1. VANGARDAS S.XX 3ª parte – Dadaísmo e Surrealismo

3. Movemento activista de destrución das vellas tradicións ( Dadá é o punto final dunha evolución na arte)

4. Idea do primitivismo, da creación espontánea da obra de arte dúbida sistemática: "Todo é dadá - Desconfiade de dadá" “Dadá está en contra do futuro. dadá está morto”

5. Denuncia da guerra, do capitalismo, das ideas burguesas, de todo o que para eles é un mundo caduco

6. A arte non pode existir para o placer senón para a provocación e a agresión (absurdo, humor...)

7. Cabaret Voltaire

12. Jean Arp

16. Hugo Ball

17. Picabia

20. Parade amoureuse

25. Dadá en Nova York

26. Marcel Duchamp " Isto que fixen nin sei o que é, pero está cheo de significado "

27. Desnudo baixando unha escaleira

28. ready-mades O nome da obra, L.H.O.O.Q. é homófono en francés da frase «Elle a chaud au cul», literalmente «Ela ten o cu quente», que podería traducirse como «Ela está excitada sexualmente».

29. A fonte (1917)

30. Duchamp altera o anuncio publicitario: de Sapolin Enamel (Esmalte Sapolin) a Apolinère Enameled (Apolinère Esmaltado)

32. Tireilles á cara o estante das botellas e o orinal e agora admíranos pola súa beleza estética.

35. O grande vidro

38. " Vivir é máis cuestión do que un gasta que do que un fa i"

39. “ As palabras non teñen absolutamente ningunha posiblidade de expresar nada. En canto empezamos a verter os nosos pensamentos en palabras e frases todo vaise ao traste "

40. Man Ray

42. Bágoas de cristal

50. SURREALISMO

53. Surrealismo: Puro automatismo psíquico, por medio do cal se intenta expresar, verbalmente ou por escrito, ou de calquera outro modo, o proceso real do pensamento. O ditado do pensamento, libre de calquera control da razón, independent de preocupacións morais ou estéticas... Manifesto 1924

54. "Prohibido prohibir." "La imaginación al poder."

59. Estudar de forma sistemática os mecanismos do subconsciente

60. Superar os formalismos na arte así como abrir este á colectivización, á democratización

61. A escritura automática será instrumento para facer patente o mundo suprareal

62. Mesturan obxectos, sentimentos e conceptos que a razón mantén separados; aparecen asociacións libres e inesperadas de palabras, metáforas insólitas, imaxes oníricas e ata delirantes. O resultado é un mundo aparentemente absurdo, alóxico.

63. Recorre a revulsivos antisentimentais: a crueldade e o humor

64. Animación do inanimado; Metamorfose; Illamento de fragmentos anatómicos; Máquinas fantásticas; Elementos incongruentes; Perspectivas baleiras; Evocación do caos; O sexo e erótico trátanse de xeito lúbrico; Autómatas; Espasmos; Líbido do inconsciente; Relacións entre espidos e maquinaria

