1. WK: Normal,
but so different
Hoofdstuk 39

2. In de vorige update…
• Groeiden Maïté en Leander op tot kind. Kelsy en Martijn vertrokken
met hen op vakantie naar Twikkii.
• Spraken Elfie en Devon af met hun vrienden, het koppeltje Helen en
Victor. Devon bleek verliefd te zijn op Helen, terwijl Elfie bekende dat
ze gevoelens had voor Victor.
• Groeide Carmen op tot een schattige peuter.
• Had Olivia een gesprek met Diana, die haar venijnig toebeet dat ze
haar wel eens uit Maxwell‟s huis zou kunnen werken.
• Vertelde Jasmin dat er thuis nog steeds problemen had. Katrien had
weer last van een jongen op wie ze niet eens verliefd was.
• Was het de verjaardag van Franka en Basil. Mare overtuigde Shania
ervan zich meer als moeder open te stellen tegenover de tweeling.
Ow, dat was blijkbaar best veel… laten
we eens gaan kijken hoe het verder
gaat… 

3. Olivia,
Maxwell,
Linus &
Selene
Zuchtend kijkt Olivia naar de kleren van haar en de
kinderen die door en over elkaar op de grond
verspreid liggen. Op het bed staan al enkele half
ingepakte dozen.

4. Achter haar hoort ze de tweeling gezellig op de zetel
spelen, maar haar gedachten dwalen af naar
gisterenavond…

5. “Zeg eens, wat is het grote nieuws dat jullie ons
wilden vertellen?”
Hoewel ze het eigenlijk al wel min of meer kon raden,
keek Olivia het koppel vol verwachting aan.

6. “Wel, wij…”, begon Maxwell ietwat aarzelend en
stuntelig, maar Diana legde hem meteen het zwijgen
op. Ze schurkte nog wat dichter tegen hem aan, en
ging toen verder: “We gaan trouwen!”

7. Olivia had net gedaan alsof het een grote verrassing
voor haar was. Maar ze wist wel beter. Het kon niet
anders, of die feeks had de brave Maxwell zowat
gedwongen om met haar te trouwen.
Toch stond ze op en omhelsde haar vriend: “Dat is
geweldig nieuws! Gefeliciteerd!”

8. “Daar moet op gedronken worden!”, zei Diana, en
terwijl ze Maxwell een tikje op zijn achterste gaf: “Ga
jij de champagne uit de koelkast halen, schat?”

9. Nadat Maxwell in de keuken verdwenen was, had ze
Olivia vals aangekeken en haar toe gesist:”En ik heb
zo het gevoel dat we niet lang meer met ons tweetjes
gaan blijven… ik hoop dat je beseft wat ik bedoel??”

10. Olivia had stijfjes geknikt en was weer naast de
tweeling in de zetel gaan zitten. Voor de rest van de
avond had ze mee gelachen met de grapjes van
Maxwell en het gebabbel van de kinderen. Maar
vanbinnen had ze zich ellendig gevoeld.

11. En dat gevoel is nog steeds niet over…
Ze zucht nog een laatste keer en propt de
overgebleven keren in één van de dozen: “Laat ik de
eer maar aan mezelf houden, ik gun het die bitch van
een Diana niet dat ze wegstuurt!”

12. Nog één keer herleest ze het briefje dat ze voor
Maxwell op haar bureautje achterlaat:

13. Lieve Maxwell,
Nu je gaat trouwen, dachten we wel dat
jullie wat meer privacy konden gebruiken
met jullie tweetjes.
Bedankt voor de goede zorgen en de
opvang.
We wensen jou en Diana samen alle geluk
toe.
Liefs,
Olivia, Linus en Selene
Ze twijfelt nog even, maar dan draait ze het papiertje
om en krabbelt haar nieuwe adres op de achterkant.

14. Dan neemt ze de tweeling bij de hand, en roept de
hond Diogenes: “Kom, we gaan wandelen!”
Voor de kleintjes probeert ze alles toch nog leuk te
houden: “Doe nog maar dag-dag naar het huisje!”

