2. ~*~
Na het hele fiasco met Serge ontvluchtte Maloe haar verantwoordelijkheid als stamhouder en besloot ze deel
te nemen aan een uitwisselingsproject. Halsoverkop vertrok ze naar Takemizu, tot verdriet van haar vader,
moeder en tweelingbroer. Maloe dacht daar tot zinnen te komen en te beginnen aan een gelukkig leven, maar
ondertussen thuis gebeurde er een ramp. Er was voorspeld dat er een enorme orkaan over Blauwwater zou
razen met kerst. In Tisse maakte niemand zich dus druk, Blauwwater, dat was ver weg. De hele familie zat
thuis, met lekker eten en een gezellige sfeer. Maar toen begon de orkaan onverwachts af te wijken, recht op
Tisse af. De hele familie kwam om. De hele familie, behalve Maloe, die nog in Takemizu zat…
Maloe kapte haar studie in het buitenland meteen af na het verschrikkelijke nieuws en keerde terug naar Tisse,
waar ze de stoffelijke resten van haar hele familie moest identificeren. Een vreselijke taak. Daarna gaf de
politie het enige wat nog onbeschadigd was. Een dagboek van haar vader, wat hij bij was gaan houden toen
Maloe was vertrokken. Daarin stonden al haar vaders gevoelens over hoe vreselijk hij het vond dat de legacy
niet voortgezet werd. Toen nam Maloe een drastisch besluit. Ze zou helemaal overnieuw beginnen aan de
legacy. Die 10 generaties zullen er komen. Ze kocht een stuk grond in Tisse en er werd van de rest van het geld
een huisje gebouwd. E
En dat is waar de geschiedenis eindigt en het heden begint.
~*~

3. Daar staat ze dan. Haar nieuwe leven gaat nu beginnen. Het is een hele confrontatie voor Maloe om weer
terug te zijn op de grond waar ze is opgegroeid, waar haar vader, moeder, tweelingbroer, broertje, zusje,
tante, oom en neefje zijn overleden door die vreselijke orkaan.
En nu staat zij er. Om de wens van haar oma en vader door te zetten. Tien generaties vanaf deze grond. Dat
gaat haar zeker lukken.

4. Maloe kijkt naar het minuscule huisje verderop. Het is háár huisje, waar zij een nieuw bestaan op zal bouwen.
‘Nou, daar gaan we dan maar.’
Ze loopt met lood in haar schoenen naar het huisje toe. Ze is er nog niet binnen geweest, en vreest het ergste. Ze
heeft de verhalen van haar oma gehoord, toen zij hier net woonde. De wc en douche midden in de kamer, geen
behang of vloer. Geen ramen. En je kan je kont er niet keren. Dat is precies wat haar oma zei.

5. Langzaam opent Maloe de deur en kijkt ze het kamertje rond. Er zijn een paar meevallers. Er is een vloer, en er
is behang. Leuk behang zelfs. Maar de wc en douche staan wel midden in de kamer.
‘Ach, zodra ik wat geld heb gespaard komt er een badkamer. Even geduld hebben, Maloe!’

6. Maloe schenkt zichzelf wat water in. Ze heeft ineens een kurkdroge tong, waarschijnlijk door alle emoties die
weer opspelen. Het is nog niet lang geleden dat ze haar hele familie heeft verloren…

7. Daarna pakt ze het dagboek dat haar vader bij was gaan houden en leest het wat door. Dan komt ze bij een lege
bladzijde. Ze pakt een pen en begint te schrijven.
“Lieve pap,
het spijt me zo wat ik jou en mama heb aan gedaan. En nu zijn jullie dood, en kan ik het niet meer goedmaken.
Maar ik beloof je, ik verzeker je dat ik deze legacy voort ga zetten.
Ik ben het verschuldigd aan jou, mama en de rest van de familie. Ik heb gezien dat je regels hebt op geschreven.
Nou, ik zal me eraan houden, en ik zal er alles aan doen om te zorgen dat jouw wens wordt waargemaakt.
Pap, ik mis je en ik hou van je.
Met al mijn liefde,
Maloe”

8. Maloe weet wel dat haar vader dit nooit meer te lezen zal krijgen, maar het doet haar goed om dit te schrijven,
en ze hoopt dat haar vader dit op de een of andere manier te weten krijgt.

9. Dan hoort ze dat er buiten iemand aan komt lopen. Gezelschap! Ze loopt naar buiten en ziet dat het de
krantenjongen is.
“Hallo. Ik ben Maloe Rozenbloem!” zegt ze vrolijk.
“O. Jij bent die gek die hier weer terugkwam te wonen,” zegt de jongen verveeld.”
“Klopt.”

10. “Waarom, eigenlijk, als ik dat mag vragen?” vraagt de jongen.
“Tuurlijk mag je dat vragen. Nou, het is een beetje een lang verhaal. Maar het komt er op naar dat ik dit voor
mijn vader doe. Mijn hele familie is overleden tijdens de orkaan.”
“O, het spijt me voor je.”
Maloe glimlacht. “Dank je.”
“Nou, ik moet weer verder met mijn ronde. Misschien tot later dan maar.”
“Ja, dag.”

11. Maloe pakt de krant, diep in gedachten. Raar dat ze ineens zomaar die jongen aansprak en hem ook nog haar
diepste verdriet vertelde. Dat zou ze anders nooit doen…
‘Maar ja. Gebeurd is gebeurd. Nu maar eens op zoek naar een baan!’
Maloe ploegt de krant door. Er staan niet erg veel banen in, maar uiteindelijk stuit ze op een baan in het leger,
als rekruut. Dat lijkt haar wel wat, dus ze neemt de baan.

12. Nadat ze een baan heeft gezocht, besluit Maloe een hapje te gaan eten. Het is alweer lunchtijd namelijk en
ze hoort haar maag alweer knorren.
Een simpel boterhammetje is het resultaat, maar dat is goed genoeg voor Maloe. Ze zal spelenderwijs wel
beter leren koken. En de boterham is ook heel smakelijk.

13. Na de lunch komen er een paar mensen langs. Ze waren nieuwsgierig naar het kleine huisje wat daar zo
eenzaam op de vlakte stond en besloten langs te gaan.
Er zijn een paar mannen bij maar de ene twee vindt ze veel te betweterig en de ander veel te vol van zichzelf.
‘Sjonge, wat een praatjes!’ denkt ze.
“Fijn je te leren kennen, maar als je me nu wilt excuseren, ik heb nog wat dingetjes te doen,” zegt Maloe
beleefd, maar eigenlijk wil ze de man gewoon weg hebben.

14. Zuchtend loopt ze terug naar haar huisje. Als alle nieuwe bewoners van Tisse en omstreken zo zijn heeft ze
het nog moeilijk te stellen!
Als ze aan komt lopen ziet Marloe dat er een pakje bij de deur van het huisje ligt.
‘Wat raar, dat lag er net nog niet. En ik heb niemand zien lopen!’
Er blijkt een computer in het pakje te zitten.
‘Wauw! Maar helaas heb ik er nog geen plek voor…’

15. Net als ze weer naar binnen wil gaan wordt Maloe aangesproken door een oude vrouw in
zigeunerkleding die Maloe maar al te goed kent.
“Hallo, meiske, ik ben de Koppelende Zigeunerin,” zegt de vrouw met een zwoele stem.
“Ja, ik weet wie u bent,” antwoordt Maloe.
“Wil je dan misschien een afspraakje met een alleraardigste jongeman?”
“Nee, dank u. De vorige keer is dat niet erg fijn afgelopen,” zegt Maloe bitter.
“O. Dat spijt me voor je. Maar deze keer kan het altijd beter gaan, natuurlijk.”

16. Even verderop staat een man. Maloe loopt op hem toe.
“Sorry, maar dat afspraakje gaat niet door. Het spijt me.”
De man glimlacht.
“Waar heb je het over? Ik hoor niet bij die zigeunerin hoor. Hemel, nee! Ik kom gewoon even buurten!”
Maloe wordt rood. “O, sorry, uh… Nou ja. Aangenaam dan. Ik ben Maloe Rozenbloem.”

17. Maloe raakt in een gezellig gesprek. Ze voelt zich erg op haar gemak, en voor ze het weet heeft ze hem van
alles verteld.
‘Wat een vreselijk aardige man is dit, zeg. Dat is heel wat anders dan die anderen vandaag.’
Ze hebben de grootste lol samen en het voelt alsof ze elkaar al jaren kennen. Maloe heeft een leukere
middag dan ze had verwacht.

