1. 16 •
Van de perstribune
naar het wedstrijdveld
DEBUUT
Kim Noach (43) raakte als verslaggever voor De Limburger door het Wereld
Muziek Concours (WMC) in Kerkrade besmet met het mars- en showvirus. Na amper
een jaar saxofoonles en twee maanden choreografietraining stortte ze zich tijdens de
indoorcompetitie van Color Guard Nederland in de wereld van de cross steps, roll steps
en 8 to 5 steps. Stip op de horizon: als muzikant meedoen aan het WMC 2021.
TEKST: FRANK VERGOOSSEN – FOTO’S: FV MEDIA PRODUCTIES / ESTHER WAGEMANS - BONNEFANTENMUSEUM MAASTRICHT
Verslaggever Kim Noach raakte door hetWMC
besmet met het showvirus.

2. • 17
K
ritisch bekijkt Kim Noach het
filmpje van het optreden tijdens
de prelims op de Championships
in Eindhoven. “Hier ging ik wat te
vlug naar links”, zegt ze turend op de
smartphone. “Oh, maar hier ging het
best wel goed.” Als tenoraxofoniste van
showband Corio uit Hoensbroek neemt
ze deel aan de wintercompetitie van
Color Guard Nederland. Corio doet
het prima tijdens deze laatste kwalifi-
catieronde. Het korps plaatst zich bij
zijn debuut in het indoorcircuit met
gemak voor de finals die later op de
dag plaatsvinden. Het mag een klein
wonder heten dat de journaliste van
De Limburger volop mee kan draaien
met de groep. Een jaar geleden kon ze
nog geen sol van een re onderscheiden
en had ze nog nooit een toets van een
muziekinstrument ingedrukt. Om nog
maar te zwijgen van musicerend lo-
pen op een choreografie. “Kim is een
wonderbaarlijk snelle leerling”, merkt
dirigent Michel Smeets op. In de finale
doet Corio er nog een schepje bovenop
en eindigt in de A Class knap op een
tweede plaats. “Ik wilde er vooral van
genieten”, vertelt Kim na afloop. “Dat
is zeker gelukt. Vlak voor de opkomst,
toen tambour-maître Ron Arents het
korps in gelid zette, kwam er wel een
stoot adrenaline en zenuwen naar boven
bubbelen. Maar toen we klaarstonden
op het veld, de speaker ons aankondigde
en de show begon, probeerde ik op mo-
menten dat dat kon te genieten.” Vooral
het begin van de show is kicken, vindt
Kim. Het orkest loopt dan een paar
stappen achteruit en draait zich lang-
zaam om naar het publiek. “Op die ene
tel sta ik dan even helemaal ‘in’ de mu-
ziek. Het geluid valt als een warme jas
om je heen. Daar krijg ik telkens weer
kippenvel van. Prachtig.”
CULTUUR
Als verslaggever van De Limburger is
Kim Noach niet onbekend met de ama-
teurmuziekwereld. Ze schreef regelmatig
over regionale cultuur voor de regio
Zuid-Limburg waar veel hafabra-ver-
enigingen actief zijn. Sinds 2009 maakt
ze deel uit van het verslaggeversteam
dat voor de krant het WMC volgt. “Bij
mijn debuut als WMC-verslaggever ben
Kim Noach wil
in 2021 hetWMC
vanaf het
veld beleven.

3. 18 •
ik met collega Marcel de Veen in het
Rodastadion gestationeerd bij de mars-
en showwedstrijden. Deze discipline
biedt meer visueel spektakel en is daar-
door goed in levendige sfeerverslagen te
vangen. Met de vele buitenlandse deel-
nemers die overal in de regio verbleven,
zijn er veel mooie menselijke verhalen
weg te slepen.”
Vanaf het eerste moment voelde ze zich
op de perstribune van het Rodastadion
in haar element. Ze zat er regelmatig te
swingen op haar stoel. Genietend van de
muzikale en artistieke prestaties op het
veld. “De shows, de marsen, de marspa-
rades, de amateurkorpsen die professio-
nele ‘producten’ wegzetten en duizenden
mensen op de stoelen kregen met hun
muziek. Het bezorgde me dik kippenvel
op de armen en een waaaaauw-gevoel.
Ik had onmiddellijk groot respect en
bewondering voor de ongetwijfeld vele
uren die de muzikanten hierin gestopt
hadden.” Het geeft blijk van doorzet-
tingsvermogen en talent.”
INVALSHOEK
Toch duurde het nog een aantal WMC’s
voordat de vonk echt oversloeg en Kim
besloot om zelf actief muziek te gaan
maken. Bij het WMC in 2017 koos ze
voor een reportage als invalshoek om
bij de uitgang van het stadion te gaan
staan waar de korpsen na hun optreden
alle emoties de vrije loop laten. Ze zag
van nabij hoe bij de muzikanten na
maanden, soms wel een jaar intensief
trainen en repeteren een bom aan emo-
ties vrijkomt. Kim: “Dat is kippenvel
van kop tot teen, zelfs voor mij als bui-
tenstaander. Er wordt gehuild, gejuicht,
oerkreten geslaakt, gesprongen, gedanst,
geknuffeld. Zelfs de meest stoere kerels
staan te janken als kleine kinderen. Die
pure, rauwe emoties die daar bij die
uitgang van het Rodastadion ongefilterd
naar buiten komen, dat is precies waar
muziek maken om draait. Muziek heeft
een rechtstreekse ingang naar je hart,
naar de kern van je gevoel. Op die plek
zijn geen woorden nodig.”
Na die reportage stond het voor Kim
Kim Noach aan het werk als verslag-
gever van De Limburger tijdens een
interview met tattoo-artiest Henk
Schiffmacher.
Dat is
kippenvel
van kop tot
teen, zelfs
voor mij als
buitenstaander.

