2. Σέριφος
Η Σέριφος είναι νησί του Αιγαίου Πελάγους που ανήκει στις Κυκλάδες. Πρωτεύουσα
του νησιού είναι η Χώρα (ή Σέριφος), η οποία είναι χτισμένη σε υψόμετρο 200 μ.
Επίνειο είναι το Λιβάδι, ενώ άλλοι μεγάλοι οικισμοί είναι ο Κουταλάς, το Μεγάλο
Λιβάδι και ο Κένταρχος. Η επιφάνειά της Σερίφου εκτιμάται στα 75,207 τ.χλμ. ενώ
έχει μήκος ακτών 83 χιλιόμετρα. Στην απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 1.420
άτομα. Το νησί άκμασε στα τέλη του 19ου - αρχές του 20ου αιώνα, όταν
εγκαταστάθηκαν μεταλλευτικές εταιρίες που εκμεταλλεύονταν το πλούσιο υπέδαφός
του. Αργότερα όμως τα μεταλλεία εγκαταλείφθηκαν, επειδή η εξόρυξη κρίθηκε
ασύμφορη, και αρκετοί οικισμοί ερημώθηκαν.
3. Σέριφος
Από την αρχαιότητα είναι γνωστή σαν άγονο νησί. Η ψηλότερη κορυφή είναι ο
Τούρλος και έχει 585 μ. υψόμετρο. Το υπέδαφός της έχει κοιτάσματα αιματίτη
(Fe2O3) και μαγνητίτη (Fe3O4) που σχηματίσθηκαν απόμεταμόρφωση επαφής στα
όρια μίας γρανιτικής διείσδυσης και είναι κοιτάσματα τύπου skarn πλούσια σε
διάφορα ορυκτά. Στη νοτιοδυτική περιοχή της νήσου, θέση Κούνδουρο, υπάρχουν
κοιτάσματα χαλκού καθώς και υπολείμματα εκκαμίνευσης μεταλλευμάτων χαλκού
στην θέση με το εύγλωττο τοπωνύμιο "Σκουριές". Οι σκουριές χαλκού στη θέση
αυτή πάνω από τον παρακείμενο κόλπο του Αβεσσαλού, στέκουν εκεί αψευδείς
μάρτυρες μεταλλουργικών δραστηριοτήτων από την προϊστορική εποχή έως την
ύστερη αρχαιότητα[1].
Στην περιοχή Μούτουλα,στο Βόρειο τμήμα του νησιού, κοντά στον οικισμό Γαλανή,
είναι γνωστή μία μικρή εμφάνιση μικτών θειούχων ορυκτών,όπου κατά το παρελθόν
έγινε περιορισμένη εκμετάλευση. Το 2004 κατασκευάστηκε φράγμα χωρητικότητας
700.000 μ3 στην τοποθεσία Στενό κοντά στο Λιβάδι για την ύδρευση και άρδευση
του νησιού [2].
4. Σέριφος
Γνωστές παραλίες είναι τα Λιβαδάκια, το Καλό Αμπέλι, το Γάνεμα και η Βαγιά
στον νότο, το Μαλλιάδικο, το Μεγάλο Λιβάδι και ο Αβεσσαλός στα δυτικά, η
Συκαμιά, ο Πλατύς Γιαλός και τα Δυο Γιαλούδια στα βόρεια και η Ψιλή Άμμος, ο
Άγιος Σώστης, ο Άγιος Ιωάννης και η Λια στα ανατολικά. Το νησί έχει τρεις κύριους
ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Ο πρώτος οδηγεί από το Λιβάδι στη Χώρα. Μετά τη
Χώρα ο δρόμος διακλαδίζεται. Ένας δρόμος καλύπτει το βόρειο και το ανατολικό
τμήμα του νησιού (βόρειος περιφερειακός) και ο άλλος το νοτιοανατολικό (νότιος
περιφερειακός). Και οι δύο διακλαδώσεις επιστρέφουν κυκλικά από τα νότια στο
Λιβάδι. Κοντά στη Σέριφο βρίσκονται οι νησίδες Σεριφοπούλα στον Βορρά και
Βους στα ανατολικά.
Τοπικό φαγητό θεωρείται η ρεβυθάδα, η λούζα και το ντόπιο τυρί.
