1. DISLEXIA

2. QUE É A DISLEXIA?
É un trastorno da lectoescritura que parece ser
debido a unha alteración no desenrolo neurolóxico.
Os cativos con dislexia teñen dificultade para
apender a ler de xeito fluído sendo intelixentes, con
motivación e escolarización normal. Cóstalles
moito ler, fánno moi lentamente e con moitos erros.
Os más frecuentes son:
• Omisións de letras ou sílabas (esquecen ler unha
letra ou unha sílaba)
• Fan sustitucións (len unha letra por outra)
• Fan adiccións (añaden letras ou sílabas)
• Xuntan ou rompen palabras de xeito inadecuado
• Na lectura teñen vacilacións, rectificacións e saltos
de línea

3. • Teñen dificultades para recitar o alfabeto, para
denominar letras, para facer simples rimas e para
analizar e clasificar sons.
• Hai unha dificultade para decodificar os sons que
forman as palabras por estar alterados algúns dos
procesos cognitivos entre a recepción da información
e a elaboración do significado.
• Todos estes erros trasládanse a escritura facéndose
lenta e con omisións, sustitucións , adicións …e con
aspecto sucio ou descuidado.
• Debido a todo o dito anteriormente a comprensión do
que len é mala. É o trastorno específico da
aprendizaxe máis frecuente nos escolares e moitas
veces é a causa do fracaso escolar que repercute no
seu desenrolo emocional.
•

4. • O principal problema co que nos atopamos é que a
dislexia non é compatible co noso sistema educativo
pois todas as aprendizaxes realízanse a través do
código escrito,polo que o neno-a disléxico non pode
asimilar contidos de materias como Coñecemento de
Medio porque non é quen de ler correctamente.
• Tende a fatigarse polo esforzo que ten que facer para
decodificar, perde a concentración e distráese. As
veces os profesores-as e os pais-nais vemos esa
conducta como desinterés, presionando
excesivamente.

5. A dislexia é moito máis que ter problemas na lectura e
na escritura pois existen tamén problemas de
comprensión, de memoria a corto plazo, de acceso ao
léxico,de confusión entre dereita e esquerda e
dificultades nas nocions espacio-temporais.

6. COMO SE DIAGNOSTICA?
É necesario facer unha boa avaliación para acadar un
diagnóstico axeitado, describir as dificultades e marcar
pautas de actuación. Por elo debemos contar ca
seguinte información:
• Historia evolutiva do neno-a
• Historia educativa
• Historia médica
• Historia social
• Haberá que explorar as seguintes áreas:
• Percepción. Valoración dos procesos visoauditivos
(discriminación visual e auditiva, diferenciación de
formas,sons…)

7. • Psicomotricidade. Valoración de aspectos
psicomotrices como o esquema corporal, a orientación
espaciotemporal, a lateralidade, os conceptos básicos…
• Funcionamento cognitivo. Valoración da atención , a
memoria, razonamento…
• Funcionamento psicolingüistico. Valoración da
vocalización, o léxico, a semántica, a sintaxis.
• Lectoescritura. Valoración dos erros que comete na
lectura e na escritura, tanto en copia como en dictado,
redacción
• Autoestima. Como se sinte ante as súas dificultades

8. PODEMOS PREVIR CANDO
UN NENO-A PODE TER
DISLEXIA
Entre os 4 e 6 anos os nenos-as poden manifestar
características primarias dunha posible dislexia.
Debemos de estar atentos a evolución dos
seguintes aspectos:
• Dislalias ou problemas articulatorios.
• Vocabulario pobre.
• Falta de expresión.
• Comprensión verbal deficiente
• Dificultade para automatizar a correspondencia
fonema(son), grafema (letra)

9. • Retraso no conocemento e na estructuración do
esquema corporal
• Dificultades perceptivas: confusión de cores, formas,
tamaños e posicións
• Torpeza na execución de exercicios manuais e de
grafía.
• Tendencia a facer a escritura en espello.

10. QUE PODEMOS FACER?
A FAMILIA
• Falar moito co neno-a utilizando preguntas: donde,
cando, que..? Evitar o desánimo e a irritación
• Observar e axudarlles en posibles problemas visuais e
auditivos.
• Evitar as comparacións entre irmáns ou compañeiros
reforzando os aspectos positivos.
• Apoiar a labor do colexio e dos profesionais que
traballan co neno-a
• Procurar a axuda adecuada e evitar a sobreprotección
reforzando a autoestima.
• Buscar axuda profesional.

11. O COLEXIO
• Adicarlle tempo no programa a actividades de linguaxe
oral, exercicios e conceptos psicomotrices e
experimentación corporal (lateralidade en un mesmo e
con respecto aos demáis).
• Constancia e continuidade nas tarefas programadas.
• Respectar o ritmo de aprendizaxe do alumno-a.
• Valorar o traballo sin comparalo co dos seus
compañeiros-as.
• Evitar o abuso da atención sobre os seus erros ou
dificultades
• Darlle a oportunidade de destacar nas áreas de traballo
que millor lle vaian.

12. • Facerlle controles orais e dar máis tempo para rematar
os escritos.
• Valorar a comprensión dos textos.

13. Lembra que o que chega á
mente pasa primeiro polos
sentidos, procésase no cerebro
volta aos sentidos e por último
ao papel.