3. Kimberly knikt en staat op. ‘Ik heb iets gevonden wat
Levi liever geheim had willen houden.’ zegt ze. ‘Ik
vermoed namelijk dat Levi afstamt van een oude
magiër.’ zegt ze. ‘En deze magiër was niet zomaar
iemand.’

4. Kimberly zucht. ‘De magiër had wel de
onsterfelijkheid in zijn bloed en een klein deel hiervan
heeft hij doorgegeven aan zijn kinderen die het weer
doorgeven aan zijn kinderen. Het zit in hun DNA. Dat
is waar we Levi mee kunnen pakken.’ zegt ze. ‘We
hebben zijn DNA of dat van zijn kinderen nodig. Daar
ga jij voor zorgen.’

5. Isa lacht ook terwijl ze terugdenkt aan die dag en kijkt
hem aan. ‘Ik geloof dat ik ook verliefd ben op jou.’ zegt
ze stralend en ze staat op van het bed zodat ze hem
recht aan kan kijken. ‘Ik weet het eigenlijk wel zeker.’
voegt ze eraan toe.

6. ‘Dit wilde ik je nog laten zien.’ zegt Maria terwijl ze
een flyer aan Jasper geeft. ‘Het is een nieuwe club die
deze week in de stad geopend wordt. We moeten er
echt naar toe.’ zegt ze.

7. ‘Echt waar Lucas, dat met Isa heeft goed uitgepakt,
maar dat kan ook gewoon geluk zijn. Als ik jou nu
succesvol aan een vriendin help, dan weet iedereen dat
het serieus is en voor ik het weet kan ik iedereen gaan
koppelen.’ probeert Manon nogmaals.

8. Haar mondhoeken krullen om als ze zijn stem weer
hoort. ‘Hallo Leo, je spreekt Tara De Bateau.’ zegt ze.
‘Ja, dat is zeker lang geleden.’ ze grijnst kort terwijl ze
terugdenkt aan hun laatste telefoongesprek. ‘Leo, ik
heb je hulp weer nodig.’ valt ze maar meteen met de
deur in huis.

9. ‘En wees maar niet bang, je wordt er rijkelijk voor
beloont.’ zegt ze snel en ze wacht kort op het
antwoord. Tevreden met het antwoord begint ze te
grijnzen. ‘Ik wist wel dat ik op je kon rekenen, Leo,
maar ik waarschuw je. Dit wordt geen makkelijke
opdracht.’ Ze wacht even. ‘Ik wil dat je op zoek gaat
naar iemand die niet bestaat.’

10. ‘Ik weet dat ik bij jou bij de goede persoon ben. Jij
geeft net zo veel om Tara als ik doe. Sinds ze terug is
van de universiteit is Tara zichzelf niet meer en naar
mij luistert ze niet. Ik weet dat jij me kunt helpen.’
zegt Armand als hij stil blijft en hij de emotie van
Gabriël niet kan zien.

11. ‘Goed.’ zegt Lucas. ‘Stel dat ik, hypothetisch gezien,
verliefd zou zijn op een meisje, maar dat meisje heeft
dat niet door of ze is verliefd op iemand anders.’ zegt
hij. ‘Stel dat dat het geval is, wat zou jij mij dan
aanraden om te doen?’

12. Manon begint te grijnzen. ‘Dus het is waar?’ vraagt ze,
maar als ze de doordringende blik van Lucas ziet is ze
even stil en denkt na. ‘Oké, dit is wat ik, hypothetisch
gezien, zou aanraden: maak haar jaloers, dat werkt
altijd. Als ze denkt dat je een vriendin hebt, ziet ze
vanzelf in wat ze voor je voelt.’

13. Isa staat op van het bed. ‘Dat kan me niets schelen. Ik
wil dat je vertelt dat je vanavond weg gaat en als je dat
niet doet, dan zal ik het doen.’ zegt ze vastbesloten. ‘Ik
meen het Jasper.’ Ze loopt de kamer uit en laat Jasper
achter die binnensmonds vloekt.

14. Voor Isa nog een opmerking kan maken, wordt Jasper
al gered door Nadine. ‘Ik heb ook iets te vertellen.’ zegt
ze. ‘Ik heb ook een vriendje, net als Isa. Lex en ik zijn
ook vriendje en vriendinnetje.’ Ze vertelt het vol trots.

15. Levi kijkt even zwijgend naar de grond. ‘Het is gewoon
te gevaarlijk, Jasper.’ zegt hij dan. ‘Je weet niet wat je
zo laat nog tegen komt. Ik wil niet dat je iets overkomt
dus daarom heb ik liever dat je vanavond thuis bent.’

16. Jasper slaat geërgerd zijn armen over elkaar en kijkt
zijn vader boos aan. ‘En dat moet ik geloven?’ vraagt
hij. ‘Als je niets beters kunt bedenken, waarom laat je
me dan niet gewoon gaan? Je doet dit alleen maar om
mij te pesten.’ moppert hij.

17. Levi knikt nogmaals goedkeurend. ‘Ik ben blij dat je
dat zegt, maar mijn waarschuwing blijft gelden. Ik wil
niet dat je Isa pijn doet, op wat voor manier dan ook.’
Laurens knikt. ‘Natuurlijk, dat snap ik.’

18. Samantha komt zachtjes achter hem staan. ‘Laat hem
maar lekker slapen.’ zegt ze. ‘Ooit zal hij het
begrijpen.’ fluistert ze terwijl ze hem zachtjes meetrekt
naar de gang en de deur sluit.

19. Zodra hij de voordeur zachtjes gesloten heeft begint
hij sneller, maar toch nog steeds op zijn tenen, te
lopen. Hij wil zo snel mogelijk weg en hij kijkt niet
meer om zich heen. Iets wat hij misschien wel had
moeten doen.

20. ‘Wat is dat daar?’ vraagt ze en Jasper draait verbaasd
om. Razendsnel vliegen de vingers van Tara naar het
hoofd van Jasper en ze trekt aan een haar. Ze
controleert of de wortel eraan zit en stopt het in haar
zak voordat Jasper weer om kan draaien.

21. ‘Er is nog wel iets waar ik aan kan wennen.’ fluistert
Maria in zijn oor en Jasper kijkt verbaasd op. Maria
grijnst en haar mond beweegt langzaam naar de mond
van Jasper totdat hun lippen elkaar heel zacht en
voorzichtig raken.

23. Stijn drukt geërgerd zijn wekker uit en draait zich nog
eens om in zijn bed. ‘Nog heel even.’ mompelt hij,
maar hij heeft weinig geluk, want de deur van zijn
slaapkamer vliegt open en Nadien wandelt naar
binnen.

24. ‘Kom op, broertje! Wakker worden!’ roept ze terwijl ze
Stijn heen en weer schudt. Nog steeds wat slaperig
gaat Stijn op de rand van zijn bed zitten. ‘Wat is er?’
vraagt hij met een diepe zucht.

25. Nadine negeert de stemming van haar broertje, want
zelf is ze veel te vrolijk om het op te merken. ‘Je moet
opstaan! Vandaag is het een grote dag. Dat weet je
toch wel? Vandaag worden we tieners.’ zegt ze blij.

26. Stijn lacht. ‘Dat weet ik toch.’ zegt hij. ‘Maar daar hoef
je me toch niet zo vroeg voor wakker te maken? Ik
mag toch wel uitslapen vandaag, het is immers mijn
verjaardag.’ legt hij uit.

27. Het kwaad is nu al geschied en Stijn kan niets anders
doen dan zich aankleden en zijn zus mee naar beneden
volgen. Samen rennen ze naar beneden en ze vinden
hun vader in de keuken. ‘Goedemorgen, feestvarkens.’
zegt Levi. ‘Ik maak pannenkoeken voor het ontbijt. Ik
denk dat jullie dat niet erg vinden.’ zegt hij terwijl hij
in de kom roert.

28. Nadine stuitert enthousiast heen en weer.
‘Pannenkoeken? Nee hoor, daar hebben we geen
problemen mee.’ zegt ze en Stijn voegt daar nog aan
toe. ‘We willen elke dag wel pannenkoeken eten!’

29. Voordat Levi daarop in kan gaan, komen Isa en
Manon de keuken in en ze feliciteren hun jongste
broertje en zusje. ‘We mogen pannenkoeken eten van
papa!’

