1. KONCEPCJA plansz edukacyjnych w projekcie „Koprzywnica Odkrywa/My”
Plansze edukacyjne to dziewięć różnych wydruków wielkoformatowych
(100x70 cm).
Każda z plansz przedstawia inne zagadnienie związane z życiem w
Koprzywnicy sprzed stu lat: z okresem zaboru rosyjskiego, I wojny
światowej oraz dwudziestolecia międzywojennego.
Kluczowe jest ukazanie lokalnego kontekstu miasteczka w okresie
odzyskania Niepodległości przez Polskę - jakie postaci, idee, organizacje i
wydarzenia wpływały na tworzenie się wspólnoty narodowej wśród
mieszkańców.
Plansze podzielone są na 8 tematów:
 Koprzywnica pod zaborem rosyjskim do 1914 r.
 Założenie OSP w Koprzywnicy w 1911 roku
 Mieszkańcy gminy Koprzywnica przed stu laty
 I wojna światowa w Koprzywnicy 1914-1918 r.
 Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920 r.
 Szkoła w Koprzywnicy w II Rzeczypospolitej Polskiej
 Pamiętnik Turysty-Patrioty, 1934 r.
 Związek Strzelecki w Koprzywnicy, lata 30. XX w.
Każdą z plansz ilustrują archiwalne zdjęcia, archiwalne dokumenty
(pamiętniki, wpisy, stemple, wypisy ze spisów ludności, fragmenty z
przedwojennych gazet) oraz cytaty z wywiadów z mieszkańcami na temat
rodzinnych wspomnień i przekazów ustnych o Koprzywnicy sprzed stu lat.
Do każdej z plansz przygotowane są również pytania-zagadki oraz gra wokół
lokalnej historii dla młodzieży.
Poniżej znajdują się opisy do każdej z plansz.
Plansze dostępne są na stronie:
https://www.slideshare.net/Koprzywnica_PatrzyMy/plansze-koprzywnica-odkrywamy
Zagadki i warsztaty do plansz wystawowych (dla dorosłych i klas
wczesnoszkolnych):
https://www.slideshare.net/Koprzywnica_PatrzyMy/zagadki-do-plansz-wystawowych-
koprzywnica-odkrywamy
https://www.slideshare.net/Koprzywnica_PatrzyMy/warsztaty-dla-klas-wczesnoszkolnych-
koprzywnica-odkrywamy
Koncepcja gry dla młodzieży (13-15 lat):
https://www.slideshare.net/Koprzywnica_PatrzyMy/koncepcja-gry-koprzywnica-odkrywamy

2. OPISY DO PLANSZ EDUKACYJNYCH:
PLANSZA nr 1 (wprowadzająca do innych plansz)
Koprzywnica Odkrywa/My
Opis:
Ideą projektu „Koprzywnica Odkrywa/My” jest wyszukanie ważnych
wątków, osób, instytucji i miejsc, które miały wpływ na życie i kształtowanie
się patriotyzmu i poczucia wspólnoty narodowej koprzywniczan w ostatnich
latach zaboru rosyjskiego, I wojny światowej i w okresie II Rzeczypospolitej
Polskiej. Staraliśmy się odkryć, w jakich warunkach tworzyła się Niepodległa
Polska i jak wyglądały pierwsze lata jej funkcjonowania. Zależało nam na
wysłuchaniu lokalnych opowieści o Koprzywnicy sprzed stu lat, o tym jakie
przekazy ustne o lokalnej historii dominowały w koprzywnickich rodzinach.
Prześledzenie tego wątku nie byłoby możliwe bez pomocy
mieszkańców, którzy dzielili się z nami opowieściami, wspomnieniami,
fotografiami i pamiątkami z tamtego okresu. Im wszystkim serdecznie
dziękujemy za materiały i poświęcony nam czas, a szczególne podziękowania
należą się: Mariannie Antończyk, Januszowi Błachowiczowi, Krystynie
Bokwie, księdzu proboszczowi Jerzemu Burkowi, Kazimierze Drzałowskiej,
Adamowi Gawrońskiemu, Balbinie Goryckiej, Marii i Tadeuszowi Jasińskim,
Agnieszce Jasińskiej, Marii Kalinowskiej, Iwonie Kopeć, Janinie Kosińskiej,
Władysławowi Kosińskiemu, Teresie Kwaseckiej, Walentemu Kazimierzowi
Lipczyńskiemu, Teresie Majczak, Marianowi Marcowi, Grzegorzowi
Materkowskiemu, Kazimierze Materkowskiej, Kazimierze Modras, Annie
Motyl, Janowi i Marii Ordonom, Józefowi Starzyńskiemu.
Ponadto przy realizacji wykorzystane zostały materiały źródłowe z
Archiwum Państwowego w Kielcach, Archiwum Państwowego w Radomiu,
Archiwum Diecezjalnego w Sandomierzu, Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie
oraz udostępnione na stronie internetowej Federacji Bibliotek Cyfrowych.
Korzystaliśmy także ze zbiorów zebranych w ciągu ostatnich lat przez
MGOKiS w Koprzywnicy, z kronik, dokumentów oraz prac historycznych, w

