Conferencia Internacional celebrada en Viena os días 3 e 4 de Maio de 2008. Eis unha crónica de Ilana Steiner e Carlos Penela

1. CONFERENCIA INTERNACIONAL:
A AMEAZA IRANIANA – A república islámica, a loita de Israel
pola súa existencia e as reaccións europeas.
(Unha crónica desde Viena de Ilana Steiner e Carlos Penela, 1ª parte)
Este fin de semana pasado, 3 e 4 de Maio, tivo lugar nun dos auditorios da
Universidade de Viena a Conferencia Internacional: A ameaza iraniana – A
república islámica, a loita de Israel pola súa existencia e as reaccións
europeas, que contou coa participación de importantes expertos en política
internacional, intelectuais e representantes da oposición democrática iraniana no
exilio. O encontro foi organizado polo foro cidadán “Stop de Bomb – Coalición

2. contra o programa iraniano de destrucción” que desde Austria e Alemaña
tenta desde o outono 2007 dar a coñecer por medio de conferencias e publicacións
a natureza e a realidade do rexime islamista de Teherán, tanto no que se refire á
represión criminal da súa propia poboación, como á negación perversa do
holocausto e os propósitos de borrar Israel do mapa, formulados de xeito explícito
polo presidente Ahmadinejad.
Desde este movimento cidadán quérese ademais pór de manifesto a
pasividade por parte da comunidade internacional e, en especial, da UE perante os
plans de exterminio nuclear do rexime iraniano; a este respeito, a campaña “Stop
the bomb”, por medio da recollida de asinaturas, tenta deter a colaboración
económica de Austria e Alemaña con este rexime islamo-fascista, destacando
nestes o enorme negocio que o propio Estado Austríaco, por medio da participación
(en torno a un 30 %) no consorcio enerxético OMV (empresa petrolífera), pensa
levar a cabo en Irán, o que suporía un importante sostén económico e un
recoñocimento para o rexime dos mullahs.
Como sabemos da banalización e minimización que, en xeral, se fai desde a
imprensa española (e tamén austríaca) acerca das ameazas de Mahmoud
Ahmadinejad e do insólito papel que éste semella representar para certa
“esquerda” totalmente desnortada do Estado español, Europa e Sudamérica, que
ven no líder iraniano unha sorte de “novo amigo revolucionario”, cando en realidade
se trata do representante dun rexime islamo-fascista, reaccionario, antisemita e
represor, sostén do terrorismo internacional, quixemos estar alí para escoitar de
primeira man as análises que se forneceron ao longo destes dous días en Viena e
ofrecer un resume dos mesmos na presente crónica. A gravidade e transcendencia
dos feitos, así como as implicacións políticas e morais que se derivan dos mesmos,
así o esixen.
Antes de comezar co resume do relatorios e os temas que alí se trataron,
gustaríamos incluir, pensando especialmente en todas as persoas que non coñecen
esta iniciativa “Stop the bomb”, anexar o texto que se presenta na súa web:
www.stopthebomb.net e que pode servir para comprender mellor a orixe deste foro
e o propósito da súa denuncia (ofrecemos a versión en portugués que aparece
nesta web):
A fins deste ano*, a OMV (empresa petrolífera) prevê concluir um contrato de 22 mil milhões
de euros com o Irão. Este incremento das relações financeiras faz da Áustria e da Europa
parceiros estratégicos e cúmplices de um regime político, que financia o terrorismo
internacional e exerce violentas represálias contra a sua própria população, e que desenvolve
armas nucleares que podem atingir a Europa e ameaçar a paz mundial. A perseguição
sistemática do povo curdo, às minorias religiosas, como os Baha'i, a execução de
homossexuais e as represálias contra as mulheres que se recusam submeter aos cânones
islâmicos, são igualmente características do regime que profere ameaças genocídas contra
Israel e contesta a existência do Holocausto.
As fantasias repressivas, punitivas e de martírio, que estão longe de ser puras fantasias,
renovam sob novas formas políticas e religiosas com a obsessão extirpativa do Estado
nacional-socialista, incluindo a disposição de sacrificar a própria população para atingir

3. objectivos apocalípticos. Por este motivo a política de desencorajamento não funciona a partir
do momento em que possuírem armas nucleares. Consequentemente, os que quiserem
manter um diálogo com a República Islâmica do Irão, terão uma atitude comparável à tido
com os nazis, que resultou na guerra de destruição mais mortífera da história da humanidade.
O contrato da OMV com o regime de Ahmadinejad constituiria um sucesso político e uma boa
propaganda para o seu jihadismo destruidor, que tem por objectivo a instalação planetária da
Umma islâmica.
Para evitar chegar a esta situação é necessário impedir o programa nuclear iraniano antes
que seja tarde. Este é um momento único para levar a paz ao Próximo e Médio Oriente. Uma
verdadeira oportunidade.
O mundo deve submeter permanentemente o Irão a uma pressão política e económica para
reduzir o perigo que este constitui para o Estado de Israel. Isto significa que é necessário
impedir a Europa de integrar este programa de destruição massiva, enquanto alvo dos mísseis
nucleares e enquanto parceira da jihad. Por essa razão pedimos – em particular ao governo
austríaco – de cessar o «diálogo crítico» com os mullahs e que sejam tomadas as seguintes
medidas:
• interrupção imediata e unilateral das negociações entre a OMV e os mullahs iranianos.
• cessação das garantias financeiras dadas pelo Kontrollbank austríaco aos contratos com os
mullahs iranianos.
• pronunciação de sanções pela ONU e EU com o objectivo de enfraquecer e isolar o regime
iraniano politicamente e economicamente.
• apoio às forças da oposição iraniana que é a verdadeira alternativa ao actual regime e que
se batem por uma sociedade laica e democrática.
* Em Abril de 2007 foi anunciado que a OMV e a Companhia Nacional de Petróleo Iraniana (NIOC)
tinham acordado uma declaração de intenções relativa a um projecto de gás. Segundo as especulações
do jornal austríaco Standart o volume total do negócio atinge os 22 biliões de euros. Durante muito
tempo a OMV estimou que a conclusão do acordo ocorreria no final de 2007, mas desde meados de
Dezembro que a data da assinatura é referida como «não sendo possível».
A conferencia abriuse o sábado día 3 de Maio ás 19:30 da tarde cun número
importante de ouvintes (unha asistencia en torno ás 270-300 persoas, cunha
presenza moi notábel de estudantes e xente nova entre o público). As palabras de
benvida e apresentación do acto correron a cargo da Dra. Joanna Nitemberg, quen
incidiu na gravidade das ameazas de Irán contra Israel e contra a estabilidade en
Oriente Medio, na enorme represión interna que ten que padecer a poboación