15. ~*~

16. “Zo, kijk maar eens rond. Dit hier is ons nieuwe
huisje…”
Nieuwsgierig kijkt ze samen met de tweeling rond in
het kleine appartementje, “En hier gaan wij samen
heel veel plezier maken!”

17. “En dit hier… dit is jullie nieuwe kamertje!”
Breed lachend kijkt Linus naar boven: “Bed, mama!
Groot bed!”

18. “Ja hé, jullie hebben allebei een groot bed,” antwoordt
Olivia, “Dat komt omdat jullie straks allebei een stukje
groter worden… willen jullie eens op het grote bed
zitten?”
En wanneer de kleintjes hevig knikken, zet ze hen
naast elkaar op Linus‟ bed.

19. Na even toegekeken te hebben hoe de tweeling het
bed verkent, plukt ze hen er weer af: “Zo, en zullen we
dan nu de taarten eens gaan zoeken?”

20. “Doe maar eens mooie wens, liefje…”, fluistert ze
tegen Selene, terwijl ze zich met haar naar de taart
buigt.

21. En een paar minuten later staat er een kinderversie
van Selene in de kamer: “Nu Linus ook nog, mama! Hij
mag ook nog een wens doen!”

22. Ook Linus mag zijn kaarsjes uitblazen, en meteen na
het opgroeien fluistert hij Selene in haar oor: “Ik heb
een heel mooie wens gedaan, ik vertel ze je straks wel
als we in bed liggen!”

23. “Gefeliciteerd, lieve schatten!”, roept Olivia uit, en ze
geeft beide kinderen een dikke knuffel, “Ga nu maar
jullie pyjama aantrekken, dan kunnen we samen nog
een spelletje spelen.”

24. De rest van de avond zit het gezinnetje gezellig aan
het Mahjong-bord, totdat Olivia zegt: “En als jullie nu
flink naar jullie bedje gaan, dan mogen jullie van mij
nog even babbelen voordat het licht uit gaat.”
Meteen springen de kinderen van hun stoel, geven
Olivia een nachtzoen en lopen naar hun kamer.

25. Tien minuten later komt Olivia opnieuw naar boven om
te zeggen dat het tijd is om te gaan slapen, maar
wanneer ze aan de deur komt en de kinderen hoort
praten, blijft ze toch even stilstaan.

26. “Linus, wat heb jij daarstraks gewenst? Je weet wel,
voordat we de kaarsjes moesten uitblazen?”

27. “Ik heb gewenst… dat we opnieuw in het grote huis bij
Maxwell gaan wonen, en dat Maxwell onze papa zou
zijn. En jij?”

28. “Ik ook…”

29. Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan,
Elfie
& Carmen
“Echt mooi vind ik het niet, nee…”, zucht Elfie, terwijl
ze naar het pastelkleurige jurkje kijkt dat ze net
gekocht heeft, “Maar Helen draagt dit soort kleren ook,
dus…”

30. “… dus je hoopt dat, als je dezelfde kleren draagt als
Helen, Victor je wél zal zien staan?”, lacht Devon,
“Veel succes dan, maar echt op Helen lijken doe je
niet. Om maar een voorbeeld te geven, zij heeft
helemaal ander haar dan jij!”

31. Met een ruk draait Elfie zich om, “Hé, ik wil veel doen
om Victor te krijgen, maar mijn haren afknippen gaat
toch wat te ver. Trouwens, heb je mij wel eens zien
knippen? Ik kan amper een schaar behoorlijk
vasthouden!”

32. “Jij niet, maar ik wel,” probeert Victor, “En daarbij,
Helens haar is kort en piekerig, dat moet toch niet al te
moeilijk zijn… zal ik je misschien even helpen?”

33. Elfie strijkt even over haar lange bruine haren, maar
wanneer ze aan Victor denkt, is de keuze snel
gemaakt. Ze gaat aan haar kaptafel zitten en geeft
Devon een schaar: “Oké, maar beloof me dat je je best
doet om er iets moois van te maken!”

