1. Mijncom’
kritisch met een knipoog
info
het officiële magazine van SV Contact
nr. 3 jaargang 7
Pick your frontpage
Com’info
Com’info
Com’info Com’info
Web2.0 Hyves kamers internet games Utrecht
interactief crossmedia SV Contact Krakau
mediastunts televisie theater KIP column

2. Mijn Com’info
welcom’info
Welcom’info 2 Plak nu je mobiet!
Beste fans,
Een jaar uit het leven van... 3 Zoals je op de voorkant hebt kunnen zien is deze uitgave van
ons geliefde blad een hele speciale. Nadat we inmiddels wel
bekend zijn met SV Contact 2.0, doet de Com’info daar nog
Interview met Indira Reynaert 4 een schepje bovenop met een éénmalige Com’info 2.0.
Bloedrood spelletje vs. de grote boze media 6 We maken zoveel mogelijk soorten mediagebruik belachelijk
(zie de voorkant), maar brengen ook de filosofie van Web 2.0
naar voren. De Com’info heet deze keer logischerwijs dan
Theater in Utrecht 7 ook “Mijn Com’info”, je kunt artikelen ‘raten’ en er is zelfs een
‘user generated’-versie van KIP.
Een eigen huis 8 Geheel in deze stijl zijn ook de artikelen: zo schrijft Frank
over televisie op je pc; belicht Kim de mediastunts van afge-
Vetrek bij CIW 10 lopen jaar; is docente Indira Reynaert van Practicum Nieuwe
Media geïnterviewd en gaat de stelling dit keer over Hyves
en privacy. Jorik verdiepte zich deze keer bovendien in de
TV op je PC 11 kritiek vanuit de media op gewelddadige games.
Maar de Com’info zou de Com’info niet zijn als we niet tevens
Over eerstejaars en ouderejaars 12 met een knipoog naar de dingen des levens keken. Justin
ging weer eens langs bij een extravagant lid van SV Contact
om diens kamer te bekijken en Michiel schreef een verslag
The medium is the message 14 van de buitenlandse reis naar Krakau. Alsof dat nog niet ge-
noeg is schreef Martijn over iets waar we allemaal wel mee
De kamer van Tessa 15 te maken krijgen of hebben gehad: op kamers gaan.
Goed nieuws dus voor de lezer, maar ook minder goed
De Stelling 16 nieuws: redactielid Iris is onlangs gestopt met CIW. Hoe ze
tot deze keuze is gekomen lees je in haar laatste artikel. Ook
moeten we in de redactie helaas afscheid nemen van Ca-
Graag nog een prik 17 rolien. De eindredactie is voor volgend nummer versterkt
met Carla Heijms, zodat Jorik niet alles in zijn eentje hoeft
te doen.
Bubbels, barakken en wodka 18
Wederom dus veranderingen in de Com’info. En wat mij be-
Com’op zeg! 19 treft zetten we dat het hele jaar door.
Lorenz van Gool | hoofdredacteur 2007/2008
colofon
Com’info is samen met de Hoofdredacteur Redactie Met dank aan
website www.svcontact.nl Lorenz van Gool Kim Beijleveld Indira Reynaert
het officiële orgaan van SV Tom Koole
Eindredactie Jorik van der Hoek
Contact, de studievereniging
van Communicatie- en Jorik van der Hoek Iris Jönsthövel Contact via
Informatiewetenschappen in Justin Koornneef redactie@svcontact.nl /
Lay-out
Utrecht. Kim van den Heuvel Michiel Kraijkamp Postvakje SV Contact op
Tom van de Wetering KNG 29 - Secretariaat
Martijn Piggen
Jaargang 7 - nummer 3 Arthur Stolwijk Verkrijgbaar op
Illustrator
Verschijnt 4 keer per jaar Lorenz van Gool Frank Thies Drift 21 & 23, Trans 10,
Nikki van der Westen KNG 29 & 80,
2
Letterenbibliotheek

3. sv contact
Een jaar uit het leven van… Baron Beer
The Bear formerly known as ‘Baas’
Door Baron Beer
Ik was een beer als alle andere beren. Ik was mooi, zacht en goedaardig. Maar in
april 2007 veranderde mijn leven voor altijd. Ik werd uitverkoren om de mascotte van
SV Contact worden en Baas Beer werd mijn naam!
Mijn eerste functie was het assisteren van Lorenz bij zijn taak als pedel, een soort
clown die de gasten aankondigt op de constitutieborrel van het bestuur 2.0. Hij had
mij grondig getraind in paalzitten en dus was het voor mij geen moeite om gedu-
rende de ceremoniële receptie vanuit mijn uitkijkpost overzicht te houden over de
andere besturen.
Maar in donkere hoekjes schuilt niet alleen gevaar, ook de vijandige verenigingen:
Akt, Awater en Art. Deze samenzweerders overvielen Lorenz en ontvoerden mij naar hun grimmige vertrekken. Het duurde tot
oktober voor de strijd was gestaakt. Een strijd vol vernederende martelingen voor mij – de beschermheilige van alle leden – en
levensbedreigende capriolen voor de mannen van SV Contact.
Na mijn terugkomst werd ik – inmiddels geëerd met de titel Baron Beer – liefdevol opgehangen op de zolder. Vanuit deze positie
werd het mij al snel duidelijk hoe essentieel de aanwezigheid van een mascotte is en dus hoe groot de problemen waren in de
tijd dat ik weg was. Het dieptepunt lijkt mij te zijn geweest aan het begin van de introductie, toen de voorzitster bij haar openings-
praatje de namen van haar medebestuursleden vergat! Bedenk je dat dit voorkomen had kunnen worden als ik er gewoon bij
was geweest om het niveau van SV Contact te bewaken.
Het afgelopen jaar bleek dit zo af en toe nodig, als de situatie onhoudbaar bleek. Bijvoorbeeld vanwege de wildgroei aan afval,
overtollige hoeveelheden gebruiksvoorwerpen en incidentele spanningen bij vergaderingen en dergelijke. Steeds weer keerde
de zolder terug in haar staat van gezellige verenigingswoonkamer, wat versterkt is door de terugkeer van het wekelijkse koffie-
uurtje! Dit is iets waar ik mij werkelijk telkens weer op verheug, het amicale gebabbel; zo af en toe een brak hoofd; en het knusse
gelach.
Deze ongedwongen sfeer kenmerkt toch ook het afgelopen bestuursjaar. Er zijn vele mooie, memorabele momenten geweest.
Ik voel mij dan ook de trotse ouder van een stel kids dat het afgelopen jaar een prachtige en onvergetelijke prestatie heeft neer-
gezet. Zij hebben kansen gecreëerd en genomen die zij anders nooit hadden gehad, zij groeiden van kandidaatsbestuur tot suc-
cesvol en volwassen bestuur, zij hebben hun talenten ontwikkeld, contacten gelegd met belangrijke mensen van de Universiteit
en het bedrijfsleven en iedere uitdaging die zij tegenkwamen namen zij aan en werd door hen overwonnen!
Maar het lijkt mij ook tijd voor nieuw bloed op de zolder. Ik kijk uit naar het nieuwe bestuur dat ik groothartig terzijde zal staan.
Bij deze is de jacht op nieuwe bestuursleden dan ook geopend! Ik ben op zoek naar kandidaten die het komende bestuursjaar
onder mijn bezielende leiding het vaandel van het huidige Bestuur 2.0 over kunnen nemen. Ga voor dat waanzinnige jaar, die
referentie op je CV, de ervaring die je nodig hebt als je gaat werken en de gezelligheid van SV Contact! Een ieder die ambitieus,
gemotiveerd, betrokken en laaiend enthousiast is, kan dit aangeven bij het bestuur (bijvoorbeeld door te mailen naar bestuur@
svcontact.nl), waarna de strenge selectie zal beginnen.
Uw zeer geëerde en eerbiedige,
Baron Beer
Download as PDF - bekeken 4978 keer - Artikel printen - RSS-feed
3

