2. UN CONTO FEITO POLOS
ALUMNOS E ALUMNAS
DE 6º A
DO CEIP AGRO DO MUÍÑO
3. Un neno chamado Adrián
estaba xogando no parque
un día de verán. De súpeto
oíu un ruído tras as árbores
pero non lle deu
importancia e seguiu
xogando, pero despois dun
anaco volveu a oir o ruído e
foi a ver que era, o neno foi
e non viu a ninguén pero
cando ía outra vez a xogar
un home colleuno e tapoulle
a boca e foi a agocharse tras
unhas árbores, ninguén se
enterou.
4. O home púxolle un pano con
cloroformo diante de boca e
Adrián durmiuse, arrastrouno
a unha pequena casiña branca
que había preto do parque e
levouno ao ático, deitouno
nunha cama e agardou a que se
despertase.
Adrián despertouse axitado e
con moito medo, ao ver ao seu
raptor pegou un brinco, correu
cara a porta, pero estaba
pechada, desesperado sentouse
na cama.
-Tranquilo Adrián - díxolle o
home - Supoño que saberás que
a noite do Samaín e mañá,
respecto a iso, quero que me
axudes nunha cousa.
5. -Antes de nada, quero que saibas que non che raptei,
que che salvei do Demo das Estacións. Por iso antes
era verán e agora outono.
E Adrián dixo:
-Entón existen os seres máxicos?
-Si, eu descubrino cando atopei unha fada.
-Sí que chachi! É como son? – preguntou abraiado o
neno.
-Son pequenas moi bonitiñas e teñen uns nomes moi
longos. Pero agora vou dicirche no que me tés que
axudar.
- Antes de nada, quero que saibas que non che raptei, que che salvei
do Demo das Estacións. Por iso antes era verán e agora outono.
E Adrián dixo:
- Entón existen os seres máxicos?
- Si, eu descubrino cando atopei unha fada.
- Sí que chachi! É como son? – preguntou abraiado o neno.
- Son pequenas moi bonitiñas e teñen uns nomes moi longos.
Pero agora vou dicirche no que me tés que axudar.
6. Tés que atopar ao Demo
das Estacións e dicirlle
que non cambie de
estación que deixe o
outono para que os
nenos celebren a noite
do Samaín ou o verán así
os nenos non terán que
ir ao colexio e estarán
moi ledos. Toma, unha
fada que encontrei
deume unha vasoira que
non a quería utilizar,
para ir máis rápido.
7. Adrián colleu a
vasoira e foi en
busca do Demo das
Estacions. Estivo
todo o día buscando
o Demo, entón
cando anoiteceu foi
onda o home e
díxolle:
-Aínda non atopei ó
Demo das Estacións.
-Non pasa nada,
mañá segues coa
búsqueda.
Entón mentres
Adrián voltaba a súa
casa deuse conta de
que era inverno.
8. E a súa nai preguntoulle:
-Onde estabas?
-Estaba xogando no parque como xa che dixen (dixo o neno disimulando)
-Xa, pero eu díxenche que como moi tarde, tiñas que vir ás oito, e xa son as nove e media.
O neno foi cear e víu o xornal enriba da mesa da cociña, e leu o titular; Especie nova: Demo das
Estacións.
Ao lado do titular había unha foto do home que salvara a Adrián, pero pensou e leeu a letriña que
había debaixo da foto e enterouse de que o home era o Demo das Estacións.
Ao día seguinte foi á casa do home e chamou á porta, non estaba, pero deixoulle unha carta
debaixo do felpudo.
9. -Mentíchesme! Eres ti o Demo das Estacións, agora, xa non
confiarei en ti. Quero que non cambies as estacións que as deixes
así tal e como están, así iremos ao colexio e aprenderemos moito
e conmemoraremos todas as festas: a Paz, o Samain, Fin de curso
e tamén o Entroido.
