2. Manuel María Fernández Teixeiro, naceu en
Outeiro de Rei, na casa das Hortas, o 6 de outubro
de 1929 e finou na Coruña, onde pasou os últimos
anos, o oito de setembro do 2004.
A evocación da paisaxe da súa terra
natal, A TERRA CHA, foi un dos temas
preferidos de Manuel María, e unha
constante na súa obra.
O Libro de poemas Terra Cha publicouse
en 1954.
8. …..
E aló pola Pastoriza e Monsaibán
os cabalos da grea desbocados,
gallopando por min antergos soños
que rexurden de novo, nun repente.
.....
9. …..
¡Feirón de Vilalba! ¡Feiras do Castro,
Rábade, Moimenta e A do Monte…!
Aínda o voso rumor na miña alma
resoa cun doce e vello son de muiñeira.
…..
10. …..
¡Pazo de Sistallo! ¡Torres de Vilalba,
A Caldaloba, Taboi e máis Sobrada:
facedes garda de honor a inmensidade
e velais o misterio e o silencio
que envolve como un manto a miña terra!
….
Torre de Vilalba
Torre de Cal da Loba
11. …..
Festa dos Milagres en Saavedra;
Santa Sabel de Outeiro de Rei;
Nosa Señora do Monte, de Cospeito,
raíña da Terra Cha, dos montes sos,
cubertos de pucharcas e carpazas
que teñen a cor escura da tristura!
…..
Saavedra
Santa Sabela
12. …..
San Ramón de Vilalba: ¡eres a flor
de tódalas romaxes do país…!
pero a miña romaxe é a máis humilde:
a virxe da saleta, en San Xulián,
onde o silencio é fondo e se oi o Miño
ir co seu paso de boi cara os encoros
que deteñen a súa forza poderosa
coutándolle o camiño do mar ceibe.
…..
San Xulián de Mos
San Ramón
13. …..
¡Ouh xentileza lanzal da abidueira,
branca e esguía como un soño,
que na humilde pucharca se reflexa,
na linfa transparente dos regatos
e nos ríos caudales de augas quedas
que van durmindo ó mar!
…..
15. …..
¡Salgueiros e piñeiros, amieiros cor mel
e potentes carballos centenarios
que loitades co vento brazo a brazo!
¡ouh agros de centeo, terras frías,
con auga encorada nos madoiros…!”
…..
16. …..
Na Terra Cha todo é puro, elemental.
Homes silandeiros que non teñen
nen sequer palabras para cantar
e emigran tristeiros e calados
levando a outras terras o silencio
que lles deu a súa terra fatalmente.
…..
17. …..
Na Terra Cha as cousas nada falan:
A choiva, cai na terra sen máis nada;
o vento que ven do mar pasa ouveando
e o sol abrasa todo sen piedade
nos días abafantes do Vrao longo.
Máis a beleza grave das chairegas
-o seu van xentil como o do vimbio
e os seus ollos da cor das avelairas-
érguese impresionante en toda a Cha.
…..
18. …..
Nesta terra só os carros do país
lle dan á paisaxe a súa voz agria
para que cante segredo, quedamente,
a historia de Lucerna e de Valverde,
as dúas cidades malditas, sulagadas
no fondo da lagoa de Cospeito…
…..
Lagoa de Cospeito
19. …..
E tamén as campás, co seu acento,
que se alonga soidoso polas gándaras,
enchen de vaga soidá a nosa alma.
(¡Ouh verbas inspiradas de Noriega!
¡Versos virxilianos de Aquilino!
¡e razós namoradas de Crecente
que case semellades un silencio!)
.....
20. …..
Agora eu estou lonxe. E teño Señardás
dos berros, case ouveos, das labercas;
do rumor do Anllo, do Lea e do Azúmara,
do Fabilus, do Ladra e máis do Támoga;
do gando que pace polas Brañas,
dos oleiros de Bonxe e Silvarrei;
dos zoqueiros de Loentia e Formarán;
e dos brutamontes, calados e solemnes,
que baixan, dende a Corda e San Simón
vender os queixos loubados a Vilalba
pondo unha nobre gravidade nos feirós.
…..
Río Miño
21. …..
Agora eu estou lonxe. E teño saudade
dos camiños anchos como estradas
que atravesan os montes soedosos;
dos prados de ouro e seda perto os ríos;
…..
Río Miño