Kwantologia stosowana 2

JANUSZ ŁOZOWSKI
KWANTOLOGIA STOSOWANA 2
opowiastki filozoficzno-fizyczne
dla dzieci dużych i małych
copyright © 2015 by Janusz Łozowski
wszelkie prawa zastrzeżone
ISBN 978-83-932050-4-2
ja.lozowski@gmail.com
1

Kwantologia stosowana - kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 2.1 - 4 %.
Przed nami same znaki zapytania, można by powiedzieć.
Co może tak do końca faktem prawdziwym nie jest, tylko że od czegoś
trzeba było w rozmowie zacząć, sami rozumiecie.
Naszła mnie, widzicie, taka chwila, że telewizyjny ekran sobie na
czas jakiś uruchomiłem. Rozumiecie, są na świecie przeróżne stany
zboczone, no i pośród nich ekranowy. Żeby nie było, często w takie
rejony nie zbaczam, rzadko mi się to przytrafia, można powiedzieć -
jednak, wiecie, bywa. Ogólnie przewidywalnym bytem jestem, tylko po
zrównoważone emocjonalnie informacje na co dzień sięgam, ale bywa -
tak od czasu do czasu - że sobie pudełko z obrazkami uruchomię. Co
by, rozumiecie, zobaczyć naocznie takie nienormalnością ociekające
konstrukty bytowe. I w ogóle.
I, wiecie, chyba tym razem tak to się zadziało, że na szczęśliwą i
niezwykłą chwilę nadawczą trafiłem, bo audycja o rozumie była. No,
tak było; sami pojmujecie - że dziw telewizyjnie niezwykły. Takowa
jedna pani, profesorka jej chyba było, długo, bo chyba z minutę, a
może i ciut więcej, na ekranie gadała. O tym rozumie, rozumiecie,
gadała. Że taki, że owaki, rozumiecie - że generalnie rozumny. Ale
jedno w tej przemowie mnie trafiło, informacja padła, że naukowe w
swoich pomiarach ustaliły - że to, co rozum unosi w górę, czyli ta
cała nasza biologiczność genowo znaczona, że to jeno kilka procent
z całościowych stu.
Że, mówiąc inaczej, jak posumować genowe znaki w komórkowym świecie,
takie jakoś tam przeniknięte logiką naukową - to z tego rozpoznane
jest procentowo 4. Może i dwa, w szczegółach jasne to nie było - że
tego jest kilka z procentowej całości.
Rozumiecie? Naukowi ponatrudzali się, namęczyli za miliardy monet -
a wiedzy z tego tyle, że zysk 4 %.
Może i nie taki mały, banki tak dochodowe nie są, ale, przyznacie,
dużo to nie jest. Na obecny czas badawczy cztery procent uzysku z
badania wszelkiego - to jakoś mało się prezentuje.
Tylko, widzicie, nie to mnie w tej pogadance z ekranu trafiło jako
specjalnie, dziś cztery procent z całości wiemy - jutro będzie coś
więcej, tak to przecież się dzieje. Ale sama wartość liczbowa tak
mnie szturchnęła, coś mnie, widzicie, w tej czwórce tknęło. Jakbym
to już gdzieś słyszał. Albo i czytał.
U mnie to jest tak, że pamięć mam dobrą. Jak coś w nią wpadnie, to
później kołacze się i kołacze. Ale, widać, dawnym czasem czytać to
musiałem, bo kołatanie bardzo słabe było. Zawziąłem się, ważne się
to mi wydawało, głęboko ze wszystkim powiązane.
Tak, przypominałem sobie, dokopałem się informacji. Takie, wiecie,
2

skojarzenie mnie naszło, że czytałem kiedyś tam takiego grafomana w
tekście internetowym - i to było to. Ja tam, rozumiecie, takie coś
grafomańskiego na kilometr oraz kilobajt zauważam - zdanie poznam, i
już wiem. Dla mnie słowo przeczytać - a już wiem, że to z własnym
językiem ojczystym nie miało styczności nawet poprzez ścianę, już o
interpunkcji czy ortografii nie wspominając, bo to poziom jedynie
dla eksperta. Sami zresztą wiecie...
Więc tak to sobie przypomnieć przypomniałem, jakiś Lozowski czy inny
ski to był, pies go trącał po całości i detalicznie. Ale, rozumiecie,
na tej stronie, com się z trudem wgryzając był ją przeczytał - taka
tam wiadomość też była. Czyli, że to się wszystko oraz wszelakie na
kilka, na cztery słownie i dokładnie jednostek - że to tak wystaje
ponad powierzchnię. I że to jakoś tam naukowo widać w rzeczywistości
- w wszechświatowym energetycznym oceanie.
To, rozumiecie, napisane tak było, że człowiek aż się przekręcał w
sobie przy lekturze, nudy okropne, flaki z olejem, i to kilka razy
przetrawione, jednak osobnik był to napisał, sprawę trzema mu oddać.
A nawet był pokazał na licznych przykładach, że to szerzej tak się
prezentuje.
Że gdzie w okolice się nie zerknie, to zawsze można uwagą swoją tak
cztery procent z całości wyłuskać.
Bo też sami zauważcie i pomyślcie, płynie sobie górka lodu oceanem w
dal i w czasie - i teraz pytanko: ile tego widać? Na jaki procent to
z otchłani wodnej wystaje? A co, cztery procent. Prawda, co do tej
konkretnej wartości liczbowej to nie warto się czepiać, jedynka w tę
lub druga stronę, to marność zliczeniowa - o zasadę chodzi: że to w
takiej minimalnej proporcji do całego elementu ponad powierzchnię
wystaje i daje się postrzegać naukowo czy dowolnie. Ale, tak to ja
już sobie dopowiadam, najpewniej w każdym przypadku - jakby tak się
szczegółami w zliczaniu zająć, że to zawsze i wszędzie jest cztery
procent z całości.
Takie, rozumiecie, przeczucie naukowo podszyte mam i się nim z wami
dzielę. Coś mi się tak umysłowo po głowie snuje, że tak to właśnie
zawsze jest, było i będzie.
Ale co tam góra lodowa, to banał przykładowy, pospolitość w każdym
telewizorze co rusz widoczna. A przecież i inne zobrazowania tenże
"ski" podawał, ciekawe, nie powiem.
Dajmy na to, jak się zjadamy. Rozumiecie? Przecie to tak idzie - co
sobie na lekcjach biologii każdy uświadamiał - że jest piramidalne
ułożenie kolejki w zjadaniu. Podstawa, rozumiecie, szeroka - ale z
drobnicy. A później, w górę idąc, większe cielska, ale coraz mniej
liczne w sobie jednostkami. Aż, rozumiecie, po szczyt szczytów - aż
po naszą wiecznie głodną czeredę.
Albo przypadek szczególnie widoczny, sam się od razu w analizie tu
narzuca: wszechświatowość materialnie rozjaśniona. Wypisz wymaluj
i przelicz, a cztery procent z całości wyłazi.
Tak się tym naukowi zadziwiają, tak liczą, tak się z tym dziwacznym
wynikiem obnoszą i nad nim debatują - co by może to jaki pomiarowy
błąd był - że aż się patrzeć na to nie chce. Co pomierzą całość, to
3

im wychodzi, że tylko cztery jednostkowe procenty z koniecznych stu
przyrządowo i jakoś się pokazują - a reszta, co z resztą? Czym owa
resztkowość jest i dlaczego taka niepoznawalna?
Pytają - pytają - lata już nad tym debatują, ale kroku nie zrobili.
Prawda, poetykietowali to sobie na różne słowne abstrakcje, umysłowo
obłaskawili, tylko treści nic a nic nie sięgają - myśl hipotetyczną
snują gęstą a liczną, jednak o krok dalej w analizach jakoś się nie
przemieścili. Sami zresztą wiecie.
Po kolejne, to samo widzenie nasze codzienne warto tu podkreślić, w
jego stopniowalnym zachodzeniu. Zauważcie, że z całej poświaty, co
to w zmysłowy kanał wzrokowy wpada, z wszelkich punktowych a mocno
mnogich faktów świetlnych, które się w zmysł oczny dostają, z tego
niewielki procent przechodzi do kolejnego etapu obróbkowego. Nic w
tym dziwnego, to laboratoryjni już dawno wyliczyli, to poziomami i
stopniowo się dzieje. Jeden się fakt zakończy i zaczyna kolejny. A
ten już mniej niesie jednostek, i coraz mniej.
A to nie koniec ani finał tej procedury, dalsze obrabianie takiego
sygnału znów się w mózgu tak samo dzieje. Aż do pojedynczego elementu
tak idzie, sam szczyt się pojawia i jarzy dla osobnika. Tylko że to
jest tak wielokrotnie podbudowane, to on zupełnie tego nie widzi -
nie może. Rejestruje fakt na powierzchni, czyli ten najjaśniejszy,
a przecież to ta ciemność jest tu najważniejsza, ta nieoznaczona i
zakryta. Przecież to te poziomy są podstawą piramidy, warunkują oraz
warunkują istnienie "szczytu". Szczyt jest tylko i wyłącznie punktem
- "pyłkiem" wobec całości. Rozumiecie?
A dalej, wzajemne relacje między warstwami materii, relacja fotonów
do elektronów. Albo powyżej, elektronów i atomów, atomów i komórek
biologicznych - cieleśnie biologicznej podbudowy do komórek mózgu,
neuronalnych. Co, jest podobnie? Baza i nadbudowa są wobec siebie
w proporcji, co? A relacja między ciałem-nosicielem i umysłem - coś
w pomierzonym na oczy się rzuca?
Jeszcze dalej, świadomość. Znacie te bzdurne bo bzdurne, jednak z
jakiś obserwacji wynikające ustalenia, że mózg pracuje na zakresie
niewielkim, a cała reszta to ugór i nadmiarowość, która zupełnie w
całości nie wiedzieć po co się znajduje. Przypadek? Tak to sobie w
przyrodzie się ułożyło samo z siebie?
Sami widzicie, sprawa robi się ciekawa, wspomniane znaki zapytania
wszędzie po świecie ustawia oraz w zbiór ogólny zestawia. Bo skoro
tak różne elementy rzeczywistości wobec siebie tak są ułożone, że
z przeliczonej całości jedynie kilka, najpewniej zawsze na cztery
elementy to widać - to widać z tego, że coś to prezentuje.
Przecie, chwytacie?, jeżeli po jednej stronie rozumowania zestawić w
tabelce stan maksymalny, czyli wszechświatowość policzalną, a też
po drugiej, po maksymalnie drugiej umysłowość mózgową naszą - i w
obu przypadkach, a też wszelkich pośrednich, stała proporcja się w
tym zestawieniu pojawia, to coś się w tym musi pokazywać. - Musowo
musi się w tym coś ukrywać istotnego informacyjnie.
4

I nawet takie coś, że będą o takim w serwisach dziennikowych gadać
telewizyjni. Bo przecież to czysta losowość oraz przypadkowość nie
jest - nie może być.
Fakt i prawda, naukowi zawsze w pierwszym swoim spojrzeniu kierują
oprzyrządowanie na to, co się z tła wybija, co włazi swoją widoczną
jasnością wizualną w pomierzenie. A resztę, która układa się w tło,
to mają za dodatek. A czasami nawet za śmieć. Dla nich się to tylko
liczy, co wyraźne i oczywiste.
Ale, zauważcie, jak to się w lata robi, jak badanie za badaniem idzie
- jak możliwości sprzętu na wyższy poziom się podnoszą, a konkretne
pomiary coraz głębiej zanurzają się w rzeczywistość i w szczegóły,
to wcześniej bezładne, bezsensowne, niezauważalne tło - ono ważnym
się okazuje, elementy małe i mniejsze wchodzą w poznawanie i tworzą
zależności.
Czyli piramida się z tego robi - taka "góra lodowa poznania".
Co było szczytem wszystkiego i najlepiej się pokazujące, to takim
pozostaje, tylko proporcje w obrazie mocno, i jeszcze mocniej się
zmieniają. Tenże szczytowy szczyt wcześniejszy i całość uprzednio
jako jedność postrzegana, to na finiszu działań okazuje się punktem
w całości - jeno śladowym procentem w zbiorze.
Na koniec okazuje się, że wszystko ze wszystkim gdzieś tam na dnie
nieoznaczonym a ciemnym się lokuje i łączy - i że jedność wszędzie
się panoszy.
Powiem wam nawet więcej - tak to sobie bowiem kombinuję - że zasada
"czterech procent" nie tylko w zakresie materialnym się prezentuje
w takiej wartości, ale wszędzie i we wszystkim. Na uwadze głównie
teraz nasz wewnętrzny poziom umysłowy mam - relację między jedynką
myślenia, czyli faktem abstrakcyjnym, a jego fizyczną podbudową.
I tu przecież tak samo musi być.
Coś się w kupkę fizycznie musi jako tako zebrać, połączyć, i dopiero
na tym (albo w tym) użytkownik się dopatrzy, odczuje pojęcie - albo
dowolnie inne słowo. To nie może tak się w mózgowiu toczyć, że jest
porcja byle jaka oraz że na tym (czy w tym) się abstrakcyjna wartość
objawiła - to nie tak pójdzie.
Jak w całości jest stałość i proporcja, to i tutaj podobnie się to
ułoży (złoży).
I jeszcze więcej, reguła "góry lodowej" będzie również w zakresie
pojęciowym się objawiać - już tylko symbolicznym; bo jak wszędzie,
to wszędzie.
Czyli wytworzy osobniczy byt jedno słowne nazwanie świata, a też nim
świadomie obraca, jednak w głębinie, gdzieś w zakamarkach pojmowania,
unoszone to jest, obudowane to jest znaczeniami na 96 procent.
Widać jakoś, obróbce jakoś tam prowadzonej podlegają jeno cztery z
całości jednostki, a reszta pozostaje skryta w mrokach. I w analizie
prowadzonej od wewnątrz niedotykalna. Reszta to fakty dopełniające,
które kiedyś w przeszłości musiały zaistnieć, żeby w teraźniejszej
chwili unosić, podbudowywać - dopełniać abstrakcyjnie na/w poziomie
5

