2. “Weet je wel zeker dat hij het op prijs
stelt als we zomaar binnen komen
vallen?” vroeg Yvonne onzeker toen
zij en Myrthe de volgende ochtend
aan kwamen lopen bij Tygo’s huis.
Bewonderend keek ze naar het grote
huis dat voor hen opdoemde.
Myrthe knikte. “Maak je nou maar
geen zorgen, hij vindt het prima. En
zo niet… Dan zal hij dat toch niet
zeggen.”
3. Yvonne lachte. “Toch denk ik dat je
even had moeten bellen.”
“Ik heb z’n mobiele nummer
geprobeerd, en hij nam niet op. En een
vast nummer heeft hij nog niet, hij
woont hier nog maar net. Dus komen
we binnenvallen, niks aan te doen.”
Myrthe haalde haar schouders op.
Ze waren ondertussen bij de voordeur
aanbeland, en Myrthe belde aan.
4. Na even te hebben moeten wachten
zagen ze beweging binnen in het huis,
en even later werd de deur open
gedaan door shirt-loze man. Hij zag er
slaperig uit – het was duidelijk dat hij
net wakker was – maar toch stokte
Yvonnes adem even in haar keel.
Waarom had Myrthe haar nooit
verteld dat ze een ongelooflijk knappe
neef had?
5. “Hai,” zei de man, die Tygo moest
zijn, een beetje verrast. Hij keek van
Myrthe naar Yvonne, en weer terug.
“Uhm, wat doe je hier?” vroeg hij met
een glimlachje terwijl hij zich op zijn
hoofd krabde.
“Goh, wat zijn we weer gastvrij,” zei
Myrthe lachend. “Kunnen we
binnenkomen?”
“Uh, ja, tuurlijk.” Tygo stapte opzij en
gebaarde dat ze door konden lopen.
6. Yvonne en Myrthe liepen langs hem
heen het huis in. Yvonne keek om zich
heen en was verrast door het
ouderwetse behang en de verder
karige inrichting van het huis.
“Goh, wat heb je ’t hier leuk
ingericht,” zei Myrthe sarcastisch
tegen haar neef.
Tygo glimlachte. “Ik heb nog geen tijd
gehad om de boel te veranderen. Ik
wil er iemand voor gaan inhuren,
want als ik het zo druk blijf houden,
zal ik er nooit tijd voor krijgen.”
7. “Nou ja, als jij je er niet aan stoort kan
je het best zo laten, maar ik zou hier
geen gasten ontvangen als ik jou was,”
zei Myrthe schouderophalend. Daarna
knikte ze met haar hoofd naar Yvonne.
“Dit is Yvonne, mijn beste vriendin.
Yvonne, dit is Tygo, mijn neef.”
Tygo schudde Yvonne de hand en
glimlachte. “Leuk je te ontmoeten,
Yvonne.”
“Insgelijks,” zei Yvonne, ook met een
klein glimlachje.
8. Even bleven ze elkaar in stilte
aankijken, maar toen zei Myrthe: “Heb
je koffie?”
Tygo keek op en lachte. “Direct als
altijd, merk ik. Ik kom net mijn bed
uitrollen, dus nee, ik heb geen koffie,
maar ik zal even een potje zetten, en
wat kleren aantrekken.”
“Sorry dat we je wakker hebben
gemaakt,” zei Yvonne een beetje
beschaamd. “Dat was niet de
bedoeling.”
“Geeft niet,” antwoordde Tygo, en na
een speels knipoogje liep hij naar de
keuken.
9. Myrthe plofte neer op een van de
stoelen aan de keukentafel, en Yvonne
volgde haar voorbeeld door naast haar
te gaan zitten. Ze keek naar de tafel,
waar een luxe laptop op stond,
omringt door papier, pennen, een
bierflesje en een beker oude koffie.
Tygo had het blijkbaar echt druk met
zijn werk. Ze zuchtte. Dan was de
kans waarschijnlijk nog kleiner dat hij
haar wilde helpen, al helemaal als het
gratis moest. Niet dat ze dacht dat hij
dat überhaupt zou willen doen, druk
of niet.
10. Tygo – ondertussen aangekleed –
kwam aanlopen met de koffie en ging
tegenover Yvonne zitten.
