1. ΙΛΙΑΔΑ
ΡΑΨΩΔΙΑ Α , 1-53
π ροοίμιο
Η ιστορία της φιλονικίας του Αγαμέμνονα
και του Αχιλλέα.
 Ο ρόλος των θεών

2. Ψάλλε, θεά, τον τρομερό θυμό του Αχιλλέως
πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων

3. που ανδράγαθες ροβόλησε πολλές ψυχές στον Άδη
ηρώων, κι έδωκεν αυτούς αρπάγματα σκύλων

4. και η βουλή γένονταν του Κρονίδη

5. απ’ όταν φιλονίκησαν κι εχωρίστηκαν πρώτα
ο Ατρείδης, άρχων των αντρών, κι ο θείος Αχιλλέας,

6. Και απ’ τους θεούς ποιος άναψε την έχθραν μεταξύ τους;
Ο Απόλλων, όπου οργίσθηκε του Ατρείδη βασιλέως

7. κι έφερε λώβαν στο στρατόν που εθέριζε τα πλήθη,

8. ότι του καταφρόνεσε τον Χρύση ιερέα.
Στων Αχαιών τα γρήγορα καράβια τούτος ήλθε,
με λύτρα πλουσιοπάροχα την κόρη του να λύσει,

9. στο χρυσό σκήπτρο τυλικτό του Φοίβου το στεφάνι
εκράτει, και τους Αχαιούς παρακαλούσε όλους,
μα από όλους πιο πολύ τους δύο γιους του Ατρέα:

10. «Ω γενναιόκαρδοι Αχαιοί, ω βασιλείς Ατρείδες,

11. του Ολύμπου ας κάμουν οι θεοί, την πόλιν του Πριάμου
αφού πορθήσετε ευτυχείς να πάτε στην πατρίδα,

12. Αλλ’ αποδώσετε σ’ εμέ την ποθητή μου κόρη,
δεχτείτε αυτά τα λύτρα της, αν τον υιο του Δία
τον μακροβόλο τοξευτήν Απόλλωνα ευλαβείσθε».

13. Όλοι αλαλάξαν οι Αχαιοί , κι εί π αν τον ιερέα να σεβασθούν
και τα λαμπ ρά λύτρα δεκτά να γίνουν ,

14. Μόνος ο Αγαμέμνονας δεν το στεργεν ο Ατρείδης,
αλλά κακά τον έδιωχνε και βαρύν λόγον είπε:

15. «Μη σ’ απαντήσω γέροντα σιμά στα κοίλα πλοία
ή τώρα εδώ ν’ αργοπορείς ή πάλιν να γυρίσεις,
και μη θαρρεύεις στου θεού το σκήπτρο και το στέμμα.

16. Αυτήν, δε θ’ απολύσω εγώ, το γήρας θα την εύρει
στο Άργος μες στο σπίτι μου μακράν απ’ την πατρίδα

17. Να υφαίνει αυτού και σύντροφον της κλίνης να την έχω.

18. Μη μ’ ερεθίζεις, σύρ’ ευθύς, αν θέλεις να μη πάθεις».

19. Τον λόγο του φοβήθηκε και υπάκουσεν ο γέρος,
την άκρας πήρε σιωπηλός της ηχερής θαλάσσης

20. κι όταν ευρέθη ανάμερα, τον γόνο της ωραίας
Λητούς, μέγαν Απόλλωνα, θερμά παρακαλούσε:

21. «Άκουσέ με, αργυρότοξε, της Χρύσης και της θείας
Κίλλας προστάτη, κύριε στην Τένεδο, Σμινθέα,

22. εάν σου έκτισα ναόν να χαίρεται η καρδιά σου,
εάν ποτέ σου έκαψα μεριά καλοθρεμμένα
ταύρων κι ερίφων, τούτον μου τον πόθο τέλειωσέ μου:

23. Τα βέλη σου στους Δαναούς τα δάκρυά μου ας πλερώσουν».

24. Ευχήθη και τον άκουσε ο Φοίβος ο Απόλλων,

25. κατέβη α π ό τις κορυφές του Ολύμπ ου θυμωμένος ,
με τόξο και μ’ολόκλειστη φαρέτρα εις τους ώμους ,
εβρόντησαν ε π άνω του τα βέλη ως εκινήθη ,
ο χολωμένος και όμοιαζε τη νύχτα ως π ροχωρούσε .

26. Των π λοίων κάθισε άντικρυ και α π όλυσε το βέλος
και αχός εβγήκε τρομερός α π ’ τ ’ασημένιο τόξο ,
κι αφού τους σκύλους έ π ληξε και τα μουλάρια π ρώτα ,
εις τους ανθρώ π ους έριχνε τα π ικροφόρ ’ ακόντια
αδιάκο π α και των νεκρών π αντού π υρές εκαίαν .