świadomości chwilowy konstrukt, który jest obrabiany.
Ciemne, podprogowe i podświadome fakty są jak najbardziej konieczne
i stanowią fundament działań, tylko, co oczywiste, w obserwacji nie
występują.
Stawiam orzechy przeciwko wartościom, że tak to jest.
Co ja będę was przekonywał, sami przecież widzicie, że wszystko w
takie szczytowanie się układa.
Szczyt jest zawsze jeden i punktowy, to oczywista oczywistość, którą
oczywistość pogania. Tylko że, i to weźcie sobie pod uwagę i rozwagę
- że ten widoczny z daleka i ostro szczyt, że ten najwyżej położony
fakt dziejowy, który przez to tak prosto i na wszelkie sposoby się
w badanie rzuca, że to daleko nie wszystko.
To mocno daleko nie wszystko.
Prawda, zauważcie i to, bo to istotne w tym zrozumieniu, że takiej
"podstawy" piramidalnej już dawno może nie być, ona się gdzieś tam
w przeszłości osobnika badanego znajduje, jednak ona jest koniecznym
w opisie dopełnieniem tej bytowej konstrukcji, bez niej nigdy nic z
mechaniki jej odmian nie zrozumiecie. Nawet jak obserwujecie tylko
"goły" fakt, to musicie mieć świadomość, że tak naprawdę postrzegacie
dalekie i głębokie zjawisko - że ono poprzez czas, ale i przestrzeń
połączone jest ze wszystkim. A tylko teraz i tu jakoś w lokalności
się pokazuje.
Szczyt tego faktu jest tutaj, jednak jego najważniejsze dopełnienie
zawsze i wszędzie - rozumiecie?
Dajmy na to widzi sobie jaki fizyk czy inszy chemik taki atom albo
coś podobnego - niechby i tę górę lodową. Czy on widzi wszystko? No
nie, rejestruje tylko punkt szczytowy energetycznych przekształceń,
które w pogłębionej analizie powiązane są ze wszystkim wokół, a też
z wszystkim w ogóle - aż po nieskończoność i wieczność. Fizyczna w
obserwacji oraz skończona dla postrzegającego struktura, to zawsze i
tylko wyróżnienie z tła, chwilowe ześrodkowanie się energii w taką
konstrukcję - tylko chwilowe.
W badaniu fizyką napędzanym - w takim poznawaniu zawsze musi się w
przyrządzie badawczym mieścić jednostka, to zrozumiałe.
Ale jeżeli badający tego nie dopełni faktami, co to je wyprodukuje
logicznie poprzez wszelakie stany świata - jeżeli nie dołoży do tej
cząstki wielopoziomowego zakresu zmiany (całej piramidy elementów),
to nigdy nie zrozumie ani jej, ani świata - ani siebie na dokładkę.
Rozumiecie?
Bo w głębokim ujęciu żadnego "punktu" rzeczywistości nie ma, zawsze
jest zbiór, który fizykowi się prezentuje w obserwacji jako "jedynka"
- to szczyt na fali, wierzchołek piramidy dziejowej, złożenie oraz
złudzenie. Tylko tak - tylko tak.
I zawsze jest to - zauważcie - małość wobec całości, którą trzeba w
analizie uwzględnić, bardzo niewielki procent z całości, który jest
wszystkim w obserwacji.
Tylko że logicznie jest to dalece nie wszystkim.
6

Naukowi coś oglądają i mierzą jakimś tam zmyślnym sposobem, jakieś
zależności między faktami ustalają - a to jedynie wierzchołek "góry
lodowej", a to zawsze niewielka część z całej a koniecznej piramidy.
Rozumiecie?
Widać wszystko - prawda. I niczego więcej nie ma - prawda. Zawsze
jest tylko to, co udaje się w dowolny sposób zaobserwować, zmierzyć
i ponazywać - prawda.
Ale to nie wszystko. I to również jest prawdą.
Fizyk, czy dowolnie inny naukowy osobnik, ma do zbadania tylko to
"widoczne", tylko tym się może zajmować, to sens jego działania.
Jednak musi mieć rozeznanie, że to nie wszystko. Dlatego, jeżeli w
swoim badaniu ograniczy się do jakoś widocznego, to będzie w takim
czynie jako ten, co to usiadł na szczycie góry i twierdzi, że poza
tym miejscem niczego więcej nie ma. Nie wie w tej swojej pysze - a
też i słabowitym widzeniu - że jest wielkie i wspaniałe "otoczenie"
owej "góry", że ta góra ma dopełnienie w dół i w bok. Oraz że jest
kolejna góra, i dalsze. Nie wie, że jest głębia łącząca gdzieś tam
na dole wszystkie możliwe góry, że to dokonuje się poprzez czas i
przestrzeń i podpowierzchniowo. Nie wie, że stanowi to jedność tu i
teraz, ale i wszelako.
Nie wie, że absolutnie wszelkie "góry", poprzez ich logiczną, więc
filozoficzną jedność, można w takowym pogłębionym spojrzeniu ujrzeć
w przemianie nieskończono-wiecznej. I zrozumieć.
Widzi wszystko. Tylko że to punkt, wierzchołek Wszystkiego...
Jeżeli byt popatrujący na okolicę (aż po horyzont) w taki sposób nie
spojrzy na rzeczywistość, jeżeli tej wielopoziomowej łączności nie
uwzględni w swoim obrazie - będzie niczym ślepiec w jaskini, który
coś tam widzi oraz opowiada o bycie otaczającym, ale jakże mało z
wszystkiego potrafi dojrzeć, jakże to niewiele z całości. Cienie na
ścianie, nawet zwiewnie piękne i skoczne, to doprawdy nie wszystko.
Taki obserwator widzi "4 %", a resztę pomija.
Rozumiecie?
Widać zawsze "punkt". Ale to zawsze jednostka w zbiorze.
7

Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Część 2.2 – Świadomość, ja.
Data... Miejscowość... Niepotrzebne skreślić...
NOTATKA SŁUŻBOWA
Temat: Odpowiedź na zapytanie.
Autor: Świadomość – ja.
Adresat: Wszystkie działy i oddziały.
Forma: Okólnik.
Sporządzono w jednym egzemplarzu, do użytku wewnętrznego.
W nawiązaniu do pisma służbowego z poprzedniego okresu działania i
rozliczeniowego, które dotarło na poziom centralny jako zapytanie
działu interpretacji, ale które powstało w porozumieniu z działami
zmysłów oraz działu archiwizacji, kierownictwo, świadomość – czyli
ja – postanowiło sporządzić niniejszą notatkę.
I kieruje ją, jako wyjaśnienie, do wszystkich działów.
Z uwagi na istotność zagadnień poruszonych we wzmiankowanym wyżej
zapytaniu – z uwagi na to, że udzielane odpowiedzi mogą przyczynić
się do lepszej pracy całego układu osobowościowego, czyli może się
w konsekwencji zrealizować nasza lepsza wydolność, zapadła decyzja
i tu jest realizowana, żeby treść pisma udostępnić wszystkim, i to
w formie okólnika. Z zaleceniem do zapoznania.
Jednocześnie świadomość – jednocześnie informuję, że prawdopodobnie
jest to jedno z kilku podobnych pism, ponieważ również zostało już
podjęte okolicznościowe zobowiązanie, że ma to być cykl, w którym
z różnym natężeniem czasowym będzie realizowana akcja objaśniająca
i informująca. Oczywiście wszystko na miarę potrzeb i możliwości.
Zapewne nie muszę dodawać, że świadomość, czyli ja, jest zarzucona
przeróżnymi tematami i nie zawsze występują sprzyjające warunki do
tego rodzaju czynów. Jednak w zamyśle kierownictwa jest to istotne
i na tyle potrzebne, że powinno być kontynuowane.
Zainteresowanych treścią zapytania, które legło u podstaw obecnej
notatki informuję, że pełna jego treść znajduje się w załączniku i
tam odsyłam w razie wątpliwości.
Odpowiedź na pytanie numer jeden.
Wbrew zawartej w pytaniu sugestii, poziom świadomości nie podlega
już rozszerzeniu – i nie może podlegać. To wynika wprost ze stanu
świata, z praw natury. To stan zastany i jedynie możliwy. I nigdy
nie ulegnie zmianie.
Kierownictwo zakłada, że pytanie nie jest powodowane złą wolą, ale
wzięło się z niedoinformowania. - Dlatego i stąd tutejsze obszerne
wyjaśnienie tematyczne.
Przede wszystkim trzeba pytającym uzmysłowić, i to jako fakt ważny
i zasadniczy, że poziom świadomości jest krańcowym, maksymalnym w
zmianie. W ujęciu ogólnym i obrazującym zagadnienie, ten poziom w
swoich przebiegach można podzielić na dwa poziomy - ściśle ze sobą
8

współpracujących i wzajemnie zależnych. Pierwszy to tak zwany rytm
strumienia świadomości – a drugi to sama świadomość, punktowa, już
do niczego więcej sprowadzalna chwila "teraz" – moje ja. Czyli ja
po prostu.
Rozumiem, że powyższe wymaga poszerzenia, że tego tak zostawić nie
można. Teoretycznie znający temat mogą to objaśnienie opuścić, ale
zaleca się zapoznanie z nim i zawartą tu argumentacją. Ma to ważne
konsekwencje dla dalszego toku rozumowania o naszym bycie, tak jako
ciała, tak jako umysłu – tak jako integralnej całości.
Sugestia zawarta w pytaniu, a właściwie, prawdę mówiąc, złośliwość
pod adresem kierownictwa – przy czym kierownictwo chce wierzyć, że
wynika to z niedoinformowania, a nie złej woli – ta sugestia mówi,
że wystarczy tylko powiększyć dostępny świadomości zasób, żeby ta
stała się bardziej funkcjonalną i sprawną. Nieprawda.
Być może taki pogląd, o zwiększeniu elementów użytkowanych, bierze
się z powszechnego przekonania, że wystarczy zwiększyć nakłady lub
obsadę działu, a wyniki same się pojawią. Nic z tego, powtarzam, i
nie jest to moje, czyli świadomości, widzimisię. Gdyby to było aż
tak proste, mogę zapewnić, kierownictwo już dawno by taką czynność
usprawniającą podjęło - kierownictwo jest świadome świadomości oraz
jej ograniczeń aż po kres. Dlatego wie, że jest to niemożliwe.
Zwracam uwagę osobom krytykującym obecny stan posiadania elementów
w zakresie świadomym, że liczba tych jednostek obrachunkowych jest
pochodną podstawowego, fundamentalnego rytmu zmiany w świecie, ten
zaś obejmuje maksymalnie osiem jednostek. To z tego, zwracam na to
uwagę, bierze się obserwowana i mierzalna w strumieniu świadomości
wartość liczbowa znaków, czyli elementów obrabianych. W krańcowym
ujęciu ten zakres wynosi od zera do ośmiu jednostek, praktycznie w
badaniu wychodzi przedział dwa – siedem elementów. Nie więcej. To
efekt tego brzegowego, już rzeczywiście nieomal punktowego zakresu
zmiany.
Proszę zwrócić uwagę, tak zwany strumień świadomości, czyli to, co
powierzchownie i potocznie traktuje się za świadomość właściwą - to
właśnie ta zmiana, kilkuelementowa zmiana. Nie ma znaczenia, czym
są elementy użyte w tym strumieniu, to mogą być dowolne jednostki,
ale ważne jest to, że ta zmiana, że ten proces biegnie praktycznie
już na granicy, że więcej w tej czasoprzestrzeni zmiany niczego i
nigdy umieścić się nie da – to wykluczone. I dlatego też wszelkie
myśli o zwiększeniu elementów, poszerzeniu zdolności, rozszerzeniu
parametrów, to należy wrzucić na półkę z życzeniami, które nigdy i
nigdzie się nie spełnią. Na straży tego nie stoi trudność taka lub
owaka, ale właściwości fizyczne świata.
Po drugie, ale w powiązaniu z powyższym, trzeba powiedzieć, że to
dopiero świadomość sama siebie świadoma, że dopiero ostatni w tym
ciągu zmian poziom – że to jest faktem punktowym. Świadomość jest
stanem osobliwym, brzegiem zmiany.
Świadomość to osobliwość osobliwie osobliwa. I niczego ponad taką
punktową strukturą więcej być nie może. Świadomość to fakt równy w
swojej konstrukcji Kosmosowi – to drugi możliwy brzegowy zakres, i
na zawsze taki.
9