4. iraniana (en especial mulleres, homosexuais e minorías nacionais e relixiosas) e na
gravidade que supón o negacionismo do Holocausto por parte do presidente
iraniano.
A continuación, tomou a palabra a Dra. Ruth Contreras, en representación
de “Scholars for Peace in the Middle East” de Hamburgo (coorganizadores das
conferencias), grupo de docentes que desde o traballo científico e académico
(publican, por exemplo, unha newsletter con máis de 20.000 abonados) tentan
informar e analizar a situación en Oriente Medio, desde postulados laicistas e sen
adesións partidistas concretas, denunciando a falta de democracia e o
antisemitismo dos gobernos da rexión. Esta profesora tivo tamén palabras de
recordo para todos aqueles exilados iranianos que non se atreveron a participar na
conferencia polo medo que lles suscitan as posibles represalias do goberno dos
ayatollahs, represalias reais que xa no pasado se teñen concretado por medio de
actos terroristas e o asesinato de intelectuais e políticos no exilio de man de
axentes do goberno iraniano en Viena, Berlín e París.
Pechou esta introducción Simone Dinah Hartmann, xornalista e unha das
impulsoras principais do movemento “Stop de Bomb”, quen lembrou a longa
nómina de intelectuais que apoian esta iniciativa até as actividades que este foro
leva organizando tanto en Austria como en Alemaña desde outono do 2007: en
Viena, por exemplo, o 30 de Abril, co acto que, baixo o lema “Ningún negocio
cos mullahs iranianos!”, reuniu a profesores, intelectuais e decenas de cidadáns
na praza da Stephansdom; ou, hai un par semanas, coa presentación, tamén en
Viena, do volume colectivo editado por StudienVerlag: O Irán – Análise dunha
dictadura islámica e os seus promotores europeos, coordenado pola propia Dinah
Hartmann e o politólogo Stephan Grigat, membro do colectivo “Café Critique”,
grupo que desde o ámbito universitario e cun posicionamento de esquerdas traballa
contra a nova banalización da Shoá e o islamofascimo de reximes como o de
Teherán.
A Conferencia organizouse a partir de aquí en 5 diferentes mesas de
traballo, cada unha delas cun tema concreto e reunindo en cada caso varias
ponencias de politólogos, historiadores, representantes políticos e intelectuais.
No entanto, serviu de prólogo aínda a intervención do filósofo e profesor
canadiano na Universidade de Yale, Charles Small, quen mostrou a súa satisfacción
por ver tanta xente nova no acto, lembrando as palabras de Martin Luther King a
respeito do valor moral dos actos, de cada acto concreto; en relación a este feito
incidiu tamén na importancia da educación da mocidade e da cidadanía en xeral en
principios democráticos, en contraposición á cultura da morte, o fanatismo e o
martirio que promulgan os reximes totalitarios islámicos. Alertou tamén do risco de
que un segundo Holocausto se puidese repetir e fixo un resume das implicacións
que nestes momentos ten o goberno iraniano co terrorismo en Oriente Medio: Siria,
Líbano e Gaza. Foi tamén moi interesante e pertinente a alusión que este profesor
fixo acerca do silencio das institucións académicas e das organizacións de dereitos
humanos perante as ameazas do presidente Ahmadinejad.
A continuación Ruth Contreras leu para o público a carta de apoio á iniciativa
do parlamentario austríaco do Partido Verde Allert Steinhauser, que versou sobre a
falta de dereitos humanos en Irán, a necesidade dunha oposición civil e
democrática desde Europa e e o perigo real das ameazas iranianas.
Á leitura desta nota de adesión seguiulle unha breve proxección que resultou
especialmente emocionante: a videoconferencia do premio Nobel da Paz Elie Wiesel
con palabras de apoio e denuncia; o escritor romeno, sobrevivinte de Buchenwald
que leva toda a súa vida escribindo e denunciando os horrores do nazismo, afirmou

