2. ÍNDICE
• AS AVENTURAS DE RUBÉN O ARQUEÓLOGO NA
ILLA DE SÁLVORA: Iria Oubiña Lobato.
• AVENTURA NA ILLA DE SÁLVORA: Iago Padín
Troncoso.
• UNHA VIAXE A SÁLVORA: Raúl Salgueiro Cores.
• A HISTORIA DA ILLA DE SÁLVORA: Raquel Ruel
González.
• NA ILLA DE SÁLVORA: Pablo Rodríguez Crespo.
• RUBÉN O ARQUEÓLOGO: Joel Pérez Montes.

3. •O MISTERIO DA ILLA DE SÁLVORA, Nerea
Rodríguez Caneda.
•RUBÉN O ARQUEÓLOGO, Brais Vázquez Dasilva.
•OS MISTERIOS DE SÁLVORA, Brais Valladares
Torres.
•RUBÉN NA ILLA DE SÁLVORA, Nuria Padín Pazos.

4. PROXECTO PAISAXES
ALUMNOS E ALUMNAS DE 6ºB
CURSO 2013 – 2014
TITORA: MARTA POMBO REY.
C.E.I.P. COIRÓN – DENA.

5. As aventuras de
Rubén o arqueólogo
na illa de Sálvora

6. Había unha vez un arqueólogo
chamado Rubén, a el
encantáballe o seu emprego
pero aos seus pais non lles
gustaba tanto porque Rubén
casi nunca estaba na casa.

7. A Rubén encantáballe percorrer países buscando
tesouros e cidades perdidas, pero como casi todos
os traballos, ten os seus perigos porque nos
templos e cidades teñen as súas trampas.

8. Un día Rubén
decidiu ir a illa de
Sálvora para ver si
había algo por
descubrir, así que
colleu o primeiro
barco que zarpaba
rumbo a illa pero
daquela Rubén non
sabía que aventuras
lle esperaban.

9. Nada máis chegar montou una tenda de
campaña e empezou a buscar obxectos
de moitos miles de anos para expoñer no
museo, pero antes, acercouse a unha
pequena casa e ao entrar sorprendeuse
moito ao ver a Cerbero o can de tres
cabezas, pero pareceulle incrible que
existira de verdade, así que saíu moi
rápido da casa e correu cara un lago moi
grande que estaba no medio da illa.

10. Entón empezou a oír un
precioso canto que viña do
medio do lago, así que,
colleu unha pequena barca
de madeira e empezou a
remar cara donde viña o
canto. Había moita néboa e
casi non se via nada pero
chocou cunha pedra que
sobresaía da auga e viu que
xunto dela había unha
serea, el acercouse pero ela
marchou, así que, Rubén
volveu a beira do lago.

11. Rubén estaba moi
sorprendido, non se
explicaba como podían
existir estes seres, aínda así
non se detivo. Empezou a
escavar e atopou algo, unha
gran pedra con símbolos
grabados nela.

12. Rápidamente levouna ao
museo e fíxose moi
famoso. Uns días despois
volveu a illa pero ningún
deses seres
extraordinarios apareceu,
entón empezou a pensar
en si aquela pedra tiña
algo que ver. Rubén
volveu ao museo e díxolle
ao propietario do museo
que lle devolvera a pedra.
El devolveulla porque a
atopara él.

13. Ao chegar a illa de Sálvora Rubén volveu
poñer a pedra no sitio, de repente, unha
gran luz saíu da pedra e apareceron ante
el un montón de animais e seres
extraordinarios: pegasos, sereas, hadas,
unicornios, grífos, fénixs, cerberos e
moitos máis, pero ao velo todos
escaparon pero Rubén díxolles que non
tiveran medo que non lles ía facer dano.
Rubén fíxose amigo de todos eses seres.

14. Agora Rubén, ademais de ser
arqueólogo, era o dono dunha
organización para protexer a estes seres,
pero aínda así sentía quelle faltaba algo
na vida.
Despois duns meses coñeceu a unha
chica que se chamaba Sabela e
enseguida se namoraron e estiveron
planeando a boda durante moito tempo
e decidiron casarse na illa de Sálvora con
todos os seus amigos.

15. Pero Rubén foi aínda máis feliz
cando a súa muller dou a luz
xemelgos. Rubén e a súa muller
fixeron unha casa na illa e foron moi
felices ao estar cerca dos seus
amigos. Os pequenos
creceron e divertíronse moito coas
crías de: pegasos, unicornios, hadas
e demais animais.