34. Vol afschuw kijkt ze even later in de spiegel: “Devon,
dit is verschrikkelijk! Dat had ík zelfs beter gekund!”

35. Er springen tranen in haar ogen: “Je hebt het gewoon
helemaal verknald! Nu zal Victor me zéker niet mooi
meer vinden, en iedereen zal me uitlachen!”

36. “Maar Elfie, dit is toch kort en piekerig? En daarbij, het
is maar wat haar, dat groeit toch snel weer bij?”,
probeert Devon.
“Nee, ik wil het niet eens hóren! Mijn kamer uit, ik wil
alleen zijn!”, raast Elfie.

37. “Ik wou je alleen maar helpen, Elfie…” mompelt
Devon, en hij sloft ongelukkig naar de deur, “Tot
morgen op school dan maar?”
Wanneer Elfie zwijgend op haar bed gaat zitten, trekt
hij zonder nog iets te zeggen de deur achter zich dicht.

38. Drie uur lang blijft Elfie ineengekrompen op haar bed
zitten, tot dat haar moeder met een stralende glimlach
én een zwangere buik binnenkomt: “Elfie, moet je
kijken, ik ben weer… meid, wat heb jíj nu aan? En wat
is er met je prachtige haren gebeurd?”

39. Bij het horen van haar moeders stem, begint Elfie
opnieuw te huilen. Valentina komt tegenover haar
zitten:“Vertel eens wat er je dwars zit, meisje.”

40. En Elfie begint te vertellen. Over haar beste vriendin
Helen en Devons beste vriend Victor, die een koppel
zijn. Terwijl zij verliefd is op Victor, en Devon op
Helen…

41. “Ik dacht dat, als ik meer op Helen zou lijken, Victor
misschien…”, snikt Elfie, terwijl ze nog wat dieper in
elkaar krimpt.

42. “Elfie‟tje toch…”, fluistert Valentina, terwijl ze weer bij
haar dochter komt staan, “Victor moet verliefd worden
op wie je bent, niet op wie je zou willen zijn!”

43. Ze grijnst even: “Vooruit, trekt die lelijke vod uit,
pastelkleuren passen zó hard niet bij jou! En daarna
zal ik eens kijken wat ik aan je haren nog kan
veranderen.”

44. Even later staat Elfie met een gelukkig gezicht weer in
de spiegel te kijken: “Dit is weer wie ik ben. Bedankt,
mama.”

45. “En Elfie, of Victor nu voor je kiest of niet, ik wil dat je
één ding weet…”
Valentina geeft haar een stevige knuffel: “Je bent
perfect zoals je bent. Vergeet dat nooit!”

46. Martijn,
Kelsy,
Maïté
&
Leander
“Zo, heb je lekker gedroomd van je liefje vannacht?”
Grijnzend steekt Maïté haar tong uit naar haar broertje,
die slaapdronken zijn hoofd boven de lakens steekt.

47. Leander zucht even, zijn zus zal toch niet ophouden
met hem te treiteren.
“Ik heb inderdaad goed geslapen,” antwoordt hij,
Maïté‟s vraag ontwijkend.

48. “Ik niet!”, werpt Maïté tegen, “De badkamer van mama
en papa ligt vlak naast onze kamer, en ik heb mama
vannacht zeker vijf keer horen kotsen!”

49. “Dat heb ik gehoord, Maïté!”, zegt Kelsy, die net de
kamer binnenkomt, “Als je er nog eens commentaar
op hebt, gebruik dan alsjeblieft het woord „overgeven‟.
En ga jullie nu maar aankleden, we vertrekken meteen
op uitst…”

50. Het woord „uitstap‟ krijgt ze niet eens meer
uitgesproken, want ze moet met haar hand voor haar
mond naar de wc spurten.
“Niet hier…”, hoort ze Maïté grommen.

