Η ενδιαφέρουσα ιστορία της ομορφότερης θνητής, που έζησε περιπετειωδώς και ενέπνευσε ποιητές και στιχουργούς.

1. ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΙΔΗΣ – ΖΑΡΑΣ - ΚΟΚΩΝΗΣ
3Ο
ΓΕ.Λ. ΙΛΙΟΥ | Α1,
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
ΩΡΑΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ
ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

2. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΩΡΑΙΑΣ
ΕΛΕΝΗΣ
Πέντε γάμοι, αρκετά παιδιά, δύο πόλεμοι και
μια ενδιαφέρουσα μεταθανάτια ζωή. Η
πανέμορφη κόρη του Τυνδάρεω έδειχνε από
μικρή τι θα προκαλούσε. Στα 12 της
αποφάσισε να την κλέψει ο πρώτος της
ξάδερφος, ο Εναρφόρος. Εκείνη, γλύτωσε από
τον ξάδερφο, δεν γλύτωσε όμως απ τον
50χρονο Θησέα που την έκλεψε μαζί με τον
φίλο του, τον Πειρίθη....
Χήροι, σύμφωνα με το μύθο και οι δύο, ήθελαν
πλέον για γυναίκες τους κόρες θεών. Έβαλαν
λοιπόν σε κλήρο την Ελένη, την κέρδισε ο
Θησέας και την πήγε στη μητέρα του την
Αίθρα. Τα αδέρφια της πήγαν με στρατό,
ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο,

3. κατέστρεψαν την Αττική, πήραν πίσω την
αδερφή τους και για σκλάβα της, την Αίθρα. Η
μια εκδοχή της ιστορίας είναι ότι ο Θησέας τη
«σεβάστηκε». Η άλλη ότι η Ωραία Ελένη έμεινε
έγκυος, γέννησε στο Άργος και άφησε το
πρώτο της παιδί στην αδερφή της την
Κλυταιμνήστρα να το μεγαλώσει σαν δικό της.
Ήταν η Ιφιγένεια. ...
Υποψήφιοι γαμπροί Ο πατέρας της, από φόβο
μην του ξανακλέψουν την όμορφη κόρη
αποφάσισε να την παντρέψει. Έσπευσαν,
λοιπόν, στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες
ως υποψήφιοι γαμπροί, εκτός από τον Αχιλλέα
που μαθήτευε στον Χείρωνα. Στην
κοσμοσυρροή γαμπρών και τη δύσκολη
επιλογή, ο Οδυσσέας πρότεινε να διαλέξει
μόνη της η Ελένη το γαμπρό και οι υπόλοιποι

4. να δώσουν όρκο ότι αν ποτέ κάποιος βρεθεί
να πάρει την Ελένη απ τον άντρα της να
μαζευτούν όλοι μαζί να ξεπλύνουν την
προσβολή. Η Ελένη διάλεξε λοιπόν το
Μενέλαο. Βασιλιά, άνθρωπο με αρχοντιά,
αδερφό του Αγαμέμνονα, ψηλό, δυνατό,
γενναίο με δύο εξαιρετικά προσόντα. Ήταν ο
πιο πλούσιος και ο πιο αφελής! Δέκα χρόνια
κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος απ τον οποίο
απέκτησαν μια κόρη. Την όμορφη Ερμιόνη....
Ο Πάρης, πέτρα του σκανδάλου Ξαφνικά,
φτάνει στη Σπάρτη ουρανοκατέβατος ένας
νεαρός πρίγκιπας της ανατολής. Ο Πάρης, γιος
του βασιλιά της Τροίας που ήρθε να πάρει το
«τρόπαιο» που του είχε υποσχεθεί η θεά
Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως
ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του
είχε κάνει ο Μενέλαος. Λέγεται πως ο όμορφος

