2. Jessica wreef langzaam over haar buik. Het waren haar hormonen die ‘haar karakter’ hadden geraakt, dat Jessica van ‘zachtaardig’ naar ‘bitter’ had gesprongen en dat had vooral een probleem bij haar relatie met Simon gemaakt.

3. En dat had Jessica veel spijt van. Het was nu tot besef gekomen hoe erg ze Simon gekwetst had, hij die alles gaf voor Jessica en de baby. Nee, zo kwam het over dat Jessica het liefst alles alleen wou doen. “Euh, Simon?”

4. Simon deed alsof hij haar niet had gehoord. Het was al dagen dat Jessica op zijn zenuwen werkte door haar afstandelijk en kort gedrag. “Simon?” probeerde Jessica opnieuw. Zijn hart brak elke keer als hij haar negeerde.

5. Maar haar de hele tijd negeren was toch geen oplossing, het maakte toch alles erger. “Euh, Jessica?” Hij sloot de kranen dicht en kwam voor Jessica staan. “Tja, het zijn hormonen die in werking zijn sinds ik zwanger ben.” legde ze het uit, “en daarom ben ik ook een beetje kort geworden.”

6. “En ik ben weer de zondebok.” grijnsde Simon, wel niet positief bedoeld. Jessica hield haar schouders op. “Tja, ik ben erg selectief. Maar het spijt me wel en…”

7. Voor Simon moest dat niet meer zijn. De zwangerschap was gelijk de regels – het verkeerde moment van de maand – dan was je ook wel eens kortaf. Iedereen had ooit zo’n slechte momenten…

8. Jessica was absoluut blij dat Simon het erbij liet en dat hij haar wou vergeven. “Ik hou van je. Dat weet je toch.” fluisterde Jessica tussen in de kus in. “Natuurlijk weet ik dat. Zullen we het vieren?” Of dat kon toch niet: de deurbel ging onmiddellijk. “Ach, spelbrekers.” gromde Simon…

9. Maar Jessica stelde voor om de deur open te doen. Al zag ze door het raam van de deur wie voor de deur stond. Als Jessica ineens vlak voor zijn neus stond, herkende ze hem uit de duizenden. “Nathan?” Nathan was ook gechoqueerd wie hier in ‘het nederig stulpje’ woonde. “Jessica?” Hij keek vooral naar haar buik. Ze was dus toch goed terecht gekomen, net als hij…

10. Nathan wist goed genoeg dat hij ooit gevoelens voor Jessica had. Maar voor hem was dat een gesloten hoofdstuk, hij was gelukkig met Sandrine en Liselot en nu Jessie terug in zijn leven was gekomen… tja, hij wou zijn tienerdochter erbij nemen. Uiteindelijk vielen Jessica en Nathan beiden in de armen, zoals gewone vrienden.

11. Simon zag voor de deur alles gebeuren. Hij had geen flauw benul wie die man as. Het bleek dat Jessica hem jaren kende, maar welke relatie hadden ze juist? Waren ze ooit een koppel geweest? Alle vragen spookten door zijn hoofd maar of die vragen ooit beantwoord zouden raken…

12. Ondertussen kwam Jessie terug van school. Niet met een grote smile op haar gezicht, wel gooide ze haar boekentas met een smak op de grond en zakte ze meteen in elkaar. Die stomme slet van een Aimée… Het liefst wat Jessie wou, is Aimée haar nek zo omwringen.

13. Jade zag er de laatste tijd weer springlevend uit sinds ze uit de cel was gekomen. De boete was al betaald maar ze was nog steeds haar rijbewijs kwijt. Maar nu ze haar dochter zo zag liggen, wist Jade dat ze nu geen vragen mocht stellen; ze kende haar dochter langer dan vandaag. De enige wat ze haar dochter kon voorstellen, is naar haar kamer gaan en tot rust komen.

14. En dat was Jessie ook van plan. Helaas duurde haar rust niet zo lang, haar mobieltje rinkelde al meteen. Zonder te kijken op het display wie haar belde, nam ze het op. “Met Jessie?” Aan de lijn hoorde ze meteen dat het Jason was, “nou Jason, ik hoorde dat Aimée jou verleid had?” “Ja, dat klopt. Maar serieus, je moet me geloven, ik ben daar niet ingetrapt en snel mogelijk weg gegaan. Het is over Aimée dat ik je bel…”

15. Jessie beet op haar lip. Zou Jason stiekem gevoelens voor Aimée hebben? Ze hoopte alleszins van niet… “Wat dan?” Ze hoorde meermaals gekuch aan de lijn, het betekende in ieder geval niet zo goed. “Aimée is van plan om jou te vermoorden, als ik niet met haar naar bed ga…”

16. “Wat?” hoorde Jason iemand roepen aan de lijn. Het was Jessiedie hem blijkbaar niet wou geloven, “en wat heb je gezegd?” “Euh… dat ik erover eens nadenk maar ik sta voor een lastige beslissing. Ik wil niet met Aimée naar bed en jou ook niet verliezen.”

17. “Ik vertrouw je wel, Jason. Ik weet dat je van me houdt.” Stiekem verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Een geluk dat Jessie hem geloofde maar dat veranderde de zaak helemaal niet. “Ik hou ook echt van je. Maar wat moeten we doen?” “Voor tijdelijk naar ver weg vluchten?” stelde Jessie voor.

18. Maar Jason ging er niet tegen in. “Nee. Dat is te onrustwekkend. En daarbij, ik denk niet dat het veel uithaalt.” Hij hoorde Jessie hardop denken aan de lijn en dan klonk er een verrassende ‘ah’. “Ik heb een idee! Als je goed naar me luistert en alles doet volgens plan, kan er niets fouts gaan…”