5. que “o rexime iraniano vulnera todos os estándares de dignidade e decencia e que
Ahmedinejad é o suficientemente claro nos seus soños e obxectivos, convertíndose
a día de hoxe no primeiro difamador do Holocausto”. Elie Wiesel preguntouse
tamén de xeito retórico e amargo “quén foran os seus mestres e cal é que sería a
figura admirada por este individuo?” Pensamos que non é moi difícil intuir a
resposta.
A primeira mesa redonda, moderada por Simone Dinah Hartmann, reuniu
baixo o título “A ameaza iraniana:islamismo, antisemitismo e programa
atómico” ao Dr. Patrick Clawson, vicedirector do Instituto para a Política en
Oriente Medio de Washington, a Yossi Melmam, xornalista do Ha’aretz e experto a
nivel mundial en temas de terrorismo e intelixencia, ao profesor Benny Morris,
historiador da Universidade Ben Gurion de Israel e ao europarlamentario Paulo
Casaca, do Partido Socialista Portugués.
Comezou falando Patrick Clawson, describindo o carácter do rexime iraniano,
un rexime que desde a súa instauración coa revolución khomeinista leva asasinado
a máis de 10.000 disidentes e ampliando os seus métodos de represión por medio
dun sistema de prisións paralelo, fora do control dos tribunais de xustiza e nos que
padecen aillamento estudantes, xornalistas, etc...Alén disto o rexime iraniano
mantén vivas as redes do terrorismo islámico internacional, hoxe en día de maneira
central en Israel e Iraque, inxectando cada ano perto de 200 millóns de dólares a
grupos terroristas tales como Hezbollah e Hamas. Lembrou tamén a
responsabilidade directa no exterior no asasinato de disidentes por parte de
axentes iranianos, como foi, por exemplo, o caso dos tres representantes da
minoría curda asasinados en Viena o 13 de Xullo de 1989, o caso “Mykonos” en
Berlín, tamén contra disidentes curdos, ou as campañas de terror por medio de
bombas en París anos atrás. Como exemplo que define de xeito moi ilustrativo o
carácter mesiánico do rexime que temos diante, Clawson citou unha frase do propio
Ahmedinejad: “A conta atrás para a destrucción da decadencia xa comezou”.
A continuación, o xornalista Yossi Melmann centrou a súa intervención en
analizar o desenvolvemento do programa nuclear iraniano. As ambicións nucleares
do Irán non son de agora, remóntanse, aproximadamente e de xeito máis directo, a
20 anos atrás. Xa na época do Sha, se procuraba este tipo de enerxía, oficialmente
con fins de tipo civil, de abastacemento enerxético (estábase no medio da crise
petrolífera) mas taméns con aspiracións militares menos manifestas. Coa
revolución de Khomeini, e por motivos de tipo relixioso, o rexime non se mostrou
especialmente interesado en procurar a bomba atómica; sen embargo, despois da
guerra Irán-Iraque, o rexime dos mullahs foi considerando cada vez con máis forza
esta hipótese, até o día de hoxe, no que é algo formulado explicitamente por
Ahmedinejad de xeito ameazante e apocalíptico.
Así mesmo, resumiu a estratexia iraniana actual, que se basea en “gañar
tempo” até dotarse da infraestrura e a tecnoloxía necesarias e alcanzar os seus
fins, fora das regras da diplomacia internacional. No entanto, insistiu na
importancia da presión diplomática e na toma de consciencia da ameaza iraniana,
antes de que a situación desemboque nun conflicto bélico na zona, de
consecuencias desatrosas; a este respecto, Melmann, como coñecedor directo da
realidade en Israel, manifestou de xeito claro que as ameazas son percibidas como
un feito en todo o espectro da sociedade israelí, por todos os diferentes grupos
políticos e sociais do país.
Tomou a palabra entón o historiador Benny Morris quen afondou nas raíces
deste tipo de islamismo político de carácter mesiánico, representado polo goberno
de Ahmedinejad, onde o autosacrificio xoga un papel central; por este motivo, o
desafío iraniano non pode ser comparado de ningún modo coa carreira nuclear

6. doutros estados, tanto no pasado como no presente (caso da China, Rusia ou
mesmo Corea do Norte). Morris reflexionou tamén acerca das consecuencias fatais
de tipo belico ou mesmo dunha destrucción masiva que se poderían derivar, en
caso de que a políticas de disuasión non deran resultado.
Neste punto gustaríanos puntualizar que, en ningún caso, este profesor
apuntou como primeira saída ao conflicto a militar, tal a como se suxería de xeito
totalmente parcial (e mesmo malintencionado) no xornal austríaco “Der Standard”
no día de hoxe. O resume que na páxina 4 do número do luns día 5.05.08 se fai do
acto titúlase de xeito torticeiro “Ameazas de Guerra desde o auditorio
universitario”, e abranxe apenas o primeiro día das exposicións de xeito superficial
e eludindo de xeito incríbel as intervencións que tamén tiveron representantes
iranianos, a falar da situación de represión que vive a poboación iraniana. Sería que
o obxecto do debate non se axustaba ao “guión” que este medio tiña previsto?
Esta trivialización do tema (presentando o acto case como o mero producto
dun “lobby de presión”) por parte dun xornal da entidade que “Der Standard” ten
en Austria e coa influencia que un xuizo deste tipo pode ter na opinión pública (este
xornal xoga un papel semellante a “El País” en España) demostra o grao de
irresponsabilidade ao que tamén a imprensa centroeuropea pode chegar e resulta
un verdadeiro insulto para os que padecen un rexime como o dos ayatollas. E isto
resulta algo aínda máis inaudito no caso dun xornal que se apresenta como voceiro
dunha tendencia progresista e socialdemócrata.
Por último, como representante da “Realpolitik” europea e para fechar esta
primeira mesa de intervencións, falou o europarlamentario portugués Paulo Casaca.
Este veterano político socialista leva tempo traballando de xeito decidido por dar
unha visión equilibrada e realista no conflicto de Oriente Medio e por alertar das
ameazas iranianas de exterminio.
Nas súas palabras puxo especial énfase na necesidade absoluta de
determinacións diplomáticas conxuntas por parte da UE para frear as aspiracións do
rexime iraniano. Por iso, a respeito desta toma de decisións en común, lembrou por
exemplo o caso do primeiro ministro británico, quen ten manifestado de maneira
decidida a necesidade de presionar o goberno de Ahmedinejad; mais é evidente
que esta decisión non ten ningún efecto real no escenario da diplomacia
internacional se non se toma de maneira conxunta con todos e cada un dos
membros da UE.
Así, e ainda que non sexan as únicas, as sancións económicas tamén serían
vitais, segundo Casaca, para disuadir o expansionismo iraniano e as súas ameazas
contra Israel. Por último, foi tamén moi elocuente ao advertir do perigo que
representa o rexime de Teherán e das responsabilidades morais e políticas que
están en xogo.
Logo da rolda de intervencións, estableceuse un diálogo co público, que
puido formular as súas cuestións de xeito directo aos conferenciantes, diálogo que
se prolongou até perto das 22:00 horas; con éste rematou o primeiro día da
Conferencia que, como dixemos nun principio, contou cun número moi importante e
variado de asistentes: estudantes, membros da comunidade xudía de Viena,
profesores, exilados iranianos, representantes de dereitos civis, etc...
Como colofón a esta primeira parte da nosa crónica, gustaríanos anexar
varios enderezos de interese e algunhas referencias bibliográficas básicas que
poden axudar a analizar mellor os temas tratados nestes dous días de Conferencia
en Viena:

7. - Sitios webs:
www.stopthebomb.net
http://www.cafecritique.priv.at/
http://memri.org/index.html
http://matthiaskuentzel.de/contents/
http://www.paulocasaca.net/artigos.htm
- Bibliografía:
Melmann, Yossi & Javedanfar, Meir: The nuclear sphinx os Tehran, Carrol &
Graf Punlishers, New York, 2007.
Küntzel, Matthias: Djihad und Judenhass (Über den neuen antisemitischen
Krieg), Ça ira, Freiburg 2002.
CONFERENCIA INTERNACIONAL:
A AMEAZA IRANIANA – A república islámica, a loita de Israel
pola súa existencia e as reaccións europeas.
(Unha crónica desde Viena, 2ª parte)
Nesta segunda entrega da nosa crónica tentaremos dar conta, de xeito
resumido, dunha parte do acontecido no domingo día 4, onde se desenvolveu o
groso das intervencións que conformaron esta Conferencia Internacional.
A segunda mesa de traballo, co título global de “O papel do Islam
relixioso no Irán e o djihadismo global” abriuse ás 10:30 horas, moderada por
Alex Gruber, colaborador de “Cafe Critique” e autor de diferentes artigos sobre a
represión e asasinato de homosexuais en Irán.
A primeira intervención correspondeu a Menashe Amir, intelectual de orixe
iraniana e responsábel das emisións en lingua farsi na radio “Kol Israel” (A voz de
Israel). Como coñecedor directo do seu país de orixe, das súas tradicións e da
complexidade da súa historia, Amir centrou a súa exposición (“Motivacións
ideolóxicas e relixiosas da política exterior e interior iraniana”), en primeiro lugar,
en chamar a atención na falta de realismo por parte de Europa e EE.UU á hora de
comprender as verdadeiras intencións deste islamismo político. Detrás deste
subxacería segundo Amir a idea imperial do Califato rexido baixo as leis da sharia
ou lei islámica, ou dito doutro xeito, unha revitalización desa noción de Califato
liderada polos mullahs, unha idea imperial do “goberno de Deus na Terra” que se
podería resumir na frase “O Islam é a solución” ou nas palabras do propio
Ahmedinejad “goberno divino e celestial”.
O mesianismo do rexime iraniano fundaméntase na idea da chegada do
Mahdi, cuxa aparición suporía o desexo de conversión de todas as xentes ao
chiísmo musulmán e a victoria sobre as forzas “demoníacas”, que nun plano político
estaría representado por Occidente, nomeadamente EEUU e Israel.

8. Neste xogo de forzas, o Cristianismo sería considerado o principal rival
relixioso deste Islam político, xa que é a outra relixión de tipo mesiánico que
concorre coa musulmana; no plano político ou xeopolítico Israel sería o enemigo
directo a vencer, pois ese Cristanismo co que se entra en disputa está baseado no
propio Xudaísmo. O Islam, considerado como a última e verdadeira relixión, estaría
chamado, pois, a “unificar” todas estas correntes monoteístas por medio dunha
visión imperial, propagada através da Djihad.
En todo caso, Mair abogou desde a súa palestra por unha coexistencia
relixiosa onde se respeiten uns mínimos democráticos en común para que o
fanatismo non continúe a prender na zona, así como por un intenso traballo da
diplomacia internacional, que debe tomar moi en serio as dimesións reais da
ameaza.
O segundo turno foi para a autora teatral iraniana Niloofar Beyzaie, exilada
en Alemaña desde o ano 1985 e activista polos dereitos da muller. A súa
intervención titulouse “A opresión das mulleres e as minorías en Irán” e aportou
datos concretos e dramáticos sobre a situación actual da poboación civil iraniana.
A Sra. Beyzaie definiu o rexime iraniano como unha mistura de “islamismo,
nacionalsocialismo e sexismo” e expuso os principais métodos e campañas de
represión desde a súa chegada ao poder:
Coa revolución de Khomeini no ano 1979 procedeuse á completa
islamización da sociedade iraniana, cunha vaga de represión e asasinatos de
enormes dimensións. Así, por exemplo, desde o ano 82 calcúlase que entre 5.000
e 10.000 persoas foron executadas; a persecución da minoría relixiosa Bahai foi
especialmente intensa (é a minoría relixiosa máis importante de Irán con perto de
300.000 fieis) e o número de persoas presas por motivos ideolóxicos ou relixiosas
estímase que é de 40.000. Igualmente, leva sofrindo un trato discriminatorio a
minoría curda, que mesmo padeceu o asasinato impune de varios dos seus
representantes no exilio, concretamente en Austria e Alemaña, tal e como xa foi
lembrado noutros momentos da Conferencia.
Leváronse campañas de intimidación e acoso da poboación civil, como a
denominada “Campaña en loita contra a xentuza”, detendo de xeito arbitrario a
ducias de xóvenes por conductas que non se “axustan” ao rigorismo islámico do
rexime (levar roupas inapropiadas, escoitar música “perniciosa” ou consumir
bebidas alcóolicas, por exemplo), metendo en prisión a xornalistas e intelectuais e
executando homosexuais (perto de 3.000 persoas foron condenadas á pena
máxima, sendo difamadas e presentadas antes como “pervertidos” ou
“violadores”).
A situación da muller baixo a lei islámica é especialmente dramática: o feito
dunha muller ser violada, por exemplo, pode acarrearlle a perda dos seus direitos
cidadáns; para as mulleres de condición homosexual, en caso de ser detidas a pena
é de 100 latigazos, despois da cuarta vez, aplícase a pena de morte. A
discriminación contra a muller é, en definitiva, algo admitido e regulamentado na
lei islámica dos mullahs. A muller xa non é apenas o obxecto dunha sociedade
patriarcal, dunha familia con principios autoritarios e machistas, a súa situación é
aínda peor, pois pasa a ser directamente “propiedade” do Estado islámico.
Seguiulle a intervención do politólogo Florian Markl, da Universidade
Humboldt de Berlín, cunha charla centrada no financiamento e propagación do
terrorismo islámico a nivel internacional por parte do rexime de Ahmedinejad,
titulada “ O Djhadismo global e o apoio iraniano”.