5. Πάρης, αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη
Οινώνη και είχαν και ένα γιο, τους εγκατέλειψε
χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Μενέλαος τον
υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες
αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να
«φροντίζει» τον καλεσμένο τους, γιατί ο ίδιος
έπρεπε να πάει στην Κρήτη για να παραστεί
στην κηδεία του παππού του. Βέβαια άλλη
«φροντίδα» είχε στο μυαλό του ο καημένος ο
Μενέλαος....
Η Ελένη με τον Πάρη έφυγαν νύχτα με τους
θησαυρούς του Μενελάου και τις δούλες της
Ελένης για την Τροία. Άρα είναι δύσκολο να
τεκμηριωθεί ότι ο Πάρης την έκλεψε. Η Ελένη
άφησε το παιδί και τον άνδρα της, αλλά το
σπίτι το σεβάστηκε! Το πρώτο ερωτικό σμίξιμο
με τον Πάρη έγινε στο νησάκι Κρανάη κοντά

6. στο Γύθειο. Μετά την υπέροχη βραδιά που
έζησε ο Πάρης, ίδρυσε ναό προς τιμή της
Αφροδίτης για να την ευχαριστήσει για τη
γυναίκα που του χάρισε. Η Ελένη στην
Τροία έκανε πέντε παιδιά με τον Πάρη και
όταν εκείνος σκοτώθηκε τη διεκδίκησαν τα δύο
του αδέρφια. Εκείνη παντρεύτηκε τον Διήφοβο.
Είναι ο μόνος άντρας που δεν έκανε μαζί του
παιδί. Ο Μενέλαος τον σκότωσε και στη
συνέχεια λύγισε μπροστά στα θέλγητρα της
Ελένης και τη δέχτηκε πίσω. Οι αρχαίοι
προσπαθώντας να «σώσουν» ό,τι μπορούσε
να σωθεί, δημιούργησαν το μύθο με την
Αίγυπτο και το είδωλο που δήθεν πήρε ο
Πάρης στην Τροία. Η αληθινή Ελένη, σύμφωνα
μ’ αυτό το μύθο, κατέληξε στην Αίγυπτο με
εντολή του Δία. Ο Ερμής την πήγε πρώτα σ’
ένα νησάκι απέναντι από το Σούνιο που πήρε

7. τ’ όνομά της: Ελένης Νήσος. Είναι η σημερινή
Μακρόνησος. Στην Αίγυπτο, παραλίγο να
παντρευτεί τον γιο του Πρωτέα. Στον μύθο που
όλοι γνωρίζουμε από τα σχολικά μας χρόνια, ο
πόλεμος της Τροίας θα λήξει με χιλιάδες
νεκρούς, την Τροία κατεστραμμένη, αλλά με
τους Έλληνες αποζημιωμένους....
Πήραν άπειρα και πολύτιμα λάφυρα και ο
Μενέλαος πήρε πίσω την Ελένη του και
συνέχισαν τη ζωή τους σα να μην είχε συμβεί
τίποτα. Μετά τον θάνατό τους στην άλλη ζωή,
η Ελένη θα παντρευτεί με γάμο λαμπρό, τον
μόνο μνηστήρα που δεν τη διεκδίκησε εν ζωή.
Τον Αχιλλέα!...

9. Ελένειο δίλημμα
Η Ελένη μαζί με τον Πάρη
Οι διάφορες διηγήσεις περί του προσώπου
αυτού, άλλοτε αποκλίνουσες και άλλοτε
αλληλοσυμπληρούμενες ήδη ανευρίσκονται σε
όλα σχεδόν τα σχετικά σύγχρονα λεξικά και
εγκυκλοπαίδειες καθώς και σε πολλές σχετικές

