1. Vier jaar geleden stopte Raemon Sluiter als proftennisser. Zijn
lichaam wilde niet meer en de ziekte en het overlijden van zijn
nichtje hakten er te diep in. Een openhartig verhaal over verdriet,
liefde, tennis en roddelbladen. “Er staat een dimmer op mijn
leven. Ik probeer hem terug te draaien en wil dat het licht weer
volop gaat schijnen. Dat lukt steeds beter.”
Raemon Sluiter
Over verdriet,
liefde en leven
na proftennis
Interview Interview
‘De tennisbaan
was de enige plek
waar ik me toen
goed voelde’

2. ‘Er is zoveel
onzin over ons
verschenen in de
roddelbladen’
vierenveertig
et uitzicht van het loftachtige
appartement van Raemon Sluiter
en zijn vriendin Fatima Moreira
de Melo is fabelachtig. Op vier hoog in
Hillegersberg kijken ze uit over de Bergse
Achterplas. De kolossale flatscreen tv toont
een tenniswedstrijd, zachtjes. Raemon - in
trainingsbroek - heeft een verzoek. “Ik wil
de laptop er graag bij houden. Fatima speelt
een belangrijke pokerwedstrijd. Ze is net
doorgedrongen tot de laatste acht.” En dus
belanden Fatima en haar mede-pokeraars
via een livestream op de grote eettafel.
Rustpunt
“We wonen hier nu vijf jaar. Superleuk, zo’n
loft, zolang je geen kinderen hebt. Ik ben hier
vlakbij opgegroeid en erg gehecht aan dit
buurtje. Deze stad en deze buurt zijn altijd mijn
thuis geweest, mijn rustpunt na het reizen. In
het centrum kom ik niet vaak meer. Zeker nu
ik met Fatima ben, zal ik de drukte niet snel
opzoeken. Maar dit is wel mijn stad, ik vind
de mensen prettig, lekker recht door zee. In
Rotterdam bestaan grote cultuurverschillen.
Maar het is belangrijk om open te blijven staan,
niet verbitterd te raken door een enkele slechte
ervaring. Ik ben een keer in het Oude Noorden
een portiek ingetrokken door vier Marokkanen.
Moest ik mijn Nikes afgeven. Dan is het heel
makkelijk om te zeggen: kut-Marokkanen. Ja,
er zijn wel eens incidenten en soms denk ik
ook: godverdomme. Maar je kunt niet iedereen
over een kam scheren.”
Op zoek
“Ik ben in 2009 gestopt als proftennisser. Daar-
na heb ik wat clinics gegeven. Tot twee jaar
geleden trainde ik Thiemo de Bakker, die als
prof de wereld rondreist. Maar ik wil niet
langer 35 weken per jaar weg van
huis zijn. Als het nou in deel-
tijd kon, samen met een
andere trainer. Ik ben nu
coach bij de tennisbond
en geef privé-training
aan getalenteerde
kinderen. Het is een
proefperiode om er-
varing op te doen en
uit te vinden wat ik
het leukst vind. Ja, ik
heb ook even gepokerd.
Heel leuk, maar er gaat
ongelofelijk veel tijd in zitten.
Dat boek is nu gesloten. Als je ‘s
nachts tot vijf uur zit te kaarten, ben je
niet helemaal fris als je om acht uur de baan
op moet. Tennis blijft dus mijn rode draad. Een
tennisschool lijkt me ook wel wat. Wel met een
partner, want organisatorisch ben ik slecht.
Administratie, post, dat heb ik nooit geleerd.
Het werd voor me geregeld. De afgelopen vier
jaar heb ik daar ook geen stappen in gemaakt.
Fatima regelt alles. Ik kan heel hard werken,
maar als de interesse er niet is…”
Tennishoogtepunten
“Heel af en toe mis ik het tennis. Vooral die
mooie momenten: de wedstrijden die ik won
op Wimbledon en in de Davis Cup, mijn
ranking als nummer 46 van de
wereld. En natuurlijk het ABN
AMRO-toernooi in Ahoy.