51. Leander daarentegen kijkt zijn moeder bezorgd na:
“Dit is niet in orde…”

52. Maïté schiet in haar kleren – “Met die geluiden op de
achtergrond blijf ik hier geen minuut langer – en spurt
de kamer uit, waar ze per ongeluk op een jongeman
botst.
“Ow, sorry…”, mompelt ze verlegen.

53. Geïnteresseerd kijkt ze naar de bal die hij in zijn
handen heeft: “Wil jij met me volleyballen? Dat heb ik
altijd al willen leren?”
“Natuurlijk,” lacht de man, “Mijn naam is Arie, hoe
heet jij?”

54. “Maïté,” antwoordt ze, en vrolijk huppelt ze achter Arie
aan. Volleyballen is toch veel leuker dan naar zo‟n suf
piratenschip gaan!

55. “We beginnen met de bal gewoon naar elkaar te slaan,
kan je dat?”, vraagt Arie. Zonder op zijn vraag te
antwoorden, geeft Maïté een harde lel tegen de bal,
waardoor Arie verschrikt opzij springt.

56. “Zo moest het dus niet…”, grinnikt hij, terwijl hij de
bal weer opraapt, “Kijk, ik zal de bal naar jou gooien,
en jij moet van je handen een soort venstertje maken
en hem terug slaan. Zal dat lukken?”

57. Intussen zit de rest van het gezin te wachten op een
taxi.
“Mama,” vraagt Leander, “Mag ik Adèle bellen, en
vragen of ze meegaat? Zij woont hier, dus zal ze ons
vast wel wat meer informatie kunnen geven!”

58. “Doe maar, jongen!”, antwoordt Kelsy, en lachend kijkt
ze toe hoe Leander naar de telefoon spurt, “En ga
meteen eens kijken waar je zus ergens uithangt, zeg
haar dat we toch nog zonder haar vertrekken!”

59. Na even zoeken, ziet Leander zijn zus met een
jongeman staan praten: “Maï, kom je? De taxi wacht
niet, zegt mama. We wachten alleen nog even op
Adèle, maar dan vertrekken we!”

60. Maïté zucht en rolt met haar ogen.
“Mijn tweelingbroertje…”, zegt ze ter verduidelijking,
“Hij kan soms zó vervelend zijn… en mijn moeder doet
niets anders meer dan kotsen, dus volgens mij komt
er nóg zo‟n lastpak bij!”

61. Leander heeft zijn zus wel gehoord, maar richt zijn
aandacht al op iemand anders…
“Adèle… wat euhm, zie je er leuk uit vandaag…”,
mompelt hij, “Ik euhm… ik ben blij dat je er bent.”

62. “Ik ben ook blij dat ik hier ben!”, giechelt Adèle, “Kom,
gaan we dan??”
“Even wachten, “antwoordt Leander, en hij kijkt nog
één keer over zijn schouder, “Maïtéééé!! We zijn echt
wel weg nu!”
- voor zij die het zich afvroegen: jà, ik heb Adèle een kleine make-over gegeven, ze was
zo hard niet om aan te zien -

63. “Ik moet gaan,” zegt Maïté met een spijtige blik, “Ben
je er straks nog? Dan kunnen we verder spelen!”
“Ik zal op je wachten, “ antwoordt Arie, en hij schenkt
haar daarbij zo‟n stralende glimlach, dat ze er
spontaan kriebels in haar buik van krijgt…

64. “Cool!”, roept Leander even later uit, wanneer hij het
piratenschip ziet, “Adèle, geef je me even een
rondleiding?”

65. “Zeker weten!” Snel en behendig beklimt Adèle de
touwladder en komt in het kraaiennest terecht: “Schip
ahoy, piraat Leander! Vijand in zicht, komt kijken!”

66. Onzeker kijkt Leander naar de ladder: “Kunnen ook
niet van op de grond vechten met de vijand, Adèle?
Die touwladder lijkt me niet erg stevig…”

67. “Okidoki!” Adèle springt zowat naar beneden, en grijpt
het roer: “Hijs jij de vlag, dan vaar ik in volle snelheid
op de vijand af!”

