2. Er zijn al bijna twee weken voorbij
gegaan sinds het auto-ongeluk, en ik
ben al die tijd niet naar school geweest,
zoals wel begrijpelijk is. Sinds de nacht
waarop het vreselijke voorval heeft
plaatsgevonden, en ik mezelf in slaap
heb gehuild, heb ik niet meer gehuild.
Zelfs niet op de begrafenis, die nu negen
dagen geleden is. Het was vreselijk.
Iedereen was in het zwart, om
depressief van te worden. Natuurlijk,
het is normaal om in het zwart te gaan,
maar als ik dood ga wil ik dat iedereen
in kleur op mijn begrafenis komt.

3. Ik ben bijna elke dag bij mijn moeder op
bezoek geweest, en zij doet bijna niets
anders dan huilen. Ze mag over een
paar dagen naar huis, en dan zal ze bij
ons thuis verder herstellen van het
ongeluk. Het zal nog aardig lang duren
voordat ze weer helemaal op de been is,
een darmperforatie, gebroken
sleutelbeen en schouder zijn niet niks,
zei de dokter. Ik vind het fijn dat ze naar
huis komt, dan hoef ik niet de hele tijd
heen en weer te fietsen, het is nogal
een eind. Maar mijn moeder maakt het
allemaal niks uit.

4. De bel gaat, en ik loop vanaf mijn kamer
naar beneden. Dagmar is er niet, ze is bij
mijn moeder op bezoek. Tirza staat voor
de deur, en zend me een zwak
glimlachje. Ze is een geweldige vriendin
geweest sinds het ongeluk. Ze is op de
begrafenis gekomen, en heeft me daar
erg gesteund. Ook komt ze minstens
drie keer in de week langs, om het
huiswerk te vertellen, en gewoon om te
kijken hoe het met me gaat en
opbeurende woorden te spreken.

5. Als ik de deur opendoe geeft ze me een
knuffel. “Hee, lieverd. Hoe is het met je?”
vraagt ze indringend.
“Het gaat wel goed,” zeg ik. “Maar ik heb
nog steeds niet gehuild.”
Tirza zucht. “Daar hoef je je echt niet
druk om te maken, Lynn. Iedereen
verwerkt het op zijn eigen manier.”
Ik knik. “Je zult wel gelijk hebben.”
“Natuurlijk heb ik gelijk,” zegt ze met een
knipoog.

6. We gaan in de kamer op de bank zitten.
Het weer is vorige week compleet
omgeslagen, het is fris, en als ik buiten ga
zitten lopen daardoor de rillingen over
mijn lijf. Nee, dan maar binnen… We
ploffen neer en Tirza begint te vertellen
over wat er op school is gebeurd sinds ze
hier twee dagen geleden voor het laatst
was. Ik luister geboeid en lach om de
grap die mijn klasgenoten hebben
uitgehaald met de leraar geschiedenis.
Tirza vertelt ook de laatste roddels, en
met open mond hoor ik aan dat Rianna,
een meisje die al eeuwen samen is met
haar vriend, is vreemd gegaan.

7. Dan komt het zakelijke gedeelte. Tirza
haalt haar agenda er bij, en ik schrijf al
het huiswerk van haar over. “Dankjewel,”
zeg ik. Dan zucht ik. Ik moet het ook
allemaal nog maken… Tot nu toe heb ik
nog niks weer aan school gedaan, ik kan
me er niet toe zetten. Maar ik besef maar
al te goed dat ik het allemaal nog moet
inhalen. En dat is geen prettig
vooruitzicht. Kennelijk ziet Tirza waar ik
over pieker, want ze zegt: “Je mag het
allemaal wel van mij overschrijven, hoor,
je hoeft het echt niet allemaal te maken.”

8. “Dank je, Tirza. Voor alles. Echt, je bent
geweldig geweest de laatste dagen!”
Tirza glimlacht. “Dat is toch
vanzelfsprekend! Ik weet dat jij hetzelfde
voor mij zou doen. En ik doe het met
liefde.” Ze geeft een kneepje in mijn
hand.
Ik kijk haar aan. Ik weet niet waar ik haar
aan verdient heb. Ze is zo’n geweldige
vriendin, ik zou niet weten wat ik zonder
haar zou moeten. We hebben elkaar in
de brugklas ontmoet, en sindsdien zijn
we onafscheidelijk. We hebben nog wel
andere vriendinnen, maar we zijn lang
niet zo goed bevriend met hen als met
elkaar.

9. De rest van de middag praten we nog
over van alles en nog wat. Ik lucht mijn
hart, dat ik me schuldig voel dat ik liever
niet naar mijn moeder toe ga in het
ziekenhuis. Ik haat die plek, en het liefst
zou ik thuis blijven. Tirza vindt het
volkomen begrijpelijk. Een ziekenhuis is
ook geen fijne plek, zeker niet als je
moeder er ligt, en je vader er is
overleden, vindt ze. Ik voel me gelijk
beter, als ze dat zegt, en mijn
schuldgevoel is grotendeels weg.

10. Als Dagmar thuiskomt, zie ik dat ze weer
gehuild heeft. De bezoekjes aan mijn
moeder breken haar op. Ze heeft mijn
vader nooit zo gemogen, maar dat hij
dood is kan ze niet bevatten, en dat haar
zus in het ziekenhuis ligt ook niet. Ze
voelt zich schuldig, heeft ze me al vaak
vertelt. Ze vindt dat ze hen niet had
mogen laten weggaan, nadat we die
vreselijke ruzie hadden gehad. Ik heb
haar al zo vaak gezegd dat dat niet waar
is, en dat ze zich niet schuldig moet
voelen, maar ze wil niet luisteren.

11. Dagmar veegt gauw haar tranen weg met
haar mouw als ze ziet dat Tirza en ik in de
kamer zitten. “Hee meiden,” zegt ze met
onvaste stem. “Alles goed?”
Ik knik terwijl ik haar blijf aankijken. Snel
draait ze haar hoofd weg en ze loopt naar
de keuken. Dan blijft ze abrupt staan en
draait zich om. “Zeg, Tirza, wil je blijven
eten?” vraagt ze.
Tirza kijkt me even snel aan en ik knik
bijna onzichtbaar. “Klinkt goed, Dagmar.
Graag.”
Dagmar glimlacht en vervolgt dan haar
weg naar de keuken. Tirza en ik kijken
elkaar een poosje aan, we weten niet
wat we moeten zeggen nu Dagmar in de
kamer is.

12. Dagmar lijkt het aan te voelen, want ze
loopt zonder iets te zeggen naar buiten.
Ik kijk Tirza aan, en zeg zacht, voor het
geval Dagmar het kan horen: “Zo is ze
dus elke keer nadat ze bij mijn moeder
is geweest. En dat is elke dag… De
stemming hier is echt niet fijn.”
Tirza knikt. “Tja, je kan het haar niet
kwalijk nemen, Lynn.” Ze kijkt me met
zachte ogen aan, ze wil geen ruzie met
me zoeken, maar ze weet dat dit
misschien niet in goede aarde valt.
“Dat weet ik ook wel,” zeg ik geïrriteerd.
“Maar zíj is hier de volwassene! Zíj zou
sterk moeten zijn!”

13. “Je weet zelf ook wel dat dat niet waar is,
Lynn,” zegt ze zacht.
Ik buig mijn hoofd. Ze heeft gelijk. Dat
haat ik. Waarom kan ik niet lekker even
boos zijn op mijn tante, op de hele
wereld, als ik dat wil? Laat me toch! “Het
kan me niet schelen of het waar is of
niet,” mompel ik, maar ik weet dat mijn
argumenten niet sterk overkomen. Dat
komt omdat ze ook niet sterk zijn, en ik
diep van binnen weet dat er niks klopt
van mijn redenering. “Ach…” zeg ik, maar
ik weet niet wat ik daarna wil zeggen.

14. Tirza kijkt me aan en ziet dat ik het
moeilijk heb. “Lynn, het komt allemaal
wel weer goed. Je moeder zal weer beter
worden, en Dagmar zal niet meer zo
somber zijn –”
“Somber?” val ik haar in de rede. “Ze is
hartstikke depressief! En dat weet jij ook!
Ze wijt het aan zichzelf dat mijn ouders
dat ongeluk hebben gehad!”
Tirza knikt langzaam. “Ja… dat klopt,
moet ik toegeven. Maar ook dat zal weer
voorbij gaan.” Even slikt ze. “En zelfs het
verdriet over de dood van je vader zal
slijten.”

15. Ik kijk haar aan. Ik weet dat ze gelijk
heeft, maar ik kan het nu allemaal nog
niet inzien. Ik kijk op de klok van de dvd-
speler, het is al zes uur. “Ik zal maar eens
gaan eten koken,” zeg ik, en ik sta op.
“We eten hamburgers.”
Tirza knikt. “Oké. Klinkt goed.”
Ik knikt kort en loop dan naar de keuken
om te beginnen met het avondeten. Ik
heb even geen zin in diepe gesprekken,
Tirza zal even haar mond moeten
houden.

16. Ik begin aan de hamburgers, en Tirza
gaat aan de keukentafel zitten. Ze ratelt
over gebeurtenissen op school, maar ik
hoor amper wat ze zegt. Ik ben te zeer
met mijn eigen gedachten bezig. Over
een paar dagen mag mijn moeder naar
huis. Zal Dagmar zich dan de hele tijd zo
depressief gedragen? Ik hoop het niet.
Een depressief familielid is wel genoeg,
want al zal mijn moeder dan uit dat
deprimerende ziekenhuis zijn, ze zal ook
hier rouwen om haar overleden
echtgenoot.

17. “Wat vind jij, Lynn?” Ik schrik op uit mijn
gedachten doordat ik Tirza mijn naam
hoor zeggen. “Wat vind ik waarvan?”
Tirza fronst. “Of Natasja een nieuw
kapsel moet nemen!” Ze is even stil. “Je
hebt me niet gehoord, hè?”
“Nee, sorry. En eigenlijk heb ik wel wat
andere dingen aan mijn hoofd dan het
kapsel van Natasja,” zeg ik kortaf. Ik kijk
even vanuit mijn ooghoeken naar Tirza,
en ik zie dat ze rood wordt. Ik kook
verder met stilte om me heen. Tirza
durft het niet aan om verder nog wat te
zeggen.

18. “Wil jij even Dagmar roepen,” zeg ik
tegen Tirza zonder haar aan te kijken
als het eten bijna klaar is. Zoals al zo
vaak de laatste twee weken is mijn
stemming omgeslagen. Vanmiddag,
toen Tirza er net was, was ik nog zo
lovend over haar, maar nu zou ik het
liefst hebben dat ze naar huis zou gaan.
Zij is áltijd degene geweest tegen wie ik
aan kon praten zonder dat ze het
opnam voor degene op wie ik boos
was. Maar nu neemt ze het op voor
Dagmar. Net nu ik het nodig heb dat ze
me lekker laat razen.

19. Ik dien het eten op en Tirza en Dagmar
schuiven aan. De maaltijd verloopt in
stilte. Tirza voelt zich duidelijk
ongemakkelijk, ik ben te koppig om iets
te zeggen, en Dagmar heeft niet eens
door dat er iets aan de hand is, en is
verdiept in haar eigen gedachten, waar
die ook over mogen gaan. Tirza en ik
eten onze hamburger snel op, en
wachten beiden ongeduldig tot Dagmar
ook klaar is.

20. Zodra Dagmar de laatste hap naar binnen
heeft gewerkt, staat Tirza op. “Nou, het
was erg lekker, Lynn, bedankt. Ik denk
dat ik nu maar weer eens moet gaan.
Anders ben ik te laat voor de bus.”
Ik knik. “Is goed. Ik zal je even uitlaten.”
Dagmar kijkt Tirza met een klein
glimlachje aan. “Fijn dat je er was, Tirza.
Tot de volgende keer.”
Tirza glimlacht ook. “Ja, tot snel. Sterkte,
Dagmar.”

21. We lopen samen naar de deur, en blijven
even stilstaan. “Ik bel nog wel,” zegt Tirza
zacht.
Ik knik kort. In plaats van de gebruikelijke
knuffel die we elkaar geven als we
afscheid nemen, open ik nu gewoon de
deur, en Tirza loopt naar buiten. Nog
even draait ze zich om. “Lynn, ik weet
niet precies wat ik misdaan heb, maar
wat het ook is, het spijt me. Ik hoor je te
steunen.”
Ik knik weer. Tirza slaat haar ogen weg,
en verdwijnt dan in het donker in de
richting van de bushalte. Ik blijf in de
deuropening staan, me afvragend of ik
het nu verpest heb. Heb ik nu net de
enige steunpilaar die momenteel in mijn
leven staat omgestoten..?

22. Wordt
Vervolgd