1. Kingdom of Nirvoas

2. Jonkheer Abraham Daesdonck Glimlachend stapte Abraham Daesdonck over het grasveld. Zijn nieuwe huis was nog mooier dan hij zich had voorgesteld. Precies goed. Het was groot, met witte muren en een balkon.

3. Dit was een huis wat precies bij hem paste. Abraham was een man van stand, van charme en van kennis. Keurend liep hij door de marmeren zaal, waar een meterslange tafel om aan te dineren stond.

4. De grijze ogen van jonkheer Daesdonck keken speurend in het rond. Perfect, precies perfect.

5. In zijn grote, zonnige slaapkamer op de eerste verdieping ging Abraham aan een tafel zitten. Het was nog vroeg, dus hij had nog een hele dag voor zich. Die kon hij goed gebruiken om wat boeken te lezen.

6. Abraham bladerde het ene wetenschappelijke boek na het andere door. Je kon nooit genoeg kennis tot je nemen! Er klonken stemmen buiten, maar Abraham bleef op zijn kamer.

7. Aan het eind van de middag begon zijn maag een beetje te knorren. Met tegenzin bereidde hij een simpele maaltijd en at die boven in zijn kamer op.

8. Zo kon hij mooi tussendoor nog wat studeren. Het liefst wilde Abraham als wetenschapper aan het werk, om bijvoorbeeld medicijnen te ontwikkelen of planten te bestuderen.

9. Hij zou morgen wel op zoek gaan naar een baan. Zodra het donker was, controleerde Abraham nog even of alles beneden in orde was. Zijn voetstappen weergalmden door de lege zaal.

10. Even las hij nog een paar bladzijdes, en toen liet hij zich met een zucht in het grote bed vallen.

11. Na een slapeloze nacht, omdat Abraham maar bleef nadenken over de boeken die hij gelezen had, maakte hij een maaltijd in de keuken. Vandaag ging hij erop uit, om een baan te zoeken.

12. Aan het eind van de dag kwam Abraham Daesdonck weer thuis. Hij had een baan gekregen in de wetenschap, en hij was erg trots op zichzelf. Helaas besteedde hij daardoor niet veel aandacht aan zijn pannetje soep...

13. Een paar emmers water later waren alle vlammen gedoofd. Abraham schudde zijn hoofd. Dit had niet mogen gebeuren! Een jonkheer, een wetenschapper, een man zoals hij mocht nóóit fouten maken!

14. De vogels waren pas net begonnen met zingen, toen Abraham de volgende morgen de deur uit stapte. Er lag weer een hele nieuwe dag voor hem - een dag vol kennis en wetenschap!

15. Jonkheer Daesdonck was bijzonder tevreden met zijn leven. Een mooie baan in de wetenschap, een prachtig huis, en een adellijke titel. Elke dag leek op de vorige, maar dat maakte hem niet uit.

16. Als hij uit zijn werk kwam at hij snel iets, om vervolgens nog wat te lezen of te schaken. En de volgende morgen herhaalde het ritueel zich precies hetzelfde: hij kleedde zich aan en verliet zijn huis.

17. Opgewekt kwam Abraham die middag weer thuis. Het was een prachtige dag, hoewel het al tegen het einde van de herfst begon te lopen. Bovendien was hij vandaag bevorderd!

18. Abraham wilde zo snel mogelijk carrière maken. Dat hij een rijke edelman was, vond hij niet genoeg. Hij wilde méér. En daarom besteedde hij ieder vrij ogenblik aan de studie. Zelfs tot diep in de nacht.

19. Familie Uilenberg 'Wat een...apart huis.' merkte Charlotta Uilenberg op. Haar man Samuel knikte en bestudeerde de lange trappen, het hoge dak en de ramen.

20. 'Ik denk wel dat we hier gelukkig kunnen worden. Wat denk jij?' glimlachte Charlotta. 'Dat weet ik wel zeker. Wat denk jij, Marie-Louisa?' knikte Samuel.Hun kleine dochtertje brabbelde vrolijk iets terug.