5. Ιστορία
Σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες πρώτοι κάτοικοι της Σερίφου ήταν Αιολείς από
τη Θεσσαλία, ενώ αργότερα στο νησί έφτασαν Ίωνες άποικοι από την Αθήνα.
Μεταλλεία σιδήρου και χαλκού υπήρχαν από την αρχαιότητα και οι μεταλλουργικές
δραστηριότητες ανάγονται στους Πρωτοκυκλαδικούς χρόνους (3η π.Χ. χιλιετία).
Ιδιαίτερα αρχαιολογικά ευρήματα στη Σέριφο δεν υπάρχουν. Τα μόνα αρχαία
κτίσματα που σώζονται είναι μαρμάρινοι πύργοι με πιο γνωστό τον Ασπρόπυργο,
στον όρμο του Κουταλά, ο ορθογώνιος Ψαρόπυργος (ή καναπές του Κύκλωπα) στη
χερσόνησο του Κύκλωπα, στα νοτιοδυτικά του Μεγάλου Λιβαδιού και ένας
κυκλικός πύργος, κατασκευασμένος από μάρμαρο και γνεύσιο στον αυχένα της
χερσονήσου της Κεφάλας. Ορισμένοι εξ αυτών φαίνεται οτι συνδέονται με τις
μεταλλευτικές και μεταλλουργικές δραστηριότητες.
6. Ιστορία
Σύμφωνα με τη μυθολογία στη Σέριφο κατέληξε το κουτί, στο οποίο ο βασιλιάς του
Άργους Ακρίσιος είχε κλείσει την κόρη του Δανάη με τον μικρό γιο της Περσέα, για
να εξαφανιστούν. Εκεί μεγάλωσε ο Περσέας. Όταν μεγάλωσε, ο βασιλιάς της
Σερίφου Πολυδέκτης τον έπεισε να του φέρει την κεφαλή της Μέδουσας, μιας από
τις τρεις Γοργόνες, που όποιος την έβλεπε κατά πρόσωπο απολιθωνόταν. Ο
Περσέας με τη βοήθεια των θεών θα τα καταφέρει και θα επιστρέψει στη Σέριφο.
Στο μεταξύ ο Πολυδέκτης είχε αποπειραθεί να βιάσει τη Δανάη και αυτή για να
προστατευτεί είχε καταφύγει σε έναν ναό. Για να εκδικηθεί ο Περσέας, έδειξε στον
Πολυδέκτη το τρόπαιό του και εκείνος απολιθώθηκε. Από αρχαίες μαρτυρίες είναι
γνωστό ότι οι κάτοικοι της Σερίφου λάτρευαν τον Περσέα.
7. Ιστορία
Επίσης στην αρχαιότητα υπήρχε η παράδοση ότι οι βάτραχοι της Σερίφου είναι
άφωνοι, η οποία απαντά σε αρκετούς αρχαίους συγγραφείς. Φαίνεται να υπήρχε και
η παροιμιώδης έκφραση σερίφιος βάτραχος ή βάτραχος εκ Σερίφου για άφωνους
ανθρώπους. Το βυζαντινό λεξικό Σούδα περιέχει το λήμμα Βάτραχος κ Σερίφου:ἐ
π τ ν φώνων. παρόσον ο ν Σερίφ βάτραχοι κομισθέντες ε ς Σκ ρον ο κἐ ὶ ῶ ἀ ἱ ἐ ῳ ἰ ῦ ὐ
φθέγγοντο..ἐ
Από τη Σέριφο έχουν βρεθεί αρχαία νομίσματα από τον 6ο π.Χ. αιώνα και έπειτα,
τα οποία απεικονίζουν τον Περσέα, την κεφαλή της Μέδουσας ή τον σερίφιο
βάτραχο, που συνδέεται με την τοπική λατρεία του Περσέα. Στους Ρωμαϊκούς
χρόνους το νησί είναι τόπος εξορίας. Επί Τιβερίου, εξορίζεται ο Κάσσιος Σεβήρος,
εχθρός της Συγκλήτου λόγω της ταπεινής του καταγωγής και της κακοποιού ζωής
του. Επίσης η Βιστιλία το 19 μ.Χ. για ακολασία[4].