16. Iria Oubiña Lobato. 6ºB
CEIP Coirón - Dena

18. Érase unha vez un arqueólogo chamado Rubén que vivía na illa
de Sálvora. Un día encontrou unha cova durante unha excavación
cos seus amigos: Miguel, Diego e Raúl.
Rubén estaba cavando cando o chan se rompeu e caíu a 10 metros
da superficie. Rubén decidiu explorar a cova mentras os demais
buscaban unha corda.
Despois de explorar a cova encontrou esmeraldas, rubíes e
cuarzo. Máis adiante encontrou picos, palas, excavadoras e
moitas ferramentas propias dos mineiros. Os seus amigos non lle
deron tempo a pensar, chamábano para que volvese.
O día seguinte irían a explorar a cova a fondo.
Pola noite Rubén non puido durmir. Estaba intrigado polo que
encontrara na cova e ademais escoitábanse ruídos extranos.

19. Pola mañán foron a explorar
a cova ben equipados: traían
cascos con luces, cordas e
guantes por si había que
escalar.
Cando chegaron, uns homes
enmascarados ataron a
Rubén e aos seus amigos.
Cando non miraban, Raúl
colleu a súa navalla e
soltáronse e saíron da cova
polos pelos.

20. Rubén chamou a policía
pero tardarían unhas
horas.
Mentras esperaban
foron investigar un
pouco máis.
Descubriron que collían
diamantes e vendíanos
a varios países de África
por unha gran suma de
diñeiro. Descubriron a
Rubén e aos demais e
de non ser pola policía
houbésenos matado.

21. Rubén e os seus amigos recibiron cada un
un diamante de reconpensa por atrapar aos
bandidos pero tamén é un gran recordo
desta aventura que recordarán sempre.

22. Iago Padín Troncoso.
6ºB.
C.E.I.P. Coirón - Dena

24. Rubén é un rapaz de 23
anos que lle encanta a
arqueoloxía e todo o
relacionado coa mesma.
Esta vocación tena dende
neno polo seu pai, quen
lle ensinou todo o que
agora sabe. Dedicou gran
parte da súa vida a ler
libros, buscar información
e incluso facer viaxes co
seu pai relacionadas con
esta materia.

25. Rubén xa non era un neno
e o seu pai tiña unha idade
que non lle permitía seguir
acompañando ao seu fillo
nestas aventuras, polo que
Rubén dicidiu realizar a
súa primeira viaxe só. O
destino elexido foi a Illa de
Sálvora, lugar do que lle
falara moito o seu pai e
que tiña ganas de explorar.

26. O día anterior de partir
Rubén preparou a súa
equipaxe e numerosas
cousas que lle podían
facer falta como:
linternas, comida,
brúxulas, a tenda de
campaña, etc. Incluído
nese set de
supervivencia levaba un
mapa da Illa de Sálvora
que lle regalara o seu
pai, co fin de facilitarlle
a viaxe.

27. Chegou a noite e
Rubén non era capaz
de pegar ollo. Era a
súa primeira viaxe sen
o seu pai e non podía
evitar sentir medo e
nervios polo que
puidera pasar.
Transcurrida a noite o
despertador de Rubén
soou.

28. Chegara o momento
de partir.
O rapaz colleu todo o
que preparara o día
anterior e con tristeza
despediuse dos seus
pais.
Dirixíuse ao peirao
onde estaba atracado
un pequeno barco,
donde realizaría a súa
viaxe a Sálvora.

29. Preparou todo para
partir e cando se quixo
dar conta xa se atopaba
só e no medio do mar; xa
non había volta atrás.
Despois de horas e horas
navegando chegou ao
destino. Ao lonxe viu un
pequeno anaco de terra
rodeada de mar por
todos os lados.

30. Atracou, e dicidiu
preparar todo para
poder pasar alí a noite,
xa que empezaba a
escurecer para durmir.
Nada máis saír o sol,
Rubén saíu da tenda
de campaña e coa
axuda do mapa que lle
dera o seu pai
comezou a explorar o
lugar.

31. Camiñou e camiñou e no
medio do camiño tropezou
cunha morea de pedras que
facían unha forma
misteriosa, como unha cruz
ou unha ´´X´´. A Rubén
pareceulle moi extrano e
decidiu apartalas e facer un
burato, cando por sorpresa,
viu un pequeno cofre
enterrado.

32. Nese momento
non foi capaz
de abrilo xa
que o cofre tiña
unha estrana
pechadura.

33. Seguiu camiñando
e explorando o
lugar ata que se
fixo de noite.
Grazas a luz do
faro foi capaz de
voltar ao lugar
donde acampara,
que se atopaba
preto do faro.

34. Meteuse na tenda de
campaña para durmir, e
no medio da noite
espertou por culpa dun
ruído que proviña do
faro. Con medo e
incluso indeciso, foise
aproximando pouco a
pouco ao lugar donde
se producia o ruído.