9. O soporte de actividades terroristas sería fundamentalmente de dous tipos:
por unha banda, o asasinato individual de disidentes iranianos no exterior, tal e
como aconteceu en Viena no ano 1989 cos asasinatos do Secretario Xeral do
Partido Democrático do Curdistán iraniano, Abdul Rahman Ghassemlou, do
representante deste partido no exterior, Abdollah Ghaderi Azer e do mediador
Fadhil Rassoul. Lembrou tamén a campaña de atentados no verán de 1987 en París
contra disidentes críticos co rexime iraniano. Até esa data, o país galo era o centro
máis importante das actividades de asasinato político por parte dos axentes
iranianos en Europa, os cales recebían mesmo a protección e o agocho directo da
embaixada iraniana despois de cometer estes actos criminais.
Markl lembrou tamén o caso do atentado no restaurante berlinés
“Mykonos” (acontecido o 17 de setembro de 1992) onde perdeu a vida Sadegh
Sharafkandi xunto con outros tres exilados curdos a mans dun comando iraniano e
denunciou o dobre xogo levado a cabo tanto polo goberno austríaco como alemán,
a fin de evitar “conflictos diplomáticos”, así como o silenciamento por parte de boa
parte dos medios de comunicación. Neste sentido, resultou especialmente
escandaloso o ocultamento do caso por parte do Estado Austríaco, cuxa polícia
chegou a escoltar até ao aeroporto para sacalo do país a un dos membros do
comando criminal (!). En contraposición, na Alemaña, e apesar da desidia do
goberno, o poder xudicial si que foi quen de reabrir o “caso Mykonos” na procura do
esclarecemento dos feitos.
A segunda tipoloxía das actividades criminais estaría baseada no
financiamento de grupos islamistas terroristas, nomeadamente, Hezbollah e
Hamas, co obxectivo de atacar a poboación civil en Israel, secuestrar cidadáns
occidentais, desestabilizar a zona (hoxe en día de manera preferente no Iraque e
no Líbano) e “exportar” así, dalgún xeito, os obxectivos da revolución iraniana,
desexo expresado xa polo propio Ayatollah Khomeini en 1979: “Os gobernos
mundiais deben saber que o Islam nunca poderá ser vencido. Os mestres do Corán
dominarán o mundo todo.” Tamén se puxo de manifesto as conexións actuais entre
Al-Qaeda e o rexime de Teherán, como se demostra no feito de que perto de 100
membros moi destacados desta rede terrorista que estaban operando en Afganistán
foran acollidos en Irán despois da caída dos talibáns.
As redes deste terrorismo islamico financiadas por Irán extendéronse
mesmo ao otro lado do Atlántico, tal e como recordou Markl, cos tráxicos ataques
con coche bomba contra a embaixada israelí de Buenos Aires (17 de marzo de
1992) no que perderon a vida 29 persoas e resultaron feridas máis de 200 e contra
a AMIA (Asociación Mutual Israelita Argentina), o 18 de xullo do 1994, onde
faleceron 85 persoas entre os cascotes e ficaron feridas perto de 150. Ambos os
casos non foron aínda totalmente esclarecidos.
En relación ao continente americano, Markl referiuse igualmente aos
contactos e apoios entre Irán e os gobernos de Venezuela e Nicaragua. No caso
venezolano é importante señalar que non é casual a presenza de representantes de
Hezbollah en Caracas, así como de clérigos musulmáns que xa están a operar en
zonas rurais de Venezuela, adoutrinando e islamizando, por exemplo, comunidades
locais de indios guajiros. Gustaríanos engadir tamén que xa foron detectadas
importantes redes de financiamento islámico na fronteira entre Paraguai e Brasil
(onde existe unha comunicade de orixe libanesa notábel) e contactos entre grupos
marxinais de tipo extremista, como son os grupos “piqueteros” de Arxentina
(mistura de doutrina peronista-populista con compoñentes fortemente antisemitas)
e activistas islámicos.