3. tym z pamiętnika Henryka Goryckiego z lat 30. XX wieku oraz pracy
magisterskiej Aleksandra Lipińskiego z 1977 roku.

4. PLANSZA nr 2
Koprzywnica pod zaborem rosyjskim do 1914 r.
Pliki:
Opis:
pieczęć Wójta Gminy Koprzywnica (pisana cyrylicą)
Opis:
Mapa granicy zaboru rosyjskiego (Królestwo Polskie) i austriackiego
(Galicja), 1904 r.
Cytaty:
„Na Wiśle przed I wojną światową była granica dwóch zaborów – rosyjskiego
i austriackiego. Ludzie, jeśli chcieli stąd wyjechać, to tylko przez Galicję – bo
tam była „Ameryka”, stamtąd można było wyjechać za granicę. Ale aby tam
się dostać trzeba było przeprawić się przez Wisłę. Pomagali w tym
przewoźnicy, bo Ruscy bardzo pilnowali granicy.”

5. ze wspomnień Tadeusza Jasińskiego, Koprzywnica 2017 r.
„Pasałam krowy i mój dziadek, Adam Zwolski, też pasł i tak śpiewał:
„Szczęść wam Boże, Japończyki, waszej waleczności.
Wystrzelajcie do jednego nieproszonych gości.
Europa nie umiała, złamać Moskwie rogów,
Moskwa zaszła aż do cudzych progów.
Zaszła ci tam hen daleko, aż na koniec świata.
Myślała, że Japończyk przyjmie ją za brata.
Lecz Japończyk, mądra sztuka, huknął jak grom z nieba:
Ty, niedźwiedziu, ty, północny, nie twoja tu gleba.
I cały świat się z tego cieszy, że niedźwiedzia kudły
ciągną Japończyki, aż mu boki schudły.”
Dziadek 5 lat był w carskiej armii, podczas zaboru był wciągnięty do wojska
ruskiego, bo pobory były. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w 1904 i
1905 roku, opowiadał, że na stepach był, na takim pustkowiu, na patrole
jeździł. Japonia to daleki kraj.
Za Wisłą była Galicja, jak ktoś nie chciał do carskiego wojska iść, to uciekał
za Wisłę, do Galicji. Był w Koprzywnicy taki Toś i taki Żyd. I oni mieli
wezwanie do wojska. I poszli nad Wisłę i przewoźnik ich przewoził, ale bał
się i stanął na środku Wisły i powiedział, że on nie pojedzie dalej, bo tam
była straż graniczna, po jednej stronie w Łukowcu, po drugiej – w
Nagnajowie. I oni skoczyli do Wisły i Żyd się utopił, a Toś przeżył i dostał się
do Ameryki.”
ze wspomnień Kazimiery Modras, Koprzywnica 2017 r.

