1. Update 1
I was a killer, was the best they’d ever seen…

2. Er is een buurt waar het licht de vloer niet bereikt, een buurt waarin
niemand ooit tegen elkaar spreekt en ’s avonds niemand de deur uit durft.
Deze buurt word in de volksmond de Schaduwen genoemd. Er staat een
politiebureau. Het is een gebruikelijk politiebureau, en je zou niet zeggen
dat het anders is dan anderen. Misschien is dat ook niet zo. Misschien
hebben ze gewoon pech, zitten ze in de verkeerde wijk- maar ze zijn wel
nodig. Hard nodig.

3. Dat betekent niet dat het werk beter is. Integendeel, ze krijgen per dag veel
werk op hun bureau geworpen, maar dat kunnen ze lang niet allemaal aan.
Soms is er een agent die in de hoofden van de criminelen kan kijken, die
begrijpt hoe ze denken, en waarom ze doen wat ze doen. Zo’n agent leidt
geen rustig leven. Goed, hij zal een hoop mensen oppakken. Maar dat is
enkel totdat hij spoorloos verdwijnt. Alleen de slechte agenten zijn veilig in
de Schaduwen.

4. Het is al velen gebeurd. Er moet iets aan de hand zijn in de buurt, dat weet
iedereen op het politiebureau. Maar niemand kan de moed opbrengen om
de stoep op de gaan wanneer de zon daar niet schijnt. En als ze aankloppen
lijkt niemand open te doen… Toch word er nog steeds moord naar moord
gepleegd in de Schaduwen, en er is niemand die ze op kan lossen. Vroeger
niet, en nu nog steeds niet.

5. Rechercheur Tristan Meijer zwaait de deuren van het politiebureau open. Hij
had nooit echt van het bureau gehouden. Het was een nare, hopeloze plek.
Eigenlijk hadden alle agenten hun werk opgegeven, ze brachten hun dag
door met darten, praten en soms, als het uitkwam, een dossier doorkijken.
Ze hielden de klok nauw in het oog, en bij het minste of geringste teken van
het einde van hun dienstronde, waren ze ineens klaarwakker, schoten ze
omhoog, en maakten ze dat ze zo ver weg mogelijk kwamen, terug naar
huis.

6. Dat was het probleem ook, volgens Tristan. Ze waren niet gewend aan de
plek zoals hij dat was. Hij was er opgegroeid, en hoewel hij de plek aan de
ene kant kon missen als kiespijn, was hij er stiekem ergens wel behoorlijk
aan gehecht. Hij wist welke plekken je het leven konden kosten, welke
winkels nog wel dingen verkochten, en waar een park was waar zich vaak
zelfs mensen waren. Het was in elke stad hetzelfde, dat wist hij zeker. Alleen
was in de Schaduwen gewoon wat meer diefstal. En moorden. Pech dan.

7. Tristan was een van de jongsten op het politiebureau, en het had hem
behoorlijk lang gekost voor hij het respect had verdiend dat hij nu had. Toen
hij er pas was, zag iedereen hem als een groentje dat waarschijnlijk nog heel
veel zou moeten leren. Ze probeerden hem aan te leren de buurt te laten
voor wat het was en zich te concentreren op het dartbord. Tristan keek opzij
in een van de kantoren. En moest je ze ook zien. Ze slaagden er perfect in,
maar wat was er nu van de stad geworden? Hij kon niets goeds bedenken.

8. Het was beter geworden toen hij respect verdiende. Dat respect kreeg hij
pas toen hij de seriemoordenaar had gepakt, die al jaren vrij rondliep.
Niemand kreeg een bekentenis uit hem, noch vond er iemand een spoortje
van bewijs, maar toen Tristan zich erop stortte, vond hij kleine bewijzen, en
na 48 uur in verhoor, kreeg hij zelfs een bekentenis uit de man.

9. Tristan komt aan bij zijn persoonlijke kantoor, en duwt de deur open. Zijn
assistent zit achteruit gezakt in zijn bureaustoel, met een dampende kop
koffie in zijn hand en zijn voeten op zijn bureau. Als hij Tristan binnen ziet
komen schiet hij overeind en staart hij zijn baas onschuldig aan. Tristan lacht
en knikt naar de kop koffie. ‘Doe mij ook maar.’ Danny glimlacht opgelucht
en zet het koffiezet apparaat aan.

