2. Hoofdstuk 12: Beslissingen Luciano ziet dat zijn vader woest is. 'Hoe bedoel je dat de bruiloft is verplaatst?!' roept hij. Fabrizio kijkt hem verschrikt aan. 'Nou, ik denk dat ze ons te slim af wilde zijn...' zegt hij. Thomasso kijkt zijn spion aan. 'Is dat de enige reden die je kunt bedenken?' vraagt hij. Fabrizio schud zijn hoofd. 'Dat heb ik niet verzonnen, dat heeft Matteo Nucci zelf gezegd. Dat hoorde ik hem tegen zijn dochter zeggen.'

3. Silvia is met Falco de kamer uitgelopen en Luciano staat ook op. 'Pa, we weten nu toch dat ze de bruiloft verplaatst hebben, dan kunnen we onze plannen bijstellen, en voor volgende week hebben we dan een waterdicht plan.' Thomasso legt zij hand op de schouder van Luciano. 'Goed zo, jongen. Dat heb je verstandig gezegd.'

4. Luciano glimlacht. 'Fabrizio, je kunt gaan. De beloning zal snel komen. Je woont toch in dat huisje bij de rivier?' Fabrizio knikt. 'Dankuwel, meneer Rossi.' dan loopt hij de woonkamer uit. 'Luciano, fijn dat je dat net zei. Ik was echt heel kwaad, ook al is het niet de schuld van Fabrizio.' zegt Thomasso.

5. 'Ik ga opzoek naar Silvia en Falco.' zegt hij. Luciano knikt en kijkt hoe zijn vader de woonkamer uitloopt. Hij gaat zelf op de stoel aan het bureau zitten en haalt een rol perkament uit een van de kastjes. Hij doopt de ganzenveer in de inkt en begint wat te schrijven na een tijdje haalt hij de veer van het perkament en leest wat hij heeft geschreven.

6. Als hij de brief helemaal uit heeft, scheurt hij hem in kleine stukjes en gooit hem in de open haard. Hij wilde dat hij een vertrouweling had, iemand die hij kon vertellen over zijn relatie met Lucia. Hij weet dat Lucia een vertrouwelinge heeft, haar dienstmeisje Barbara. Opeens bedenkt hij zich iets, als hij Barbara nou eens een briefje geeft wat ze aan Lucia moet geven. Zou zouden ze contact kunnen houden.

7. Hij grinnikt en pakt een nieuw rolletje perkament, opnieuw doopt hij zijn veer in de inkt en begint te schrijven. Na een uur heeft hij een mooi briefje geschreven. Hij verzegelt het rolletje en stopt het in een van zijn zakken. Nu hopen dat hij Barbara een keer tegenkomt. Hij bergt de schrijf spullen op en loopt naar zijn kamer.

8. Hij glimlacht en legt het rolletje perkament op zijn nachtkastje. Hij gaat in zijn stoel zitten en kijkt voor zich uit. Hij bedenkt zich opeens iets, als hij later verder wil met Lucia zal hij zijn familie in de steek moeten laten. Hij is dol op Lucia en hij houdt echt van haar maar of hij zijn vader, Silvia en Falco ervoor over heeft...

9. Opeens voelt hij zich slecht. Hij kan niet zonder Lucia, maar ook niet zonder zijn familie. Dat weet hij, het liefste was hij ook gestorven toen zijn moeder was overleden. Maar dat kon hij zijn vader niet aandoen. Als hij zijn ogen dichtdoet ziet hij Lucia voor zich. Haar mooie lichtbruine ogen en haar gitzwarte haar, haar zachte huid, hij heeft alles voor haar over, bedenkt hij zich opeens, zelfs zijn familie.

10. Nu hij zijn beslissing eenmaal heeft gemaakt lijkt het allemaal heel duidelijk. Natuurlijk kiest hij voor Lucia. Hij zou zijn leven voor haar over hebben. Hij glimlacht en gaat naar de eetkamer waar hij de stemmen van zijn ouders hoort. Een lakei staat bij de trap en buigt als hij Luciano ziet. In de eetkamer ziet hij dat zijn vader en stiefmoeder zitten te praten en Falco op de grond speelt.

11. Luciano gaat snel tegenover zijn broertje zitten en legt zijn handen over zijn ogen. Als hij ze er weer afhaalt lacht Falco. Luciano glimlacht. Als hij later voor Lucia heeft gekozen gaat hij dit wel missen. Snel speelt hij door met zijn broertje. Als hij ziet dat Falco begint te gapen pakt hij hem op. 'Ik breng hem wel even naar zijn bedje.' zegt hij.

