De 20ste update van de Camerons oftewel update 3.5 Have fun! :D Comment at my livejournal: shirleyheartyou

1. 10G Cameron
3.5

2. De ochtend na haar examen lag Katinka dit keer niet in haar eigen bed,
wel in het bed van Roel, zo lekker naast hem.
Roel sloeg zijn arm rond haar nek. “Goedemorgen schoonheid. Lekker
geslapen?”
Katinka & Roel

3. Katinka kroop nog dichter bij Roel en hij drukte haar nog dichter bij
hem.
“Als een roos.” kreeg Roel het antwoord, “zeker als ik bij jou heb
geslapen.”
“Ga je dat in de toekomst nog doen?” vroeg Roel, “met mij slapen?”

4. Er verscheen een glimlachje op Katinka haar gezicht. Daar keek ze al
naar uit, meer samen zijn met haar vriend. “Sowieso.”
Roel grijnsde.

5. Maar in deze tijden konden ze niet altijd samen zijn. Ze hadden nog hun
studies en dat was ook belangrijk.

6. Katinka was deze avond druk in de weer met haar moeilijke paper.
Onverwachts viel Roel haar kamer binnen.
“Katin, stop maar met tikken, ik heb een verrassing!” riep hij
dolenthousiast door de kamer.

7. Maar Katinka haar aandacht bleef naar haar paper gaan. Dat zinde Roel
niet, trok haar zachtjes van de computer af en pakte haar flink vast.
“Nee. ‘Wij’ zijn nu belangrijker.” zei hij.

8. “Als het echt moet.” stemde ze maar toe.
“Oh, je wil het precies niet?” keek Roel haar verontwaardigd aan.
Katinka schudde heel snel haar hoofd. “Oh, jawel, toch wel! Ontspanning
is ook belangrijk hè!”
“En romantiek ook!” voegde Roel er aan toe.

9. Roel nam Katinka mee naar een chique restaurant in de stad. Katinka
kon niet geloven wat haar overkomen: ze ging samen met haar vriend in
Terveurens eten, zo’n chique en duur ‘eettentje’!

10. “Ben je mal ofzo?” Katinka duwde in Roel zijn zij, “kan je dit betalen?”
Roel nam haar in zijn armen en gaf haar een passionele zoen. “Voor jou
heb ik dat over, lieverd.”
Katinka giechelde. “Maar toch, je bent echt mal!”

11. Roel negeerde haar reactie. “Zullen we naar binnen gaan? Het is hier
koud.” stelde haar voor. Katinka knikte en aan de inkom gaven ze hun
jassen aan de gastvrouw.
“Goedenavond mevrouw. Een tafeltje voor twee graag.” schudde hij een
hand met de gastvrouw.

12. De gastvrouw wees hun toe naar een klein tafeltje, met kaarslicht en
kleine rode roosjes. “Alstublieft. Laat jullie alvast smaken.”
Katinka was in ieder geval zeer opgetogen. Ze kon tenminste stoefen dat
ze in de Tervuerens was gaan eten, samen met haar lieve vriend
uiteraard.

13. De ober kwam meteen aan de tafel staan. “Goedenavond. Wat zal het
voor jullie zijn?” Ze had een Frans accent.
“Euh, voor ons beiden Filet Mignon graag.” bestelde Roel. Katinka
spuugde bijna haar water uit. Meende Roel dat nu?
De ober schreef de bestelling op een memoblok. “Komt eraan!”

14. Zodra de ober naar de keuken vertrok, gaf Katinka Roel een kleine por.
“Filet Mignon? Dat meen je niet! Dat gaat jou wat kosten!” siste ze
fluisterend.
Roel rolde met zijn ogen. “En dan? Ik organiseer de avond en je zult eten
wat ik wil, dus? Koste wat het kost.”
Katinka zuchtte, hij had gelijk, hij probeerde om een romantische avond
te maken.

15. Eenmaal de Filet Mignon er was, had het koppel geen aandacht naar, wel
naar elkaar.

16. Even later zou Roel uiteindelijk het ijs breken. Als dat zou lukken
tenminste…
“Katinka.” begon hij, “we kennen elkaar heel lang maar we zijn juist een
koppel. Maar toch, in het begin wist ik dat je de ware voor me was.

17. Ik wil dit al heel lang doen maar ik heb er nooit de juiste moment voor
gevonden. Nu wel en dus ik wil je iets vragen. Katinka Cameron…” Roel
haalde een zwart doosje tevoorschijn. “wil je mijn vrouw worden?”
Katinka dacht dat ze een hartaanval zou krijgen, zo geschrokken dat ze
was.

18. Katinka greep meteen naar de zwarte doos en opende het. Het diamant
van de ring dat er in de doos zat glinsterde fel.
“I-i-ik?” stotterde ze. Even later kon ze even voor haar kop slaan.
“Nee, je moeder.” grapte Roel, “natuurlijk jij!”

19. Ze haalde ring uit de doos en deed hem rond haar vinger. “Geef toch toe,
ik sta er mee!” Ze was heel trots op de ring.
Roel keek hoopvol naar Katinka. “Dus je wilt het?”

20. “Natuurlijk!” Katinka legde haar hand op Roel zijn hand, “ik wil niets
liever, Roel! Ik hou van je.”
Roel glimlachte. Dit was de leukste dag van zijn leven. “Ik hou ook van je,
Katinka.”

21. Ook in het studentencomplex mocht iedereen het weten: Katinka en
Roel waren zo gelukkig samen. Tijdens elke eetmaal konden ze niet van
elkaar afblijven en ja, iedereen mocht dat zien.

22. “Katinka.” begon Roel, “als we afgestudeerd zijn, zullen we dan meteen
trouwen?”
Dat klonk goed, vond Katinka. “Hmm… Ik weet al waar we gaan wonen.”
Roel werd meteen nieuwsgierig, “in mijn ouderlijk huis.”

23. Roel moest wel even slikken toen hij dat hoorde. Hij had gehoopt op iets
anders. “Bij jouw ouders ofzo? En onze privacy dan?”
“Oh. Mijn ouders kunnen streng zijn maar ze zijn niet zo bemoeizuchtig.
Als ik ze zeg dat ze ons niet mogen storen, houden ze daar aan hoor.”
probeerde Katinka hem gerust te stellen, “maar het is nogal belangrijk
voor me.”

24. “Waarom, Katinka?” Roel kruiste koppig zijn armen, “waarom is dat zo
belangrijk? Kun je niet onder jouw ouders of zo?”
“Anders zat ik hier niet, Roel. Maar…” Ineens stopte Katinka midden in
haar zin.
“Wat, maar?”

25. Katinka zat in een moeilijk parket. Hoe moest ze dit uitleggen? De ‘Tien
Generaties-uitdaging’? “Euh… ik doe mee met de uitdaging om tien
generaties voor te brengen en ik ben nu momenteel de derde
stamhoudster dus-”
Roel onderbrak haar…

26. “Ik heb het over gehoord! Eerst dacht ik dat het niet waar was, dat mijn
verloofde niet meedeed aan zoiets stoms maar…” raasde Roel alles na
elkaar en daarna nam hij een lange pauze, “maar nu, je doet dus toch
mee. Denk je dat ik daar nu op zit te springen en mij laten gebruiken
voor een stomme uitdaging?”

27. Katinka had alles gehoord wat ze moest horen. Zonder meer stond ze op
en stond op punt te vertrekken.
“Waar ga je naartoe?” riep Roel nog.
In een ruk draaide Katinka zich om en keek kwaad naar hem. “Gelukkig
weet ik nu hoe je over mij denkt. Ik ben nu klaar met jou.

28. Ik heb je nooit gebruikt, ik heb altijd van jou gehouden en ik weet zeker
dat je een aanwinst zal zijn. Dat is nu verleden tijd.” Katinka trok haar
diamanten ring van haar vinger en gooide op tafel, “hier, jouw
waanzinnige ring.”
Daarna vertrok ze. Ze moest nu op haar college zijn…

29. Maar daarna op haarzelf stortte ze helemaal in tranen. In haar leven was
ze nog nooit zo gekwetst als nu. Hoe kon Roel haar dit aandoen? Hoe
kon hij denken dat Katinka hem zou gebruiken en dan nog voor een
uitdaging?

30. Katinka hoorde de deur opengaan en daarna dichtklappen. Haar vader
Florence stond voor haar neus, met een beker koffie in zijn hand.
“Ik heb in de cafetaria koffie voor je gevraagd.” zei hij, “komaan meid, sta
nu recht en veeg je tranen af.”

31. Tegen haar zin stond Katinka toch recht. Ze veegde haar tranen van haar
gezicht maar er bleven meer komen. Het enige waar Katinka zin in had,
was terug op haar bed liggen en nog in tranen uitbarsten maar dat was
een beetje gênant met haar vader bij.
“Ik moet zeggen,” Florence ging naast Katinka op het bed zitten,

32. “Je hebt heel juist gehandeld. Die stomme eikel is mijn lieve, prachtige
dochter helemaal niet waard.” zei Florence, “maar ik wist niet dat je
verloofd bent- euh, was?”
Katinka haalde haar schouders op. “Je hebt je zin. Ik ben niet meer
verloofd.

