2. Julian Tuwim (ur. 13 września 1894 w Łodzi, zm.
27 grudnia 1953 w Zakopanem) – polski poeta
żydowskiego pochodzenia, pisarz, autor wodewili,
skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek;
jeden z najpopularniejszych poetów
dwudziestolecia międzywojennego.
Współzałożyciel kabaretu literackiego „Pod
Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski
współpracownik tygodnika „Wiadomości
Literackie”[a]. Tłumacz poezji rosyjskiej,
francuskiej, niemieckiej oraz łaciny. Brat polskiej
literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora
kabaretowego i piosenkarza Kazimierza „Lopka”
Krukowskiego. Jego bratem stryjecznym był aktor
Włodzimierz Boruński. Podpisywał się ponad
czterdziestoma pseudonimami m.in. Oldlen,
Tuvim, Schyzio Frenik, Wim, J. Wim, Pikador,
Roch Pekiński.
3. OJCIEC
Ojciec poety, Izydor Tuwim ur. 22 lipca 1858.
Ukończył szkołę w Królewcu, następnie studiował
w Paryżu, znał kilka języków obcych. Był
urzędnikiem
i
korespondentem
AzowskoDońskiego Banku Handlowego. Zmarł w 1935
(Julian 41 lat) i jest pochowany na nowym
cmentarzu żydowskim w Łodzi.
4. MATKA
Matką poety była Adela Krukowska, córka właściciela
zakładu drukarskiego. Pochodziła z rodziny bardzo
inteligentnej. Jej czterej bracia byli adwokatami oraz
lekarzami. Zmarła w 1942 (Julian Tuwim miał wtedy
48 lat).
6. OKRES WARSZAWSKI
W roku 1916 Julian Tuwim osiada w Warszawie, gdzie ma zamiar
studiować. Poeta wybiera prawo i filozofię, ale rzucił oba
kierunki po ukończeniu zaledwie pierwszego semestru. Trzy lata
później z kilkoma innymi poetami, zakłada grupę poetycką
„Skamander”.
W 1920 wybuchła wojna polsko-bolszewicka. Julian Tuwim
znalazł wówczas zajęcie w biurze prasowym, które pracowało
dla naczelnego wodza sił zbrojnych Józefa Piłsudskiego.
Julian Tuwim założył istniejący do dziś Związek Artystów i
Kompozytorów Scenicznych.
7.
8. GRUPA „SKAMANDER”
Grupa poetycka założona w roku 1918 przez J. Tuwima, A.
Słonimskiego, J. Iwaszkiewicza, K. Wierzyoskiego oraz J.
Lechonia. Wzorem dla skamandrytów była przede wszystkim
twórczośd Leopolda Staffa. Formowała się wokół czasopisma
Pro Arte et Studio oraz w kręgu kawiarni artystyczno-literackiej
"Pod Picadorem".
Skamander przejściowo współpracował z ekspresjonistami i
futurystami, stale z tygodnikiem „Wiadomości Literackie” i
pismem satyrycznym „Cyrulik Warszawski”. Organem grupy był
miesięcznik „Skamander”.
9.
10. NA OBCZYŹNIE
Z wybuchem II wojny
światowej Tuwim emigruje
do Francji wraz z Antonim
Słonimskim,
Janem
Lechoniem. Później udaje
się do Brazylii, gdzie osiada
wraz z Lechoniem w Rio de
Janeiro. Jego wędrówka po
świecie kończy się w
Nowym
Jorku,
Tuwim
mieszka tam do roku 1946.
W tym czasie nastąpił
rozpad grupy Skamander.
11. POWRÓT DO OJCZYZNY
Julian Tuwim wrócił do kraju w 1946 r. Stał się
ulubieńcem władz. W ostatnim okresie życia Tuwim pisał
wiersze
tylko
na
zamówienie
zaprzyjaźnionych
redaktorów różnych pism. Pasja tłumaczenia poezji z
języków obcych nie opuściła go do końca życia. Nadal
tłumaczył poezję oraz fragmenty literatury obcej.