4. Mijn Com’info
com´interview
Confessions of a Crossmedia Consultant
Door Lorenz op 22 januari 2008 om 13:46 uur
Indira Reynaert (34) is docente Practicum Nieuwe Media en heeft ook een eigen
bedrijf: eXistenZ Media Consultancy. Zij wordt gezien als één van de pioniers op het
gebied van crossmedia, is een fanatiek blogger en is vaak op het wereldwijde web
te vinden. Ze zette Hyves in als cursusplatform en houdt van experimenteren. Tijd
dus om wat meer over deze docente te weten te komen.
Je bent een aantal maanden geleden bevallen van je dochtertje, en je
bent al zo druk. Hoe doe je dat toch?
Ten eerste moet je creatief met je tijd omgaan. Verder ben ik bijna altijd online zo-
dat ik beschikbaar ben voor de studenten. En ik werk ook veel vanuit huis, dus
dat scheelt ook weer. Voor eXistenZ ga ik nu naar korte bijeenkomsten, en geef ik vooral presentaties bij bedrijven in de
avonduren.
Je hebt Hyves vorig jaar ingezet als cursusplatform. Waarom?
Hiermee wilde ik eigenlijk onderzoeken in hoeverre de privé tijdsbesteding van een student samensmelt met de studietijd.
Als je Hyves gebruikt als cursusplatform, zijn studenten meer met het vak bezig dan met bijvoorbeeld een elektronische
leeromgeving als WebCT. Deze gebruiken ze namelijk alleen als ze met studeren bezig zijn. Door het gebruik van Hyves is
de drempel veel lager.
De ‘marketingstrategie’ die ik in gedachten had met Hyves was een succesvolle. Omdat bij Hyves de nadruk ligt op per-
soonlijke content, wordt je naar het cursusplatform ‘gelokt’. Het werkt eigenlijk zoals een goed crossmediaal concept
werkt: persoonlijke content zoals bijvoorbeeld foto’s moeten een reden zijn waarvoor je overstapt van het ene naar het
andere medium. Zo komen de studenten bij de eigenlijke boodschap, informatie over de cursus en lesonderdelen.
Wat houdt het Practicum Nieuwe Media in voor de studenten?
Het practicum heeft als doel om studenten met 3 jaar academische vaardigheden op zak hun kennis eindelijk eens prak-
tisch in te laten zetten. Dus: ze leren om nieuwe media in te zetten als communicatiemiddel. Er wordt een concept ontwik-
keld, waarbij grenzen worden opgezocht en veel ‘out of the box’ gedacht moet worden.
Ik hoor alleen maar goede dingen over dit practicum. Is dat ook zo?
Deze cursus is inderdaad populair, want studenten zijn na afloop bijna allemaal positief. Toch ligt het aantal aanmeldingen
zeer laag. Misschien is practicum video leuker, of ligt het aan de omschrijving van PNM in de studiegids. Ik was eigenlijk
heel erg verrast toen ik naar het aantal inschrijvingen keek.
Zelf heb ik natuurlijk liever weinig mensen die enthousiast bezig zijn met hun concept, dan heel veel waarvan er een paar
het niets kan schelen. De boodschap die ik wil uitdragen komt ook veel duidelijker over in een klein groepje. Maar voor de
opleiding zelf is het aantal inschrijvin-
gen een strop; het is voor hen relatief
duurder. Meer weten?
Hoe heb jij PNM tot nu toe erva- Check www.existenz.nl,
ren?
Ik vind het in de eerste plaats heel erg www.crossmedialog.nl en
leuk om met jonge mensen te werken.
De contacturen met de studenten blij- http://practicumnieuwemedia.ning.com
ven toch echt het allerleukste. Daar
4

5. staat tegenover dat ik me verbaas over het feit dat als ik iets vertel, dat voor 95% nieuwe informatie voor de studenten blijkt
te zijn. Als studenten nieuwe media verwachtte ik toch wel veel van ze.
Hoe zie jij jezelf in de wereld van sociale media?
Ik had later geboren moeten worden! Je kan je tegenwoordig zó goed profileren door de mogelijkheden van internet. Vroe-
ger was het daardoor veel moeilijker om te netwerken. Over mijn werk als consultant kan ik zeggen dat ik diep in mijn hart
aan de conceptkant van crossmedia zit, maar daar heb ik de leeftijd niet meer voor. Jongere mensen hebben daar een fris-
sere kijk op. Ook wil ik stiekem liever gecoached worden dan de coach zijn. Maar het sturen van een groep is wel dankbaar
werk.
Wat kunnen we van je verwachten in de toekomst?
Ik ga er voor zorgen dat PNM-studenten steeds in aanraking komen met de nieuwste programma’s en online tools of ap-
plicaties. Ook sluit ik niet uit dat ik hevig ga experimenteren. Zo wil ik videoconferencing wel eens gaan proberen en staat
er een ‘crossover’ practicum gepland met Sanne Sprenger van het Practicum Video.
Download as PDF - bekeken 4025 keer - Artikel printen - RSS-feed
5

6. Mijn Com’info
com´partijdig
Bloedrood spelletje vs. De grote boze media
Door Jorik op 11 januari 2008 om 23:25 uur
Zoals veel van mijn medestudenten, heb ik tegenwoordig een bijbaantje om mijn onbe-
hoorlijke hoeveelheden bier te kunnen financieren. Ik werk namelijk in een callcenter,
alwaar ik onwetende – meestal wat oudere – mensen bijvoorbeeld probeer om een berg
loten aan te smeren voor een niet nader te noemen loterij. ‘Geheel vrijblijvend’… Voordeel
van dit werk is dat ik onder het bellen rustig kan surfen op het internet, met als beperking
dat je enkel sites kan bezoeken van bedrijven wiens product we aanbieden. Zo kwam het
dat ik vrij recent op de nieuwspagina van een internetprovider – ik laat even in het midden
welke, anders voelt de klantenkring zich daar vast niet meer @Home – een berichtje las
over een Belgisch ventje, die na een kerstvakantie lang stug World of Warcraft gespeeld
te hebben enigszins ondervoed in een ziekenhuis was beland. Nu is dat op zich geen
wereldschokkend nieuws, maar wat me vervolgens wel even in het verkeerde keelgat
schoot, was dat de schrijver van het stukje het blijkbaar niet kon laten om even fijntjes aan
te stippen dat het ‘de uiterst gewelddadige game World of Warcraft’ betrof.
En hiermee maakt de kopijkakker zich schuldig aan bijzonder subjectieve verslaggeving, een zonde waaraan veel van zijn vak-
broeders zich tegenwoordig – helaas – nog steeds schuldig maken, vooral als het games betreft. Zo gaf bovendien onze chris-
telijke politieke partij recent aan ook een verbod te willen realiseren op al te gewelddadige games, waarbij je moet denken aan
de Grand Theft Auto-serie, en games als Manhunt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het zeker geen slechte zaak dat er aandacht
aan deze kwestie wordt besteed door de media en de politiek, al denk ik wel dat ze het over een totaal verkeerde boeg gooien. Het
hele negatieve imago van games heeft natuurlijk wel een kern van waarheid, want spellen waarin je mensen zo gruwelijk moge-
lijk moet martelen voor maximale scores (Manhunt 2, verboden in een groot deel van Europa, verkrijgbaar bij de betere louche
gamestoko) zijn natuurlijk ook niet echt geschikt voor tere kinderzieltjes. Wat voor mij dan ook onbegrijpelijk is, is dat winkels
waar dergelijke games verkocht worden, zoals de Media Markt en de Bart Smit, er vervolgens wel voor kiezen om zo’n game
rustig op kleuterooghoogte in de schappen te zetten, naast games als Pokémon the Game 12: De Vrolijke Zonnebloemschat! Ik
bedoel, in de videotheek staat The Exorcist toch ook niet naast Pokémon the Movie 12: De Vrolijke Zonnebloemschat?
Misschien zouden de media en de over-
heid zich daar eerst maar eens druk over
moeten gaan maken, want ‘gewelddadige’
games gaan voorlopig nog nergens heen,
het voorbeeld van ‘gewelddadige’ films
volgend. Het is dan ook spijtig, dat de in de
media groots toegelichte extreme gevallen
– het Belgische knaapje, maar bijvoorbeeld
ook de Chinees die zijn maat vermoorde
om een gestolen in-game zwaard – waar-
schijnlijk wel een bijzonder vervelende
indruk van games geven bij de bezorgde
vaders en moeders van jonge gamertjes.
Die moeten vervolgens enkele pareltjes uit de gamesindustrie aan zich voorbij laten gaan – ik noem een Resident Evil 4, ontegen-
zeggelijk gewelddadig, maar ook bijzonder meeslepend, en spannender dan menig boek of film – om vervolgens opgescheept te
zitten met de eerder genoemde Pokémonzin. Daarom ter conclusie een oproep aan de vijf moeders en vaders die dit artikel lezen:
probeer je eerst eens wat te verdiepen in een game, middels wat onpartijdigere bronnen – ik noem een Power Unlimited, hoewel
die waarschijnlijk weer wat naar het overdreven positieve neigen – alvorens klakkeloos de mening aan te nemen van parttime
zeikstukjesschrijvers, die de besproken games in negen van de tien gevallen zelfs niet of amper gespeeld hebben. Zo!
Download as PDF - bekeken 3469 keer - Artikel printen - RSS-feed
6