30. Als Levi alle pannenkoeken heeft gebakken, neemt
iedereen plaats aan tafel en dan hoeven ze alleen nog
maar te wachten op Jasper. Uiteindelijk komt hij nog
steeds uitgeput, maar toch met een lach op zijn gezicht
beneden.

31. Eindelijk kunnen Nadine en Stijn aanvallen op hun
pannenkoeken en dat doen ze dan ook graag. Levi
werpt kort een blik op zijn oudste zoon om zichzelf
ervan te verzekeren dat het allemaal weer goed is en
wendt zich dan weer tot de tweeling die graag in de
belangstelling staan.

32. ‘Als ik deze pannenkoeken op heb en als ik uit school
terug kom, ga ik heel veel taart eten.’ zegt Nadine en
ze neemt snel nog een hap van haar ontbijt. ‘En dan
mag ik vanavond de kaarsjes uitblazen, toch?’

33. Stijn die net zo enthousiast is als zijn zusje, maar dat
minder uitbundig laat merken, geniet ook van zijn
pannenkoeken. ‘Komt Laurens eigenlijk ook voor onze
verjaardag?’ vraagt hij.

34. Isa schudt haar hoofd. ‘Zijn broertje en zusje groeien
vandaag ook op dus hij komt later misschien nog.’ legt
ze uit. Nu pas wordt Jasper een beetje wakker. ‘Was
het nog gezellig met Laurens gisterenavond?’ vraagt
hij.

35. Nadine en Stijn knikken allebei heel enthousiast
terwijl ze verder eten. Ook Levi voelt een kleine lach
op zijn gezicht als hij eraan terugdenkt. ‘Wat heb jij
gisteren eigenlijk nog gedaan? Je was al in slaap toen
wij naar bed gingen?’

36. Jasper haalt onverschillig zijn schouders op. ‘Niet
zoveel eigenlijk. Ik heb mijn wiskundehuiswerk nog
eens doorgekeken en toen ben ik gaan slapen. Sorry
van mijn reactie gisteren, het was een beetje
overdreven misschien.’

37. Voor Levi nog iets kan zeggen, horen ze een wel heel
bekende toeter. Nadine springt meteen op van haar
stoel. ‘Tot vanmiddag!’ roept ze. Stijn die nog niet zo
actief is in de ochtend staat ook op en loopt samen met
zijn oudere broer en zussen naar de schoolbus.

38. Als alle kinderen het huis uit gelopen of gestormd zijn,
blijven Levi en Samantha samen achter met 7 zo goed
als lege bordjes. Een tijdlang blijft de stilte tussen hen
inhangen terwijl ze allebei nadenken.

39. ‘Ze worden zo snel groot, vind je niet?’ zegt Samantha
om de stilte te verbreken. ‘Het lijkt wel gisteren dat ze
geboren werden en nu worden Nadine en Stijn ook al
tieners.’ zegt ze.

40. Levi knikt. ‘Dat worden ze zeker.’ zegt hij. ‘Hoe vond je
trouwens dat Jasper vanochtend reageerde? Het leek
wel alsof hij alles van gisterenavond alweer vergeten
was.’ merkt Levi bedenkelijk op.

41. Samantha haalt haar schouders op. ‘Dat zal wel bij de
leeftijd horen. Het zijn tieners en zo waren wij vroeger
waarschijnlijk ook.’ zegt ze met een goed gevoel
terugdenkt aan haar tijd als tiener.

42. Levi knikt langzaam terwijl hij over de woorden na
denkt. ‘Dat zal het wel zijn.’ zegt hij. ‘Toch hoop ik dat
we het ze snel kunnen vertellen zodat ik niet meer
tegen Jasper hoef te liegen als hij ‘s avonds weg wil.’

43. Samantha knikt en ze krijgt meteen een zorgelijke blik
in haar ogen. ‘Wil je het ze meteen vertellen of wil je
liever nog even wachten?’ vraagt ze. ‘We zouden het
vanavond al kunnen vertellen.’

44. Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik zou het ze heel graag willen
vertellen, maar ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt
om dit te horen. Ik wil ze graag nog iets langer een
ontspannen jeugd geven. Nadine en Stijn groeien
immers vanavond pas op.’ legt hij uit.

45. ‘Maar wanneer wil je het ze dan vertellen? We kunnen
het moeilijk uit blijven stellen totdat ze allemaal op
zichzelf wonen. Ze moeten toch meer weten over hun
afkomst.’ merkt Samantha op.

46. Levi knikt en denkt even na. ‘Laten we nog een half
jaartje wachten. Dan zijn Nadine en Stijn ook weer wat
ouder en dan is Isa nog net niet naar de universiteit.
Zoveel tijd kunnen we ze toch nog wel geven.’

47. Samantha overdenkt kort het voorstel en knikt dan. ‘Ik
denk dat ik daar wel mee kan leven. Hoeveel kan er nu
in een half jaar gebeuren?’ zegt ze en staat dan op.
‘Laten we maar gaan. De winkel moet zo open.’

48. Levi staat ook op en wil de borden op gaan ruimen als
Samantha iets opmerkt. ‘Weet je, ik had je graag als
tiener meegemaakt.’ zegt ze lachend. Levi grijnst.
‘Misschien is het maar goed dat je me toen niet
meegemaakt hebt.’ zegt hij terwijl hij terugdenkt aan
zijn jaren als puber.

49. Aan het begin van de middag zet de schoolbus Isa,
Manon en Jasper weer voor het huis af. ‘Waar is
Laurens vandaag?’ vraagt Jasper als hij ziet dat Isa
maar alleen is. ‘Durfde hij vandaag niet mee te
komen?’

50. Isa rolt met haar ogen. ‘Waar was jij met je gedachten
bij het ontbijt vanochtend? Ik heb toen toch al
uitgelegd dat Kris en Romy vandaag ook opgroeien.’
zegt ze. ‘Waar zat je aan te denken?’

51. Jasper haalt zijn schouders op en moet even nadenken
voor hij een antwoord weet te verzinnen. ‘Ik was aan
het bedenken hoe ik het goed kon maken met Maria
nu ik gisteren niet mee kon.’ liegt hij.

52. ‘O ja, dat is waar ook. Vond ze het heel erg?’ vraagt
Isa. Jasper haalt nogmaals zijn schouders op en kijkt
haar niet aan. ‘Valt wel mee.’ mompelt hij en gaat dan
snel over op een ander onderwerp. ‘Waar is Lucas
eigenlijk? Het komt niet vaak voor dat jullie een dag
niet afspreken.’

53. Manon haalt nu ook haar schouders op. ‘Hij had geen
tijd geloof ik.’ zegt ze vaag. Het verschilt niet heel erg
van de waarheid, want Lucas had haar die ochtend
heel subtiel verteld dat hij een keer met iemand
anders af wilde spreken. Die ‘iemand’ was duidelijk
van het vrouwelijke geslacht.

54. Jasper knikt. ‘Nu we hier toch zijn met z’n drieën - en
ik toch geen zin heb om al aan mijn huiswerk te
beginnen - kunnen we misschien iets leuks doen
voordat Nadine en Stijn thuis komen.’ stelt hij voor.

55. Isa en Manon zijn ook meteen enthousiast. ‘Ik geloof
dat we nog ergens ballonnen hebben liggen.’ zegt
Manon en ze wil al naar binnen lopen en ook Isa stemt
vrolijk in met het plan. ‘Dat is nog eens een goed idee,
broertje.’ zegt ze vrolijk.

56. Even voor drie uur staan Isa, Manon en Jasper in de
keuken. ‘Zo, alles is versierd.’ zegt Manon tevreden.
‘Nu hoeven we alleen nog maar op Nadine en Stijn te
wachten en het feest kan beginnen.’

57. Jasper grijnst. ‘Ik kan niet wachten om hun gezichten
te zien. Ik weet zeker dat ze dit echt heel erg leuk
vinden.’ zegt hij en Isa is het helemaal met hem eens.
‘Volgens mij komt de schoolbus er net aan.’ zegt ze
vrolijk.

58. Jasper en Isa hebben allebei gelijk. Terwijl ze in de
keuken horen hoe de deur zachtjes open gaat, lopen
Nadine en Stijn de versierde huiskamer binnen. ‘Gaaf!’
roept Nadine uit wanneer ze het spandoek ziet en Stijn
kijkt alleen maar genietend rond.