To można odczuć, wyczuć w analizowaniu samego siebie. - Zwracam na
to uwagę, że kiedy operuję pojęciami, kiedy biegnie ten strumień i
który uważam za świadomość – że niejako powyżej, ale w tle, gdzieś
obok znajduje się zrozumienie tego, co się dzieje. Strumień kwantów
energetycznych płynie i płynie, ale świadomość zawartości, wiedza,
co się dzieje – to znajduje się ponad. Świadomość właściwa, wiedza
zmiany i efekt tej zmiany, to jest powyżej i jest z samej formuły
zmiany stanem punktowym. - Zmiana odczuwana kształtuje się z kilku
jednostek, ale świadomość jest już punktem. Gdyby przedstawić to w
formie sfery, to strumień energii jest strefą podbiegunową, jednak
dopiero to biegun jest punktem uświadomienia sobie, że poniżej - i
to w skali całości sfery, na wszystkich poziomach poniżej - biegnie
to, co ostatecznie zbiega się w jedność świadomego siebie punktu.
Świadomość to punkt, który buduje wszystko poniżej, to szczyt góry
– ale podbudowany zmianą wszystkich zakresów i działów oraz całego
organizmu.
I dlatego jest tak istotne, żeby harmonijna współpraca obejmowała
jak największy przedział zjawisk.
Odpowiedź na pytanie numer dwa.
Tak, świadomość jest stanem środkowym. Maksymalnie środkowym. Jest
punktem, jest chwilą "teraz" zmiany. Jest osią symetrii procesu i
zarazem punktem środkowym między tym, co wewnętrzne, a tym, co się
lokuje na zewnątrz układu.
I warto, i trzeba zdać sobie sprawę, czym to skutkuje.
Przede wszystkim w pytaniu centrala zauważa pewną nieścisłość, co
być może wynika z niedoinformowania zadającego pytanie. Otóż nie w
samym fakcie środkowego położenia lokuje się znaczenie zmiany, tu
określanej jako świadomość, to zdecydowanie za mało do wyróżnienia
i podkreślenia znaczenia tego położenia. Chodzi o to, że zmiana ma
charakter środkowy w całym, w maksymalnie pojmowalnym zakresie. W
ramach umysłu jest to środek, ale również jest to środek zmiany od
najmniejszego zakresu świata, od samego fundamentu. Umiejscowienie
świadomości w środku odnosi się do przebiegów w mózgu, jako skraj
możliwości – ale również do przebiegów w rzeczywistości, tutaj też
jako skraj możliwości.
Świadomość jest środkiem oraz szczytem procesu w mózgu, ale również
jest środkiem i szczytem procesu w świecie - niczego i nigdzie, i
nigdy bardziej skomplikowane być nie może.
Zwracam na to uwagę, to ważny punkt rozumowania. - Jeżeli w zmianie
jako takiej, zmianie energetycznej, która kwantowo przebiega przez
wszystkie fakty, która na fundamentalnym poziomie dzieje się tylko
tu i teraz – i która jest po prostu światem w toku zmiany – jeżeli
tak spojrzeć na świadomość, to ten stan jest właśnie tym punktowym
zdarzeniem. Świadomość posiada po jednej stronie całość faktów do
tego momentu prowadzących, to mogą być dane z archiwum umysłu, to
może byś strumień danych z działu zmysłów – a po drugiej pojawiają
się fizyczne elementy, które w owej chwili "teraz" połączyły się w
jakieś ustalenie. Ustalenie o świecie, o czymś tam, ale które jest
10

już faktem fizycznym - czyli przybrały postać namacalną. I są dalej
kierowane do zasobu archiwalnego. Z materiału wcześniejszego, jako
skutek zachodzenia w bliskości i w porozumieniu, więc w strumieniu
świadomości, coś się nowego tworzy. I może oddziaływać na kolejne
w procesie powstające fakty.
Świadomość jest osią symetrii tak pojmowanego procesu, to moment w
powiązaniu z chwilą aktualną świata, ale to również aktualny stan
środkowy zmiany w ramach całego układu osobniczego. A przez to tak
niezwykle ważny dla całości.
Świadomość w tym ujęciu to tylko owo jedno "tyknięcie" kwantowego
zegara, przecież niczego więcej realnie nie ma – ale zarazem takie
tyknięcie odnosi się do wszystkich elementów świata i osobowości.
I razem, w sumie tych lokalnych tyknięć dotyczących wszelkich już
elementów, taka suma jest świadomością. - W jednym zobrazowaniu jest
to tyknięcie kwantu na dnie, a w drugim tyknięcie na samej górze i
w całości. I jest to w sumie to samo. Najmniejsze i największe to
właśnie świadomość. Przebiega i realizuje się punktowo, jednak nic
i nigdzie bardziej skomplikowanego nie ma – ponieważ taki punkt i
osobliwość, to dokonuje się poprzez zmianę wszelkich punktów niżej
leżących.
Świadomość to szczyt szczytów piramidy zdarzeń, to absolutny punkt
szczytowy "góry lodowej" rzeczywistości – zależny od wszystkich
procesów poniżej oraz ich efekt.
Warto zwrócić uwagę, że tak pojmowany stan środkowy zmiany zawsze
występuje, niezależnie od momentu w istnieniu. Przecież nigdy nie
ma w zmianie energetycznej chwili zatrzymania czy innego rytmu, to
świat i jego rytmika nadaje układowi jego postać. Ale w trakcie, na
na przykład, snu czy zaburzeń chorobowych, w takim zdarzeniu, które
dla organizmu jest zaburzeniem pracy na jawie – w takim przebiegu
z oczywistych powodów, a więc blokady, czy też wyłączenia zmysłów,
dochodzi do pracy ograniczonej. Zawsze stronnie symetrycznej, bo w
zmianie zawsze jest stan przed i po, jednak tym razem dzieje się w
ograniczonym do pola świadomości zakresie. O ile na jawie, w czas
zmiany określanej jako jawa, jeżeli w tym okresie proces biegnie w
świecie zewnętrznym i wewnętrznym, a spotyka się w chwili "teraz",
więc w świadomości – o tyle w trakcie snu czy choroby, tutaj stan
środkowy jest zachowany, jednak źródłem elementów świadomości jest
zasób archiwalny i weryfikatorem jest ten sam zasób. - A w efekcie
to od jego zborności danych zależy zborność snu. Brak chimer albo
nocnych horrorów wynika z ładu panującego w umyśle; jeżeli zbiór w
archiwum jest uporządkowany i logiczny, tworzące się fakty również
będą powielać logiczny schemat i nie będą straszyć. Im bardziej w
podsyłanych przez archiwum obrazach panuje ład, tym lepsza praca i
tym sen ciekawszy.
Symetria procesu jest zawsze zachowana, musi być zachowana, wszak
struktury zwichrowane są odsiewane z ewolucji jako niedopasowane –
ale oś symetrii jest umiejscowiona inaczej na jawie i we śnie.
To warto i trzeba podkreślić: w trakcie jawy to świat zewnętrzny w
formie strumienia energii docierającego do zmysłów dostarcza jakiś
fakt, a umysł to kwant po kwancie składa w obraz czy inne doznanie.
Na końcu jest wiedza, że taki fakt zachodzi. - Tylko że to jeszcze
11

nie wszystko, to połowa wiedzy o fakcie. Dlatego, że aby wiedzieć,
że to jest fakt i żeby wiedzieć, że to jest konkretny w sobie fakt
- czyli żeby rozpoznać jego charakterystykę oraz kod – to powinno
zostać odniesione, porównane z zasobem.
Czyli po jednej stronie w zmianie wytwarza się obraz świata i jest
dochodzenie do środka w zmianie, do chwili teraz i świadomości – a
po drugiej, prawie że jednocześnie, ale w oczywistym opóźnieniu na
potrzebne odszukanie podobnego kodu, w zbiorze danych pilnie jest
wykrywany schemat i kod takiej zachodzącej i budującej się zmiany.
Po co? Żeby porównać. Żeby stwierdzić, że zbudowany i postrzegany
fakt to na przykład drzewo czy znajoma twarz. Bez tego dopełnienia
nie ma wiedzy - nie ma dwustronnego dopełnienia i świadomości, że
obserwowane to jest to, co się rozpoznało.
Chyba nie warto w tym momencie podkreślać zupełnej oczywistości, że
nie ma i być nie może jednostronnego poznania. Jeżeli mam po jednej
stronie wybudowany obraz w postaci "drzewa", to coś takiego w mojej
głowie obiektywnie istnieje i na zewnątrz istnieje, i było powodem
całej sytuacji – tylko że mi nic po tym, ponieważ to czysty zapis.
Identyczny zapis do płyty, albo w postaci notatki ze zbiorem słów.
Z samego tylko zaistnienia faktu nic w moim wewnętrznym świecie i
w świecie jako takim nie wynika. Taki "fakt", warto to podkreślić,
to sucha "notatka", której brakuje odbiorcy - czyli dopełnienia w
formie odczytującego (kiedy mnie nie ma słońce nie świeci).
Tak, dopiero dopełnienie drugostronne - dopiero wytworzenie się po
drugiej stronie zmiany odpowiednika tego faktu, dopiero to pozwala
stwierdzić: tak, to drzewo. Ten fakt jest w zasobach archiwum, jest
w swojej konstrukcji, w swoim kodzie zbieżny do tego, co aktualnie
widzę. I dlatego jest rozpoznawalny. Bez tego dopełnienia wiedzy o
fakcie nie ma, bo nie ma porównania. Jeżeli to zupełna nowość, to
trzeba odnieść do podobnych elementów lub konstruować dopełnienie,
ale nie może pozostać bez takiego działania. Bez dopełnienia fakt
po prostu dla mnie nie zaistnieje, będzie faktem połowicznym, więc
pustym.
Jeżeli stwierdzam, że postrzegane jest zbieżne do kiedyś poznanego
drzewa, to jest tym samym już wiedza, że to faktycznie drzewo - i to
może zostać odniesione do wszelkich poznanych w osobniczej historii
drzew, z którymi miałem do czynienia.
Warunkiem koniecznym takiego działania jest jednak to, że mam co z
czym porównywać, coś do czegoś odnieść – bez tego nie ma poznania.
Fakty w postaci strony przychodzącej z zewnątrz, czyli ze świata w
jego zmianie - i fakty strony przychodzącej z wnętrza, czyli kod z
archiwum, te fakty w chwili teraz i świadomości się spotykają. I w
formie lustrzanego, mniej więcej lustrzanego odbicia, stanowią dla
mnie jedność. I to ta jedność dopiero jest faktem i wiedzą o takim
fakcie. Dopiero takie coś, dopełnione do pełnego zakresu, dopiero
to może stać się pełnym stanem fizycznym i przejść dalej. Czyli w
zasobach się znaleźć i oddziaływać na kolejne fakty.
Poznanie nie jest biernym poznaniem, to oczywistość - ale nie jest
także tylko zbieraniem danych, to zawsze porównywanie z tym, co w
zasobach już się znajduje. Porównywanie po to, żeby zidentyfikować
12

nowość oraz dodać ją do zbioru jako kolejny fakt – albo stwierdzić
powtórzenie faktu i dodać do już istniejącego zbioru, jako kolejny
element potwierdzający doświadczenie.
Warto również podkreślić, że tworzenie się abstrakcji, bo przecież
w tym procesie tylko i wyłącznie tworzą się abstrakcje, acz zawsze
w formie fizycznych stanów – że proces "do" i proces "z wnętrza",
że te przebiegi, każdy z nich, również posiadają swoje środkowe i
symetryczne rozłożenie. W ich przebiegu również jest tworzenie się w
formule dochodzenia do chwili teraz, ale tylko dla tego przebiegu -
i odchodzeniu od niego. Przecież fakt musi się wybudować, przecież
z archiwum nie fakt, ale ciąg energii płynie i składa się w fakt –
i dopiero takie pełne fakty mogą się spotkać i na siebie działać w
ramach punktowej świadomości. W świadomości nie przebieg, ale fakt
skończony i dopełniony może być zestawiany do porównań.
I to dlatego w ramach snu proces może biec, mimo że brakuje strony
zewnętrznej. W tym przypadku stroną zewnętrzną jest wypływający z
archiwum strumień danych, który jest oczywiście porównywany także
ze strumieniem idącym z archiwum – więc wszystko procesowo jest w
dokładnie takiej samej postaci, jak na jawie, tylko że jawy nie ma,
brakuje środowiska. I tym samym brakuje weryfikacji przez stany w
tym świecie zachodzące. - W trakcie snu dostarczycielem danych jest
umysł i tenże spełnia rolę weryfikatora – czyli wszystko przebiega
po jednej stronie. Mimo że proces zawiera w sobie obie strony i jest
symetryczny, to w logicznym ujęciu brakuje całej jednej ewolucji.
Brakuje zmysłowego dopełnienia.
I stąd bierze się niepokojący fakt senny: jest z zasady ułomny. A
przez to może wprowadzać w błąd.
Odpowiedź na pytanie numer trzy.
I znów z poziomu centrali musi paść uwaga, że to pytanie również w
swojej głębszej warstwie zawiera niejasne, a nawet fałszujące dość
mocno rzeczywistość zmieszanie interpretacyjne. Świadomość, czyli
ja, nie neguje swojej roli w analizie, jest stanem środkowym, a w
efekcie centralnym, jednak pojawiające się na tym poziomie, więc w
strumieniu świadomości, tutaj występujące elementy, to pochodna w
sposób oczywisty pracy poniższych i wszystkich poziomów i warstw –
jeżeli coś się dzieje źle, a tak często niestety się zdarza, to co
najmniej wina jest wspólna. - I warto mięć to na uwadze, kiedy się
takie i inne uwagi kieruje do kierownictwa.
To prawda, że elementy strumienia świadomości mogą być dowolne, a
więc reprezentować wszelkie odniesienia do rzeczywistości – tylko
że ich forma, ich kod zapisu, który w połowie dostarcza archiwum,
to jest efekt pracy tego działu. Sugestia, że świadomość może to w
dowolny sposób korygować, jest więc niepoprawna. By nie powiedzieć
mocniej, że zupełnie błędna. Że to kiedyś tam przeszło przez stan
świadomy, to oczywiście prawda, mam tego świadomość, i stąd bierze
się poczucie współodpowiedzialności za efekt końcowy, jednak tenże
efekt jest wypadkową pracy działów, a nie stanem punktowym. Jeżeli
kiedyś tam w naszej wspólnej przeszłości, z dowolnego nawet powodu
coś poszło nie tak, zmysły działały źle, coś wypadło w obrabianiu
13