7. com´t dat zien!
Handleiding voor Utrechtse theaterleken
Door Nikki op 26 januari 2008 om 17:56 uur
Wanneer ik in het dagelijkse leven aan mensen vertel dat ik naar het theater ga, kijkt me-
nigeen mij vreemd en wantrouwend aan: vrijwillig? Ja, vrijwillig. Dan volgt steevast het
obstakel der onwetendheid. Het Beatrix Theater, dat kent men nog wel – maar is dat niet
hetzelfde als de Schouwburg? De kleine theaters, daar heeft nog niemand van gehoord,
en wanneer je over een Paardenkathedraal begint, kijken ze je al helemaal raar aan. Tijd
voor een afrekening met deze onwetendheid, want toneel in Utrecht heeft echt voor ieder
wat wils.
De twee grootste
Laten we beginnen bij de twee grotere theaters van Utrecht: het Beatrix Theater en de
Stadsschouwburg. Die eerste is groot, mooi en vooral erg duur – vandaar dat men een
loper van lichtjes heeft aangelegd van het station naar de ingang. De plek van onder an-
dere de Joop van de Ende musicals, die met torenhoge posters worden aangekondigd. Binnenin vind je rode vloerbedekking,
maar leuker: spiegels op het plafond. De zaal is precies zoals hij hoort: ruim, warm en bestaande uit comfortabele, rode stoelen
die tot hoog achter in de zaal oplopen.
In de Stadsschouwburg zijn er welgeteld twee zalen. De ene is dan wel een typische schouwburgzaal – groot, inclusief balkon en
véél rode stoelen – de ander doet meer aan een klein intiem theater denken. Je loopt over het podium naar de ongenummerde
stoelen, of eigenlijk: banken (wees dus op tijd) en er is slechts plek voor zo’n tweehonderd man.
De talloze kleine
Er zijn verder nog veel kleine, onbekendere theaters in Utrecht: op zijn minst negen. Waarschijnlijk de bekendste van het stel is
Theater Kikker, dat een grotere en een kleinere zaal heeft. Hier komt veel incrowd (oftewel: HKU’ers en andere toneelgerelateer-
den), maar outsiders zijn natuurlijk welkom. Studentikozer wellicht is het Werftheater, waar je elke avond cabaret voorgeschoteld
krijgt.
Typisch Utrechts is het succesvolle toneelgezelschap De Paardenkathedraal, dat een theater heeft gevestigd in hun eigen kathe-
draaltje achter de Biltstraat. Voor elke voorstelling wordt de lege ruimte compleet verschillend ingericht en na een aantal weken
daar optreden, touren ze langs de schouwburgen van Nederland. Een ander Utrechts gezelschap met hun eigen, sfeervolle the-
ater is Growing Up In Public. Zij spelen actuele satire op zaken die je gisteren nog in de krant las.
Verder heb je nog het Huis a/d Werf, dat wekelijks jong talent laat zien. De favorieten mogen zich vervolgens in mei op het Festival
a/d Werf door heel Utrecht nogmaals laten zien. Vind je het alsnog een grote stap om nu ineens een hele avond aan het theater
te besteden, ga dan naar De Bastaard. Dit café biedt namelijk regelmatig toneel aan dat je kunt aanschouwen terwijl je vrijuit
kletsend aan je biertje zit.
Nu weet ik dat toneel vaak wordt gezien als stoffig en saai, veel te ingewikkeld en dus bedoeld voor mensen met een groot in-
tellect. Maar niets is minder waar. Kies een theater dat bij je past, neem er wat andere CIW’ers mee naartoe en merk dat een
theaterbezoek veel studentikozer is dan het lijkt!
Download as PDF - bekeken 2946 keer - Artikel printen - RSS-feed
7

8. Mijn Com’info
com´op jezelf
Een eigen huis, een plek onder de Dom
Door Martijn op 17 januari 2008 om 10:12 uur
In mijn vorige artikel had ik het over het ontwikkelen van culinaire kwaliteiten als
CIW-student. Nu is zoiets lastig zonder een eigen woonruimte en daar wil ik het deze
keer dan ook over gaan hebben. Want op kamers gaan is iets wat iedere student ei-
genlijk zou moeten doen en ongetwijfeld ergens ook wel wil. Er komt alleen nogal wat
bij kijken.
Als student in Utrecht heb je de pech dat deze stad een bijzonder krappe kamermarkt
kent, wat hoge prijzen tot gevolg heeft, geheel volgens de wet van vraag en aanbod. Uit
onderzoek is gebleken dat Utrecht na – vreemd genoeg – Alkmaar de hoogste kamer-
prijzen kent, met een gemiddelde prijs van €17,12 per vierkante meter. Dat is voor som-
migen wellicht een hoge drempel. Immers, thuis bij vader en moeder op de bank kost
het je niets en wordt er prima voor je gezorgd. Want goedkoop is het niet, op kamers
gaan. Tenzij je een gulle familie hebt, zal er toch gewerkt moeten worden, of geleend bij onze grote vrienden in Groningen.
Het idee om er helemaal alleen voor te komen staan, kan voor sommigen ook beangstigend zijn. Het betekent alleen wel dat
je vaak een activiteit, borrel of andere vorm van gezellig samenzijn voortijdig zult moeten verlaten omdat je geen slaapplaats
hebt. Tenzij je natuurlijk enorm goede vrienden hebt, of enorm veel charme. Al is met de uitbreiding van het Nachtnet wel
enig leed verzacht. Hoewel het dan nog steeds de vraag blijft hoe je ’s nachts in plaatsen als Udenhout of Rosmalen moet
komen. Dan ben je toch beter af met een eigen kamer. En dus zul je op zoek moeten gaan.
De eerste plaats waar je dan, na navraag te hebben gedaan bij familie en vrienden, natuurlijk kijkt is Kamernet, de onbe-
twiste marktleider op dit gebied. Dat marktleiderschap heeft echter tot gevolg dat er veel kamerzoekenden actief zijn op de
site, waar het aanbod toch relatief beperkt is. Word je dan, na een fortuin aan reactietegoed te hebben uitgegeven, eindelijk
eens uitgenodigd voor een hospiteeravond, dan zul je zien dat je absoluut niet de enige gegadigde bent en meer dan eens
zul je teleurgesteld huiswaarts keren, weer die trein in. Gelukkig is er meer dan Kamernet. Methoden waar vaak overheen
wordt gekeken zijn de aloude advertentie in de supermarkt en het wat nieuwere Marktplaats. Zo heeft mederedactielid Jorik
via laatstgenoemde weg een puike kamer weten te bemachtigen, waar het goed toeven is.
Nog een andere optie is via de SSHU aan een kamer zien te komen. Dan zul je op den duur wel in een flat terechtkomen,
maar dan heb je wel de zekerheid dat je niet veel betaalt en dat het snel geregeld wordt mocht er wat kapot gaan. Die ze-
kerheid heb je bij een particuliere verhuurder niet. Dat kan ik zelf beamen na enkele perioden zonder warm water en/of
internet en televisie. Als laatste redmiddel zou je ook nog bij een studentenvereniging kunnen gaan, daar de toffe peer of
perin uithangen en zo via ouderwets lobbywerk een kamer proberen te bemachtigen. Daar moet je alleen natuurlijk wel zin
in hebben.
Wat je in ieder geval zult merken is dat je gaandeweg je eisen zult moeten bijstellen, omdat die mooie, goedkope en ruime
kamer in het centrum toch niet zo makkelijk blijkt te kunnen krijgen. In ieder geval niet als eerste kamer. Maar ook met min-
der vierkante meters en in verdere oorden als Lunetten en Overvecht kan het leven heel mooi zijn. Je kunt ook nog je heil
zoeken in omringende plaatsen als Houten, Bilthoven of desnoods Soestdijk, maar dat is ook niet ideaal. Uit het vorige num-
mer weten we al hoe het in Lunetten zit en zelf woon ik in Overvecht. Overvecht-Noord welteverstaan, en met Noord bedoel ik
ook echt Noord. Als ik de afslag naar mijn huis mis, zit ik tussen de boerderijen. Een klein stukje Brabant in Utrecht. Volgens
onderzoeken en statistieken is het echter wel foute boel, dat Overvecht, waardoor het voor sommigen niet zo’n aansprekende
wijk zal zijn. Mijn ervaring is dat het allemaal wel meevalt. Ik woon er nu meer dan een jaar en ik heb nog nooit wat naars
8

