1. რევაზ ინანიშვილი

2. ბიოგრაფია მე ვიცოდი, რომ ძალზე მძიმე ცხოვრება ჰქონდა გამოვლილი. სულ პაწია იყო, მამა რომ კედელთან მიუყენეს კომუნისტებმა. დიდ ხანს ატარა ~ხალხის მტრის~ შვილის მწარე დამღა, გულში ჩახვეული დარდი და მალული ცრემლი. გამოსცადა უმამობის სიმწარე, შიმშილი, სიტიტვლე, სიცივე და სხვა მრავალი ჭირსახდელი. არც მერმე ულხინდა, დაჭაბუკებულს: მისი ტოლ-სწორნი რომ ლაღად, ფუფუნებით ცხოვრობდნენ, თვითონ ოფლითა თვისითა შოულობდა არსობის პურს. ერთ ხანს, თურმე, უნივერსიტეტიც მიუტოვებია და მაშინ დიდად გახმაურებული სამგორის არხის მშენებლობაზე უმუშავნია უბრალო მიწისმთხრელად. მაგრამ, საბედნიეროდ, ღვთაებრივი ნაპერწკალი, იმთავითვე რომ ~ჟოლავდა~ მის სულში, ნელ-ნელა გაღვივდა, აალდა და, მერმე, უჩვეულო კაშკაშით გაანათა ქართული მწერლობა.

3. ად ა მი ა ნის სმე ნა საც, მხედ ვე ლო ბა საც აქვს თა ვი სი საზ ღ ვ რე ბი, რე ვაზ ინ ა ნიშ ვილს კი მემ გო ნი ეს არ ეხ­ე ბო და, ის ყო ველ გ ვა რი ინს ტ რუ მენ ტა რი ე ბის გა რე შე ახ ერ ხებ და ყო ფი ე რე ბი სა და სამ ყა როს ყო ველ გ ვარ გან ზო მი ლე ბა ში წვდო მას. იგი რა ღაც ზეგ რ ძ ნო ბა დი გამ ტა რი იყო სამ ყა რო სი და შე ეძ ლო გა დაქ ცე უ ლი­ყო ყვე ლა ას ა კის ად ა მი ა ნად და ყვე ლა ნა ირ სუ ლი ერ და უს უ ლო არ სე ბად.

4. ზოგ ჯერ, ამა თუ იმ მწერ ლის წა კითხ ვი სას, ვფიქ რობ, რა ტყუ ი ლი გარ ჯაა მწერ ლო ბა, რა გა მოს წორ და გე ნი ო სე ბის არ სე ბო ბით. ძალ მომ რე ო ბა, ომი, ჩაგ ვ რა და ყო ველ გ ვა რი ად ა მი ა ნუ რი მან კი ე რე ბა ის ევ არ­სე ბობს-მეთ ქი.რე ზო ინ ა ნიშ ვილ თან ეს არ ა სო დეს მომ ს ვ ლია თავ ში. რა ტომ? გა ნა ის კი გა მო ას წო რებს და აღგ ვის პი რი­სა გან მი წი სა ყო ველ გ ვარ მან კი ე რე ბას? რო გორც ვერ იტყ ვი, რა სა ჭი როა წელს მარ ტი ან აპ რი ლი რომ მო­ვი დაო, ასე არ გეთ ქ მე ბა - რა სა ჭი როა მი სი ესა თუ ის მოთხ რო ბაო. ეს მოთხ რო ბე ბი ბუ ნე ბის ქმნი ლე­ბებს გავს და შენ თან ერ თად, შენს გვერ დით მი ე დი ნე ბა ბუ ნე ბის შე უ ჩე რე ბელ ფე რის ც ვა ლე ბა ში.

5. მოქალაქეც და მწერალიც ყველაზე მძაფრად ახლა ვგრძნობ იმ ადამიანების სიდიადეს, რომლებმაც თავიანთი წილი სიცოცხლე იმყოფინეს მიზნის მისაღწევად.

6. მართალია, ქართველებს ერთმანეთთან ანგარიშის სწორება ყველაფერს გვირჩევნია, მაგრამ თუნდაც თავდაცვის ინსტინქტი გვაიძულებს ხოლმე, გადამწყვეტ მომენტში ერთხელ კიდევ გავახილოთ თვალი და მაშინ მტერიც იძულებული ხდება, ერთხელ კიდევ დაიხიოს უკან. ჩვენ დიდი აკაკის ხალხი ვართ და, ეტყობა, სიკვდილი არ გვიწერია. უფრო სწორად, ძილი იგივე სიკვდილია ჩვენთვის, ოღონდ, საბედნიეროდ – დროებითი…