10. Así pois, as sancións económicas e unha diplomacia activa que frease as
ameazas iranianas serviría á vez para contar ou dismunir estes fluxos de
financiamento aos grupos islámicos terroristas que operan no Cercano Oriente, en
Europa e en Sudamérica.
Ás 13:00 comezou a terceira mesa de ponencias, baixo o tema “Crítica do
apaciguamento: Irán e o antisemitismo islámico como desafío para Israel e
Europa”, moderada pola Dra. Elisabeth Pitterman, médico e antiga representante
do Partido Socialista Austríaco na Cámara Nacional. O politólogo e director de
“Scholars for Peace in the Middle East” de Hamburgo, Dr. Matthias Küntzel, foi o
primeiro en tomar a palabra cunha intervención que tiña como título, “Está a
perder Europa a oportunidade de actuar?”.
O profesor Küntzel, un dos máximos expertos a nivel europeu sobre o
rexime iraniano e sobre as raíces do antisemitismo nos países árabes foi moi
elocuente e directo na súas advertencias e proporcionou datos concretos sobre as
relacións comerciais entre Europa (principalmente Alemaña) e as medidas básicas
para desenvolver un embargo económico, embargo que podería ter un efecto real
sobre o rexime iraniano (estimou que se o embargo fose efectivo, en 3 ou 4 meses
a economía iraniana se vería paralizada).
Fixo un breve resume das relacións comerciais entre Alemaña e Irán e
lembrou que, xa na época do Sha, Alemaña era o principal socio comercial do
estado persa; na actualidade, por exemplo, a dotación de maquinaria industrial
especializada por parte de Alemaña é moi importante (Siemens). No caso de Irán a
venda desta maquinaria ten unha relevancia aínda maior, xa que entre estes
compoñentes se encontran os elementos indispensables que Irán necesita para
poder desenvolver o seu programa nuclear.
Desde un punto de vista histórico, falou ademais dos inquedantes
paralelismos entre a retórica hitleriana e a linguaxe de Ahmedinejad, igualmente
antisemita e militarista. Así pois, o profesor Küntzel insistiu de forma vehemente na
necesidade de resolucións unilaterais por parte da UE e citou como exemplos as
propostas concretas de sanción do presidente Sarkozy ou do primeiro ministro
británico Gordon Brown, subliñando a gravidade das ameazas iranianas, a
especificidade do seu carácter mesiánico e teocrático e as súas ambicións de liderar
unha guerra de tipo relixioso contra a “decadencia occidental”.
A continuación, estaba prevista a intervención do historiador Dr. Michel Oren
do Shalem Center de Xerulasén coa ponencia “O peor pesadelo de Israel – A
ameaza por medio do programa iraniano de armas nucleares”, mais a súa presenza
non foi posíbel e no seu lugar referiuse a estas cuestións o xornalista Yossi
Mellman, ampliando a súa charla do día anterior.
O punto de partida da súa exposición foi a formulación da pregunta, “que
sucedería se Irán non detén o seu programa nuclear?”, pregunta que se revela
totalmente vixente e necesaria despois dos case 20 anos dunha política evasiva e
enganosa por parte de Irán a respeito dos seus propósitos nucleares. Mellman
abogou polas sancións como único fin para evitar a confrontación militar, vía que
segundo o xornalista tería dúas opcións en caso de que non puidese ser evitada:
1) Unha intervención de xeito unilateral por parte de EEUU, abrindo unha
terceira fronte na rexión.

11. 2) A intervención directa por parte de Israel, en caso de que Irán continúe
cos seus propósitos; esta decisión sería para Israel unha decisión que ten que ver
directamente coa súa propia existencia e que Mellman comparou coa decisión
tomada por Ben Gurion no ano 48 ante as ameazas conxuntas dos países árabes.
Esta é tamén a percepción de todos os líderes políticos en Israel e sinalou que a
franxa de tempo da que están a falar as axencias de intelixencia vai,
aproximadamente, do 2009 ao 2011.
Mais as ameazas armamentísticas de Irán non son unha ameaza soamente
para Israel, senón para toda a rexión, podendo ter un efecto dominó en toda ela; a
este respeito lembrou o propio medo dos propios países árabes perante un Irán
nuclearizado (Bahrain, por exemplo, é reclamado por Irán como parte do “Grande
Irán”).
En definitiva Mellman, que contestou a diferentes cuestións formuladas
desde o público, abogou por sancións diplomáticas e comerciais concretas,
acompañadas de advertencias militares de tipo disuasorio, que poderían deter o
proceso durante un par de anos e mudar as regras do xogo. As medidas militares
concretas poderían resumirse na posta en práctica, por terceira vez, da chamada
“doutrina Begin” que xa no 1981 logrou destruir un reactor nuclear no leste de
Iraque e en setembro de 2007 fixo o mesmo en Siria, que se estaba dotando de
material procedente de Corea do Norte.
En terceiro lugar, e para fechar esta terceira mesa de ponencias, fixo unha
breve intervención o xornalista e autor alemán Bruno Schirra baixo o título “As
ilusións europeas sobre Irán e o Islam”, intervención que foi tamén moi elocuente e
clara á hora de definir o rexime iraniano e as súas ameazas.
Schirra definiuno como un modelo “bárbaro, arcaico e fascista” e referiuse ás
contradiccións e divagacións da política europea para lle facer frente; así, indicou
que a posición aparentemente decidida, por exemplo, de Angela Merkel, a título
individual (vid. a súa intervención perante a Knesset de hai un par de meses) non
se correspondía coas actuacións do seu ministro de Asuntos Exteriores ou coas
decisións do propio Estado Alemán en materia de acordos económicos co rexime
iraniano.
O xornalista, como testemuña directa en calidade de reporteiro en zonas de
conflicto bélico, manifestou a súa repulsa perante o fenómeno da guerra, mais de
xeito inequívoco declarou tamén que ficar impasíbel perante o totalitarismo
islámico, perante esta forma de fascismo tería consecuencias (e non só de tipo
moral) verdadeiramente fatais para o futuro.
Despois das palabras de Bruno Schirrah, esta primeira parte do segundo día
de Conferencia prolongouse até case as 15:00 horas, con numerosas cuestións
formuladas desde o público e o correspondente debate entre os ponentes.
- Outros enlaces web de interese:
http://www.adl.org/iran/default.asp
http://www.yadvashem.org/
http://www.middle-east-info.org/