21. Er fladderden vlinders in de tuin, het was een mooie dag. Samuel vertrok naar binnen, zijn vrouw en dochter bleven buiten. 'Kom maar, lopen, Marie-Louisa! Goed zo!' Een beetje wankel stapte het meisje naar haar moeder.

22. 'Marietje! Blijf eens opletten!' zei Charlotta, nu iets strenger. 'Je moet toch leren lopen, meiske!'Maar Marie-Louisa staarde naar een paar fladderende vlinders en luisterde niet naar haar moeder.

23. Uiteindelijk tilde Charlotta haar kind maar op. Samuel kwam de trappen af en vroeg: 'Zo, hoe gaat het met het lopen?'

24. 'Onze kleine jonkvrouwe is een beetje snel afgeleid, hè, Marie-Louisa?' giechelde Charlotta en ze tilde haar dochtertje hoog de lucht in. 'Gewoon blijven oefenen, dan komt het wel goed.' vond Samuel.

25. Net toen Samuel nog iets wilde zeggen over de wandelkunsten van zijn dochter, zag hij twee mannen lopen. 'Goedemorgen, heren!' riep hij hartelijk over de heg heen.

26. 'Mag ik mij voorstellen, ik ben graaf Samuel Uilenberg. U bent?' 'Jonkheer Abraham Daesdonck, wetenschapper.' zei de blonde man gewichtig.

27. Charlotta bracht haar dochtertje naar binnen. Het was de hoogste tijd voor haar middagdutje.

28. 'Eerst nog even op het potje, Marie-Louisa.' zei Charlotta kalm. 'Nietes, nietes!' jengelde het meisje.Ze stribbelde zó hevig tegen, dat Charlotta het maar op gaf.

29. 'Je zal wel moe zijn. Ga maar lekker slapen dan.' Charlotta knipoogde en het meisje giechelde.

30. Samuel had er innmiddels een nieuwe vriend bij gemaakt. Het was een rijke handelaar uit de buurt, Joachim van Sundert, een man die van aanpakken wist. Zijn mooie, blonde vrouw Elisabeth was er ook.

31. En zo werd het nog een bijzonder gezellige dag. Het handelaarsechtpaar speelde een potje schaak, Charlotta speelde piano en Samuel praatte met Abraham.

32. De avond viel en na een heerlijke maaltijd hervatte iedereen zijn bezigheden. Charlotta haalde haar dochtertje uit bed en zette haar op de houten vloer neer.

33. Al snel was het tijd om afscheid te nemen van de gasten. Ondertussen verveelde Marie-Louisa zich op het zachte tapijt bij de piano. Waarom wilde er niemand met haar spelen?

34. Nors keek ze omhoog, naar haar vader die praatte met al die vreemde mensen.Ze wilde spelen, nu!

35. Eindelijk. Samuel tilde het meisje op en kietelde haar. 'Papa spelen? Papa spelen!' juichte ze, maar Samuel schudde zijn hoofd.

36. 'Het is bijna bedtijd. Ga nog maar even lekker bij de haard zitten.' Voor een tijdje hield Marie-Louisa zich rustig.

37. Maar dat veranderde al snel. 'Ikke moe! Bedje, bedje!' krijste ze. 'Ik geloof dat er iemand naar bed wil.' lachte Charlotta tegen haar man.

38. Midden in de nacht, toen Charlotta en Samuel in diepe rust waren, klonk er gehuil uit het kamertje van Marie-Louisa. 'Ze is wakker.' fluisterde Samuel. 'Laat haar maar. Ze valt zo wel weer in slaap.' mompelde Charlotta chagrijnig.

39. 'Hmm, pap!' smakte Marie-Louisa bij het ontbijt. Het spul droop van haar vingers en haar hele gezichtje zat onder, maar ze liet in ieder geval het bakje netjes staan.Het zou nog erger zijn als ze die door de kamer smeet, wat ook wel eens gebeurde.

40. Samuel ging die dag het dorp in om werk te zoeken. Nu had Charlotta alle tijd om nog wat te oefenen met het lopen met haar dochtertje.

41. Later die middag speelden ze nog wat op de zonnige, warme binnenplaats. De bakken met bloemen verspreidden een heerlijke geur en Marie-Louisa's schaterlach galmde door de stilte.

