1. HASAN ALİ YÜCEL
VERİMLİ İNSAN
Zararlı bir alışkanlık yazıp bozmak; bir satır bozuk oldu mu hemen o yaprağı yırtmak; birkaç yaprak
yırtınca da o defteri kaldırıp almak...
Bu itiyat, çocukla beraber büyüyor. Defterde, kalemde çocuk kadar küçük olan "yeni baştan" usulü,
yaş ilerledikçe hayatın her safhasına sirayet etmektedir.
Bir şeyi yok etmeden düzeltmeye alışmak da lazım. Başlanan bir şeye devam etmek ve onu bitirmek,
insan iradesinin başarısıdır. Bunun zıddına biz, "maymun iştahlılık" deriz. Maymun iştahlı, mesela bir
atkı örmeye başlar, bitirmeden başka bir işe geçer; bir kitabı okumaya koyulur, sekiz on sayfa bile
okumadan onu atar, bir diğerinin yapraklarını karıştırmak ister.
Hayatın her safhasında muvaffak olmak için, insanlığın uzun tecrübeler sonunda elde ettiği düstur
şudur: İyiye başlamak, iyi başlamak ve iyi bir yoldan devam edip onu bitirmek: Kıymeti ne olursa olsun,
eser sahibi olabilmek için bundan başka çare yoktur. Başlarken her şey güçtür, ilk zamanda o güçlüğe
katlanmalı. Devam edince aynı şey sıkıntı verir: bu sıkıntıyı sineye çekmeli. Fakat eser bittiği zaman
duyulan zevk, bütün güçlükleri, bütün bu çekilmiş sıkıntıları karşılayacaktır.
Bizzat hayat da bir eserdir. Ölüm gelip de insan, gözlerini doğrudan doğruya dünyaya kapayacağı
zaman: "Ben şu işi yaptım, şu kitapları yazdım, şu sözleri söyledim, şu insanları yetiştirdim, şu iyilikleri
ettim, şu kalpleri kazandım" diyebiliyorsa, en büyük eseri olan hayatını itminanla bitirmiş olur. Bütün
ömrü yazboz tahtası olanların bu saadete ermelerine, verimli bir insan olmalarına imkan var mı?