10. με την ομηρική φιλολογία πραγματείες. Αν και
από την αρχαιότητα η Ωραία Ελένη, (φερόμενη
και ως "Ελένη της Σπάρτης", ή, "Ελένη της
Τροίας", κατά ξένη σχετική γραμματεία),
συγκέντρωσε γύρω της ένα πλήθος υμνητών
αλλά και επικριτών, κυρίως από τις μετά-
ομηρικές ή ορθότερα μεθομηρικές διηγήσεις,
στη σύγχρονη εποχή έχει γενικότερα ταυτιστεί
με την έννοια της συζυγικής απιστίας και του
μεγαλύτερου ολέθρου που μπορεί να
προκαλέσει εξ αυτής μια γυναικεία παρουσία,
όταν ακόμα και η σύγχρονη διεθνής έκφραση
"σερσέ λα φαμ" (= αναζητήστε τη γυναίκα - ως
αίτιο) αναγάγει τη μνήμη σ΄ αυτήν.
Τούτο οφείλεται βασικά στην εκπληκτική
επινόηση τού Ομήρου να εμπλέξει την Ελένη
στα έπη του για κάλυψη και μόνο ιδίων επικών
χαρακτήρων, αφήνοντας να περιρρέεται μια
προκλητική σύζευξη ποιητικής αθωότητας και
ενοχής ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Το
δίλημμα αυτό πέρασε στη συνέχεια, στις
διάφορες μεθομηρικές διηγήσεις, επίσης
ποιητών, μοιραζόμενες σε ενοχοποιητικές ή
αθωωτικές προκειμένου και πάλι να
εξυπηρετηθούν τα απαραίτητα στοιχεία της
φερόμενης ποίησης (τραγωδίας, δράματος
κ.λ.π.) με συνέπεια να προβάλλεται και σ΄ αυτά

11. τα λογοτεχνικά είδη, μια διφορούμενη και
αινιγματική Ελένη συντελώντας έτσι στην
επιτυχία τους.
Πράγματι ο ποιητικός λόγος, που εκπορεύεται
από έμπνευση, στις περισσότερες των
περιπτώσεων καθίσταται μέγας δυνάστης,
όπου συγχέονται τα όρια ψεύδους και
αλήθειας τείνει σε πειθαναγκασμό. Τούτο
γίνεται εύκολα αντιληπτό στην επίδραση που
προκαλεί η αναφορά και μόνο ενός στίχου από
κάποιο γνωστό ποίημα στον πεζό λόγω. Ο
ποιητικός πειθαναγκασμός καθίσταται
περισσότερο βίαιος όταν περιλαμβάνει
δυνάμεις, υπαρκτές αρχές και εξουσίες,
υλικούς πόθους, ή ακόμα ελπίδες και μύχιους
φόβους, όπως συμβαίνει π.χ. σε θούρια,
τροπάρια, ή ακόμα και σε δημοτικά τραγούδια,
πολύ δε περισσότερο στην αρχαιότητα που τις
έννοιες αυτές οι άνθρωποι θεοποιούσαν[6]
.
Συνεπώς μια εμπεριστατωμένη μελέτη επί
προσώπου ή γεγονότος που αναφέρεται σε
ποίηση, εν προκείμενο της Ωραίας Ελένης,
απαιτεί προηγουμένως τον διαχωρισμό από
τυχόν αυθαιρεσίες του ποιητικού λόγου. Όταν
μάλιστα η μελέτη αυτή ακολουθήσει κάποια
ορθολογισμένη μέθοδο το βέβαιο είναι ότι θα
αναδειχθούν όλα εκείνα τα πραγματικά

12. ιδιάζοντα στοιχεία αλλά και τα πεδία
επενέργειας του φερώνυμου, ενώ παράλληλα
θα αποκαλυφθούν τόσο το μεγαλείο της
ποιητικής έμπνευσης όσο και οι εκπληκτικές
πλοκές της περί αυτού ποιητικής σύνθεσης σε
αντίθεση με τις επιφυλάξεις που είχε
διατυπώσει ο Γάλλος γλωσσολόγος -
ομηριστής Πιέρ Σατραίν (P. Chantraine)[7]
.
Μια σπουδαία και ευφυής πρόταση μελέτης
της ομηρικής Ελένης είναι αυτή που
υποστήριξε ο Έλληνας καθηγητής της αρχαίας
ελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου
Αθηνών Ιωάννης Θ. Κακριδής (1901-1992),
φερόμενη ως σχηματική και εξορθολογισμένη
νεοελληνική μέθοδος θεωρώντας ότι το ελένειο
δίλημμα ήταν σκόπιμο τόσο από τον Όμηρο
όσο και από τους μεθομηρικούς ποιητές.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την πρόταση η
Ελένη μελετάται υπό τις ακόλουθες περιόδους
α) την προ-Ομηρική Ελένη, την Ομηρική Ελένη
που διακρίνεται επιμέρους β) στην Ιλιαδική
Ελένη και γ) την Οδυσσειακή Ελένη και τέλος
δ) την Μεθομηρική Ελένη.