12. - Máis bibliografía sobre o tema:
Grigat, Stephan & Dinah Hartmann (Hrgs.): Der Iran – Analyse einer
islamischen Diktatur und ihrer europäischen Förderer, StudienVerlag,
Innsbruck-Wien-Bozen, 2008.
Broder, Henryk M.: Hurra, wir kapitulieren! Von der Lust am Einknicken,
Verlag Wolf Jobst Siedler jr., Berlin 2006.
CONFERENCIA INTERNACIONAL:
A AMEAZA IRANIANA – A república islámica, a loita de Israel
pola súa existencia e as reaccións europeas.
(Unha crónica desde Viena, 3ª e última parte)
Nesta última parte ofrecemos un esbozo dos contidos que se trataron ao
longo da segunda parte desta Conferencia Internacional no domingo día 4, e onde
interviron de xeito especial, tanto desde o público como desde a palestra,
representantes do exilio iraniano.
A cuarta mesa de traballo tiña por título “As relacións austro-iranianas e
o pasado nacionalsocialista”, moderada por Michaela Sivich, colaboradora da
iniciativa “Stop the bomb” e o colectivo “Cafe Critique”, e encetou o tema o
coñecido autor e poeta vienés Robert Schindel coa leitura dun suxerente texto en
clave literaria baixo o nome de “A memoria austríaca”.
Con orixinalidade e humor, desgaxando a súa intervención en diferentes
epígrafes algo elípticos, o escritor referiuse á Memoria como un elemento que non
se prodigaba demasiado no “habitus” da cidadanía austríaca e identificou aos
austríacos e aos xudeus (por diferentes motivos) como os “campeóns mundiais” da
Memoria. Así mesmo, analizou o significado e o valor desa “capacidade da
Memoria” para a comunidade xudía en Austria ao longo dos anos, como un escudo
contra a opresión e a humillación, contra o “silencio xeral”, dixo, que se producira
aquí despois da Shoah.
De xeito crítico e provocador definiu o antisemitismo como quizais a única
constante en cada expresión vienesa e austríaca ao longo da Historia e como
colofón tivo palabras de alento e lembranza para Israel, lembrando que
“afortunadamente” era posíbel agora celebrar o seu 60 aniversario.
Tomou seguidamente a palabra o Sr. Hiwa Bahrami, en representación do
Partido Democrático do Curdistán Iraniano, cunha charla que tiña como título “A
política austríaca de apaciguamento”, para falar da represión das minorías no Irán,
centrándose especialmente na exercida contra o seu pobo, o curdo, e criticar a
política permisiva do gobernos austríacos e os contactos destes co rexime iraniano.
Bahrami lembrou que no Irán existen cinco diferentes nacionalidades, que
viven nunha situación de persecución e negación dos seus dereitos e afirmou tamén
que o programa nuclear non é o único problema do rexime dos mullahs, senón que
o terrorismo de Estado contra os opositores e os disidentes é un feito presente e de
dimesións dramáticas. A este respeito, fixo mención, por exemplo, aos asasinatos
que se cometeron contra representantes do seu partido por parte de elementos dos
servicios secretos iranianos en Austria e Alemaña (anos 89 e 92), asasinatos que,
na súa altura, se presentaron por parte de certos medios de comunicación europeus
como “simples axustes de conta” entre membros do exilio curdo.

13. A seguir, fixo un recordatorio das relacións entre os dous estados (Irán e
Austria), que xa eran moi intensas no plano económico durante o mandato do Sha
(o cal definiu como “rexime chauvinista”). Esta “tolerancia” coas prácticas
represivas do rexime iraniano ten sido constante en todos os gabinetes austríacos,
sen que cesase nunca a cooperación comercial e mesmo intensificándose durante
os últimos anos do goberno dos aiatollahs.
As relacións económicas de Austria con Irán son nestes momentos as máis
importantes de Europa, xunto coas de Alemaña e Italia, lembrou, denunciando que
esta política supón un aval e un suporte económico para o rexime de Teherán, ao
que o sr. Bahrami definiu como “unha teocracia islamista, fanática e criminal”. Así
mesmo reprobou con firmeza o antisemitismo ameazante de Ahmedinejad,
afirmando que o pobo curdo non ten problema algún en convivir coas comunidades
xudeu-iranianas e co pobo de Israel, o cal era mesmo un modelo para eles como
sociedade avanzada, próspera e dotada de institucións democráticas.
O lector do Instituto de Ciencias Políticas de Viena, Stephan Grigat, foi quen
concluiu esta rolda de intervencións coa palestra titulada “A amizade austro-
iraniana – política exterior no postnazismo”.
Grigat centrou a súa exposición na crítica á política de cooperación e
apaciguamento co islamofascismo, nunha fase que denominou como de
“normalidade postnazi”. Ocupouse de describir os acordos que OMV prevé fechar co
rexime iraniano, negocios que o propio xornal “Der Standard” cifra nuns 22 mil
millóns de euros, convertindo deste xeito a Austria no principal parceiro comercial
do Irán.
Así mesmo referiuse á política de relativismo e de dobre linguaxe exposto en
medios de comunicación e políticos e levado a cabo de xeito estratéxico polo propio
goberno actual de Gusenbauer. Por parte da prensa, Grigat criticou a postura de
certos medios que minimizan e tildan de “simple paranoia anti-iraniana” os avisos
ante as ameazas de Ahmedinejad; a respeito da política, referiuse ao goberno
actual, que é capaz, ao mesmo tempo, por exemplo, de acudir a Israel para
participar e colaborar na inauguración dun monumento de lembranza coa
comunidade de pensionistas xudeus de orixe austríaca en Israel e fortalecer os
vínculos comerciais e políticos cun rexime que proclama abertamente a aniquilación
deste país.
A especificidade do caso austríaco, segundo o conferenciante (a diferencia
de Alemaña, por exemplo) é que os acordos se desenvolverían unha plano máis
sólido e ao longo de prazos máis longos co goberno de Teherán, dos cales os da
OMV son os expoñentes máis evidentes.
Por último, puso en cuestión (nun nivel teórico) a “soberanía” do Estado
Austríaco ao non ser quen de se desvincular do seu pasado e de prolongalo por
outros medios e vías, situación que para Grigat se podería considerar como de
“postnazismo”, tal e como nos referíamos anteriormente.
A última parte da Conferencia, a quinta mesa de traballo, levaba como título
“A necesidade dun novo antifascismo”, onde falou, en primeiro lugar, o
profesor Jeffey Herf, historiador da Universidade de Maryland, quen se ocupou de
expor e defender a idea do desenvolvemento dun novo antifascismo.
Caracterizou este conceito (o de antifascismo) como algo cuxa tutela lle fora
outorgada principalmente ao pensamento comunista (III Internacional), mais agora