Dat ik daar als voormalige
ballenjongen de finale
haalde, was een
hoogtepunt. Als ik die
hal nu binnenloop, wil
ik nog steeds liever
rechtsaf gaan. Een
balletje slaan. Thiemo
de Bakker of Robin
Haase kan ik nog aardig
bijbenen, althans: voor
anderhalf uur. De volgende
ochtend heb ik een takelwagen
nodig om uit bed te komen. Ik had
een heel zware, dubbelhandige speelstijl.
Technisch was ik geen mooie speler. Het
moest bij mij op kracht, inzet en energie. Ik
moest altijd extra stappen zetten om bij de bal
te komen.”
Ah! Fatima heeft azen! De kans dat ze deze
hand wint is 83 procent. Dat is heel gunstig.
Eerst mens, dan tennisser
“Ik stopte op het moment dat het al een tijdje
minder goed ging met tennis. De ziekte van
mijn nichtje gaf de doorslag (Luna, het vierja-
rige dochtertje van Raemons broer, had een
tumor in haar hersenstam, red.). We kregen te
horen dat ze nog maar een jaar zou leven. Mijn
reactie als er iets ergs gebeurt in de familie is:
fuck de rest. Meteen. Toen heb ik de optelsom
gemaakt. Stoppen. Op mijn leeftijd had het ook
geen zin om na een jaar weer terug te komen,
dan heb je zo’n achterstand. Ja, van sporters
zeggen ze dat ze alles om zich heen uit moe-
ten schakelen, egoïstisch moeten zijn om te
presteren. Maar ik was altijd eerst mens, dan
tennisser. Sjeng Schalken zei eens: ‘Alle ten-
nissers zijn egoïsten, behalve Raemon.’ Fa-
tima zegt altijd dat ik een betere teamsporter
was geweest. Andersom geldt dat zij ook een
goede solosporter zou zijn geweest.”
Vlucht
“In februari stopte ik met tennis, in juli over-
leed mijn nichtje. Ik heb in die tijd heel veel bij
mijn broer gezeten. Voor hem moest het leven
ook doorgaan en daar heb ik een grote rol in
gespeeld. Maar gaandeweg kreeg ik steeds
sterker het gevoel dat ik toch nog wilde ten-
nissen. Misschien had ik heimwee naar de
tijd dat alles nog goed was. Misschien wilde
ik echt tennissen. Dat weet ik nog steeds niet.
De tennisbaan was de enige plek waar ik me
goed voelde na het overlijden van mijn nichtje.
Tennissen op zo’n hoog niveau geeft je geen
tijd om over andere dingen na te denken. Mis-
schien was het een vlucht, dat kan. Ik heb nog
de finale gespeeld in Rosmalen, wat een vrij
uitzonderlijke prestatie was. Maar mijn lichaam
redde het niet meer. Ik was na februari ook niet
goed met mijn lijf bezig geweest. Dagen ach-
tereen ging ik naar de Mac. Dat hakte erin, ik
was twaalf kilo aangekomen.”
Hé! Er is er weer eentje uit!
Levensgenieter
“Ik ben een levensgenieter, maar niet in de
zin van feesten of drank. Ik houd van gezel-
ligheid. Dat miste ik het meest in het buiten-
land. Gelukkig heb ik ook wel met jongens uit
Nederland gereisd. Dan ga je met z’n vijven
naar Miami, hard werken. Als je er vervolgens
uit ligt, dan zit je wel nog steeds in Miami met
vier aardige gasten! Maar in je eentje is het
anders. Ik trok wel op met buitenlandse col-
lega’s, maar even een hapje eten samen was
er niet bij. Van doorzakken houd ik helemaal
niet. Toen het uit was met mijn eerste vriendin-
netje en ik een blessure had, is er een heel
korte periode geweest dat ik elk weekend in de
stad was. Ik vond er geen reet aan. Ik ben niet
gewend om te drinken, dus ik was na drie bier
van de kaart. Met alcohol is er maar een heel
kleine fase waarin het leuk is. Als ik daarover
heen ga, ben ik vier dagen ziek. Wat me ook
tegenstond, waren die dronken gasten die om
je heen gaan hangen. Ik ben redelijk benader-
baar, maar als mensen lazarus zijn en blijven
plakken, dat is niet heel relaxed. Ik voel me
dan ongemakkelijk.”