13. Προ-Ομηρική Ελένη
– θεότητα
Δυστυχώς ίχνη της προ-ομηρικής Ελένης, δεν
είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, επειδή ακριβώς
δεν έχουν διασωθεί γραμματειακά στοιχεία της
περιόδου αυτής.

14. Μπορούν όμως ν΄ ανιχνευθούν, κατ΄ ανάγκη,
στα ομηρικά έπη, που είναι και τα αρχαιότερα
σωζόμενα κείμενα, όπου η περί της Ελένης
γενικότερη αντίληψη και στοιχεία αυτής
(εμφάνιση, καταγωγή, χαρακτήρας κ.λ.π.)
αποτυπώνονται περισσότερο ως υπαινιγμοί,
θεωρούμενα πολύ γνωστά στους ακροατές
των Επών, καθώς επίσης από αρχαιολογικά
ευρήματα, (ναοί, ιερά, αναθήματα κ.λ.π.), ή και
από σωζόμενα αρχαία έργα τέχνης (ανάγλυφες
παραστάσεις, αγγειογραφίες κ.λ.π.).
Ο Όμηρος την ονομάζει κόρη του Δία από την
επαφή του με τη Λήδα, την οποία επεσκέφθη
μεταμορφωμένος σε λευκό κύκνο, φερόμενη
έτσι κατά τον αυτό μύθο αδελφή εξ αίματος
των Διοσκούρων Κάστορα και Πολυδεύκη.
Παράλληλα όμως ο Όμηρος την θεωρεί κόρη
του μυθικού ήρωα του Άργους Τυνδάρεω και
της Λήδας και συνεπώς αδελφή
της Κλυταιμνήστρας, της Τιμάνδρας, καθώς και
του Κάστορα και Πολυδεύκη, οι
αποκαλούμενοι στον μύθο αυτόν Τυνδαρίδες,
προσδίδοντάς έτσι ηρωική καταγωγή από
Σπάρτη και το ευρύτερο Άργος[8]
. Σημειώνεται
ότι ο από Τυνδάρεω μύθος γέννησης της
Ελένης φέρεται να είναι πολύ αρχαιότερος από
εκείνον τον από Διός γέννησης.

15. Ο από Τυνδάρεω
μύθος γέννησης
Ο Τυνδάρεως είναι απόγονος του μυθικού
αυτόχθονα πρώτου βασιλέως της Λακωνίας,
του Λέλεγα[9]
Συγκεκριμένα ο Λέλεγας ενωθείς
με την Ναϊάδα Κλεοχάρεια έγινε πατέρας
του Ευρώτα, του οποίου η
κόρη Σπάρτη παντρεύτηκε
τον Λακεδαίμονα τον γιο του Δία και της
νύμφης Ταϋγέτης. Από την ένωση αυτή
γεννήθηκαν ο Αμύκλας (επώνυμος ήρωας
λακωνικών πόλεων) ο Υάκινθος και
ο Κυνόρτας. Γιος του τελευταίου ήταν
ο Περιήρης που νυμφεύθηκε την Γοργοφόνη,
κόρη του Αργείου ήρωα Περσέα και
της Ανδρομέδας, με την οποία και απέκτησε
πολλά παιδιά, τον φονευθέντα από τον
Ηρακλή Ιπποκόωντα, τον Ικάριο (πατέρα της
Πηνελόπης), τον Τυνδάρεω, τον Αφαρέα και
τον Λεύκιππον, εκ των οποίων οι τρεις
τελευταίοι, είτε αυτοπροσώπως με τα έργα
τους, είτε με τα τέκνα τους, κυριάρχησαν στους