59. Zodra Nadine en Stijn de versieringen gezien hebben,
komen Isa, Manon en Jasper tevoorschijn uit de
keuken. ‘Verrassing!’ roept Manon enthousiast uit en
Nadine en Stijn draaien zich geschrokken om.

60. ‘Hebben jullie dit gedaan?’ vraagt Stijn terwijl zijn
broer en zussen naar hen toe komen lopen. Isa knikt
en omhelst haar jongste zusje. ‘Het was Jaspers idee.’
legt ze uit en Stijn vliegt zijn broer om de hals om hem
te bedanken.

61. Als Nadine en Stijn de kamer uitgebreid bewondert
hebben en meerdere malen gefeliciteerd zijn, pakken
ze allemaal hun huiswerk erbij en ze beginnen de
opdrachten te maken. Nadine zucht. ‘Isa, wat is 169
gedeeld door 13?’ vraagt ze.

62. Isa hoeft er niet lang over na te denken. ‘13.’ zegt ze
zonder op te kijken van haar schrift. ‘13 is namelijk de
wortel van 169 dus 13 maal 13 is 169.’ legt ze snel uit.

63. Nadine schrijft dankbaar het antwoord op en kijkt kort
naar de volgende vraag, maar omdat ze die ook niet
weet richt ze zich weer tot Isa. ‘Je kunt wel merken dat
jij een kennissim bent. Je hebt je wens echt goed
gekozen.’

64. Isa grijnst en knikt. Stijn, die voor haar op de grond
zit, mengt zich nu ook in het gesprek. ‘Ik hoop dat wij
ook zo goed kiezen vanavond, het is toch wel een
beetje eng.’ vertelt hij.

65. Jasper grinnikt. ‘Ik denk niet dat er zoiets is als ‘fout’
kiezen. Je kiest de wens die je het meest aanspreekt en
dan komt het vanzelf goed. Voor mij voelde het heel
vanzelfsprekend dat ik voor rijkdom zou kiezen.’ legt
hij uit.

66. Manon is het daar helemaal mee eens. ‘Dat was bij mij
ook zo. Ik had uiteindelijk ook heel weinig moeite met
kiezen.’ zegt ze. ‘Maar weten jullie eigenlijk al wat
jullie vanavond gaan kiezen?’

67. Nadine en Stijn kijken elkaar kort aan zonder iets te
zeggen en richten zich dan weer op hun huiswerk. ‘Is
er iets?’ vraagt Manon verbaasd. Nadine haalt haar
schouders op. ‘Brengt het geen ongeluk om dat nu al te
vertellen?’ vraagt ze.

68. Isa grijnst. ‘Dat is helemaal waar. Wij kunnen wel tot
vanavond wachten om het te horen.’ zegt ze. ‘Als jullie
het nog niet willen zeggen, dan hoeft dat niet.’ ze kijkt
Manon met een veelbetekenende blik aan.

69. Manon kijkt haar zus verontwaardigd aan. ‘Nou zeg,
wat bedoel je daar nu weer mee? Je denkt weer veel te
slecht over me.’ zegt ze, maar aan de geamuseerde blik
in haar ogen kan Isa zien dat Manon het niet meent.

70. Jasper die de blik van Manon niet heeft gezien,
bemoeit zich er ook mee. ‘Kom op, Manon, we weten
allemaal dat jij hier de grootste kletskous bent en dat
jij nooit iets geheim kunt houden.’ zegt hij met een rol
met zijn ogen.

71. Isa en Manon kijken elkaar kort aan en beginnen dan
te lachen. Jasper draait zich verbaasd om en zucht.
‘Meidenpraat.’ zegt Manon met een knipoog en Jasper
zucht. ‘Meidenpraat, ik zal het wel nooit begrijpen.’
kreunt hij.

72. De kinderen werken allemaal goed door aan hun
huiswerk, op aanmoediging van Isa en als Levi en
Samantha thuis komen, zijn ze allemaal al klaar. ‘Daar
zijn jullie eindelijk!’ roept Nadine vrolijk uit. ‘Ik heb
zin in taart.

73. Samantha grijnst. ‘Ook leuk om jullie weer te zien.’
zegt ze en Levi grijnst ook. ‘Ik geloof dat iemand hier
heel ongeduldig is. Zal ik de taarten dan maar gaan
pakken? Die heb je toch wel gehaald, Sam?’ vraagt hij
plagend en Samantha schudt quasi-geschrokken haar
hoofd.

74. Nadine springt verontwaardigd van de bank en rent
naar de koelkast. ‘Nietes!’ roept ze en lachend halen
Levi en Samantha de taarten uit de koelkast. De
kaarsjes worden aangestoken en Nadine en Stijn gaan
klaarstaan.

75. Nadine is de eerste die zich klaarmaakt om de kaarsjes
uit te blazen. ‘Ik weet toch wel welke wens ik wil
kiezen.’ legt ze uit. Als Nadine de kaarsjes heeft
uitgeblazen, volgt Stijn wat meer aarzelend haar
voorbeeld.

76. Het gebruikelijke opgroeiritueel vindt plaats en
binnen een paar seconden staan er 2 tieners in de
kamer. ‘Wauw, we zijn veel groter nu.’ merkt Stijn op.
Nadine kijkt alleen maar met gruwelend gezicht naar
haar kleding en haar. ‘Mogen we ons alsjeblieft snel
omkleden?’ vraagt ze.

77. Samantha knikt. ‘Maar laat me je eerst een knuffelen
en feliciteren. Jullie worden ook veel te snel groot.’
zegt ze. Levi feliciteert ondertussen zijn zoon. ‘Ik
geloof dat onze familie niet echt geluk heeft met de
opgroeikapsels.’ zegt hij lachend.

78. Nadine en Stijn verdwijnen samen naar boven om hun
haar te fatsoeneren en om andere kleding uit te
zoeken. ‘Dat ziet er veel beter uit.’ zegt Stijn
goedkeurend als Nadine en later zijn kamer in loopt.

79. Nadine knikt dankbaar en gaat op het krukje bij zijn
bureau zitten. ‘Dank je.’ zegt ze. ‘Jou haar zit nu ook
veel beter en dat vest staat ook veel beter dan dat rare
cowboypakje.’ zegt ze terwijl ze lachend terugdenkt
aan zijn outfit.

80. Stijn grinnikt ook. ‘Ik voel me hier veel beter in.’ is hij
het met haar eens. ‘Nu is het uitblazen van de kaarsjes
voorbij, dus kom op, vertel me je wens maar.’ zegt hij
vol nieuwsgierigheid.

81. Nadine lacht even geheimzinnig. ‘Dat zou je wel willen
weten, hé?’ zegt ze plagend. ‘Het is genot geworden. Ik
wil zoveel mogelijk van mijn leven genieten.’ legt ze
uit. ‘En jij?’

82. Stijn begint ook te grijnzen. ‘Ik heb voor de
familiewens gekozen, net als pap.’ zegt hij. ‘Het lijkt
me heerlijk om later zo’n groot gezin te hebben.’ Hij
grijnst terwijl hij aan zijn toekomst denkt.

83. Nadine lacht tevreden. ‘Goed dat ik dat nu weet.’ zegt
ze. ‘Ik denk dat ik maar meteen begin met het leven
naar mijn wens.’ Stijn trekt vragend zijn wenkbrauw
op. ‘Ik heb zin in taart.’ legt Nadine uit en ze springt
van haar kruk.

84. Lachend trekt Nadine haar broer mee naar beneden,
waar Levi en Samantha de bordjes met taart al klaar
hebben staan. Allebei vertellen ze enthousiast over de
wens die ze gekozen hebben.

85. ‘Wat toevallig dat we allemaal een andere wens
hebben gekozen.’ merkt Manon op, maar Jasper
besteed weinig aandacht aan haar opmerking. ‘Is het
erg dat Maria vanavond langs komt?’ vraagt hij.

86. Levi schudt zijn hoofd. ‘Dat is geen probleem, we
houden toch wel taart over. Ik geloof dat Lars en Lex
ook nog langs kwamen.’ merkt hij op en Isa voegt er
nog aan toe: ‘Laurens komt ook langs vanavond.’