10. Tristan werpt even een blik opzij naar zijn assistent die ijverig aan de slag is
met de koffie. Eigenlijk was Danny te goed voor deze buurt. Hij was jong,
had ambitie en een natuurlijk charisma. En toch had hij voor dit
politiestation gekozen. Hij kon niet vaak genoeg vragen waarom, want hij
kon het echt niet begrijpen. Tristan zelf werkte hier alleen maar omdat hij
hier geboren was, en deze buurt maar al te goed kende. ‘Kijk eens meneer.’
Tristan kreeg een kop dampende koffie in zijn handen geduwd, en hij
schenkt Danny een warme glimlach.

11. Dan maakt hij een dossierkast open en bladert even tussen de mapjes.
‘Goed Danny, waar waren we mee bezig?’ ‘De moord op Elaine Scott,
meneer.’ Tristan knikt tevreden en nipt aan de hete koffie voor hij het
desbetreffende dossier eruit trekt. ‘Je hoeft me geen meneer te noemen
hoor. Goed, oke, wat hebben we al?’ Danny lijkt even na te denken. ‘Niets,
meneer.’ Tristan zucht even. ‘Geen herkenbare sporen?’ ‘Nee meneer.’

12. ‘Het is elke keer hetzelfde,’ mompelt Tristan. ‘Elke keer weer. Het moet het
werk zijn van één persoon, maar op dit tempo zullen we nooit meer
ontdekken. Wat hebben we nog niet gezien, wat hebben we gemist?’ Het
was meer een vraag aan zichzelf, maar toch reageert Danny ook. ‘We
hebben vingerafdrukken gecontroleerd, elk spoor van DNA, we hebben alles
op de kop gekeerd, het slachtoffer onderzocht, maar nergens een spoor. Het
is duidelijk iemand die weet wat hij doet.’ Tristan lacht vreugdeloos. ‘Ja, en
anders krijgt hij dankzij ons wel de kans om ervaring op te doen.’

13. Danny glimlacht. ‘Niet zo negatief, meneer. We hoeven maar één aanwijzing
te vinden en we vinden alles.’ Tristan haalt zijn schouders op en ploft achter
zijn bureau. ‘Dat is niet gezegd. Er kan nog zoveel zijn dat we niet weten. Het
is die moordenaar. Hij doet het elke keer, elke keer weer! Hij weet dat we
hem niet te pakken krijgen, dus hij word brutaal. We kunnen alleen maar
wachten en hopen dat hij ooit overmoedig en slordig wordt…’

14. Hij schud zijn hoofd. ‘Maar ik ben het zat om te wachten.’ Er valt een
gespannen stilte. Danny kijkt onzeker omhoog. ‘Meneer, we kunnen niets
anders doen.’ Tristan slaat geïrriteerd met zijn vuisten op tafel. ‘We zullen
hem krijgen! Het maakt me niet uit hoe, maar we zullen hem pakken, al is
het het laatste dat ik doe!’ Op dat zelfde moment vormt er zich een glimlach
om de lippen van de man die ze in het steegje afluistert.

15. De man heet Joey, en hij is een huurmoordenaar. Hij weet precies wat er
zich in de straten van de Schaduwen afspeelt, en hij weet precies wie er
schuld aanheeft- Voornamelijk omdat hij er meestal behoorlijk veel mee te
maken heeft. Niet dat het uit eigen initiatief is, hij krijgt opdrachten van zijn
bazen, die op hun beurt weer opdrachten gekregen hebben van rijkelui die
iemand kwijt moeten. En de volgende dag is er toevallig iemand vermist.

16. Langzaam slentert hij door de straten. Dat de agenten zo naïef waren dat ze
er nog steeds niet achter waren hoe het zat, was niet zijn schuld. Hij deed
enkel zijn werk. En al vond hij het zelf, het werkte wel. Het schema van
moorden, opdrachten en donkere handelingen hield de buurt draaiende en
gezond. Precies zoals hij het kende uit zijn jeugd. Niet dat hij zo oud was, hij
was 21, en hij was nooit naar school geweest. Alles wat hij ooit nodig zou
kunnen hebben had hij zichzelf aangeleerd. Vooral het gebruik van geweld
was nooit een probleem geweest…

17. Hij was er mee opgegroeid, en hij was er een expert in geworden. Hij was
stil, en daardoor werd hij vaak onderschat. Dat was het gevaarlijkste aan
hem, wist hij. Hij was niet verlegen, hij was enkel wijs. Hij bewaarde zijn
woorden voor wanneer die nodig waren, voor die laatste momenten, als
slachtoffers om een verklaring vroegen. Dan was hij maar al te graag daar
om die verklaring te geven. Het maakte niet uit wat je tegen ze zei, ze waren
een paar minuten later toch dood. Hij faalde nooit.