16. λακωνικούς μύθους κατά την τελευταία προ-
ομηρική εποχή ή εποχή των ηρώων βασιλέων.
Ο Τυνδάρεως, μετά τον θάνατο του πατέρα του
ανέλαβε Βασιλεύς της Σπάρτης, πλην όμως ο
ετεροθαλής αδελφός του Ιπποκόων κατάφερε
με τους 12 γιους του να τον ανατρέψει και να
καταλάβει την εξουσία. Τότε ο Τυνδάρεω
καταφεύγοντας μαζί με τον αδελφό του Ικάριο
στο ανάκτορο του Θέστιου (βασιλέα της
Αιτωλίας) και βοηθώντας τον σε επιχειρήσεις
κατά των γύρω εχθρών του, ζήτησε τη βοήθειά
του καθώς και πολλών άλλων επιφανών
ηρώων και βασιλέων της εποχής, μεταξύ των
οποίων του Ηρακλή και του Κηφέα (βασιλέα
της Τεγέας), στην αποκατάστασή του στο
θρόνο της Σπάρτης. Πράγματι αυτοί
προσέτρεξαν νικηφόρα και ο Τυνδάρεως
ανέλαβε πάλι βασιλεύς, ενώ ο Θέστιος του
πρόσφερε για σύζυγο την πανέμορφη κόρη
του, τη Λήδα. Ο Τυνδάρεως μετά της Λήδας
απέκτησε επτά παιδιά, πέντε κόρες, τη Φοίβη,
τη Φιλονόη, την Τιμάνδρα, την Κλυταιμνήστρα
και την Ελένη καθώς και δύο γιους, τους
δίδυμους Κάστορα και Πολυδεύκη, (εθνικοί
ήρωες της Λακωνίας).

17. Ο από Διός μύθος
γέννησης
φέρεται ίσως ταυτόσημο με το δικό της γίνεται η
προσωποποίηση της νύκτας όταν στο τελευταίο
στάδιο ξεπροβάλει προς την ανατολή ως να
κατατρέχεται ο λευκός κύκνος (η λευκή απόχρωση
του ουρανού κατά το λυκαυγές) όπου παίρνοντάς
τον στην αγκαλιά της λίγο αργότερα Ο εν λόγω
μύθος, μεταγενέστερος του προηγουμένου,
διαφέρει μόνο ως προς την πατρότητα τόσο του
Κάστορα και Πολυδεύκη, καλούμενοι πλέον
Διόσκουροι αντί Τυνδαρίδες, καθώς και της
πανέμορφης Ελένης. Η αντικατάσταση μόνο της
πατρότητας των προσώπων αυτών μπορεί να
ερμηνευτεί είτε από την επιθυμία των Λακώνων να
αποδώσουν θεϊκή καταγωγή στους αυτόχθονες
ήρωές τους, είτε το λίαν πιθανότερο ότι ο Δίας είναι
ταυτόσημος με τον Τυνδάρεω, του οποίου το όνομα
αποτελούσε αρχικά προσωνυμία του Δία του
Ταϋγέτη, που ακολούθως υποβιβάστηκε σε
δευτερεύοντα τοπικό ήρωα μετά τη δωρική
κατάκτηση της ευρύτερης περιοχής της νότιας
Πελοποννήσου. Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι τα
συγκεκριμένα πρόσωπα ταυτίστηκαν με ουράνια
σώματα και λαμπρά φαινόμενα της φύσης, ένεκα
παρατηρήσεων, δεν θα μπορούσε να δοθεί άλλη