danych, to taki wadliwy element archiwum zostaje na zawsze, wszak
świadomość nie ma środków do modyfikacji przeszłości. Można obiekt
nadpisać nowym stanem, dodać wyjaśnienie, poszerzyć zakresem, taki
czyn jest realny, ale nie poprawka historii. A jeżeli archiwum mi
podeśle takie błędne, zdeformowane ujęcie, to co mam zrobić? Muszę
nim operować, bo ani wiem, że jest błędne, ani mogę to skorygować.
I być może nawet nigdy się nie dowiem, że abstrakcja posiada błąd
w sobie – a to może skutkować.
Wiedza, a więc uświadomienie sobie, że postrzegany fakt jest tym i
konkretnym faktem, to dzieje się przez odniesienie do archiwum. I
to od tego, jak zakodowany jest taki fakt - to przede wszystkim od
tego zależy, czy ów fakt może zostać rozpoznany. Jednak tego, jak
kiedyś został zakodowany, tego nie sposób teraz zrzucić wyłącznie
na świadomość. Nie można, bowiem miało na to wpływ wiele czynników
i okoliczności, idące z wnętrza osobnika jak i środowiska. Mówiąc
prawdę, można tu wprowadzić wszelkie uwarunkowania.
Wyjść w tym tłumaczeniu trzeba od tego, że jest oczywistością, iż
w umyśle nie ma niczego, co by nie przeszło przez poziom świadomej
analizy, wszystkie dane obecne w archiwum kiedyś tam przeszły swój
szlak, czyli budowały się po stronie przyjściowej, zostały poznane
w chwili teraz, czyli świadomie, no i znalazły się w zasobach. Nie
ma niczego, co tej drogi nie pokonało – w umyśle nigdy nie da się
wyróżnić stanu "czystej karty", bo takiego stanu nie ma. Albo jest
stan biologiczny i to on jest punktem odniesienia, czyli cielesna
konstrukcja – albo jest choćby szczątkowy zapis z doznań, np. szumu
lub podobne elementy z najwcześniejszego okresu. I to stanowi fakt
odniesienia do dalszego. Każda abstrakcja, każda fizycznie zapisana
w umyśle konstrukcja, która dla mnie koduje w/na sobie abstrakcję,
posiada w historii swojego powstawania przemieszczenie się przez
brzegowy punkt świadomości.
Ale powtarzam, to każdorazowo efekt pracy całej struktury, żadnym
przypadkiem wyłączna domena świadomości. W świadomości proces się
dzieje, ale w powiązaniu z całością.
I nie jest to samousprawiedliwienie się, nic z tych rzeczy. Chcę w
ten sposób pokazać, że to współpraca wszystkich elementów, dział w
dział musi ze sobą dobrze współdziałać, żeby na końcu pojawiła się
pełna, funkcjonalna i przede wszystkim użyteczna - więc zbieżna do
świata abstrakcja. Świadomość zbiera i organizuje, zestawia sobie
podobne fakty i wyciąga z tego wnioski, ale żeby się tak zadziało,
musi dział zmysłów od samego początku dobrze funkcjonować - archiwum
nie może strajkować z byle powodu - a dział interpretacji nie może
podsyłać cząstkowych, zmieszanych ujęć. Jeżeli wszystko się dobrze
sprzęga, na końcu jest poprawny wniosek i świadomie podjęta myśl i
decyzja, żeby kolejny krok w świecie postawić. Ale jeżeli działam
w oparciu o zniekształcone dane – które zostały zniekształcone na
jakimkolwiek poziomie – to czy trudno się dziwić, że moja decyzja
jest na końcu błędna? Nie można. I wszystkie działy także powinne
czuć się odpowiedzialne za uzyskany wynik. Zrzucić na kierownictwo
łatwo, ale własnego w tym udziału się nie widzi.
Przepraszam za ten przytyk, ale świadomość też ma swoje emocje. To
nie tylko przyjemność z bycia tu i teraz, ale również poczucie, że
14

to odpowiedzialność.
Odpowiedź na pytanie numer cztery.
Czym są elementy tworzące się w strumieniu świadomości? Czy chodzi
o jednostkę, czy zbiór?
Odpowiedź jest prosta: to jednostka zaistniała na bazie zbioru – i
do tego zbioru się odnosząca.
Z oczywistych powodów na poziomie całościowym, świadomości, nie ma
zbiorów, które przechowuje archiwum – z rozlicznych powodów tak to
musi przebiegać. Od banalnego stwierdzenia, że po prostu nie ma na
to czasu, bo gdyby wszystkie składowe tworzące dany fakt się w tym
miejscu objawiały, to świadomość byłaby totalnie zapchana danymi i
w efekcie zanim dopracuje się najprostszego ustalenia, tak zaszła
zmiana zostanie skonsumowana przez głodnego stwora i nigdy się nie
pokaże w realnym świecie – aż po ustalenie, że to nie jest nawet i
konieczne, ponieważ w każdej chwili mogę konkretny element zasobów
wywołać i obrabiać.
Co więc pojawia się na/w poziomie "teraz"? Symbol, jak najbardziej
fizyczny w swej budowie stan - który koduje w sobie odniesienie do
faktu. Jeżeli myślę lub widzę drzewo, to przecież nie wywołuję do
analizy wszelkich widzianych drzew, ale symbol, abstrakcję takiego
elementu rzeczywistości – w analizie jest obecne szczytowe oraz na
dany moment maksymalne ujęcie odnośne faktu. W chwili "teraz" jest
abstrakcja, znak, jednostka w formie "wierzchołka" góry lodowej i
punkt, ale powstały z całej piramidy elementów – widzę drzewo, a w
podbudowie znajduje się całość zasobów archiwum.
I jeszcze więcej, za takim postrzeganym faktem kryje się cała moja
osobowość, wszystko do tego momentu zebrane i jakoś przepracowane.
Obrabiana jest jednostka, jednak żeby została ona zinterpretowana
poprawnie i w konsekwencji zrozumiana, na to składa się całościowo
idąca zmiana, cała praca układu - na to wpływa działanie wszelkich
poziomów rzeczywistości i mnie. Przecież w to, co określam, co dla
mnie jest mną samym i moją osobowością, na to zbierają się poziomy
od najmniejszego po największy, wszelkie jakoś wyróżnialne fakty -
tu niczego nie można pominąć. I dotyczy to pospołu zakresu atomów i
abstrakcji, to jedność funkcjonalna.
Operuję w świadomości symbolem zbioru, jednak realnie to jednostka
i składanka - to zbieranina i kwerenda czyniona po całości danych,
i to w zakresie uznawanym za abstrakcyjny (tylko pojęciowy), ale i
w zakresie fizycznym, konkretnie namacalnym stanie energetycznym,
to działanie po wszystkich działach i zakamarkach. I nie może być
inna, ponieważ to wszystko to ja.
A ponieważ tak zaistniały w świadomości fakt to jednostka - i tylko
jednostka – to operowanie nią oraz w konsekwencji tworzenie nowych
jednostek, to jest stosunkowo proste. - Mam coś do wyboru, w chwili
"teraz" dokonuję w miarę wolnego wyboru z kilku maksymalnie faktów
(elementów) - i na tej podstawie, w takim czynie i akcie, tworzy się
nowość. Czyli kolejna abstrakcja do archiwum.
15

Że to trwa i musi trwać? Prawda, ale w kupie siła. W tym przypadku
fizycznie abstrakcyjna.
Odpowiedź na pytanie numer pięć.
Istotne zagadnienie. Dział zgłaszający zapytanie sugeruje, że to w
tym obszarze lokuje się obserwowana często niemożliwość odszukania
w zbiorze potrzebnego elementu, że to źle wytworzone, źle budowane
w świadomości pytanie nie pozwala w dziale archiwizującym w miarę
poprawnie odkodować, a następnie przekierować strumienia danych. A
w konsekwencji zwrotnie pojawiające się elementy w świadomości nie
są adekwatne ani do postawionego pytania, ani tym bardziej dobrze
nie odwzorowują świata.
Świadomość, czyli ja, ma zrozumienie dla tego argumentu. Jest dość
dobrze udokumentowaną prawdą, że to postać pytania warunkuje efekt
końcowy, jednak nie przyjmuję krytyki w sposób bezrefleksyjny ani
też w stu procentach; część winy leży w moim działaniu - ale takie
działanie znów jest rezultatem funkcjonowania "po całości", o tym
nie należny zapominać. Właśnie po to, żeby to poprawiać.
Jak w polu świadomości tworzy się nowość, zapytanie czy wniosek z
odniesieniem do stanu aktualnego?
Wchodzę na przykład do pomieszczenia, proces zapoznawania się z tu
obecnymi faktami, bez znaczenia, czym one są, to przebiega tak, że
analizuję, odbieram owe fakty jako strumień energii – ale zarazem
odnoszę je do podobnego kodu z mojej przeszłości. I przyrównuję. A
to do osoby, a to do szafy, a to do krzesła. I jeżeli jest jakoś w
sobie jedna strona zbieżna do drugiej, mimo konkretnych różnic, co
zawsze przecież występuje, zaliczam wyróżniony fakt do odpowiedniego
zbioru. I to pozwala mi już skutecznie odnaleźć się w przestrzeni,
której wcześniej nie miałem okazji poznać. Znajomość funkcjonowania
podobnych faktów (bytów) w przeszłości pozwala oswoić, odnieść się
do nowości – i je zagospodarować, pozwala działać.
Kiedy natomiast wracam do już rozpoznanej czasoprzestrzeni, to nie
muszę skanować i porównywać wszystkiego, wystarczy że odniosę stan
aktualny do tego zapamiętanego lepiej lub gorzej. Wystarczy, że w
przechowywanym obrazie wyróżnię, a to dzieje się szybko, nowość i
ją przetworzę – i dalsze działanie jest już ułatwione, może pobiec
sprawnie i szybko.
W obu przypadkach porównuję do zasobu - raz pojętego ogólnie, więc
do całości danych. Czyli proces trochę musi trwać, zanim się w tej
nowej okoliczności odnajdę, ale nie jest to dramatycznie wiele, to
nie wymaga angażowania wielkich energii i uwagi. I na pewno bardzo
sprawdza się w kolejnych etapach życia – bo nie muszę ponownie już
zgłębiać tematów kiedyś przepracowanych, zastanawiać się nad ważnym
problemem, że kiedy postawię krok w tym konkretnym miejscu, to czy
podłoga się utrzyma pode mną, czy nie. To zostało już dawno w moim
życiorysie przeanalizowane, już wiem, że taka a taka struktura jest
dozwolona, a taka nie.
W sytuacji drugiej, czyli wcześniej rozpoznanej, działanie jest i
szybsze, i pewniejsze. Analiza różnic to jedno spojrzenie, i fakty
odbiegające od faktów archiwalnych są jaskrawo widoczne. Jeżeli to
coś potencjalnie niebezpiecznego, to poświęcam temu uwagę, jak nic
16

podobnego nie rejestruję – dalsza praca może się toczyć.
Sprawa kodu poszczególnego faktu, który pojawia się w świadomości,
to również istotne zagadnienie. Warte omówienia.
To, że docierający z zewnątrz strumień energii jest w sobie zawsze
jednym i jedynym kodem, tego nawet nie trzeba podkreślać. Przecież
nie ma dwu jednakich spojrzeń w oczy. Dlatego każdy wytworzony fakt
w polu świadomości ma swój indywidualny odcisk i jako taki zostaje
w zbiorze zapisany oraz przechowywany. Że są podobne do siebie, że
czas życia wnosi zbieżne fakty, to także oczywistość, stąd niekiedy
trudność wyłapania tego konkretnego. Zwłaszcza przy próbie idącej
ze świadomości, kiedy pytanie jest kodowane w formie ogólnej, bo i
inne wszak nie może być. Skutkuje to albo brakiem odzewu ze strony
archiwum, bo dział nie może przekierować zapytania, albo podsyła w
odpowiedzi mało przydatne, choć pewnie jakoś podobne kody.
Ciekawy w tym kontekście wydaje się właśnie kod poszukujący, taki,
który ma wpaść w rezonans z kodem w archiwum.
Trzeba mieć świadomość, że tworzące się "w teraz" abstrakcje, i to
dowolnej postaci, one są ze sobą powiązane czasem i miejscem swego
zaistnienia. Dlatego nie może dziwić, że choć przestrzennie lokują
się daleko siebie i przynależą do miejsc związanych z konkretnymi
zmysłami, to w reakcji wywołania uaktywniają się wspólnie. Należą
do tej samej warstwy zmiany i dlatego są wobec siebie w poziomie,
a więc współwystępują. I w efekcie przypominając sobie obraz dawno
widziany, kojarzę to ze smakiem ciastka i na przykład dotykiem - te
wrażenia łączą się ze sobą, bo zaszły w powiązaniu.
A jak odszukać intencjonalnie konkret w przepastnych zbiorach? Co
jest ważne i co musi się znaleźć w kodzie poszukującym? Przecież i
to trzeba mieć na uwadze, że archiwum jest w ciągłej przebudowie,
że to biblioteka, w której trwa nieustanne zamieszanie wywoływane
drganiami świata – że tu elementy oddalają się od siebie, że nowe
spycha stare w zakamarki, albo że starocie nadpisywane są nowym i
niekiedy odległym od pierwowzoru kodem. Zamieszanie w zbiorze jest
konieczne i wynika z fizyczności tej struktury, dlatego znaczenia
nabiera zdolność opanowania chaosu.
W tym miejscu i w tym momencie oczywiście nie pokuszę się o budowę
katalogu zaleceń wspomagających, mam świadomość, że jest to zabieg
konieczny, ale wymagający odrębnego okólnika, być może uda się do
tego kiedyś wrócić, bo z pewnością to się przyda. Ale na dziś, tak
zgrubnie i wstępnie wypada powiedzieć, że wszelkie metody łączące
i kojarzące, czyli różne mnemotechniki pomagają kodować treść oraz
jej odszukiwanie. Znane i rozpoznane zagadnienie - i godne pilnego
stosowania.
Podobnie, jak to się dzieje w zbiorze społecznym, kiedy występuje
potrzeba odszukania konkretnego osobnika, tak samo i w zbiorze już
wewnętrznym, ale który przeobraża się kwantowymi jednostkami, więc
również logicznie – tutaj także sprawdzą się metody wypracowane w
tym pozornie innym zakresie. Czyli każde dookreślenie wyszukiwania,
każde odniesienie do miejsca i czasu zaistnienia lub do zawartości
abstrakcji, to jest wspomożeniem – tak ukształtowane w kod pytanie
może znaleźć w archiwum swój odpowiednik. Warto tego zalecenia się
17

trzymać, nawet jeżeli wydaje się banalne i powierzchowne.
Odpowiedź na pytanie numer sześć.
Świadomość ma świadomość swojej roli. I nie zamierza przenosić na
innych należących do niej obowiązków. Co również zaleca pozostałym
działom.
Przywołanie fachowca jest potrzebne, jednak nie zastąpi własnej i
logicznej aktywności.
18