“Waar heb je al je meubels eigenlijk
gelaten? Op wat hier staat na dan,”
vroeg Myrthe.
“Ik heb zo’n opslagruimte gehuurd
aan de rand van de stad, vlak bij m’n
oude appartement. Da’s bijna
goedkoper dan een verhuiswagen
huren om het hierheen te brengen.”
Myrthe fronste. “Maar wat wil je dan
met die meubels gaan doen? Voor
altijd daar laten staan, schimmelend
en rottend?”
11. Tygo lachte. “Nee. Ik wil ze gaan
verkopen. Het past helemaal niet bij
dit huis, dus ik wil eigenlijk een
compleet nieuwe inrichting. Als ik
daar ooit aan toekom,” voegde hij
eraan toe met een zucht. “Maar
vertel,” zei hij, en hij nam een slokje
van zijn hete koffie. “Waarom zijn
jullie hier? Dit is vast niet zomaar een
gezellig bezoekje.”
Myrthe schudde haar hoofd. “Nee, dat
klopt. Ik kom je om een gunst vragen.
Nou ja. Wij komen je om een gunst
vragen.”
12. “Oh?” zei Tygo nieuwsgierig. “Wat
voor gunst?”
Yvonne begon een beetje zenuwachtig
te worden. Hoe kon ze deze
wildvreemde man nou vragen of hij
gratis haar advocaat wilde zijn? Ze
keek Myrthe aan, en die knikte haar
toe. “Vertel jij het maar, of heb je liever
dat ik het doe?”
Yvonne had niets liever, maar ze
schudde haar hoofd. “Nee, ik doe het
wel.”
13. Ze keek in het vriendelijke gezicht van
Tygo en haalde even diep adem. Ze
had geen keus, dit was haar enige
kans.
“Ik – eh – ik heb een advocaat nodig,”
zei Yvonne terwijl ze Tygo strak
aankeek.
“O,” antwoordde Tygo verrast, en hij
was even stil. “Mag ik vragen
waarvoor?”
Yvonne knikte en begon te vertellen
over Isa, Geert en de rechtszaak.
14. “Tjonge,” zei Tygo toen Yvonne klaar
was met vertellen. “Dat is niet niks. Al
lijk je er aardig kalm onder te blijven,
dat is wel bewonderenswaardig.”
Myrthe proestte. “Kalm? Als ik
gisteravond niet voor haar deur had
gestaan zat ze nu ergens op Cuba of
zo!”
Yvonne bloosde en keek Myrthe boos
aan. Dat had Tygo wat haar betreft niet
hoeven weten.
15. Tygo grinnikte. “Die reactie kom ik
vaker tegen, ik zou ook schrikken als
ik jou was. Maar waar het nu om gaat
is dat we een goede verdediging voor
je opbouwen. Ik ben gespecialiseerd in
dit soort zaken en…”
Yvonne onderbrak hem. “Ik heb geen
geld,” zei ze. “Ik kan geen advocaat
betalen.”
“Ah,” zei Tygo en hij knikte langzaam.
16. “We willen dus eigenlijk dat je het
gratis doet,” zei Myrthe. “En als je het
niet doet kijk ik je nooit meer aan.”
“Myr!” riep Yvonne geschrokken. “Dat
is helemaal niet waar,” zei ze toen
verontschuldigend tegen Tygo.
Tygo glimlachte. “Je wilt niet dat ik het
gratis doe?”
“Nou…” zei Yvonne en ze zuchtte.
“Oké, dat deel is op zich wel waar…”
17. Beteuterd keek ze Tygo aan. “Maar ik
weet dat je dat waarschijnlijk niet
zomaar kan doen, dus als je het niet
wilt, maakt het ook niet uit.”
“Natuurlijk maakt dat wel uit!” zei
Myrthe.
Yvonne rolde met haar ogen. “Myr,
hou je kop.”
Tygo lachte. “Ik begin je steeds meer te
mogen. Niet veel mensen durven zo
tegen mijn nichtje te praten,” zei hij
met een grijns.
18. “Op een andere manier krijg je haar
niet stil.” Yvonne grijnsde ook.