18. παρουσία αυτών εκτός από την από Διός γέννηση,
απολαμβάνοντας έτσι θεϊκές τιμές.
Πριν όμως διαμορφωθεί πλήρως αυτός ο μύθος
υπήρξε ένας μεταβατικός που αφορούσε μόνο τον
Πολυδεύκη προκειμένου να ερμηνευτούν οι εξ
αντιθέτου διαδοχικές εμφανίσεις των ταυτόσημων
με αυτόν και τον Κάστορα ουρανίων σωμάτων.
Κατά τον μονομερή αυτόν μύθο η Θεστιάδα Λήδα
συνευρέθη την ίδια νύκτα με τον σύζυγό της
Τυνδάρεω και τον κυρίαρχο του ουρανού Δία. Από
τη συνεύρεση αυτή ο μεν Κάστορας φέρεται γιος
του Τυνδάρεω, συνεπώς θνητός υποκείμενος σε
γήρας και θάνατο, ενώ ο Πολυδεύκης γιος του Δία
που τυγχάνει αθάνατος. Η ζωή που απολαμβάνουν
έκαστος "διαδοχικά" όπως θα ερμηνευτεί
παρακάτω βασίστηκε στην εξαίρετη αφοσίωση του
αθάνατου Πολυδεύκη προς τον θνητό αδελφό του
Κάστορα την τύχη του οποίου θέλησε να
συμμεριστεί.
Ο βασικός μύθος κατά τον οποίο ο Δίας καθίσταται
πατέρας των Διοσκούρων και της Ελένης
συνοδεύεται από θαυμάσια περιστατικά, μέρη των
οποίων απαντώνται και σε ξένες μυθολογίες.
Συγκεκριμένα η κύρια επουράνια δύναμη, ο Δίας,
προκειμένου να κατακτήσει την όμορφη Λήδα
μεταμορφώνεται σε λευκό κύκνο σκηνοθετώντας
καταδίωξή του από αετό που είχε μεταμορφωθεί η
θεά Αφροδίτη, (ανθρωπόμορφη έννοια της

19. ωραιότητας). Αντικρίζοντας η Λήδα τον
καταδιωκόμενο λευκό κύκνο τον πήρε αμέσως στην
αγκαλιά της. Από τη συνεύρεση αυτή η Λήδα
γέννησε δύο αυγά όπου μετά εννέα μήνες
εκκόλαψης από το ένα γεννήθηκαν οι λαμπροί
Διόσκουροι και από το άλλο η πανέμορφη Ελένη, οι
οποίοι και θα καταστούν φωτοβόλες θεότητες. Κατά
δε την αφήγηση του Απολλόδωρου στη διάρκεια
της εν λόγω συνεύρεσης της Λήδας με τον ουράνιο
κύκνο αυτή είχε μεταμορφωθεί σε χήνα.
Ο Ζευς, η Λήδα και ο Έρως παρακολουθούν τη
γέννηση της Ελένης και των
Διοσκούρων (Ολλανδικό φαγεντιανό, 1550)[12]
Παρόμοιες μυθοπλασίες με μυθικά πτηνά (χήνα, ή
πάπια, ή όρνιθα) να γεννούν χρυσά αυγά
απαντώνται και σε παραδόσεις άλλων λαών[13]
.
Σημειώνεται ότι παρόμοιο περιστατικό απαντάται
και στην κοσμογονία των Ορφικών όπου η
μελανόπτερη Νύκτα (Νυξ) γονιμοποιούμενη από
τον άνεμο γέννησε ωόν από το οποίο, μετά τη
συμπλήρωση του απαραίτητου χρόνου, εξήλθε ο
ακτινοβόλος θεός Έρως με τις χρυσές πτέρυγες ως
θεότητα διαιώνισης της ζωής.
Στον εν λόγω μύθο η Λήδα, όπως κι η Λητώ της
οποίας το όνομα γεννιούνται οι δύο αστέρες που
φωτίζουν τον κόσμο καθώς και η φωτεινή τους