18. Ook komt er nog iets onverwachts uit de lucht vallen. Als Maloe vertelt over haar nieuwe baantje in het leger,
heeft haar nieuwe vriend een leuke verrassing voor haar.
“Tja, ik had nog iets van mijn vader te goed. En het lijkt erop dat jij wel wat geld kan gebruiken, als ik dat mag
zeggen. Jij krijgt de volgende keer promotie als je naar je werk gaat!”
Maloe weet niet of ze dat wel aan kan nemen, maar ze doet het maar gewoon. Het is natuurlijk altijd fijn om
wat meer centjes te verdienen.
“Goh, bedankt, zeg!”

19. Aan het einde van de middag nemen ze weer afscheid, het begint alweer donker te worden, en Maloe moet
morgen vroeg op, en wil nog wat dingetjes doen.
“Ik vond het echt enorm gezellig! Ik zie je nu al als een vriend, gek, hè?”
“Vind ik niet. Ik voel het net zo! Nou, we moeten snel nog maar eens afspreken, je hebt mijn nummer!”
“En jij de mijne!”
“Doeg!”

20. Als Maloe haar huisje binnenkomt voelt ze haar maag knorren.
‘Tja, wat wil je ook, na de hele middag buiten staan kletsen!’
Tijd voor wat te eten, dus!
Ze maakt wat lekkere macaroni en kaas klaar. Tijdens het koken staat ze er al zo’n beetje boven te
watertanden, zo’n trek heeft ze.
“Mmmm…! Bijna net zo goed als die van mama!”
Maloe denkt nog even terug aan die goede ouwe tijd. Maar dan gaat ze weer terug naar de realiteit. Ze moet
nu haar eigen boontjes doppen, en dat zal ze ook eens goed gaan doen!

21. Na het eten leest ze nog een stukje in haar boek, gewoon om even te ontspannen na deze eerste dag.
Maar ze voelt na een poosje dat die eerste dag haar wel heeft opgebroken en ze trekt haar pyjama maar
aan en gaat lekker in bed liggen.
‘Dat viel hartstikke mee, voor een eerste dag. Morgen een eerste werkdag! Ik ben benieuwd hoe het met
die promotie zit…’

22. De volgende ochtend vroeg moet Maloe alweer opstaan. Om zes uur wordt ze namelijk al opgehaald door
haar carpool. Veel te vroeg, naar Maloe’s idee.
Ze neemt een douche en een ontbijtje, maar dan hoort ze een auto voorrijden. Tijd om te gaan.

23. Met zenuwen in haar maag en knikkende knieën stapt ze de auto in. Op naar de eerste dag!
Maar ze had zich nergens zorgen om hoeven maken. Ze had een hele leuke eerste dag, en, zoals beloofd,
een promotie!
‘Meteen maar even een belletje plegen…’

24. “Hee, met Maloe! Je had gelijk, hoor, ik heb de promotie binnen! Ik ben nu officieel commando!”
“…”
“Ja, het was verder ook leuk. Je vader is erg aardig!”

25. De dagen gaan voort, en al snel woont Maloe alweer een maand in haar huisje. Ze is er nu aardig aan gewend
om vrij primitief te leven en het gaat ook heel goed op haar werk.
En ze heeft natuurlijk haar nieuwe beste vriend, Michel, met wie het ook nog altijd gezellig is. Al doet hij de
laatste tijd wel een beetje raar…

26. Een paar weken geleden leerde Maloe Rodney kennen, een leuke jongen met wie ze erg goed op kon
schieten, en die ze behoorlijk leuk begon te vinden.
Ze gingen een paar keer uit, en Rodney bleek een echte heer, hij bracht haar iedere keer weer keurig thuis.

27. Maar als Maloe daarna verslag gaf aan de gene aan wie ze het wel kwijt dacht te kunnen, reageerde die
heel raar. Michel vroeg de hele tijd of Rodney wel goed voor haar was, en dat ze veel beter kon krijgen. Hij
leek wel bijna jaloers…!

28. En toen Rodney Maloe grof dumpte, reageerde hij niet boos en troostend, maar meer opgelucht!
Maloe weet niet wat ze moet denken. Heeft ze zich misschien vergist in die op het eerste gezicht zo aardige
jongen…?

29. ‘Life goes on,’ zeggen wel eens, en dat geldt natuurlijk ook voor Maloe. Nadat Michel nog een paar keer raar
heeft gedaan, en vreemde reacties heeft gegeven op dates met verschillende mannen is Maloe erg tegen
hem uitgevallen en heeft ze hem verteld dat ze maar niet meer met elkaar om moeten gaan.

30. Eerst voelde ze zich er nogal rot over, dat ze Michel zo ‘gedumpt’ had, maar ze heeft zich eroverheen gezet
en gaat verder met haar leven. Te beginnen met haar carrière, ze hoopt op een promotie binnenkort, want
ze wil graag haar huisje uitbreiden. Zo is het namelijk maar niks, met de wc en douche midden in de kamer.
‘Nog even geduld, Maloe.’

31. Helaas zijn er ook nog de rekeningen die betaald moeten worden, wat weer af gaat van het bedrag dat ze kan
besteden aan een badkamer.

32. En haar bezoekjes aan de sportschool. Maar ja, dat is eigenlijk een investering. Hoe beter haar conditie, hoe
sneller een promotie.
Het trainen is zwaar, en erg vermoeiend. Maar Maloe heeft zich ergens ingestort, en nu wil ze het afmaken
ook!
‘Pfff, dat was wel weer genoeg voor vandaag!’

33. Gelukkig is er ook altijd het bubbelbad nog, waar ze kan ontspannen na een middagje sporten. En er is bijna
altijd wel iemand te vinden waar ze gezellig mee kan kletsen.
“Nou, leuk je te leren kennen. Het was erg gezellig,” zegt Maloe. ‘Maar niet zo gezellig als met Michel…’ denkt
ze er bedroefd achteraan.

34. Een beetje verdwaasd loopt Maloe weer naar huis. Het is nu twee weken geleden dat ze Michel voor het laatst
gesproken heeft. Zij heeft het contact verbroken, maar ze mist hem ook ontzettend…

35. Een weekje later ontmoet ze Benjamin en hij lijkt een erg leuke kerel. Als hij haar mee uit vraagt stemt ze dan
ook zonder te twijfelen toe.
Een tweede date blijft niet uit, en Maloe heeft het erg naar haar zin met Benjamin, en hij is ook erg charmant,
maar er mist iets. Dus ze vertelt Benjamin dat het hierbij blijft.
“Nou schatje, je weet niet wat je mist!”

36. Maloe kijkt hem verbaasd na.
‘Wat een creep!’

37. Dan maar even zonder een man in het leven, en gewoon storten op het werk. Maar toch blijft de leegte
bestaan bij Maloe.
Het studeren biedt haar geen voldoening.

38. Evenals het trainen. En aan het eind van de dag is er toch telkens één iemand aan wie ze denkt…
Maar ze geeft er niet aan toe en gaat stug door met haar leven. Mannen zijn onbelangrijk. Van relaties komen
alleen maar problemen. Dat blijft Maloe maar voor zichzelf herhalen, alleen de frustratie stapelt zich op
binnenin haar.
‘Verdraaide wc! Kan er dan nooit eens iets goed gaan?!’

39. Slechtgehumeurd gaat ze elke dag naar haar werk. Niks kan haar meer voldoening geven.
Zelfs de promotie tot exercitiemeester die ze in de wacht sleept niet. Natuurlijk, ze is er blij om… maar ze kan
maar één persoon bedenken aan wie ze het wil vertellen.

40. Haar wens van een aparte badkamer komt uit, een paar weken later. Maar erg tevreden kan ze er niet over
zijn, op alles valt wel wat aan te merken.

41. Maloe besluit om weer een stukje in haar vaders oude dagboek te schrijven. De vorige keer dat ze dat deed,
luchtte het ook op. Wie weet helpt het deze keer weer.
Maar het is nergens meer te vinden..! Maloe spit de boekenkast wel tien keer door, maar het dagboek is echt
verdwenen!
‘Zou papa… Zou dit een teken zijn…?’