9. gezien of meegemaakt, hoewel ik toch met regelmaat ‘s nachts naar huis fiets. Staar je dus niet blind op de statistieken.
Gedonder kun je overal hebben. In dat licht bezien zou het in het illustere Kanaleneiland ook best goed wonen kunnen zijn.
Als je dan eenmaal alle hindernissen overwonnen hebt en je intrede in je nieuwe verblijf hebt gedaan, zal er een wereld voor
je opengaan, een wereld van grote vrijheid. Je maakt nu zelf uit hoe laat, met wie en met welk percentage alcohol in je bloed
je thuiskomt, áls je al thuiskomt. Bovendien zal niemand erover zeuren als je een bende van je kamer hebt gemaakt en als
je acht dagen achtereen in dezelfde kleren rondloopt. Je zult bovendien veel nieuwe mensen leren kennen en bestaande
contacten zullen zich verdiepen, waardoor je zelden alleen hoeft te zijn.
Echter, met grote vrijheid komt ook grote verantwoordelijkheid. Je zult nu voor jezelf moeten zorgen. Zorgen voor je eigen
was, je eigen eten (als je niet gezellig met je vrienden eet) en de nodige huishoudelijke taken. Deze taken dienen serieus
genomen te worden. Zo heeft één van de badkamers hier inmiddels een magisch tintje. Magisch, omdat hij de ene keer naar
bierscheet uit blik ruikt en de andere keer naar een gnoe in staat van ontbinding. Al komt dat ook een beetje door het kweken
van bepaalde kruiden door vorige bewoners. Houd je huis dus toch maar een beetje schoon.
De eerdergenoemde contacten, gezelligheid en verantwoordelijkheid zorgen verder voor een nog groter goed: persoon-
lijke ontwikkeling. Doordat je veel meer onder de mensen bent, zullen alle risico’s die je neemt en alle uitdagingen die je
tegenkomt, positief dan wel negatief, je tot een veel completere persoonlijkheid maken. Je leert ook zo veel, van het snijden
van een paprika tot het doorkomen van een hele week met €12,43 en van het poetsen van het toilet tot het maken van een
rijstschotel. Als ik zelf terugkijk naar de periode voordat ik op mezelf was, denk ik ‘wat was ik toen toch een lulletje’. En dat
zal vrijwel iedere kamerbezitter hebben als hij of zij terugkijkt. Als je op jezelf gaat wonen, heb je sowieso veel meer om op
terug te kijken.
Tegen de tijd dat deze Com’info uitkomt, zal het aanbod van kamers al weer wat toegenomen zijn vanwege de februarirege-
ling, dus doe je best!
Download as PDF - bekeken 4025 keer - Artikel printen - RSS-feed
9

10. Mijn Com’info
com´nog eens terug
Mijn vertrek bij CIW
Door Iris op 29 januari 2008 om 16:01 uur
Heb je dat gevoel wel eens dat je ergens absoluut niet op je plek zit? Dat je hetgeen je
aan het doen bent helemaal niet zo leuk vind en helemaal niet bij jou vind passen? Ik
ben ervan overtuigd dat iedereen daar wel eens last van heeft. Op de middelbare school
bijvoorbeeld waren er genoeg vakken die ik helemaal niet leuk en interessant vond en
waarbij ik me elke keer afvroeg wat ik er in hemelsnaam aan zou hebben in mijn ‘verdere
leven’. Maar op de middelbare school moet je je wel door alle minder leuke vakken heen
worstelen, een studie daarentegen mag je zelf kiezen!
En een studie kiezen vond ik best moeilijk nadat ik net klaar was met mijn VWO, dus
besloot ik eerst maar een jaartje flink hard te gaan werken en een grote reis te maken.
Maar toen ik terugkwam wist ik eigenlijk nog steeds niet zo goed wat ik precies wilde
gaan studeren. Wat ik wel wist was dat ik naar Utrecht wilde, dus heb ik uit de vele studies die je kunt gaan doen in de Domstad
er eentje uitgekozen die me wel aansprak. Communicatie- en Informatiewetenschappen klonk me wel interessant in de oren en
na een gezellig dagje meelopen met een student heb ik me dan ook maar gelijk ingeschreven.
Nu ik 4 maanden verder ben kan ik zeggen dat ik veel beter over deze keus na had moeten denken. Zo weinig college beviel me
absoluut niet en de stof die we kregen vond ik bijzonder taai. Zoveel theorie, waar ik juist veel praktischer ben ingesteld. Al heel
snel begon ik te twijfelen, en als je twijfelt ga je hard nadenken over wat je dan toch wel wil.
Al vanaf de vierde klas middelbare school wilde ik Industrieel Ontwerpen studeren in Delft. Op een gegeven moment ben ik hier-
van afgestapt omdat ik enerzijds Delft geen leuke studentenstad vond, en anderzijds omdat mijn broers er al zaten. Bovendien
dacht ik dat ik het niet aan zou kunnen qua niveau. Maar nu ik zo aan het twijfelen geslagen was over CIW, kwam mijn verlangen
naar Industrieel Ontwerpen toch weer opborrelen. Na een open dag en meeloopdag kwam ik er nogmaals achter dat dit toch
echt wel de studie voor mij is. Hier voelde ik me wel op mijn plek, dit paste bij me. Lekker veel contacturen met veel geteken en
geknutsel. En Delft zelf is ook lang niet zo vreselijk als ik me had voorgesteld!
Toch ben ik blij dat ik eerst aan CIW begonnen ben. Ik heb nu toch een beetje van het Utrechtse studentenleven kunnen proeven
en CIW-studenten zijn duidelijk de leukste en gezelligste studenten van Utrecht! En omdat ik zoveel leuke nieuwe mensen heb
ontmoet zal ik Utrecht dan ook nog vaak genoeg bezoeken.
En als afsluiting wil ik dan toch even doorgeven dat als je twijfelt je niet moet denken dat je je aanstelt en door moet zetten, want
er zijn dus genoeg mensen die de eerste keer niet direct de goede studiekeuze maken!
Download as PDF - bekeken 5698 keer - Artikel printen - RSS-feed
10