33. Hij respecteert mij, mijn familie en de uitdaging niet. Met zo’n vent wil ik
niet samenleven.”
Florence knikte. “Zo is het. Ik was ook achteruit gevallen toen ik het
eerste woord over de uitdaging hoorde. Of er een uitdaging is of niet, ik
hou van jouw moeder en ik wil voor de rest van mijn leven bij haar
blijven.”

34. Katinka ging op het rand van het bed zitten. “Misschien moet ik maar
mijn fakkel aan Frauke overdragen. Zolang ik uitverkorene ben, denkt
iedere man van wie ik hou dat ik hem gebruik.”
Florence keek zijn dochter geschokt aan, hij werd wel kwaad. “Waarom?
Je hebt de uitdaging aanvaard met een lach op je gezicht. Waarom
krabbel je nu terug? Omdat je bang bent dat je niet van straat zal
geraken?

35. Dat is pure onzin, Katinka. Er moet wel iemand zijn dat met zijn heel
hart van jou houdt en de uitdaging zal aanvaarden.” raasde hij alles na
elkaar, “Katinka, kijk naar mij en je neemt je woorden terug. Nu! Als je je
terugtrekt, je weet dan niet hoe hard je je moeder en je grootmoeder zal
kwetsen. Die Roel of hoe hij ook heet, is gewoon stom om jou te laten
gaan.”

36. Katinka draaide zich om en probeerde naar haar vader te kijken. Maar
ze durfde niet, omdat ze bang was om opnieuw in tranen te barsten. Ze
veegde een groot deel van haar tranen uit haar gezicht.
“Je hebt gelijk.” piepte ze, je hoorde nog duidelijk verdriet in haar stem,
“ik mag niet opgeven en Roel is maar een sukkel. Ik laat mijn familie niet
vallen voor zo’n iemand.”

37. Katinka ging nog eens op haar rug liggen en legde haar benen op de
muur. Florence keek goedkeurend naar zijn dochter.
“Zo ken ik mijn stoere dochter.”
Katinka grijnsde. “Als je dat maar weet. Hoe is het met de kleine aliën?”

38. Het was een zeer vruchtbaar gesprek met haar vader. Katinka was heel
blij dat hij achter haar stond en de rest van de familie ook natuurlijk. In
de gemeenschappelijke kamer zag Katinka dat de kamer van Roel
vrijstond.
“Hoe durft hij?” dacht ze, “vertrekken zonder iets te zeggen, wat een
lafaard!” Het had ook zo zijn voordelen, zo moest ze hem niet iedere
keer tegenkomen.

40. Zoals gewoonlijk zou Katinka moeten beginnen met studeren na zo’n
moeilijke examen. Deze keer niet. Als je liefdesverdriet had, moest je
afleiding zoeken, dat deed Katinka ook door in het studentencomplex
een sportfeest te organiseren.
Al haatte ze voetbal als de pest, toch had ze er plezier in om samen met
de andere studenten naar Champions League te kijken.

41. Naar de voetbalwedstrijd werd er flink gedanst en daar hadden de jonge
studenten echt plezier in.

42. Katinka was na zo’n knaller heel laat in haar bed gekropen maar dat
wou niet zeggen dat ze tot ‘s namiddags in haar bed lag. Ze moest vroeg
uit de veren want om elf uur ‘s morgens moest ze al naar haar college.

43. Na haar college dacht Katinka nog aan om haar paper af te werken. “Nog
zo’n paar keer en ik ben er van af.” dacht ze.

45. Grietje werd uitgenodigd in het appartement van Rosalie voor een
stevige steun en babbel.
“Bedankt Rosalie.” zei Grietje, “ik ben blij met jouw steun en die van
mijn familie.”
Grietje

46. “Dat is graag gedaan, Grietje.” zei Rosalie, “we kennen elkaar niet zo
lang. Je moet weten dat je op mijn steun kan rekenen.”
Grietje glimlachte. “Och, ik wil begot weten wie de vader is.”
Rosalie haalde haar schouders omhoog. “Hoe? Weet je dat niet?”

47. Grietje zuchtte. Ze probeerde haar tranen tegen te houden. “Helaas niet.
Ik heb enkele onenightstands gehad waarmee ik op een zeer korte tijd
seks heb gehad.”
Rosalie plofte naar haar neer op de bank. “Dan kun je inderdaad niet
weten.”

48. Rosalie stond weer recht. “Ik ga naar het balkon. Je begrijpt me wel.”
Zodra ze buiten op het balkon stond, haalde ze een sigaret tevoorschijn,
stak hem op en inhaleerde diep.
“Ja en ik ga naar huis want ik ben moe.” riep Grietje nog naar Rosalie toe
voor ze haar appartement zou verlaten.

49. Maar net dat Grietje onder de wol wou kruipen, kreeg ze enorme steken
in haar buik en het bleef pijn doen. Ze verging van de pijn.
“ROSALIE!” schreeuwde Grietje wanhopig maar niemand, noch Rosalie
dat haar hoorde.

50. Haar ‘bevalling’ verliep niet zoals Grietje gehoopt had. Het was
overduidelijk: ze had haar kind verloren en wist niet waarom. Alhoewel
Grietje nooit klaar was voor een kind, deed haar miskraam enorm veel
pijn.

51. In Maxime’s slaapkamer amuseerden de kinderen zich rot, er ontstond
meteen een hechte vriendschap tussen Frauke en Maxime.
Hoofdhuis

52. Yana was tot negen uur ‘s avonds op het werk en Florence had geen zin
om te koken. Hij had een alternatief gevonden: gewoon pizza bestellen
voor één keer kon geen kwaad. Hij genoot wel van de heerlijke pizza,
Frauke ook.

53. Wanneer de zon van de aardbodem was verdwenen, moesten de
kinderen hun bed in.

54. “En nu snel naar bed.” dacht Yana eerst als ze terug thuiskwam van haar
werk. Zoals altijd had Yana een zware werkdag achter de rug sinds ze
aan de top stond.

55. De volgende ochtend zat Frauke op school en Florence op zijn werk.
Yana dacht om Katinka uit te nodigen voor een stevige babbel, het was
denkbaar dat ze beiden veel hadden meegemaakt.
“Ik heb het gehoord van je vader.” begon Yana, “ik vind het zo naar voor
je. Wat je hebt afgehandeld is goed, zo’n vent is jou niet waard.”

56. “Dank je wel. Dat heeft papa ook gezegd.” zei Katinka, “ik wou eerst
opgeven, mijn fakkel van de uitdaging aan Frauke geven maar ik heb het
toch niet gedaan.”
Yana hield diep adem. “Je vindt weer iemand. Ik weet het zeker, zo’n
prachtige dame als jij dat die man zelfs de uitdaging vergeet…”
Katinka lachte. “Komaan, laat me niet lachen.

57. Ik verbrak ‘s morgens de verloving en dan ‘s middags was Roel
vertrokken zonder iets te zeggen. Kan je dat voorstellen?”
Yana haar ogen werden groot. “Wauw, als je dat al durft…”
“Echt hè! Het heeft zo’n grote impact op mij gehad maar gelukkig geef ik
nooit op, ik zit nu zelfs in het vierde jaar.”
Er verscheen een lach op Yana’s gezicht. “Goed zo, Katinka! Dan kom je
volgend jaar terug?”

58. Katinka knikte. “Inderdaad. Ik kijk er naar uit. Ik heb jullie zo gemist,
vooral papa. Zeg euh, waar is die kleine aliën? Ik ken zijn naam niet
maar-”
Yana stak haar vinger op. “Maxime ligt nog in zijn bedje maar hij zal nu
wakker zijn, denk ik.”

59. “Tof. Mag ik hem zien?” vroeg Katinka. Yana holde meteen naar boven
om de kleine Maxime te halen. Even later stond ze weer in de living,
deze keer met de peuter in haar armen.
Katinka schrok even van het resultaat. “Maxime heeft iets.”
“Ja, ik weet het.” zei Yana, “maar hij is even welkom als jij hoor.”

60. “Bij mij zal hij ook welkom zijn.” meende Katinka, “hij is een brave
jongen.”
Yana knikte. “Zo braaf heb ik een klein kind nooit geweten, van hem
hebben we geen last, in tegenstelling tot jou en Frauke toen jullie klein
waren.”
“Zeg!” beet Katinka meteen toe waarbij Yana lachte.

61. “Mag ik Maxime vasthouden?” vroeg Katinka plotseling. Yana ging
akkoord en gaf Maxime over aan zijn grote zus.
“Voorzichtig hè.” voegde Yana er aan toe.
Maxime was zeer rustig in de armen van Katinka en hij reageerde goed
en rustig op haar knuffel. “Komt hij overeen met Frauke?”
“Met iedereen.” antwoordde Yana.

62. “Je mag Maxime aan zijn speeltafeltje zetten.” Yana wees aan het
speeltafeltje kortbij het schaakbord, “als hij niets te doen heeft, tekent
hij graag.”
Zo gezegd, zo gedaan.

63. Yana stond ineens kort bij haar dochter en wou haar in haar armen
nemen. “Mijn dochter toch.” Als Yana Katinka in haar armen had, wou ze
haar nooit meer loslaten.

64. “Wees gerust. Als ik afgestudeerd ben, kom ik hier terug wonen.”
beloofde Katinka, “als het van Roel afging-”
Yana legde een vinger op Katinka’s lippen. “Het gespreksonderwerp
Roel wordt hier nooit meer besproken.”
Ja, haar moeder had gelijk, vond Katinka.

65. Frauke was heel enthousiast als ze haar grote zus Katinka in huis zag.
“Katin!” riep ze blij terwijl ze in de armen vloog.
“Mijn kleine rat.” zei Katinka, “hoe doe je het op school?”

66. “Kei goed! Ik heb een tien op mijn rapport!” vertelde Frauke met
vreugde in haar stem.
“Wauw, proficiat!” Katinka was heel blij, “en ik kom volgend jaar terug
bij jullie wonen.”
“Oh, joepie! Dan zie ik jou weer elke dag!” zei Frauke, daarna stroomde
ze over naar Maxime, “dag mijn klein broertje!”

67. Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van elkaar.
“Zo, mama. Ik ben weer eens weg, ik heb heel veel dingen te doen.”
besloot Katinka en vloog alweer in haar moeders armen.
“Ik zal je weer missen.” meende Yana, “studeer goed en zoek veel
afleiding.”
“Zal ik doen! De groetjes aan papa!” En daarna verdween Katinka.

68. Net zonde dat Katinka juist was vertrokken. Vandaag werd er verjaardag
gevierd of zelfs dubbel. Maxime groeide op als kind.

69. Even later was Frauke aan de beurt, ze groeide op als tiener.
“Wauw, ik ben groot en ik ben zelfstandiger!”

70. Secundaire wens: Rijkdomwens

71. De volgende dag waren de kinderen vertrokken naar school en Florence
naar zijn werk, Yana was dus alleen thuis. Ze wist hoe ze haar tijd moest
vullen, ze bezocht de graf van haar moeder Fiona.
“Mama…

72. Er is heel wat gebeurd. Katinka, de derde stamhoudster, zit in het vierde
jaar en komt volgend jaar terug bij ons. Ze heeft een vriend gehad, ze
heeft gehoopt gelukkig met hem te zijn. Maar helaas, ze heeft hem de
uitdaging uitgelegd en hij heeft het niet aanvaard. Daarmee is de relatie
afgelopen. Hoe stom dat hij kan zijn… Frauke is ook aardig groot
geworden, ze is al een echte puber. Diana zal dit jou verteld hebben,
maar Florence is ontvoerd geweest door aliëns en nu hebben we een
kleine aliën in ons midden, zijn naam is Maxime en hij is al een kind. Van
Florence, mij en de rest van de familie is Maxime gerust welkom.
Hopelijk vind jij dat ook. Diana zal dit jou verteld hebben, maar Florence
is ontvoerd geweest door aliëns en

73. nu hebben we een kleine aliën in ons midden, zijn naam is Maxime en
hij is al een kind. Van Florence, mij en de rest van de familie is Maxime
gerust welkom. Hopelijk vind jij dat ook.
Grietje kan ook op haar pootjes terecht. Er is alleen iets ergs gebeurd. Ze
heeft enkele onenightstands gehad en het gevolg is dat ze zwanger is
geworden, niet wetend van wie. Het heeft geen zin gehad, ze heeft
onlangs miskraam gekregen. We leven met haar mee en ik weet zeker
dat je dat ook doet. Diana heeft ermee koppig gedaan. Yoran, hij is nog
altijd zeer gelukkig met zijn vrouw Jaqueline. Ze hebben samen
tweelingjongens, ze hebben nu ongeveer dezelfde leeftijd als ons
Frauke. Goh, ze hebben al plannen om samen met zijn drietjes te gaan

74. studeren. Yoran en Florence zijn binnenkort ook jarig. Hoe snel gaat de
tijd wel niet? Als ik kan, kan ik de tijd terugdraaien zodat de hele familie
samen is: jij, Diana, Yoran, Jaqueline, Florence, Grietje en ik. Natuurlijk
met de kinderen erbij en onze trouwe hond Otis met wie ik mijn jeugd
heb beleeft. Ik mis hem zeker. Maar nu moet ik verder, ik heb nog heel
wat dingen te doen, ik moet ons gesprek jammer afsluiten. Je leeft voor
altijd in onze harten.

75. We houden van je. Vaarwel mama.”

76. Yoran zijn droom was uitgekomen: na de hulp van Geest Ooms had hij
genoeg geld om het vakantiehuis in Twikkii Eiland te kopen. Hij liet er
geen gras over groeien en stortte het bedrag op het rekeningnummer
van de schuldeiser.
“Yes!” dacht Yoran bij zichzelf.
Yoran, Jaqueline, Carey & Pearce

78. Carey bracht een meisje van zijn school mee naar huis. Haar naam was
Ada. “Hmm, twee bedden?” bekeek ze de kamer als ze op een
onopgeruimd bed zat.
“Ja, ik slaap samen met mijn broer in één kamer.” legde Carey het uit, “ik
vraag me af wanneer mijn pa twee aparte kamers voor ons gaat maken,
hij verdient toch goed.

79. Of ja, het is toch niet echt nodig.”
Ada fronste haar wenkbrauwen. “Waarom niet?”
“Ik heb plannen om naar de universiteit te gaan.” besloot Carey, “samen
met mijn broer Pearce en mijn nicht Frauke.”

80. “Oh dus.” Ada plofte naast Carey neer, “zie ik mijn beste vriend niet
meer?”
Carey keek vreemd. “Jawel. Ga mee met ons.”
Ada zuchtte diep. “Dat gaat niet. Ik kan mijn studies niet betalen.”

81. “Nou ja.” Carey slikte, “dat is een pijnlijke zaak.” Hij sloeg ook zijn arm
rond Ada haar middel, “maar ik zal je hard missen en ik zal je altijd
berichten en zo sturen.”
Ada glimlachte. “Hopelijk. Ik wil je nog niet kwijt.”

82. “Nee, je gaat me nooit kwijtraken. Ik beloof het.” Carey sloot het meisje
helemaal in zijn armen en legde zijn rechterbeen op het bed. Ada kreeg
het warm als ze Carey zijn adem voelde.
“Jij mij ook niet.”

83. Ineens kwam de stilte in de kamer die totaal te snijden was. Carey en
Ada keken elkaar diep in de ogen en hun hoofden kwamen nog steeds
dichterbij. Ze sloten hun ogen en hun lippen kwam zeer dicht bij
elkaar…

84. Ineens werd het allemaal zwoeler…

85. Zoals bijna elke maaltijd werd er met voedsel gegooid tussen de twee
broers, tot de grote ergernis van Jaqueline en Yoran.

86. “Jongens, stop eens alsjeblieft met eten te gooien. Het is echt niet meer
leuk.” kwam Jaqueline tussenbeide.
Pearce likte al de macaroni van zijn gezicht af. “Hmm, wel lekker.”
“Lekker of niet, jullie stoppen, oké?” herhaalde Jaqueline.
“Ja, ma.” mopperde de jongens in koor en aten weer deftig verder.

87. “Ik heb ook iets te vertellen.” Yoran glinsterde van trots.
“Oh ja?” Carey was meteen nieuwsgierig, “pa, vertel op!”
Yoran kuchte. “Ik heb een vakantiehuisje aan de strand in Twikkii Eiland
gekocht.”

88. Iedereen slikte in hun macaroni.
“Wat?” schreeuwde Pearce het woest uit, “heb je daar geld aan
uitgegeven? Dat geld kwam mij en Carey toe, om later te kunnen
studeren!”
“Huh? Hebben jullie zoveel geld nodig om-” vroeg Yoran.
“Nee, voor hun studentenhuis.” zei Jaqueline.

89. Yoran snapte het niet. “Hoe? Studentenhuis? Jullie kunnen toch in een
studentencomplex-”
“Geen denken aan!” onderbrak Carey zijn vader, “we willen een heel
groot studentenhuis bouwen in de universiteitsbuurt en daar gaan
Pearce, Frauke en ik wonen.”
“Later kunnen de nazaten als studenten ook daar wonen.” maakte
Pearce het uitleg af.
“Wel? Toch de ideale manier om onze familie bij elkaar te houden?”
vond Carey en keek naar zijn vader.

90. “Dat is nu Katinka haar taak als stamhoudster.” sprak Yoran het tegen,
“maar ik heb alles al betaald.”
Carey zijn ogen werden groot en werd woest. “Wat? Ik studeer nog niet
of mijn droom ligt al in duigen!”
“En die van mij!” voegde Pearce er aan toe, “en niet alleen de
stamhoudster maar wij moeten ook ons steentje bijdragen.”

91. “Yoran.” kwam Jaqueline nog eens tussenbeide, “paar nachten in een
hotel gaan logeren valt toch best mee? Waarom dan een vakantiehuis?
Wat is nu belangrijker, dat onze kinderen gaan studeren of op vakantie
naar een tropisch eiland gaan?”
Yoran gromde even maar later bedaarde hij zich. “Ach, laat maar. Ik zie
wel of ik dat huis nog kan verkopen voor dezelfde prijs.”

92. Yoran ging van tafel en kroop meteen achter de computer. Hij stuurde
snel een mailtje naar de schuldeiser om te vertellen dat de verkoop niet
doorging en dat hij het geld terug wou.
Meteen kreeg hij een mailtje van de schuldeiser terug, om te zeggen dat
hij akkoord was.
“Zo. Nu hebben ze ook hun zin.” dacht Yoran, “ik kan ook maar ergens
anders wonen, ze leven hier op mijn kosten denk ik.”

93. Wanneer het gezin elk in hun bed lag en de lichten uitgingen, kreeg het
gezin een vreemd onverwacht bezoek…

94. Gelukkig was er een brandalarm maar wel één dat veel lawaai maakte
en dat iedereen wakker werd.
“Oh nee, niet weer hè!” dacht Yoran meteen.

95. De agent en de inbreker besloten om te gaan vechten maar het draaide
helemaal anders uit als gehoopt, de inbreker kon ontsnappen – zonder
spullen, gelukkig maar! – en de agent baalde als een stekker.

96. Yoran had zijn vakantiehuis – tegen zijn zin – dus verkocht en al zijn
geld terug. Nu konden de tieners van de familie samen overleggen over
hun toekomstige studentenhuis.
“Het moet groot en modern zijn.” stelde Frauke voor, “en alle studenten
van onze familie zijn welkom.”

97. “Natuurlijk dat! Het is een echt familiehuis, studentenhuis. Oké, kan je
hier het juiste woord op plakken?” zei Carey.
Pearce keek nadenkend naar zijn broer. “Nee, niet echt. Euh, Maxime
kan later als hij wil gaan studeren in het huis wonen.”
“Oh ja en het kindje van tante Grietje.” voegde Carey er aan toe.
Frauke schudde spijtig haar hoofd. “Maxime misschien maar het kindje
van tante Grietje niet.”

98. “Waar is jouw glazen bol, Frauke?” grapte Carey, “ik bedoel, hoe weet je
dat zeker?”
“Omdat Grietje daarjuist mijn mama gebeld heeft.” antwoordde Frauke,
“ze heeft een miskraam gehad, er komt dus geen kind.”
De broers trokken een vreemd, raar gezicht. “Oh, dat is hard.” fluisterde
Pearce.
“Zo erg is het niet. Tante was toch al niet klaar voor een kind en weet
niet wie de vader is.” vond Carey.

99. “Verdomme Carey, schaam je je niet?” riep Pearce verontwaardigd uit,
“het is wel erg als je een miskraam krijgt!”
“Ik ben helemaal team Pearce.” vond Frauke, “zoiets zeg je toch niet?”
“Oké, chill even!” voelde Carey dat zijn neus werd opgegeten, “zo
bedoelde ik het niet hè!”

100. De tieners schrokken als ze Yoran in zijn pyjama zagen.
“Oh. Grietje heeft een miskraam gehad of zo?” Hij kon zijn ogen niet
openhouden en geeuwde nog maar eens.
“Tja…” Frauke hield haar schouders op, “dat had je niet verwacht hè?”
“Eigenlijk wel. Oké, het is zeer erg maar ze heeft ook geen goede
levensstijl. Ze heeft onenightstands en ze rookt ook nog.” meende Yoran,

101. “en? Klaar om mijn geld af te luizen?”
Pearce mopperde. “We gaan jouw geld niet afluizen. Carey, Frauke en ik
gaan eerst klein beginnen en met het geld dat we zullen verdienen gaan
we uitbreiden.”
“We hebben een startkapitaal nodig en daar hebben we oom Yoran voor
nodig, toch?” zei Frauke, waarbij de jongens knikten.

102. “Ja. Oom Yoran zijn geld vooral.” spotte Yoran en leunde aan de muur,
“vergeet niet, voor jullie gaan beslissen, hebben jullie mijn toestemming
nodig.”
De tieners schrokken. Oh nee, nu toch niet… “Ik kan het al raden, je wilt
ons niet helpen?” zei Carey.
“Komaan zeg, ik wil gewoon erover nadenken. Ik ben hier nog altijd de
baas, ik laat me niet afzetten door mijn vrouw, mijn kinderen en mijn
nicht!” Met harde voetstappen liep hij naar de keuken.