Bekende Nederlander
“Ja, de ogen zijn op ons gericht, vooral die van
de roddelbladen. Sinds ik met Fatima ben, is
dat veel erger geworden. Ik heb me er altijd
over verbaasd dat dit soort bladen bestaans-
recht heeft, maar dat komt omdat ik zelf to-
taal niet nieuwsgierig ben. Als het puur om
mijn spel ging, vond ik de aandacht heerlijk.
De eerste keer dat ik op straat werd herkend,
vond ik nog wel leuk. Maar heel snel erna had
ik iets van: nee. Ik zoek het ook niet op. Mijn
ex-vriendinnetje vond die aandacht wel leuk,
ik kreeg ook uitnodigingen voor premières en
zo. Er is door de jaren heen aardig wat onzin
over Fatima en mij verschenen. Een redacteur
van de Telegraaf confronteerde me ooit met de
roddel dat Fatima en ik uit elkaar gingen. Voor
één keer ben ik daar op ingegaan. Ik vertelde
dat het prima ging tussen ons en dat we de
TEKST: SERGA VAN ROON BEELD: PETRA VAN DER VEER
‘Ik heb er lang over
gedaan om deze klap te
boven te komen’
Over Raemon Sluiter
Raemon Sluiter (1978) was
proftenniser vanaf 1996. Na
zijn afscheid in 2008 maakte
hij een rentree in 2009 om
daarna definitief te stoppen. Hij
won belangrijke wedstrijden
in de Davis Cup en bereikte op
Wimbledon de derde ronde.
Raemon is tegenwoordig privé-
trainer en werkt twee dagen als
coach voor de tennisbond. Hij
woont in Hillegersberg samen
met pokeraarster en voormalig
tophockeyster Fatima Moreira de
Melo.
Interview
vijfenveertig

3. zesenveertig
‘Als je alles
onbelangrijk vindt,
ben je er niet goed
aan toe’
week erna naar Las Vegas zouden gaan. Staat
een kwartier later op de Telegraaf-site: Fatima
en Raemon: trouwen in Las Vegas? Het boeit
ze niet. Zo verdienen ze hun geld.”
Dat is weer een stapje. Ze staat tweede in
chips. De vaart zit er nu redelijk in.
Zeldzaam slechte reclame
“Soms doet het echt pijn. Een half jaar gele-
den schreef de Privé ook dat we op het punt
stonden om uit elkaar te gaan. Daar werd het
overlijden van mijn nichtje bij getrokken. Dat is
vijf jaar geleden. Destijds ging het inderdaad
slecht met mij en daardoor ook met ons sa-
men. Nog steeds heb ik af en toe last van haar
overlijden, maar dat heeft allang geen weer-
slag meer op onze relatie. Het verhaal klopte
dus niet, en als je er dan ook nog zoiets per-
soonlijks bij trekt, dan ga je een grens over. Ik
moest me inhouden om die man niet te bellen
of hem een sneer te geven via mijn column in
het AD. Over mij kun je alles schrijven. Ik heb
in een zeldzaam slechte shampooreclame ge-
speeld, puur voor het geld. Dan kun je kritiek
verwachten. Niet leuk, maar het hoort erbij.
Maar als je onwaarheden over Fatima schrijft,
ga je veel te ver en dan gaat het mij ook pijn
doen.”
Kinderen
“Ik ben gek op kinderen. Op mijn 25e
dacht ik
dat ik er wel klaar voor was. Nu ben ik blij dat
het anders is gelopen, ook omdat ik nu met
Fatima ben natuurlijk. Bovendien: sinds het
overlijden van mijn nichtje, denk ik er niet meer
zo licht over. Fatima en ik realiseren ons dat
niets vanzelfsprekend is. We denken goed na
over de consequenties. Stel dat ik toch weer een topspeler wil coachen
en ik twee weken naar Amerika moet. Dat is heftig. Ik ben gewend om
veel weg te zijn van de mensen van wie ik houd, maar met kinderen is
dat toch anders. En Fatima heeft ook een carrière. Misschien zitten wij
wel iets teveel aan de andere kant van het spectrum hoor, dat we té-
veel nadenken. Op zich goed, want je ziet zo vaak ongelukjes, mensen
die niet goed over de consequenties nadenken of geen stabiele relatie
hebben.“
Ja, weer een weg. Ik stuur even een smsje.