Część 2.3 – Kosmos czy wszechświat?
Wysokie zgromadzenie, szanowni zebrani.
Przypadł mi w udziale zaszczyt wygłoszenia odczytu wprowadzającego
oraz prezentacja głównego tematu naszych obrad. Za przyzwoleniem i
poradą naszego przewodniczącego, po konsultacjach z szacownym, tak
zasłużonym dla sprawy gremium, chciałabym koleżankom i kolegom, a
także zaproszonym gościom, zaprezentować stanowisko w sprawie, czy
tak powszechnie stosowane pojęcia, czyli "kosmos" i "wszechświat",
to odrębność, czy to samo. Nie muszę zapewne dodawać, że tematyka
naszego zebrania jest istotna, to potwierdza obecność tak licznych
gości oraz zaangażowanie kierownictwa. Mam więc nadzieję, że moje
wystąpienie będzie tylko jednym z wielu, a dyskusja, jak powtarza
to przewodniczący, rozgorzeje po całości tematycznej.
Koleżanki i koledzy, temat jest ważny, pryncypialnie zasadniczy i
sięga samych podstaw rozumowania. Dlatego nie dziwi, że wyczulone
na problemy kierownictwo, właśnie jako zagadnienie centralne, taki
temat zapisało we wstępnych uwagach do naszego zebrania. Ustalenie
i wyjaśnienie, czym jest wzmiankowany "kosmos" oraz czym nie jest
tak powszechnie stosowany termin "wszechświat" - to sprawa poważna i
zasadnicza dla naszego dalszego działania. Ośmielam się zdefiniować
to nawet jako zagadnienie fundamentalne.
Przecież, to zrozumiałe, jeżeli mamy w dyskusji i opisie wszelkich
stanów świata, tego, co za świat uznajemy - na ten moment wstrzymam
się z definicjami - jeżeli mamy zrobić krok dalszy, to musimy, żeby
w ogóle móc się poruszać, ustalić, czy w tak różnych sytuacjach, w
tak różnych opisach pojawiające się, najczęściej, zwracam uwagę na
to zebranych, w sposób wymienny pojęcia "kosmos" i "wszechświat" –
to musimy ustalić na samym początku, czy to jest zasadne. Pytanie,
które przed nami postawiło kierownictwo, a które - sama dziwię się
temu - wcześniej jakoś nie znajdowało się w centrum działań naszej
zbiorowości, to pytanie jest bardzo istotne. Znów nie muszę mocno
argumentować, bo to oczywistość, ale jeżeli zachodzi zmieszanie i
nałożenie się pojęciowe i znaczeniowe tych terminów, to, koleżanki
i koledzy przyznacie, mamy problem.
Więcej, powiem szczerze, znak zapytania, tak niewinnie wyglądający
w tytule naszej konferencji, to mało, to dalece za mało na oddanie
stanu niepokoju i zamieszania. - Jeżeli, powtarzam, zachodzi trudne
w tym momencie do ustalenia zespolenie się tych pojęć, to możemy w
dalszym stosowaniu tych terminów popaść w logiczne zapętlenia albo
i pobłądzić. Że to zaskutkuje, tego podkreślać nie muszę.
Oczywiście, to również trzeba uwzględnić, zwłaszcza na etapie tak
bardzo wstępnym, że zachodzi realne, fizycznie jakoś tam możliwe w
pomiarze ustalenie - że to różne obiekty. Wyjaśniam, stosuję słowo
"obiekty" umownie, na potrzeby tego wystąpienia, nie zamierzam nic
19

narzucać ani ograniczać, ale, co zrozumiałe, musiałam jakoś takie
struktury określić. "Kosmos", termin z przeszłością, "wszechświat"
również, ale to tylko słowa, pojęcia z naleciałościami. Pomagają w
analizach, pomagają nam uchwycić abstrakcyjnie zagadnienie (a także
tonują emocje), ale przecież - mamy tego pełną świadomość – to tylko
"szczebelki" w drabinie poznania - pomocne i niezbędne, ale jednak
szczebelki.
Czy "kosmos" może pojawić się, może zostać jakoś tam pomierzony w
eksperymencie? Zagadnienie nie jest proste, ale, moim zdaniem, nie
z tych beznadziejnych. Fakt, samo pojęcie i logiczna konstrukcja,
to jest już mocno wiekowe, nawet więcej niż wiekowe. Już dawni, a
więc już starożytni Grecy to opisywali. Wszyscy to znamy. Można to
ująć w ten sposób, że siedzieli w tych swoich jaskiniach, mieli co
do garnka włożyć, nie musieli zabiegać o granty i dofinansowania,
i tak sobie powolutku obmyślali. A to kosmos w jego nieskończonej
i wiecznej, a przy tym logicznej zmianie - a to świat. Nie musieli
zważać na żadne punktacje i publikacje, to sobie pisali i ustalali
w szczegółach. - Cóż, inne czasy nam nastały, koleżanki i koledzy,
nam się wmawia, że trzeba się spieszyć i wynik za wynikiem robić w
taśmowej produkcji...
Kierownictwo to potwierdza, kierownictwo uprawia to tak w codziennym
działaniu. Znamy, znamy...
Koledzy i koleżanki, sami wiecie, że starożytni poukładali sobie w
świecie detalicznie wszystko, a nam przypadło to sprawdzać. A to,
trzeba przyznać, wymaga nakładów. No i czasu.
Czy można "kosmos" eksperymentalnie poznać? I tu, żeby na to pytanie
odpowiedzieć, trzeba zadać pierwsze w szeregu i kolejności pytanie:
czym jest "wszechświat"? Jeżeli chcemy poznać i zdefiniować kosmos,
to musimy opisać wszechświat. Wszechświat, czyli fizycznie dostępny
nam fundament, po którym codziennie stąpamy i do którego odnosimy
wszelkie ustalenia. Jeżeli "kosmos" jest znaczeniowo tym samym, co
"wszechświat", jeżeli oba pojęcia są tym samym i w opisie posiadają
te same składowe elementy, to nie ma problemu, dalsza dyskusja może
toczyć się spokojnie i stosować zamiennie oba terminy. - Ale jeżeli
są to różne "obiekty", to tworzy się logiczny problem. A w kolejnym
kroku, to oczywistość, trzeba we wzajemnych relacjach tych struktur
szukać zależności, powiązania oraz wzajemnego na siebie działania.
- Bo jeżeli to są struktury zależne, wynikające jedna z drugiej, to
powiązania być muszą, i ma to istotne skutki w dalszym pojmowaniu
rzeczywistości. - Na każdym zresztą poziomie, co zapewne nie wymaga
podkreślania.
Czy kosmos to wszechświat?
Pozwolę sobie od razu wyrazić zdanie na ten temat, a później szerzej
to uzasadnię. Otóż nie.
Kosmos nie jest czymś takim, co określamy jako "wszechświat" - to
inna, nadrzędna skala w zjawiskach. A raczej w sposobie opisywania
zjawisk.
Mam świadomość, że to wywoła dyskusję, liczę na to gorąco. Jednak
w moim osobistym odczuciu, ale i w logicznej konstrukcji, kosmos i
20

wszechświat to inne, rozdzielne pojęcia. Fakt, dziś stosowane dość
zamiennie, na zasadzie bezrefleksyjnej - ale to musi się skończyć.
Właśnie po to, żeby nie popadać w sprzeczności.
Dlaczego "kosmos" nie może być "wszechświatem"? Odwołam się teraz
do podstawowych pojęć, którymi możemy operować, do samej podstawy.
Czyli do "coś" i "nic". Oraz, na zasadzie niezbędnej, do "zmiany",
ruchu czegoś w nic.
Dodatkowo należy wprowadzić pojęcie bezkresu, nieskończoności. Oraz,
także na zasadzie koniecznej, jedności rytmu zmiany - jednej reguły
przekształceń.
Podkreślam, nie chodzi o terminy i użyte słowa w tym działaniu – są
sprawą wspomagającą, ale uboczną.
I teraz, wysokie zgromadzenie, pytanie: co zawiera w sobie powyżej
wymienione składniki? I oczywista odpowiedź: Kosmos. To samoistnie
się narzuca. Nie "wszechświat", wszak to struktura z samej swojej
ewolucyjnej zmiany skończona. Kiedyś tam się zaczęła i się skończy.
A więc na pewno nie ma cech wieczności.
Że "wszechświat" niekiedy, a nawet często jest tak pojmowany, że z
faktu swojej jedności i jednostkowości jest wszystkim – że uznaje
się tak na bazie fizycznie obserwowanych faktów, jedynie dostępnych
- że przyznaje się mu atrybuty skrajne - to wszystko prawda. Tylko
że to błąd.
Uważam, że to błąd.
Czy kosmos może zostać zweryfikowany badawczo? Jeżeli to zewnętrze
wobec wszechświata, nadrzędne "zdarzenie", to oczywiście nasuwa się
jedynie możliwa odpowiedź, że tego nigdy i niczym pomierzyć sobie
nie pomierzymy. Przecież nigdy poza wszechświat ręki nie wystawimy
i na żaden sposób. - Tylko czy jest tak do końca? Warto zadać sobie
w tym momencie to pytanie, ponieważ wiążę się z abstrakcją "kosmos"
i pojęciem "wszechświat".
Czy jesteśmy bez szans?
Nie, szanowni zebrani, nie. - Owszem, fizycznie i technicznie nigdy
poza wszechświat się nie wydostaniemy, nawet wybierając się poza i
dalej, nawet wówczas pozostaniemy w jego zakresie - ale zarazem nie
jest tak, że nie możemy ustalić prawdy. Powód? Zależność. Jeżeli w
hierarchii zależności jest to tak, że logicznie prostsze i zarazem
nadrzędne jest kosmiczne ułożenie zjawisk, to zmiany obserwowane w
ramach wszechświata nie mogą być dowolne. Nigdy z nich nie wyjdę w
badaniu, ale mogę być pewną, że nie są przypadkowe. Nigdy sama nie
poznam stanów kosmosu, ale mogę mieć całkowitą pewność, że tutaj i
na różne sposoby obserwowane i doznawane - że te są pochodną tam i
zawsze się dziejących.
Czyli, koleżanki i koledzy, tak naprawdę "kosmos" nie jest nam dziś
do poznania potrzebny, ponieważ kosmos mamy w każdym pomiarze, tu
wszystko, od najmniejszego po największe - to kosmos i jego zmiana
w trakcie zachodzenia, zmiana poddana regule.
Prawda, fizycznie kosmosu nie poznamy, mogę zdać się wyłącznie na
badanie logiczne, na konstruowanie tamtego zakresu – ale to wszak
21

nic trudnego. Mamy przecież do dyspozycji tę bardziej rozbudowaną
w szczegółach i zależnościach stronę zmiany - trzeba dobudować, po
prostu dopasować do układanki tę prostszą. - Raz dopasować, drugi,
a może i tysięczny, ale, to statystyczny pewnik, za którymś razem
w tym zestawie pojawi się obustronna zgodność; jedno bez drugiego
w opisie nie będzie mogło się pojawić.
Kosmosu, koledzy i koleżanki, nie poznamy, ale to nie znaczy, że w
opisach go nie zobaczymy – kosmos mamy na wyciągnięcie logiki, to
konieczne dopełnienie, to zakres Fizyki, pisanej z dużej litery w
odróżnieniu od działań wewnętrznych, ale na pewno realnie i zawsze
poznawalny.
To nie jest dziwaczne "poza", jakoś tam nazywane przez desperatów,
co to snują swoje dywagacje na fundamencie mitów albo podobnych w
treści konstrukcji o wątpliwej reputacji. To jest konieczne, a też
logiczne – i przez to poznawalne – dopełnienie tutejszego.
I warto wyciągnąć z tego wnioski.
To, że kosmos nie jest wszechświatem, to dla mnie logiczny pewnik -
i logiczna konieczność.
Wszechświat jest zdarzeniem w swojej strukturze tak rozbudowanym, tak
wielopoziomowym, że po prostu nie spełnia zasady bytu prostego – to
musi znajdować się poza nim. - Wszechświat, to, co postrzegamy oraz
przyjmujemy za wszechświat, to stan lokalny w kosmosie, to "wyspa"
w nieskończoności.
Mam świadomość, że to stanowisko dyskusyjne, wymagające pogłębionej
refleksji i że nie będzie podzielane przez wszystkich. Zwłaszcza
może to być trudne do akceptacji dla tych, którzy badają tę naszą,
jako tako widoczną wszechświatową okolicę. Jak ich przekonać, że to
jednak nie jest i nie może być wszystko, że potrzeba jeszcze stanu
nadrzędnego?
W tym momencie chciałabym silnie zwrócić uwagę na wzory, te różne
i powszechnie, nawet ze skutkiem stosowane wzory. Tego poziomu nie
sposób w analizie ani pominąć, ani odrzucić. Ja nie mogę odrzucić
w opisie, a zwolennicy wszechświata, jako jednego i jedynego w tej
postaci konstruktu, nie mogą tego pominąć w dyskusji.
Co tu jest istotne, można spytać? Po pierwsze, że w ogóle te wzory
dają się stosować, że można je wytworzyć i stosować. Nawiązuję tu
do powszechnego w pewnych kręgach zdumienia, że rzeczywistość daje
się policzyć i jest przez to przewidywalna. Niby naokoło wszędzie
chaos, a jednak policzalny. Zdumienie, zaskoczenie, a poniektórzy
to i takie tam, sami rozumiecie, postulują. Czy to przypadek? Ależ
oczywiście nigdy i przenigdy nie. To pochodna tej nadrzędnej, tak
tu przeze mnie eksponowanej kosmicznej prostoty. Jeden plus jeden
zawsze i wszędzie da liczbę dwa, nawet jeżeli dodający nic o takim
matematycznym działaniu nie będzie wiedział. Ale jeżeli dodaje, to
znaczy, że istnieje i istnieje według tej reguły. Nie ma odwołania,
i inaczej się to nie dzieje.
Po drugie, tu specjalnie nawiązuję do kolegów fizyków, zauważcie,
że kiedy tak sobie upraszczacie owe wzorki, kiedy wyrzucacie przy
każdej okazji te nieskończoności, które są tam gęsto i często - to
nie robicie niczego innego, jak tylko dzielicie nieskończoność na
22

stan "tu" i "tam". Tu w analizie pozostaje i się wszystko zgadza,
a "tam", czyli kosmos, odcinacie jako fakt niepotrzebny. I on jest
dla was rzeczywiście niepotrzebny, tego zakresu nie poznacie nigdy
i żadnym przyrządem. Dlatego wasz czyn nie tylko że bezkarnie można
przeprowadzić, ale dla was to konieczność. - Kosmos we wzorach jest
zawarty integralnie i na zawsze, ale ponieważ wam to przeszkadza –
ponieważ to wy te wzory stosujecie – ponieważ zgadza wam się dalej
wszystko, to, sami rozumiecie, narzucacie taką a nie inną wzorków
interpretację. I dobrze. Wam się zgadza, liczycie w tę oraz drugą
stronę z powodzeniem - to jak to może się nie zgadzać komuś, kto w
dalszej analizie opiera się na wynikach waszej pracy i to stosuje?
Musi uwzględnić wasz punkt widzenia, czyli w końcowym ustaleniu ma
błąd skali nieskończonej. Dosłownie.
Na koniec, trochę na zasadzie godzenia odrębnych stron, chciała bym
zaproponować wspólne działanie. Otóż przyjmijmy roboczo, że kosmos
to stan nadrzędny wobec wszechświata, że to logicznie maksymalny w
prostocie stan, że policzalny. I ustalmy rytm zmiany, takiej już w
fundamentach, bez żadnych skomplikowanych naleciałości. Nie zapis
w formie fizycznych znaczków, to, koledzy fizycy, nie tak będzie w
ostateczności szło. Owszem, we wszechświecie wasze wzroki są dobre
i potrzebne, ale nie w najszerszym ujęciu. Tu już tylko logika, taka
najprostsza matematyka może być zastosowana. Wzór ostateczny może
i musi być maksymalnie prosty, coś na podobieństwo liczby "dwa" z
kilkoma dodatkami w rozszerzeniu.
A jak już podobny rytm ustalimy, o ile go ustalimy - to w zwrotnym
działaniu zobaczmy, czy można wykryć i stosować we wszechświecie
coś takiego. - Jeżeli się to nie uda, jeżeli się nie sprawdzi, to
przyjęcie wniosku, że wszechświat jest jeden oraz nieskończony, że
widać z niego tylko mały fragment, to będzie konieczność.
Ale jeżeli w analizie logicznej uzyskamy rytm, który wszędzie oraz
zawsze pokaże swoje walory, to uzyskamy bezpośredni dowód i także
wniosek, że "kosmos" jest w stosunku do wszechświata nadrzędnym i
przez to niezbędnym dopełnieniem. Niepoznawalnym, ale koniecznym
dopełnieniem.
I jeszcze z tego wywnioskujemy, że "wszechświat" to lokalny - ale
zarazem przemijający fakt w bezkresie. Że to stan chwilowy, jeden
z nieprzeliczalnych na prostej...
I możemy to przeprowadzić...
Dziękuję za uwagę.
23

