2. Rustig staat een vrouw voor haar fornuis en staart tussen de zachtjes op en
neer gaande vitrage naar de donkere straat voor haar. Het enige licht buiten
het huis komt van de paar lantaarnpalen in de straat. Een struik ritselt als een
vogel opvliegt. In de lucht zijn maar enkele sterren te zien tussen de donkere
wolken. Voorzichtig roert ze in haar heldere boullion. Enkele stukjes groente
schieten weg onder haar lepel. Ze laat de pan even op het vuur staan als ze
een soepkom gaat pakken. De kaars op tafel wakkert kort heen en weer als
ze langsloopt.

3. Ze pakt een soeplepel uit de besteklade en schept een grote hoeveelheid
boulion in haar kom. De zaterdag is langzaam gegaan. Té langzaam. Ze steekt
haar lepel in de soep en maakt zich klaar om een hap te nemen. Ze blaast
zachtjes in de boullion en neemt een hap. En nog een. Ze slikt regelmatig om
haar droge keel nat te maken, maar zonder effect. Ze loopt naar het aanrecht
en giet kraanwater in een glas.

4. Ze neemt een slok, maar het maakt voor haar keel geen verschil. Ze hapt naar
adem. Er is te weinig lucht in haar longen aanwezig. Met een doffe klap komt ze
op de grond terecht.

5. “Doodsoorzaak?” Lewis keek redelijk neutraal naar het levenloze lichaam
van Jane Pierce. Dat wilde niet zeggen dan hij neutrale emoties had,
integendeel, het was vreselijk als er iemand overleden was in Gouldfield.
Max Nicols, lijkschouwer, keek op “Ze is gestikt. We zijn er nog niet achter
hoe, je hoort van me.” Britt keek nieuwsgierig naar het lichaam. “Dan
blijven er maar een paar oorzaken over.” melde ze, met een optimistische
toon in haar iet wat slaperige stem (toch een nadeel aan politiewerk,
bedacht Lewis, opgeroepen worden om een uur of 5 was normaal.)

6. “Wurging, vergiftiging, verdrinking, giftig gas.” somt ze op. Lewis kan het
niet laten dat zijn mondhoeken iets optrekken in een glimlach. Britt, wat
een optimist. Lewis haalt Jane's paspoort tevoorschijn. Het zit in een
doorzichtig plastic zakje, het papier en leder beschermend tegen
vingerafdrukken. Lewis trekt iets aan zijn handschoenen, die hij om
dezelfde reden aanheeft. Het plastic kriebelt tegen zijn huid. Jane Pierce
uit Engeland, Gouldfield. Lewis schud zijn hoofd. Het blijft fijn dat ze het
paspoort in haar handtas hadden kunnen vinden, maar aanwijzingen geeft
het niet.

7. Ze zullen buren moeten ondervragen, mits ze iets willen ontdekken.
“Britt?” vraagt hij, om de aandacht van zijn partner te trekken. Britt kijkt
om. “Laten we maar eens kijken wat de buren over haar te zeggen
hebben.” Britt knikt. “Max, bel me als je meer over Jane weet.”

8. Ze kozen de buren recht tegenover het huis van Jane Pierce. Het werd tijd
meer over haar te ontdekken. Voor nu wisten ze niet of ze getrouwd was,
een vriend had, familie in de buurt, niets. Britt drukt op de bel, die
onmiddellijk een hard geluid maakt. Een blonde man van middelbare
leeftijd maakt de deur open. Een tijdje staart hij gedachteloos naar de
mannen die voor hem staan, alsof hij meer kijkt naar de crime scene
achter hen. Daarna richt hij zijn aandacht op Britt en Lewis.

9. Lewis klapt zijn portemonnee open en laat zijn paspoort met politie
insigne zien. “Detective chief inspector Lewis Brown. Dat is Britt de
Groot.” Britt kijkt even geïrriteerd op bij het horen van het nonchalante
uitspreken van haar naam, maar herstelt zich onmiddellijk. “Wij zijn hier
voor het onderzoek van de moord op Jane Pierce.” Verklaart ze dan.

10. De man bijt op zijn lip en zijn ogen worden vochtig. “Jane?” fluistert hij
schor. Lewis werpt Britt een beschuldigende blik toe en legt zijn hand op
de man zijn schouder. “Onze condoleances, namens de hele recherche.”
zegt hij, medelevend. “Mogen we even binnenkomen?” De man knikt en
gebaart dat ze achter hem aan moeten lopen.