11. com´motie
TV op je PC
Door Frank op 15 januari 2008 om 12:46 uur
Het bekijken van televisieprogramma’s via het internet is sterk in opkomst. Steeds
meer mensen zoeken op websites als uitzendinggemist.nl en tvopjepc.nl de pro-
gramma’s op die ze eerder hebben gemist op de televisie. Een service die veelal gra-
tis wordt aangeboden en je dvd-recorder voor een groot deel overbodig maakt.
Uit onderzoek is gebleken dat mensen televisieprogramma’s sneller laten schieten
sinds het internet een alternatief biedt. De kijkcijfers van tv-uitzendingen lopen terug,
waar de pageviews op eerder genoemde sites iedere maand blijven stijgen. Sinds
enkele jaren volgen steeds meer mensen hun favoriete programma via de computer,
omdat ze dan zelf kunnen bepalen wanneer en waar ze kijken.
In 2006 is het meest bekeken programma op uitzendinggemist.nl bijvoorbeeld de soapserie Onderweg Naar Morgen. Vol-
gens de website is dit te danken aan het verschuiven van de uitzendtijd, waardoor veel jongeren de serie alleen nog via het
internet volgen. Maar ook kijkcijferkanonnen als Boer Zoekt Vrouw en De Lama’s worden massaal bekeken via het internet.
Laatstgenoemde is zelfs tien miljoen keer afgespeeld via de digitale snelweg, wat een krappe tweehonderdduizend kijkers
per aflevering betekent. Mensen die het programma onverwacht hebben gemist of de leuke fragmenten nog eens terug
willen bekijken, dragen bij aan deze hoge cijfers. Grotendeels worden de programma’s gratis aangeboden, maar toch hou-
den de omroepen er een aardig zakcentje aan over.
Sinds midden jaren vijftig worden televisie-uitzendingen vaak voorafgegaan of zelfs onderbroken door enkele reclame-
blokken. Deze maatregel is genomen om de productiekosten te dekken en programma’s niet afhankelijk te laten zijn van
één sponsor. Ook de programma’s op uitzendinggemist.nl worden vaak vooraf gegaan door een (kort) reclameblokje. Ver-
volgens kan het de hele uitzending reclamevrij worden bekeken, zoals we van de publieke omroep gewend zijn. In slechts
enkele gevallen worden de streams op internet ook onderbroken door reclameblokken. De service is gratis, maar door
de advertenties die we op ons beeldscherm te zien krijgen, wordt er toch geld verdiend met het digitaal aanbieden van de
programma’s.
Wat betreft het aanbieden van tv-programma’s op internet loopt de publieke omroep voorop. Al ruim vijf jaar kunnen de
meeste uitzendingen worden opgezocht, maar de commerciële omroepen zien het nut er pas sinds korte tijd van in. RTL
Nederland heeft pas dit seizoen een uitgebreide RTL Gemist Player geïntroduceerd en SBS Broadcasting biedt zelfs alleen
de grote entertainmentprogramma’s online aan. Qua gebruiksvriendelijkheid lopen de commerciële omroepen ook nog
aardig achter: bij SBS zijn de reclameblokken niet weggeknipt en RTL laat haar internetkijkers betalen voor dure produc-
ties als Gooische Vrouwen en De Gouden Kooi om de kosten enigszins te dekken.
Nog recenter is de opkomst van zogeheten themakanalen. Vooralsnog wordt de internetkijker – wederom door de publieke
omroep – getrakteerd op 18 digitale kanalen voor mensen met specifieke interesses. Vooral het themakanaal Humor TV,
veelal gevuld met programma’s van de VARA, is erg in trek bij de digitale televisiekijker. Voor liefhebbers van programma’s
uit de oude doos is Hilversum Best een uitkomst. Dit kanaal graaft in de archieven om de kijkers nostalgische en soms
nooit eerder vertoonde beelden voor te kunnen schotelen. Kortom, voor ieder wat wils.
Gezien de populariteit van bovengenoemde diensten, voorspel ik een grote toekomst voor de online players en digitale
themakanalen. Het medium televisie verliest de laatste jaren geleidelijk aan haar belangrijke rol in het gezin en om voort
te blijven bestaan zal het naar mijn mening onlosmakelijk verbonden moeten blijven met het internet. Het digitale tijdperk
is immers aangebroken.
Download as PDF - bekeken 3025 keer - Artikel printen - RSS-feed
11

12. Mijn Com’info
com´gang
Over eerstejaars en ouderejaars
Door Jorik op 16 januari 2008 om 22:05 uur
“Binnenkort zijn we geen eerstejaars meer, maar ouderejaars. Het begrip tweede-,
derde- of vierdejaars lijkt amper in gebruik bij deze studie, waardoor ik het angstige
vermoeden heb na mijn periode als eerstejaars in de grijze massa te verdwijnen, die
dus ‘ouderejaars’ heet.”
Dit schreef ik ruim een halfjaar geleden in de laatste Com’Info voor de zomervakantie,
in een overwegend luchtig bedoeld stukje over de naderende zomer en daarmee hand
in hand gaande schaars geklede meisjes. Inmiddels mag ik mezelf al enkele maanden
tweedejaars noemen, wat me een fraai moment lijkt om eens even te kijken of mijn
bange vermoedens terecht bleken, en of ik me nu inderdaad in een grijze massa bevind.
Mensen die mijn studentenkamer kennen kunnen waarschijnlijk beamen dat daar – let-
terlijk gesproken – in ieder geval sprake van is.
Oepsiefloepsie
Voordat we mijn grijze-massalidmaatschap echter ter discussie gaan stellen, wil ik eerst nog even terugblikken op een ener-
verende gebeurtenis in het recente verleden. ‘Jorik! Wat een kutstuk heb jij geschreven, man!’, brulde mijn lieftallige mentor-
partner Pauline van Enschot, vlak na het avondeten op het CIW-introkamp van afgelopen september. Ten overstaan van al onze
mentorkindjes, mag ik misschien nog wel even vermelden, dus helemaal pedagogisch verantwoord zal het niet geweest zijn.
Van Enschot bleek echter niet de enige te zijn die wat lichte kritiek had op mijn schrijfwerk, waardoor ik vervolgens met rooie
oortjes en klamme handjes mijn in het stuk gedane uitspraken mocht komen verantwoorden voor een bescheiden vuurpeloton
van ouderejaars.
Vooral de uitspraken ‘Het is sowieso opvallend in welke verhouding eerstejaars actief zijn binnen de vereniging, ten opzichte van
de ouderejaars. Waar nu vrijwel iedereen in het eerste jaar elkaar tenminste van gezicht kent, is het bij de ouderejaars slechts
een zeer klein percentage dat de verenigingsactiviteiten onveilig komt maken.’, en ‘Zijn wij, de eerstejaars van nu, uniek in onze
participatiegraad (de laatste keer dat ik dat woord gebruikte was bij mijn eindexamen Economie 1, te deksel!), of zijn wij slechts
de voorlopers van een nieuwe soort, ‘actieve CIW’ers’, die in een lange stoet al zingend en alcohol consumerend van activiteit
naar activiteit poloneren?’ bleken bij enkele ouderejaars royaal het verkeerde keelgat te zijn ingeschoten.
Mij werd arrogantie verweten, en gevraagd hoe ik dacht dat het kwam dat de eerstejaars van mijn generatie zo actief waren. Ik
stamelde iets over de voordelen van een vitaminerijk ontbijt, maar het correcte antwoord werd al gauw met me gedeeld: door het
enthousiasme van de ouderejaars, die tenslotte verantwoordelijk waren geweest voor de vele – groepsgevoel kwekende – acti-
viteiten in de loop van het eerste jaar, met als kroon op het werk het introkamp, waar iedereen elkaar een heel stuk beter leerde
kennen (ik schreef in hetzelfde stuk nog iets over de 390 liter bier die we dronken op het desbetreffende kamp, maar daar heeft
dan natuurlijk weer geen hond het over). En eerlijk is eerlijk, daar hadden ze wel een punt natuurlijk.
Vervolgens werd mij ook nog fijntjes toegelicht dat het simpelweg ook zo is dat alle eerstejaars ongeveer hetzelfde rooster
hebben, waardoor het vrij makkelijk is om na een slaapverwekkend hoorcollege met z’n allen te besluiten om de kroeg in te
duiken, voor een verfrissend biertje. Dit in tegenstelling tot de ouderejaars, die allen hun eigen studierichting uitgaan, met de
bijbehorende – van elkaar afwijkende – vakkenpakketten en roosters. Wederom een goed punt, waardoor ik ook begon in te zien
dat door enkele onhandige formuleringen misschien niet helemaal goed was overgekomen wat ik feitelijk bedoeld had. Om het
maar even concreet te zeggen.
Deprimerend?
Al deze fijne nuances en kritiekpuntjes meegenomen blijf ik echter wel bij mijn grijze-massastandpunt. Hoewel ik het indertijd
misschien inderdaad wat ondoordacht heb verwoord ben ik – zeker nu ik zelf ouderejaars ben – nog steeds van mening dat je na
je eerste jaar als CIW’er toch in een wat rustiger vaarwater qua sociale activiteit terechtkomt. In plaats van de massale hoorcol-
leges met je jaargenoten zul je jezelf inderdaad steeds vaker terugvinden in de veel kleinere werkcolleges, samen met studenten
van andere studies – zoals die gekke TFT’ers, die constant dronken of stoned in de collegebanken lijken te zitten (met de nadruk
op ‘lijken’, niet echt dus, voor ik daar weer voor op een kruisverhoor moet verschijnen) – die je waarschijnlijk nog nooit eerder
hebt gezien.
12