20. ενέργεια (η Ελένη) που επιδρά αντίστοιχα στη
φύση.
Ως επίγειος τόπος της θαυμαστής αυτής
γέννησης των Διοσκούρων και της Ελένης
φέρονται είτε οι πρόποδες του εκπληκτικού, εκ
της πυραμιδοειδούς κορυφής,Ταΰγετου, είτε
"εν Θεράπναις", είτε οι Αμύκλες, είτε ακόμα
πλησίον της νήσου Πέφνου στη δυτική ακτή
της Λακωνίας, κατά εκδοχή του Αλκμάνου,
τόπος για τον οποίο οι αρχαίοι Μεσσήνιοι
διατείνονταν ότι ανήκε άλλοτε σ΄ αυτούς και
αντιποιούνταν τους Διόσκουρους.
Ο συγκεκριμένος μύθος με τελική διαμόρφωση
ότι ο Πολυδεύκης καιΕλένη είναι τέκνα του Δία,
ενώ ο Κάστορας και οι έτερες κόρες της
Λήδας, (Κλυταιμνήστρα, Τιμάνδρα και Φιλονόη
είναι του Τυνδάρεω, συνεπώς θνητοί), είναι ο
επικρατέστερος στην αρχαία ελληνική
γραμματεία και κυρίως στη λυρική ποίηση
αλλά και στις τέχνες. Η δε επίδραση αυτού
στον αρχαίο ελληνικό κόσμο υπήρξε τόσο
έντονη ώστε πολλά σημεία αυτού πέρασαν
ακόμα και στις παραδόσεις που δια μέσου των
αιώνων διατηρούνται ακόμα μέχρι και σήμερα.
Χαρακτηριστική περίπτωση η παράδοση της
βαφής των κόκκινων αυγών, (παραδοσιακό

21. χρώμα των Λακώνων) που υπαινίσσεται τον
ερχομό του εαρινού Ηλίου
Άλλοι μύθοι
γέννησης
1. Κατά τον Ησίοδο, η Ελένη ήταν κόρη
του Ωκεανού και της Θέτιδας, προσδίδοντας
έτσι μορφή θαλάσσιας θεότητας.
2. Κατά τον Πτολεμαίο τον Χέννο, η Ελένη
ήταν κόρη του Δία και της Αφροδίτης, ή του
Ηλίου και της Λήδας.
3. Κατά τα "Κύπρια Έπη", του Στασίνου, που
φέρονται μεταγενέστερα της Ιλιάδας, η
Ελένη φέρεται κόρη της Νέμεσης και του
Δία. Στον εν λόγω μύθο η Νέμεση
διαφεύγοντας από στεριές και θάλασσες
την καταδίωξη του ουράνιου θεού, που για
να τον αποφύγει μεταμορφωνόταν
συνεχώς λαμβάνοντας διαδοχικά μορφή
θαλάσσιων τεράτων και χερσαίων ζώων,
θυμίζοντας τις μεταμορφώσεις της Θέτιδας

22. στην καταδίωξη του Πηλέα, τελικά υπέκυψε
όπου και γέννησε μια πανέμορφη κόρη την
Ελένη, την οποία ανέλαβε να αναθρέψει
στη συνέχεια η Λήδα. Στον μύθο αυτόν
είναι έκδηλη η επίδραση των ασιατικών
παραδόσεων. Σημειώνεται ότι στη Μικρά
Ασία στους αρχαιότατους χρόνους η
Νέμεσις των Ελλήνων συγχέονταν με
την Αδράστεια το όνομα της οποίας
φέρεται ως κακή μετάφραση της Αστάρτης,
(Στον μύθο του Τρωικού πολέμου η Ελένη
θα ήταν δηλαδή κόρη της Νέμεσης -
Αδράστειας, δηλαδή κόρη της Ασιατικής
Αφροδίτης με την οποία και συνδέεται με
πολλές αναλογίες)
Εργάστηκαν οι μαθητές :
Στέλιος Μελαχροινίδης
Βαγγέλης Ζάρας
Στέλιος Κοκώνης