42. Maloe gooit al haar bezwaren, die nu zo klein en onbenullig lijken, overboord, en geeft aan zichzelf toe dat ze
verliefd is. Verliefd op Michel.
Ze besluit hem meteen op te bellen.
“Eh… Michel? Met Maloe. Zeg, eh, zou je misschien langs willen komen?” vraagt ze zenuwachtig.
“…”
“Ja, ik weet het, maar ik zat fout. Ik wil het je allemaal uitleggen, maar niet over de telefoon.”
“…”
“Oké! Ik zie je zo!”

43. Maloe gaat buiten op Michel zitten wachten, helemaal gespannen. Wat zou er gaan gebeuren? Hoe zal hij
reageren?
Michel is er al snel en Maloe begroet hem impulsief met een begroeting. Even houdt ze haar adem in, zo fijn
vindt ze het.

44. “Eh, fijn dat je gekomen bent, Michel. Ik, eh. Nou zeg, nu kan ik niet uit mijn woorden komen,” lacht Maloe
zenuwachtig.
Michel glimlacht geduldig. “Ik heb de tijd.”
“Nou, kijk, het zit zo. Ik, eh, ik mis je, Michel. Sinds we niet meer met elkaar praten… ik voel me gewoon heel
erg rot. Ik mis je ontzettend!”

45. Michel begint te stralen. “Ik heb jou ook gemist, Maloe.”
“Ik dacht dat we gewoon vrienden waren, maar ik ben erachter gekomen dat ik veel meer voor je voel dan ik
dacht. Ik… ik ben verliefd op je.”
Michels glimlach wordt breder en breder. “Ik ben ook al heel lang verliefd op jou, Maloe. Al vanaf de eerste
keer dat ik je zag. Daarom reageerde ik ook zo raar op die dates van je. Ik was gewoon jaloers.”
“Tja… Ik ben blij dat we het aan elkaar verteld hebben, want ik vind je echt heel erg leuk!”
“Ik jou ook.”

46. Dan pakt Michel Maloe vast en geeft haar een passionele zoen. Voor Maloe voelt het als thuiskomen en al
haar frustraties van de laatste weken vloeien met die zoen uit haar weg.
Met moeite laten ze elkaar even later los. Ze zeggen niks, maar kijken elkaar alleen maar stralend aan.
Dan verbreekt Michel de stilte. “Sorry Maloe, maar ik moet gaan…”

47. “Ik begrijp het. Zie ik je snel weer?”
“Natuurlijk! Maar voor ik ga… wil ik nog één zoen.”
Dat Maloe zich geen twee keer zeggen en ze vallen elkaar weer in de armen.
“Tot snel, Michel.”
Intens gelukkig kijkt Maloe Michel na. Ze heeft eindelijk aan haar gevoel toegegeven. Had ze het maar
eerder gedaan. Maar niet getreurd, ze heeft Michel nu tenminste haar gevoelens verteld!

48. Nu Maloe een vaste relatie heeft met Michel is haar humeur compleet omgeslagen. Was ze eerst zo
sikkeneurig en ‘down’, nu fluit ze de hele dag door en doet de vervelendste klusjes met het grootste plezier.

49. Want ze weet dat ze Michel weer snel kan zien en dat vrolijkt haar ieder moment van de dag op, zelfs als ze
de vervelendste rekruten moet trainen. Ze denkt dan even aan Michel, en dan kan ze weer verder met de
rekruten martelen.
“Hee Michel! Met mij. Zeg, heb je zin om langs te komen?”
“…”
“Oké, tot zo!”

50. Elke keer als ze de deurbel hoort en Michel weer voor de deur staat gaan er tintelingen door Maloe’s lijf. Ze
kan niet geloven hoe ze met hem heeft geboft. En dan nog te bedenken dat ze hem eerst uit haar leven
wilde bannen!
Nee, daar kan ze nu niet meer aan denken.

51. Ze zijn nu al zes maanden bij elkaar, en de woorden ‘ik hou van jou’ zijn ook al langs gekomen. De relatie is
behoorlijk serieus.
En behalve alle romantiek en goede gesprekken hebben ze ook de nodige lol samen. Alles wat Maloe in een
man zoekt, vindt ze in Michel. Ze heeft haar droomman gevonden!

52. Ze spreken natuurlijk niet alleen af bij Maloe thuis. Ze gaan minstens een keer in de week uit. Lekker een
hapje eten, of bowlen in de stad.
Zich vervelen doen ze nooit. Het is altijd wel gezellig. Het enige nadeel aan het daten vindt Maloe het
afscheid nemen. Na zo’n geweldige avond moet ze weer naar haar lege huis. Zonder Michel.

53. Ze heeft ook al aardige toekomstdromen. Zich verloven met Michel zou ze geweldig vinden. Maar nog
niet op korte termijn. Naar O jaa! verlangt ze al wel een poosje… Want ook al gaan ze al een aantal
maanden uit, verder dan zoenen is het nog niet gekomen.

54. Maloe heeft nu maar een druk leventje. Want naast Michel, die ze nu bijna elke dag ziet, heeft ze natuurlijk
ook haar baan nog! Ze probeert zo veel mogelijk skills bij elkaar te schrapen, want er is weer een functie vrij,
en die wil ze graag in de wacht slepen. Dus naast het daten heeft ze het nog druk zat.

55. ’s Avonds vroeg onder de wol, om dan ’s ochtends nog voor het licht is weer op te staan. Een sterk ontbijtje
wordt dan nog snel naar binnen gewerkt, want de carpool staat elke ochtend al weer vroeg voor de deur.

56. Een maandje later stapt Maloe met de zenuwen in haar maag de carpool in. Vandaag wordt er bekend
gemaakt wie de functie krijgt. Ze hoopt enorm op deze baan, want dat zou weer een stapje hoger
betekenen!
En warempel! Die middag komt ze dolblij thuis. Ze heeft de functie, en nu is ze onderofficier! En dat
betekent: Meer salaris!

57. Gelijk belt ze Michel op om hem het goede nieuws te vertellen.
“Ik heb de functie!”
“…”
“Ja, lijkt me leuk om het te vieren! Ik zie je zo!”
Even later is er een taxi en gaat Maloe op weg naar de stad. Ze gaat met Michel een hapje eten om haar
promotie te vieren.

58. Als ze elkaar zien, vallen ze elkaar in de armen.
“Gefeliciteerd schatje! Dat heb je weer goed gedaan!”

59. Het was een geweldige avond en Maloe kruipt die avond weer alleen in haar koude bedje. Ze baalt ervan dat ze
geen tweepersoonsbed heeft, maar daar is haar huisje te klein voor.

60. De weken gaan weer verder, en Maloe speelt al een poosje met een gedachte in haar hoofd. Ze is het zat
om steeds weer afscheid te nemen van Michel. Dus gaat ze hem vragen om bij haar in te trekken! Ze weet
alleen nog niet wanneer. Ze heeft het de laatste tijd erg druk met haar werk, en om eerlijk te zijn is ze ook
wel een beetje zenuwachtig om het te vragen.
Wat als hij ‘nee’ zegt?

61. Dus ze stopt veel van haar tijd in het trainen van haar lichaam, om fit te blijven en skills te behalen en om
er over na te denken hoe ze Michel zal gaan vragen. Voor de spiegel oefent ze, maar daarna voelt ze zich
telkens belachelijk.
‘Waarom doe ik hier zo moeilijk over? Ik zou juist blij moeten zijn en niet zo twijfelen over zijn antwoord!’

62. En de volgende dag, als ze vrij heeft, belt ze Michel vastberaden op.
“Hee schat. Zou je langs kunnen komen?”
“…”
“Oké, tot zo!”
Als Michel aan komt lopen rent Maloe op hem af en begroet hem heftig. Deels door de zenuwen.

63. “Hé, het sneeuwt!” zegt Michel blijverrast.
Maloe kijkt naar de lucht waar duizenden sneeuwvlokjes uit komen vallen. Dat is vast een teken van haar
vader. Ineens zijn alle zenuwen verdwenen.
“Michel, ik heb je uitgenodigd omdat ik je iets wil vragen,” begint ze.
“Vraag maar raak,” antwoordt Michel vrolijk.
“Oké. Nou, weet je, ik zit hier al een poos over te denken. We gaan nu al meer dan een half jaar met elkaar,
en ik hou heel veel van je.”
“Ik ook van jou, Maloe.”