Część 2.4 - Światło.
I stała się światłość...
Tak, tak, znacie - ale czy to prawda? Spokojnie, nie zamierzam tu i
teraz was zanudzać bajkami, mitologia to nie moja działka - jednak
warto się zastanowić, co w trawie pojęciowej piszczy. Wiadomo, że
trzeba to było wszystko wokół jakoś ponazywać, ubrać w słowa oraz
odnieść do wcześniej rozpoznanego. Wszelkie sposoby na poradzenie
w życiu są dobre, jeżeli istnienie przedłużają; nie ma znaczenia,
czy abstrakcja jest budowana na bazie naukowej, religijnej, czy ma
w sobie dowolnie inny element, liczy się skuteczność. Eksperyment
i przydatność są rozstrzygające.
Może być bardziej zyskowny efekt działania, może być ograniczony w
dostarczaniu wiedzy - ale jeżeli pomaga zrobić kolejny krok, liczy
się w bilansie. Przecież czas na podsumowanie kiedyś nastanie, tu
i teraz trzeba ten krok jednak zrobić i nie wpaść w kłopoty. Więc
nie ma znaczenia, co i jak nazywam - liczy się sam akt nazywania i
działania. Drogę i jej pułapki poznaje się w trakcie wędrowania, a
nie z oddalenia.
To tak ogólnie, co by pierwsze zdanie wytłumaczyć.
Ale nie tylko dlatego. Przecież warto się zastanowić, czy ujęcie z
mitu rodem, czy takie podejście jest znacząco odległe od tego, co
się w rzeczywistości dzieje i co może zajść? Czy zakres widzialny
w postaci światła i jasności, czy to "zabłysło", czy się stawało -
co jest mitem, a co prawdą?
Ot, jest sobie widmo promieniowania, znacie, uczyliście się o tym,
bo kiedyś zachciało się fizykom uszeregować w częstotliwościach i
pod linijkę pomierzone wartości drgań.
Niby nic, można powiedzieć, zestawienie jak zestawienie. Tu coś w
skali popiskuje dźwiękami i różni się od zera, czyli ciszy - wyżej
w zbiorze są wartości jakoś widoczne i doznawane - a jeszcze wyżej
te energetycznie naładowane, zagrażające. A szczytem urywa się to
w sposób przypadkowy - i nie bardzo wiadomo, dlaczego właśnie tutaj.
Jedne elementy w widmie są wyraźnie zarysowane i wyznaczone, inne
zachodzą na siebie - jedne to rozciągnięte na znaczącym dystansie
wartości, inne skupione i liczone w mikrometrach.
Fakt jak fakt, można powiedzieć - a jednak zasadniczy. Przecież w
tym zbiorze znajdują się dwa zasadnicze podłączenia do świata, tu
lokuje się mój główny punkt dostępowy do danych.
Czyli jest w tym zbiorze światło, tak niewielki w zajętości całego
widma i w przeliczeniu na elementy zakres tego, co jest "oknem" na
otoczenie - pasmo widzialne. Niewielki zakresem, a jakże istotny w
poznaniu.
I jest oczywiste pytanie: dlaczego jest, jak i kiedy zaistniało, i
do jakiego momentu będzie? Jaki mechanizm prowadzi do wytworzenia
we wszechświecie warunków, że światło może się stać. Się stać. - Co
24

warunkuje powstanie światłości?
Na początku jest reguła. Kosmiczna reguła. Nieskończona i wieczna -
i jedna reguła. Ruch "czegoś" w "niczym", jest pęd COŚ przez NIC. I
to już wszystko potrzebne.
A dalsze? Dalsze w skrócie prezentuje się następująco (szczegóły w
innej opowiastce).
Dalej jest wcześniejszy świat, który się rozpada - warstwy kwantów
w oddalaniu - podobne i liczne strumienie energii z innych światów,
a tych w nieskończoności jest mnogość - te strumienie energii się
przecinają, a tym samym "trasują" w bezkresie sferę - a następnie
wtłaczają, wpychają do wnętrza, czyli "w dół", kwant za kwantem. I
w środku narasta zagęszczanie, rośnie ciśnienie, maleją odległości
między jedynkami czegoś - aż proces, po wielu etapach i epokach, w
swoim gęstnieniu i zapełnianiu "bańki" osiąga punkt krytyczny: nie
można wcisnąć więcej, bo wszystko zapełnione.
I co się dzieje? Dopływ energii trwa i nie może się zatrzymać, nie
ma ucieczki ze sfery, ponieważ nacisk idzie z każdej strony, także
nie ma wolnego miejsca w środku - więc co się dzieje?
Zapada się. Struktura się zapada. "Wciskane" w sferę elementy się
zapadają. W siebie się zapadają.
Czyli "krok dalej" - o jeden kwant dalej dochodzi do zapaści. W do
tej pory jednorodnym zbiorze, gdzie kwant energii od kwantu energii
jest oddalony również o kwant (więc o jednostkę liczenia), dochodzi
do zapaści. Jedynka zbliża się na tyle do drugiej jedynki, że mają
teraz łącznie również wartość jedynki - wcześniej były dwa kwanty
czegoś i jeden próżni je dzielący, obecnie jest jeden kwant czegoś i
jeden próżni - próżni, która separuje od identycznego faktu. Obecnie
już podwojonej wewnętrznie jedynki.
I tym samym w całości sfery ilość wolnego miejsca zwiększyła się o
połowę, dokładnie o połowę. Jeden kwant więcej docisku, a świat w
każdym kierunku robi się luźny, ponownie pusty - i ponownie tworzą
się warunki do dalszego "pompowania" sfery.
Prosty w swojej fizycznej mechanice proces - ale jakże istotny dla
dopiero rysujących się na horyzoncie bytów. Coś dociśnięte do tego
samego obok - i jest "podwojona jedynka". Też czegoś, a jakże - ale
zarazem nowość, kwant kolejnego poziomu rzeczywistości. Przecież w
tym dociśnięciu już się rzeczywistość buduje. Jeszcze nie fizyka, do
tego kilka kroków pośrednich, ale czasoprzestrzeń i owszem, to zakres
buzowania kwantowego, dziejącego się brzegowo, jednak tu już formuje
się czasoprzestrzeń.
Kwant w ruchu, a przestrzeń i czas nabierają cielesności.
Ponieważ docisk zewnętrzny trwa i trwa, i trwa - aż do środka tej
całościowej zmiany, to w kolejnych punktach węzłowych, kiedy tylko
jednego kwantu trzeba do dopełnienia, znów dochodzi do zapaści, na
coraz niższe poziomy schodzi ewolucja. Ale jednocześnie przybiera
na wadze. Tworzą się coraz większe materialne "zbrylenia", o coraz
większym wewnętrznym skomplikowaniu - a zarazem coraz mniej liczne
są to zbiory. Cóż, skoro do zaistnienia fizycznego faktu potrzeba
25

całej piramidy kwantów, to w budowę kolejnego bytu wchodzą zbiory i
zbiory zbiorów. I dlatego takie zbieranie się w kupę musi trwać. Bo
wymaga zasobów.
I dlatego też może w całości zaistnieć sporo - jednak na pewno nie
dowolnie dużo. Cóż, nawet w nieskończoności nie ma zasobów na dowolne
i wszelakie. Wieczna zasada krótkiej kołdry daje znać o sobie.
W miarę zapełniania się wnętrza sfery jedynkami czegoś i w trakcie
dociskania elementów do siebie, tworzą się kolejne poziomy zmiany,
od najbardziej rozedrganych, od energetycznie zasobnych - czyli od
górnego zakresu widma promieniowania - aż po te "zerowe", ospałe i
masowe. Czyli już materialnie atomowe. Z chwilą wypełnienia się w
sferze wszystkich możliwości komplikowania struktur promieniowania
- od tego momentu, ponieważ nacisk zewnętrzny nie ustaje i dopływ
kwantów trwa, od tego momentu "zagęszczanie", zbrylenia toczą się
w ramach układu okresowego i atomowej drobnicy. - A później dalej,
w ramach następnych poziomów ewolucji.
Zasada docisku, "maszyneria ciśnieniowa" jest cały czas w ruchu, a
jej produktami jest i obserwator, i wszystko wokół niego.
Istotny z punktu widzenia tegoż obserwatora jest moment "zapłonu" w
sferze - pojawienia się światła. To stosunkowo wczesny etap takiego
procesu, ale ważny z powodu faktu obserwacji: wcześniej dla fizyka
rejestrującego zdarzenia nic nie istnieje - a "w punkcie", nieomal
natychmiast, wybucha promieniowanie (i światło jako takie) w każdym
już kierunku.
Wcześniej "nie było niczego", ciemność i bezkres oraz wieczność - i
jest "pstryk" - i zapala się, i "staje się jasność".
Z punktu widzenia obserwatora fizycznego, zawartego w zmianie - co
trzeba podkreślić w tym kontekście - fakt zaistnienia w sferze (i
to w każdym kierunku jednocześnie) światła, to jest proces wybuchu,
"zapalenia się". Ten moment musi uzyskać w tym ujęciu formułę etapu
pierwszego - i (wszech)początku.
I jest zdumienie fizyka, i jest zakłopotanie filozofa, który się w
fizyczności nurza oraz na niej opiera, a przy tym odrzuca dziwy jako
tłumaczenie tego momentu. I jest próba za próbą przeniknięcia tej
świetlnej zasłony, która jest jedynym dostępnym faktem - i jest aż
do nerwowości poszukiwanie rozwiązania.
Dlaczego wybuchło - co wybuchło - gdzie wybuchło - jednorazowo, a
może wielokrotnie wybuchło - jednostka czy zbiór - nieskończony a
może skończony - reguła czy wyjątek... ?
Pytania istotne, ale wynikają z samej istoty obserwacji - z punktu
obserwacyjnego i jego cech, czyli środkowego położenia w zmianie;
a po drugie, z zawierania się w procesie, czyli możliwości odbioru
i pomiaru takich faktów, które już są mocno rozbudowane. Zdarzenia
prowadzące do wyłonienia się na poziomie obserwacyjnym elementu w
jego cielesnej postaci - ten brzegowy zakres zmian jest skryty na
zawsze i poza pomiarem. Warunkuje pomiar, ale jest poza nim.
Z tego też powodu cały i rozwleczony w czasie oraz przestrzeni tok
zmiany prowadzący do "światła", to znajduje się poza zasłoną samej
świetlnej ewolucji - po prostu zaistniała jasność zakrywa ciemność
26

wcześniejszą, elementy już rozbudowane (w obserwacji od środka) są
dosłownie większe od tych poprzednich - i przesłaniają pomniejsze.
I dlatego punktem najdalszym w przeszłości - i zarazem najniższym w
aktualnej obserwacji - jest najbardziej rozedrgany oraz najmniejszy
tym samym element promieniowania.
Fizyk (eksperyment) niżej-głębiej nie sięgnie, ponieważ operuje w/na
najniższym-i-najgłębszym sobie dostępnym poziomie - tylko że ten jest
stanem zbiorowym i połączeniem jeszcze mniejszych elementów.
Kiedy we wszechświecie pojawia się światło widzialne, ewolucja tej
struktury jest już daleko posunięta, a historia zmian liczy spory
zestaw kroków pośrednich. Zakres widzialny lokuje się praktycznie
w środku całego widma, więc dochodzenie do tego momentu trwało. A
jednocześnie w obserwacji fizycznej dystans od początku do światła
podlega skróceniu - pojedyncze fakty są trudno rozróżnialne, przez
co nakładają się na siebie. Jak w przypadku złożenia kilku zdjęć,
obraz jest prawdziwy, oddaje treść, ale sumuje się w jedność. Kiedy
ta jedność składa się z wielu odrębnych etapów.
Czy mityczny opis zaistnienia światła we wszechświecie jest błędny
i odległy od prawdy?
W żadnym punkcie, jasność się stała - i wybuchła.
Czy mityczny opis zaistnienia światła we wszechświecie jest błędny
i odległy od prawdy?
Jak najbardziej. Jasność się stawała i żadnego wybuchu nie było.
Oba stwierdzenia są prawdą - oba opisy są poprawne.
Nie któryś z mnich, ale jeden i drugi łącznie oddają ten fakt. Nie
wolno ich rozdzielać, ponieważ jednostronność ujęcia prowadzi i do
zafałszowania obrazu, i do niezrozumienia procesu zmiany. Ogląd z
wnętrza, ogląd fizyka jest potrzebny na równi, jak ogląd filozofa,
czyli zewnętrzny.
To na bazie ustaleń z zakresu "namacalnego", na bazie fizyki, może
filozof zbudować obraz brzegu, więc na zawsze ciemnego i skrytego
zakresu, i dopełnić nim widoczne. Jednak żeby to przeprowadzić, w
świecie musi się pojawić ten fundament i dalej pokazać w pomiarze,
a następnie przybrać postać wniosku.
Oraz musi być wzmiankowane światło, żeby można było to zapisać na
jakiejś kartce papieru.
I jest jasność.
27

