2. In de auto word er niet gesproken. Nienke luistert naar de radio. Lotte probeert zich te concentreren op de weg, maar het gaat lastig. Ze kijkt naar Nienke die op hetzelfde moment naar haar moeder kijkt. Snel slaat ze haar ogen neer en kijkt weer naar de weg. De rijen bomen langs de weg worden steeds dunner als ze dichter bij de stad in de buurt komen.

3. Nienke kijkt voor zich uit, ze luistert al een tijdje niet meer naar de radio maar denkt na. Ze denkt na over zichzelf, de eigenschappen die ze van haar moeder heeft weet ze zo op te noemen, maar er is maar een eigenschap waarvan ze zeker weet dat ze die van haar vader heeft en dat is haar muzikaliteit.

4. Ze glimlacht, en kijkt uit haar ooghoeken voorzichtig naar haar moeder. Die met twee handen om het stuur naar de weg kijkt. Lotte kijkt ingespannen naar het wegdek, het is opgehouden met regenen, maar de weg is nog nat en glad. Als ze de straat inrijden, stapt Lotte snel uit de auto en loopt naar de voordeur.

5. Zo snel als ze kan loopt Nienke achter haar moeder, in de woonkamer gaat Nienke op de bank zitten. Lotte komt de woonkamer binnen en kijkt naar haar dochter. Dan maakt ze haar mond open om wat te zeggen. 'Nienke, waarom klapte je niet na mijn speech, en waarom zeg je al de hele dag niks tegen me?' vraagt ze.

6. Nienke houdt haar mond stijf dicht. 'Nienke je geeft me nu antwoord anders kun je naar je kamer.' Nienke staat op. 'Nienke! Doe redelijk en geef antwoord.' Op dat moment is de maat voor Nienke vol. 'Is het nooit in je hoofd opgekomen om mijn vader te vertellen van mijn bestaan?!' schreeuwt ze. Nienke kijkt haar moeder met een gezicht vol afkeer aan.

7. 'Nienke! Hoe kun je? Natuurlijk heb ik je vader wel van je bestaan willen vertellen!' Nienke kijkt haar moeder nog steeds razend aan. 'Waarom heb je dat dan nooit gedaan?' schreeuwt Nienke. Lotte kijkt haar dochter aan. 'Omdat ik niet wilde, dat jij in de publiciteit zou opgroeien. Ik heb je vader nooit van je bestaan verteld, omdat dat het beste voor jou leek.'

8. 'Ja, wat het beste voor jou leek, niet wat het beste voor mij was. Steeds als ik bij vriendinnen was die een vader hadden vroeg ik me af waarom ik geen vader had. Totdat jij mij op mij 10e vertelde dat de bekende Johnny mijn vader was. Ik dacht dat hij van mijn bestaan afwist, maar dat hij niks met me te maken wilde hebben. Ik dacht dat het aan mij lag. Maar nu kom ik erachter dat mijn moeder het nooit nodig vond om mijn vader te vertellen dat ik BESTA!' gilt Nienke

9. Lotte voelt tranen in haar ogen opwellen. Ze wist niet dat Nienke het er zo moeilijk mee had gehad dat ze niet wist wie haar vader. 'Het spijt me.' zegt ze zachtjes. Nienke kijkt haar kwaad en loopt dan de woonkamer uit. Ze stapt expres hard op de trap en gooit keihard de deur van haar kamer dicht.

10. In haar kamer barst ze in snikken uit en gaat op het stoeltje bij haar kaptafel zitten, met haar hoofd in haar huilt ze met lange uithalen. 'Hoe kan ze.' fluistert ze. Buiten begint het ondertussen te schemeren, en terwijl Nienke huilt word de lucht steeds donkerder.

11. In de woonkamer zit Lotte, in een fotoalbum te bladeren. Op bijna alle foto's ziet ze een lachende Nienke. De foto's gaan terug tot aan net na na haar geboorte. Lotte denkt terug aan die dag. Ze was alleen thuis, en opeens begonnen de weeën haar ouders waren naar de bibliotheek. Ze had geprobeerd om het nummer van de bieb te draaien, maar de weeën waren te heftig.

12. Ze had zo goed en zo kwaad als het kon het alarmnummer gebeld en was met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Na een uurtje kon de bevalling beginnen. En na nog een uurtje was de baby geboren. Haar ouders waren ondertussen ook in het ziekenhuis. Doodmoe maar dolgelukkig was ze toen haar Nienke op haar buik werd gelegd.

13. Ze moest een nachtje in het ziekenhuis blijven. Maar toen ze de volgende dag met Nienke naar huis kon was ze intens gelukkig. En nu vijftien jaar later was ze verdrietig door hetzelfde meisje wat haar ooit zo gelukkig had gemaakt. Lotte zucht, dan staat ze op en loopt naar de slaapkamer.

14. Nienke is ondertussen in haar bed gaan liggen. Uit haar nachtkastje heeft ze Snuitje, haar knuffel gepakt. Ze drukt hem tegen zich aan en probeert te gaan slapen.

15. Nienke word wakker van de vogels die fluiten. Ze rekt zich uit en loopt naar haar kledingkast. Ze trekt er een schoon setje ondergoed uit, en wat gewone kleren uit. In de badkamer stapt ze onder de douche en kleedt zich daarna aan.

16. Dan loopt ze naar de keuken. Lotte is al aangekleed, en zit een boterham te eten. Ze gaat tegenover haar moeder zitten. 'Het spijt me mam...' Lotte knikt. 'Meisje, het spijt mij ook.' Lotte neemt een hap van haar brood. 'Ik had niet zo moeten reageren. Ik weet dat je al mijn hele leven het beste met me voor hebt.' zegt Nienke.

17. 'Het maakt niet uit, af en toe is een ruzie gezond. En ook al ging het er gisteren hard aan toe, het is wel goed hoor.' Nienke knikt en staat op. 'Sorry mam.' Lotte gaat ook staan en geeft haar dochter een knuffel. 'Nienke, je moet weten dat ik meer van jou hou, dan van iets anders in deze wereld.' fluistert Lotte.

18. Nienke laat haar moeder niet los. 'Mam, dat weet ik.' Dan laat ze haar moeder los en pakt het brood uit de kast. Snel smeert ze een boterham met hagelslag en neemt een paar happen. Lotte kijkt haar dochter glimlachend aan. 'Nienke, ik had gisteravond niet zo moeten reageren. Maar je deed best onbeschoft op de begrafenis.'

19. Nienke knikt. 'Weet ik, mam.' Lotte glimlacht. 'Ben je blij dat je herfstvakantie hebt?' Nienke knikt. 'Nogal. Wat was het saai op de school de laatste weken.' Lotte grinnikt. 'Heb je je kamer opgeruimd?' vraagt ze dan voorzichtig. Nienke schudt haar hoofd. 'Nee, daar ben ik nog niet aan begonnen, maar dat doe ik straks. Beloofd.'

20. Lotte glimlacht en pakt de borden van de tafel. Ze zet ze in de afwasmachine, en legt het brood weer in de kastjes. Dan pakt ze een appel van de fruitschaal en neemt een hap. Nienke glimlacht naar haar moeder. Ze pakt ook een appel, en neemt een hap. Ze trekt een gezicht als ze het zure sap proeft.

21. Op dat moment gaat in de woonkamer de telefoon. Nienke rent ernaartoe. 'Met Nienke.' '…' 'Met wie zei u?' '…' Nienke slikt, ze legt haar hand op de hoorn en roept dan. 'Mam! Het is papa!'