64. Maloe glimlacht even. Dan gaat ze verder. “En ik vind het iedere keer zo jammer als we weer afscheid nemen,
en je weer te moeten missen. En ik zou best bij jou willen wonen, maar ik heb je verteld over de uitdaging.
Dus zou ik willen vragen of je bij me in wilt trekken.”
Michels gezicht begint te stralen. “Natuurlijk wil ik dat! Dolgraag!”
Hij neemt Maloe in de armen en zoent haar innig.
“Ik hou van je, Maloe.”
“Ik ook van jou.”

65. Twee maanden later is het compleet verbouwde huis van Maloe en Michel klaar. Nu er nog iemand in
moest wonen, moest het heel wat uitgebreid worden, en met het geld dat Michel meenam en de
enkele spaarcentjes van Maloe ging dat heel best.
“Het is echt mooi geworden, hè,” zegt Maloe tevreden terwijl ze tegen Michel aanligt.
“Het is prachtig geworden.”

66. “Ik denk dat we ons nieuwe stekje maar eens in moeten wijden,” zegt Maloe met een verleidelijke glimlach en
ze trekt Michel met zich mee.
En eindelijk, na zolang te hebben moeten wachten beleven Maloe en Michel hun eerste O jaa! met elkaar.

67. Michel zit al een poosje met iets in zijn maag. Hij en Maloe wonen nu twee weken samen, maar er is iets wat
hij haar niet heeft verteld. En dat is dat zijn levenswens crimineel meesterbrein worden is. Hij zoekt nu al een
paar dagen naar een baan in de criminaliteit, maar hij weet niet hoe hij het Maloe moet vertellen.
“Kom je eten, Michel?”
“Ja, ik kom eraan.” Er is een vacature als zakkenroller beschikbaar. Hij zal het Maloe nu moeten vertellen…

68. “Maloe, ik moet je iets vertellen,” begint hij voorzichtig.
“O ja? Wat dan?”
“Het gaat over mijn levenswens. Het is namelijk geen alledaagse levenswens, en ik weet niet of jij er wel zo blij
mee bent.”
Maloe kijkt hem vragend aan. “Wat is het dan?”

69. “Crimineel meesterbrein worden…”
Maloe is even geschokt en weet niks te zeggen. Ze weet niet wat ze hiermee aan moet. Michel, crimineel? Het
is hartstikke gevaarlijk, en bovendien zou hij gepakt kunnen worden!
“Maloe?”
“Ik heb het wel gehoord. Ik moet het even laten bezinken,” zegt ze kortaf en ze gaat van tafel.

70. Michel besluit om Maloe niet lastig te vallen en haar naar hem toe te laten komen wanneer ze er klaar voor
is. Dat is waarschijnlijk het beste. Het is ook niet niks, wat hij haar net verteld heeft, dat weet hij zelf ook wel.
Maar het is zijn levenswens, en die wil hij graaag waarmaken.

71. Maloe besteedt de rest van de dag aan hard trainen om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze moet alles
eens goed overdenken. Wat moet ze doen?

72. Als de avond al gevallen is komt Maloe de slaapkamer binnen en gaat bij Michel op het bed zitten. Michel
stopt gauw zijn boek weg. Maloe ligt nog even voor zich uit te kijken en begint dan met praten.
“Het is gevaarlijk, weet je, en je zou gepakt kunnen worden. Het wereldje is maar guur. Ik vind het een eng
idee dat je in de criminaliteit zou werken.”
Michel knikt. “Ik weet het.”
“Maar ik wil je hierin steunen. Als dit jouw wens is, wil ik je daar niet vanaf helpen. Ik kan er best mee leren
leven, als je mij maar op de hoogte stelt van alles wat je doet en niks voor me verzwijgt. Dat moet je me
gewoon beloven.”

73. Michel trekt Maloe tegen zich aan. “Natuurlijk beloof ik je dat. Ik zal je alles vertellen. Jij bent mijn steun en
toeverlaat, mijn alles. Ik zou dit niet kunnen doen zonder jou.”
“Ik hou van je, Michel. Ook al doe je zoiets raars.”
“Ik hou ook van jou. Met heel mijn hart.”

74. Het ‘samenwonende leventje’ bevalt Michel wel. Vooral als het met Maloe is, de liefste vrouw die hij ooit
ontmoet heeft. Het was aan het begin wel compromissen sluiten, welke meubels enzovoorts, want een gelijke
smaak hebben ze zeker niet. Ook de klusjes verdelen ze eerlijk.
Maar al zou hij poep met zijn handen uit de wc moeten schrapen, het kan hem allemaal niks schelen.
Want hij mag elke avond dicht tegen Maloe aan in slaap vallen, en dat maakt hem de gelukkigste man op de
wereld.

75. “En, hoe gaat het op je werk? Al veel zakken gerold?” grapt Maloe.
“Haha, grappig, hoor! Maar, ja, er zijn al heel wat mensen een aardig zakcentje lichter. Je zult niet geloven
hoeveel geld sommige mensen op zak hebben!”
“Tja, sommige mensen zijn niet bedacht op zakkenrollers zoals jij. Moet je vandaag ook werken?”
“Nee, er valt niet veel te jatten op een dag als vandaag. Het is bar koud!”
“Jij mag dan een dagje vrij hebben, ik hoor de carpool alweer. Tot vanmiddag, liefje!”

76. Maloe heeft nog steeds zo haar bedenkingen bij Michels baan. Maar ze heeft zich er bij neer weten te
leggen. Als er geen geweld bij te pas komt, moet het maar. Het Michels wens, en ze wil niet in de weg van
zijn geluk komen te staan.
En het is niet zo dat ze het zelf doet. Nee, zij heeft een voldoening gevende baan. Het leger bevalt haar
nog steeds erg goed.
‘Alleen die rottige werktijden…’
Ze moet zo enorm vroeg opstaan!

77. Michel heeft wel door dat Maloe het nog steeds niet compleet eens is met zijn baankeuze. Maar dat snapt
hij ook wel. Hij heeft ook zijn dagen dat hij van baan wil veranderen en de criminaliteit ergens wil stoppen
waar de zon niet schijnt.
Maar ja, dan bedenkt hij zich toch altijd weer. En met Maloe komt het ook wel goed, daar heeft hij alle
vertrouwen in. Ze is er nu wel aan gewend.

78. Maloe is er zeker aan gewend, maar ze vindt het af en toe nog wel eng. Elke dag als ze de post bekijkt is ze
bang dat er een dreigbrief van rivaliserende bendes of een brief van de politie bij zit.
Maar het heeft tot nu toe altijd leuker uitgepakt dan dat.
‘Wat is het ook een schat!’

79. De weken kabbelen rustig verder en het leven in huize Rozenbloem-Ray is rustig. Althans, dat denkt Michel.
Ondertussen heeft Maloe een plannetje in haar hoofd.
“Ik ga even hardlopen, hoor! Ik ben over een uurtje wel weer terug!”

80. Hardlopen gaat ze zeker, maar wel met een tussenstop onderweg. Als ze weer thuiskomt loopt ze meteen
door naar de slaapkamer, met een bultje onder haar shirt.
“Ik ben doodop, ik ga even liggen.”

81. “Oké, slaap zacht.” Michel heeft geen flauw idee wat er gaande is, hij denkt dat het alles gewoon normaal
is.
Maloe heeft niet gelogen, ze is inderdaad doodop en wil even liggen, maar de voornaamste reden waarom
ze meteen doorliep, was omdat ze iets te verbergen heeft, en ze hoopt van ganser harte dat Michel niks
door heeft.

82. Michel zelf gaat die avond, als Maloe in bed ligt, een uitstapje maken naar de nieuwe H&M in Tisse. Maloe
klaagt al weken over zijn kleding, dat ze het vreselijk vindt, en eerlijk gezegd is hij het maar eens. Het is wel
weer eens tijd voor iets nieuws. Het is nog aardig moeilijk om iets te kiezen, door het brede assortiment dat de
hippe winkel in de aanbieding heeft. Maar uiteindelijk heeft hij iets compleet naar zijn smaak gevonden.
Tevreden loopt hij naar de kassa.

83. “Alsjeblieft, jongeman,” zegt hij vrolijk tegen de jongen achter de kassa.
Daarna loopt hij weer naar huis. Afgepeigerd van de lange dag kruipt hij tegen het warme lichaam van Maloe
aan.

84. De volgende dag doet hij zijn nieuwe kloffie vol verwachting aan.
‘Ik ben benieuwd wat Maloe van de kleding vindt!’
“Goh, wat zie jij er hip uit!” zegt Maloe verbaasd. Ze wist niet dat Michel was gaan winkelen.
“Ja, vind je het leuk?”
Maloe knikt blij. “Ik vind het super!”

85. Helaas kan ze Michel niet verder bewonderen, want de carpool staat alweer ongeduldig te toeteren.
Even later is het voor Michel ook weer tijd om te gaan. Vandaag is een grote dag! In de hele stad is het
uitverkoop. En dat betekent veel mensen met veel geld op zak!

86. Die middag, als Maloe weer thuis is, gaat ze druk aan het trainen. Ze moet haar energie en zenuwen kwijt, en
trainen is daar altijd de oplossing voor geweest.
Vandaag is namelijk de dag…

87. Na een lange, warme, ontspannende douche gaat ze op Michel zitten wachten, wiebelend met haar benen en
tenen van de zenuwen. Het trainen heeft niet echt geholpen.

88. Als Michel thuiskomt – wat voor Maloe een eeuwigheid leek te duren – heeft hij goed nieuws. Hij heeft
promotie gemaakt! Hij is nu koerier. Het betaald beter, maar is ook een tikje gevaarlijker.
Blij vertelt hij het goede nieuws aan Maloe.
“Ze vonden mij de beste! De beste!”

89. “Geweldig, schat! Zeg, als jij even lekker gaat ontspannen maak ik het eten klaar. Goed?”
“Lijkt me een top idee,” lacht Michel.
Maloe maakt spaghetti klaar, maar is zo afwezig dat ze meerder keren in haar vinger snijdt.
“Au!”

90. “Kijk eens.”
“Mmmm, het ruikt heerlijk, liefje!”
Na wat gepraat over koetjes en kalfjes haalt Maloe iets uit haar zak. Het moment is daar.

91. “Michel. We kennen elkaar nu al een hele poos, ik hou zielsveel van je, en daarom wil ik je vragen om met me
te trouwen!”
Michel slaat verbaasd zijn handen voor zijn mond. Dit had hij niet verwacht.
“Maar – maar ik ben de man! Ik hoor-”

92. “Niks mee te maken. Ik wilde het doen! Het voelde gewoon goed. Nou, wat is je antwoord?” vraagt Maloe
ongeduldig en zenuwachtig.
“JA! Natuurlijk wil ik met je trouwen! Ik wil niets liever…!”

93. Al zoenend manoeuvreert het pasverloofde koppel zich naar het bed. Ze hebben dan ook iets te vieren.
En dat doen ze met alle plezier!

94. We zijn alweer een week later, en zoals elke dag rijdt de carpool van Maloe weer in alle vroegte voor.
“Hemeltje, ik heb me verslapen! En ik ben alweer zo misselijk. Volgens mij heb ik de griep, Michel.”
“Dan moet je niet naar je werk gaan. En bel de dokter, je bent nu al een week zo misselijk!”
“Ik bel de dokter vanmiddag wel. Ik ga gewoon naar mijn werk, geen aanstellerij!”

95. Maloe noemt het dan wel aanstellerij, maar Michel zit er toch een beetje over in. Straks gebeurt er iets op
haar werk, Maloe’s werk is namelijk niet het rustigste werk wat je je kan bedenken.
Als Maloe die middag thuiskomt zegt hij dan ook meteen dat ze de dokter moet bellen.
“Ja ja, ik doe het wel. Maar eerst wil ik even douchen.”
“Van uitstel komt afstel,” bromt Michel, maar hij laat Maloe maar begaan.

96. Als Maloe klaar is met douchen belt ze toch de dokter maar. Al is het maar voor een geruststelling voor Michel,
die duidelijk met wat zorgen zit over haar situatie.
“Ja, de hele week al.”
“…”
“Zwangerschap? Nee, daar heb ik nog niet bij stil gestaan. Maar nu u het zo zegt…”
“…”
“Ja, het zou wel eens kunnen kloppen.”

97. Michel kijkt op van zijn boek. Zwangerschap? Wat hoort hij nou? Dat was nog niet gepland. Natuurlijk, ze
hebben het er wel eens over gehad, maar eigenlijk wilden ze eerst wat tijd voor zichzelf en trouwen, en dan aan
kinderen beginnen…
Maar als het zo zou zijn… Nee, dan zou hij het alles behalve erg vinden!
Zodra ze heeft op gehangen trekt Maloe haar jas aan.
“Ik ga een zwangerschapstest kopen. Nu wil ik het weten ook!”

98. Als ze na een half uurtje weer terug is loopt ze gelijk door naar de badkamer.
Zwanger… Zou het zo zijn? Stiekem vindt Maloe het idee wel aantrekkelijk, maar ze weet niet hoe Michel erover
denkt.
Even later loopt ze met een normale gezichtsuitdrukking de badkamer weer uit. Ze wil eerst weten hoe Michel
erover denkt.
“En?” vraagt Michel ongeduldig.

99. “Ik ben zwanger!”
Hoe graag ze ook neutraal wilde blijven, terwijl ze de woorden zegt verschijnt er een enorme glimlach op haar
gezicht.
Michels reactie is ook precies zoals ze gehoopt had. Blij vallen ze elkaar in de armen.
“We krijgen een kindje!”

100. De eerste maanden van Maloe’s zwangerschap verlopen rustig. Ze leeft nog gewoon op dezelfde voet door,
en ze werkt ook nog elke dag.
Alleen heeft ze wat meer honger dan normaal. Dat is ook niet zo gek, gezien het feit dat er nog een simmetje
in haar buik groeit.
Michel zit uren achter de pc, op zoek naar de beste babyspulletjes die er zijn. Helaas zijn die vaak ook aardig
aan de prijs, en hun budget is aardig beperkt. Hij zal maar hard zijn best moeten doen op zijn werk en hopen
op een promotie.

101. Zodra Maloe’s buikje begint te groeien, gaat ze met zwangerschapsverlof. Werken in het leger met een baby in
je buik die groeit als kool? Ze bedankt er voor. Dan zit ze veel liever thuis, om bijvoorbeeld een bad te nemen.
Ja, het liefst van al zit Maloe uren in bad. Dan voelt ze haar buik niet zo zwaar, en het kindje lijkt het ook leuk te
vinden, want het trapt als een dolle.

102. Hoe verder haar zwangerschap vordert, des te meer honger krijgt ze ook. Alleen blijft het nu niet meer bij
gezonde maaltijden. De chips gaat er in huize Rozenbloem-Ray als een razende doorheen!
De vermoeidheid slaat ook toe. Veel vaker ligt Maloe nu in bed, en ook op de meest vreemde uren. Maar ja,
dat hoort er bij.
Op de momenten dat ze niet aan het eten of slapen is, besteedt ze haar tijd vooral aan het lezen van
babyboeken. Ze wil zo goed mogelijk geïnformeerd zijn, voor als de kleine er eenmaal is.

103. “Hè, verdorie. Wanneer gaat het nou eens dooien?”
Het sneeuwt al weken, het is waarschijnlijk de koudste winter die Tisse ooit heeft gehad. Michel baalt er van,
want Maloe en hij wilden graag verse, zelfverbouwde groenten voor de baby, maar dat zit er nu niet in, met
zo’n dik pak sneeuw.

104. Drie maanden voor de uitgerekende datum zit Maloe met iets in haar maag. Ze hebben nog steeds geen
babykamer, en dat moet toch wel in orde zijn. Stel nou dat de baby te vroeg komt en ze nog geen bedje,
commode, niks hebben? Daar moet ze toch niet aan denken!
“Michel, wil je even bij me komen zitten? We moeten het even over de babykamer hebben.”
“Goed idee, we moeten er zo langzamerhand maar eens aan beginnen, vind je niet?”

105. “Precies! Ik heb al wel een ideetje. Het is wat meer werk, maar wel leuk en handig denk ik zo.”
“Je maakt me nieuwsgierig, vertel!”
“Wat nou als we er een verdieping bij op bouwen? Dat zou perfect zijn, ook voor in de toekomst!”

106. Michel knikt langzaam. “Ja, het is een goed idee. Maar, liefje, heb je al bedacht wat dat gaat kosten? Dat kunnen
we niet betalen. Een trap alleen al kost een fortuin tegenwoordig! En zonder trap gaat het allemaal niet lukken.”
“We kunnen wat bezuinigen op de rest…” zegt Maloe zwakjes.
“Dat zal niet gaan, helaas. Als de baby er eenmaal is, moeten we babyvoeding kopen, en luiers. Geloof me, die
gaan er rap doorheen. Sorry, Maloe, het is geen optie. We kunnen er voor gaan sparen, om het over een paar
jaar te doen, maar nu gaat het gewoon nog niet lukken.”

107. Boos staat Maloe op. “Je verpest het weer allemaal! Ik vond het juist zo’n goed idee, en dan ga jij zeggen dat
het niet kan! Je wil het gewoon niet!”
“Maloe…”
“Niks Maloe!” Kwaad loopt Maloe weg.

108. Die middag heeft Michel iets bedacht om Maloe te paaien. Hij weet dat hij gelijkt heeft, en dat Maloe
onredelijk is, maar dat is nou eenmaal zo met zwangere vrouwen…
“Maloe? Kom je eten? Ik heb tosti’s gemaakt!”
“Dat is gemeen. Je weet dat ik die niet kan weerstaan!” zegt Maloe met een glimlach.
“Het spijt me Michel. Ik had niet zo kinderachtig moeten doen en – “
“Stil maar, ik begrijpt het wel,” zegt Michel liefdevol. “Het is al goed.”

109. Er wordt een goede tijdelijke oplossing gevonden voor het ‘babykamer-probleem’. De slaapkamer van Michel
en Maloe is ruimer gemaakt, zodat er genoeg ruimte is voor een wiegje en een commode. Natuurlijk kan dit
niet altijd zo blijven. Als het kindje groter is moet het zijn eigen kamer krijgen. Maar voor nu is het een prima
oplossing.
Maloe is het er ook helemaal mee eens. Eigenlijk vindt ze het wel een fijn gevoel om straks haar kindje dichtbij
haar te hebben, in plaats van helemaal op een andere verdieping.

110. Een maandje voor de bevalling gepland staat, trouwen Michel en Maloe. Maloe wilde graag trouwen voor het
kindje er was. Dat ze met een bolle buik niet in mooie jurk past, maakt haar helemaal niks uit. Als ze maar
samen is met haar Michel.

111. Een dag daarna heeft Michel een goed idee. Bij wijze van huwelijkscadeau lijkt het hem leuk om een hondje
te kopen voor Maloe. Ze heeft hem al een paar keer verteld dat ze zich soms zo eenzaam voelt als ze de hele
dag thuis zit en hij uit werken is. Nou, de perfecte oplossing dus!
Een uurtje later rijdt er een politiewagen voor om het beestje af te leveren.

112. Maloe is helemaal door het dolle heen. Ze denkt dat ze Michel komen halen!
“Michel, verstop je! Er is politie!” schreeuwt ze.
Maar als de agente binnenstapt en Michel glimlachend een hand geeft, staat ze perplex. Wat is hier aan de
hand?

113. Even later komt Michel met een klein zwart bolletje binnenlopen.
“Ik heb een hondje gekocht uit het asiel. Voor jou, omdat je je zo eenzaam voelt. Het is nog maar een
maandje, ik weet het, maar als het kindje er is, vind je hem nog steeds wel leuk, toch?”
“Wat een geweldig idee! En wat is-ie lief!”
Het hondje wordt Bello genoemd, en is al heel snel gewend aan zijn nieuwe huis en zijn nieuwe baasjes.
Trots paradeert hij de hele dag rond, of ligt hij op zijn kussen de boel in de gaten te houden.

114. Vandaag is het dé dag. De uitgerekende datum. En juist vandaag moet Michel werken. Boos en gefrustreerd
gaat hij naar zijn werk, hopend dat het kindje nog even op zich laat wachten.
Maloe hoopt het ook van harte, ze voelt er niet veel voor om helemaal alleen de bevalling te doorstaan.
Michel komt thuis met een promotie, maar tegen de tijd dat hij de auto uitstapt is hij dat allang weer vergeten.
Het enige waar hij aandenkt is Maloe en de baby!

115. En juist op het moment dat Michel thuiskomt, begint de bevalling! Het kindje heeft keurig gewacht tot Michel
weer thuis was.
“Liefje, wees niet bang! Ik ben er! Ik ben hier!”
“G-godzijdank!” puft Maloe. Dat is een zware last die van haar schouders valt. Maar nu komt het moeilijkste.
De bevalling.

116. Maar gelukkig verloopt de bevalling behoorlijk vlot, en al snel heeft Maloe haar pasgeboren kindje in de
armen.
“Hallo, lieve schat van me, hallo meiske! Wat ben je mooi!”

117. “I-is het een meisje?” zegt Michel ontroert.
“Ja! Zeg maar gedag tegen Emma!”
“Ze heeft jouw ogen! O, ik kijkt hier gewoon recht in jouw mooie ogen!”
Maloe lacht waterig. “En ze heeft jouw mooie huidskleur, lieverd.”

118. Maloe legt de kleine Emma in bed. Ze is vast moe. Zelf is Maloe dat in ieder geval wel.
“Lekker slapen, schatje. Je eerste nacht op deze wereld.”
Nog even staat Maloe vertederd naar het kleine hoopje te kijken. Ze kan het niet geloven. Ze kan niet geloven
dat haar dochter zo mooi is. Een perfect meisje… Háár perfecte meisje.

119. De kleine Emma is alweer een paar maanden oud. Haar ouders zijn dol op haar, ze boft maar met zulke
ouders. Ze vinden het zelfs niet erg als ze hen midden in de nacht wakker maakt.
Nou ja, niet zo héél erg.
“Ga jij maar weer slapen, schat,” zucht Maloe, “ik pak haar wel.”

120. “Hè, schatje, kom jij maar eens bij mama,” zegt Maloe, met een beetje een vertrokken gezicht.
Er komt namelijk nogal een lucht uit Emma’s luier. Maar daar is Maloe nu wel aan gewend, en het maakt
haar niks uit!
‘Wat kan zo’n lief, klein schatje stinken, zeg!’

121. Maloe heeft nog een paar maanden zwangerschapsverlof, om voor Emma te zorgen. Zodra ze wat ouder is, zal
Maloe weer aan het werk gaan, maar ze wil graag de eerste maanden van Emma’s leventje thuis zijn.
Het bevalt haar wel, maar het werken zou ze ook niet willen missen. Nee, ze wil niet zoals haar moeder vroeger
een huisvrouw worden. Haar werk vindt ze te leuk, en wat extra geld is ook nooit mis. Ze hebben nu ook een
hond om voor te zorgen. Nog een mondje extra om te voeden dus.

122. Maar dat ze niet werkt, betekent niet dat ze niks doet. Ze kan nu eindelijk de trainingsbaan uitproberen, die
tijdens haar zwangerschap al op haar stond te wachten.
Een beetje koud is het wel, maar dat deert Maloe niet.

123. Michel werkt nog wel. Hij heeft nu een ‘nine to five job’, een stukje veiliger dan zijn baan als koerier. Het
bevalt hem goed, en hij kan er ook zijn gezin van onderhouden. Natuurlijk werkt hij nog wel hard voor een
promotie.

124. Een paar weken later staat er ineens een verrassing voor de deur. Bello groeit op tot een volwassen hond!
“Hahaha, wat zie jij er grappig uit met die grote oren! Maar we houden nog even veel van je, hoor.”
“We moeten je alleen wel gauw leren om buiten te plassen, viespeukje!”

125. Maloe kan zo genieten van haar dochter! Hoe ze gulzig haar flesje drinkt, met haar mooie blauwe ogen gericht
op haar moeder.
Ja, Emma hoort er helemaal bij en Maloe kan zich geen leven meer zonder haar voorstellen.

126. Nu het – eindelijk maar dan toch – is gaan dooien, kan Maloe beginnen met haar plantjes.
Maar voor nu toch nog maar alleen het bemesten, je weet nooit wat voor weer er nog op komst is. En echt
warm kun je het nog niet noemen…
“Je verse groentehapjes zullen nog even op zich laten wachten…”

127. Het koude weer is niet alleen slecht voor de planten. Ook Michel krijgt er last van. Hij krijgt griep en de dokter
heeft hem verteld om bedrust te nemen.
“Bedrust, poeh! Daar heb ik geen tijd voor!”
Maloe leeft met hem mee, maar denkt ook aan de gezondheid van haar dochtertje. Emma is wat
kwetsbaarder dan Michel, en griepje moet ze maar niet hebben. Dus dat Michel beter wordt, is niet alleen
voor Michel zelf van belang…
“Zal ik een lekker soepje voor je maken? Oud recept van mijn oma! Helpt altijd tegen griep!”