6. PLANSZA nr 3
Założenie OSP w Koprzywnicy w 1911 roku
Pliki:
Opis:
Komitet Założycielski OSP, Koprzywnica 1913 r., od lewej: Walenty
Ćwiertniewski – kowal, gospodarz straży, Szymon Żgutowicz – członek
zarządu OSP, Marian Marszałowicz – malarz, członek zarządu, Stanisław
Bronicki – adwokat, naczelnik straży, Michał Idzik – sekretarz Urzędu Gminy,
członek zarządu, Paweł Iwanow – członek zarządu, Abram Wajsbrum –
członek zarządu.
Opis:

7. II zjazd rejonowy w Koprzywnicy, 29 maja 1927 r.
Cytaty:
„Bo oto gronko miejscowej inteligencyi, chcąc pokrzepić haniebnie pustą
kasę Straży Ogniowej i mało co pełniejszą Kółka rolniczego, zakrzątało się i
urządziło [6 i 7 stycznia 1913 r.] dwa przedstawienia teatralne, na które
złożyło się: Jasełka i 2 sztuki ludowe: „Do szkoły” i „W wilię Bożego
Narodzenia”. Przedstawienia odbyły się w naszej nowozbudowanej i rzęsiście
oświetlonej szopie strażackiej. – Przed przedstawieniem: w trakcie
antraktów przygrywała dość dobrze wyszkolona orkiestra straży, składająca
się z 16 młodocianych członków, liczących od 10-ciu do 17-stu lat wieku.”
źródło: „Sandomierzanin”, R. II, 1913, 7, s. 8.
„Mój ojciec, Stanisław Susfalski, wstąpił do straży w 1918 roku, miał 17 lat.
Nieraz opowiadał, jak jechali na akcję. Konie rekwirowali gospodarzowi, kto
najbliżej, i z sikawką jechali do pożaru. Bo nie było samochodu, nie było koni
na stałe.”
ze wspomnień Marii Kalinowskiej, Koprzywnica 2017 r.

8. PLANSZA nr 4
Mieszkańcy gminy Koprzywnica przed stu laty
Pliki:
Opis:
Koprzywnica przed 1914 r.
Cytaty:
W 1916 roku gminę Koprzywnicę zamieszkiwało 6921 osób. Mieszkańców
wyznania rzymskokatolickiego było: 6024, a mojżeszowego: 897 osób.
Mieszkańcy zajmowali się:
- rolnictwem: 6402 osoby
- rzemiosłem: 267 osób
- handlem: 232 osoby
Wolne zawody wykonywało: 7 osób, urzędnikami było: 7 osób.
Czytać i pisać umiało:
po polsku: 1134 osób
po niemiecku: 32 osoby
po rosyjsku: 77 osób

9. Tylko czytać umiało:
po polsku: 574 osób
po rosyjsku: 25 osób
Językiem ojczystym dla mieszkańców był:
język polski: 6909 osób
język niemiecki: 12 osób
źródło: Archiwum Państwowe w Kielcach, C i K Komenda Powiatowa w
Sandomierzu, sygn.10, 1916 r.
„Mój ojciec do szkoły chodził tylko jedną zimę. Tu pod zaborem rosyjskim
była tylko jedna klasa, szkoły praktycznie nie było, bywało, że ludzie uczyli
się po domach, prywatnie.”
ze wspomnień Jana Ordona, Koprzywnica 2017 r.
„W Koprzywnicy w ostatnich latach przed I wojną światową działały dwie
szkoły:
- jednoklasowa szkoła żeńska, którą prowadziła nauczycielka Maria
Antonowna Kułagowska;
- jednoklasowa szkoła męska, którą prowadził nauczyciel Iwan Osipowicz
Pacanski.”
źródło: Pamiatnaja Kniżka Radomskoj Gubernii na 1914 god, s.112.

10. PLANSZA nr 5
I wojna światowa w Koprzywnicy 1914-1918 r.
Pliki:
Opis:
Rynek w Koprzywnicy po zniszczeniach wojennych w 1915 r.
Opis:
Fragment obecnej ulicy 11 Listopada wiodącej w stronę rynku, 1915 r.
Cytaty:
„30 lipca [1914] – czwartek. W Koprzywnicy rozeszła się wiadomość, że
Rosja ogłosiła mobilizację. (...)
13 sierpnia [1914] – czwartek. ...w nocy Koprzywnicę zajęli Austriacy (...) W
Koprzywnicy Jarmark, pełno ludzi, niedojrzałych owoców moc. (...) Strażacy
w kaskach stanowią milicję.”

