1. Quen me ía dicir a min que volvería de excursión cos do Xestal?
“UNHA CRÓNICA PARA NON PERDER AS MAÑAS”
Aínda que tanto vos dará ter conta da miña xornada o 26 de febreiro de 2014, a
literatura éche así, e hai que aguantar as penas, vidas e paranoias dos que escribimos
(menos mal que o meu é ocasional, de vez en cando...). Pois ben, un relato curtiño (máis
longo será “Madame Bovary” se o tedes que ler os de 4º ESO para o ano en 1º Bac. ...).
Debido á circunstancia de facer as cousas á última hora tiven que ir á Coruña a facer un
pasaporte, tiña cita ás nove e media da mañá, e non contaba con chegar a Grego e polo
tanto coller o autobús cos da miña clase (1ºC) para a excursión de E.F. do Instituto para
ir practicar pádel (xa fixeramos algunha clase diso, coas palas de madeira) alí a unha
nave, no polígono de Bergondo (mirade se queredes no Google Maps...).
Logo ben, pois foivos así que chegado a Betanzos con meus pais decidín retrasar o meu
regreso ao instituto facendo algúns recados, posto que ó non ter os libros nin o resume
da clase de Filosofía listo (tiña que o ler eu) non me apetecía nada saír pola porta dos
Ferreiros (*creo). Velaquí a miña salvación cando unhas caras coñecidas me saúdan
dende o bus de Gilsanz e advirto a Raúl e a Manuel García, e acto seguido vexo que
para o autobús na fonte de Diana Cazadora (isto por mitoloxía grega), na Praza do
Campo de Betanzos.
Chegado a este punto axiña considerei “ir ver qué facían”, e así foi como me unín á
visita guiada polas igrexas de Betanzos: Santiago, Convento de San Francisco e igrexa
de Santa María do Azogue; todo isto na boa compaña das profes e dos meus
compañeiros do ano pasado, cousa que me encheu de ledicia e mesmo euforia, e así
tamén foi que cando me baixei do bus nos Institutos xa subín ao da excursión ao pádel,
cos compañeiros da clase de 1ºD, e logo aínda xogamos un pedazo bon, e nestes intres,
ás once da noite, estou algo cansado...
Tamén aproveito esta ocasión para volver mandar a crónica dunha parte da excursión
para a Xesteira, aínda que falta unha crónica formal que a han facer dilixentemente os
meus compañeiros e compañeiras de seguro.
E máis que podería contar. Á volta da excursión, xa para coller o bus e volver á casa,
vin a Rafi, a profe de Grego e Latín e excuseille a miña ausencia dicíndolle que xa tiña
o pasaporte en regra e que fora visitar as igrexas brigantinas (sempre en termos cultos)
cos meus compañeiros e as miñas profes de Monfero; pola súa parte, a profe de E.F. do
Instituto (ou jinnasia “con jota y con dos enes”) recibiume no pádel preguntándome que
qué tal o deneí (ou DNI, a gusto do consumidor).
Como vedes, minuciosos os detalles da xornada, para entreter e rir un pouco se cadra, e
se non, por pasar o tempo ben a gusto. A ver o que preparades polo Antroido!!
E así me despido, para a xente do Xestal, 26/02/2014 - Antonio González López.