87. Zodra alle gebaksbordjes leeg zijn, ploffen de kinderen
op de bank om tv te kijken. Als de bel gaat, is Jasper
de eerste die opspringt en naar de deur rent. ‘Ik doe
wel open.’ zegt hij snel.

88. Het enthousiasme van Jasper verdwijnt als hij de deur
opent en Laurens ziet staan. ‘Jij verwachtte zeker
iemand anders.’ zegt Laurens lachend als hij de
teleurgestelde blik van Jasper ziet. ‘Zoiets.’ mompelt
Jasper.

89. ‘Je was weer veel te snel, broertje.’ zegt Isa als ze naar
buitenkomt en Jasper lachend op zijn schouder tikt.
‘Zullen wij naar boven gaan?’ vraagt ze aan Laurens
terwijl ze hem met een zoen begroet.

90. Terwijl Isa en Laurens naar binnen gaan en de trap
oplopen om naar de kamer van Isa te gaan, blijft
Jasper buiten wachten. Hij wil Maria heel graag zien
en hij weet niet of hij nog veel meer geduld kan
opbrengen.

91. Zijn hart maakt dan ook een sprongetje als hij Maria
de hoek om ziet komen en naar hun huis ziet
slenteren. Hij haalt diep adem en er verschijnt een
grijns op zijn gezicht.

92. Met twee treden tegelijk springt hij van de veranda af.
Dolgelukkig slaat hij zijn armen om haar heen. ‘Hallo
schoonheid.’ zegt hij met een grote grijns. ‘Ik heb je
gemist.’

93. Jasper wil een kus op haar lippen drukken, maar
Maria houdt hem af. ‘Ik ben ook blij om jou te zien. Ik
geloof dat we moeten praten.’ zegt ze, terwijl haar
ogen onderzoekend heen en weer gaan.

94. Jasper merkt het niet en knikt. ‘Laten we naar mijn
kamer gaan, dan kunnen we even alleen zijn en rustig
praten.’ zegt hij opgetogen, terwijl hij haar hand pakt
en haar mee naar binnen neemt.

95. Even later staat er opnieuw bezoek voor de deur. Lex
strijkt zenuwachtig door zijn lichtbruine haar en staart
aarzelend naar de grond. Lars drukt op de bel en slaat
afwachtend zijn armen over elkaar.

96. Het duur niet lang voordat de deur open gaat en
Nadine en Stijn hen begroeten. ‘Jullie ook nog
gefeliciteerd met jullie verjaardagen.’ zegt Stijn vrolijk.

97. ‘Jullie zien er goed uit als tieners.’ voegt Nadine daar
aan toe, terwijl ze Lex een kus op zijn wang drukt. ‘Eh,
dank je.’ zegt hij aarzelend terwijl zijn wangen rood
worden.

98. Nadine glimlacht kort. ‘Laten we naar binnen gaan,
dan kan ik laten zien hoe Isa, Manon en Jasper de
kamer versiert hebben.’ zegt ze en neemt haar
vrienden en broer mee naar de woonkamer waar
Manon nog zit.

99. ‘Hoi jongens, nog gefeliciteerd.’ zegt Manon met een
grijns. Ze aarzelt kort. ‘Hoe is het met Lucas? Is hij
thuis vanavond?’ vraagt ze hoopvol. Van zijn broertjes
kan ze vast wel wat meer informatie krijgen over zijn
nieuwe vriendin.

100. Lex kijkt snel met een vragende blik naar Lars. ‘Lucas
heeft het druk geloof ik.’ zegt Lars snel. ‘Misschien
moet je hem zelf maar vragen wat er aan de hand is.’
zegt hij afwerend.

101. Manon knikt teleurgesteld en als Nadine, Stijn, Lars
en Lex naar boven gaan, gaat ze zelf ook naar haar
kamer. Met een zucht pakt ze haar mobiel uit haar zak
en typt het nummer van haar beste vriend in.

102. Na een paar seconde neemt Lucas op. ‘Hoi Lucas, met
mij.’ zegt Manon opgewekt. Ze hoort meteen dat zijn
stem anders, terughoudend klinkt als hij zegt: ‘Wacht
even, Manon. Sophie, ga jij even wat te drinken
halen?’

103. Manon voelt meteen een steek in haar maag en met
trillende stem vraagt ze: ‘Sophie?’ Lucas is heel even
stil. ‘Ja, Sophie is een vriendin met wie ik vanavond
afgesproken heb.’ Zijn stem is zakelijk en Manon krijgt
een onbehagelijk gevoel.

104. ‘O, oké.’ zegt ze kort. ‘En morgen? Wil je morgen iets
afspreken?’ vraagt ze daarom maar. Er volgt opnieuw
een stilte. ‘Sorry, Manon, ik heb morgen al iets
afgesproken met Sophie.’ Opnieuw is het stil.
‘Misschien is het beter als we even afstand van elkaar
nemen, Manon.’

105. Terwijl Manon teleurgesteld ophangt, kruipt Isa nog
wat dichter tegen Laurens aan. ‘Vonden Kris en Romy
het niet vervelend dat ik je vanavond ingepikt heb?
Heb je ze wel mijn cadeautje gegeven?’

106. Laurens grijnst even, terwijl hij naar hun
ineengeslagen handen kijkt. ‘Daar hoef je je toch niet
druk om te maken. Ze vonden je cadeautje heel erg
leuk en ze weten dat ik graag bij je ben. Over een paar
jaar hebben ze zelf waarschijnlijk hetzelfde gevoel.’

107. Isa grijnst ook en kijkt ook naar hun handen. ‘Dat
komt mooi uit, want ik ben ook graag bij jou. Ik weet
niet hoe vaak ik Manon al bedankt heb dat ze me die
dag mee heeft genomen naar het zwembad.’

108. ‘Anders had ik dit nu nooit gehad.’ Laurens grijnst en
trekt haar hand naar zich toe. ‘Ik heb ook geen
moment spijt gehad van die dag.’ zegt hij, terwijl hij
voelt hoe de hand van Isa over zijn wang strijkt.

109. Isa grijnst. ‘Ach ja, het was nu eenmaal mijn plicht om
zo’n snotneus als jij van de straat te houden.’ zegt ze
plagend. ‘Jongens als jij zijn heel gevaarlijk als ze los
lopen.’ Ze probeert serieus te kijken, maar Laurens
ziet de twinkeling in haar ogen.

110. ‘Bedoel je mijn kieteldood?’ vraagt hij lachend, terwijl
hij haar begint te kietelen. Isa trekt zich lachend van
hem terug, maar Laurens gaat door met kietelen. ‘Zeg
genade.’ beveelt hij terwijl hij haar op het bed drukt.
Isa schudt haar hoofd. ‘Nooit.’ zegt ze, wat tot nog
meer gekietel leidt.

111. ‘Nu dan?’ vraagt Laurens even later en Isa knikt
lachend. ‘Genade, alsjeblieft.’ zegt ze en Laurens trekt
hij handen grijnzend terug. ‘Dat is beter.’ mompelt hij,
maar zijn woorden vervagen als zijn ogen die van Isa
ontmoeten.

112. Hun ogen houden elkaar minutenlang gevangen,
terwijl Isa nog nahijgt van haar kieteldood.
Voorzichtig drukt Laurens een kus op haar lippen en
hij kijkt haar onderzoekend aan.

113. Isa bijt op haar lip, terwijl ze gevangen blijft in zijn
greep. Ze slikt even en Laurens trekt vragend zijn
wenkbrauw op. ‘Alleen als jij er klaar voor bent.’
fluistert hij. Isa slaat haar ogen neer. ‘Sorry.’ piept ze.

114. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen.’ zegt Laurens, terwijl hij
rechtop gaat zitten. Isa volgt zijn voorbeeld en
ontwijkt zijn blik. ‘Echt Isa, ik vind het niet erg. Ik hou
van je en dat zal altijd zo blijven. Ik wacht op je. Echt
waar.’

115. Isa grijnst kort. ‘Dat weet ik wel.’ zegt ze kort en staart
naar haar voeten. ‘Ik dacht alleen dat je misschien
liever iemand had die wel… je weet wel.’ de laatste
woorden komen er als gefluister uit.