11. źródło: J. Rokoszny, Diariusz Wielkiej Wojny 1914-1915, oprac. W. Caban,
M. Przeniosło, Kielce 1998, s. 1, 30.
„(15 maja 1915 r.) zawrzała bitwa pod Koprzywnicą o godzinie 3-ej.
Potyczka już była w samym mieście i wojsko austriackie cofnęło się ku
Skrzypaczowicom, a nazajutrz zajęto pozycje pod cmentarzem
koprzywnickim i kirkutem. (…) Po umieszczeniu się wojsk (rosyjskich i
austriackich) w okopach dla Koprzywnicy rozpoczął się dzień sądny.
Ustępujące wojska rosyjskie zapalały przetem pojedyncze domy i stodoły – a
teraz tysiące pocisków armatnich poszły wprost na miasto. Rozpoczynano
zwykle strzelanie o 8-ej lub 9-ej rano i strzelano bez przerwy do 12-ej lub 1-
ej, a potem od 4-ej po południu do późnego wieczora. Codziennie gorzały
dziesiątki zabudowań w Koprzywnicy i na Cegielni”
„Tysiące zostały pozbawione dachu nad głową. Obrabowane doszczętnie na
dodatek i z tego, co głęboko w ziemi pochowały przed zniszczeniem. Ogółem
szkody chrześcijan i żydów mniej więcej dosiągnęły miliona rubli, a zgorzały
następujące budynki: 2 kościoły katolickie i bożnica żydowska, a nadto: w
Koprzywnicy: 254 domy, 110 stodół, 221 obór.”
z relacji ks. Stanisława Puławskiego, Kronika Dyecezyi Sandomierskiej z
1916 r.
„Na wniosek Generalnego Gubernatorstwa wojskowego poleciło Ministerstwo
wojny w porozumieniu z Naczelną Komendą armii, aby pewną ilość
rosyjskich jeńców wojennych polskiej narodowości, którzy przed
rozpoczęciem wojny mieli stałe miejsce pobytu w tej części obszaru przez
Austro-Węgry zajętego, który leży po lewej stronie Wisły, puszczono do ich
rodzinnych miejsc zamieszkania. (...) Uwolnienie powyższych 1000 jeńców
wojennych jest próbą, od wyników której uzależnia się ewentualne dalsze w
tym kierunku zarządzenia.”
źródło: Dziennik Urzędowy Obwodu Sandomierskiego, marzec 1916, 3, s. 3.

12. „Mieszkańcy z obwodów, Generalnej Gubernii wojskowej w Polsce,
graniczących bezpośrednio z Galicyą, którzy wskutek swego zatrudnienia
gospodarskiego zmuszeni są na częsty ruch przez granicę, mogą przechodzić
do sąsiednich granicznych powiatów Galicyi zaopatrzeni w upoważniającą do
tego legitymacyę.
Wystawianie takich legitymacyi, które się uskutecznia bezpłatnie
poruczonem zostanie Komendantom żandarmeryi Zawichost, Dwikozy,
Sandomierz, Samborzec, Koprzywnica, Łoniów, Osiek, Tursko Wielkie i
Połaniec.”
źródło: Dziennik Urzędowy Obwodu Sandomierskiego, kwiecień 1916, 6, s.
1-2.
Dziennik Urzędowy był wydawany przez C. i K. Komendanta obwodu
sandomierskiego, podczas trwania okupacji austriackiej 1915-1918 r.

13. PLANSZA nr 6
Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920 r.
Pliki:
Opis:
Antoni Jasiński w armii polskiej, 1919-1920 r.
Cytaty:
„Idzie żołnierz borem, lasem, borem lasem
Przytupując z głodu czasem, z głodu czasem” (Pieśń o żołnierzu tułaczu)
„A dziewczyna jak malina, niesie bukiet róż.
Stań poczekaj moja duszko, skąd tak stąpasz bosą nóżką?
Ja z tej chatki, rwałam kwiatki i powracam już” (Ułan i dziewczyna)
„Tak mój ojciec, Piotr Zwolski, śpiewał. On był w 1920 roku na bolszewickiej
wojnie, był pod Kijowem, Rydza-Śmigłego widział i był tam ranny i był w
szpitalu w Szepietówce, to jest Ukraina teraz. Miał 21 lat, był poborowym.
Na białą broń szli. Opowiadał jak w okopach leżeli i te bolszewiki leciały i
wołały „ura, ura”, a oni z tych okopów strzelali. Mówił - ja to strzelałem, ale
na muszkę nie brałem nigdy. W wojsku był razem z Antonim Jasińskim z
Koprzywnicy. Był takim dostojnym mężczyzną, wysokim, mój ojciec też był