68. “Hoe moet dat precies?” Na een paar voorzichtige
pogingen, en na het touw enkele keren uit zijn handen
te hebben laten glippen, slaagt Leander er dan toch in
de piratenvlag te hijsen.

69. “Vijand bereikt! Kom mee, dan gaan we ze verslaan!”,
brult Adèle opeens. Ze grijpt één van de plastic
zwaarden die op de grond liggen, en begint woest op
de pop in te hakken, “Kijk, zó vecht je met de vijand!”

70. Ook Leander neemt een zwaard, maar… gooit per
ongeluk de pop omver! De twee kinderen komen niet
meer bij van het lachen!

71. Abrupt stopt Adèle opeens met lachen, en neemt
Leanders handen vast.
“Ik vind het jammer dat jullie naar huis gaan morgen,”
fluistert ze, “Ik ga je zo missen…”

72. Glimlachend haalt ze een fototoestel uit haar
broekzak: “Foto‟tje? Zo zal ik mijn beste vriend
nooooooit vergeten!”

73. Maïté heeft de twee van een afstandje bekeken.
Normaal zou ze er al enkele treiterige opmerkingen
hebben tussen gegooid, maar die kriebel in haar buik
hield haar steeds tegen.

74. Zuchtend laat ze zich achterover vallen op haar
handdoek. Zou ze misschien… verliefd zijn op Arie??

75. Shania,
Merle,
Annabel,
Thibo,
Mare,
Franka
& Basil
“Thibo? Kom je, het is Mare‟s verjaardag!”
Annabel hoort dat Thibo met een zucht zijn muziek
zachter zet.

76. “Ik kom al, ik kom al…”
De laatste tijd doet hij niet veel anders meer dan
muziek luisteren.

77. Behalve meisjes versieren dan… Hij mag dan een lieve
jongen zijn, hij is ook een typische Romantieksim!

78. Annabel grijnst even en knipoogt naar het meisje dat
achter haar staat: “Odilia is er ook!”

79. Amper twee seconden later vliegt de deur open en
komt Thibo naar buiten.
“Hai Odilia,” groet hij luchtig, “Fijn dat je er ook bent,
ik zal zo meteen wel een stukje taart voor je snijden!”

80. “Zie je wel,” fluistert Mare Annabel toe, “Hij mag dan
een Romantieksim zijn, ik wist zeker dat het met jouw
beste vriendin anders zou zijn. Want heb je hem ooit al
zo naar een ander meisje zien kijken?”

81. “Wat is dat daar allemaal?”, vraagt Thibo luid.
“Niks hoor!” Snel blaast Mare haar kaarsjes uit, zodat
de aandacht weer op haar verjaardag gericht wordt.

82. En even later staat er een knappe jongedame in de
kamer.
“Maar die kleren kunnen echt niet!”, besluit ze.

83. “Laat dat maar aan Odilia over, zusje!”, lacht Annabel,
“Zij is een expert in het kleden en opmaken van
mensen!”

84. “Mogen we misschien eerst weten wat voor wens je
gekozen hebt?”, vraagt Shania nieuwsgierig.
“Familiewens,” antwoordt Mare trots, “Net als jij,
mama. En ik wil het liefst later iets met kinderen doen,
net als moeke.”
Ze kijkt even smekend naar haar ouders: “Mag ik nu
alsjeblieft iets anders gaan aantrekken??”

85. Een kwartiertje later staat ze zichzelf bewonderend te
bekijken: “Wauw Odilia, jij kan inderdaad wonderen
verrichten met kleding en make-up!”

86. Ze kijkt Annabel‟s beste vriendin een beetje verlegen
aan: “Morgen moet ik voor het eerst naar de
middelbare school, en ik ken daar nog niemand… zou
ik misschien bij jou en Annabel mogen komen staan?”

87. “Natuurlijk!”, antwoordt Odilia, “Je lijkt me ook echt
wel een toffe meid!”