116. Laurens grijnst en trekt haar naar zich toe. ‘Kom eens
hier gekkerd.’ zegt hij terwijl hij haar tegen zich aan
trekt. ‘Jij bent de enige voor mij en wat er ook
gebeurd, wat je ook doet of zegt, ik zal van je houden.
Kun je dat onthouden voor de volgende keer?’ vraagt
hij. ‘Bovendien is je vader heel duidelijk geweest met
zijn preek. Ik zou je nooit pijn durven doen.’

117. Isa grijnst ook nu en draait van hem weg. Ze legt haar
hoofd voorzichtig op haar kussen en nestelt zich in zijn
armen. ‘Ik zal het proberen.’ zegt ze. ‘Maar voorlopig
wil ik hier van genieten. Knuffelen kan geen kwaad.’
Laurens grijnst. ‘Ik vind het allemaal prima.’

118. Isa sluit genietend haar ogen en kruipt tegen Laurens
aan. Jasper staat intussen ook in zijn kamer. ‘Kom
maar binnen en ga maar ergens zitten.’ zegt hij tegen
Maria en hij gebaart richting zijn bed.

119. Maria knikt dankbaar en gaat op zijn bed zitten. Een
beetje zenuwachtig schuift ze heen en weer en kijkt
zijn kamer rond. ‘Leuke kamer heb je. Ik vind het
groen wel mooi.’ merkt ze op.

120. Jasper knikt kort. ‘Dank je, maar je hebt mijn kamer
toch al wel vaker gezien?’ zegt hij en hij neemt haar
onderzoekend op. Een onbehagelijk gevoel overvalt
hem als hij ziet hoe ze onrustig heen en weer schuift.
‘Je wilde ergens over praten?’ vraagt hij daarom.

121. ‘Eh ja…’ begint Maria. ‘Ik wilde het eigenlijk hebben
over wat er laatst in de club gebeurde en de
verwachtingen die jij daar mogelijk bij hebt.’ zegt ze
voorzichtig.

122. Jasper knikt langzaam en hij kan er niets aan doen dat
de knoop in zijn maag steeds groter lijkt te worden.
‘Ga verder. Wat wilde je daarover zeggen?’ vraagt hij
afwachtend.

123. Maria slikt en knikt. ‘Ik denk dat jou verwachtingen
iets anders zijn dan die van mij.’ zegt ze. ‘Ik vond het
heel erg gezellig die avond, echt waar…’ zegt ze snel als
zijn gezicht betrekt.

124. Het blijft even stil. ‘Maar?’ vraagt Jasper als hij merkt
dat Maria nog niet uitgesproken is. ‘Maar ik denk dat
we het bij die ene avond moeten laten. Het was heel
gezellig, maar we zijn nog zo jong en we moeten ons
nog niet binden, vind je ook niet?’

125. Jasper voelt de woede in hem opborrelen. ‘Nee, dat
vind ik niet.’ zegt hij fel. ‘Ik dacht echt dat er iets was
tussen ons en ik ga echt niet zitten toekijken hoe jij
met elke jongen staat te zoenen.’

126. ‘Alsjeblieft Jasper. We hoeven hier toch niet zo’n
probleem van te maken. Je weet best dat ik dat nooit
zou doen.’ probeert Maria hem te sussen. ‘We kunnen
toch nog vrienden blijven.’

127. Kwaad schudt Jasper zijn hoofd. ‘Waag het niet om
dat te zeggen. Ik heb geen zin om als een
schroothondje achter je aan te lopen. Ik weet niet of ik
onze vriendschap nog wel voort wil zetten.’ roept hij
kwaad, terwijl hij wild met zijn armen zwaait.

128. Geschrokken slaat Maria haar handen voor haar
mond. ‘Kom op, Jasper. Laten we even rustig praten.’
piept ze. ‘Je weet toch nog wel hoe we vroeger samen
speelden. Dat wil je toch niet zomaar weggooien?’
vraagt ze smekend.

129. Jasper schudt zijn hoofd. ‘Het hoeft voor mij niet meer
Maria. Het is alles of niets en als jij er zo over denkt,
dan is het niets.’ zegt hij. ‘Ik hoef je voorlopig niet
meer te zien. Je kunt gaan.’

130. Kwaad slaat hij zijn armen over elkaar. ‘Jasper…’
probeert Maria nog, maar hij schudt zijn hoofd. ‘Nee.’
zegt hij boos. ‘Je kunt zelf de deur wel vinden, toch? Of
moet ik één van je aanbidders bellen om je te helpen?’

131. Terwijl Jasper Maria kwaad de deur wijst, hebben Levi
en Samantha geen idee wat er aan de hand is. Met de
laatste restjes van de taart komt Samantha de keuken
in. ‘Hallo, sexy man.’ zegt ze plagend terwijl ze de taart
wegzet.

132. ‘Zo zo, jij durft.’ zegt Levi terwijl hij de laatste bordjes
uit het sop haalt. ‘Wat zou je man daarvan zeggen?’
Samantha haalt zo serieus mogelijk haar schouders
op. ‘Laten we hem dit maar niet vertellen.’

133. ‘Doet u dat zo?’ vraagt Levi, terwijl hij zijn handen
afdroogt en voor haar komt staan. Samantha haalt
haar schouders op. ‘Mijn man en ik hebben een heel
open relatie.’ zegt ze.

134. Levi knikt goedkeurend. ‘Dat komt goed uit. Mijn
vrouw en ik hebben ook een heel open relatie. Mag ik
u vragen om mij te vergezellen naar een rustig plekje
waar we even samen kunnen zijn?’ vraagt hij en met
een vragende blik pakt hij haar hand vast.

135. Samantha trekt een vertwijfelde blik. ‘Ik weet het niet.
Bent u wel te vertrouwen?’ Levi zucht en rolt met zijn
ogen. ‘Kom hier, jij.’ zegt hij terwijl hij een lachende
Samantha van het aanrecht trekt en mee naar buiten
neemt.

136. Samantha volgt Levi lachend en laat zich tevreden
naast hem in het gras vallen. ‘Het is een prachtige
avond.’ mompelt ze terwijl ze naar het water voor haar
staart. ‘Elke avond mag zijn zoals deze.’

137. ‘Nou, dat is misschien een beetje overdreven.’ merkt
Levi droog op. ‘Als Nadine en Stijn elke avond
opgroeien begin ik me echt oud te voelen.’ zegt hij met
een klein lachje.

138. Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Moet ik bang
worden voor een opkomende midlife crisis?’ vraagt ze
en ze port hem plagend in zijn zij. Levi schudt lachend
zijn hoofd, terwijl hij haar ellenboog probeert te
ontwijken. ‘Je weet best wat ik bedoel.

139. Samantha knikt. ‘Je hebt gelijk, nu Nadine en Stijn ook
opgegroeid zijn, voelt het echt alsof we oud zijn. We
kunnen onze leeftijd nu niet meer verbergen door onze
jongste kinderen te laten zien.’ zegt ze, terwijl ze over het
water staart. ‘Hmm’ zegt Levi alleen maar en Samantha
kijkt hem vragend aan. ‘Wat is er?’ vraagt ze en Levi wijst
naar haar haar. ‘Is dat een grijze haar?’ vraagt hij.

140. Samantha springt geschrokken op. ‘Niet waar!’ roept
ze, maar als ze zijn lachende gezicht ziet weet ze dat
het een grapje was. ‘Blijkbaar ben jij nog niet te oud
om je vrouw voor de gek te houden.’ zegt Samantha,
terwijl ze op haar knieën bij hem komt zitten.

141. Levi grijnst. ‘Je weet wat ze zeggen: Een vos verliest
wel zijn haren, maar niet zijn streken.’ Samantha
knikt. ‘Maar wie zegt dat ik val op kalle oude
mannetjes?’ vraagt ze.

142. Levi trekt haar in zijn armen en laat zich op zijn rug
vallen. ‘De zelfde persoon die zegt dat ik val op oude,
verrimpelde, grijsharige dametjes.’ zegt hij. ‘Samen
zullen we twee oude mensen worden die samen op de
veranda uitkijken over de tuin met hun kleinkinderen.’

143. ‘Daar kan ik wel mee leven.’ zegt Samantha tevreden
en ze kruipt nog wat dichter tegen Levi aan. ‘We
hebben vijf fantastische kinderen. Ik had niet gedacht
dat ik ooit zo gelukkig zou kunnen zijn.’

