ΔΟΚΙΜΗ

1. OI ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

2. To λιοντάρι της Νεμέας
Ο Λέων είχε πολύ σκληρό δέρμα, το οποίο δεν μπορούσε να τρυπηθεί από
όπλο. Η Ηρακλής χρησιμοποίησε στην αρχή το τόξο και το σπαθί του, χωρίς
αποτέλεσμα. Τελικά πάλεψε ο ίδιος με γυμνά χέρια με το θηρίο και το
έπνιξε. Στη συνέχεια προσπάθησε να το γδάρει, αλλά και αυτό στάθηκε
αδύνατο. Η Θεά Αθηνά του συνέστησε να χρησιμοποιήσει τα δόντια του
ίδιου του ζώου, όπως και έκανε ο Ηρακλής, καταφέρνοντας τελικά να του
πάρει το δέρμα.

3. Η Λερναία Ύδρα
Η Λερναία Ύδρα είναι μυθικό όν με επτά ή
εννέα κεφάλια, το οποίο σκότωσε ο
Ηρακλής στον δεύτερο από τους δώδεκα
άθλους του. Καρπός της Έχιδνας και του
Τυφώνα, η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη.
Δρούσε στην περιοχή Λέρνη - βαλτότοπος
που βρίσκεται νότια του Άργους - απ'όπου
πήρε και το όνομά της. Το άντρο της
βρισκόταν στους πρόποδες του όρους
Ποντίνου, κοντά στην Πηγή της Αμυμώνης.
Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής
έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο
καίγοντάς το με φωτιά κατάφερε να
σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό
το κατάφερε με την βοήθεια του ανιψιού του
Ιολάου. Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και
το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το
έθαψε στη γη για να μην ξαναζωντανέψει.
Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη
του δηλητηριώδη

4. To ελάφι της Κερύνειας
H Κερυνίτιδα Έλαφος είναι μυθικό πλάσμα που
συναντάται σε διάφορους
θρύλους της αρχαίας Ελλάδας, με γνωστότερο
αυτόν της παγίδευσής της από τον Ηρακλή.
Σχετίζεται με την Άρτεμη, η οποία ήταν η
προστάτιδα θεά του.
Σύμφωνα με το μύθο, όταν η Άρτεμις ήταν ακόμη
μικρή, είδε στο θεσσαλικό κάμπο πέντε ελαφίνες
να βόσκουν. Θαμπωμένη από την ομορφιά τους,
έπιασε τις τέσσερις και τις έζεψε στο άρμα της. Η
πέμπτη, όμως, που είχε χρυσά κέρατα και έτρεχε
πολύ γρήγορα, κατάφερε να ξεφύγει.
Κατευθύνθηκε προς το νότο και μετά από μέρες,
αφού πέρασε στην Πελοπόννησο, βεβαιώθηκε ότι
ξέφυγε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο
Κερύνειο Όρος, στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και
Αχαΐας. Τότε η Άρτεμις, θαυμάζοντας τον
ελεύθερο και ατίθασο χαρακτήρα της, έθεσε το
ζώο υπό την προστασία της.

5. Ο Ερυμάνθιος Κάπρος
Στον Ερύμανθο είχε χαρίσει η Θεά Άρτεμις έναν τεράστιο αγριόχοιρο. Από εκεί
εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδος και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο,
όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους
χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Αυτό το αγρίμι ενοχλούσε
ακόμη και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν
κατέβαινε για τροφή (βελάνι) στο δάσος της Φολόης και για νερό στο φαράγγι.
Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να πιάσει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο
Άργος, βέβαιος ότι ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να το πιάσει. Ο ήρωας όμως, προτού
βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο του Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για
το άγριο ζώο.

6. ΟΙ στάβλοι του Αυγεία
• Η Κόπρος του Αυγεία ήταν η
κοπριά που είχε συγκεντρωθεί
στους τεράστιους στάβλους του
βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τα
3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν
καθαρισθεί επί πολλά
(αναφέρεται και 30) χρόνια. Το
καθάρισμα αυτών των στάβλων
από όλη την κοπριά μέσα σε μία
μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος
άθλος του Ηρακλή.

7. Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες
Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, δηλαδή τα «πουλιά
της Στυμφαλίας», ήταν ανθρωποφάγα πουλιά
με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των
οποίων η εξόντωση ήταν ο έκτος
άθλος του Ηρακλή.
Οι Στυμφαλίδες όρνιθες διώχθηκαν από τους
λύκους διά μιας χαράδρας κοντά στον
Ορχομενό της Αρκαδίας και είχαν καταφύγει
στη λίμνη Στυμφαλία της ορεινής Κορινθίας,
συνιστώντας απειλή για τους ανθρώπους, τα
κοπάδια και τις σοδειές. Ο Ηρακλής δεν
γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την
πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά
Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό
σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου,
τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα
δίπλα στη λίμνη. Με τον τρόπο αυτό τα
πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο
Ηρακλής τα εξολόθρευσε με τα βέλη του.

8. Ο ταύρος της Κρήτης
Ο Ηρακλής αιχμαλώτισε τον ταύρο για χάρη
του έβδομου άθλου του. Ο Ευρυσθέας,
μάλιστα, θέλοντας να δυσκολέψει
περισσότερο την αποστολή του Ηρακλή,
διέταξε να του φέρει τον ταύρο ζωντανό.
Έτσι ο ήρωας αναχώρησε για την Κρήτη. Ο
Μίνωας δέχθηκε να του δώσει τον ταύρο, με
την προϋπόθεση ότι θα κατάφερνε πρώτα να
τον δαμάσει. Ο Ηρακλής αιχμαλώτισε τον
ταύρο χρησιμοποιώντας ένα δίχτυ, τον
κουβάλησε στους ώμους του και τον πήγε
στις Μυκήνες, όπου και τον παρέδωσε στον
Ευρυσθέα. Εκείνος τον ελευθέρωσε και τότε
ο ταύρος, διασχίζοντας την Πελοπόννησο,
έφτασε στο Μαραθώνα της Αττικής, όπου
συνέχισε να προξενεί καταστροφές.

9. Τα άλογα του Διομήδη
Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή τον αιχμαλωτισμό των όντων. Ο Ηρακλής,
παίρνοντας μαζί του ορισμένους συντρόφους του ξεκίνησε για τη Θράκη, όπου και
κατόρθωσε με ευκολία να εξουδετερώσει τους υπηρέτες του Διομήδη και να
αιχμαλωτίσει τα άλογα. Στη συνέχεια ανέθεσε τη φύλαξη των ζώων στον Άβδηρο,
προκειμένου να αντιμετωπίσει το στρατό του βασιλιά. Οι σύντροφοι του Ηρακλή
αρχικά ηττήθηκαν από τον πολυάριθμο στρατό. Ο Ηρακλής όμως κατόρθωσε να
ανατρέψει το αποτέλεσμα. Σκάβοντας ένα χαντάκι μετέφερε νερό από τη θάλασσα
στην πεδιάδα, αναγκάζοντας τους στρατιώτες να τραπούν σε φυγή προκειμένου
να μην πνιγούν.

10. Η Ζώνη της Ιππολύτης
• η κόρη του Ευρυσθέα, η Αδμήτη,
ζήτησε να της φέρει τη
ζώνη της Ιππολύτης, της βασίλισσας
των Αμαζόνων, κι ο Ευρυσθέας
διέταξε τον Ηρακλή να εκτελέσει την
επιθυμία της κόρης του. Ο Ηρακλής,
μετά από πολλές περιπέτειες, βρήκε
τον πολεμικό λαό των Αμαζόνων και
προσπάθησε να πάρει τη ζωή της
βασίλισσάς τους

11. Τα βόδια του Γηρυόνη
Τα βόδια του Γηρυόνη ήταν
στην ελληνική μυθολογία όντα
που άνηκαν στον Γηρυόνη, τον
τερατόμορφο γιο του Ποσειδώνα
. Βρίσκονταν μαζί του στη νήσο
Ερύθεια. Είναι γνωστά κυρίως
μέσω του δέκατου
άθλου του Ηρακλή, αντικείμενο
του οποίου απετέλεσε η
απαγωγή τους.
Ο Γηρυόνης είχε αναθέσει τη
φύλαξη των ζώων τους σε δύο
φύλακες, τον Ευρυτίωνα και τον
Όρθρο

12. Τα μήλα των Εσπερίδων
• Ο ενδέκατος άθλος του ήταν
η αρπαγή των
μήλων των Εσπερίδων. Οι
Εσπερίδες ήταν νύμφες που
έμεναν στον κήπο των θεών
που τις είχαν διατάξει να
φυλάνε τα χρυσά μήλα που
βρίσκονταν εκεί και που τα
είχε χαρίσει η Γη στους
γάμους του Δία και της Ήρας.

13. Ο Κέρβερος