128. Ja, het helpt altijd. Als het tenminste niet aanbrandt…
‘Hè, jakkes… Dit kan ik hem niet voorschotelen!’
“Aah! Kom maar op met die lekkere soep van je!” zegt Michel als hij weer binnenkomt na een lekker warm
bad.
“Sorry, lieverd… Het is me niet gelukt,” zegt Maloe met het schaamrood op de kaken.
Michel glimlacht. “Volgende keer beter!”

129. Maar helaas krijgt Maloe ook griep. Door haar nachtelijke wandelingen met Bello, door de koude wind, heeft ze
een koudje gevat, en toen heeft Michel haar weer aangestoken…
‘Michel mag het dan zo druk hebben, die bedrust neem ík met alle plezier wel!’

130. Als Michel alweer beter is, ligt Maloe nog te hoesten en te proesten in bed. En als Emma dan ook nog begint
te huilen…
“Aargh! Michel, alsjeblieft, pak jij haar?”
“Natuurlijk pak ik haar, wat denk jij. Jij bent hartstikke ziek, kruip maar weer gauw onder de wol! Ik zorg wel
voor die lieverdje.”

131. Maloe doet nog maar een poging tot het maken van de ‘genezende’ soep.
En gelukkig lukt het deze keer wel! Binnen no time is ze weer beter!

132. Michel krijg een akelige situatie op het werk. De keuze die hij neemt is niet erg netjes, maar het maakt zijn
gezin wel weer 2000 simoleons rijker! Weer een stukje dichter bij de verdieping erop!

133. “Je laatste badje als baby…”
“Je laatste flesje! Ik kan het niet geloven, wat is de tijd snel gegaan, zeg…”
Maloe geniet nog even van haar babydochtertje.

134. Want vandaag is haar verjaardag! Ze zal opgroeien tot peuter! Michel maakt de nodige lawaai met ratels en
toeters.
En Maloe blaast samen met Emma de kaarsjes uit.
Met spanning wachten Maloe en Michel op het moment. Hoe zal Emma eruit komen te zien? Zwart haar, dat
is zeker… Maar de gelaatstrekken?

135. “O, Maloe, kijk! Ze is een kopietje van jou!”

136. Emma is een voorbeeldig peutertje. Als haar mama haar op het potje zet, blijft ze rustig zitten, en doet haar
behoefte zonder klagen.
“Ga maar lekker slapen, lieve schat!”
Maloe had zich gewoon geen liever kind kunnen wensen dan haar Emma.

137. Helaas is er een ding dat Emma niet schijnt te kunnen laten. Midden in de nacht gaan huilen van jewelste bevalt
haar erg goed, zo lijkt het. Het nadeel daarvan is dat haar ouders wakker worden, terwijl die de volgende
ochtend weer gewoon naar hun werk moeten.

138. “Michel, ik denk dat het tijd wordt dat Emma haar eigen kamertje krijgt. Hoe zit het met de financiën? Kunnen
we onze extra verdieping al betalen?”
“Bijna. We zullen nog even moeten wachten, maar je hebt wel gelijk, het is gewoon tijd voor haar eigen plekje.”
“Ja. Het begint me namelijk een beetje op te breken om er iedere nacht uit te moeten.”
“Nog even geduld. Met een beetje geluk krijgt één van ons binnenkort ook nog een promotie, en dan is die
nieuwe verdieping er binnen no time.”
Nog even geduld, en dat hebben ze wel. Want voor hun dochtertje hebben ze alles over, al krijgen ze nachten
achter elkaar geen slaap.

139. Nu Maloe weer werkt, komt er elke dag een oppas voor Emma. Katarina is een hele lieve vrouw, en Maloe en
Michel hebben er geen problemen mee om Emma bij haar achter te laten.
Bovendien helpt ze ook nog een handje mee in het huishouden, wat natuurlijk ook altijd welkom is.
Want Maloe gaat met veel plezier naar haar werk, maar aan het eind van de dag is ze vaak wel erg moe, en om
dan thuis te komen in een rommelig huis… nee, liever niet.

140. En Bello is er ook nog. Die heeft ook de nodige aandacht nodig. Al is die niet áltijd positief. Hij moet natuurlijk
ook leren om gehoorzaam te zijn.
Het gaat goed bij de familie Rozenbloem. Iedereen is gelukkig en blij en ze hebben een schat van een oppas.
Ook Emma lijkt heel blij met haar, al is ze nog erg jong.

141. Anderhalve maand later gaan Maloe en Michel allebei nietsvermoedend naar hun werk. Een gewone werkdag,
dat denken ze.
Maar Maloe komt thuis met een promotie en een fikse bonus! Superblij rent ze naar binnen om het goede
nieuws aan Katarina te vertellen, die alles weet van hun verbouwplannen.

142. “Weldra zul jij je eigen kamertje krijgen, schatje! En dat zal ons allemaal goed doen!”

143. Maloe doet die middag vrolijk allerlei klusjes en als Bello heftig begint te spartelen als hij gewassen wordt,
geen ze hem geen eens een standje, nee, ze lacht, en spettert lekker terug.
Ze gaat ook verder met Emma’s loopoefeningen. Ze kan af en toe behoorlijk dwars zijn, maar het gaat aardig
de goede kant op.
En als ze aan het eind van de middag het nieuws kijkt, kan ze niet wachten tot Michel thuiskomt en ze hem
het goede nieuws kan vertellen.

144. Maar Michel komt zelf ook met goed nieuws thuis! Hij heeft ook promotie gemaakt! Een stapje dichter bij
zijn levenswens én een bonus, die handig van pas komt.
“Ik heb promotie gemaakt!” roepen ze tegelijk.
Perplex kijken ze elkaar aan.
“Wat een toeval, zeg,” zegt Michel.
“Wat een geluk, zul je bedoelen! Kom maar op met die verbouwing!”

145. Twee maanden later kijken Michel en Maloe tevreden de nieuwe kinderkamer rond.
“Dat hebben ze mooi gedaan,” zegt Maloe gelukkig.
“Zeker! Onze kleine meid heeft een prachtig kamer gekregen.”
Maloe legt Emma in haar bedje.
“Welterusten, meiske. Droom maar zacht in je nieuwe kamer.”

146. Daarna gaan Maloe en Michel ook naar bed. Maar slapen komt er nog niet van.
“Michel, ik… eh… ik zat laatst zo te denken… enne…”
“Ja?” zegt Michel geduldig.
“Nou, wat zou je er van zeggen… Wat denk je van nog een kindje? Dat lijkt me zo leuk, maar ook vanwege de
uitdaging van mijn oma en zo…”
Michel krijgt een glimlach van oor tot oor. “Lijkt me een geweldig plan!”
“Zullen we het dan maar meteen proberen…?”
Dat laat Michel zich geen twee keer zeggen!

147. Tijdens de week die volgt, voelt Maloe nog niks wat zou kunnen wijzen op een zwangerschap. Na de eerste keer
al zwanger is moeilijk, zeker nu Maloe al wat ouder is, maar teleurgesteld is ze wel.
Ook Michel vindt het jammer, maar ja, Moeder Natuur laat zich nou eenmaal niet sturen.

148. Maar dan, anderhalve week na de eerste ‘poging’ begint Maloe wat symptomen van een zwangerschap te
vertonen. Misselijk, en al een paar dagen. Maar weer een paar dagen later is dat alweer over.
‘Zeker iets verkeerds gegeten…’
Niets is minder waar. Omdat ze het toch zeker wil weten, en omdat ze zo graag nog een kindje wil, doet
Maloe toch maar een zwangerschapstest. En warempel! Weer de eerste keer is het raak!

149. Maloe neemt al vroeg verlof op. Het is haar al snel duidelijk geworden dat deze zwangerschap zwaarder is
dan toen ze zwanger was van Emma.
Maar nu heeft ze wel meer tijd voor haar tuintje. De zelfgekweekte groenten bevallen goed, dus meer
plantjes zijn welkom!
Maar de moeheid slaat vaak toe en veel rusten is er daarom ook bij. Ze baalt er wel van, maar ja, het beste
voor de baby..!

150. Ondertussen gaat Michel door met de looptrainingen. Het lukt Emma al steeds beter, maar ze staat nog wel
wankel op haar beentjes.
Uiteindelijk werpen de trainingen wel zijn vruchten af, Emma kan lopen!
Natuurlijk is Michel niet altijd thuis om de zorg van Emma op zich te nemen. En gelukkig ligt Maloe niet de
hele dag in bed. Aandacht voor Emma is er nog genoeg, zwangerschap of niet.

