1. DIARIO DUN NENO ALEMÁN

2. Chámome Hanz, estabamos no ano 1914, vivía en Alemaña, na cidade de Berlín con meus pais Fritz e Christine, e miña irmá pequena, Ingrid, que nacera fai uns meses,todo iba ben, ainda que comecei a asustarme cando escoitei que se aproximaba unha guerra,xa que meu pai traballaba como soldado. Todos os días miña nai decíame que me tranquilizara,que nada iba a acontecer , pero sentíame inseguro.

3. Días despois comezara a guerra, meu pai tivo que marchar da casa, pero non o vía preocupado, e máis, estaba sorrinte xa que dicían que sería un conflicto pequeno, que duraría pouco tempo, e que dentro de nada estaríamos outra vez todos xuntos. E oxalá fora así. Non me enteraba moi ben do que estaba a acontecer, miña nai pasábase o día abrazada a Ingrid, e eu sentíame solo, pero sabía que non o facía por mal.

4. Escoitaba a xente falar de que había unha guerra de posicións, que duraría pouco tempo, según os políticos, pero eu sentíame confuso xa que estaba a durar moito .Tempo… miña nai pasábase o día chorando, e cada vez que lle preguntaba o que acontecía, non recibía resposta, comecei a preocuparme,e a chorar eu tamén.

5. Cada vez que preguntaba polo meu pai, do que non volvín a saber nada dende aquel desgraciado día no que marchou, nadie me contestaba, eu xa non sabía que facer, por qué me acontecía isto a min? A comida escaseaba cada vez máis, e non podíamos saír a fóra porque todo era un caos, todas as noites escoitaba dende a miña habitación fortes ruídos que non sabía moi ben de onde proviñan .

6. Un día, timbrou un home a porta da nosa casa, tiña o mesmo traxe de soldado que levaba meu pai cando marchara, pero non era él. O señor estibo falando uns minutos coa miña nai, e cando marchou e pechou a porta, miña nai botouse a chorar, e encerrouse na súa habitación; eu estaba asustado, tiña medo. Non sei canto tempo pasou ata que a miña nai me explicou o que pasaba, díxome que papá xa non estaba con nós, pero que morrera defendendo o noso país e debía de estar orgulloso del. Non souben moi ben como reaccionar, e senteime nunha cadeira da cociña, esperando a que todo rematara, miña nai sentouse comigo, e dixo que debía de coñecer a verdade, explicoume que se inventaran novas armas, e que todo estaba indo a peor .

7. Xa pasaran dous anos dende aquel terrible día no que souben o que lle pasou a meu pai, estabamos na época de 1917, eses dous anos foron terribles, dicían que era a Guerra de Posicións. Berlín xa non era aquela cidade tranquila que un día fora. Todas as mañás escoitábamos na radio o que estaba acontecer polo mundo enteiro; oleadas de folgas de Gran Bretaña, motíns no exército francés, aumento das demandas nacionalistas en Austria-Hungría… Miles de cousas acontecían, e medo e temor era o que sentía todo o mundo.

8. Ingrid enfermou, non sabíamos moi ben o que lle pasaba, miña nai choraba e dicía que era pola mala alimentación, porque os danos aéreos bloquearon os suministros de alimentación, e moita xente caiu enferma. Non podíamos saír da casa. Miña irmá cada vez que empeoraba máis, daquela un día miña nai saiu da casa en busca de comida, esperamos horas ao seu regreso, pero nunca volviu, non sei moi ben o que pasou, nin canto tempo, pero miña irmá e eu acabamos nun hospital xunta outros moitos nenos e nenas orfas.

9. Pouco a pouco todo foi pasando, pero o que acontecera aqueles anos de de tristeza, deixoume marcado para o resto da miña vida .

10. SOFÍA CAAMAÑO DEUS ALEJANDRO CALVETE COTELO MAR CAMBÓN BALSA DANIEL CASAL BELO LAURA CASAL SUÁREZ