10. Entón Adrián foise á casa. Cando o Demo chegou veu a carta e
enfadouse moito. Cando caeu a noite Adrián foise a durmir, e
encanto se meteu na cama empezaron a pasar cousas raras: as
portas batían, a lámpada fundiuse, a ventá abriuse e as follas
dunha árbore cercana entraron no cuarto. No ceo viuse a
sombra do Demo das Estacións ríndose as gargalladas. Adrián
tapouse coas sabas e intentou dumir.
11. Despois dun anaco volveu a mirar pero non viu a ninguén. De repente oíu un
ruido moi nestraño na planta baixa. Colleu un bate de beisbol, puxo preto
da súa cama no roupeiro, o casco da moto do seu pai , os seus guantes e
unha lanterna. Adrián acendeu a súa lanterna e atreveuse a baixar.
Buscou na cociña, no baño, no salón; en tódalas partes pero non o atopou.
Decatouse que lle faltaba buscalo no cuarto dos seus pais. Abriu a porta
pero no viu a ninguén.
-Mamá, papá, onde estades? - preguntou preocupado Adrián.
12. Moi axitado empezou a buscar aos seus pais, cando viu unha
sombra na parede da cociña, entrou e viu a un home con moitos
rabos longos e enormes dentes. O home era o Demo das
Estacións que estaba decindo unhas palabras moi raras, Adrián
deulle co seu bate na cabeza e de repente apareceu o home que
o raptou no chán e os seus pais na cama durmindo.
13. Aaaaa! – gritou moi axitado o neno – o Demo das Estacións quere
matarme!
Adrián volveu a cama e intentou durmir. Como non o conseguiu non tivo
outra idea que ir ao parque e buscar a casa branca na que o home vivía.
A porta estaba entre aberta así que o neno entrou. Oíanse ruídos moi
estraños no ático no que o home retivera a Adrián. Subiu e...
Alí estaba o home atado coa boca tapada!
- Mmmmmm! – murmurou o home como poido.
Adrián destapoulle a boca.
- O Demo das Estacións entrou e capturoume! – gritou o home.
14. - Si – respondeu Adrián
- Pois aquel mesmo día saín a pasear, cando de repente mirei ao meu carón e o
Demo das Estacións estabate buscando, e eu fun detrás do Demo, pilloumme e
atoume no meu ático.
O Demo preguntoume onde vivías pero eu non lle respondín. E coa súa maxia
transformouse en min. Ao día seguinte leu a carta e enfadouse, foi onda min ao
ático e preguntoumo outra vez, eu díxenlle que o único que sabía era que ti
xogabas no parque. Seguramente o Demo lle preguntaría a outros nenos o mesmo
e posiblemente o Demo das Estacións espertou fai pouco.
- Como podo vencelo?
- Podes vencelo coa seguinte maxia:
15. - Nun pote grande metes auga (mais
ou menos un litro), unha folla de
palmeira picada e veleno dunha
serpe de Brasil.
- Como vou a conseguir veleno dunha
serpe de Brasil? - preguntou o neno
axiña .
- Moi sinxelo - dixo o home – Só tes
que subirte a túa vasoira e voar ata
Brasil, se queres podo ir contigo.
- Xenial, pero temos que ir pola noite
para que os meus pais non se
enteren.
- Se che parece ben, saímos mañá
pola noite.
- Moi ben vémonos aquí na túa casa.
Ó día seguinte pola noite Adrián foi á
casa do home pero non o atopou.
Cando xa buscara por toda á casa
pensou que ao mellor xa marchara.
16. - Nun pote grande metes auga (mais ou menos un litro), unha folla de palmeira
picada e veleno dunha serpe de Brasil.
- Como vou a conseguir veleno dunha serpe de Brasil? - preguntou o neno axiña .
- Moi sinxelo - dixo o home – Só tes que subirte a túa vasoira e voar ata Brasil, se
queres podo ir contigo.
- Xenial, pero temos que ir pola noite para que os meus pais non se enteren.
