ้เพื่อชีวิต ั ประกอบกิจต้องมงมาดปรารถนา ุ่ ตังใจจํากระทําจริงสิ่งนานา ้ จะพบว่าพรุ่งนี ้มีคาเอย ่ เวลาและวารี เวลาและวารีมิมีจะคอยใคร

31. เรื อเมล์และรถไฟก็ต้องไปตามเวลา โอ้ เอ้ และอืดอาดมักจะพลาดสิ่งปรารถนา ชวดแล้วจะโศกาอนิจจาเราช้าไป อย่ ท่ ใจ ู ี เวลาใดทําใจให้ ผองแผ้ ว ่ เหมือนได้ แก้ วมีคาเป็ นราศรี ่ เวลาใดทําใจให้ ราคี เหมือนมณีแตกหมดลดราคา (อุทานธรรม จ.ศ.) ควรเมตตา อนคนโง่เพราะไมร้ ูการศกษา ั ่ ึ ควรเมตตาพอเขาร้ ูกลบตวได้ ั ั เรียนร้ ูมากแล้วยิ่งโง่กลบเป็นภย ั ั ไม่เชื่อใครเพราะหลงผิดบัณฑิตทราม ต่างกันท่ ดีช่ ัว ี ฝูงชนกําเนิดคล้ าย คลึงกัน ใหญ่ยอมเพศผิวพรรณ แผกบ้าง ่ ความร้ ูอาจเรียนทน ั กันหมด ยกแตชวดีกระด้าง ่ ั่ ออนแก้ ฤาไหว ่ (โลกนิติ) ความสมดุล มีวิชาหากไมมีดีกํากบ ่ ั จะตกอบไร้คาพาเสียศรี ั ่ แกงขาดเกลือชูรสก็หมดดี เคมไมมี รสก็จืดชืดไปเลย ็ ่

32. เธอคือพลัง ไม่มีแล้ วพลังใดในโลกหล้ า จะหาญกล้าเทาพลงแหงหน่มสาว ่ ั ่ ุ ไม่มีแล้ วแสงใดในแสงดาว จะสกาวเทาแสงแหงเยาวชน ่ ่ ดนตรีในหัวใจ ชนใดไมมีดนตรีการ ่ ในสันดานเป็ นคนชอบกลนัก อีกใครฟังดนตรีไมเ่ พราะ เขานนเหมาะคิดขบถอปลกษณ์ ั้ ั ั (รัชกาลที่ ๖) เมื่อไร้ …ก็ไม่มี เมืองใดไม่มีทหารหาญ เมืองนันไม่นานเป็ นข้ า ้ เมืองใดไร้จอมพารา เมืองนันไม่ช้าอับจน ้ เมืองใดไมมีพาณิชย์เลิศ เมืองนนยอมเกิดขดสน ่ ั้ ่ ั เมืองใดไร้ศลปโสภณ ิ ์ เมืองนันไม่พ้นเสื่อมทราม ้ เมืองใดไม่มีกวีแก้ ว เมืองนนไมแคล้วคนหยาม ั้ ่ เมืองใดไร้ นารี งาม เมืองนันหมดความภูมิใจ ้ เมืองใดไมมีดนตรีเลิศ เมืองนันไม่เพลิดพิศมัย ่ ้ เมืองใดไร้ ธรรมอําไพ เมืองนันบรรลัยแน่นอน ้

33. ปากเปนเอก ปากเปนเอกเลขเปนโทโบราณวา หนังสือเปนตรีมีปญญาไมเสียหลาย ถึงรูมากไมมีปากลําบากกาย มีอุบายใชไมเปนเห็นปวยการ สื่อสะทอน กานบัวบอกลึกตื้น ชลธาร มารยาทสอสันดาน ชาติเชื้อ โฉดฉลาดเพราะคําขาน ควรทราบ หยอมหญาแหงเชื้อ บอกรายแสลงดิน (โคลงโลกนิต)ิ ยากจะหักใจลืม จักหักอื่นขืนหักก็จักได หักอาลัยนี้ไมหลุดสุดจะหัก สารพัดตัดขาดประหลาดนัก แตตัดรักนี้ไมขาดประหลาดใจ (สุนทรภู)  ยามรัก - ยามชัง เขาเปรียบเทียบความวายามรัก แมแตน้ําตมผักขมชมวาหวาน ครั้นจืดจางหางเหินไปเนิ่นนาน แมน้ําตาลก็วาเปรี้ยวไมเหลียวแล (สุนทรภู)  ยังเมาอยู ไมเมาเหลาแลวแตเรายังเมารัก สุดจะหักหามจิตคิดไฉน ถึงเมาเหลาเชาสายก็หายไป แตเมาใจนี้ประจําทุกค่ําคืน (สุนทรภู)

34. ความรัก ความรักเปนไมตรีที่ประเสริฐ ความรักเปนสิ่งเพริดงามเลิศหรู ความรักเปนสิ่งประเทืองใหเฟองฟู ความรักเปนมิตรผูชูกําลัง รักที่บริสุทธิ์ รักที่มีแตใหโดยไมขอ รักจะกอประโยชนอันยิ่งใหญ ยิ่งใหเขาเราจะสบายใจ ใครไมเคยใหใครลองใหดู (ศิวกานต ปทุมสูต)ิ ความดี เอาความดีเปนแกนกลางทางชีวิต เอาความคิดเปนเครื่องชวยอํานวยผล เอาแรงงานเปนกลไกภายในตน นี่คือคนมีคุณคาราคางาม (ปน มาลากุล) อยูที่ใจ ทุกขสุขอยูที่ใจมิใชหรือ ถาใจถือก็เปนทุกขไมสุกใส ถาไมถือก็เปนสุขไมทุกขใจ เราอยากไดความสุขหรือทุกขเอย การให ใหทานทานจักให ตอบสนอง นบทานทานจักปอง นบไหว รักทานทานควรครอง ความรัก เรานา