18. Als Joey aankomt bij een steegje dat ver achter elke vorm van bewoning
komt, blijft hij stilstaan. Het is bij een garagedeur, en hij weet uit zijn
ervaring dat hij daar moet zijn. Het lijkt op een steegje zoals alle andere zijn,
maar hij herkent het aan de kogelschoten naast de deur. Hij laat zijn vingers
over de muur glijden en klopt drie keer op de muur. ‘Joey?’ Joey glimlacht.
‘Ben ik weer.’ Er klinkt een donker gerommel, en langzaam schuift de deur
omhoog.

19. Hij stapt de duisternis in en voelt de vertrouwde, krakende trap onder zijn
voeten. ‘Hebben ze nog steeds niets door?’ Joey lacht naar de stem in het
donker. ‘Niets, en ik betwijfel of het ze ooit zal dagen. Ze doen hun best,
maar niets lijkt ze te lukken. Weten zij veel dat ik al het bewijs netjes
opruim.’ Hij doet een stap de lucht en valt bijna als hij op de overloop komt.
Daar zou hij nooit aan wennen. Hij duwt de deur naar de ruimte met een
krakend geluid open.

20. Joey knippert met zijn ogen tegen het plotse licht dat de kamer vult. Als zijn
ogen eenmaal aan het licht gewend zijn, herkent hij de kamer waar hij zo
vaak geweest is. Het is een oude ruimte, die al jaren gebruikt is, maar nooit
veranderd is. Alles is versleten, en niets lijkt nog in goede staat te zijn, maar
het is ook niet nodig om het te veranderen. Het word alleen maar gebruikt
voor dit soort korte ontmoetingen, het is beter als niemand van elkaar weet
waar ze wonen.

21. Bij de gammele tafel in het midden van de kamer staat zijn baas, Andrew. Hij
knikt hem toe. Vanachter Joey komt Darryl de kamer in. Die twee geven hem
opdrachten, en hij weet dat dat zal zijn waarvoor hij er nu is. Andrew bladert
door een stapel papier en trekt er een dossier tussenuit. ‘Alles is afgerond?’
Joey knikt. ‘Helemaal, en de zaak gaat ook niet meer opgepakt worden,
niemand snapt wat er aan de hand is.’ Andrew grijnst en klopt hem op zijn
schouder. ‘Je bent goed, Joe, dat geef ik je wel na.’

22. Hij gebaart met zijn vrije hand naar Darryl. ‘Haal even iets te drinken, wil
je?’ Darryl, wist Joey uit ervaring, had een lagere positie dan Andrew, maar
werkte eerlijk gezegd ook beter als dienaar. Er was iets kruiperigs aan hem,
iets geheimzinnigs. Misschien werkte hij enkel daarom bij de
huurmoordenaars, hij had er dikwijls zo over gedacht. Verder was de groep
een heel officieel- behalve dan dat ze natuurlijk niet bijhielden wie er
vermoord was, noch door wie, omdat dat soort informatie te gevaarlijk zou
zijn.

23. Darryl maakt een halve buiging en loopt de kamer uit. Andrew glimlacht en
houd het dossier op. ‘Je volgende taak, wil je weten wat hij inhoud?’ Joey
knikt stilletjes en komt dichter bij het bureau. ‘De vrouw die je uit de weg
moet ruimen heet Rachel White.’ Hij plukt een foto van het dossier af en
laat hem zien. Joey fronst zijn wenkbrauwen. Ze ziet er niet uit als een
gevaarlijk iemand, zeker niet iemand die zo gehaat is dat ze uit de weg
geruimd moet worden.