13. Ook op de activiteiten van SV Contact blijken je drankmaatjes van vorig jaar plotseling een sociaal geweten ontwikkeld te hebben,
en lezen ze liever nog even dat ene pittige artikel over tijdskristallen van Gilles Deleuze dan dat ze mee gaan lasergamen, een
tripje maken naar het museum voor communicatie (toch ook leerzaam, dunkt mij) of simpelweg een biertje komen drinken op
de maandelijkse borrel. Om het plaatje compleet te maken kun je daar nog bovenop gooien dat het toch iets makkelijker is om
als eerstejaars in contact te komen met ouderejaars, dan vice versa. Ik bedoel, de actieve, gezellige ouderejaars komen vrijwel
allemaal op de borrel, dus wie je ook aanspreekt, een leuke avond is praktisch gegarandeerd
Zelfs allemansvriend en medetweedejaars en –redactielid Martijn Piggen geeft voorzichtig aan ‘nog niet heel veel om te gaan’
met de nieuwe club eerstejaars. De eerlijkheid gebiedt mij overigens te zeggen dat deze mening misschien lichtelijk te wijten is
aan een aantal mislukte versierpogingen in de eerstejaarsvijver van onze casanova. Geintje Piggen, geintje.
Don’t worry!
Voor de mensen die nu denken dat ze na hun eerste jaar CIW beter kunnen stoppen en zich met een biertje in de hand voor TFT
kunnen gaan inschrijven: zo ernstig is het allemaal ook weer niet. Hoewel ik misschien wat negatief overkom in dit stukje, schijnt
er achter de duistere wolken toch zeer zeker een sociaal actief zonnetje.
Zo zijn bijvoorbeeld de ouderejaars die nog wel op de activiteiten verschijnen – zoals inderdaad al eerder gezegd, maar ik mag
het gewoon graag aanstippen – per definitie ook meteen de meest actieve en gezellige van de club. En de ouderejaars die niet
of weinig op activiteiten verschijnen door studie, werk of andere verplichtingen, blijken meestal wel stuk voor stuk onderdeel te
zijn van hun eigen hechte (CIW-)vriendenclubje, dat bijvoorbeeld vaak terug te vinden is op een donderdagavond in de Tivoli, of
gewoon simpelweg bij iemand thuis, waar ze al Mario Kart spelend een paar flessen wijn soldaat maken.
En zelfs als je als CIW’er weinig op activiteiten verschijnt, kan ik je garanderen dat als je na een paar maanden weer eens een
borrel bezoekt, je hoe dan ook een gezellig avondje tegemoet gaat, met de enthousiaste eerstejaars – want dat zijn ze – en met
de nu al twee keer eerdergenoemde gewoonweg geweldige ouderejaars. En misschien is dat overigens ook wel de echte functie
van een studievereniging als SV Contact: studenten op een leuke manier de helpende hand bieden bij het opstarten van hun stu-
dentenleven, en er te zijn met bakken bier bij een eventuele terugval. Ik begin nu overigens wel heel erg als een melancholisch
oud wijf te kletsen. Het is weer tijd voor een borrel!
Download as PDF - bekeken 4055 keer - Artikel printen - RSS-feed
13

14. Mijn Com’info
com´mediastunts
The medium is the message
Door Kim op 20 januari 2008 om 11:34 uur
Het jaar 2007 is voorbij. Het jaar van Bokito. Toen deze gorilla uit zijn kooi ontsnapte om
z’n grootste fan ietwat hardhandig te liefkozen, was hij direct dé sensatie van het jaar.
Diergaarde Blijdorp was ongetwijfeld blij met deze aandacht voor hun gorilla, ze hadden
het zelf immers niet beter kunnen bedenken. Net als BNN. Zegt ‘de Grote Donor Show’ je
nog iets?
Een tv-quiz met als hoofdprijs een nieuwe nier. Dat is toch te gek voor woorden? On-
ethisch en onverantwoord werd het genoemd. Tot het allemaal één grote grap bleek te
zijn. Want dan verstomt alle kritiek op het programma van BNN en is er ruimte voor een
brede glimlach, hun actie is immers geslaagd. Zoals McLuhan al luidkeels verkondigde:
the medium is the message. En ja hoor, plotseling is er volop aandacht voor het donoren-
tekort waar veel patiënten mee kampen. Maar de grootste voldoening halen de makers
wellicht uit de golf van ontzetting die door Nederland suisde na de onthullende woorden van presentator Patrick Lodiers. Het is
dan ook niet voor niets dat deze show is genomineerd voor de prijs ‘beste mediastunt van 2007’.
De overige nominaties voor deze AMMA-award zijn nog niet bekend, maar ik wil wel een gokje wagen. Dat ICT-bedrijf ‘Info Sup-
port’ bijvoorbeeld Max Cornelissen inzette voor de aanpak van het personeelstekort is een wel heel slimme zet geweest. Hij
speelde namelijk de hoofdrol in een aantal ‘viral movies’: filmpjes die de maker op het Internet plaatst worden opgepikt door
de consument, om zich vervolgens razendsnel te verspreiden. Max wist in één van de filmpjes vanaf een perron van station
Driebergen-Zeist de informatievoorziening van de NS te ontregelen. In een ander filmpje wijzigt hij via zijn laptop teksten op de
informatieborden boven de snelweg. ‘Max is koning’ stond er plotseling op het enorme matrixbord boven de weg. En hoewel hij
bij talkshow Jensen toegaf vooral koning te zijn in het manipuleren van beelden, blijft het een mooie stunt.
Een andere nominatie zal wellicht zijn voor Darkraver. Bij de opname van zijn videoclip kwam hij op de proppen met zes grote
borsten in een Cadillac. Wegens schennis van de eerbaarheid was de politie genoodzaakt in te grijpen. Maar wat blijkt, DJ ‘komt-
‘ie-dan hè’ heeft het hele gebeuren letterlijk in scène gezet. De politie verklaart nooit ter plekke te zijn geweest.
Dat we erop vooruit gaan wat mediastunts betreft blijkt wel uit het feit dat de AMMA-award vorig jaar uitgereikt werd aan een
stel schapen, die – dankzij enkele reclamevestjes op hun rug – wereldwijd het nieuws haalden. Hoewel het knap is om met zulke
beperkte middelen een dergelijk effect te bewerkstellingen (guerrilla marketing), klinkt dit als een wat laffe stunt. Dus ben ik
nieuwsgierig naar wat we in 2008 kunnen verwachten. Misschien blijkt realityprogramma ‘De Gouden Kooi’ hartstikke fake te
zijn. Of beter nog: planten de jongens van 3FM hun glazen huis voor de verandering eens op de maan.
Hotels.nl, bedenker van de schaapjes met reclamevestjes, loofde dit jaar 20.000 euro uit aan de bedenker van dé mediastunt van
2008. Dat demonstreert wellicht hoe lastig het is om een succesvolle stunt te bedenken. Voor iedereen die het toch proberen wil,
vergeet dus niet: the medium is the message!
Download as PDF - bekeken 3025 keer - Artikel printen - RSS-feed
14