14. atopámonos nun segundo grande momento da Historia mundial contemporánea
onde o antisemitismo continúa a ser un importante factor: o momento do auxe do
islamismo radical. Así pois, Herf apelou á necesidade de ter presente en todo
momento a lembranza da Shoah e de non restrinxir este discurso a un
eurocentrismo, xa que agora os que argumentan o seu antisemitismo xá non están
só en Europa. Contodo, este novo escenario político, aínda que lonxe da Europa, se
alimenta de moita da vella retórica nazi europea, dándose mesmo con frecuencia
unha colaboración entre este islamismo e o vello nazi-fascismo de sempre.
Xunto co anterior, trazou unhas liñas xerais de cómo podería ser construído
ese novo antifascismo: desde principios democráticos, liberais, mediante a
educación e a loita contra a difamación e o maniqueísmo (caso da política exterior
americana, por exemplo, ainda que o propio Herf se mostrase crítico con certas
actitudes do seu país nesta materia), evitando a criminalización de todo o mundo
musulmán, mais sendo conscientes tamén de que as ameazas do Irán son reais e
de que unha posición de “neutralidade” das democracias liberais perante o
islamofascismo sería algo absurdo.
Seguidamente tomou a palabra o representante do Partido Verde Iraniano
no exilio (EE.UU) Kayvan Kaboli, quen se ocupou de describir as características dos
rexime dos mullahs iranianos, as cales o definen de maneira inequívoca como un
rexime de feitura fascista, segundo sostivo.
Kaboli argumentou a sua análise no feito do Irán ser un rexime onde a
ferocidade, brutalidade e represión contra a súa poboación civil é xeral. Citou como
exemplo a vaga de asasinatos sistemáticos e indiscriminados que no ano 1987
tiveron lugar en diferentes prisións iranianas. O control da poboación exércese por
medio dunha mistura entre un forte nacionalismo e un clericalismo islámico que
asolaga todas as esferas da vida civil e política. Outro trazo que apoiaría esta
definición é o expansionismo territorial non disimulado por parte do rexime, dotado
dun exército numeroso con soldados preparados para a acción en calquera
momento.
O político iraniano criticou iguamente a falta de realismo que, con
frecuencia, se daba en Europa á hora de analizar o problema e instou á creación
dunha coalición antifascista, incluindo o exilio iraniano como camiño para tentar
deter o rexime fundamentalista do Irán.
Dun xeito moi elocuente, claro e ameno, interviu Thomas von der Osten-
Sacken, analista político e director de Wadi e V. de Alemaña. Este xornalista con
experiencia en zonas de conflicto bélico, nomeadamente Oriente Médio, comezou a
súa exposición afirmando que o simple conceito de “fascismo” non definiría
exactamente este tipo de rexime e que sería mais apropiado aplicar o de “islamo-
nazismo”.
Xustificou, esta aclaración, entre outros motivos, na presenza de elementos
comuns, tales como a “”masa”, central para el, a figura da “masa”, da “masa de
poboación”, que como no nazismo, se situa detrás dun programa de destricción
masiva, neste caso nuclear, amparándoo, dándolle o seu apoio.
Ao igual que o profesor Herf, abogou pola necesidade urxente de afortalar
un frente antifascista, tomando como modelo o de Churchill-Rooselvet-De Gaulle
no contexto da 2ª Guerra Mundial, unha fronte de tipo democrática e liberal e
criticou con agudeza o relativismo cultural que imperaba na maioría do actual
denominado “antifascismo”, o cal sempre formulaba respostas do tipo “é que é a

15. súa cultura...o seu xeito de ser, a súa historia...”, á hora de acometer a crítica de
reximes como iraniano.
Nese sentido, engadiu que non se podían pór en cuestión dereitos básicos,
elementais para calquera comunidade humana, sexa cal for a súa etnia, relixión ou
orixe e expuso unha proposta programática que recollería varios puntos
fundamentais, proposta que sería necesaria levar a cabo nas sociedades do Oriente
Medio para superar a actual situación. Serían os seguintes:
• Democratización dos países e dos individuos en toda a área.
• Radical secularización, fin da sharia.
• Cambios nas estructuras económicas deses países, ancoradas unicamente
na dependencia do petróleo, o cal perpetúa reximes que exercen o seu cargo
de xeito arbitrario.
• Dereitos para minorías e culturas oprimidas.
• Emancipación das mulleres e igualdade de dereitos entre homes e mulleres;
dereitos para os homosexuais.
Puxo o colofón a esta interesante, suxente e, ao entender, moi necesaria
Conferencia Internacional, a xornalista Simone Dinah-Hartmann, como voceira da
iniciativa “Stop the Bomb”, organizadora principal do evento. A leitura do seu
discurso lembrou a orixe desta plataforma cidadá, agradedecendo os numerosos
apoios que recibira por parte de intelectuais (como a escritora austríaca Elfriede
Jelinek, por exemplo, Premio Nobel de Literatura), mais tamén por todo tipo de
cidadáns (estudantes, pensionistas, traballadores, membros do exilio iraniano, das
comunidades xudías, etc...) e fixo unha síntese de moitos dos asuntos tratados ao
longo deses dous días.
Denunciou a banalización do Holocausto que se realizaba con argumentos
abertamente antisemitas desde o os países islámicos e mesmo desde sectores da
sociedade europea e referiuse á dobre estratexia escenificada por políticos en
Europa co rexime de Irán e con este tipo de goberno teocráticos. Neste sentido,
citou o actuar líder do FPO, o ultradereitista Strache, quen por unha banda realiza
campañas en toda Austria de xeito populista, como foi o caso de “Daham statt
Islam” –un xogo de palabras que vén significar algo así como “No fogar en lugar de
Islám”-, mentras que por outro apoian o rexime dos mullahs sen maiores
problemas.
Instou a que a sociedade e todos gobernos democráticos tomasen moi en
serio as ameazas do presidente iraniano, xa que non está só en xogo a existencia
mesma de Israel, senón da estabilidade e seguridade internacional en xeral e
animou a continuar difundindo a campaña “Stop the bomb”, para denunciar a
situación interna do Irán e as amezas contra Israel e para que o goberno austríaco
finalice os seus acordos económicos e políticos co rexime de Mahmud Ahmedinejad.
(Ilana Steiner e Carlos Penela)
- Asina e difunde:
www.stopthebomb.net