35. Atopábase diante do faro, o
cal tiña unha enorme porta
vella para entrar, e iso fixo.
Entrou por dentro e subiu
as escaleiras que alí había
ata chegar á cima do faro,
donde estaba unha
xigantesca bombilla que
alumeaba gran parte da Illa
de Sálvora, pero non había
nada máis, polo que supuxo
que o ruído o producía
algún animal.

36. Decidiu permanecer
alí uns minutos, xa
que lle chamaba
moito a atención
aquel lugar e, ao
pouco tempo, volveu
a escoitar o mesmo
ruído pero esta vez
moito máis forte.

37. Aínda non acabara
de baixar as
escaleiras de todo
cando viu subir a
sombra dunha
persoa.
Asustado, Rubén deu
a volta e volveu subir
as escaleiras a toda
présa e agochouse
no alto do faro.

38. Morto de medo
esperou no seu
escondite para
ver quen era esa
persoa e ao
pouco tempo,
viuno. Era un
home moi maior
vestido con trapos
vellos e co pelo e
a barba moi, moi
longa.

39. Rubén empezou a falar co
vello e de repente saíu o
tema do cofre que estaba
enterrado, pero esta vez
o vello sabía como abrilo
porque el tiña a chave.
De repente, o cofre
abriuse e Rubén decidiu
darlle o tesouro ao vello
que era moi pobre, e
tamén dicidiu levalo con
el para a súa casa.

40. Cando chegaron a
súa casa o pai de
Rubén sentíuse
moi orgulloso da
viaxe de Rubén e
decidiron que o
vello quedara alí
unha tempada
con eles.

42. A historia da illa de Sálvora.

43. Hai moito tempo,
na illa de Sálvora,
un neno chamado
Rubén, quería ser
arqueólogo e,
desde pequeniño
comezou a
interesarse por todo
aquilo que
formaba a
arqueoloxía.
Rubén corría moitas
aventuras,
gustáballe o risco…

44. Cando el era aínda
moi pequeno, a súa
nai tivo un accidente
en barco cando ía de
viaxe de negocios.
Así, el vivía co seu pai
chamado Xoán. Os
seus avós, tíos e
primos vivían moi
lonxe.

45. Cando xa tiña 18 anos,
comezou a investigar pola
illa para buscar ósos,
fósiles, etc…
Todos os días atopaba
algo, como fósiles. Ata que
unha tarde de xoves,
atopou un óso. Como seu
pai tiña un laboratorio,
investigouno con todo tipo
de artefactos e descubriu
que era un óso de
dinosaurio, pero non dun
dinosaurio calquera senón
dun Tiranosaurio Rex…

46. Rubén seguiu
investigando
pola illa máis
ósos, pero
tamén había
algúns ósos
doutros
dinosaurios e
doutros tipos
de animais.

47. Aos poucos anos,
convertíuse nun gran
arqueólogo e formou
unha gran empresa en
conmemoración á súa
nai porque ela tamén
fóra arqueóloga e
houbéselle gustado
formar unha empresa
de arqueoloxía co seu
fillo…
Rubén, para cumprir o
gran soño da súa nai,
púxose mans á obra en
canto tivo 23 anos…

48. Mentres as obras
remataban, el
estudaba na
universidade, para ter
un título e unha
carreira, e poder facer
algún día unha viaxe
de negocios a Estados
Unidos ou a outras
cidades e países tan
importantes…

49. Mentres el evolucionaba
como arqueólogo, o seu
pai ía envellecendo e o
resto da súa familia
tamén… Os seus
morreran uns anos atrás.
O seu pai xa tiña casi 67
anos e el vía que se non
atopaba unha parella
estable, non tería máis
remedio que pasar o
resto da súa vida só…
Co seu traballo de
arqueólogo non tiña casi
nada de tempo para a
súa vida social…

50. Pero, en canto tomou unhas
vacacións, atopou unha voa
parella e ao cabo dun ano e
uns cantos meses casouse e
tivo 2 fillos.
Non volvería a pasar tempo
só, aínda que o seu pai
falecera ou quedeara só…
A fin e ao cabo, os nenos
daban moita alegría na súa
casa.

51. A súa esposa era
moi guapa e tamén
era arqueóloga. E a
súa vida volveu a
rexurcir das cinzas,
volveu a aledarse e o
seu pai recuperouse
dunha enfermidade
moi grave para vivir
algúns meses máis
ao seu lado…
fin

52. Raquel Ruel González.
6º B.
C.E.I.P. COIRÓN – DENA

54. Había una vez un
arqueólogo chamado
Rubén.
Rubén era un home
moi pacífico ao que
lle encantaba pescar,
por iso, facía as súas
exploracións en illas.
Un día pescou un
peixe que era tan
grande que non lle
cabía no caldeiro e
tivo que levalo ao
lombo.

55. Cando ía explorar
levaba sempre á súa
familia con el porque
pasaba moi pouco
tempo con eles e a
todos lles gustaba
correr aventuras
xuntos. Para viaxar
usaban un globo
aerostático porque
non tiñan cartos para
un barco decente e
bonito.

56. Un día Rubén e a súa
familia decidiron ir a
explorar á illa de
Sálvora. Cando
chegaron viron que a
illa estaba toda chea
de porcallada e
decidiron traer xente
para limpala.

57. Pero cando foron a
avisar á xente
ninguén lles quería
axudar. Entón
Rubén decidiu
diseñar unha
máquina capaz de
axudarlles a limpar
a illa. Tras 3 meses
de duro traballo
Rubén diseñou a
máquina e
programouna para
limpar.

58. Cando a illa por
fin estaba
limpa, Rubén e
maila súa
familia,
decidiron irse a
vivir alí e
asegurarse de
que ninguén
máis a volvera a
ensuciar.

59. Pero, un día
Rubén saíu a
explorar a illa e
atopou unha
cova moi, moi
profunda e
decidiu meterse
nela. Alí Rubén
atopou un
montón de
arañas velenosas
e morreu
traxicamente.

60. Desde aquel
momento non
volveron a ver máis a
Rubén nin súa
familia.
FIN

61. C.E.I.P. COIRÓN - DENA

62. Rubén o arqueólogo

63. Érase unha vez un arqueólogo
chamado Rubén. Un día Rubén
estaba paseando pola praia e
viu unha pancarta donde se
anunciaba unha viaxe á Illa de
Sálvora. El interesouse porque
os seus amigos Iago e Brais
dixéronlle que alí había
tesouros. Rubén foi a casa dos
seus amigos e preguntoulles si
querían ir a Illa de Sálvora. Os
amigos foron a illa con Rubén
nun barco de luxo e cando
chegaron a beira, fóron a buscar
unha cabana. Xa era noite e
encontraron unha cabana que
lla deixou un mariñeiro
profesional .

64. Cando os amigos estaban durmindo
Rubén saíu á búsqueda do tesouro que
os seus amigos lle comentaran. Rubén
buscaba e buscaba pero non
encontraba nada así que decidiu ir a
cabana a durmir pero de repente no
camiño viu unha luz, el acercouse
lentamente cara ela e ao final era un
mapa cunha vela ao lado. Rubén
sorprendeuse moito e foi a cabana a
avisar aos seus amigos de que
conseguira o mapa do tesouro.
El intentou espertalos pero non foi
capaz. Como non o conseguía foi
rapidamente ao sitio que marcaba o
mapa, cando chegou había unhas
ruínas con musgo e telarañas.

65. Rubén con medo adentrouse
nas ruínas sen pensalo.
Dentro había unha porta moi
antiga que había que descifrar
cun contrasinal para pasar
por esa porta. Rubén pensou
cal sería o contrasinal para
entrar nela, el non o sabía
pero ao seu lado había uns
debuxos de proba para un
arqueólogo. Rubén
descifrounos sin ningún
problema. A porta abríuse e
dentro había unha gran
cantidade de ouro. Pero de
repente empezaron a temblar
todas as ruínas.

66. Rubén colleu todo o ouro que puido e
foise correndo cara a cabana. Púxose a
durmir cando chegou á cabana, tivo
pesadelos sobre as ruínas.
Ao día seguinte, Rubén marchou a súa
casa pensando nas experiencias que tivo
na Illa de Sálvora. Despois de 4 minutos
de viaxe foi a oficina a preguntarlle ao seu
xefe cantos anos tiña o ouro que collera
na Illa. O xefe díxolle que era moi valioso,
que tiña 1.000 anos. Rubén sorprendeuse
e volveuse moi rico co ouro que
conseguiu. Tamén saíu no xornal e
volveuse moi famoso pola investigación
do tesouro. Con todo o ouro fixo unha
nova casa, fixo actos solidarios para os
rapaces necesitados, etc…
Despois de 93 anos Rubén faleceu e o
fillo prometeulle que ía a ser tamén
arqueólogo.

67. JOEL PÉREZ MONTES
6º B. C.E.I.P COIRÓN – DENA.

69. Había unha vez, un xoven chamado
Rubén. Era arqueólogo. Agora xa é
maior, ten fillos e netos, aínda que
viviu moitas aventuras, a máis
especial para el é o misterio da Illa
de Sálvora. Ocorreu así:
Unha mañá, Rubén volvía da súa
aventura en Exipto. Leu no xornal
que ocorrían feitos extranos na Illa
de Sálvora. Nas noticias dixeran
que cando os barcos se achegaban
á costa, a estatua da serea que se
atopa na illa emitía unha potente
luz cegadora que facía que os
barcos encaixaran nos baixíos.