14. olbrzym, ze 2 metry miał. Także jak był w wojsku, to miał bardzo duże nogi i
boso był, bo nie mógł sobie butów dobrać”
ze wspomnień Kazimiery Modras, Koprzywnica 2017 r.
„Mój ojciec, Antoni Jasiński, miał 17 lat, gdy do wojska poszedł. Najpierw do
Sandomierza, do saperów w 1918 lub 1919 roku. Tam była jednostka.
Początkowo to buty swoje nosił, bo dużą stopę miał, nie mieli takich butów
na magazynie. I w tym czasie wybuchła wojna polsko-bolszewicka i poszedł.
Ale nie chciał tatuś opowiadać, chyba nie było to za przyjemne. Takiego
organistę uratował, bo był ranny, wziął go spod ognia. Jak się rozpędzili, to
dali popalić bolszewikom, popędzili ich aż do Kijowa. Trzy belki miał. Był w
wojsku razem z Piotrem Zwolskim, z Koprzywnicy, to był jego kolega, w
jednej „czwórce” chodzili.”
ze wspomnień Tadeusz Jasińskiego, Koprzywnica 2017 r.

15. PLANSZA nr 7
Szkoła w Koprzywnicy w II Rzeczypospolitej Polskiej
Pliki:
Opis:
Szkolne Kółko P.C.K. w Koprzywnicy, ok. 1937 r., na zdjęciu m.in. Stanisława
Jasińska i Kazimiera Lipińska oraz nauczycielka Maria Dobija

16. Opis:
Wpis nauczycielki Marii Dobii do pamiętnika Kazimiery Lipińskiej
(Drzałowskiej) z maja 1938 r.
Cytaty:
„Gdy w 1935 r. zmarł Józef Piłsudski, to wierszyki mówiliśmy:
„Marszałku, to nieprawda, że Ciebie już nie ma,
To nieprawda, że leżysz już w grobie,
Choć cała ziemia polska w żałobie.
To nieprawda, ze serce Twe nie bije,
W naszych sercach ty na zawsze żyjesz,
Ukochany Wodzu nieśmiertelny.”
To ja mówiłam ten wierszyk w szkole, na akademii, bo byłam zdolna, miałam
dobrą pamięć, byłam w 1 klasie wtedy, miałam siedem lat. Mieliśmy żałobę,
nosiliśmy takie czarne paski, dzieci i nauczyciele. Nie miałam bucików i moja
mama sprzedała Żydowi poduszkę piór i kupiła mi buciki, żebym mogła
wystąpić. A poszewkę wypchała sianem i spałyśmy na tym sianie.”
„Marszałek Śmigły Rydz, nasz drogi, dzielny Wódz!
Gdy każe, pójdziem z nim na wojnę tuż.
Nikt nam nie zrobi nic, nikt nam nie ruszy nic
Bo z nami Śmigły, Śmigły, Śmigły Rydz!
Marszalku prowadź nas, zwyciężać naucz nas,
Bo tylko jeden ty buławę masz.
Wilno zdobyłeś nam, W Kijowie byłeś sam,
Więc prowadź nas do bramy bram.”

17. W szkole Pan Sadowski nas tej piosenki uczył, jak byłam w 4 klasie (1938
rok).”
ze wspomnień Kazimiery Modras, Koprzywnica 2017 r.
„Pamiętam, że w szkole, w każdej klasie wisiały portrety Józefa Piłsudskiego
i Ignacego Mościckiego. Po śmierci Piłsudskiego jego portret zastąpiono
wizerunkiem Edwarda Rydza-Śmigłego. Oprócz nich wisiały też inne obrazy –
Cud nad Wisłą, Branka, Bitwa pod Grunwaldem. Co się z tymi portretami
stało podczas II wojny światowej? Nie wiem... ale przypuszczam, że
nauczyciel ukrył je przed Niemcami na strychu szkoły. Może nadal tam
są...?”
ze wspomnień Jana Ordona, Koprzywnica 2017 r.
„Szkół powszechnych na terytorium parafii [Koprzywnica] czynnych jest
ośm. W Koprzywnicy, w Gnieszowicach z oddziałem w Trzykosach, w
Niedźwicach z oddziałem w Zbigniewicach, w Sośniczanach, w Błoniu, w
Łukowcu, w Krzcinie, w Przewłoce.
źródło: Kopia protokołu wizyty pasterskiej odbytej w parafii Koprzywnickiej
przez JE.X Biskupa Pawła Kubickiego Sufragana diecezji Sandomierskiej w
dniach: 29, 30 i 31 sierpnia 1931 roku, Archiwum Diecezjalne Sandomierz,
Akta Parafii Koprzywnica św. Floriana.