- Se che parece ben, saímos mañá pola noite.
- Moi ben vémonos aquí na túa casa.
Ó día seguinte pola noite Adrián foi á casa do home pero non o atopou.
Cando xa buscara por toda á casa pensou que ao mellor xa marchara.
17. Pero de súpeto apareceu o home, que esperaba, correndo e brincando
polo lugar onde quedaran. Atopouno e díxolle que lle estaba
perseguindo o Demo das Estacións e que por iso non puidera acudir á
hora que quedaran.
- O Demo das Estacións rouboume a vasoira. Non terás dúas vasoiras
por ahí?
- Pois vou mirar ...
Pero cando Adrián volveu coa vasoira o home dasapareceu.
18. O home non marchara, estivo buscando unha vasoira no roupeiro, debaixo da cama, debaixo do
televisor, pero non atopou nada.
Adrián pensando que marchara mirou pola ventá pero non viu a ninguén entón colleu: Un abrigo,
un gorro de lá moi quentiño, unha bufanda e foi buscar o home.
O home que estaba buscando a vasoira oíu un portazo mirou pola ventá e viu a Adrián
marchando. E foi detrás del.
- Adrián, Adrián porque marchas?
- Pensei que che raptara o Demo das estacións.
- Non, estaba buscando unha vasoira, pero non atopei ningunha.
- Xa, porque as vasoiras xa as teño eu.
- E logo marchamos xa a Brasil?
- Si, toma a túa.
Colleron as vasoiras, montaron nelas e marcharon para Brasil.
19. Xa estamos en Brasil!, pero é o día do Entroido!
Baixaron a mirar, despois dun anaco lembráranse da misión e foron á selva.
Baixaron a mirar e buscaron a pitón. Atoparon unha pero non sabían como
collela, podía axfisiar a alguen e foron a buscar axuda, miraron en tendas, pisos,
casas, praias... pero non encontraron a ninguén. Despois dun anaco un neno
achegouse e díxolle:
- Ola
- Ola! Como te chamas? – dixo Adrián entusiasmado.
- Chamome Pedro - dixo contento.
- Eu Adrián – dixo animado – ti poderías axudarnos a coller unha pitón? – dixo
con curiosidade.
- Si, porque non – dixo Pedro.
20. - Adrián ven! Temos que comprar: unha rede, un vaso de plástico
e papel transparente.
Agora collemos a rede e a botamos enriba da pitón, collemos a
cabeza da pitón e poñémoslle o vaso preto da boca, para estraer
o veleno.
- 1 minuto ou 2 minutos xa esta !!! grazas Pedro.
- Mira aí xa temos unha palmeira, para coller as follas. Pedro
tráeme esa escaleira, por favor.
Pedro foi pola escaleira e Adrián subeu á palmeira e colleu as
follas.
21. Pedro estaba aguantando da escaleira cando viu un bicho moi bonito e un pouco
raro, porque parecía un can, logo parecía un coello, voando no ceo. Pedro soltou
a escaleira e seguiu o bicho, este corría moito e Pedro detrás del, cando o bicho
parou, Pedro estaba nunha cidade moi rara, “ unha cidade máxica”, porque está
chea de esos bichos raros, e as casas cambian, eran altas, azuis, logo baixas e
vermellas. Pedro esqueciu todas as cousas que facía con Adrián, Adrián caeuse
da escaleira, non dixo nada e foise correndo a buscar a Pedro. Buscou por todos
os lados e berrou por todos os lados:
- Pedroooo, onde estás?
- Pedro, escoitasme?
Pero ninguén lle contestou. Pedro espertou, dicindo:
- Uuf! Era un soño, que susto, Adrián.
Pedro buscou por Adrián e o home, e atopounnos preparando as vasoiras para o
viaxe de volta. O home e Adrián marcharon, e nunha bolsa levaban todo o que
necesitaban para a pócema.