70. Despois de escoitar iso,
a Rubén picoulle a
curiosidade e decidiu ir
á Illa de Sálvora.
Cando chegou, viu a
catro homes xunto a
serea que falaban de
que todo estaba saíndo
coma eles esperaban e
que se ían facer de
ouro co seu plan.

71. -Este plan é estupendo! - dixo un dos homes.
-Xa o creo, somos xeniais - dixo outro.
-Bos días, cabaleiros - dixo Rubén educadamente.
-Que queres?! - dixo Boris, o máis malhumorado de todos.
-Só quería preguntar polo que dixeron nas noticias - contestou Rubén.
-Nós non sabemos nada, vaite daquí, forasteiro.
-Chámome Rubén.
-Bueno, Rubén, máis vale que non te acheges a nós, se sabes o que che convén. De
acordo? - dixo o capitán do grupo.
Os homes marcharon e Rubén quedou pensativo. Estaba claro que eses homes
escondían algo.
-Que esconderán? - pensou Rubén.
Agochouse detrás dunha rocha para ver o que facían aqueles misteriosos homes e viu
algo que lle sorprendeu: os homes entraran na estatua da serea! Foron pola parte de
atrás, abriron unha porta e baixaron unhas escaleiras. Rubén decidiu ir detrás.
-Sabía que ocultaban algo! – dixo Rubén mentres baixaba.
Cando chegou, non podía crer o que vía: a cova estaba chea de xoias, ouro, pedras
preciosas…

72. De pronto, escoitou
uns gritos que
pedían auxilio:
-Socorro, axuda! –
gritaba unha voz
feminina que
procedía da
mazmorra.
Rubén achegouse a
mazmorra. Estaba
escuro, pero puido
ver a silueta dunha
xoven muller.

73. -Non teñas medo,
axudareiche a saír
daquí.
-Por qué me vou fiar
de ti? – dixo a rapaza.
-Porque non tes outra
opción - respondeu
Rubén.
-Esta ben. Coidado,
detrás túa!!!
Un dos homes
pegoulle a Rubén
cunha tabla na
cabeza, deixándoo
inconsciente.

74. Cando espertou, estaba
encadeado xunto á xoven
muller.
-Qué pasou? Non recordo
nada - dixo Rubén.
A xoven explicoulle o que
pasara e tamén o que
estaban tramando
aqueles homes:
-Verás, estes home teñen
unha máquina que emite
unha luz cegadora cara os
barcos, que fai que
encaixen nos baixíos e
despois rouban os
tesouros e pezas para
vender.

75. Por certo, chámome Susana. E ti, quen es?
-Eu chámome Rubén, e son arqueólogo.
-Eu son exploradora - dixo Susana.
-Temos que saír daquí - dixo Rubén - aínda
que non sei como.
-É imposible con estas cadeas, non temos
ferramentas e as chaves tenas un dos
homes.
-Teño unha idea, podes finxir que estás
enferma, que che doe o estómago e cando
veña traernos a comida, tírate no chan e
finxe moita dor. Así, eu atacareino por detrás
e quitareille as chaves.
E así foi, Susana fixo unha boa actuación,
Rubén quitoulle as chaves a Boris, liberouse
el e liberou a Susana. Despois, saíron da
prisión e dirixíronse a máquina.

76. Temos que aproveitar
que non están para
destruir a máquina.
-De acordo!-dixo Rubén.
Entre os dous
conseguiron rompela.
-Agora só queda deter a
eses catro maleantes e
devolver o que roubaron
- dixo Susana.
-A que estamos
esperando? Vamos! -
dixo Rubén.
-Moi ben - contestou
Susana.
Esperaron
pacientemente ata ver a
un deles que traía os
tesouros a cova.

77. Entón, en silencio,
Rubén pegoulle
cunha tabla na
cabeza e o home
caíu ao chan de
morros rompendo
3 dentes do
golpazo.

78. Susana atouno cunha
corda e levárono xunto
con Boris. De repente,
oíron voces. Estaban
chamando a Boris porque
lles extranaba a súa
tardanza.
-Rápido, a por outro - dixo
Rubén.
-Vale - respondeu Susana.
-Que pasa, porque non
vides a axudarnos? - dixo
o xefe aos que estaban
dentro.
Rubén aproveitou que
pasaba polo seu lado para
facerlle a zancadilla.

