Carta á Escola do Xestal, Antonio González, CPI Virxe da Cela

1. Carta gañadora no certame “San Valentín” 2012
Querida Escola do Xestal:
Levo xa uns cantos anos aquí, que veñen sendo case dez anos, pois
cheguei aquí no ano 2002, dunha escola de Lugo chamada CEIP “Illa Verde”.
Aquí, ós meus cinco anos, cursei Educación Infantil, recordo á nosa mestra, que
se chamaba María José Otero. Tamén me lembro de tod@s @s que estábamos
naquela aula, que hoxe estamos en terceiro e segundo da ESO (sen contar a
Thais, que marchou). Tamén estaban, nunha mesa redonda, algún dos que agora
están en primeiro da ESO. Moito me gustaba a escola daquela, e aínda me gusta
hoxe. O dicir que me gustaba moito a escola daquela é algo sobre o que miña nai
e miña avoa poden discrepar, pois os primeiros días, foron elas as que me
levaron á forza á parada, e eu ía berrando ou chorando. Mais cando chegaba o
autobús á parada, eu calmábame e subía nel.
Durante os primeiros días, para min, o mellor de todo era a viaxe no
autobús, pero na clase volvía chorar algo. No cuarto día de escola, eu xa estaba
afeito e ía de boa gana. Lémbrome das pelexas que había na clase por ver quén
era o que tiña o tractor de xoguete, pois tan só había un que coidábamos ben
(curioso feito de que hoxe hai varios e están mal coidados). Eu levaba un
mandilón de cadros verde.
Hoxe en día a escola gústame, pero é diferente á de entón. Hoxe é algo
triste, pois somos cento setenta ou algo así de cativ@s, e daquela eramos cerca
de catrocent@s.
Había moita máis xente. Había que agardar na cola para ir ós columpios,
que estaban enferruxados. Tamén no tobogán (é preciso apuntar que hoxe o
patio non é como daquela). Persoalmente, o parque gustábame máis que agora,
porque había máis árbores e estaba ó descuberto, acórdome dun salgueiro
chorón que había preto do aparcadoiro dos autobuses, ó cal lle colliamos as
ramallas e usábamos como látegos (para andar a zorregadas). Estou falando dos
primeiros anos, en primeiro e segundo de Primaria, a nosa mestra foi Teresa
Lagares, que foi moi boa con nós. Non só me acordo das profesoras e dos
profesores que nós tivemos, acórdome de case todos (Pereiro, Lagares, Maruja,
Mercedes, Noli, Merchy, Mercedes Dosinda, Celia, Luis, Pilar) e dos que daban na
ESO (Nieves, Dopico, don José, dona Mercedes).
Acórdome dunha anécdota curiosa, que sendo Alfonso, o de Galego,
director da escola, eu funme “chivar” a el por unha pelexa que tiveramos eu e
mais outro. O tipo non me fixo caso ningún.
Tamén me acordo de cando se xubilara a cociñeira, das tardes de chuvia,
nas que unha pila de cativ@s estábamos revolt@s no patio cuberto. Xogabamos
á pilla ou, se estaba o chan mollado, “patinábamos” no patio. Outras veces,
quedabamos castigados no comedor.

2. Carta gañadora no certame “San Valentín” 2012
Entre @s nos@s profes, están Teresa (1º e 2º), Merchy (3º e 4º), Mercedes
Dosinda (5º e 6º e MUS) e José Carlos (E.F e MAT), Natalia, Luis e Pilar (ING),
Celia (MATE) e Conchi, Belén, Chus, Alberto e Vanesa, que substituíron a algún
mestre nunha baixa.
Moito temos xogado nos recreos (ó escondite, á pilla, ó escondite-pilla, ó
fútbol, ó brilé, ó fútbol sen balón…). O recordo das tardes de chuvia son moitos,
cando nevaba ou sarabiaba tamén nos sorprendíamos e alegrábamos; o recordo
de cando saían os “maiores” (da ESO), todo está aí.
Todo son lembranzas e nostalxia, pero a estima e amor que che teño eu e
outros, non o sabe ninguén. O conxunto de sensacións, emocións e todos os bos
momentos que xa pasamos non os podemos volver pasar. Eu, así o desexaría,
pero nin eu nin ninguén pode.
Sobre o que levo escrito nesta carta de gran amor pódese deducir que a
quen lle remito esta carta non é un edificio, pero tampouco é a miña estancia
aquí. Para min, a escola do Xestal éo todo. A miña vida xira ó redor dela, non
como edificio, senón como o conxunto do tempo que levo nela, as persoas que
por aquí pasaron (alumnos e profesores), as emocións e sensacións que aquí
vivín cos meus compañeiros e as miñas compañeiras, os bos e malos momentos,
as anécdotas que aquí escoitei, contei e vivín, o moito que me rin e o pouco que
chorei, o conxunto de amig@s e coñecid@s que aquí fixen, e o edificio. Xa dende
antes e durante a miña estancia, meus pais, miñas tías e meus tíos, e curmáns
deles contaban multitude de anécdotas de cando estiveron alí, a miúdo cun certo
ton de nostalxia – contaban cando non había campo de fútbol, cando o comedor
era máis pequeno, cando o autobús facía unha ruta diferente, etc. – polo que,
dalgún xeito, eles influíron na miña actitude cara á escola.
O día que me vaia do Xestal, non sei como farei, pois o ambiente é o mellor
posible, estamos cada un de nós, que temos as nosas particularidades, ao igual
que os profesores, e por esas particularidades somos coñecidos entre nós. A
miúdo, polo noso sobrenome, que o temos tanto cativ@s como profesor@s. En
fin, todo isto é o que digo de ti, escola da miña vida, pero podería dicir e escribir
moito máis.
A escola, como edificio, tamén cambiou, pois tamén me lembro de cando,
no que hoxe é o aumento da biblioteca e na aula que hoxe é de usos múltiples,
estaban aulas de 3ºA e 3ºB ESO, había moita máis xente. No autobús da ruta Val
de Xestoso, hoxe imos dezaoito e dezanove cativ@s, e chegamos a ir trinta e pico
ou corenta. Pero iso é igual, pois, ó fin e ó cabo, é a miña vida.
Nunca te esquecerei.
Antonio González López