2. Chloé staart somber naar haar mobiel. Misschien moest zij Elora maar eerst bellen. Ook al Elora ze misschien niet met haar praten, ze vond wel dat ze een verklaring schuldig was. Even speelt ze met haar mobiel in haar handen, nog een beetje twijfelend, maar dan draait ze het nummer.

3. Zenuwachtig luistert ze naar het lage gepiep van de telefoon, wachtende tot hij overgaat. Twee tellen, drie tellen, vier tellen… Chloé wil net –toch wel een beetje opgelucht- ophangen als ze de telefoon overgaat. ‘Met Elora.’ Chloé ademt diep in. ‘Uhm, hoi Elora.’ Het is even stil aan de andere kant. ‘Met wie spreek ik?’ vraagt de stem van Elora ongemakkelijk.

4. Chloé trekt een mondhoek omhoog. ‘Met Chloé.’ Elora lacht. ‘Klo! Het is veel te lang geleden, dude!’ roept ze vrolijk uit. Chloé glimlacht nu volledig. ‘Ja, dat dacht ik ook, dus daarom belde ik. Zullen we een keer afspreken ofzo?’ ‘Nou, vanmiddag ben ik van plan naar het strand te gaan, heb je zin om mee te gaan?’ Chloé knikt opgewekt en realiseert zich dan dat Elora dat natuurlijk niet ziet. ‘Ja, graag!’

5. Even later staat ze, zoals afgesproken, voor de duinen bij het bushokje te wachten tot Elora aankomt. Ze heeft er wel zin in. Ze heeft haar vriendin écht gemist, en ze kan niet wachten om bij te praten. Aan de andere kant is ze ook een beetje bang dat het een beetje vreemd word, omdat ze elkaar zo lang niet hebben gezien. ‘Kom op Klo, niet overal beren zien,’ spreekt ze zichzelf streng toe.

6. Ze ijsbeert een tijdje heen en weer voor het bushokje tot er iemand op haar schouder tikt. Vlug draait ze zich om. Het is Elora…- En haar tweelingbroer Mike. Ze voelt zich ietwat teleurgesteld, omdat ze toch hoopte met Elora bij te praten, maar besluit dat het haar niet veel uitmaakt. Zo kan het ook gezellig zijn, en ze kan het bovendien niet helpen dat haar hart een sprongetje maakt als ze ziet hoe knap hij is. ‘Hoi,’ begint ze ongemakkelijk.

7. Mike lacht een vrolijke, innemende lach. ‘Hoi,’ antwoord hij dan opgewekt. Elora grijnst tevreden. ‘Laten we een plekje gaan zoeken.’ Ze klimmen de duinen op, en blijven op de top even stilstaan om naar het indrukwekkende uitzicht op de zee te kijken. Een zoute wind waait voorbij.

8. Chloé zucht diep en voelt zich voor het eerst in tijden echt tevreden. Ze staart naar de zee die langzaam de kust op en af spoelt. Elora geeft haar een por in haar zij. ‘Kom, voor het strand vol is, het is een prachtige dag en die moeten we niet verspillen.’

9. Zodra alles op het –compleet lege strand- neer is gezet, en iedereen is omgekleed, lopen ze door de branding. Mike loopt iets vooruit. ‘Waarom is hij eigenlijk mee?’ fluistert Chloé ongemakkelijk, negerend hoe onaardig het klinkt. Elora grijnst. ‘Ik dacht dat je dat misschien nog wel leuk zou vinden.’ Chloé lacht beledigd en duwt haar richting het water.

10. Lachend en gierend duwen ze elkaar heen en weer over de branding, en het duurt niet lang voordat iedereen vrijwillig het water in rent. Lachend spatten ze elkaar nat, duiken ze het water in en drijven op hun rug, eindeloos pratend.

11. Ze blijven een paar uur in het water, maar gaan daarna toch maar terug het strand op. Chloé en Elora slaan een handdoek om hun lichaam om een beetje warm te worden. ‘Weet je het zeker?’ vraagt Mike opgewekt terwijl hij nogmaals met de schelp in Chloé’s schouder prikt.

12. Chloé lacht. ‘Nee, ik hoor echt geen zee geluiden.’ Mike prikt nog een keer in een schouder, en een keer in haar borst. Chloé giechelt ongemakkelijk. ‘Geen zee.’ Mike grijnst triomfantelijk en knikt naar de branding. ‘Ik hoor wel zee hoor.’ Chloé barst zenuwachtig in lachen uit. ‘Zo kan ik het ook.’

13. Elora rolt met haar ogen. Ze heeft zo het gevoel dat ze eerder lachen van zenuwen, want ze ziet de humor niet van hun ongemakkelijke grapjes in. Aan de andere kant wel haar schuld, want zij is degene die bedacht dat ze wel een leuk stel zouden zijn.

14. Elora staat met een gemaakte zucht op en stopt haar handdoek in de tas. ‘Hier hóór ik niet bij. Ik laat jullie wel alleen met jullie vaagheid, ik ga zwemmen.’ ‘Loor,’ protesteert Chloé zwakjes. ‘Laat me niet alleen met hem.’ Mike lacht en port haar in haar zij. ‘Lekker aardig.’ Elora grijnst tevreden en loopt de zee in.