12. Als Luciano in het kamertje van Falco staat trekt hij hem snel zijn nachtkleding aan. 'Zo jongetje, binnenkort krijg jij een grotere kamer.' hij geeft zijn broertje een kusje op zijn voorhoofd en legt hem dan in zijn bed. 'Slaap lekker.' zegt hij, dan blaast hij de kaars op het tafeltje uit. 'Slaap lekker, Lucio.' dan vallen zijn oogjes dicht.

13. Luciano merkt ook dat hij moe is. Zijn oog valt op de klok, het loopt al tegen zeven uur en het begint te schemeren. In de eetkamer ziet hij dat zijn vader en Silvia aan borden kalkoen zitten. 'Luciano, we zijn vast begonnen. Vind je het erg?' vraagt Thomasso. Luciano schudt zij hoofd en gaat ook aan de tafel zitten.

14. Luciano eet zo snel als hij kan zijn bord leeg en gaapt. 'Ik ga naar bed.' Silvia knikt en glimlacht naar hem. 'Slaap lekker, zoon.' zegt Thomasso. Luciano loopt naar boven en trekt zijn nachtkleding aan en gaat liggen slapen.

15. De volgende morgen word Luciano vroeg wakker, hij heeft lekker doorgeslapen en wrijft de slaap uit zijn ogen. Hij kleed zich aan en gaat naar beneden. Het is nog vroeg en zijn vader en Silvia zijn nog niet wakker. Alleen Falco zit al te spelen in de woonkamer onder het toeziend oog van een lakei. 'Ik red het wel.' zegt hij als hij naast Falco gaat zitten.

16. Vanavond gaat hij Lucia weer zien en daar is hij blij mee, alleen hoopt hij dat hij deze keer wat langer uit kan slapen als hij terugkomt. Want dat had hem twee nachten geleden opgebroken. Hij kijkt hoe Falco met zijn knuffel speelt en daarna naar zijn broer kruipt. 'Lucio, ikke wille naar buiten.' zegt hij. Luciano tilt zijn broertje op en neemt hem mee naar de straat.

17. Buiten zet hij Falco op de grond en laat het ochtendzonnetje op zijn gezicht schijnen. Opeens loopt er een meisje langs dat hij herkent. Ze draagt de grijze jurk die Lucia ook aanhad toen hij haar twee nachten geleden ontmoette, en heeft een vlecht in haar haar. Dat moet Barbara zijn, denkt hij bij zichzelf. Hij ziet hoe Falco achter twee vlindertjes aanzit en besluit naar haar toe te lopen.

18. 'Jij bent toch Barbara?' zegt hij. Het meisje lijkt te schrikken maar knikt dan. 'Ik ben Luciano, ik denk dat Lucia je wel iets over me heeft verteld.' Ze knikt alweer. 'Ik wilde je wat vragen, ik heb dus een brief voor Lucia, maar die kan ik haar zelf niet geven, wil jij dat doen?' vraagt hij. Barbara glimlacht. 'Natuurlijk, geef het briefje maar.'

19. 'Ik moet het even pakken, wil je even op mijn broertje letten?' hij wijst naar Falco en rent dan naar binnen. Als hij het verzegelde briefje heeft gepakt rent hij weer naar buiten. Barbara heeft Falco ondertussen op haar arm gezet, en kietelt hem. Hij glimlacht. 'Hier is het briefje.' zegt Luciano. Barbara pakt het aan en stopt het in de zak van haar schort.

20. 'Je hebt een leuk broertje!' zegt ze glimlachend. Luciano knikt. 'Vind ik ook.' Barbara geeft Falco weer aan hem. 'Ik moet nog even naar de markt, ik heb van Lucia gehoord dat je haar vanavond weer ziet... Dus dan zal ze wel antwoord hebben op wat er in je briefje staat.' Luciano knikt en geeft Barbara dan een hand. 'Fijn dat je me wilt helpen.' zegt hij. Ze glimlacht. 'Maar natuurlijk, Lucia is mijn beste vriendin en ik help haar graag.' zegt ze. 'Maar nu moet ik echt naar de markt.' Luciano knikt. 'Dag Barbara.' zegt hij. 'Dag!' roept Babara. 'Dag Barba!' roept Falco. Dan draait Luciano zich om en loopt naar binnen.