2. Hoofdhuis
De dag begint als alle anderen. Magda opent voorzichtig haar ogen.
Ze kijkt opzij en glimlacht als ze door haar man recht aangekeken
word. Joël lacht naar haar. Tegelijkertijd komen ze voorzichtig
omhoog.

3. Slaperig loopt Magda naar de badkamer. Met haar verstand op nul
laat ze haar pyjama op de grond glijden, laat ze het bad vollopen en
stapt in het warme water. Genietend zucht ze. Daar word je goed
wakker van na een nachtje slapen.

4. Zodra ze een shirt uit de kast heeft gepakt en zich zorgvuldig heeft
aangekleed, legt Magda haar hand tegen haar voorhoofd aan. Ze
voelt de hitte tegen haar hand aan en hoest. Ze word vast weer
verkouden. Ze maakt een protesterend geluidje en neemt een
paracetamol in.

5. Beneden is Joël al bezig met het ontbijt. Door de hele kamer hangt de
sterke geur van de kruiden de hij in het omelet gebruikt heeft. Als de
laatste klaar is schuift hij hem van de pan af, bij de rest van de
omeletten.

6. Net als hij de omeletten opdient schuift Mirthe haar stoel naar
achteren en werpt een verontschuldigende blik naar haar zoon. “Ik
moet echt weg, anders kom ik te laat, ik eet op de zaak wel wat.” Joël
glimlacht hoofdschuddend. “Kun je pap dan even roepen?”

7. Bijna meteen komt Leon aan tafel zitten. Even word er in stilte
gegeten. Een paar complimentjes gaan naar Joël. “En, wat zijn jullie
plannen voor vandaag?” lacht Leon dan.

8. “Ik heb met Suze afgesproken om bij te praten, ook al woont ze drie
huizen verderop, zo vaak doen we dat niet.” vind Magda. Ze glimlacht
en luistert naar de plannen van de rest. “Als jullie het niet erg vinden
bel ik Suze vast om te komen, het moet wel voor ze naar de zaak
gaat.” Ze wacht niet op antwoord en loopt naar de woonkamer.

9. Niet lang nadat ze gebeld heeft, staat Suze inderdaad al voor de deur.
“Hee Suze!” roept Magda haar al vrolijk toe. Suze groet haar lachend
terug. “Zullen we in de bijkamer gaan zitten?” stelt Magda voor. Suze
knikt goedkeurend.

10. Eenmaal in de bijkamer valt er een ongemakkelijke stilte. “Dus, hoe
gaat het met jou?” grinnikt Suze dan. Magda lacht even mee voor
haar gezicht serieus word. Dan haalt ze haar schouders op. “Ik heb
koorts, ik ben misselijk, ik heb buikpijn,” ze werpt een blik naar
beneden. “En ik begin een buikje te krijgen, ik eet veel te veel.” Even
grinnikt ze. “Wat doe ik dramatisch, hoe gaat het met jou?”

11. “Waarom ben je misselijk dan? Weetje dat?” vraagt Suze, de laatste
vraag negerend. Nogmaals haalt Magda haar schouders op. “Geen
idee, het is niet alsof ik anders eet dan anders. Vaak „s ochtends, en
soms moet ik zelfs overgeven.” Suze glimlacht. Haar mondhoeken
trillen en trekken steeds verder op, tot ze in een vrolijke lach uitbarst.
Magda kijkt haar geïrriteerd aan.

12. “Magda, hoeveel heb je opgelet tijdens biologie vroeger?” vraagt Suze
plots. Magda trekt een wenkbrauw op. “Hoezo?” “Magda, ik wil niets
beweren,” begint Suze voorzichtig, “Maar het klinkt alsof je.. Zwanger
bent.” Even denkt Magda na. Het zou best kunnen, die keer, in het
bubbelbad… Een glimlach vormt zich om haar lippen.

13. Suze geeft haar een vlugge knipoog en staat op. “Gefeliciteerd nog,
en veel succes ermee, ik moet nu echt gaan.” Op dat moment komt
Joël de kamer in. Suze geeft ook hem een knuffel. “Gefeliciteerd
broertje.” Daarna loopt ze de kamer uit.

14. “Waar ging dat dan over?” lacht Joël. Magda kan niet meelachen.
“Suze bedacht zich iets en ik denk dat ze gelijk heeft.” Ook „Joëls
gezicht word serieus als hij ziet dat Magda‟s blik op oneindig staat. Hij
tilt haar op en zet haar op de kast in de hoek neer, zodat Magda net is
hoger staat dan hij.

