Իմ առաջին գիրքը
Գրիգոր Աղաջանյան

Կար-չկար մի ծակ կատու կար: Էս ծակ կատուն ապրում էր
ծակ տանը: Նրա անունը Ծակ կատու էր, որովհետև նա
սիրում էր, երբ ծակում էր մարդկանց մառանները և սնունդ
գողանում: Իսկ տան անունը ծակ էր, որովհետև կատուն
շատ ծակեր էր արել վրան: Այդպես էլ այդ կատուն մնաց գող
ու ավազակ:

Գդալը հյուր էր գնացել թավայի տուն: Թավան էլ
փնթփնթում էր` իր հեռախոսն էր կորցրել: Գդալը
հարցրեց թավային, թե ինչ է եղել: Նա ասաց.
—Բաղադրատոմսն եմ կորցրել, որը հեռախոսի մեջ
էր:
Գդալը առաջարկեց իր օգնությունը նոր
բաղադրատոմս գրելու և կերակուր պատրաստելու
հարցում:

Համակարգիչը զանգեց համակարգչին.
–Մկնիկս կորել է, կարող է տեսել ես…
–Ոչ, չեմ տեսել, ինչի համար է պետք…
–Մեյլեր են ուղարկել, չեմ կարող բացել…
–Կարող եմ իմ պահեստային մկնիկը տալ…
–Շնորհակալություն!

Մի չաչանակ մութ կար: Այնքան չաչանակեց, որ
երկնքից պոկվեց ու ընկավ պապիս գրպանը: Երբ
գնացինք տուն, պապս հանեց կոստյումը և
չաչանակը դուրս եկավ: Յոթ օր անընդհատ նա
չաչանակություն էր անում: Մի օր էլ պապս բռնեց
նրան և շպրտեց երկինք՝ իր ցեղակիցների մոտ: