2. Als we bij het ziekenhuis aankomen, ben
ik ondertussen al helemaal in paniek
geraakt. Tijdens onze reis naar het
ziekenhuis, moesten we omrijden, omdat
er op de snelweg een auto aan het
uitbranden was, er was een vreselijk
ongeluk gebeurd. En die auto, die was
van mijn ouders. We weten nog niet hoe
erg het met ze gesteld is, dat wilden ze
aan de telefoon niet aan Dagmar
vertellen. Ik blijf even in de auto zitten
als we tot stilstand komen op de
parkeerplaats. Ik moet even tot rust
komen, alleen lukt dat helemaal niet.

3. “Kom, Lynn,” zegt Dagmar zacht, maar
dwingend. Ze helpt me uit de auto, en
samen lopen we het ziekenhuis binnen.
Even kijken we confuus rond. Waar
moeten we zijn? Dan merken we de balie
op, en Dagmar beent erop af. “Hallo,”
zegt ze tegen de vrouw achter de balie.
“Wij komen voor Mariska en Alexander
Visser. Ze hebben een ongeluk gehad op
de snelweg richting de stad. Ze zouden
vanavond binnen moeten zijn gekomen.”

4. De receptioniste glimlacht even naar
Dagmar, tot mijn grote ergernis, en gaat
dan op zoek in haar computer. Ze fronst
even. Dan zet ze haar gezicht weer op
neutraal en kijkt ze Dagmar aan. “Ik zal
dokter Ten Hooge even halen. Hij zal
jullie inlichten over de situatie van de
heer en mevrouw Visser.” Dagmar knikt
nerveus. Ik kijk verschrikt naar de
receptioniste. Waarom wil zij ons niet
gewoon vertellen wat er aan de hand is?

5. Na tien minuten ongeduldig te hebben
gewacht komt de receptioniste weer
terug met een dokter. Hij stelt zich aan
Dagmar voor. “Goedenavond, ik ben
dokter Ten Hooge. Loop maar even met
mij mee,” zegt hij en hij draait zich om. Ik
moet moeite doen om de dokter bij te
houden, zo hard loopt hij. Allemaal
gedachtes flitsen door me heen. Hoe
ernstig zal het zijn? Wat is er nou
allemaal aan de hand?

6. We komen bij een kantoortje en dokter
Ten Hooge neemt plaats achter een
bureau en gebaart tegen ons dat we
tegenover hem moeten gaan zitten. “Zo,”
zegt hij ernstig. “Ik ben dus dokter Ten
Hooge, en ik zou graag willen weten in
welk verband jullie gerelateerd zijn met
de heer en mevrouw Visser.”
Dagmar knikt kort en neemt het woord.
“Ik ben Dagmar, de zus van Mariska, en
dit is Lynn, hun dochter.” Ik kijk Dokter
Ten Hooge even aan, en kijk dan snel
weer weg.

7. “Oké,” zegt de dokter, en dan begint hij
over de situatie van mijn ouders te
vertellen. “Mevrouw Visser ligt op de
Intensive Care, haar situatie is kritiek,
maar stabiel. Ze wordt goed in de gaten
gehouden. Ze heeft een ernstige
hersenschudding opgelopen, en we
hebben haar zo straks moeten
opereren. Ze had een darmperforatie
van buitenaf, en een gebroken
sleutelbeen en schouder die gezet
moesten worden. Verder heeft ze wat
schrammen en blauwe plekken, maar
daar komt ze natuurlijk wel weer
overheen.”

8. Ik slik. Ik vraag me af hoe ze er wel niet
uit moet zien, maar ban dat beeld gelijk
weer uit mijn hoofd. “En mijn vader?”
vraag ik dan, nauwelijks hoorbaar door
mijn kurkdroge mond.
Dokter Ten Hooge kijkt naar zijn handen
en richt zijn ogen dan weer vol
medelijden op mij. Voordat hij iets zegt
heb ik het al door. “Het spijt ons zeer,
juffrouw Visser, maar we hebben meneer
Visser niet kunnen redden. Zijn
verwondingen waren te ernstig, en
terwijl we aan het opereren waren kreeg
hij een hartstilstand die we niet meer
konden verhelpen. Hij is overleden om
vier minuten over negen. Het spijt me
zeer.”

9. Ik staar voor me uit, zonder enige
gezichtsuitdrukking en zonder een traan
te laten. Ik ben te geschokt om iets te
zeggen of te doen. Ik kan het gewoon
niet geloven. Een paar uur geleden zat
hij nog gewoon bij ons aan tafel, mij
woedend te maken zoals altijd, en nu is
hij dood, ligt hij ergens in het
mortuarium van het ziekenhuis. Hij is nu
een nummer, zonder identiteit, zonder
verleden, gewoon een lichaam. Een
dood lichaam waarvan de ziel al is
weggevlogen.

10. Naast me reageert Dagmar precies zoals
ik. Beiden staren we naar een punt op de
muur. Ik begin weer gevoel te krijgen in
mijn lichaam en ik zie dat dokter Ten
Hooge zich zeer ongemakkelijk begint te
voelen. ‘Net goed!’ denk ik. ‘Moet hij
maar niet van dat slechte nieuws
brengen.’ Ik weet dat dat niet eerlijk is,
maar dan maakt me niets uit. Ik mag nu
onredelijk zijn. Mijn vader is dood en
mijn moeder ligt op de Intensive Care.

11. Duidelijk om uit de ongemakkelijke
situatie te komen zegt dokter Ten Hooge:
“Ik zal jullie even alleen later,” en hij
weet niet hoe snel hij uit het kantoortje
moet komen. Dagmar zit nog steeds voor
zich uit te staren, maar ik ben
ondertussen een stadium verder. Ik zit op
mijn stoel te schuifelen en kijk verwilderd
om me heen. Ik weet niet hoe ik me
moet voelen. Ik besef ook nog niet
helemaal wat er allemaal aan de hand is.
Het enige wat ik weet is dat ik mijn vader
nooit meer zal zien. Dan komt er een
vreselijke gedachte in me op. ‘Mooi zo.
Hoef ik ook niet meer met hem mee op
reis.’

12. Mijn ademhaling begint te versnellen als
ik bedenk hoe vreselijk het is om dat te
denken. Ik sta snel op, en loop naar het
aanrechtje in de hoek van het kantoortje.
Met trillende handen pak ik een glas en
ik vul het met water. Er gutst een
heleboel uit, omdat ik mijn bewegingen
niet meer in de hand heb. Voorzichtig zet
ik het glas aan mijn mond en ik neem
kleine slokjes. Allemaal gedachten
waarvan ik de meesten niet kan plaatsen
razen door mijn hoofd. Ik voel dat er een
barstende hoofdpijn opkomt.

13. Dagmar staat ook op en loopt naar me
toe. “Het spijt me zo, Lynn, het spijt me
enorm!”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Wat spijt je?
Je hebt toch niks gedaan?”
“Dat is het ‘m nou juist! Ik had ze tegen
moeten houden! Ik had ze niet weg
moeten laten gaan! Alexander is dood,
door mij!” Haar ogen staan wijd
opengesperd en ze kijkt langs me heen
naar de muur. Ik sta versteld van haar
bizarre redenering. Zij kan er helemaal
niks aan doen dat mijn vader dood is. Het
slaat helemaal nergens op!

14. En dat vertel ik haar ook. “Dagmar, kom
tot zinnen, alsjeblieft! Het is niet jouw
schuld, echt niet! En ik heb je nu nodig.
Je moet nu sterk zijn,” zeg ik. Ik weet
dat het niet helemaal redelijk is. Dagmar
rouwt ook, en vreest voor de dood van
haar zus. Maar ik heb haar nu nodig. Ze
is altijd sterk geweest als ik haar nodig
had, dus dat moet nu ook standhouden.
Ik val in haar armen, maar nog steeds
zonder tranen. Zo blijven we een paar
minuten staan, maar we worden
gestoord door dokter Ten Hooge, die
het kantoortje weer binnenkomt.

15. Hij kucht zachtjes, en we maken ons los
uit de omhelzing om hem aan te kijken.
“Ik heb even met de zusters gesproken,”
zegt hij, “en ze hebben toestemming
gegeven aan jullie om even naar
mevrouw Visser te gaan. Ze is nog onder
narcose, maar die kan ieder moment
uitgewerkt raken. U mag alleen niet
tegelijk binnen zijn. Eén voor één dus. En
ik moet u nog even waarschuwen, u zult
misschien schrikken van hoe ze er uitziet.
Als u mij nu zou willen volgen…”

16. We lopen achter dokter Ten Hooge aan,
een aantal gangen door, een aantal
bochten om, en uiteindelijk komen we bij
de Intensive Care. Dokter Ten Hooge
blijft voor een deur stilstaan. “Hier ligt ze.
Wie van jullie gaat als eerst naar
binnen?”
“Ga jij maar,” zegt Dagmar tegen me met
een bemoedigend glimlachje. Ik aarzel
even. Misschien is mijn moeder wel boos
op me, omdat ik zo tegen haar
uitgevallen ben. Misschien wil ze me wel
helemaal niet zien. Het lijkt alsof Dagmar
mijn gedachtes kan lezen, want ze zegt:
“Ga maar, Lynn, het komt wel goed
tussen ons drieën.”

17. Ik loop voorzichtig de kamer binnen en
schrik inderdaad even van het gezicht
van mijn moeder. Het zit vol met
schrammen en blauwe plekken. Even blijf
ik staan luisteren naar de rustige
ademhaling van mijn moeder. Ze lijkt zo
iel en breekbaar zoals ze in dat
ziekenhuisbed ligt. Ik kan gewoon niet
geloven dat de vrouw die me al die jaren
zoveel wrok en verdriet heeft bezorgd er
nu zo aan toe is.

18. Ik loop naar de stoel bij haar bed en ga
zitten. Ik voel verdriet van binnen, om
haar en mijn vader. Dan was het
kennelijk toch geen haat dat ik voelde.
Hoe kan dat ook, het zijn wel mijn
ouders. Hoe erg ik het eerder ook haatte
als Dagmar dat zei, het is wel zo. Het zijn
wel mijn ouders. Ik blijf naar mijn moeder
kijken, diep in gedachten verzonken.
Ineens maakt ze een geluidje, en ik schrik
me kapot.

19. “Mam? Mam, ik ben het, Lynn,” zeg ik
zachtjes. Verwonderd bedenk ik me dat
dit de eerste keer sinds jaren is dat ik
mijn moeder weer ‘mam’ noem. Ik heb
het altijd ontweken. Mijn moeder kreunt
nog een keer en langzaam komt ze
overeind. “Wat - ” zegt ze met schorre
stem, maar verder komt ze niet, ze zakt
alweer terug in de kussens met een kreet
van pijn.

20. “Mam, rustig maar. Blijf maar liggen.” Ik
aai over de dekens, op de plek waar het
been van mijn moeder ligt. “Wat is er
gebeurd?” vraagt ze bijna onhoorbaar. Ik
slik. Nu moet ik het haar vertellen. “Jij en
pap hebben een auto-ongeluk gehad,”
zeg ik zachtjes, het zo lang mogelijk
uitstellend om te zeggen wat er met mijn
vader is gebeurd. “Alexander?” vraagt
mijn moeder met een angstige blik.

21. Ik slik nogmaals. Waarom moet ik degene
zijn die het haar moet vertellen? “Pap is…
Hij heeft het niet gehaald,” zeg ik met
mijn blik op de grond. Ik hoor mijn
moeder naar adem snakken en ze begint
onbedaarlijk te huilen, en te kreunen
tegelijk, met haar handen op de plek
waar haar darmen zitten gedrukt. Ik sta
op en streel haar onhandig over haar
haren, maar ze duwt me weg, en ik ga
maar weer zitten.

22. “Hoe, wat - ” brengt ze moeizaam uit.
“Jullie hebben op de snelweg een
ernstig ongeluk gehad, en pap is
bezweken aan een hartstilstand toen ze
hem aan het opereren waren,” zeg ik
zachtjes. “Ze konden hem niet meer
redden.” Ik kijk vol medelijden naar mijn
moeder, die helemaal verloren lijkt. Ze
kan niet stoppen met huilen, en dat
doet haar zo’n zeer bij haar buik, dat ze
bijna geen lucht krijgt. Ik weet niet wat
ik moet doen, en blijf maar naar haar
kijken.

23. Ik kan niet bevatten wat er vanavond
allemaal gebeurd is. Hoe heeft dit alles
kunnen gebeuren, vraag ik me steeds af.
Vanochtend stond ik nog vrolijk op, blij
met het heerlijke weer, en nu zit ik hier…
“Mama,” fluister ik, niet wetend wat ik
daarna moet zeggen. “Mama…” Ze hoort
me niet eens, en blijft maar huilen. Hoe
graag ik het ook wil, mij lukt het niet om
te huilen. Ik zit daar maar.

24. Ik hoor de deur achter me opengaan, en
dokter Ten Hooge komt binnen. Hij loopt
naar het bed van mijn moeder en weet,
net als ik, niet wat hij moet doen. “Mijn
condoleances, mevrouw Visser,” zegt hij
daarom maar. “Het spijt ons zeer, maar
we hebben uw man niet meer kunnen
redden…” Hij kijkt mijn moeder aan, en
ze kijkt terug, haar ogen vol tranen.
“Waar – waar ligt hij nu?” vraagt ze.
“Hij ligt in het mortuarium. Zodra u de
beslissing maakt, kan hij verplaatst
worden naar uw huis of het
rouwcentrum, dat is uw keus.”

25. Mijn moeder knikt zwakjes. Zij kan het
waarschijnlijk ook nog niet compleet
bevatten. “Oké,” zegt ze met een
schorre stem.
Ik sta op. “Dagmar wil ook nog even bij
je komen,” zeg ik en nadat ik mijn
moeder een kus op haar voorhoofd heb
gegeven loop ik samen met dokter Ten
Hooge de kamer weer uit. Ik ben blij dat
ik er weg kan gaan, ik hield het niet
langer uit daar.

26. Dagmar staat buiten te wachten. Ze
kijkt me angstig aan. “Hoe is het met
haar?” vraagt ze me. “Hoe ziet ze
eruit?”
“Ze heeft wat schrammen op haar
gezicht. Maar ze is nu helemaal
overstuur,” zeg ik monotoon, terwijl ik
langs Dagmar heen kijk. Dagmar neemt
me, voor de zoveelste keer vandaag, in
haar armen, ze houdt me even stevig
vast en laat me dan weer los. Ik kijk
haar na als ze de kamer van mijn
moeder in loopt.

27. Ik zak neer op een van de stoelen die in
de gang staan en staar voor me uit.
Dokter Ten Hooge is weggelopen en
staat met een zuster te praten,
verderop in de gang. Mijn hoofdpijn is
niet te harden en ik zou zo in slaap
kunnen vallen, hier op deze stoel, maar
ik blijf wakker. Ondertussen zijn de
gedachten gestopt met door mijn hoofd
razen. Ze lijken helemaal verdwenen te
zijn, mijn hoofd is volkomen leeg.

28. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor
Dagmar weer naar buiten komt. Haar
ogen zijn rood, ze heeft duidelijk gehuild.
Nadat ze de deur achter zich dicht heeft
getrokken blijft ze staan. Ze kijk voor zich
uit en begint onsamenhangend tegen me
te praten. “Ze is weer in slaap gevallen,
uiteindelijk. Ze bleef maar huilen… Het
klopt niet… Waarom? Ik snap het niet…”
Ik kijk haar aan, niet in staat zelf wat te
zeggen.

29. Voor zich uit mompelend laat ze zich
zakken in de stoel naast me. Zo blijven
we een paar minuten zitten, allebei voor
ons uit starend, en Dagmar
waarschijnlijk met haar gedachten. Ik
niet, ik denk nog steeds niets. Helemaal
niets…

30. Er komt een zuster aanlopen, duidelijk
op ons af. Omdat ik merk dat Dagmar
nog niet in staat is te luisteren naar
medisch gebabbel sta ik op om de zuster
te woord te staan.
“Het spijt me,” zegt ze, “maar ik moet
jullie vragen om te vertrekken.”
Ik knik. “Oké, we zullen gaan.” Dat zeg ik
nou wel, maar ik weet niet of Dagmar
wel in staat is om te rijden. Hoe komen
we thuis?
“Mijn condoleances,” zegt de zuster
nog, en na een klein glimlachje loopt ze
de gang weer uit.

31. Ik trek Dagmar overeind. “Dagmar,
Dagmar, we moeten naar huis,” zeg ik
tegen haar. “We moeten gaan van die
zuster.”
Dagmar knikt. “Oké,” zegt ze.
“Kan je wel rijden?” vraag ik, twijfelend.
Is het wel veilig om Dagmar nu achter
het stuur te zetten? Maar ze kijkt me
ineens recht aan. “Ja, dat lukt wel,” zegt
ze met haar gewone stem. Ze lijkt
opeens weer helemaal zichzelf. “Laten
we gaan.”

32. Langzaam lopen we richting de
uitgang. Het is zo goed als verlaten, op
personeel dat nachtdienst draait en
een paar bezoekers na. Ik zie de
medelijdende blik van de receptioniste,
die op het punt staat om naar huis te
gaan, en kijk haar even aan. Ze slaat
vlug haar ogen weg. In trance lopen we
naar de toegangsdeuren van het
ziekenhuis, die vanzelf opengaan. We
stappen in de auto, en Dagmar blijft
even roerloos zitten.

33. Ik kijk naar haar, maar weet niet wat ik
moet zeggen. In plaats daarvan draai ik
mijn hoofd weg, en kijk uit het raampje
het duister in. Ik hoor Dagmar zuchten
en de auto starten, we draaien de
parkeerplaats af en rijden de stad uit.
Ondertussen hoor ik Dagmar de hele tijd
zachtjes snikken, maar ik kan het niet
aan om tegen haar te praten. Het enige
wat ik nu nog wil is naar bed om een
droomloze slaap te slapen, waarin ik
nergens aan hoef te denken.

34. Als we thuiskomen loop ik dan ook gelijk
door naar mijn slaapkamer, zonder iets te
zeggen. Ik heb de fut niet om mijn
pyjama aan te doen, en stap in mijn
ondergoed in bed. Dan begin ik
geluidloos te huilen. De tranen stromen
over mijn wangen, en het lijkt alsof al het
vocht in mijn lichaam naar buiten
stroomt. Zo huil ik mezelf langzaam in
slaap…

35. Wordt
Vervolgd