2. Ik draai me om, en kijk in ogen, die ik totaal niet
verwacht. Ik sta vlak voor de ogen, en haastig ga ik
een paar stappen achteruit. Maar dat was een
verkeerde beslissing. Ik voel dat opeens de grond
onder mijn voet verdwijnt. Ik slaak een gilletje, en
probeer evenwicht te vinden met mijn andere voet.

3. Even val ik achterover, maar dan grijpt een hand
mijn arm, en sluit zich om mijn arm. De hand trekt
mijn arm en ik terug. Ik kom vlak voor hem neer, en
zucht. “Bedankt,” fluister ik. “Geen dank,” glimlacht
hij. Even smelt ik voor die lach, maar dan herinner ik
de ernst van deze situatie.

4. “Wat doe jij hier?” vraag ik agressief. Ik sla mijn
armen over elkaar en kijk hem aan. “Nou, nou, kan
het aardiger?” vraagt hij boos. “Nee, ik wil eerst
weten wat je hier doet, voordat je jezelf gaat
voorstellen!” zeg ik toonloos. Hij fronst even met zijn
wenkbrauwen. “Ik ben hier om redenen die ik niet
kan uitleggen. En jij? Wat doe jij hier, dan?” zegt hij.

5. “Gaat je niets aan,” zeg ik pissig. Ik draai me om en
wil weg lopen, als ik voetstappen hoor. Achter me
voel ik de jongen verstijven. Vlug draai ik me om, en
de jongen komt op me af lopen. “kom mee, snel
wegwezen hier,” fluistert hij en hij rent weg, mij met
zich meesleurend.

6. Op een gegeven moment is hij verdwenen. “Waar
ben je?” fluistert ze. Dan voelt ze een hand om de
hare omklemmen en haar omlaag trekken. Ze slaakt
weer een gilletje, en ze voelt een hand op haar mond.
“Stil, anders horen ze je,” fluistert de jongen in haar
oor. Ze ontspant even, en voelt dan dat de jongen
wel heel erg dicht bij haar zit.

7. “Kom maar, volgens mij zijn ze weg,” fluistert de
jongen na een flink aantal minuten. Ik wil overeind
komen, maar hij houdt haar tegen. “Wacht, ik ga
even kijken of ze echt weg zijn,” fluistert hij en hij
glipt weg achter de boom. Ik wil hem achterna
gaan, maar iets weerhoudt mij ervan.

8. Een of twee minuten wacht ik, en dan is de jongen
terug. Hij haalt diep adem. “Ik heb niemand gezien.
Dus het lijkt me veilig,” zegt hij. “Mag ik nu weten
wie je bent?” vraag ik. “Tuurlijk, als jij je naam ook
zegt. Kom op, weg van deze heuvel,” zegt hij en hij
trekt me mee naar beneden.

9. “Mijn naam is Matthew, en die van jou?” vraagt hij
als we beneden staan. “Luna,” mompel ik. Plotseling
voel ik me verlegen. Matthew die mij van een
vreselijke val heeft kunnen behoeden en daarna me
meesleurde van de heuvel af. “Heb je geen
achternaam?” vraag ik nieuwsgierig. “Nee, gewoon
Matthew,” zegt hij na een lichte aarzeling.

10. “Wat is er? Durf je je achternaam niet te zeggen? Ben
je een crimineel?” lacht Luna. “Ik ben geen crimineel
hoor, maar ik vind dat een achternaam niet
belangrijk is,” zegt hij lachend. “Goed, als jij die van
jou niet zegt, dan zeg ik die van mij ook niet,” zeg ik
boos.

11. “Daar hoef je niet boos van te worden. Ik was
helemaal niet van plan om dat te vragen,” zegt
Matthew nonchalant. “Maar zullen we hier weg
gaan, ik denk dat hier elk uur een bewaker komt,”
zegt Matthew en hij kijkt mij vragend aan. “Hoe
weet je dat zo zeker?” vraag ik.

12. “Het is een vermoeden dat aansluit op die
voetstappen, niet?” zegt Matthew, nadat hij nog eens
om zich heen gekeken heeft. “Waar woon je?” vraag
ik nieuwsgierig. “Dat is niet belangrijk. Kom
op, niemand in de buurt dus we kunnen weg gaan,”
zegt hij na een tijdje.