Część 2.5 – Materialna głębia.
Prawda, wysoki sądzie, potwierdzam, mam życiową słabość do materii
i ją zbieram. Tak, wysoki sądzie, pan prokurator zebrał i zestawił
wszystko, w ogólności prawdę opisał. Nie zaprzeczam, tam a tam i w
czasie opisanym byłem, próbki pobrałem. Wszystko prawda i szczera
w szczegółach prawda. Ale, wysoki sądzie, choć to prawda jest, to
w swojej głębinie zafałszowana, czyli rozmijająca się ze stanem i
faktycznością. Wnioski, które prokuratorsko padły, zupełnie się z
rzeczywistą prawdą nie mają, to w innym kierunku idzie.
Prawda, wysoki sądzie, zbierałem, ale w celu naukowym, ku ogólnemu
pożytkowi. I sprzeciwiam się, żeby to znieważać, to praca dziejowa
była, z perspektywami.
Tak, wysoki sądzie, z perspektywami. Raz nawet udało mi się bliską
przygranicę w celu naukowym zwiedzić, pan prokurator tego w swojej
mowie nie zaakcentował, ale tak było. Działanie się rozwijało, już
strefy granicznej sięgało, ale organa się wtrąciły, niestety. Tak
bym już daleko w badaniu materii zaszedł, a tak jestem tutaj. I to
w zupełnie niezrozumiałym charakterze.
Tak, wysoki sądzie, to badania były - wielkie, przekrojowe, naukowe
i wszelakie. Tak, wysoki sądzie, ważne były, podstaw i fundamentów
sięgały. Owszem, ma wysoki sąd rację, ale próbki brałem do badań,
to życiowa konieczność była, naukowa konieczność. Bo czy sąd wie,
jak się teraz naukowo dzieje, ma pojęcie sąd, jak badania się dla
dobra ludzkości prowadzi? Sąd nie wie. No i lepiej żeby sąd musieć
tego nie musiał wiedzieć. Żałość, można powiedzieć, wszędzie taka
marność ponad marnościami. Co sobie człowiek naukowy, choćby taki
jak ja, temat nośny badawczo wymyśli, co sobie jakieś wiekopomne i
nośne zagadnienie w trudzie ustali, to mu zwierzchność momentalnie
i od razu, wysoki sądzie, już od drzwi mówi, że nie ma, że środków
brak, że trzeba się dzielić i ograniczać. Że, słowem, wszystko się
będzie dobrze i pięknie działo, jak opętany naukowo sobie finanse
sam najlepiej sprawi. - I ja sobie środki sprawiłem, wysoki sądzie,
ja na garnuszku społeczeństwa nie chcę być. Ja środki budżetowe i
i trud podatnika szanuję głęboko i podziwiam, ministerialny zawrót
głowy z przydzielaniem oraz dotowaniem nie chcę pogłębiać, to dla
mnie niegodne, bo ja osobowość naukową posiadam. Bo ja szlachetnej
materii produktem jestem, wysoki sądzie.
Owszem, wysoki sądzie, to jest sztabka, wszystko prawda. Ale taka
właśnie była do badania zawartości materii w materii niezbędna, po
prostu to konieczność była. Sąd wysoki powie, że to sztabka złota,
i sąd będzie miał rację, sąd powie, że to obrączki ślubne, też to
pełna prawda, sąd powie, że biżuteria jubilerska, i trudno takiej
przenikliwej uwadze zaprzeczyć. To wszystko prawda prawdą głęboką
przesiąknięta. Ale, wysoki sądzie, to tylko sądowa prawda. Bo jest
jeszcze naukowa prawda, sąd wybaczy, ośmielam się powiedzieć, że i
ważniejsza w naszej rzeczywistości. Bo gdzie byśmy dziś byli, jak
by nasz świat wyglądał, jakby przeszłe pokolenia badań naukowych w
realności nie prowadziły, jakby sądy zakazywały i cenzurę badawczą
28

stosowały? Sąd przyzna, że w innym miejscu. Może i w mało ciekawym
miejscu.
Tak, wysoki sądzie, te wszystkie przedmioty, co to leżą zupełnie w
bezładzie przed sądem, to naukowo zebrane próbki badawcze, do celu
i ogólnie. Tak, potwierdzam, to próbki w celu naukowym pozyskane.
Bo ja, wysoki sądzie, metodologię badawczą ściśle przestrzegałem,
dwa razy w to samo miejsce, dwa razy do tej samej skrytki sejfowej
nie sięgałem, uchowaj. Wiarygodność badawcza przede wszystko, dla
mnie czystość próbki najważniejsza. Owszem, w granicach generalnie
się mieściłem, raz, jak wspomniałem, bliskiej zagranicy poznaniem
sięgnąłem, ale organa się wtrąciły. Bo plany oczywiście miałem, to
zrozumiałe, chciałem eksplorację poprowadzić daleko i dalej, tylko
że organy się wtrąciły. Szkoda, perspektywy były.
Tak, wysoki sądzie, próbki tylko pierwszej klasy brałem, przecież
żadnego materialnego fałszowania nie miałem w planach, do badań i
zestawienia wyników tylko czysta materia się nadaje, mieszaniny to
nie ja. Po co to było, sąd pyta. Mówiłem, do badania. Jakiego? No,
głębokiego. Ot, widzi sąd tę sztabkę i kolejną, dla sądu to żadnej
różnicy nie przedstawia. A to błąd, wysoki sądzie, wielki błąd, co
prawdę deformuje. Prawda, złoto jak złoto, takie a takie, świeci i
kosztuje odpowiednio. Tylko że to powierzchnia obserwacyjna, taka
zupełnie bez znaczenia, to złudzenie dla mało wyrobionego umysłu.
Tak, wysoki sądzie, złudzenie.
Niech sąd sobie wyobrazi, że ta mała sztabka - fakt, nie taka mała -
to dziejowo zawieruszona w tym miejscu pozostałość po kiedyś dawno
tam zapadłym słońcu. Tak, wysoki sądzie, to już naukowo zbadane, to
pozostałość. Była sobie gdzieś tam gwiazda, dawno to było, no ona
się zapaliła, zgasła, a później wybuchając rozniosła. I teraz jej
szczątkowy kawałek leży przed sądem. Po prawdzie, wysoki sądzie, w
tym sądowym budynku i w ogóle wszędzie, tu tylko i wyłącznie takie
popielisko i odpadki gwiezdne, niczego innego. Owszem, można takie
też badać, naukowo obrabiać, ale to nie dla mnie, ja szlachetną i
dostojną materię poznaję, byle czym się nie zajmuję. Atom żelastwa
to niby podobne, ale przecież też pospolite. To leży na ulicy, się
starzeje rdzewiejąc, zamienia w pył i unosi. A atomowa konstrukcja
złotonośna z samej swojej szlachetności aż po oczach bije, to się
rzuca mocno w rozum, to wyobraźnię podnieca. Sam sąd powie, że tak
jest. Fakt, sąd nie może.
Tak, wysoki sądzie, prawda jest taka, że każda z tych próbek to w
badaniu inny już element świata, z innej epoki dziejowej. Dla sądu
to kawałek żółtego metalu, z takiego a takiego sejfu, i tak dalej.
A to najmniej ważne, to zupełnie nieważne. Przecież, wysoki sądzie
i szanowni państwo, to naukowe dowody na przeszłość świata, w nich
zawarta jest nasza historia. Wysoki sądzie, sąd przyzna, że to nie
może tak być, żeby ktoś jeden tyle naszego wspólnego dobra sobie w
skrytce trzymał, badanie utrudniał, prawdę skrywał, tak nie może w
świecie się to dziać. - Wiem, wysoki sądzie, prawo znam i szanuję w
detalach. Ale jest jeszcze prawo nadrzędne, prawo prawdy wiecznej
i naukowej, ono najwyższe.
No i ja, wysoki sądzie, nim się kierowałem, zawsze i wszędzie jeno
prawdę naukową zbieram. Bo dla mnie, wysoki sądzie, każdy zebrany
i zbadany kawałeczek materii to przyczynek, to kroczek w stronę i
dla dobra prawdy, nie inaczej. Dla sądu to tylko złota błyskotka,
29

a to przecież kolejny atom i świadek dalekiej epoki. Tak, wysoki i
godny sądzie, każdy atom to posłaniec z przeszłości, co to się tu
znalazł i nam zaświadcza, jak to było. Więcej, wysoki sądzie oraz
szanowni państwo, każdy atom w tej sztabce to inna dziejowa epoka
i warstwa, to inny czas i przestrzeń. Tu, wokół nas i w nas, tylko
atomy i ich zbiorowe dopełnienie pierwiastkowe, ale to zawsze się
tylko z jednego miejsca poczynający fakt materialny. Wysoki sąd na
tę lampę migającą spojrzy, banał świetlny, prawda? A nie, wysoki i
szlachetny sądzie, błędna interpretacja. To nie lampa błyska, ale
z odległej przeszłości naszej i głębiny materialnej sygnały do nas
wysyła kiedyś tam zaistniała ewolucja. Niech wysokie zebranie tak
to sobie przedstawi, że każdy jednostkowy czy to atom, czy dowolna
materialna jednostka, że coś takiego na własnej i tylko dla niej w
historii przynależnej orbicie kołuje, no i że z niej, jak czymś w
taki stan szturchnąć, do nas błyska. Im dalej, tym bardziej to się
czerwone robi, tak samo, jak to astronomiczne badanie wykrywa. Bo
to nie ma znaczenia, wysoki sądzie, czy to się w dalekość naukową
zapatrzyć, czy w głębinę materialną badaniem nakierować. To zawsze
to samo, choć ilość próbek do zbadania różniasta.
Tak, wysoki sądzie - każdy atomowy stan do nas z daleka i głębokiej
czasowej pozycji sygnały przesyła. Fakt i owszem, to prawda sądzie
i szanowna publiczności, to, co tu przed nami leży i co odnotowane
w aktach zostało jako złoty bibelot, to światło realnie i zgodnie
z prawami fizyki odbija, czyli jest jako jest. Ale też prawdą jest
poważną, że to się z owej wielkiej przestrzeni czasowej tak tutaj
objawia. Że tam i kiedyś to powstało, ale tutaj i teraz pokazuje,
że jest i jakie jest.
Tak, wysoki sądzie, to zawsze inna atomowa próbka, zawsze jednostka
i unikalność. - Tak, wysoki sądzie, zmieszanie może do nieporozumień
doprowadzić, fałszerstw laboratoryjnych zamierzonych lub nie można
się po takiej niepoprawnej metodologii badawczej spodziewać. A to
przecież groźne jest, wysoki sądzie. Tak, groźne. Bo to zasadnicze
znaczenie ma, to fundamentalnie ważne jest, wysoki sądzie. - Jak się
to objawia? A tak, że na ten przykład zmierzy ktoś sygnał atomowy,
co to do niego z daleka dociera. Niby atom od atomu się nie różni
i niby wszystko się zgadza. A nieprawda, a błąd, a problem wielki
z tego może wyniknąć. Tak, wysoki sądzie, problem. No bo przecież
każdy atomowy sygnał, jak mówiłem, z innej epoki, wcześniej albo i
później powstały. Pięknie laborant to znakuje, światło takie albo
takie wykrywa, niby wszystko w detalach poznaje. Tylko jest ważne
pytanie: z jakiej epoki to światło, ono stare czy młode, od ciągu
atomowego głównego, czy izotopowe? A może z jeszcze innego? - No i
jest dylemat, wysoki sądzie, zasadniczy. No bo jeżeli człowiek ma
swoją datę życiową podać, to poda, wszystko pięknie. Ale jeżeli w
badaniu naukowym dokładnego zlokalizowania w czasie nie podam, to
może z tego coś złego wyniknąć, może się obserwacja zagrożenia do
faktu nie zbliżyć. I problem, wysoki sądzie. Bo nagle coś się mało
przyjemnie pokaże i uszkodzi ciągłość świata, czy tylko cielesną.
I jest nieprzyjemnie. Sąd to wie, sąd to często bada.
Zdatowanie w naukowym badaniu, wysoki sądzie, to podstawa, to być
i nie być naukowego czynienia, to fundament wszystkiego. Można to
na przeróżne sposoby robić, metody są. Na ten przykład prokurator
swoje badanie wstępne prowadził poprzez odpytywanie, a to kiepska
30

w ścisłości metoda. Stąd, wysoki sądzie, błędy w materiale sądowym
występują, sąd to zauważył. Można naukowo węglowe szczątki badać,
ale i to metoda przybliżeniem mało szczegółowa. Tak po prawdzie i
do bólu po prawdzie, żadne dzisiejsze datowanie momentu sięgać nie
sięga, to zawsze, wysoki sądzie i szanowna publiko, to zawsze jeno
przybliżenie, plus minus ileś tam, milion latek w tę lub drugą ze
stron, to norma w tym zliczaniu. Więc jak tu się rozeznać, jak to
wszystko ponumerować i przypisać do konkretu dziejowego? Nie można
i się nie da, wysoki sądzie.
Tak, wysoki sądzie, ma sąd trafną intuicyjnie uwagę, to wszystko w
tej naszej materialnej głębi, tak się kotłujące, to identycznie w
obserwacji dogłębnej się prezentuje jak na niebie. Jak to sobie w
teleskopach astronomowie pokazują, te galaktyki, skrętna tak albo
owak, te gwiazdy i planety krążące po orbitach, pyły wszelkie oraz
wybuchy. Tak, wysoki sądzie, tak samo to się w materialnym naszym
jestestwie prezentuje. Fakt, trudno się do tego badaniem dostać i
odpowiednie wnioski wyciągnąć, ale to tak samo idzie. To zawsze i
w każdym przypadku tak samo jest, tyle że w górę olbrzymie kawałki
się bada, a w głąb szczypta próbkowa wystarczy. No, czasem więcej,
sztabka się przyda, to prawda, ale to przy szeroko rozciągniętych
w czasie badaniach konieczność.
Tak, wysoki sądzie, można to sobie tak właśnie prezentować, że do
nas z tej wielkiej czasoprzestrzeni jakaś bytność sygnał kieruje,
że rozum czy tylko gwiezdna i naturalna konstrukcja informacją na
swój temat miga. I każdy kolor w tym sygnale to inny poziom, inny
czas zaistnienia takiego sygnalisty. Zawsze inny, wysoki sądzie. I
nigdy to się nie powtarza. Każdy z nas, wysoki sądzie, na takiej z
przeszłości w przyszłość przepływającej energetycznej prostej, to,
wysoki sądzie, tylko jednostkowe zaistnienie. Niczego takiego nie
było, nie ma i nie będzie – każdy z nas tutaj tylko na chwilę. To
takie prawo jest, ponad dziejowe.
Tak, wysoki sądzie, tylko prawdę mówię, żadnego zagmatwania się w
słowie nie dopuszczam. Badanie naukowe prowadziłem, a jak wysoki i
łaskawy sąd pozwoli, to dalej będę prowadził. Ja, wysoki sądzie, w
naukę wierzę, w poznanie wierzę, w prawdę wierzę. Ja wiem, że dużo
pracy jeszcze przede mną, że materię zbadać dogłębnie to wysiłek i
szukanie w stogu, ale nie ustanę, nie potrafię. Wysoki sąd wie, że
w świecie tyle jeszcze miejsc do przebadania, tyle próbek wydobyć
z ukrycia trzeba, dla nauki pobrać i porównać. Że to poraża umysł,
gdy bezużyteczność takiego zakrycia przed światem się stwierdzi, że
to trzeba wydobyć i oświetlić potencjalnie nośną naukową wartością?
- Sąd to wie, ja to wiem, i wszyscy to wiemy.
I dlatego warto sięgnąć w materialne głębiny.
31