4. • 19
vast: daar wilde ze ook staan! Op dat
grasveld van het stadion. Meemaken
en voelen hoe het is om daar als muzi-
kant op te treden. Kort na het WMC
kwam op Facebook een oproepje van
showband Corio voorbij. Het korps
organiseerde een open dag waarbij ook
mensen zonder enige muzikale ervaring
welkom waren. “Hoppa”, dacht Kim.
“Een showband die de marsparade doet
op het WMC - de leukste discipline
- en ook nog uit mijn ‘achtertuin’, in
Hoensbroek dicht bij mijn woonplaats
Heerlen.” Ze vertelde collega’s over haar
plannen. “Doen”, adviseerden ze haar.
Ze hakte de knoop door en besloot om
vanuit de tegenovergestelde richting
dan ze als journalist gewend was, kennis
te maken met de mars- en showwereld.
Niet langer alleen vanaf de zijlijn toe-
kijken, maar ook het gevoel beleven om
er middenin te staan. Ze viel voor de
stoere en veelzijdige tenorsax en ging
op les. Zonder enige voorkennis en met
nul ervaring gooide ze zich zelf voor de
leeuwen. Vanwege vakantie kon ze pas
twee maanden voor de eerste contest in
Wijchen starten met de voorbereidin-
gen op de show. In amper acht weken
moesten muziek en choreografie erin
gestampt worden. Als rookie stond ze
in Wijchen aan de start. “De eerlijkheid
gebiedt te zeggen dat ik wel de nodige
stress ervaren heb. Als perfectionist
neem ik geen genoegen met ‘goed’. Ik
heb me mezelf wel echt gepusht om
in ieder geval de choreografie foutloos
te kunnen volbrengen.” Ook voor de
overige leden van Corio was het een
avontuur. De Hoensbroekse showband
nam voor de eerste keer deel aan indoor
winds. “Dat vond ik als ‘groentje’ wel
prettig omdat we daardoor allemaal in
hetzelfde ‘schuitje’ zaten en niemand
goed kon inschatten wat er ging
gebeuren.”
SNELKOOKPAN
Kim kijkt met een voldaan en blij ge-
voel terug op haar muzikale debuut.
Dat Corio in de finale als tweede ein-
digde, was buiten ieders verwachting.
Ook voor haar persoonlijk was het een
heftige maar zeer leerzame periode.
“Indoor Winds was een fantastische
snelkookpan met een leercurve die als
een komeet omhoog schoot. Aange-
zien ik zoiets nog nooit eerder in mijn
leven gedaan heb, was het erg pittig.
Je moet je niet vergissen hoeveel in-
formatie je als nieuweling op je af ziet
komen. Choreografische terminologie
die je duizelt omdat je in eerste instan-
tie geen idee hebt wat ermee bedoeld
wordt. Niet alleen je eigen passen goed
afleggen, maar ook zorgen dat je me-
demuzikanten niet in de weg loopt.
Ik ben geweldig begeleid door onze
choreografie-instructeur Lee Geurts
die me soms letterlijk meesleepte over
het veld. Dan komt daar ook nog eens
zélf muziek maken bij. Als je net een
klein jaar saxofoon speelt is dat niet
vanzelfsprekend. Je moet nog nadenken
over grepen, noten, ritmes. Ik kreeg een
partituur die noten bevatte, die ik in
mijn muzieklessen nog niet behandeld
had. Mijn saxofoondocent Ron Dae-
lemans zei: ‘Kim, dit stuk speel je als
je minimaal twee jaar ervaring hebt’.
Ook op muzikaal gebied was het dus
een stoomcursus voor mij. Mijn brein
ontplofte als ik én mijn targets op het
veld moest halen én alle muziek uit het
hoofd moest spelen. Ik heb eens te meer
respect voor de ‘collega’s’ uit de mars-
en showwereld. Dat is echt lastig. Maar
ik hou van lastig en uitdagingen.”
GELUKKIG
Ook de essentie van het samen muziek
maken in verenigingsverband beleefde
ze door haar avontuur met Corio nu
aan den lijve. De taferelen die aan de
poort van het Rodastadion zo’n diepe
indruk op haar hadden gemaakt, maak-
te ze nu zelf van binnenuit mee. “Wat
ik nu ervaren heb, is dat mensen die in
een korps spelen, vaak gepassioneerde
muzikanten zijn die voor hun club
gaan en hun tijd graag investeren in de
vereniging. De onderliggende saamho-
righeid en sociale contacten bij clubs is
vaak smeerolie. De saamhorigheid bij
het samen muziek maken met andere
mensen die ook passie voor muziek
hebben, dat is echt kippenvel. Je voelt
je als het ware ín muziek staan. Muziek
heeft een rechtstreekse ingang in je
emotie, dat is zo mooi, dat kun je niet
in woorden omschrijven. Ik word er
gewoon erg gelukkig van.” •
Indoor Winds
was een
fantastische
snelkookpan
met een
leercurve die
als een komeet
omhoog
schoot.