151. Maloe is graag bezig met haar dochtertje leren praten, en Emma lijkt het zelf ook heel interessant te vinden. Ze
vindt het ook geweldig dat haar mama nu elke dag thuis is. Katarina is heel lief, hoor, maar haar mama heeft ze
liever.
Toch breekt alles Maloe wel een beetje op. De zorg voor Emma, het huishouden… het gaat gewoon niet goed
gepaard met zwanger zijn. Het gebeurt dan ook meer dan eens dat ze in slaap valt boven haar eten…

152. Michel heeft besloten om Maloe maar wat te ontlasten, en heeft het huishouden op zich genomen, ook al
moet hij elke dag ook nog werken.
Het is gewoon te veel voor Maloe. Soms barst ze in een gesnik uit, van de stress en de moeheid waar Emma
bij zit, die haar dan met verschrikte ogen aankijkt. Dat is niet goed voor zo’n kindje.
Gelukkig is Emma’s verjaardag in zicht, en zal ze dan veel zelfstandiger zijn. Dat is beter voor haar moeder én
haar vader, die ook onder veel stress staat.

153. De dag van de grote gebeurtenis echter, is iedereen goed uitgeslapen en vrolijk. Zo’n grote dag, die wil Maloe
niet missen, dus ze is supervroeg gaan slapen de vorige avond.
Ze heeft de toeters tevoorschijn gehaald en maakt vrolijk een hoop lawaai. Haar lieve dochter, weer een
stapje groter… Ze kan het bijna niet geloven!
Samen met Michel blaast Emma de kaarsjes uit. Haar oogjes stralen, alle aandacht is op haar gericht!

154. Dan is het grote moment aangebroken. Michel zet Emma op de grond, ze zal het nu zelf moeten gaan doen!
En dat doet ze heel goed! Trots kijken Michel en Maloe naar hun grote dochter. Ze is prachtig!

155. Emma is een lief kind. Ze helpt haar moeder zo veel ze kan, nu die zwanger is. En dat vindt ze heel erg
vanzelfsprekend. Maloe is erg tevreden over haar dochter.
Ze hebben het ook heel gezellig samen, na school, als ze even lekker een hapje eten. Maloe vindt het heerlijk
om leuk met haar dochter te kletsen, en ook Emma vindt het leuk. Ze hoort op school wel eens verhalen over
dat de kinderen hun ouders zo haten. Nou, dat kan zij zich niet voorstellen!

156. Ze kan niet wachten tot de baby geboren is, want dan heeft ze iemand om mee te spelen. Want ze houdt dan
wel heel veel van haar ouders, ze willen niet altijd met haar spelen.
Alleen vermaakt ze zich ook wel best, daar niet van, maar af en toe is dat wel een beetje eenzaam.
Emma helpt ook graag in de tuin een handje mee. Dat is nu ook wel nodig, want Maloe kan niet meer zo goed
bukken, zo groot is haar buik al. De plantjes stonden er een poosje verwaarloosd bij, maar Emma heeft er een
nieuwe hobby in gevonden om ze te verzorgen.

157. Ze zit alleen met één dingetje in haar maag.
“Papaaa?” vraagt ze met een heel lief stemmetje.
“Ja, wat is er?” vraagt Michel, die meteen door heeft dat Emma iets nodig heeft.
“Nou, kijk, het zit zo. Op school zeggen ze de hele tijd dat ik net een jongetje lijk, door mijn kleren, en ik vind dat
ook wel een beetje dus ik wilde graag vragen of ik misschien nieuwe kleren mag, want ik vind dit echt niet
leuk…” ratelt Emma.

158. Michel kijkt Emma ernstig aan. “Je weet dat je je niks moet aantrekken van wat andere mensen denken, hè?
Je moet doen wat je zélf leuk vindt, en niet wat anderen leuk vinden.”
Emma knikt. “Ja, maar papa, ik vind dit ook niet leuk. Het gaat echt niet om wat zij er van vinden… Dus, mag
het?”
“Oké, dan is het goed.”
Emma vliegt Michel in de armen.
“O, dankjewel papa! Dankjewel!” Dan stopt ze. “Hebben we er wel genoeg geld voor? Met de baby die komt
en zo?”
Michel glimlacht. “Ja hoor, maar heel lief dat je je er zorgen om maakt, schat.”

159. In het weekend, als Michel en Emma allebei vrij zijn, gaan ze naar de H&M in Tisse. Opgewonden praat Emma
de hele weg in de taxi. Ze is nog nooit in de H&M geweest, en kan niet wachten tot ze nieuwe kleren kan gaan
kopen.
Als ze er zijn kijken ze een poosje rond, er is zoveel keus!
“En, zie je al iets leuks?” vraagt Michel een beetje ongeduldig. Winkelen is nou niet bepaald zijn favoriete
bezigheid.
“Ja,” zegt Emma vrolijk, “al een paar dingen, maar deze is echt heel leuk!”

160. Na een paar setjes gepast te hebben is de keuze gemaakt. Michel gaat, ietwat opgelucht; het duurde allemaal
zo lang, betalen. Tevreden kijkt Emma de winkel rond. Ze heeft iets heel leuks gevonden en kijkt nog even
voor de zekerheid rond of er niet nog iets leukers is.
Het is donker als ze weer naar huis gaan, en Emma is ook behoorlijk moe! Maar het dagje winkelen is zeer
geslaagd.

161. Een maandje later maakt iedereen zich een beetje zorgen. Het is nu een week na de uitgerekende datum, en
het kindje is er nog niet. Het komt vaak voor dat kinderen later komen dan verwacht, maar toch, een beetje
bezorgdheid is er wel.
Maloe ligt bijna de hele tijd in bed, ze is enorm vermoeid. Ze hoopt ook dat de baby snel komt. Het heeft zo
wel weer lang genoeg geduurd.
Emma maakt zich ook wel een beetje zorgen over haar moeder. Maar stiekem is ze meer ongeduldig. Het
duurt allemaal zo lang!

162. Maloe heeft met de dokter gebeld, en die vertelde haar een paar dingen die ze zou kunnen doen om de
bevalling op weg te helpen. Wandelen was een van de dingen die hij noemde, maar met zo’n buik heeft ze
daar niet zoveel zin in. Het tweede was scherp voedsel eten. Dat is misschien wel een idee, dus Maloe bestelt
snel allemaal scherpe ingrediënten voor een lekker scherp maal.
“Dankjewel!” zegt Maloe tegen de bezorger.
“Graag gedaan. En geniet er van!”

163. Maloe maakt een scherpe pan pasta klaar, vol met hete pepers en sambal.
Ze brandt haar mond bijna, maar eet toch dapper door. Voor ze het weet heeft ze drie kommetjes pasta
leeggegeten.
Dan slaat de vermoeidheid toe en wil Maloe in bed kruipen. Maar als ze de slaapkamer binnenkomt ziet ze dat
Emma op haar plekje in het bed ligt.

164. “Dan hier maar,” mompelt Maloe chagrijnig.
Diezelfde nacht komt de bevalling op gang. Het scherpte eten heeft geholpen! Maar nu staat ze er wel alleen
voor.
“MICHEL!!!!” schreeuwt Maloe, tussen de weeën door.

165. Maar Michel hoort haar niet, tenminste, niet op tijd, en Maloe staat er alleen voor tijdens de bevalling van
haar tweede dochter.
Net daarna komt Michel de kamer binnengerend.
“Ben ik- ik ben te laat…” zegt hij teleurgesteld, maar dan ziet hij het prachtige meisje in de armen van Maloe
en raakt helemaal ontroerd.

166. “Zeg maar gedag tegen Yasmine,” zegt Maloe zacht en teder als ze het kleine schepseltje in de armen van
Michel legt.
Na het kindje grondig geknuffeld te hebben, en de nodige tranen van alle drie, legt Maloe Yasmine in haar
wiegje op de slaapkamer van Michel en Maloe.
“Welterusten, kleine meid!” fluistert ze, om Emma niet wakker te maken.

167. Emma wordt de volgende ochtend vroeg wakker, en kijkt verbaasd naar het wiegje, waar ze een klein baby’tje
ziet liggen.
“Wat ben je klein en lief,” zegt ze zacht terwijl ze naar haar nieuwe zusje kijkt.