15. com´er een kijken
De kamer van Tessa is als een museum
Door Justin op 27 januari 2008 om 14:10 uur
‘Ik verzamel van alles’, vertelt Tessa. Dit bleek allesbehalve een leugen. Voor de deze
editie van de Com’Info ging ik op bezoek bij Tessa ‘het feestbeest’ van Groningen. Eigen-
lijk zou ik slechts kortstondig langskomen op haar ruime kamer aan de Amsterdamse-
straatweg, maar uiteindelijk bleef ik toch een ruim uur hangen. Ik had eigenlijk ook beter
moeten weten, als je eenmaal gezellig bij Tessa op bezoek bent, dan ga je ook niet zomaar
meer weg.
Terwijl ik voor de deur sta te wachten, zie ik een poster van het ‘nerdfeest’ dat Tessa
enkele weken geleden heeft gehouden. De resten van dit feest vind ik als ik door het huis
loop overal terug: een ‘Sega kamer’ op de begane grond, een ‘Super Nintendo kamer’ op
de eerste verdieping. ‘Het was niet zo’n succes, maar mijn vorige feest – het après-ski feest – was stukken leuker.’ Terwijl ik nog
wat verder doorloop in de gang, zie ik overal filmposters hangen. ‘De Filmclub zit hiernaast, dus op die manier krijg je nogal snel
wat gratis.’ Eigenlijk blijkt dat overal wel iets hangt; niet alleen filmposters, maar ook een lange reeks aan kerstlichtjes. Deze
kerstlichtjes lopen geheel door over de gang, langs de trap, tot aan de deur van Tessa’s kamer. ‘Het is bedoeld als sfeerlicht, want
met die tl-balk in de gang krijg je dat natuurlijk niet echt.’
Voordat ik bij de deur van de kamer van Tessa ben, heb ik eigenlijk al genoeg materiaal om een compleet artikel te schrijven. Zo
was namelijk de muur langs de trap naar boven geheel be-
zaaid met Albert Heijn plaatjes van gerechten. Bovenaan de
trap hangt de gerookte zalm met portsaus en als je een paar
treden naar beneden kijkt zie je de kipsaté hangen. ‘Ik hou
nu eenmaal van eten’, legt Tessa uit. En als ze dat zo simpel
vertelt, klinkt het eigenlijk heel logisch om foto’s en plaatjes
van eten op te hangen. Dit bleek de eerste verzameling die ik
zou tegen komen.
Uiteindelijk volg ik het kerstlicht naar de deur van haar ka-
mer. ‘Ik woon hier nu twee jaar. In eerste instantie wilde ik
eigenlijk niet op kamers, maar Philip (ook een CIW’er) bood
mij een kamer aan in dit huis. Binnen een maand verhuisde
ik al door naar de kamer die ik nu heb. Duur is hij wel (€385,-),
maar in principe zit ik hier prima op mijn plek.’ In haar kamer
vind ik nog heel wat rotzooi, maar volgens Tessa is dit ‘geor-
ganiseerde chaos’. Voor de leek ziet het eruit als een bende,
maar zij weet precies waar alles zich bevindt.
Terwijl ik haar kast bekijk, zie ik vooral grote dozen: de verza-
melingen. Een jarenlange verzameling van Boomerangkaar-
ten en een cadeaudoos (‘vol gekochte cadeaus, die ooit nog
naar een verjaardag mee moeten’) bijvoorbeeld. Ze nemen
wel veel ruimte in, maar ze is nou eenmaal een verzamelaar.
Na het bezoek bij Jojanneke, blijkt ook de kamer van Tessa
een genot om even in rond te neuzen. Naast de verzame-
lingen, hangen ook overal foto’s, waardoor je nogal lang op
verschillende plekken blijft hangen. Zei ik nou eerder dat dat
door Tessa kwam of was het toch haar kamer die de doorslag
gaf? Volgens mij is het de combinatie van beide.
Download as PDF - bekeken 5023 keer - Artikel printen - RSS-feed
15

16. Mijn Com’info
De stelling
Hyves is een gevaar voor je sociale leven!
Cloë Petit Justin Koornneef Gina Hakstege
Tweedejaars, richting film & tv Tweedejaars, richting film &tv/commu- Eerstejaars
nicatie
“Ja, ik kan me wel vinden in deze stel-
ling. Hoewel ik denk dat het merendeel “Nou, grappig dat je dat vraagt, want ik “Hyves een gevaar voor je sociale leven?
van de gebruikers van Hyves er onge- ben namelijk één van de volgens mij zes Dat is wel erg overdreven, mensen met
twijfeld verstandig mee omgaat, lijkt het andere Nederlanders die geen Hyves- Hyves kunnen sociaal toch prima func-
me toch weer een stapje verder in de pagina hebben. (Terwijl Justin dit zegt, tioneren?
lange lijn van ontwikkelingen richting de stelt een jolige werkgroepgenoot hem
eenzame nerd, achter de computer bij luidkeels de vraag: ‘Hé, ken ik jou niet Maar zelf heb ik geen Hyves en ik moet
zijn ouders op zolder. Neem MSN, weer van Hyves? Hilariteit alom.) Juist ja. Nou, zeggen dat ik niet het idee heb dat ik iets
een voorbeeld waarbij het grote deel van ik ben dus van mening dat je prima zon- mis. Het is best grappig dat je mensen
de gebruikers het niet gebruikt als ver- der het medium Hyves kunt, ik bedoel, je kunt krabbelen en dergelijke, maar ook
vanging voor écht sociaal contact maar kunt al op zoveel andere manieren con- best overbodig. Het is zo ontzettend mak-
slechts als hulpmiddel. Maar er zijn ook tact zoeken met andere mensen, naast kelijk om contact te houden met mensen
zeker een aantal mensen die zich verlie- het gewone face-to-face gebeuren. Ik die je echt wilt spreken (bellen, sms’en,
zen in de mogelijkheid om gewoon lek- probeer me dan ook te beperken tot bel- mailen, MSN), daar heb ik Hyves niet
ker vanuit je luie stoel met je – al dan niet len en smsen, en in mindere mate mai- voor nodig.
op internet ontmoette – vrienden te com- len en MSN. En Hyves komt dan na al die
municeren. Zoals ik al zei, Hyves op zich andere mogelijkheden op mij over als Daar komt bij dat ik mezelf eigenlijk niet
is misschien een ‘onschuldig’ medium, zijnde een tikkeltje overbodig. echt graag wil blootstellen aan interactie
maar het biedt naar mijn smaak iets te- met vervelende mensen waar ik in feite
veel extreme opties om dit beeld vol te Of het ook per definitie een gevaar is voor totaal geen contact mee wil. Mensen (die
kunnen houden. Neem nou de zogeheten je sociale leven lijkt me wat kort door de ik dus niet wil spreken) hebben me nu
Goldmembers. Het idee dat je betaalt voor bocht. Je houdt natuurlijk altijd uitzonde- al weten op te sporen via de Hyvespa-
Hyves is naar mijn mening überhaupt al ringsgevallen – mensen die op hun Hy- gina van mijn zusje! Een van hen heeft
totaal belachelijk, maar de nogal veront- vespagina hebben staan dat ‘Hyven’ hun zelfs mijn mailadres weten te ontfut-
rustende mogelijkheden die deze leden grootste hobby is, om maar eens wat te selen en is nu 24/7 bezig met stalken!
aangeboden krijgen des te meer. Zo kun zeggen – maar over het algemeen denk
je als Goldmember lekker bekijken wie ik dat het grote gros van de gebruikers Misschien komt er ooit een dag dat ik een
je pagina bezoekt, je foto’s bekijkt, of het Hyves ziet als een nuttig communicatie- eigen Hyvesprofiel ga aanmaken, maar
overwegend mannen of vrouwen zijn, en hulpmiddel, waarbij het gebruik ervan eerlijk gezegd heb ik er nu nog helemaal
of ze uit Utrecht of Leerdam komen. Be- altijd relatief oppervlakkig blijft. Ik be- geen zin in en zijn er bovendien genoeg
staat Leerdam trouwens? Nouja, hoe dan doel, het is natuurlijk een perfect me- betere dingen te doen.”
ook, het hele Goldmember-gebeuren is dium om iemand waar je geen beltegoed
voor mij dan ook een brug te ver, en vol- aan wil verspillen toch een fijne verjaar-
gens mij zeker schadelijk voor je sociale dag te wensen!”
leven, waar het ‘standaard’-Hyven dat
misschien (nog) niet echt is.”
Download as PDF - bekeken 4612 keer - Artikel printen - RSS-feed
16