15. “Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch wel he?” verzekert Joël
Magda zachtjes. Magda knikt. “Joël, Suze denkt dat ik zwanger ben.
En ik denk dat ze best wel eens gelijk kan hebben.” Joël glimlacht
voorzichtig, tot hij uitbreekt in een grote grijns. “En jij dacht dat ik dat
erg zou vinden?”

16. “Een kind, Magda, een kind. Dat is toch geweldig? Trouwens, als ik
geen kind gewild had, zou ik nooit de 10gc aangenomen hebben. Dan
waren we hier niet en dan zou Suze hier in mijn plaats staan.” Magda
glimlacht. Hij heeft gelijk, dat weet ze.

17. Vol geluk na de nieuwe ontdekking lopen Magda en Joël naar de
studeerkamer. Beiden zetten een schoon canvas op een ezel. “Ik ga
Eline opnieuw schilderen. Ze zou vast trots op ons zijn.” glimlacht
Joël.

18. Net als Magda de verf op haar palet heeft zitten legt ze haar kwast
weg. “Joël?” piept ze. Onmiddellijk kijkt Joël om. “Wat is er? Iets met
de baby?!” roept hij uit. Magda glimlacht voorzichtig en legt een hand
op haar buik. “Hij of zij liet even weten dat ze er ook nog was.”

19. Joël lacht warm en legt zijn hand op de hare. Dan valt zijn blik op zijn
horloge en vloekt hij binnensmonds. “Ik moet echt gaan, vandaag
geven ze de baan van rockster weg, en daar moet ik echt bij zijn.” Hij
schiet in zijn pak, kust Magda en loopt de deur uit.

20. Magda loopt naar boven. Haar t-shirt knelt. Misschien moet ze iets
ruimers aantrekken. Ze zoekt even uit de kast en trekt er dan een
gestreept shirt uit. Die moet wel passen.

21. Daarna loopt ze weer naar beneden. Daar is Leon ook. Hij grijnst als
hij Magda‟s buik opmerkt. “Zie ik dat goed? Komt er een klein Bruijntje
bij?” lacht hij. Magda grinnikt.

22. Ook Mirthe kijkt verrast op als ze binnenkomt en Magda met een dikke
buik ziet pronken. “Krijgen jullie een kleintje?” vraagt ze overbodig.
Magda knikt trots. Mirthe glimlacht. “Heel erg gefeliciteerd Magda,
ouderschap is geweldig.” Zo mogelijk grijnst Magda nog breder. Zoiets
had ze ook wel in gedachten, ja.

23. Leon neemt afscheid, hij moet overwerken en is dus pas om 1 uur
„s nachts terug. Vrolijk begroet hij zijn carpooler. Op hetzelfde moment
komt er een andere auto de straat weer inrijden. Joël is thuis.

24. Meteen loopt hij naar de studeerkamer. Hij is niet van plan zijn
zwangere vrouw langer alleen te laten dan nodig is. Bovendien, de
dag lijkt alleen maar beter te gaan. “Ik heb de baan gekregen! De top
van de muziek!” roept hij uit als hij binnenkomt. Magda vliegt hem om
de hals. “Je levenswens!”

25. Als hij zich heeft omgekleed, kijkt hij naar de buik van zijn vrouw. “Ben
je lief geweest voor je moeder?” Magda lacht vrolijk. “Hij of zij
gedraagt zich voorbeeldig.” Joël knikt goedkeurend. “En heeft hij of zij
al honger?” Een laag gerommel klinkt uit Magda‟s maag. Beiden
lachen. “Volgens mij wel!”

26. Als Magda in de eetkamer komt, en de zalm uit de koelkast haalt,
beginnen er onmiddellijk een katten druk te miauwen, zich 100%
bewust van het vlees. “Jongens jullie hebben zelf nog eten!” moppert
Magda. Ze werpt een blik op de voederbakjes en lacht. “Oke, sorry,
dat hebben jullie niet.” Ze vist een pak kattenvoer uit de kast en vult ze
tot de rand op.

27. Maar zodra Joël de zalm in de pan legt en begint te koken, keuren de
katten de voederbakjes geen blik waardig. Joël word bedolven onder
kopjes, gespin en betekenisvolle blikken naar de vis.