15. Chloé en Mike zakken achterover op de deken. ‘Doet ze dit wel vaker?’ ‘Wat?’ vraagt Mike onschuldig. ‘Je aan anderen proberen te koppelen?’ Mike lacht opgewekt. ‘Oh ja, zo vaak. Ik probeer het zo veel mogelijk te negeren, want meestal mag ik die meisjes niet eens.’ ‘Oh.’

16. Mike glimlacht en strijkt een haar uit haar gezicht. ‘Ik zeg niet dat ik jou niet mag hoor, niet zo onzeker! Jou mag ik zeker wel, heel erg.’ Chloé grijnst. ‘Cliché.’ ‘Wat?’ lacht Mike. ‘Jou mag ik heel erg. Dat klinkt nogal cliché.’ merkt Chloe op.

17. Mike grinnikt en pakt haar hoofd voorzichtig tussen zijn handen. ‘Ik denk dat je het mooiste meisje van de wereld bent. Ook cliché?’ Chloés adem stokt in haar keel, als ze zijn hoofd zo dichtbij ziet, zijn adem in haar gezicht blaast. ‘Ja,’ piept ze zachtjes.

18. Onhandig plaatst hij zijn lippen op de hare. Chloé zoent hem terug. In haar buik lijkt vuurwerk te ontploffen, zo geweldig voelt ze zich. Ze denkt een paar seconden niet aan haar zorgen, of Elora haar nu niet haat, het enige waar ze aan kan denken is Mike.

19. Vanuit de richting van de zee klinkt een vrolijk gelach. Onmiskenbaar van Elora. ‘Oh-my-god, ik wist het wel!’ roept ze triomfantelijk uit. Chloé en Mike komen ongemakkelijk omhoog. Mike grinnikt opgewekt en slaat zijn arm om Chloé heen.

20. Chloé voelt zich in tweeën gescheurd. Aan de ene kant voelt ze zich geweldig, en lijkt haar buik nog steeds niet de kans krijgen om tot rust te komen –zijn blote huid ligt over haar schouders-, maar aan de andere kant is ze meteen enorm bezorgd over wat Elora denkt. ‘Vind je het niet vervelend, ik bedoel, het is je broer,’ stamelt ze tegen Elora.

21. Mike grijnst. ‘Wat denk jij, ze probeert ons te koppelen, en het is haar gelukt, denk je dat ze dat dan vervelend vind?’ Chloé glimlacht nu toch ook. ‘Dude, nu zijn we net, like, schoonzusjes, hoe awsome is dat?’ kirt Elora.

22. Aan het einde van de middag zit het hele gezin in de woonkamer naar de tv te kijken. Noëlle kijkt opgewekt naar Chloé, die voor zich uit zit te staren. ‘En, was het gezellig op het strand? Ik zei toch dat Elora niet boos op je was, waarom zou ze.’

23. Chloé blijft stil en staart naar de muur aan de andere kant met een glazige blik. ‘Chloé?’ vraagt Noëlle nogmaals. Chloé kijkt op. ‘Hm?’ Daniël lacht. ‘Klo, wat is er, je bent zo afwezig de laatste tijd, volgens mij merk je helemaal niets van wat we allemaal zeggen.’

24. Liam grijnst breed. ‘Ik weet wel wat er is.’ Chloé werpt hem een gevaarlijke blik toe. ‘Als je dat zegt da-’ ‘Chloé heeft een vriendje!’ roept Liam triomfantelijk uit. ‘Liam!’ gilt Chloé verontwaardigd. ‘Je hebt het beloofd!’

25. Chloé trekt haar benen op. ‘Hij is mijn vriendje niet trouwens,’ mompelt ze. Hoewel ze wel moet toegeven dat het woord heel leuk klinkt, met het hoofd van Mike erbij. ‘Nog niet,’ grijnst Liam, met twinkelende ogen.

26. Noëlle grijnst. ‘Ik had al wel zo’n gevoel. Wie is de gelukkige?’ Chloé bloost. ‘Mike, de tweelingbroer van Elora,’ mompelt ze. Daniël lacht. ‘Dat verklaart vrij veel over je gedrag van deze middag.’

27. Chloé kijkt opzij naar Liam. ‘Moet jij niet eens opgroeien?’ vraagt ze opgewekt, om het onderwerp te laten vallen. Liam, blij dat hij op nieuw de aandacht krijgt, gaat opgewekt rechtop zitten. ‘Ja, dat denk ik wel.’ Daniël werpt een blik op de klok. ‘Het is wel tijd, ja.’

28. De taart word op tafel gezet en de kaarsjes aan gestoken –en er word een krukje klaargezet, want zo lang is hij op dit moment nog niet- en Liam stapt op de taart af. Even denkt hij nog na, voornamelijk voor de show, zodat zijn ouders denken dat hij niet halsoverkop voor een wens gaat, en dan blaast hij de kaarsjes uit.

29. Tintelingen in zijn tenen, fonkelende lichtjes rond zijn voeten, hij springt de lucht in…

30. En komt neer als een tiener. Tevreden bekijkt hij zijn hele lichaam. Hij grijnst. Zijn nieuwe leven als kennissim. ‘Misschien wat aan de kleding doen..?’ lacht hij. Chloé grinnikt. ‘Neuh, houd maar een lange zwarte mantel aan, staat echt charmant.’