18. PLANSZA nr 8
Pamiętnik Turysty-Patrioty, 1934 r.
Pliki:
Opis:
Henryk Gorycki jako dziewiętnastolatek w 1934 roku wyruszył w ponad
miesięczną pieszą podróż krajoznawczą „celem poznania Polski”. Odwiedził
m.in. Chmielnik, Jędrzejów, Częstochowę, Michałkowice, Katowice itp. W
każdej miejscowości dostawał pieczątkę Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej i
wpis w pamiętniku, jako dowód, że odwiedził to miejsce.

19. Opis:
Wpis Henryka Goryckiego do pamiętnika przed kolejną podróżą
krajoznawczą, 20 czerwca 1934 r.

20. PLANSZA nr 9
Związek Strzelecki w Koprzywnicy, lata 30. XX w.
Pliki:
Opis:
Młodzież z koprzywnickiego „Strzelca” na obozie szkoleniowym w Kielcach w
maju 1939 r.
Opis:
Portret Józefa Piłsudskiego w pamiętniku Henryka Goryckiego z lat 30. XX

21. Opis:
Mapa Koprzywnicy z 1938 r. z zaznaczoną strzelnicą „Związku Strzeleckiego”
Cytaty:
„Strzelcami w Koprzywnicy kierował pan Chodnikiewicz. Mieszkał u
Kosińskich na poczcie. Zorganizował w Koprzywnicy strzelnicę z prawdziwego
zdarzenia, obok lasu, pełno tam było chłopaków, też tam chodziłem.
Organizowaliśmy zawody, obozy, ćwiczyliśmy strzelanie.”
ze wspomnień Józefa Starzyńskiego, Koprzywnica 2017 r.
W dniach 17-19 marca 1934 r. odbyły się w Koprzywnicy trzydniowe
uroczystości imieninowe marszałka Józefa Piłsudskiego. Ostatniego dnia,
„wieczorem o 7-ej staraniem Związku Strzeleckiego odbył się przy udziale
przeszło 300 osób uroczysty wieczór, w którym słowo wstępne wygłosił p.
Chodnikiewicz zaś życiorys Marszałka skreślił p. Hutny, nastąpiły deklamacje
strzelców, poczem chór 3 głosowy strzelecki odśpiewał szereg pieśni
legjonowych zaś zespół muzyczny wykonał kilka utworów, poczem odegrano
sztukę w 3 aktach „Nieśmiertelnemu Wodzowi Narodu w hołdzie.”
źródło: „Ziemia Sandomierska”, R. VI, 1934, 13, s. 3.

22. „W niedzielę 10 lipca b.r. [1932] odbyła się w Koprzywnicy zabawa ludowa
połączona z loterią fantową i licznemi niespodziankami, z której dochód
przeznaczony został na cele Związku Strzeleckiego (...) Do konkursu w
strzelaniu o mistrzostwo Koprzywnicy stanęło 42 zawodników przyczem I.
miejsce zajął obywatel Michalewski Sylwan osiągając 81 pkt. na 100
możliwych wice prezes Związku Strzeleckiego, (...) pozatem na wyróżnienie
zasługują wyniki: strz. Michalewski Wincenty 80 pkt. Dr Zarodziński 75 pkt.
Gach Czesław 72 pkt.”
źródło: „Ziemia Sandomierska”, R. IV, 1932, 27, s. 3-4.
„Koprzywnica Odkrywa/My” to projekt wokół lokalnej historii.
realizacja: październik-listopad 2017 r.
Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury i Sportu w Koprzywnicy
koordynacja: Pola Rożek, Kazimierz Brzeziński.
Dofinansowano ze środków Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017-
2021 w ramach programu dotacyjnego "Niepodległa".
Materiały udostępnione na licencji: Creative Commons Uznanie autorstwa – Na
tych samych warunkach 3.0 Polska (BY-SA).