3. [3]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου
Αλκιβιάδη
Θεσσαλονίκη
Υεβρουάριος 2015
5. [5]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[1]
Πατέρα μου, μου έδειξες ποια είναι η αλήθεια,
μα μου ’μαθες πως η ζωή έχει και παραμύθια.
Σο μια φορά κι έναν καιρό δεν είναι φαντασία
και οι δράκοι των παραμυθιών γράφουνε ιστορία.
Μα μου ’λεγες κι επέμενες πολύ σ’ αυτό, πατέρα,
πως δεν είν’ μόνο δράκοντες στον κόσμο αυτό εδώ
πέρα.
Έχει και ήρωες πολλούς με την καρδιά τσαντίρι
που είναι σ’ όλους ανοιχτή σαν να ’ταν πανηγύρι.
Που σκέφτονται για το καλό τους δράκους αψηφάνε
και οι πράξεις τους σαν γιασεμί πάντα μοσχοβολάνε.
Κι εγώ που αναλογίζομαι τα όσα έχεις κάνει
ο νους μου πια, πατέρα μου, σε μία σκέψη φτάνει.
6. Πως ήρωας παραμυθιού ήσουν ο πιο μεγάλος
αφού για σένα μέτραγε πάντοτε πρώτα ο άλλος.
Πάντα για τον συνάνθρωπο τους δράκους
αψηφούσες
με τη ζεστή σου την καρδιά τα βράχια ξεπερνούσες.
Μου ’μαθες, πατερούλη μου, να ζω με παραμύθια
μα ο δικός σου ο χαμός με πόνεσε στ’ αλήθεια.
7. [7]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[2]
Πατέρα μου, κάθε φορά που κάτι επιθυμούσα
ένιωθα πιο μοναδική σαν να’ μουνα μια μούσα.
Σον ουρανό σαν ζήτησα να χαμηλώσεις λίγο
μ’ ανέβασες κάπου ψηλά
κι εκείνος ήρθε πιο κοντά.
Σον ήλιο όταν θέλησα πιο λαμπερός να γίνει
με πήγες κάπου μακριά
σε μέρος δίχως μια σκιά.
Όταν βουνό ψηλό να δω θέλησα μία μέρα
ταξίδι κάναμε μακρύ
για ν’ ανεβούμε μια κορφή.
Όταν κάποτε ζήτησα τη θάλασσα να νιώσω
καράβι πήραμε ταχύ
και φύγαμε για ένα νησί.
Σ’ αγέρι σαν πεθύμησα να νιώσω να φυσάει
σε λόφους ανεβήκαμε
8. τον άνεμο γευτήκαμε.
Μα τότε που σου ζήτησα τον θάνατο να διώξεις
να μη μ’ αφήσεις μοναχή δίχως πατέρα στη ζωή.
Πες μου γιατί δεν μ’ άκουσες;
Πάρ’ τα όλα τ’ άλλα πίσω
μονάχα εσένα θέλω πια
μες στη ζωή να ζήσω.
9. [9]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[3]
Θυμάμαι που’ μουνα παιδί
και πήγαινα κάθε πρωί
σ’ ένα μικρό σχολείο,
από το χέρι μ’ έπιανες
και την καρδιά μου ζέσταινες,
πάντοτε εμείς οι δύο.
Ένιωθα τόση σιγουριά
σαν να’ μουν μέσα σε αγκαλιά
κι εσύ χαμογελούσες,
τα όνειρά μου έλεγα
το βράδυ όσα έβλεπα
κι εσύ τα εξηγούσες.
10. [4]
Ση μέρα εκείνη τη βουβή, που πόνεσα τόσο πολύ
είχα νωρίς ξυπνήσει.
Ήταν ο ήλιος λαμπερός, ο ουρανός πιο γαλανός
αέρας πριν φυσήξει.
Όταν σε είδα να πονάς, πλέον να μη χαμογελάς
τα σύννεφα πυκνώσαν
ο ήλιος έφυγε μακριά, κρύφτηκε πίσω απ’ τα
βουνά
οι άνεμοι φουντώσαν.
Έριξε τότε μια βροχή, ανοίξανε οι ουρανοί,
μαζί με μένα κι ο Θεός δάκρυσε εκείνο το πρωί.
11. [11]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[5]
Πατέρα, γιατί μ’ άφησες;
’ εσένα πάντα πίστευα, σε εσένα στηριζόμουν.