13. “Je moet uit NortonCity komen, aangezien ik je al
eens gezien heb, op school,” speculeer ik. Hij haalt
zijn schouders op, en loopt door. Boos blijf ik staan.
“Mag ik niet weten wie je bent, of ben je maar een
verschijning?” zeg ik boos. “Luister, Luna, het doet
er niet toe wie ik ben,” zegt Matthew als hij ook stopt
en zich omdraait naar mij.

14. “Voor mij doet het er wel toe,” antwoord ik boos, “Je
hebt mijn leven gered, twee keer zelfs, dan wil ik wel
graag weten wie mijn held is.” Hij zucht, en draait
zich om en loopt verder. “Hé!” roep ik, en ik ren
achter hem aan. Als ik hem ingehaald heb, pak ik
zijn schouder vast en draai hem om. “Wil je me dan
wel vertellen waarom je het niet vertelt?” vraag ik
hoopvol.

15. “Omdat ik iemand ben, waarvan je het totaal niet
verwacht. Daarom vertel ik het niet,” zegt Matthew.
Dan kijkt hij diep in mijn ogen, en mijn adem stokt.
“En ik denk dat jij ook niet wilt vertellen wie jij
bent, niet?” vraagt hij, terwijl zijn ogen in die van mij
boren. Ik schud mijn hoofd en blijf Matthew aan
kijken.

16. “Je wilt mij dus wel vertellen wie je bent?” vraagt hij
verbaasd. “Als ik vertel wie ik ben en alles, vertel jij
dan ook alles?” vraag ik hoopvol. Hij schudt zijn
hoofd, “Zo gemakkelijk gaat dat niet,” lacht hij.
Teleurgesteld laat ik mijn schouders hangen, en
Matthew moet nog harder lachen. “O, nee,” zegt hij
opeens.

17. “Wat?” vraag ik verbaasd, nadat ik de grijns van
mijn gezicht heb geveegd. “Heb je al enig idee hoe
laat het is?” vraagt hij geschokt. “Nee,” antwoord ik
en ik kijk op mijn klokje. ’23:47’ geeft die aan.
“O, shit,” vloek ik. Ik begin te rennen maar Matthew
houdt me tegen. “Wat ga je doen?” vraagt hij
verbaasd.

18. “Naar huis! Wat dacht jij, dan?” vraag ik. “Nou, de
meeste mensen nemen normaal afscheid, vooral
mensen die net door iemand gered is,” zegt hij, met
een glimlach op zijn gezicht. Ik word boos, mijn
handen trillen. “Wat denk je wel!? Weet je niet hoe
diep ik in de puree zit?” sis ik. “Dat geldt ook voor
mij hoor,” zegt hij droogjes.

19. “Maar ik kan wel een smoesje verzinnen, dus zo erg
is dat weer niet,” zegt hij. “Nou, dat geldt niet bij mij
thuis. Ik heb het al bij mijn ouders verbruid door te
moeten nablijven,” zeg ik. “Ik kan je helpen, om
langs je ouders te komen. Maar wel met een simpel
leugentje. Akkoord?” vraagt hij. Ik knik, en zucht.
“Als het zo nodig moet,” zeg ik.

20. “Ga gewoon naar huis, en als je ouders er naar
vragen, zeg dat je de hele avond bij iemand huiswerk
hebt zitten maken,” zegt hij na een tijdje. “Ja, goed
bedacht, maar als ik huiswerk heb zitten
maken, waar zijn mijn spullen dan?” vraag ik. “Nog
steeds bij mij?” vraagt hij aarzelend. “Oké, maar wat
als ze me niet geloven?” vraag ik.

21. “Dan zeg je maar, dat ze mij moet bellen, dan bewijs
ik dat!” zegt Matthew, met een twinkeling in zijn
ogen. “Dan moet ik je achternaam toch hebben als ik
je telefoonnummer wil opzoeken,” zeg ik.
Even twijfelt hij, maar dan antwoordt hij toch.
“Alours,” fluistert hij, en dan loopt hij weg.
Verbijsterd blijf ik staan, met een gevoel dat ik niet
kan plaatsen.