35. สามสิ่งนี้เวนไวแตผู ทรชน (โคลงโลกนิต) ิ นินทากาเล อันนินทากาเลเหมือนเทน้ํา ไมชอกช้ําเหมือนเอามีดมากรีดหิน แมแตองคพระปฏิมายังราคิน คนเดินดินหรือจะพนคนนินทา (สุนทรภู)

36. ขอไดไหม เพียงหนึ่งเดียวที่หวังมาครั้งนี้ ขอทุกคนเปนคนดีขอไดไหม ไมทําชั่วดวยกาย วาจา ใจ เปนคนดีของใครๆ ทุกๆ คน เพียงหนึ่งเดียว หนึ่งนี้แหละที่ขอ ดวยหวังรอฟาใหมใหสายฝน ฝนคือความดีจากใจศิษยทุกคน จะพรางพรมหยดหยาดสะอาดใจ เพียงหนึ่งเดียวที่หวังมาครั้งนี้ "……… "เปนคนดีขอไดไหม แคไดรูพวกเธอดีก็ดีใจ เทานี้แหละความในใจพระอาจารย (สันติภัทโท) จงฝาฟน เบื้องหนาคือทองฟาอันกวางใหญ เจาเรือนอยลอยไปดวยความหวัง แมสายชลจะลดรอนทอนกําลัง เรือนอยยังมุงหมายปลายตะวัน ปลายทางคือความหวังดั่งใจใฝ ฝนกอรางแมทางไกลไมไหวหวั่น อุปสรรคเบื้องหนาจงฝาฟน ใหถึงฝงความฝนอยางมั่นคง (ชลธิชา : ยิ้ม)

37. จงโบยบิน บินเถิดจงบินไปใหสุดฤทธิ์ ตราบมีสิทธิ์มีแรงแสวงหา ดวยโอกาสหนึ่งนี้ที่เกิดมา คือคนหาความหมายใหชีวี แมวันนี้เหนื่อยนักจงพักผอน ลมตัวนอนเก็บฝนอันสดใส วันพรุงนี้จงเขมแข็งดวยแรงใจ กาวตอไปใหถึงซึ่งปลายทาง ฝาฝน…ฝนใฝ คนเราเกิดมาก็เหมือนกัน ตางมีฝนที่ใฝใจมุงหวัง แตที่ตางคือใจใครมีพลัง ยามผิดพลั้งใครจะทอใครจะทน ระหวางทางชีวิตอาจพลาดผิด คลื่นชีวิตพัดพาใหสับสน คนที่รอดคือคนที่อดทน คนอับจนคือคนที่แพใจ เมื่อชีวิตหนึ่งนี้เปนของเรา จงเลือกเอาวาจะกาวไปทางไหน ตั้งความฝนเอาไวแลวตามไป มุงหมั่นสรางฝนใฝใหเปนจริง ความงาม ไกจะงามก็เพราะความที่มีขน ดั่งเชนคนแลดูงามยามตกแตง แตอาภรณเสื้อผาราคาแพง เพียงแสดงความงามตามมายา จะงามแทตองงามแนที่ใจดวย จึงจะชวยขับราศีที่ใบหนา

38. ใหอิ่มเอิบแจมใสไมสรางซา ดวยนัยนตาฉายแสงแหงธรรมเอย (ส. จุวัจนะ) โงใหเปน โงไมเปนเปนใหญยากฝากใหคิด ทางชีวิตจะรุงโรจนโสตถิผล ตองรูโงรูฉลาดปราดเปรื่องตน โงสิบหนดีกวาเบงเกงเดี๋ยวเดียว มองอยางเขาใจ โลกภายนอกกวางไกลใครใครรู โลกภายในลึกซึ้งอยูรูบางไหม จะมองโลกภายนอกมองออกไป จะมองโลกภายในใหมองตน วจีเจรจา ถึงบางพูดพูดดีเปนศรีศักดิ์ มีคนรักรสถอยอรอยจิต แมพูดชั่วตัวตายทําลายมิตร จะชอบผิดในมนุษยเพราะพูดจา (สุนทรภู) มธุรสวาจา อันออยตาลหวานลิ้นแลวสิ้นซาก แตลมปากหวานหูไมรูหาย อันเจ็บอื่นหมื่นแสนยังแคลนคลาย เจ็บจนตายก็เพราะเหน็บใหเจ็บใจ (สุนทรภู) 

คำคมคารมปราชญ์

คำคมคารมปราชญ์

คำคมคารมปราชญ์

Recomendados

Mais conteúdo relacionado

Mais procurados

Mais procurados(20)

Destaque

Destaque(20)

Similar a คำคมคารมปราชญ์

Similar a คำคมคารมปราชญ์(20)

Mais de niralai

Mais de niralai(20)

คำคมคารมปราชญ์