Γυρνώντας από τη δουλειά εσένα αναζητούσα.
Να μοιραστώ τις σκέψεις μου, να ψάξω τις
αλήθειες.
Να δώσω λύσεις μαγικές που τόσο επιζητούσα.
Πατέρα, γιατί έφυγες;
Αφού καλά το ήξερες.
Πως καθετί που ήθελα να γίνω, να μπορέσω
Εσύ πάντα το στήριζες.
12. [6]
το πρωινό το ξύπνημα η σκέψη σου γεννιέται
πού να’ σαι τώρα άραγε, τι νιώθεις, αν λυπάσαι
πώς να μπορούσα άραγε το χέρι μου να απλώσω
και το δικό σου να κρατώ ποτέ να μη φοβάσαι.
Ξέρω δεν είσαι μοναχός είσαι με τους αγγέλους
ξέρω τ’ αστέρια συντροφιά έχεις καθώς νυχτώνει
ξέρω πως με τ’ αδέρφια σου συνέχεια κουβεντιάζεις.
Μα θα’ θελα μία φορά τον ήχο σου να ακούσω,
την ήρεμή σου τη φωνή να με καληνυχτίζει
τα μάτια σου να με κοιτούν και να χαμογελάνε.
13. [13]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[7]
Σις πρώτες μέρες που ’φυγες τίποτε δεν υπήρχε
κοίταζα την καρέκλα σου που είχε μείνει άδεια
έφευγα απ’ το σπίτι μας και γύριζα να δω
που πάντα ήσουνα εκεί να με αποχαιρετήσεις
στεκόσουν στο παράθυρο μέχρι να δεις να φεύγω.
Και όταν με περίμενες στο σπίτι να γυρίσω
κατέβαινες μες στην αυλή να με προϋπαντήσεις
για μένα πάντα ρώταγες πώς πέρασα, τι κάνω
αν κάποιος μου ’κανε κακό εσύ να με βοηθήσεις.
Και τώρα μόνη μου γυρνώ, κανείς δεν περιμένει
κανένας δε με χαιρετά όταν είναι να φύγω
και η καρέκλα σου εκεί μονάχη της κρυώνει.
14. [8]
υγχώρα με, πατέρα μου,
για όλες τις φορές
που άθελα ή θελητά
εσένα έχω πονέσει,
δίχως συγγνώμη να σου πω.
υγχώρα με, πατέρα μου,
για όλα τα ευχαριστώ
που επειδή σε είχα εκεί
ξεχνούσα να σου λέω.
υγχώρα με, πατέρα μου,
που έπρεπε τόσα σ’ αγαπώ να πω
όλα τα χρόνια που ήσουν πλάι μου
και όμως δεν σου τα’ πα.
υγχώρα με, μα νόμιζα
Πως πάντα εκεί θα ήσουν
πως είχα χρόνο μια ζωή
σε σένα να τα λέω.
15. [15]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[9]
Θυμάμαι όλες τις φορές
που ερχόμουν να σας πάρω
εσένα, τον πατέρα μου
και τη γλυκιά μου μάνα
να πάμε μία εκδρομή
μια βόλτα για να πάμε
πόσο πολύ χαιρόσουνα
σαν το παιδί γινόσουνα
και έλεγες χίλια ευχαριστώ
που ήθελα τη μέρα μου
μαζί σας να περάσω.
Μα δε θυμήθηκες, μπαμπά,
όλες εκείνες τις φορές
που εσύ μαζί με τη μαμά
τον κόσμο όλο μας έδειχνες.
Για όλα αυτά σε ευχαριστώ
και σε θερμοπαρακαλώ
16. όσα ταξίδια κάνεις πια
να μην ξεχνάς ποτέ
πως είμαι εκεί και εγώ μαζί
με την καρδιά και την ψυχή.
17. [17]
Δέκα ποιήματα για τον πατέρα μου Παναγιώτα Παπαδημητρίου
[10]
Οι τελευταίες μου στροφές
Θα’ ναι δυο λέξεις μοναχές
Ένα μεγάλο σ’ αγαπώ
Και θα’ σαι πάντοτε εδώ
Ποτέ αντίο δε θα πω
Αφού για πάντα στην καρδιά
Θα ζεις, καλέ μου εσύ μπαμπά.