144. Samantha laat haar hoofd net rustig op zijn schouder
rusten als Levi omhoog schiet. ‘Kijk, een vallende ster.’
zegt hij opgewekt. ‘Je moet snel een wens doen.’ zegt
Samantha, terwijl ze kort haar ogen sluit.

145. ‘Wat heb je gewenst?’ vraagt Levi als Samantha haar
ogen weer opent en hem met een stralende lach
aankijkt. ‘Dat mag je niet zeggen, dat brengt ongeluk.’
deelt ze hem berispend mee, terwijl ze haar hoofd
weer op zijn schouder laat rusten.

146. ‘Mijn wens is anders weinig geheim.’ zegt Levi en
Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Mijn grootste wens
is dat we voor altijd samen blijven en dat we over
twintig jaar samen terug kunnen kijken op deze avond,
terwijl we nog steeds ons geluk samen kunnen delen.’
zegt hij kust Samantha voorzichtig.

147. Nadine en Stijn hebben intussen Lars en Lex
meegenomen naar de kamer van Nadine waar ze zich
rond het bed verzameld hebben. ‘Je hebt het hier erg
gezellig ingericht.’ zegt Lex, die naast Nadine op het
bed zit.

148. Lars is het daar niet mee eens. ‘Het is iets te rood naar
mijn smaak.’ zegt hij, maar hij gaat er verder niet op
in. ‘Vertel, welke wens hebben jullie gekozen? Ik heb
gekozen voor romantiek.’ zegt hij en kijkt Stijn
vragend aan. ‘Ik voor familie.’ zegt hij.

149. Hij kijkt vragend naar Lex. ‘Wat heb jij gekozen?’
vraagt hij vriendelijk. Lex kijkt even naar het dekbed
en kijkt dan weer op. ‘Ik heb voor rijkdom gekozen. Ik
vind romantiek en familie heel mooie wensen, maar ik
voelde me niet zo veel bij.’ legt hij een beetje verlegen
uit.

150. Hij draait zich om naar Nadine. ‘Dat wil natuurlijk niet
zeggen dat ik nooit een gezin wil of een leuke
vriendin.’ zegt hij snel. ‘Maar ja, je weet wel wat ik
bedoel.’ zegt hij en laat een beetje hulpeloos zijn
schouders hangen. Nadine knikt.

151. ‘Ik heb dat ook.’ zegt ze behulpzaam. ‘Ik hoef echt niet
24 uur per dag bij anderen in de buurt te zijn, maar als
het bijdraagt aan mijn genot, dan maak ik natuurlijk
graag een uitzondering.’ zegt ze.

152. Lex lacht haar dankbaar toe . Het valt Nadine op hoe
hij ongeduldig met zijn vingers op zijn been trommelt
en steeds een paar millimeter in haar richting schuift.
‘Je hebt voor een genotswens gekozen dus?’ vraagt hij.
‘Dat leek mij ook wel een gave wens. Ik had het ook
bijna gekozen, maar de rijkdomswens vond ik ook
leuk.’ ratelt hij door.

153. Nadine knikt en glimlacht hem toe. Plotseling voelt ze
iets kouds tegen haar hand. ‘O, sorry.’ zegt Lex als zijn
voet haar hand raakt. Zijn wangen kleuren rood en hij
trekt zijn benen snel in. ‘Geeft niets.’ zegt Nadine en ze
springt op van het bed. ‘Wil iemand iets drinken?’

154. ‘Ik lust wel een glaasje cola.’ zegt Lars en Stijn voegt
daar nog aan toe: ‘En misschien iets lekker om te
eten.’ stelt hij voor. Nadine knikt. ‘Voor jullie het
weten ben ik terug.’ Ze wil net naar de deur lopen als
Lex ook opstaat. ‘Ik help je wel even.’ zegt hij.

155. Eenmaal in de keuken opent Nadine de koelkast op
zoek naar iets lekkers en iets te drinken. ‘Je… eh… je
ziet er heel goed uit nu je bent opgegroeid.’ zegt Lex
aarzelend. ‘Niet dat je er eerder niet goed uitzag
natuurlijk.’ voegt hij er snel aan toe.

156. ‘Nou, bedankt.’ zegt Nadine met een grijns, terwijl ze
de koelkast dichtduwt. ‘Ik zal dat maar opvatten als
een compliment. Vat jij het dan ook als een
compliment op als ik zeg dat jij ook goed bent
opgegroeid.’

157. Lex voelt meteen dat zijn wangen rood worden, maar
hij probeert het van zich af te zetten. ‘Ik zal het
proberen.’ zegt hij. ‘Ik hoop echt dat we allemaal
goede vrienden blijven nu we allemaal groter zijn en
een nieuwe wereld hebben om te ontdekken.’

158. ‘Vast wel.’ zegt Nadine. ‘Nu we allemaal tieners zijn wil
dat toch niet zeggen dat we niet meer dezelfde
personen zijn. En zolang je nog tegen me durft te
praten, komt het echt allemaal wel op z’n pootjes
terecht.’ zegt ze. ‘Je hoeft echt niet bang voor me te
zijn zoals net.’

159. Lex kijkt even beschaamd naar de grond. ‘Dus dat heb
je gezien?’ vraagt hij en Nadine knikt met een grijns.
‘Daar kon ik niet om heen. Wat was er aan de hand?’
vraagt ze. Lex haalt kort zijn schouders op. ‘Ik weet het
niet precies, het is gewoon zo dat… ik… ik denk dat ik
je leuk vind.’

160. Nadine lacht. ‘Ik vind jou ook heel leuk Lex. Je bent
een goede vriend…’ zegt ze voorzichtig, maar Lex
onderbreekt haar. ‘Echt waar? Ik ben zo blij dat je dat
zegt.’ zegt hij opgelucht. ‘Ik was even bang dat jij hier
een heel ander gevoel bij zou hebben, maar gelukkig is
dat niet zo.’

161. ‘Weet je nog wat we vroeger altijd zeiden? Jij was mijn
vriendinnetje en ik was jouw vriendje. Toen ik je net
weer zag, wist ik het gewoon: dat wil ik nu nog steeds.’
Lex lijkt vastbesloten, maar Nadine aarzelt. Natuurlijk
vindt ze Lex leuk, maar hij heeft duidelijk andere
ideeën dan zijzelf. Ze voelt zich nog veel te jong voor
dit soort gevoelens.

162. Nadine opent aarzelend haar mond om er iets tegenin
te brengen, maar dat wordt door Lex totaal verkeerd
opgevat. Voor ze het weet doet hij een stap naar haar
toe en drukt voorzichtig zijn lippen op die van haar.
Zonder tegenstribbelen laat Nadine zich meevoeren in
de kus.

163. ‘Wauw…’ Zegt Lex alleen maar als hij zich van haar
losmaakt. ‘Dat was gewoonweg super. Ik wist niet dat
een kus zoveel met je kon doen.’ Aarzelend legt hij zijn
hand in zijn nek. ‘Dus? Wat vond jij?’ vraagt hij.

164. Nadine aarzelt om iets te zeggen. Ze kan niet ontkennen
dat ze genoot van de kus, maar ze weet niet wat ze verder
voor Lex voelt. ‘Ehm, laten we maar weer terug naar boven
gaan. Ze zullen zich wel afvragen waar we blijven.’ zegt ze
en als Lex haar vragend aankijkt voegt ze toe: ‘Laten we dit
nog even ons geheim laten. We weten natuurlijk niet wat
Stijn en Lars hiervan gaan vinden. Dat lijkt me beter.’

165. De rest van de avond probeert Nadine niet naar Lex te
kijken en haar gedachten op een rijtje te krijgen.
Jasper heeft al de hele avond geprobeerd om hetzelfde
te doen. Hij wil niet naar Isa’s kamer lopen als de deur
opent gaat en Laurens naar buiten loopt. ‘Tot morgen
roept hij over zijn schouder en hij knikt kort naar
Jasper.

166. Jasper kijkt even hoe Laurens de trap af loopt en
schiet dan de kamer van Isa in. ‘Hoe lang stond je daar
al?’ vraagt Isa wantrouwend, terwijl hij binnen komt.
‘Lang genoeg om jullie kleffe woorden te horen.’ zegt
Jasper en hij trekt een vies gezicht.