24. ‘Waarom moet ik haar aan haar einde helpen, ze ziet er niet slecht uit.’
Andrew grijnst. ‘Ik weet het jongen, maar helaas is dat je taak niet.’ Joey
bloost. ‘Nee, dat bedoel ik niet- ik bedoel-eh.’ Andrew grinnikt. ‘Ik snap het.
Ik vrees dat ik je niet meer kan vertellen over de redenen. De mensen die
opdracht geven vertellen niet altijd hun redenen, dat vragen we niet van ze.’
Joey knikt. ‘Dat snap ik, ik vroeg het me alleen af.’

25. ‘Ze woont in de chiquere buurt hier dichtbij, in een witte villa. Ik zal je niets
opleggen qua methodes, want die lijken goed. Maar ik wil je wel
waarschuwen-’ De deur gaat open en Darryl komt weer binnen met een
dienblad rode wijn. Hij bied het aan aan Joey, die zijn hoofd schud, maar
Andrew pakt wel een glas op. Hij glimlacht en knikt naar Darryl. Darryl staart
even naar hem, maar begrijpt dan de hint en verdwijnt weer uit beeld.

26. ‘Ik wil je waarschuwen voor haar. Ze is gevaarlijker dan je denkt.’ Joey lacht
schamper. ‘Andrew, ze is een vrouw. Ik wil niet seksistisch zijn, maar ze is een
vrouw, en ze ziet er niet uit alsof ze op karate zit ofzo.’ Andrew schud zijn
hoofd en draait afwezig met zijn glas. ‘Joey, maak die fout niet, alsjeblieft.’
Joey lacht schamper. ‘Je zei net dat je vond dat ik goed werkte, maar nu
onderschat je me echt.’ Andrew zucht. ‘Goed, maak die fout dan maar.’

27. Joey beent richting de deur. ‘Volgende week.’ Hij slaat de deur achter zich
dicht en ziet Darryl op de gang staan. Hij knikt ongemakkelijk en loopt
verder. ‘P-problemen?’ Joey blijft stilstaan op de trap en draait zich om.
‘Sorry?’ Zijn stem klinkt iets bozer dan hij bedoelde, maar hij neemt niet de
moeite om het te verbeteren. ‘Luister maar naar hem. Hij lijkt me niemand
die je tegen je wilt hebben.’ Joey haalt zijn schouders op en stampt de trap
af.

28. Hij zou het aan Andrew laten zien. Wat dacht hij wel van hem, dat hij niet
eens een vrouw aankon? Had hij zich dan nog niet genoeg bewezen? Hij zou
zijn gebruikelijke routine volgen. Eerst zou hij haar een tijdje volgen, en haar
gebruikelijke dagen noteren, wanneer ze waar was en wat ze daar deed. Dan
zou hij het zorgvuldig voorbereiden en een moment uitkiezen waarop hij
haar zou pakken. En als hij het goed aanpakte, dan was dat nog voor
volgende week klaar.

29. Hij loopt stevig door, in de hoop zijn huis (of wat ervoor doorgaat) zo snel
mogelijk te bereiken. Het was vroeger gewoon een ander appartement
geweest, maar dat stuk van de buurt was nu gesloten. Niet dat hij zich daar
iets van aan had getrokken, hij had een van de appartementen
opengebroken, en hij had het omgedoopt tot zijn huis.

30. Hij verwachtte niet dat de gemeente ooit opdracht zou geven iets met de
buurt te doen, dus was het een rustige plek om te wonen. Joey passeert het
bord dat vertelt dat deze buurt afgesloten is, en loopt regelrecht op een
raam af dat dichtgetimmerd is- zijn huis, dat voor de zoveelste keer
afgesloten is. Hij trekt een paar van de planken eraf, gooit ze op de grond, en
klimt door het gat dat overblijft naar binnen.

31. Het was niet gezellig, maar Joey zag het toch als zijn huis. Het was verweerd
en vernield, en hij was er amper, maar toch was het zijn thuis en ook al zou
hij het nooit aan iemand toegeven, hij was er toch heel erg aan gehecht.
Joey doet het licht aan en trekt een kaart uit de kast. Tijd om te beginnen
met plannen.