“Hee!” zei Myrthe beledigd.
Yvonne en Tygo lachten, maar toen
werden ze weer serieus.
“Je hebt gelijk dat het een lastige
beslissing is,” zei Tygo. “Ik werk voor
een advocatenkantoor, en als ik
onbetaald voor jou zou willen werken,
zou ik dat buiten mijn kantooruren om
moeten doen.”
19. “Is dat wel legaal?” vroeg Yvonne.
“Want als het illegaal is, wil ik het niet
hebben, wat je keuze ook zou zijn. Ik
ga je carrière niet in gevaar brengen.”
“Rustig maar,” antwoordde Tygo met
een vriendelijke glimlach. “Het is
legaal, maar het kost me natuurlijk wel
veel tijd. Ik zou alles thuis moeten
doen, en zoals je weet heb ik het al
enorm druk. Bovendien heeft dit huis
me een fortuin gekost – en dan heb ik
nog geeneens nieuwe meubels – dus ik
weet niet of ik het me kan permitteren
om gratis voor je te werken…”
20. Myrthe sloeg met haar vlakke hand op
tafel en Yvonne en Tygo keken beiden
geschrokken op.
“Dat is het!” riep ze triomfantelijk uit.
Yvonne keek Tygo met opgetrokken
wenkbrauwen aan, maar Tygo wist
ook niet wat Myrthe bedoelde.
“Waar heb je het in vredesnaam
over?” vroeg hij.
21. “Ik heb de oplossing! Yvonne heeft het
géld niet om je te betalen, maar dat kan
ze wel op een andere manier doen!” zei
Myrthe.
Yvonne keek haar geschrokken aan.
“W{t?”
“Nee, mafkees, niet zo! Ben jij mal!” zei
Myrthe lachend.
“Wat bedoel je dan?” Yvonne en Tygo
hadden allebei geen flauw idee waar
Myrthe op doelde, dus ze keken haar
verwachtingsvol aan.
22. “Tygo, jij wil iemand inhuren om je
huis in te richten, hè?” vroeg Myrthe.
Tygo knikte en fronste; hij begreep nog
steeds niet wat Myrthe bedoelde, maar
Yvonnes ogen werden groot.
“Dat is briljant!” riep Yvonne uit, en ze
wendde zich tot Tygo. “Wat nou als ik
jouw huis voor je inricht als betaling?
Dan hoef je niet een dure
binnenhuisarchitect in te huren, en heb
ik ook nog een beetje het gevoel dat ik
iets terug doe…” Yvonne glimlachte
een beetje beschaamd.
23. “Yvonne wilde vroeger altijd
binnenhuisarchitecte worden, maar
toen kwam ze die lul tegen op de
middelbare school, en heeft ze haar
droom opgegeven,” zei Myrthe. “Ze is
echt heel goed, ze heeft mijn
appartement ook ingericht.”
Yvonne bloosde. “Nou, ik weet niet of
ik heel goed ben, maar ik weet in ieder
geval wel wat ik doe. Ik heb wel een
beetje ervaring, en ik heb ooit – lang
geleden – ook een keer een cursus
gedaan.”
24. Tygo keek Yvonne bedachtzaam aan.
“Dat is best een goed idee. Ik wil je
namelijk echt graag helpen, en de
kosten die ik dan op een
binnenhuisarchitect zou besparen
dekken wel ongeveer de kosten van
het gratis werken. En zoals mijn huis
er nu uitziet kan eigenlijk echt niet.”
“Klopt,” beaamde Myrthe, en Tygo
lachte.
“Wat mij betreft is dit een goede
oplossing,” zei hij. “Dus als je het
zeker weet, hebben we een deal.”
25. “Ik wil het graag doen, maar dan moet
ik wel Isa mee kunnen nemen
hiernaartoe. Ik zal hier vaak zijn, en ik
kan het me niet veroorloven om non-
stop een oppas bij haar te laten zijn.
Dus, als je het goed vindt dat ik haar
meeneem, is het afgesproken,” zei
Yvonne hoopvol.
Tygo knikte. “Dat is geen enkel
probleem.”
“Oké,” zei Yvonne blij. Ze stak kordaat
haar hand naar hem uit. “Deal?”