103. Wanneer Yoran weg was, voelden de tieners zich schuldig. Vooral
Pearce.
“Vinden jullie niet dat pa gelijk heeft?” vroeg Pearce, “we zijn eigenlijk
van hem aan het profiteren en we gunnen hem nooit iets, zoals dat
vakantiehuis van gisteren.”
Frauke beet op haar lip. “Eigenlijk is de stamhoudster daar voor
verantwoordelijk en dat is mijn zus.”
“Ja en heeft ze het voldoende geld?” vroeg Carey meteen.

104. “Nee, helaas niet. Mijn ouders willen ook graag financieel helpen maar
dat kan niet.”
Carey zuchtte boos. “Komaan, we gaan klein beginnen en dat kost
misschien 20000 simdollars. Dat vakantiehuis kost zeker meer dan
50000 simdollars.”
“Ja, dat kost ergens in de 65000 simdollars.” zei Pearce, “ik heb dat op
internet in de geschiedenis gekeken.”

105. “Ik heb een idee. Ik neem een architect aan en ik laat hem een maquette
van ons studentenhuis maken. Daarna zien we hoeveel dat kost en we
nodigen oom Yoran en tante Jaqueline uit.”
Pearce stak zijn duim op als goedkeuring. “Dat is een strak plan,
Frauke!”
Ook Carey was tevreden. “Als we ons nichtje niet hadden…”

106. “En wanneer kan hij dat doen?” vroeg Pearce.
“Ik kan hem vandaag al opbellen en het proces kan normaal gezien heel
snel gebeuren. Ik vermoed dat de maquette zondag al klaar zal zijn en
mits goedkeuring kunnen de verbouwingen beginnen.”
De jongens hun ogen werden groot. “Zondag? Dat is morgen al! Dan zijn
onze ouders jarig!”
“Oh, van een perfecte timing gesproken…”

107. Maar op zondag zelf was het een grote dag. Alle familieleden waren
uitgenodigd op een groot verjaardagsfeest. Alhoewel iedereen in een
goede bui was, hadden Yoran en Jaqueline hier geen zin in, ze keken erg
tegen op het oud worden.
“Komaan, ma en pa!” riep Pearce.
“Jullie kunnen hier niet aan ontsnappen!” zei Carey nog.

108. De ouders realiseerden dat hun zonen gelijk hadden, oud worden
hoorde eenmaal bij het leven. Daarom gingen ze voor hun taart op het
aanrecht staan.

109. Maxime was ook uitgenodigd en hij kwam maar toen zei hij: ‘Het is laat. Ik denk dat ik beter naar
huis kan gaan.’ WTF?! Iedereen van het hoofdhuis is hier?!

120. Het was een leuk verjaardagsfeestje. Iedereen was helemaal uit zijn dak
gegaan – behalve Grietje, die verdook zich in een zak chips – Frauke gaf
de plannen van het toekomstig studentenhuis mee aan Yoran en
Jaqueline dat ze na het feest konden bespreken.
“Kijk, het studentenhuis.” Ze bladerde door de papieren, “het ziet er
goed uit.”

121. Maar Yoran had hier geen goed gevoel bij. “Hm, veel te kleurrijk.”
schudde hij telkens zijn hoofd, “dat vloekt!”
“Zeg, wie gaat er wonen? De kinderen of jij?” beet Jaqueline meteen af.
Yoran haalde zijn schouders op. “Die sauna, dat is toch niet nodig? Er is
ook maar één slaapkamer ingericht.”

122. “In die slaapkamer gaat Carey slapen. Frauke en Pearce nemen hun
meubels van thuis mee, zo bespaar je een hoop geld.” legde Jaqueline uit
waarom, “en de kamer die overblijft is binnenkort waarschijnlijk voor
Maxime. Als hij wil gaan studeren tenminste.”
“Hm…” Yoran kon nu volgen, “en hoeveel gaat me dat kosten? Met die
sauna erbij…”
Jaqueline nam het contract bij, in ieder geval voor goedkeuring van
Yoran. “Hier staat… 23810 simdollars.” las ze.

123. Yoran kon wel neervallen. “Huh? Zo weinig? Ik vreesde het ergste. Met
die sauna en zo.”
Jaqueline lachte. “Ik dacht dat het ook meer was. En voor dat
vakantiehuis in Twikkii, we hoeven alleen zo’n paar keer te werken en
we hebben dan genoeg geld om dat te kopen. Zo hebben we elk onze
eigen zin.”
“Hm, in dat geval. Ik ga akkoord.”

124. Met een glimlachje op haar gezicht pakte ze Yoran zijn hand. “Onze
jongens en ons nichtje zullen blij zijn en ik ben ook blij.”
Yoran grijnsde. “Ja, daar kan ik mee inkomen.”

125. 10G Cameron