Końcową twórczość poety można było czytywać na
łamach miesięcznika „Problemy”, a cykl kuriozalnych
przypadków literackich, nosił tytuł „Cicer cum Caule”.
12.
13. ŚMIERĆ
Julian Tuwim zmarł 27
grudnia 1953 roku w
zakopiaoskim
ośrodku
ZAIKS-u. Jego grób znajduje
się w wojskowej części
warszawskiego cmentarza
na Powązkach.
14. TWÓRCZOŚD
Wczesna liryka, m.in. zbiory „Czyhanie na Boga”,
„Sokrates tańczący” łączyła w sobie akcenty buntu
przeciw poezji Młodej Polski (z wyraźnym
uleganiem młodopolskiej nastrojowości). Tuwim
zgodnie z programem grupy sięgał do języka
potocznego. Stosował wulgaryzmy i trywializmy.
Tego typu język był w swoim założeniu
przeciwstawieniem
się
modernistycznej
poetyckości. Wiersze zawierają wypowiedzi,
których tonacja przypomina wypowiedź mówioną.
Składnia utworów jest potoczna, wypowiedzi
przerywane, występują liczne wykrzykniki oraz
ogromna ilość pytań.
15. TWÓRCZOŚD
Z czasem Tuwim zaczyna odchodzić od młodzieńczego optymizmu.
Podejmuje tematykę społeczną - w jego poezji często pojawia się krytyka
współczesnej mu rzeczywistości widoczna np. w utworze „Mieszkańcy”.
Pojawia się charakterystyczny dla twórczości Tuwima bohater, tzw. „prosty
człowiek”. Niekiedy jest on postacią pozytywną, czasem zaś uosobieniem
kołtuńskiej tępoty.
W późniejszych tomach Tuwima: „Rzecz czarnoleska” (1929), „Biblia
cygańska” (1933), „Treść gorejąca” (1936), nasilają się nastroje refleksyjne.
W zbiorach tych Tuwim sięga po wzory klasyczne. Źródła odnajduje
zarówno u klasyków polskich, m.in. Kochanowskiego, jak i obcych:
Horacego, Puszkina. Zmienia się stosunek Tuwima do tzw. języka
potocznego. Jego elementy jeszcze pojawiają się w niektórych utworach,
ale równocześnie widać wielką dbałość o kunszt języka.
16. CYTATY
„Miłość ci wszystko wybaczy”
„Nie pożądaj żony bliźniego na daremno”
„Marzenia kobiet, mieć stopę wąziutką i żyć na szerokiej”
„Tragedia, zakochać się w twarzy, a ożenić się z całą dziewczyną”
„Twarz-to co wyrosło dookoła nosa”
„Para, woda w natchnieniu”
„Plan, coś co potem wygląda absolutnie inaczej”
„Żyj tak, aby twoim znajomym zrobiło się nudno, gdy umrzesz”
„Kupić wszystko charaktery za tyle, ile są naprawdę warte, a sprzedać
tyle ile cenią. Co za fortuna”
„Błogosławiony ten, co nie mając nic do powiedzenia, nie obleka tego
faktu w słowa”
17. TUWIM DZIECIOM
Wiersze dla dzieci to ta część twórczości Juliana
Tuwima, którą wszyscy znamy i z którą najbardziej
kojarzy nam się ów poeta. Wiersze te, to
rymowane opowiastki o różnych postaciach,
przedmiotach, jedzeniu i zwierzętach. Wszystkie są
napisane dowcipnym językiem, wszystkie opisują
jakiś fragment rzeczywistości, wiele z nich ma
ukryty morał lub przesłanie.
18. CIEKAWOSTKI
Julian Tuwim przez znaczną częśd swego życia
cierpiał na zaburzenia nerwicowe, agorafobię i
depresję, które ograniczały jego normalne
funkcjonowanie i pracę.
W Łodzi jest wiele miejsc pamięci o Julianie
Tuwimie.
Poeta miał wiele świetnych ripost.
19.
20. W prezentacji wykorzystano materiały udostępnione na stronie
internetowej Fundacji im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim
HTTP://WWW.TUWIM.ORG