42. Doodmoe kwam Samuel thuis. Hij had even een baantje gehad, bij het gemeentebestuur. Maar dat werd niks, hij was ontslagen.

43. Omdat Samuel meteen naar zijn bed was vertrokken, moest Charlotta alles alleen doen. Met moeite kreeg ze Marie-Louisa in de kinderstoel en begon haar pap te bereiden. 'Ik wil pap! Ik wil pap!' Het geschreeuw van het meisje bulderde door het hele huis.

44. Na het eten kwam Samuel weer uit zijn bed. Hij was chagrijnig omdat hij geen werk had, en ook omdat zijn dochtertje met de dag brutaler werd. 'Gedraag je nu toch eens, Marie-Louisa.' zuchtte hij.

45. Hij zette Marie-Louisa op de grond en ging tegenover haar zitten. Hij wilde een poging doen haar wat nieuwe woordjes te leren. 'Nee, nee!' Dat waren de enigste woordjes die hij te horen kreeg.

46. 'Mamaaa! Beeed!' Marie-Louisa barstte in een oorverdovend gejank uit. Als door een wesp gestoken haastte Charlotta zich naar haar dochtertje toe. 'Ja, rustig maar! Ik breng je naar bed, maak je maar niet druk.'

47. 'Dat wordt nog wat, met dat kind.' mompelde Samuel even later. Charlotta knikte zonder iets te zeggen.

48. 'We moeten haar strenger gaan opvoeden.' vond Samuel. Meteen de volgende morgen begon Charlotta daarmee. Ze nam haar dochtertje mee naar buiten, de trappen af.

49. 'Opletten, we gaan woordjes leren. Marie-Louisa, opletten!' Maar nee. Wat Charlotta ook deed, ze wist de aandacht van haar meisje niet te winnen.

50. Samuel bleef lang in bed liggen. Hij was de moed verloren en wilde geen nieuwe baan meer zoeken.

51. 'Mamaaa ik wil niet!' riep Marie-Louisa. Het leek wel of haar gekrijs uit haar tenen kwam, zo oorverdovend was het.

52. 'Zet jij haar even op het potje?' vroeg Charlotta aan Samuel, die inmiddels aangekleed was. Misschien had hij meer succes. Maar nee, helaas. 'Papa niet doen!' Brullend liet Marie-Louisa zich voorover vallen.

53. 'Nu moet jij eens goed luisteren, Marie-Louisa. Jij bent een dochter van een graaf en een gravin. Je woont in een duur huis, je hebt dure kleding. Dan moet je je daar ook naar gedragen.' Samuel keek het kleine meisje streng aan. Maar zijn dochter luisterde niet.

54. Na een kort dutje was Marie-Louisa ietsje gekalmeerd. Charlotta kleedde haar weer aan op de commode en glimlachte naar haar. 'Wat ben je al een grote meid!'

55. En ja, Marie-Louisa was inderdaad al een grote meid. Ze kon soms al aardig rechtop staan. Bij de open haard voelde ze dat er iets ging veranderen.

56. 'Ik ben al groot, hè, mama?' vroeg ze even later met een poeslief stemmetje. Charlotta glimlachte trots. 'Ja, je bent echt al een jongedame.'

57. Charlotta knielde bij haar dochter neer.'En nu moet je ook leren om niet meer zo eigenwijs te zijn. Dat hoort niet. Je bent een jonkvrouw, Marie-Louisa. Hoor je me? En jonkvrouwen gedragen zich netjes.'

58. 'Mama ik doe wat ik wil!' schreeuwde Marie-Louisa. Charlotta sprong snel overeind en greep met haar hand naar haar hoofd. Ze kreeg knallende koppijn van dat geschreeuw! 'Mama ik wil niet meer in een wieg slapen! Ik wil een groot bed! Nu!'

59. 'Marie-Louisa, niet doen.' begon Samuel toen zijn dochter op de bank klom. Maar ze luisterde niet en sprong gillend op neer. Haar fluwelen jurk waaierde alle kanten op. 'Laat haar maar, Samuel. Je kan beter de nieuwe meubels in haar kamer gaan zetten.'