Naar de klote
“Sinds het overlijden van mijn nichtje sta ik anders in het leven. Het
heeft mij voorgoed veranderd. Er zit een dimmer op. In het begin stond
die heel zwaar. Ik probeer hem terug te draaien, wil dat het licht weer
volop gaat schijnen. Dat lukt steeds beter, met behulp van Fatima en
mijn familie. De eerste periode interesseerde niets me. Als je alles on-
belangrijk vindt, ben je er niet goed aan toe. Ik heb er lang over gedaan
om deze klap te boven te komen. Eigenlijk ben ik er nog steeds mee
bezig. Dat klinkt zwaar, maar zo is het. Ik functioneer vrij behoorlijk,
maar het is zaak om niet weer zo af te glijden. Ik heb ook professionele
hulp gehad. Ik dacht lang: ik kan het zelf wel aan. Om mij hoef je je
niet druk te maken. Totdat Faat zei: ‘Dit kan niet langer, je gaat naar
de klote. Jij zegt dat je tijd nodig hebt, maar je glijdt alleen verder af.’
Ik ben naar een psycholoog gegaan. Veel sessies waren er niet nodig.
Dat hele losse, dat waanzinnig blij kunnen worden van dingen, dat heb
ik nog niet helemaal terug. Maar ik krabbel op, kan weer genieten van
kleine dingetjes. Soms zitten we samen op de bank naar een fout tv-
programma te kijken, met iets slechts van de snackbar erbij. Net twee
oude lullen. Maar dan ben ik blij.”
Er is er weer een uit! Ze heeft even pauze nu. Ik leg even mijn telefoon
hier neer, want misschien belt ze zo. Ik heb een goede invloed op haar
als ze gestrest is.
Fatima
“Zij is de liefde van mijn leven. Dat is gewoon zo, zij is echt heel speci-
aal. Dat klinkt een beetje slijmerig, maar ik houd heel veel van haar en
heb veel respect voor haar. Wat zij heeft bereikt… Fatima is een win-
naar. Met het hockey, met poker, ook met Expeditie Robinson. Ik ken
Rafaël Nadal. Op het moment dat hij een wedstrijd in gaat, wordt hij
een totaal ander persoon. Op de baan wil hij maar één ding: jou kapot
maken. Op een bepaalde manier heeft Fatima dat ook. Ze zal alles
doen om te slagen. Ze kan heel lief zijn, maar met een spelletje moet
er gewonnen worden. Dat we beide topsporters geweest zijn, helpt na-
tuurlijk ook wel. Het is fijn om iemand te hebben, die weet wat topsport
inhoudt en wat je daar allemaal voor moet doen.”
Feyenoord
“Dat is mijn club. Ik ga niet naar elke wedstrijd hoor. Als ik hard heb
gewerkt, kies ik er voor om de drukte te vermijden en op de bank te
blijven liggen. Maar Feyenoord gaat me wel aan het hart. Als het niet
goed gaat, kan ik emotioneel worden, bij een gemiste kans sta ik te
schreeuwen. Als ze ’s middags verliezen, ben ik tot een uurtje of ze-
ven zuur. Studio Sport kijk ik dan niet meer. Ik vind dat best triest van
mezelf. Maar ik probeer wel snel weer om te schakelen, want Fatima
moet hier niet met een chagrijnige man zitten omdat zijn voetbalclub
verloren heeft.”
Fatima wint. Althans: ze wordt tweede, maar gaat met 60.000 pond
naar huis.
Interview Interview
zevenenveertig
‘Fatima is een
winnaar. Ze
kan heel lief
zijn, maar zal
alles doen om
te slagen’