167. Isa lacht tevreden. ‘Mooi zo. Dat krijg je ervan als je
ons staat af te luisteren.’ zegt ze. ‘Maar vertel eens,
broertje, wat is de reden dat je mij vanavond met een
bezoek vereert?’

168. Jasper kijkt haar quasi-verbaasd aan. ‘Er is helemaal
niets aan de hand. Hoe kom je daar bij?’ vraagt hij. ‘Er
hoeft toch niet altijd iets aan de hand te zijn als ik hier
kom?’ vraagt hij en hij steekt afwachtend zijn handen
in zijn zakken en staart naar de grond.

169. Isa krijgt een klein lachje op haar gezicht. ‘Ik ben je
zus, Jasper. Ik weet dat soort dingen nu eenmaal.’ zegt
ze met een geheimzinnige glimlach, maar als ze zijn
verbaasde blik ziet voegt ze eraan toe: ‘Je komt anders
nooit zomaar ‘s avonds mijn kamer binnen dus er
moet wel iets aan de hand zijn.’

170. Jasper zucht en knikt. ‘Oké dan, je hebt me door. Ik
kom hier inderdaad omdat ik je iets wil vragen.’ zegt
hij. ‘Ik heb advies nodig… voor iemand. Een vriend
van mij heeft problemen met een meisje en ik vroeg
me af wat jij in zo’n geval zou doen. Omdat jij een
meisje bent.’

171. Isa kijkt hem even bedenkelijk aan. ‘Jaja.’ zegt ze en
krijgt dan een grijns op haar gezicht. ‘Kom maar op.
Waar kan ik jou en je vriend mee helpen?’ zegt ze,
terwijl ze een grinnik probeert te onderdrukken.

172. Jasper knikt opgelucht. ‘Maar je vertelt het niet door,
toch?’ vraagt hij. Als Isa lachend knikt begint hij te
vertellen: ‘Oké, het zit zo. Die vriend, van wie ik de
naam nu niet ga noemen, vindt een meisje leuk en hij
dacht dat het meisje hetzelfde voor hem voelde, maar
dat is niet zo.’

173. ‘Ze hebben een keer gezoend en hij was er heel
gelukkig mee en hij dacht dat zij er hetzelfde over
dacht, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ze wil liever geen
relatie omdat wij, eh zij, nog zo jong zijn.’ legt Jasper
uit. ‘En toen is hij nogal boos op haar geworden en dat
was natuurlijk stom en nu wil zij hem waarschijnlijk
nooit meer zien.’

174. Isa knikt meelevend. ‘Tja, dat is natuurlijk niet zo
netjes van die vriend van je.’ zegt ze met een grijnsje.
‘Ik denk dat hij gewoon zijn excuses aan moet bieden
aan dat meisje. Hij is misschien wat te ver gegaan en
ik denk dat ze er samen nog eens rustig over moeten
praten.’

175. ‘Oké.’ zegt Jasper en hij knikt dankbaar. ‘Bedankt voor
het advies. Ik zal het doorgeven.’ Hij aarzelt even. ‘Wil
je het hier alsjeblieft met niemand over hebben? Het
ligt nogal gevoelig bij hem, begrijp je?’

176. Isa lacht en knikt dan. Jasper knikt tevreden en draait
zich om om weg te lopen, maar Isa kan het niet laten
om nog iets te zeggen: ‘Doe je Maria de groetjes als je
toch rustig met haar gaat praten? Ben wel een beetje
lief voor haar.’

177. Jasper draait zich geschrokken om. ‘Hoe wist je…? Ach
laat ook maar, ik kan het wel raden. Het is omdat je
mijn zus bent.’ zegt hij en hij doet heel overdreven
haar stem na. Isa knikt lachend. ‘Precies.’ zegt ze en ze
kijkt met een grijns toe hoe Jasper wegloopt.

178. Aarzelend blijft Gabriël voor het appartementencomplex
staan. Hij heeft geen goede herinneringen aan de laatste
keer dat hij hier was en de harde woorden waarmee Tara
hem de deur uit had gezet bleven nog lang in zijn hoofd
rondspoken.

179. Zuchtend laat hij zich op de trap bij de voordeur
zakken. Hij kon de woorden van Tara lange tijd niet
loslaten, maar ook de woorden van Armand willen zijn
hoofd niet verlaten. Hij slaakt nogmaals een diepe
zucht.

180. Natuurlijk wil hij Tara graag zien. De laatste keer dat
hij haar zag was al lang geleden, maar hij kan niet
ontkennen dat Tara al die tijd in zijn hoofd is geweest.
Er is geen twijfel over mogelijk dat hij echt iets voor
haar voelt.

181. Maar aan de andere kant voelt hij ook nog elke keer de
steek in zijn hart als hij aan haar denkt en de manier
waarop ze hem afgewezen heeft. Hij heeft eindelijk het
gevoel dat hij daar weer een beetje overheen is en hij
wil niet opnieuw in dat gat vallen.

182. Hij zucht nogmaals diep en staat dan op. Het is beter
zo, dat weet hij zeker. Tara is duidelijk geweest de
laatste keer en Armand kan zich wel zorgen om haar
maken, maar ze is een verstandige volwassen vrouw.
Tara redt zich echt wel zonder hem.

183. Gabriël loopt net weg bij het grote appartementencomplex
als hij achter zich een deur open hoort gaan. Zonder er echt
bij na te denken kijkt hij om en dan ziet hij haar. Het voelt
alsof zijn hart even stil blijft staan en hij duikt snel weg
achter één van de bosjes.

184. Als Tara in tegengestelde richting wegloopt, komt hij
tevoorschijn. Ze is nog steeds even prachtig als jaren
geleden, toen hij haar voor het eerst zag. ‘Tara!’ hoort
hij dan iemand roepen en tot zijn schrik ontdekt hij
dat het zijn eigen stem is. Tara draait zich verbaasd
om.

185. Gabriël beseft dat hij niet meer terug kan en loopt snel
naar haar toe. ‘Tara.’ zegt hij nogmaals als hij voor
haar staat. ‘Wat doe jij hier?’ vraagt ze als ze hem in
het oog krijgt. Haar houding is afwachtend, maar
Gabriël merkt toch een klein lachje op.

186. Gabriël aarzelt even voordat hij haar vraag
beantwoordt, maar als Tara aandringt zegt hij toch:
‘Ik, eh, ik wilde je zien.’ zegt hij. ‘Het is nu al zo lang
geleden en ik vroeg me af hoe het met je gaat.’ Hij
weet dat het niet de hele waarheid is en zijn wangen
kleuren een beetje rood.

187. Tara lijkt niet helemaal overtuigd van zijn antwoord
en haar ogen nemen hem onderzoekend op. ‘Ik heb
toch gezegd dat het beter is als we elkaar niet zien…
voorlopig.’ Die laatste toevoeging zorgt voor een kleine
grijns bij Gabriël, maar voor hij iets kan zeggen opent
Tara haar mond alweer. ‘Als je het niet erg vindt, ik
heb het druk.’

188. Tara draait zich snel om en Gabriël blijft overdonderd
achter. Nu ze weer voor hem staat, nu ze weer tegen
hem praat, nu voelt hij weer wat ze voor hem betekent.
‘Je vader…’ begint hij en Tara blijft kort staan. Gabriël
beseft dat hij niet langer kan wachten. ‘Hij is bij me
geweest en hij maakt zich zorgen om je.’

189. Tara draait zich razendsnel om en komt op hem
afstormen. ‘Hij is bij je geweest?’ sist ze en Gabriël
knikt. ‘Hoe durft hij?’ roept Tara vervolgens kwaad uit.
‘Waar bemoeit hij zich in hemelsnaam mee? Dit is
mijn leven!’

190. Gabriël deinst voorzichtig achteruit als hij haar
uitbarsting ziet. ‘Rustig aan, Tara.’ zegt hij sussend.
‘Het is wel je vader en ik snap wel waarom hij bezorgd
is.’ Zijn aarzeling is kort, maar hij heeft het gevoel dat
dit het moment is om zijn hart te luchten. ‘Ik maak me
ook zorgen om je.’

191. Achter haar donkere brillenglazen rolt Tara geïrriteerd
met haar ogen. ‘Natuurlijk, gaan jullie maar gezellig
samen de bezorgde en liefhebbende vader en vriend
uithangen.’ zegt ze. ‘Jullie begrijpen er toch niets van.’