79. Caiu ao chan e gritou:
-Os prisioneiros están libres,
axudádeme a capturalos.
Onde estades?
-Ninguén che vai axudar -
gritoulle Susana - os teus
amigos están fora de
combate.
Atouno e tapoulle a boca
para que non gritara e
poidera oílo o xefe, que era
o único que lles faltaba por
apresar.
O xefe apareceu de repente
sen darlles tempo a
prepararse, agarrou a
Susana por un brazo e cun
coitelo ameazounos con
pinchala se non o deixaban
fuxir cos tesouros.

80. Rubén non sabía que
facer, pois a vida de
Susana podía correr
perigo, pero o que
Rubén non sabía era
que Susana era una
moza moi valente e
que lle meteu un
puntapé ao xefe, que
mentres se agarraba o
pé Susana meteulle
unha patada na cara
que lle fixo sangrar o
nariz, pois rompérallo.

81. Rubén estaba
alucinando.
Rápidamente, axudou
a Susana a atalo xunto
cos seus compañeiros.
-Estou impresionado!
– díxolle Rubén a
Susana - recórdame
que non te enfade
nunca.
A partires dese
momento, Rubén
namorouse de Susana
e ela tamén se sentía
atraída por él dende o
primeiro momento en
que o viu.

82. Os ladróns foron
encarceados, os
tesouros foron
devoltos aos seus
donos e Rubén e
Susana casaron e
tiveron 3 fillos tan
valentes coma os
seus pais.
Por iso, esta
aventura é tan
especial para
Rubén, porque
coñeceu ao seu
amor verdadeiro.

84. Nerea Rodríguez Caneda.
6º B.
C.E.I.P. Coirón Dena

85. RUBÉN O ARQUEÓLOGO

86. Un día Rubén, un xoven arqueólogo
foi á Illa de Sálvora a investigar unha
zona arqueolóxica, a cal é moi
famosa en España porque forma
parte das Illas Atlánticas. Cando
chegou a illa de Sálvora colleu as
ferramentas de arqueoloxía e púxose
a traballar.
O seguinte día extranaba a súa
familia.
Media hora despois, cando ía
camiñando, tropezou cun extrano
óso e decidiu excarvar para ver que
era. O xoven estaba entusiasmado
por atopar algo incrible para a
sociedade da arqueoloxía .

87. Seguiu escarbando ata que se fixo de
noite.
Cando acabou de desenterralo de todo foi
directo ó faro. Cando chegou ó faro subiu
as escaleiras, pero escoitou un gran
ruido.
Rubén sentiu o medo no corpo, non sabía
se ir directo ao sitio onde se escoitaba o
ruido.
Subiu todas as escaleiras, tremíanlle as
mans, morto de medo abriu a porta de
madeira que conducía a gran lámpada do
faro. Abriu a porta e alguén o empurrou
ata o carón da ventá. Acendeuse a
lámpada sen querer e puido ver ó cadáver
dun morcego prehistórico ao carón dunha
xoven muller que en vez de roupa levava
trapos. A muller sentiuse ameazada por
Rubén, pero o xoven respondeulle que
non debía terlle medo e a muller
acusouno de morte.

88. Cando a muller o acosou de morte,
Rubén decidiu marchar a lume de
carozo.
Rubén decidiu pedir axuda a un un
helicóptero que chamara polo
móvil.
Cando chegou o helicóptero,
Rubén foise rapidamente para non
volver a ver a aquela muller nunca
máis.
Aínda así, gracias as trepidantes
aventuras que pasou e gracias a illa
atopou a súa entrada a gran porta
da arqueoloxía , ao atopar o óso de
T-Rex.
FIN

89. Brais Vázquez Dasilva.
6ºB.
Ceip Coirón – Dena.

91. Fai moito tempo nai lla de Sálvora naceu un neno
chamado Rubén. Rubén de maior quería ser
arqueólogo coma o seu pai, que desaparecera
buscando a cidade agochada de Sálvora.
Pasaron os anos e Rubén conseguiu o Título de
Arqueoloxía. Logo, dúas semanas máis tarde,
contratárono nun museo de Madrid. O seu
traballo era buscar cidades e tesouros perdidos,
sobre todo centrouse na cidade perdida de
Sálvora.
Entón, Rubén trasladouse a Sálvora onde votou
dúas semanas buscando a cova que daba entrada
a esta cidade perdida, e catro días examinándoa.
Dentro da cova, Rubén encontrou unha peza
sagrada, e como lle pareceu moi interesante
para o museo onde traballaba colleuna e saíu da
cova. Uns homes estábano esperando á saída da
cova para raptalo e collerlle a xoia sagrada. Os
homes traballaban para Stanlie, o cal era un
delincuente. Stanlie e os dous homes raptaron a
Rubén para un barco e levárono cara Londres

92. Na metade do camiño, Rubén cortou as cordas
coas cales o tiñan suxeito e fuxiu coa xoia nunha
barca de madeira situada na bodega do barco.
Remou ata chegar a Sálvora para deixar a xoia
donde estaba anteriormente, pero cando ía saír,
Stanlie e os dous homes tíñanlle tapada a saída.
Rubén como era moi intelixente colleu a xoia e
saíu dalí pola segunda saída. Cando Rubén estivo
lonxe da cova, colleu a barca de madeira e remou
ata Pontevedra para logo coller o avión á Madrid.
Cando chegou alí, levou a xoia ao museo donde
traballaba. Ao rematar esta aventura, os xefes
do museo encomendáronlle buscar máis tesouros
na cidade perdida de Sálvora.

93. Ao regresar a Sálvora tardou dous meses
en atopar outra cova que dera entrada a
cidade e un mes para examinar a cova.
Estando dentro da cova, Rubén viu ao lonxe
un rubí de lume, que por conceptos que el
tiña, sabía que era unha peza moi
importante. Cando intentou collelo
produciuse un derrubamento na cova e
quedou atrapado. Botou alí oito días ata
que conseguiu saír apartando as rochas e a
area que tapara a saída.

94. Ao apartar o escombro foi perseguido por unha pedra
xigantesca, entón comezou a correr e non lle pasou nada.
Cando chegou a Madrid, Rubén falou cuns investigadores para
que foran con el ata Sálvora para coller os tesouros desta
cidade perdida. Ademais, tamén tivo que levar o material
necesario para mover a pedra da saída e así poder entrar xa
que a entrada pechouse cando el saíra.
Rubén regresou a Sálvora cos investigadores e co equipo
necesario para apartar a pedra, coller os tesouros e
demostrar que a cidade perdida existía. Tardaron dúas
semanas en desatrancar a entrada . Logo entraron na cova e
colleron o necesario para poder regresar a Madrid. Sen
embargo, non saíu todo como eles querían porque unha
máquina rompeu e non puideron cargar os tesouros que
atoparan na cova.

95. Así que tiveron que esperar dous días para que
viñera outra máquina e cargar todos os tesouros.
Cando acabaron de cargar todo no barco foron
destino a Portugal, donde colleron un avión cara
Madrid. Cando aterraron no aeroporto de Madrid
levaron todo ao museo.
Rubén, logo de todo o esforzo que fixo para
demostrar que a cidade perdida de Sálvora
existía, foi nomeado subxefe no museo no cal
traballaba en Madrid. Seguíronlle encomendando
tarefas de investigación coas cales el gozaba
moito.
FIN

96. Brais Valladares Torres
6ºB
C.E.I.P. COIRÓN – DENA.

97. Rubén na Illa de Sálvora

98. Rubén é un xoven que vive
na Illa de Sálvora e dende
pequeno sempre quixo ser
arqueólogo, pero seus pais
non lle facían caso porque
pensaban que era
demasiado pequeno e que
aínda non sabía o que
dicía. Por iso Rubén
compartía os seus
sentimentos e a súa alegría
de ser arqueólogo coa súa
irmá Alba.
1

99. Cando Rubén
cumpriu os 16
anos decidiu
estudar
arqueoloxía
na
Universidade,
tal e como él
quería.
2

100. Cando acabou na
Universidade tivo
que ir traballar á
Illa de Sálvora,
donde vive unha
gran aventura co
seu xefe
chamado Carlos e
os seus veciños.
3

101. O xefe
mandouno ir
traballar a unha
cova moi escura
onde ninguén
entrara dende
facía moito
tempo.
4

102. -Xa mandei entrar a
moitos empregados ahí
pero todos se negaron, así
é que foron despedidos
por desobedecer unha
orde do xefe. Crían máis
ós veciños que ó seu xefe,
porque os veciños din que
aínda hai animais ahí
dentro e que non se
debería entrar- dicíalle o
xefe ao rapaz.
5

103. -Eu non son deses que creo
todo o que din os demais,
senón o vexo cos meus
propios ollos non o creo.
-Así é como me gustan os
empregados, oxalá todos
fosen así!
-Entón estará contento
conmigo.
-Pois veña, menos charlar
e máis traballar-gruñeiu o
xefe.
Así é como Rubén marchou
moi ledo traballar á cova.
6

104. Cando entra
atópase cun
dinosauro e
as súas crías
comendo.
7

105. O rapaz recorda o que
lle dixera a súa irmá
que é veterinaria:
-Cando encontres un
animal bravo fálalle
para tranquilizalo.
E así o fixo, falou cos
animais para que
entendesen que non
tiña intención de
facerlles dano.
8