Część 2.6 - Rzeczywistość, czyli co?
Żyje sobie człowiek żyje na tym świecie iks lat z okładem - niby w
tym nic wielkiego, przecież każdy tak ma. Niby nic interesującego
go nie spotyka, co najwyżej żona wypuści się z pobliskim znajomym
dalszą okolicę zwiedzać, co najwyżej jaki wypadek człowiek zaliczy
i autko skasuje, albo go z pracy biurowej będą zwalniali za jakieś
tam nie wiadomo co. Słowem wszystko to pospolite i wszystkim znane
do znudzenia.
Ale czasem w tym byle jakim życiu codziennym tak się robi, jakoś w
duszy cielesnej tak się przestawi, że siądzie człowiek, w przestrzeń
czasowo się zapatrzy, a w nim myśl taka dziwna zacznie kołatać: co
to rzeczywistość? dlaczego to tak jest, jak jest? - czym jest świat
i co to wszystko znaczy?
Rozumie się, to tak nieoczekiwanie człowieka nachodzi - tak z rana,
a może wieczorem, to tak nurtuje jestestwo i domaga się wyjaśnień,
że nie sposób się oprzeć.
Więc rzuca wówczas pan Zdzisio robotę w biurze i w świat daleki się
wybiera, żeby tłumaczeń szukać. Kiedyś tam się był przeterminowanych
bajek naczytał, o mądralach ponoć w odmętach społecznych bytujących
wywiedział, dlatego teraz odszukać te stwory postanawia. Co by się
o rzeczywistość wypytać.
No i idzie, idzie przez ten światowy padół, ludzi zaczepia, o sens
pyta, o rzeczywistość zagaduje - pytania o co się tylko da zadaje.
Ale ludzkość, w tym żadnej sensacji nie ma, rozpowiadać o takowych
sprawach nie chce, pana Zdzisia zbywa burczeniem, czasami też psem
szczuje. A generalnie w wielkim poważaniu to posiada, co przecież
żadną niespodzianką nie jest.
Ale napotkał wreszcie bohater naszej opowiastki osobnika, który o
złożoności rzeczywistości z nim wymienić uwagi również zapragnął. I
tenże osobnik taką mu dłuższą gadkę w temacie zaprezentował:
"Pytasz się, co to rzeczywistość... Tak, pytanie, trzeba przyznać,
ciekawe, nie powiem. Ty sobie pewnie tam myślisz, że rzeczywistość
jakaś tam jest, że to wszystko wokół i w tobie to takie mocno i aż
fundamentalnie pewne i trwałe, prawda? No i, widzisz, ty się tak w
całości mylisz, tak zwana rzeczywistość nie istnieje, niczego takiego
nie ma. To wszystko złudzenie... Tak, złudzenie, nie dziw się. No,
nie w tym prostym a prostackim mniemaniu, że tego nie ma, że to na
umyśle się tylko człowiekowi dzieje, nie. To, widzisz, o to chodzi
- że tego tak nie ma, jak my sobie to przedstawiamy. Ty tam coś na
tym obrazku świata widzisz, ja swoje, ale to i tak dalekie od tego
rzeczywistego. Bo to złudzenie - to nasze spojrzenie to złudzenie.
I fakt, nie może być złudzenia w pustce, to oczywistość jest - musi
być coś, co takie złudzenie dla nas pokazuje, tylko ono inaczej się
w sobie układa, niż my to postrzegamy... Każdy rzeczywistość swoją
odmiennie ze sobą taszczy, pojmujesz?... Ty swoją, ja też. I nie ma
jednej i ostatniej tej rzeczywistej złudy, wszyscy popatrujący tę
32

rzeczywistość dla siebie samych mają, każde spojrzenie sobie równe
i jednako ważne. Rozumiesz? ... Siedzimy tu miło, browarka pijemy -
i jest dobrze. I to ta nasza rzeczywistość jest, wspólna. Tam sobie
idą ludzie w celu im wiadomym i też mają swoją, też ważną. I wydaje
się, że ona inna, oddzielna, samoistna - a nie. Ona, widzisz, także
wspólna, z naszą tutejszą połączona przez świat, całość wszystkiego.
My i oni, widzisz, w jednym siedzimy, jednako się zmieniamy, zawsze
sobie bliscy zasadą przekształceń. - A zarazem, zauważ, to inne już
w sobie zjawisko, ich rzeczywistość - i każdego - jest indywidualna,
jedna i jedyna, i to poprzez historię. I zawsze osobniczo doznana,
i zawsze odrębnie przeżywana. Nie ma podobnej i nie będzie. Nigdy.
Rozumiesz?... Ty idziesz, ludzi tak sobie zaczepiasz, o rzeczywistość
zagadujesz, i co, myślisz, że ci powiedzą? A co mają ci powiedzieć?
Niby przez wspólnotę świata tak ogólnie mogą ci powiedzieć o tym lub
owym, i ty to zrozumiesz. To część wspólna, która umożliwia jaki tam
dialog międzyosobniczy i jakie tam porozumienie - ale wszystko poza
tym już osobiste, konkretnym życiem naznaczone, jakoś podobne, ale
jednak inne... Dla ciebie jedna rzeczywistość, dla mnie moja - dla
ciebie jedno jest ważne, dla mnie drugie. Tak przykładowo mówiąc,
masz piątkę pożyczyć, pierwszego oddam... Nie masz."
Ruszył pan Zdzisio dalej i zaszedł w jedno miejsce. Innego poznał.
Przypowieści wysłuchał.
"Widzisz jest dom. Taki każdy. Fundamenty, dach, okna i drzwi. Nic
szczególnego. I co, pytasz, gdzie tu rzeczywistość? W tym, że to w
twojej obserwacji całość funkcjonalna i pełna konstrukcja. I ona w
twoim spojrzeniu inna być nie może. Zauważ, że to jest 'dom' już w
stanie skończonym, tu niczego nie brakuje. To ważne, bardzo ważne.
Dlaczego?... Wyjdź w swoim zastanawianiu się nad światem od tego,
że to proces, że się zaczął kiedyś tam, jest stan teraz, ale wszak
za chwilę, kosmiczną chwilę to się skończy. To już wiadomo, nauka
w dowolny sposób ten fakt potwierdziła. Można się spierać, kiedy w
tym zaczną robić się dziury, ale nie co do tego, że tak to będzie.
Tylko, zauważ, o tym fakcie wiadomo dlatego, że badamy, że uczymy
się oglądać to wszystko - i że wyciągamy wnioski... A teraz ustaw
to sobie tak od początku, naszego osobniczego początku i zarazem w
całości, jako społeczeństwa. Oto przychodzi na świat nowy człowiek
i się rozgląda, na przykład ty. To oczywiście nie jest żadna tam w
sobie pusta karta, to zapchane z poprzedniego etapu informacjami i
komórkami istnienie, ale wobec tego, co w świecie się znajduje, to
rzeczywiście jeszcze pustka, trzeba się wiele nauczyć. I co takie
widzi, co odbiera zmysłami?... Jakieś plamy, dźwięki, w których na
tym poziomie nawet rytm trudno znaleźć - słowem, pojedyncze fakty w
ich fizycznej postaci. Leży takie coś w kołysce, piszczy, żeby dać
sygnał o tym i tamtym, w sumie nic ciekawego to nie jest, zadatek
na przyszłość, który może, ale nie musi się w osobnika zamienić. I
to tak trwa, długo trwa... Po jakimś czasie wylezie z tej kołyski,
bo już pewne zasady świata się w nim wdrukują, rozpoznaje bliskie
sobie twarze i poznaje okolicę. Czyli raczkuje i podłogę smakuje,
później do okna z ciekawością zagląda, za drzwi, i tak dalej. A to
wszystko, zauważ, bo to istotne, w pełnym domu się dzieje, co by tym
domem nie było. Każde takie obserwowanie świata dlatego jest możliwe
w swojej złożoności, że wszystkie składowe elementy tego 'domu' już
33

w realności są, tu niczego nie brakuje, tu liczy się każda cegiełka.
To nie prowizorka, która dopiero się staje - zrozum to... Dlaczego
to takie istotne? Ponieważ, jak już staniesz na nogi i jak się tak
całościowo rozejrzysz, masz te wszystkie fakty dostępne, one tu są i
warunkują twoje spojrzenie. A przecież 'okna' oraz inne wtyczki do
świata, czyli twoje zmysły, to zaledwie niewielki, maleńki zakres z
całości, to szparki, przez które obserwujemy świat. I aż dziwne, że
w tym spojrzeniu nie ma dramatycznie wielkich błędów, że można kroki
w otoczeniu stawiać i zazwyczaj w ścianę się nie trafia. Że to długo
trzeba poznawać i uczyć się? Oczywistość... A później jeszcze dalej
idziesz, z domu wychodzisz, rozglądasz się, poznajesz wszystko, co
można poznać. Ale czy to wszystko? Zadaj sobie takie pytanie, to w
twojej sprawie również istotny element... Przecież 'domu', w którym
się pojawiłeś - jego w powstawaniu nie widziałeś, bo to niemożliwe.
I jego końca też nie zobaczysz, to też niemożliwość. Jednak wiesz,
że się budował, i chcesz to poznać. Jak to zrobisz? Możesz użyć do
tego przyrządów, zbadać wszystko od fundamentów po czubek dachu - i
co, już wszystko poznałeś? Możesz pytać poprzedników, szukać czegoś
w archiwach, badać szczątki historyczne, które zaświadczają okresy
budowania - i co, uważasz, że to już wszystko?... Otóż nie, to tylko
na jedno spojrzenie z tego wszystkiego... Zauważ, że twoja osobista
historia się zaczęła iks z okładem temu, i dla ciebie to jest już
wszystko. Jednak przed tobą byli inni i po tobie będą kolejni - na
historię domu też tak można spojrzeć... Ty na dziś postrzegasz 'dom'
w jego skończonej formie i to jest dla ciebie dostępne, tylko że to
dalece nie wszystko, rzeczywistość świata jest dalece inna od tego
obserwowanego - jest znacząco większa... Ty powiesz, że to takie tam
gadanie, że co w tym dziwnego. Jednak ty sobie podstaw pod nazwanie
'dom' słowo 'wszechświat', tak na sprawę spójrz. Nasza pozycja tak
właśnie się prezentuje, zauważ. - Jako konstrukcja pojawiamy się nie
w dowolnym momencie, ale w ściśle określonym i policzalnym, i jest
to jedyny taki moment w dziejach tego świata. I to nie jest żadnym
tam jakimś przypadkiem - gdybym mógł, to bym ci to do głowy wbił na
wszelkie sposoby, i jeszcze przyklepał. To nie żadne tam dziwactwa i
odchylenia od normy, o czymś takim zapomnij na wieki wieków, bowiem
w sprawie - w chwili naszego zaistnienia głęboki fizyczny sens się
kryje, rozumiesz?... Nie wcześniej, nie później, tylko w środku, to
jest nasz moment. Tylko w chwili, kiedy wszystkie elementy można w
okolicy zaobserwować i zużytkować - kiedy są dostępne składniki do
produkcji takiej gadatliwej poczwary, rozumiesz? Czy w zakątku się
jakim tak podzieje, że taka poskręcana kodem bytowość się pojawi i
że sobie o tym pogadamy - cóż, widzisz, to jest pewne tak na kilka
szans na wszechświat. Ale to, zauważ, jedynie szansa. Może z tego
coś wyrośnie, a może tylko zadatkiem się okaże... Naszym zadaniem,
każdego z nas i wszystkich razem, jest tak spojrzeć na ten tutejszy
dom-wszechświat, żeby wyjść w zastanawianiu się od takiego, co pod
ręką i najbardziej widoczne, i jedynie zresztą dostępne - ale żeby
tak z tego środka, i zawsze od wewnątrz, żeby w spojrzeniu już nie
ograniczać się do tego, co widać i co jest. Bo to, po prawdzie, i
obejrzane, i obmacane, i posmakowane - nawet zrozumiane. Chodzi o
to, żeby opierając się na istniejącym, tu i teraz istniejącym, jak
na materialnej opoce się opierając - żeby ujrzeć wszystko. Nawet i
to, czego już nie ma lub jeszcze nie ma. I to jest możliwe... Można
34

Kwantologia stosowana 2

Recomendados

Recomendados

Mais conteúdo relacionado

Mais procurados

Mais procurados (16)

Destaque

Destaque (14)

Semelhante a Kwantologia stosowana 2

Semelhante a Kwantologia stosowana 2 (18)

Kwantologia stosowana 2