192. ‘Kom op, Tara. Wees eens wat redelijker.’ valt Gabriël
haar in de reden. ‘Je geeft ons ook geen kans om je te
snappen. Je vader heeft geen idee wat je bezig houdt,
je zondert je van hem af. Het is toch logisch dat hij dan
bezorgd is.’

193. Tara lijkt iets rustiger te worden. ‘Jullie zouden het
toch niet begrijpen.’ zegt ze nogmaals. ‘Niemand
begrijpt het. Niemand snapt dat ik dit alleen maar doe
omdat ik door moet. Daarom doe ik alles. Ik wil verder
met mijn leven, maar dat kan niet zolang… Dat kan
niet zolang hij nog…’

194. ‘Zolang wat, Tara? Waar heb je het allemaal over?’
vraagt Gabriël aandringend zodra Tara stilvalt. ‘Over
wie gaat dit en waar ben je dan mee bezig? Geef ons
alsjeblieft de kans om het te begrijpen.’

195. Tara schudt haar hoofd en doet een stap naar voren.
‘Je zult het nooit begrijpen, nu nog niet.’ zegt ze zacht
en ze zet nogmaals een stap naar hem toe. Gabriël
voelt haar adem op zijn gezicht en hij voelt hoe haar
lippen voorzichtig die van hem zoeken. ‘Hier doe ik
het voor.’ fluistert ze en ze ontsnapt snel uit zijn
armen.

196. Gabriël kijkt haar onzeker aan. ‘Het duurt niet lang
meer.’ fluistert ze. ‘Ik ben bijna klaar, nog even en dan
is dit allemaal voorbij. Ik zal hier nooit spijt van
hebben, want hierdoor heb ik jou ontmoet. Heb nog
even geduld.’ fluistert ze nog voordat ze zich omdraait
en wegloopt, Gabriël ontzet achterlatend.

197. Afwezig staart Kimberly naar het zachte witte vloerkleed onder haar
voeten, het kleed dat Samantha jaren geleden heeft uitgezocht. Ze
zucht. Het is alsof ze de afgelopen dagen opeens haar biologische klok
heeft horen tikken, alsof ze plotseling beseft dat ze niet het eeuwige
leven heeft. Al die jaren heeft ze haar leven gewijd aan haar wraak op
Levi en haar zus, maar wat heeft ze nu eigenlijk bereikt? Ze is helemaal
alleen, terwijl ze net als haar zus een familie had kunnen hebben.

198. Kimberly is zo in haar gedachten verdiept dat ze niet
merkt dat Tara gehaast de voordeur opent met de
sleutel die Kimberly haar een aantal maanden geleden
heeft gegeven. ‘Kimberly?’ roept ze kortaf. ‘Je wilde
me spreken dus hier ben ik. Kom maar op.’

199. Kimberly zucht en schraap dan haar keel. ‘Ik ben hier.’
roept ze vanaf haar plek op de bank en doet geen
moeite om op te staan. Geërgerd volgt Tara haar
geluid en staat dan voor haar. ‘Wat doe je hier nog? Ik
dacht dat het zo belangrijk was?’ vraagt ze.

200. Kimberly zucht en staat op. ‘Oké, kom maar mee dan.’
zegt ze en loopt naar haar geheime kamertje. Tara
kijkt met een vies gezicht naar alle papieren die op de
grond liggen. ‘Had je dat niet even op kunnen
ruimen?’

201. Kimberly kijkt haar geërgerd aan. ‘Wat wil je nou?
Denk je soms dat ik de hele dag de tijd heb om daar
mee bezig te zijn. Ik heb ook een leven. En als het je
niet bevalt, dan is daar de deur.’ zegt ze gefrustreerd.

202. Achter haar donkere glazen rolt Tara met haar ogen.
‘Laten we hier over ophouden en laten we gewoon
bespreken wat de reden van mijn komst is. Heb je nog
iets uit dat DNA kunnen halen?’ vraagt ze.

203. Kimberly werpt een korte blik op de vloer en knikt
dan. ‘Het is wat we al dachten. Het haar van de
jongen, Jasper, bevat duidelijk sporen van magie en
het is duidelijk dat hij één van de afstammelingen van
de magiër is. En dat betekent dat Levi dat ook is.’

204. ‘En nu?’ vraagt Tara vervolgens. ‘Wat wil je met hem
doen? Zijn onsterfelijkheid afpakken of wegtoveren of
hoe jullie dat ook doen? Zouden we het zelf kunnen
gebruiken?’ Kimberly ziet hoe haar gezicht opklaart en
hoopvol wordt.

205. Ze schudt snel haar hoofd. ‘Zoiets is niet mogelijk. Levi
heeft duidelijk geen idee hoe de magiër die onsterfelijkheid
heeft bereikt en het is absoluut niet mogelijk om het uit zijn
DNA te halen. Ik heb het DNA van Jasper bekeken en het is
niet zo dat hij nooit ouder zal worden. De onsterfelijkheid
van de magiër is slechts in een kleine hoeveelheid aanwezig.
Het is meer een soort… immuniteit.’

206. Tara kijkt haar met grote ogen aan. ‘Wat? Alweer een
dood spoor? Heb je me daarom hierheen laten
komen? Voor helemaal niets. Ik dacht dat je zei dat er
mensen achter Levi aanzitten, omdat hij die
zogenaamde onsterfelijkheid heeft.’

207. Kimberly knikt. ‘Dat is ook zo. Er is niet veel over te
vinden, maar Levi is wel zeker een gezocht persoon.’
legt ze uit terwijl ze naar de papieren op de grond
wijst. ‘Kijk, niet iedereen is er blij mee dat dit soort
mensen rondlopen. Levi en zijn familie zouden
mogelijk een bedreiging kunnen vormen.’

208. Tara haalt zichtbaar opgelucht adem. ‘Dan is het dus
heel simpel.’ zegt ze. ‘We hoeven alleen maar zo’n
persoon op te sporen en te zorgen dat hij of zij voor
eens en altijd afrekent met Levi en zijn familie. Wie
weet krijgen we er ook nog wel een leuke beloning
voor.’ Kimberly hoort hoe Tara steeds enthousiaster
wordt en draait zich twijfelend om. ‘Nee.’ fluistert ze.

209. ‘’Wat zeg je?’ vraagt Tara en Kimberly draait zich om.
‘Nee.’ zegt ze nogmaals en dit keer is haar stem
duidelijk te horen. Tara kijkt haar woedend aan en
achter haar donkere brillenglazen spugen haar ogen
vuur. ‘Nee?’ sist ze. ‘Mevrouw zegt gewoon nee, na
alles wat we hebben gedaan?’

210. ‘Ik vraag me gewoon af of het nog wel zin heeft om
constant Levi op te jagen. Wat hebben wij in ons leven
bereikt? Helemaal niets!’ Kimberly voelt woede haar
hele lijf overnemen. ‘Ik heb hier gewoon geen zin meer
in. Ik wil verder met mijn leven en dat zou jij ook
moeten doen.’

211. Tara kijkt haar nog steeds woedend aan. ‘Wat wil je
dan doen? Gewoon verder gaan met je leven? Weet je
dan niet meer waarom we hier ooit aan begonnen
zijn?’ vraagt ze ongelovig. ‘We zijn zó dichtbij. Ik weet
zeker dat we hier iets mee kunnen. Je moet me nog
één keer helpen. Eén keer en dan kun je verder gaan
met je leven en wat je dan ook wilde gaan doen.’

212. Kimberly kijkt haar bedenkelijk aan en Tara kijkt
zelfverzekerd naar haar. Kimberly zucht en knikt dan.
‘Nog één keer dan, maar we laten die mensen die op
zoek zijn naar Levi er voorlopig buiten.’ zegt ze. ‘En je
moet me beloven dat ik je hierna nooit meer hoef te
zien.’

213. Tara snuift en knikt dan. ‘Nog één keer. Ik weet zeker
dat dit gaat werken.’ zegt ze en voegt er dan aan toe:
‘Je hoeft niet zo’n hoge dunk van jezelf te hebben. Zo’n
leuk gezelschap ben je niet geweest de laatste tijd dus
ik was echt niet van plan om ooit nog gezellig een
kopje thee bij je te komen drinken.’