"Invisibles. Relatos do maltrato" é un libro de Montse Fajardo editado polo concello de Pontevedra e Edicións Matriarcas.

1. Montse Fajardo
Invisibles
Relatos do maltrato
Pontevedra, 2017

2. Invisibles
Relatos do maltrato
© Montse Fajardo, 2017
© Desta edición: Edicións Matriarcas, 2017
Deseño e maquetación: Ovo Publicidade
Asesoramento lingüístico: Luís Bará Torres
Asesoramento técnico: Rosa Campos e Carme Fouces
Imprime: Sgraf Artes Gráficas S.L.
Foto da portada: Arndt_Vladimir (iStockphoto.com)
Logo da editorial: María Touriño
Edita:
Edicións Matriarcas
Montse Fajardo Pérez
Ramón y Cajal, 5 - 1ºA
36600, Vilagarcía de Arousa
info@edicionsmatriarcas.com
Distribución:
Edicións Matriarcas
Ramón y Cajal, 5 - 1ºA
36600, Vilagarcía de Arousa
info@edicionsmatriarcas.com
Depósito Legal: PO 601-2017
ISBN: 978-84-697-7284-3
Todas as historias son reais mais nalgúns casos modificáronse datos, fundamentalmente
nomes, para protexer a identidade e preservar a seguridade das fontes. Non citaremos
ningunha, nin das vítimas nin das persoas achegadas ás asasinadas para manter a súa
privacidade, mais queremos amosarlles a todas o noso máis profundo agradecemento.
Este libro tampouco sería posible sen a inestimable e absoluta implicación do Concello de
Pontevedra a través da Concellería de Igualdade.

3. — 21 —
Eva

4. — 23 —
| Eva
Perfís
Un brazo roto, dúas vértebras desprazadas e o tímpano perforado de
cando che bateu a cabeza contra o fondo do armario. Hostia Eva, pero
como puideches acabar así? Se ti non dás o perfil…

5. — 24—
Invisibles
Vaite
O máis perigoso de Alberto é que ten a mesma capacidade para a dozura
que para a violencia.
Ten pedido perdón tantas veces… Ten dito quérote cunha tenrura
tan desmesurada e, de súpeto, agarrarte polos pelos e mancarte… coa
mesma verdade. Como se Mr. Hyde vivise dentro do príncipe azul pero
só ti puideses velo.
No medio daquela malleira na que me partiu o brazo, desprazoume
dúas vértebras e perforoume o tímpano de baterme contra a parede do
armario, chamou ao timbre a súa cuñada Olga, que vive no piso do
lado. Escoitara ruídos e viña ver se pasaba algo.
Alberto abriulle a porta e faloulle con toda a amabilidade do mundo:
—Olga, cariño, dime…
Con total tranquilidade. Estaba batendo a miña cabeza unha e outra
vez contra o fondo do armario mentres berraba: “Es unha puta! Voute
matar, joder, que non serves para nada!!!” e nun segundo a violencia
tornárase dozura:
—Olga cariño, dime…
Nun segundo. Do inferno á terra.
E eu apenas puiden dicir:
—Olga, por favor…
Fórame desdebuxando. Xa non era eu. Onde coño estás, Eva?

6. — 25 —
| Eva
Parvadas
Sempre fun unha tía botada para adiante pero a seguinte vez que o
atopei na rúa fixen pis por min. Anuloume. Sei que é un tópico pero é
certo, quedas anulada como persoa. Desdebúxaste para el e es o que el
quere que sexas. Eu perdino todo. O pouco que tiña perdino. E non foi
doado recuperalo. Como retomas a vida, as amizades? Como recuperas
a persoa que eras? Como volves ser esa muller que pagaba a pena?
Cando Olga preguntou por min, Alberto fíxoa agardar na sala, entrou
na habitación e púxose a recoller. Tirara a lámpada da mesiña de noite
e varios libros que eu tiña nun andel. Vinme a min mesma levantando
un manual sobre redistribución de espazos interiores, a última novela
de Almudena Grandes e unha foto da miña sobriña Natalia que tamén
tirara. Como unha autómata. Cando saíu pola porta, Alberto xirouse.
—Dille a Olga que estás ben e durmimos xuntos.
—Vaite.
Pero vaite da miña vida, desaparece, lárgate.
—Todo isto é culpa túa, que non vales para nada.
Soltou a sentenza e bateu a porta.
Olga avisou a Marcos, o irmán de Alberto.
—Eva, pídocho por favor, non contes nada.
—Pero é que me pegou, Marcos.
—Foi unha parvada, muller. É domingo, igual bebeu de máis e xa sabes
que ten problemas no traballo. Está pasando unha mala racha.
Mandeinos marchar da miña casa, ducheime, metinme na cama. A dor
no brazo non me deixou durmir, e ao amencer, cando os analxésicos

7. — 26—
Invisibles
xa non a disimulaban, en lugar de ir a Urxencias aquí en Lugo, collín
un taxi e marchei ao hospital de Monforte, onde traballa un amigo
meu. Soa. Como segundo Marcos era unha parvada, nin sequera me
preguntaron se me levaban a un médico.
Pasaran nove horas desde a malleira e sentada na sala de Urxencias
seguía aturando o seu acoso telefónico. Alberto estivo chamando toda
a noite. Eu cortaba sen coller e falábame polo whatsapp. Bloqueábao e
recibía sms. Apagaba e ao acender tiña 39 mensaxes. Perdóame Eva, por
favor, prégocho. Non sei que me pasou. Non volverá suceder. Quérote.
Nunca quixen así a ninguén. Dime que me vas perdoar. Dime que non
me vas deixar. Se me deixas, mátome. Fálame Eva, prégocho, non sexas
así. Non me podes facer isto. É horrible, non sei como puido pasar.
Tesme que odiar. Non podes odiarme Eva, eu ámote.
Pasei a noite aterrorizada por se aparecía pola porta, pero non apareceu.
Vino logo de quince días. E mexei por min.

8. — 27 —
| Eva
Terror
Eu non o vía. Son deseñadora de interiores e saía dunha vivenda na rúa
Montero Ríos, en pleno centro da cidade, co brazo esquerdo escaiolado.
El sabía que días visitaba esa reforma e apareceume cando ía cara
o párking coller o coche. Viña de facer a compra, ou de facer que a
facía, eu que sei, porque non estaba precisamente preto da súa casa.
Fíxome un aceno de que quería falar comigo. Apurei o paso e metinme
no aparcadoiro co terror de que puidese entrar detrás. Non o fixo.
Apoieime nunha columna e mexei por min. Xuro que prefiro o maltrato
físico a esta devastación do psicolóxico. Esa sensación de medo, o mexo
baixando polas pernas e o pánico que produce iso. Agarrei o teléfono e
chamei a Marcos furiosa:
—Dille ao teu irmán que se se lle volve ocorrer achegarse a min, chamo
a policía e que se despida desa puta mentira de vida.
Porque el construíu unha vida falsa. A verdade está moi afastada dese
respectable psicólogo que finxe ser. Do galán con que moitas mulleres
parecen querer estar.