32. Zijn hoofd werkt op volle toeren terwijl hij uitplant hoe hij het het beste aan
kan pakken. Welk moordwapen is het best, hoe laat hij zo min mogelijk
sporen na, wat gebeurt er na afloop… Hij moet zorgen dat de politie niets
blijft weten van de bende huurmoordenaars. Hij staat bijna drie uur over de
kaart gebogen tot hij alles weet. Hij glimlacht duister als alle puzzelstukjes
op hun plaats vallen, en hij precies voor zich ziet hoe het gaat gebeuren.

33. Zodra hij genoeg informatie over haar verzameld zou hebben, zou hij haar
naar huis volgen. Hij zou zich vermengen met de schaduwen, en ze zou niets
doorhebben. God wist waar ze vandaan kwam, dat zou hij dan wel invullen.
Het zou niet moeilijk zijn, want hij was een expert, en als je niet wist waar je
op moest letten dan zag je werkelijk niets meer dan een snelle beweging
ergens in je ooghoek.

34. Daarna zou hij mee naar binnen glippen terwijl ze haar jas even ophing (of
zoiets, voor hetzelfde geld deed ze iets anders, daar moest hij rekening mee
houden), en zich verstoppen om een hoekje, of een andere onopvallende
plek. Hij zou haar in de gaten houden en het perfecte moment afwachten,
met zijn dolk stevig in zijn hand geklemd.

35. En dan, als ze in de buurt kwam, zou hij haar vastpakken. Ze zou wanhopig
gillen en spartelen, maar niemand in de wijde omtrek zou haar horen. Hij
zou haar kalm uitleggen wat de bedoeling was, waarom hij hier was, en wat
er ging gebeuren, dan zou hij de dolk opheffen en zou het snel gebeurd zijn.

36. Hij zou het lijk zo neerleggen dat het net was alsof ze zelfmoord had
gepleegd (een veel voorkomend fenomeen in de buurt, ook al hadden niet
al van die mensen het helemaal zelf geregeld), Andrew zou hem uitgebreid
prijzen en hem niet meer onderschatten. Zelfs zoiets simpels nog niet
aankunnen, wat dacht hij wel, dat hij een beginneling was? Nee, hij deed dit
al zo lang, hij wist hoe hij dit aan moest pakken.

37. Joey rolt de kaart op en gooit het richting de kast. Hij zou morgen wel
beginnen, eerst had hij rust nodig. Hij trekt zijn bed naar beneden en ploft
erop neer. Het kost amper vijf minuten voordat hij vast in slaap is. Het was
lang geleden dat hij daar echt de tijd voor genomen had…

38. Langzaam word het licht buiten. Tegen een uur of zes kleedt Joey zich aan
gaat hij naar buiten, op weg naar de villa van Rachel. Hij zou haar alleen
maar observeren, misschien wat notities nemen, kijken of er duidelijk
gedrag was. Op zijn gemak loopt hij door de straten waar hij met zijn ogen
dicht nog de weg zou kunnen vinden. Rachel zou toch nog niet wakker zijn,
dus het was zinloos om zich te haasten.

39. Hij kijkt omhoog naar de lucht. Het is duidelijk het begin van een prachtige
dag. De lucht verspreid een rood licht over de slaperige stad, en er is bijna
geen wolkje te bekennen. Hij glimlacht. Op dit soort dagen zagen ook
anderen de schoonheid van de stad, terwijl ze normaal hun neus ophaalden
voor de achterbuurt waar je altijd zoveel politieverslagen over hoorde.

40. Hij loopt door tot hij langzaam alle huizen uit het zicht verdwijnen. Hij laat
de Schaduwen achter zich en komt in de velden terecht. Hij wist dat de
luxere woningen meer achterwege lagen, vrijstaand en met uitzicht op de
stad, maar hij had er geen idee van dat ze bovenop de berg laten. Met een
flinke pas loopt hij omhoog.

41. En inderdaad, bijna meteen ziet hij de grote witte villa aankomen waar
Rachel zou wonen. Het verbaast hem hoe groot het is. Zou ze familie
hebben? Het ziet er niet uit als een huis waar een vrouw alleen zou wonen
met de reusachtige tuin en kas met tropische planten. Er is beweging in de
gang. Vlug verstopt hij zich tussen de bomen. Rachel komt de voordeur
uitlopen.