17. Graag nog een prik
Door Tom Koole op 13 januari 2008 om 21:26 uur
Ooit werd ons land geteisterd door de gekke-koeienziekte. BSE heette die en
ik heb geen idee meer waar die letters voor staan. Wel weet ik waar de letters
voor staan van de afkorting die ik een tijd met die ziekte heb verward. BSA
betekent: bindend studieadvies.
Volgens sommige studenten is dat ook een ziekte. Een ziekte van gekke do-
centen die met dreigementen hun studenten achter de broek zitten. Anderen,
opvallend genoeg vooral docenten, vinden het juist een medicijn. Eentje dat
ons geneest van studenten die hier komen om te lummelen.
Ikzelf zie het bindend studieadvies vooral als een injectie. Een kwaliteitsinjectie waarmee studenten er vanaf de
eerste dag op worden gewezen dat we hier echt iets van ze verwachten. Waarmee eerste jaars studenten meer dan
voorheen worden gestimuleerd zich af te vragen of CIW wel de studie is die ze willen doen. Het is vooral een placebo,
een namaakmedicijn dat alleen al werkt omdat de patiënt denkt te worden genezen.
Aan het eind van dit jaar zullen er niet zoveel studenten worden weggestuurd. Die hebben zichzelf al genezen voordat
de prik kwam, en zijn of serieuzer gaan werken of vertrokken. Goed middel dat BSA. Maar wel een half middel. Want
de studenten hebben wel een beetje gelijk dat het bindend studie advies een vorm is van dreigen, achter de broek
zitten, de knoet. En als we de kwaliteit van de studenten echt willen verhogen hebben we ook aan de andere kant een
kwaliteitsinjectie nodig. Eén die niet straft wie onderpresteert, maar één die beloont wie bovenmatig presteert.
Kwaliteit krijg je niet alleen door aan de onderkant te snoeien, maar vooral ook door de bovenkant goed te verzorgen.
Daarom hebben we een honourstraject nodig voor studenten die meer uitdaging aankunnen en willen. Als tweede
prik, juist bij een grote opleiding als CIW.
Download as PDF - bekeken 4978 keer - Artikel printen - RSS-feed
17

18. Mijn Com’info
com´mee op reis
Bubbels, barakken en wodka
Door Michiel op 4 februari 2008 om 16:20 uur
“Als je er een vogel hoort fluiten moet je me bellen”, zegt de buschauffeur als
hem wordt verteld waar de reis naartoe gaat. 35 CIW’ers blijven vertwijfeld op
Dortmund Airport achter. Enkele dagen later wordt duidelijk waar hij op doelde.
Wanneer de gids haar ingestudeerde verhaal even onderbreekt is het er stil.
Doodstil.
Het gezelschap is op weg naar Krakau. De ruim duizend jaar oude voorma-
lige Poolse hoofdstad is de derde stad van het land. De eerste nederzettingen
werden gesticht rondom de heuvel Wawel waarop zich nu een paleis en kathe-
draal bevinden. Krakau kwam ongeschonden de Tweede Wereldoorlog door en
wordt door diens bijzondere intact gebleven cultuurgoed ook wel het Florence
van Polen genoemd. Bovendien is het een echte studentenstad waar-
door het een bruisend uitgaansleven heeft.
De dag na aankomst staat in het teken van een bezoek aan de Ja-
giellonian University voor een workshop Body Language van Jan
Franciszek Jacko. De assistent-professor geeft een levendig college
over de functie van lichaamstaal in interpersoonlijke communicatie.
Als een volleerde Hakim uit Sesamstraat mimet hij zich met open
en gesloten armen, gestrekte en gebogen rug, pruilend en lachend
de workshop door. Jacko leert het gezelschap onder meer dat men-
sen diverse bubbels om zich heen hebben en dat de afstand die men
tot elkaar bewaart aangeeft tot welke bubbel ze behoren. “Je staat in
mijn bubbel!”, is sinds die dag dan ook een veelgehoorde kreet.
“Ongelooflijk”, stamelt iemand zodra de groep tegen een grote berg oude leren koffers aankijkt. ‘M. Frank, Holland’ is op een van de
koffers gekalkt. Zou het soms familie geweest zijn? De stapels brillen, schoenen, kammen en afgeknipte haardossen zijn mogelijk
nog indrukwekkender. Uit de talloze foto’s op de muren blijkt dat de gevangenen geen lang leven beschoren waren. Vrouwen over-
leefden er een maand of vijf, mannen gemiddeld veertien. Bedeesd loopt iedereen de poort weer door naar buiten.
Krakau biedt legio bezienswaardigheden die zelfstandig of georganiseerd kunnen worden bekeken. De stad herbergt alleen al 167
kerken. Om ze allemaal te bekijken kun je een rondrit in een golfkarretje maken waarbij tekst en uitleg over wat er te zien is in
de gewenste taal door de speakers komt. Uiteraard mag een bezoek aan de Wawel heuvel niet ontbreken. Buiten de stad zijn ook
attracties te vinden zoals een bijna 900 jaar oude zoutmijn. Ontelbare uitgehakte kamers tot megagrote kapellen voeren je tot 125
meter onder de grond.
Ook ’s avonds biedt Krakau veel vertier. De eetmogelijkheden zijn eindeloos, van kebab en Italiaans tot Mexicaans en traditioneel
Pools. Bestel alleen geen fles wijn want die is onbetaalbaar. In de diverse bars kun je tot middernacht genieten van betaalbare
cocktails en ook in een van de vele jazzkelders is het goed toeven. Afzichtelijke en dure souvenirs zijn te koop in de Lakenhallen op
het grote marktplein, ooit de grootste van Europa. Drankliefhebbers wordt aangeraden grote hoeveelheden wodka in te slaan want
die is er juist spotgoedkoop.
“Notice that the letter ‘B’ of ‘Arbeit macht frei’ is written upside down. It was a signal from the maker”, aldus de gids. Is het verzon-
nen, een legende of de waarheid? Geen idee. Zeker is wel dat van alles wat Krakau en omgeving te bieden heeft Auschwitz toch
wel de meest indrukwekkende is. Lege barakken, opgeblazen gaskamers en inderdaad geen vogel te bekennen. Iedereen is een
bijzondere ervaring rijker.
Download as PDF - bekeken 5212 keer - Artikel printen - RSS-feed
18

19. com´op zeg
Com’op zeg!
Het leven is kut. We leven in de tijd van
karmaruften, shakraschijten en biologisch
broekhoesten. Hoe moet het dan toch met
de deugd van tegenwoordig? Waar zijn de tijden
dat je voor de grap een indiaan veren in z’n reet stak? Of
buiten oud-Hollandse spelletjes speelde als
Door Arthur op 29 januari
om 21:26 uur
“nikkeren” en “poepelen”? Zelfs grappen maken
over De Heer en Zijn Grote Boodschap, het zit er niet
meer in. Nee, tegenwoordig is het niks meer. Men is te ach-
teruitstrevend. Denk aan de Kalverstraat. Die is tegenwoordig niet halal meer.
Of kijk naar de bejaardenzorg. De toestand daar is heupeloos. De mensen
daar staan met de handen in de pruik en de mond vol kunstgebit. Althans
– kitschgebit. Er moet immers bezuinigd worden. Geen pikketanissies
meer en al helemáál geen rock ’n rollator. Het enige dat recalcitrante
ouderen nog kunnen doen is hun ontbijtkoek ’s middags pas opeten – maar
ja. Dus voor de zoveelste keer: het zijn geen lentekriebels, het is
eczeem. En blijf vooral ‘van onderen’ roepen als je ‘van boven’ bedoelt. Terug
naar vroeger? Toen was geluk heel gewoon. Maar ook heel zeldzaam.
Touché or not touché, that’s the question! En vergeet niet om gewoon keihard te
genieten. Want ondanks alles, kan het leven toch heel aardig zijn.
Download as PDF - bekeken 3965 keer - Artikel printen - RSS-feed
19

20. Mijn Com’info
KIP interactief
20