11. Britt en Lewis volgen hem gewillig naar de woonkamer, waar de man met
zijn handen in zijn haar gaat zitten. Britt gaat op de bank zitten en Lewis
volgt haar. “Het spijt me, ik heb me nog niet voorgesteld, mijn naam is
Mike Sherwell.” Britt knikt. “Kende u Jane goed?” Mike knikt. “We waren
heel close. Al heel lang vrienden.” Lewis knikt naar Britt. “Britt, ik denk
dat we Meneer Sherwell even alleen moeten laten met zijn verdriet.” Hij
richt zich op Mike. “We komen later terug voor wat vragen.” Mike knikt.

12. Buiten volgt Britt Lewis naar het steegje bij zijn appartement. Daar staat
hij stil. De steeg is volledig leeg. Een kat stuift weg langs een omgevallen
vuilnisbak. Lewis kijkt Britt aan met een mengeling van irritatie en woede.
“Wat?” sist Britt. “Zo ga je niet om met iemand die net iemand verloren
heeft.” “Hoe kon ik dat nou weten?” gromt ze.

13. “Britt, ik ken jou, ik weet dat je je nooit zo gedraagt. Wat is er?” Britt
staart naar haar oude gympen en bloost. “Het spijt me.” Fluistert ze.
Lewis schud zijn hoofd. “Ik vroeg niet om je excuses, ik vroeg wat er aan
de hand is.” Britt kijkt hem kort aan. “Later.” Daarna trekt ze haar jas aan
en loopt ze de steeg uit. Lewis staart haar na. Hij zal er wel achter komen
wat er met haar aan de hand is.

14. Hij loopt de metalen trap op naar zijn appartement, steekt de sleutel in
het slot en draait hem om. De deur maakt een licht krakend geluid in zijn
voegen als hij hem openmaakt. Goed, nee, zijn appartement is niet het
modernste, niet het netste, maar hij kan erin leven. Lewis gooit zijn jas
neer op de stoel die bij de voordeur staat en kijkt de kamer door. Overal
liggen papieren, blikjes, mokken en kant en klaar maaltijden. Lewis
grijnst. Goed, niet het netste is zacht uitgedrukt.

15. Hij verwarmt de oven voor op 200 graden en graait in de vriezer naar een
pak pizza salami. Het duurt niet lang voor de kookwekker afgaat en Lewis
de oven openklapt. Even snuift hij de geur op. Hij moet minder fast food
eten van Britt. Een kleine glimlach speelt om zijn lippen. Misschien ja,
misschien moet hij eens leren koken. Hij legt de pizza op een bord. Ooit.
Maar nu nog niet. Hij maakt wat ruimte op tafel en zet het bord neer.

16. De pizza met gesmolten kaas en salami was altijd al zijn favoriet geweest,
hoewel het uit de vriezer altijd toch net iets anders smaakte dan in een
pizzaria, dat was altijd lekkerder. Lewis grinnikt. Zit hij nu over een pizza te
denken? Hij snijdt de pizza met een een mes in punten en neemt een hap.
Vroeger was hij nu ook niet zo gezond bezig.

17. Zijn vader was ook detective en veel tijd om te koken had hij niet. Zijn
ouders waren gescheiden en woonden appart. Zijn moeder smeekte hem
om bij haar te komen wonen, maar Lewis weigerde. Hij zag haar vaak
genoeg, en hij had het fijn bij zijn vader. Soms ging hij mee, of hielp hem
met zaken. Zo had zijn vader vroeg voor hem een baantje bij de politie
kunnen regelen, en het deed hem niets dat hij pas 20 was. Hij deed het
met veel plezier.

18. Nu, 5 jaar later, was zijn mening daarover nog steeds niet veranderd.
Lewis maakt aanstalten om nog een stuk pizza te pakken, en kijkt
verbouwereerd op als hij merkt dat alle stukken op zijn.

19. Hij peilt even hoe veel borden er door de kamer verspreid staan en stapelt
dan alle borden en pannen op terwijl hij de gootsteen vol laat lopen.
Zodra deze allemaal netjes schoon in de kast staan, draait hij zich om en
kijkt naar de rest van het appartement. De bierflesjes, het papier,
koffiemokken en allerlei andere zooi.

20. Geïrriteerd gooit hij de theedoek op het aanrecht. Dat doet hij later wel.
Hij beent naar de koelkast, haalt er een flesje bier uit en gaat op de bank
zitten.