106. A nai das crías que
se acercara
bruscamente a
Rubén entendeuno
e deixouno pasar á
cova. Rubén
comezou a encher
o carro de restos de
animais. Cando
acabou, o primeiro
que fixo foi ir a
contarlle ao xefe a
súa aventura.
9

107. Cando o xefe escoitou
que había animais dentro
o primeiro que preguntou
foi:
-Pero ti estás ben, non?
-Si xefe, porque seguín as
intrucións da miña irmá,
senón podería estar
ferido.
Alédome de que por fin
alguén descubrise a
verdade, así que vamos a
ver os animais.
10

108. Mentres que
Carlos e Rubén
entraron na cova,
os veciños
estaban fóra
preocupados e
outros orgullosos
de non dicir
mentira e de que
fora verdade o
que eles dicían.
11

109. Dentro, o xefe
negouse a
falarlle aos
animais porque
lle parecía una
parvada.
Os animais
sentíronse
ofendidos, así
que decidiron
atacarlle ao
xefe.
12

110. -Por favor, axúdenme
–dicíalle o rapaz aos
veciños que foron
pronto a rescatar a
Carlos.
A un veciño
ocorriúselle chamar a
unha ambulancia,
que tardou bastante
porque tiña que vir
en barco dende o
porto da cidade máis
próxima á illa.
13

111. Por sorte, chegaron
a tempo e Carlos
aínda seguía con
vida, grazas a Rubén
que conseguiu
tranquilizar ós
animais falándolle.
Na ambulancia o
xefe foi
acompañado polo
seu empregado ata
o hospital da cidade
donde tivo que
pasar un par de
semanas ingresado
a causa das feridas
que tiña.14

112. Cando por fin Carlos
espertou da operación
que lle tiveron que
realizar, por una fractura
do fémur, o primeiro
que fixo foi darle as
grazas a Rubén por
salvarle a vida, pero por
culpa do esforzo que
tivo que facer para falar
desmaiouse e
necesitaba atención
médica, por iso Rubén
que non se despegara
un segundo del durante
todo este tempo decidiu
chamar a un médico:
15

113. -Por favor, atención
médica á habitación 20,
rápido!
-Que pasou rapaz, que
pasou?-pregunta a
enfermeira.
-Debeu de facer
demasiado esforzo para
falar e sufriu un desmaio.
Entón a enfermeira
contestou:
-Non é nada grave, aínda
ten pulso, está en estado
estable pero crítico. A
próxima vez que volva
espertar aconséllalle que
non faga esforzo.
16

114. -Sí enfermeira,
fareino con moito
gusto -contesta
Rubén.
17

115. Dalí a dous días
Carlos volveu
espertar e
intentou falar de
novo, pero o rapaz
fíxolle caso á
enfermeira e
recomendoulle
que non se
esforzase.
Foi por iso, polo
que o xefe pronto
se recuperou e
puido saír do
hospital.
18

116. Dende esa, decidiu
facerlle caso ao que
lle recomendaban as
persoas que sabían
sobre o tema no que
estaban a tratar.
Cada vez que Carlos
vía un animal bravo
ou agresivo faláballe
para que se
tranquilizase.
Así foi como ao xefe
lle foi moito mellor e
non sufriu ningún
dano dese tipo nin
por esa causa.
19

117. Á mañá seguinte,
Carlos faloulle a algún
veciños de
organizarlle unha
sorpresa a Rubén por
salvarlle a vida e
tranquilizar aos
animais cando lle
atacaron. Logo foise
correndo a voz entre
os outros veciños
sobre a sorpresa e
decidiron xuntarse
todos para dar ideas
de como organizala.
20

118. A idea que máis lles
gustou a todos foi
facer una festa diante
da cova para que
Rubén entendese a
causa da festa e que
os animais se fosen
acostumbrando a ver
a xente por aqueles
lugares e non
volvesen atacar a
ningunha persoa.
21

119. O día da
sorpresa cada
veciño levou
algo de comida
e bebida e
Carlos levoulle
un regalo en
nome de
todos, cando o
Rubén chegou
todos gritaron:
-SORPRESA!!!
22

120. Isto é para darche as
grazas por todo o que
fixeches por min e
polos veciños, que sen
ti non saberían o que
facerlle aos animais
para entrar na cova,
xa que estaban á
entrada e non
deixaban pasar a
ninguén-díxolle
Carlos.
23

121. -Grazas de novo pero
non facía falta.
Pero…xa que estamos,
a divertirse!!-
comentou Rubén.
Cando estaban a
rematar de tomar un
´´pincho´´ Carlos
deulle o regalo a
Rubén, que o abriu
con moita ilusión.
Era una torta que
felizmente compartiu
con todos.
24

122. FIN
25

123. Nuria Padín Pazos
6ºB
C.e.i.p. Coirón Dena
26