60. Haar ouders vertrokken naar haar kamertje en Marie-Louisa bleef alleen achter. Ze plofte neer in een hoekje van de bank en dacht na. Ze was een jonkvrouw, een échte jonkvrouw. Maar waarom zeurden haar ouders zo? Wat deed ze dan verkeerd? Hoe gedroegen jonkvrouwen zich dan?

61. Zodra de nieuwe meubels in haar kamer stonden, haastte Marie-Louisa zich naar haar kaptafel. Jonkvrouwen waren rustig, stil, en ze poederden hun gezicht wit. Dat moest zij dus ook.

62. 'Zo.' zei Marie-Louisa tevreden. 'En jonkvrouwen kijken altijd heel deftig...' Met haar witte gezicht en kersenrode lippen leek ze al precies op een dame, vond Marie-Louisa.

63. Stiekem ging ze weer op de bank zitten en wachtte tot haar vader binnen kwam. Die werd meteen woest. 'Wat moet dit voorstellen?' 'Ik ben een jonkvrouw, papa.' lachte Marie-Louisa.

64. 'En jonkvrouwen moeten mooi bleek zijn. Want dan zie je goed dat ze rijk zijn, want de boeren werken op het land en die worden bruin, en - ' Samuel onderbrak haar. 'Hou je mond! Ik wil er niets meer over horen.'

65. 'Ga naar je bed.' Samuel keek zijn dochter streng aan, maar ze gaf geen antwoord. Hij vertrok naar zijn slaapkamer en liet Marie-Louisa alleen achter.Gniffelend ging ze naar de schaaktafel en zette alle stukken door de war.

66. Het was al ver na middernacht toen Marie-Louisa eindelijk met tegenzin in haar bed dook. Jonkvrouwen hoorden niet te slapen! Die zaten in het zonnetje thee te drinken, of die wandelden in mooie japonnen door een park.

67. Jonkvrouwen hoefden nooit iets te doen waar ze geen zin in hadden, daar was Marie-Louisa van overtuigd. Toch moest ze de volgende ochtend naar school. School...wat had zij daar nou aan? Door haar getreuzel kwam ze bijna te laat en ze rende het huis uit.

68. Samuel ging die hele dag druk aan het werk achter het huis. 'Kom eens kijken, Charlotta.' zei hij aan het begin van de middag. 'Wat is dit nu? Een stal?' vroeg Charlotta verwonderd.

69. 'Precies, een paardenstal. En kijk, ik heb voor een mooi prijsje deze prachtige merrie gekocht. Hier zal Marie-Louisa toch wel blij mee zijn, denk je niet?''O, Samuel!' lachte Charlotta dolblij. 'Dit is geweldig. Nu zal Marie-Louisa zich vast beter gaan gedragen!'

70. Al snel kwam Marie-Louisa uit school. 'Hoe was het vandaag?' vroeg Charlotta, maar ze kreeg geen antwoord. 'Laat me met rust, ik heb het druk.' mopperde Marie-Louisa en ze liep weg.

71. 'Zal ik je helpen met je huiswerk? W-wat heb je met je gezicht gedaan?' stamelde Charlotta, die het nog niet gezien had. 'Mamaaa, laat me met rust! Ik ben vreselijk moe! Een jonkvrouw is niet geschikt om naar school te gaan!'

72. Huilend liet Marie-Louisa zich op haar bed vallen. Samuel, die in de badkamer was, zag het allemaal even niet meer zitten. Hij was werkeloos, had een onhandelbare dochter... Hij was even de weg kwijt.

73. Marie-Louisa kalmeerde een beetje en speelde met haar nieuwe poppenhuis.Ook Samuel kreeg zichzelf weer onder controle.'Luister eens, ik heb een verrassing voor je. Kom je mee naar buiten?' vroeg hij vriendelijk. 'Nee, zie je niet dat ik bezig ben?'

74. 'Maar je zult het geweldig vinden, Marie-Louisa! Het is echt iets voor een jonkvrouwe zoals jij!' Samuel probeerde nog wat te slijmen bij zijn dochter, maar niets had resultaat. Samuel zuchtte treurig. Die dochter van hem zou nog voor heel wat problemen gaan zorgen...