42. Hij kijkt toe als ze de het pad afloopt en bij de brievenbus de krant oppakt.
Verbeeld hij het zich nou of knipoogt ze naar hem? Hij knippert met zijn
ogen en ziet haar terug verdwijnen naar de voordeur. Hij ademt diep in. Hij
moet zich focussen, want dit is een belangrijk moment. Hij moet haar volgen
naar de voordeur, en ongezien haar gewoonten in zich opnemen. Wanneer
vertrekt ze, wanneer komt ze thuis?

43. Joey komt achter de bomen vandaan en loopt de stoep op. Het is het
moeilijkst om ongezien in de buurt te komen, gezien het huis veel grote
ramen heeft, en als Rachel ook maar iets bij de ramen komt, zal het haar
opvallen dat er een man door haar voortuin loopt. Zo stilletjes en normaal
mogelijk komt hij dichter bij de poort.

44. Hij loopt een stukje over de stoep zodat hij een normale voorbijganger lijkt,
maar springt dan over het hekje heen en bukt zo snel mogelijk tot onder het
raam. Zijn mond valt bijna open als hij even het lef heeft om over de
vensterbank heen door het raam te kijken. Hoe kan een vrouw in haar
eentje in godsnaam zo’n huis betalen? Als het er van de buitenkant al groot
uitzag, dan was dat niets vergeleken met de hal.

45. Hij concludeert dat ze toch minstens advocate moet zijn, en beweegt dan
voorzichtig naar de deur. Hij kijkt door het ruitje en ziet haar nergens staan.
Nu nog ongehoord binnenkomen. Hij rammelt aan de deurklink, maar zoals
hij al wel verwacht had, blijft de deur stevig dicht. Hij haalt een
schroevendraaier uit zijn zak en frommelt ermee aan het slot (deuren waren
gemakkelijk open te krijgen als je maar eenmaal weet hoe). De deur maakt
een klikkend geluid en de deur gaat langzaam open.

46. Hij kijkt even rond in de hal. Nog steeds geen spoor van Rachel. Hij ademt
opgelucht uit. Hij had echt gedacht dat ze hem gezien had, maar het was zijn
fantasie geweest. Goed, nu begon het werk pas. Misschien kon hij nog even
wat laden doorzoeken, een beter beeld van haar krijgen. Het hielp niet echt
dat Andrew hem niets over haar had verteld. Hij sluit de deur voorzichtig
achter zich.

47. Net als hij een stukje de hal in gelopen is, merkt hij dat hij het gevoel heeft
dat iemand naar hem kijkt. Schuldgevoel? Hij gelooft het niet, hij heeft het
zo vaak gedaan. Trouwens, zijn gevoel laat hem ook nooit in de steek. Hij
knijpt zijn ogen samen en kijkt de kamer rond, terwijl zijn hand langzaam
naar de dolk in zijn broekzak gaat, waar hij zich maar al te bewust van is.
Dan hoort hij de stem. ‘Hoe dom denk je wel niet dat ik ben?’

48. Hij kijkt om zich heen en voelt zijn hartslag toch iets verhogen. ‘Sorry?’ Er
klinkt gelach vanachter de trap. Joey stopt zijn hand in zijn broekzak en
knijpt in het heft van de dolk. ‘Wie is daar?’ ‘Oh wauw, je bent dus echt
dommer dan ik dacht. Wiens huis ben je net ingeslopen?’ Joey fronst zijn
wenkbrauwen. ‘Rachel?’ De vrouw glimlacht en komt vanachter de krulling
in de trap de hal inlopen. Ze klapt sarcastisch. ‘Geweldig, we zijn erachter.’

49. ‘Dus, als je me zou willen vertellen wat je hier doet, dan graag.’ Joey aarzelt.
Dit had hij niet helemaal aan zien komen, hij werd nooit gezien. Rachel trekt
haar wenkbrauw op. ‘Niet? Dan zou ik graag willen dat je mijn huis uitgaat,
nu het allemaal nog rustig en beschaafd is.’ Joey slaat zijn armen over elkaar
en lacht. ‘Sorry hoor, maar wat ga je doen dan?’ Rachel schud haar hoofd.
‘Dat is niet een vraag die je jezelf nu wilt stellen, of wel? Hoor eens, ik weet
niet wie je denkt dat je bent, maar dit is mijn huis, en ik ga het verdedigen.’

50. .