65. Precursores: Arcimboldo

66. Precursores: Odilon Redon

68. Precursores: Giorgio de Chirico

74. André Masson

82. Max Ernst

91. Ubu emperador (1923)

92. O anxo do fogar (1937)

93. Edipo rei (1922)

95. Célebes ou o elefante Célebes (1921)

96. Magritte Os fillos do home

97. A arte de vivir

99. A tumba dos loitadores

101. A condición humana

102. A voz da sangue

104. O imperio das luces (1950)

105. A cólera dos deuses O principio do placer (retrato de Edward james)

108. Probar o imposible (1928)

109. O balcón de Manet (1950)

110. O terapeuta (1941)

111. O mago

117. Joan Miró

118. A masía

120. Campo labrado

123. O carnaval do arlequín

124. O Entroido do Arlequín (Lle Entroido d'Arlequín) é unha das telas máis célebres de Joan Miró. Pintouna en París durante o inverno de 1924-1925, no estudo que o escultor Pablo Gargallo posuía en cálea Blomet e que este lle cedía durante as súas ausencias. Un autómata que está tocando a guitarra e un arlequín con bigotes teñen os papeis principais. A seu arredor aparecen gatos xogando cunhas bólas de las, uns paxaros pon ovos de onde saen bolboretas ou uns peixes voadores vanse á busca dos cometas. Tamén se ve como un insecto se escapa dun dado ou un mapamundi espera sobre a mesa, así como unha escaleira que ten unha orella humana enorme proxecta un ollo minúsculo entre os barrotes. O ollo, adoptado como emblema para sinalar a presenza do home, será unha constante na produción artística de Miró e aquí aparece por toda a tela, pois ábrense uns ollos sobre os cubos, os cilindros e os conos. A través dunha ventá que se abre ao exterior advírtese un azul do ceo cunha pirámide de cor negra, que Miró dixo ser a Torre Eiffel, unha especie de chama vermella, de complexa identificación, e un sol. Na obra apréciase unha clara tendencia por parte do pintor a encher toda a superficie do cadro con moitos elementos, con xoguetes fabulosos, curiosos animais ou criaturas semihumanas. Esta composición charramangueira, segundo o autor, débese ás alucinacións causadas pola fame. El mesmo comentaba que nesta pintura "intentaba plasmar as alucinacións que me producía a fame que pasaba. Non é que pintase o que vía nos soños como entón propugnaban Bretón e os seus, senón que a fame provocábame unha especie de tránsito parecido a que experimentaban os orientais". Na tela encóntranse xa os signos predilectos da linguaxe meu mi-roniano que se repetirán en obras posteriores, como a escaleira, símbolo da fuxida e a evasión, pero tamén da elevación; os animais e, sobre todo, os insectos, que sempre lle interesaron moito. Ou a esfera, á dereita da composición, unha representación do globo terrestre; en palabras do artista: "xa entón obsesionábame unha idea: Teño que conquistar o mundo!". Así mesmo, o ollo e a orella proveñen de Terra labrada, a súa primeira obra de transición do realismo ao onírico e imaxinario. Esta obra supuxo a plena aceptación do artista no grupo surrealista de París, dirixido por André Bretón, que, incluso chegaría a afirmar que Joan Miró, coa súa gran imaxinación, era o máis surrealista de todos eles, aínda que o pintor catalán nunca se sentiu como tal. Un debuxo preparatorio conservado na Fundación Miró de Barcelona pon de manifesto a preocupación do artista pola composición de todos e cada un dos motivos, aparentemente dispostos de forma inconexa e arbitraria, pero que en cambio seguen unha estruturación completamente tradicional. Neste cadro reelabora elementos figurativos aparecidos en obras de Pieter Bruegel e do Bosco, onde se asiste tamén a esta invasión de criaturas simbólicas. Como A masía, o Entroido do Arlequín é unha obra retallista que esixe unha lectura detida. As cores, sobre todo os primarios, obedecen tamén a esta lectura detallada e participan igualmente da unidade harmónica do cadro achegando máis dinamismo á obra.

132. O ouro do azul

137. Salvador Dalí

138. Autorretato con colo de Rafael (1920)

139. Borracho (1922)

140. Natureza morta (1923)

141. Autorretrato (1923)

142. Ana María dalí na ventana (1925)

143. Muller durmindo (1926)

149. O gran masturbador (1929)

150. O soño (1937)

151. A persistencia da memoria (1931)

152. Metamorfosis de Narciso (1936)

153. Neno xeopolítico observando o nacemento do home novo (1944)

156. A pantasma de Vermeer (1934)

158. As tentacións de San Antonio (1946)

159. O espectro do sex-appeal (1934)

160. A cidade dos caixóns (1936)

161. Premonición da Guerra Civil (1936)

163. Soño causado polo voo dun abella arredor dunha granada un segundo antes do espertar

164. Reminiscencia arquelóxica do angelus de Millet (1935)

165. Angelus (1933)

170. O momento sublime (1938)

173. Cisnes que se reflicten como elefantes (1937)

174. O enigma sen fin (1938)

176. Gala contemplando o Mediterráneo, que vista desde vinte metros convértese no retrato de Abraham Lincoln (1974)

177. O rostro de Mae West que pode ser usado como un apartamento (1934-35)

187. Leda atómica

189. Galatea das estrelas (1952)

191. Cristo de San Xoan da Cruz (1951)

192. Crucifixión (Corpus Hipercubus)- 1954

193. A última cea- 1955