28. Hij lacht. “Magda, kun je de katten even bij je houden? Dan doe ik de
salade zelf wel.” Magda grinnikt. “Tuurlijk.” Ze maak een van de
keukenkastjes open en haalt er een pak kattensnoepjes uit. Ze maakt
het open. Onmiddellijk zijn er vijf paar kattenogen op haar gericht.

29. Precies als alle katten een paar snoepjes gehad hebben, is Joël klaar
met de zalm. Magda glimlacht en zet het pak terug. “Mooi, anders
worden jullie maar te dik ook.” Joël roept naar boven en al snel komt
Mirthe ook aan de eettafel zitten. Magda deelt bestek uit, en er kan
gegeten worden.

30. Dat merkt Noa ook op. Luid begint ze te naast Mirthe‟s stoel te
miauwen, hopend op ook maar een klein stukje zalm.

31. Gedwee snijdt Mirthe een klein hoekje van de vis af. Ze houd het vlak
voor Noa‟s neus. De kat miauwt luid en springt op om de vis te
pakken. Magda begint hard te lachen. “De vreetzak!” brengt ze uit.
“Dat is na drie kattensnoepjes!”

32. Na het eten besluiten Magda en Joël te gaan zwemmen. Joël klimt de
duikplank op. Magda zet haar handen in haar zij. “Nou duikkampioen,
laat maar zien dan!” Joël glimlacht uitdagend. “Daar twijfel ik niet aan.”

33. Hij neemt een aanloop en zet aan de rand van de duikplank af. In de
lucht maakt hij een koprol, en mijn zijn hoofd naar beneden duikt hij in
het water. Buiten adem komt hij boven water. “En nou jij.” grinnikt hij.

34. Hoofdschuddend loopt Magda naar het trapje. Op haar gemak stapt
ze het water in. “Uitslover.” lacht ze zachtjes.

35. Eenmaal in het water kan geen van beiden het opbrengen om echt te
gaan zwemmen, en beiden drijven maar een beetje rond. “Een kind.”
zucht Joël. “We moeten nog wel een naam hebben. Een goeie, waar
over nagedacht is. Tenslotte zit je er je hele leven aan vast. Een naam
zegt iets over je, het is iets ongelofelijk persoonlijks en speciaals.”

36. Magda knikt, in zoverre dat lukt. “Ik zat de denken aan iets als Amy,
Ruth of Hannah voor een meisje, en iets van Owen, Gwen of Twan bij
een jongen.” Joël maakt een instemmend geluid.

37. Ook al duurt het nog even, uiteindelijk is het enige dat nog in het huis
te horen is, rustige ademhaling.

38. “Joël!” roept Magda uit. “Het is zover!” “De baby komt?” vraagt een
gespannen Joël overbodig. Magda knikt met een verkrampt gezicht.
Joël sluit haar stevig in zijn armen. “Het komt goed, we gaan het
samen doen.”
Een paar maanden later…

39. Stevig pakt Magda zijn hand vast. Ze knijpt er in. Haar ademhaling
jaagt. Joël geeft haar zacht een knijpje terug. “Het komt goed, je bent
er klaar voor.”

40. Dan kan Magda haar handen niet meer van de ongelofelijke pijn
afhouden, en grijpt ze naar haar buik. Haar adem komt in kleine
puffende stootjes naar buiten. “Het komt goed.” fluistert Joël opnieuw,
nu meer tegen zichzelf dan tegen Magda.

41. Na veel langer dan Magda gewild zou hebben, houd ze een klein
kindje in haar armen. Vertederd kijkt ze naar het meisje. “Een meisje
Joël. Een meisje.”

42. “Het rode haar van Leon, mijn huidskleur en jouw prachtige blauwe
ogen.” brengt Joël uit. “Ik vind haar wel een Ruth.” Magda knikt en
strijkt het meisje over haar hoofd. “Hallo Ruth.” fluistert ze.

43. Op dat moment komen Leon en Mirthe binnen, om te kijken waar het
geluid vandaan komt. Ze worden verrast door hun kleinkind. “Ruth is
een prachtig meisje.” fluistert Magda, terwijl ze haar aan Joël geeft.
Onmiddellijk krijgt ze een geschrokken gezichtsuitdrukking. “Joël, het
is een tweeling.” Ze grijpt naar haar buik, en het ritueel begint
opnieuw.

44. En onder het toezicht en de volledige aanmoediging van de hele
familie, baart Magda de andere helft van de tweeling, genaamd
Maarten.

45. Word vervolgd…