88. “Fantastisch!”, lacht Mare, en ze denkt er achteraan:
En dan kan ik meteen uitzoeken of je ook iets voor
Thibo voelt…

89. Anke,
Daniël,
Devon &
Rebecca
Zuchtend klikt Devon het msn-gesprek met Elfie naar
beneden. Hij is allang blij dat zijn achternichtje weer
tegen hem spreekt, en dat ze niet meer kwaad is om
haar verknalde kapsel. Maar ze blijft maar zeuren over
Victor.

90. Zelf kan hij Helen ook maar niet uit zijn hoofd zetten.
Gisteren heeft ze naar hem gelachen, om daarna
meteen Victor om de hals te vliegen. Devon zucht nog
een keer, terwijl hij Google opstart. Hij en Helen… het
lijkt hopeloos…

91. Zonder er verder bij na te denken, tikt hij „oplossingen
liefdesverdriet‟ in. Hij weet dat het stom klinkt, maar
hij heeft er niets bij te verliezen. Misschien komt hij
wel wat tips van lotgenoten tegen…

92. Na enkele nutteloze liefdesverhaaltjes gelezen te
hebben, floept er opeens een schermpje open. Het
blijkt een uitnodiging voor een chatbox te zijn.
Na enige aarzeling klikt Devon op „OK‟. Dit zou zijn
gedachten wat kunnen verzetten.

93. Amper twee minuten nadat hij een profiel heeft
aangemaakt, begint er al iemand tegen hem te praten:
Hé, je ziet er niet meteen gelukkig uit…

94. Verschrikt kijkt hij om zich heen, hoe kan die persoon
dat weten? Het antwoord komt al snel:
Kijk niet zo angstig! Je moet er de volgende keer aan
denken je webcam af te zetten!

95. Even grinnikt Devon, hoe verstrooid kan een mens
zijn! Normaalgezien zou hij zijn cam nu meteen
afzetten, maar op één of andere manier heeft hij er
geen zin in. De persoon aan de andere kant heeft hem
nu toch al gezien, en toegegeven, best nog wel leuk
gereageerd.

96. Wel, jij hebt mij nu gezien… mag ik dan ook weten wie
jij dan wel mag zijn?, typt hij als antwoord.
Bijna onmiddellijk stuurt zijn gesprekspartner:
Geen probleem! Ik ben Maxine, zeventien jaar oud. En
wie is de knappe jongen met wie ik zit te praten?

97. Even rinkelt er een alarmbelletje in Devons hoofd,
altijd opletten met vreemde personen. Maar Maxine
lijkt best een aardige meid, dus waarom niet?
Devon, bijna achttien., antwoordt hij, En jij weet nu
hoe ik eruit zie, maar krijg ik jou ook eens te zien?
Kwestie van quitte te staan.

98. Meteen krijgt hij een uitnodiging voor Maxine‟s
webcam, en accepteert. Zijn hart slaat een slag over
wanneer hij haar te zien krijgt, en hij voelt het bloed
naar zijn wangen stijgen.

99. Zijn liefdesverdriet is meteen over…

100. “Devon, kom je naar beneden voor de verjaardag van
je vader en zusje?”, hoort hij zijn moeder onderaan de
trap roepen.
Sorry, ik moet gaan. Praten we morgenavond verder,
om acht uur??

101. En na een vrolijk Ik zal er zijn! en een lieve knipoog
van Maxine over de webcam, sluit hij zijn internet af.

102. ~*~

103. ~*~

104. ~*~

105. ~*~

106. ~*~

107. ~*~
(Rebecca: Romantiekwens – Levende legende worden)

108. “Euhm, mama…”, mompelt Devon, wanneer ze enkele
minuten later allemaal met een stuk taart aan tafel
zitten, “Zou ik naar de universiteit mogen? Ik bedoel,
het lijkt me allemaal best interessant. En als Elfie
volgend jaar komt, wordt het vast heel gezellig!”

109. Anke grinnikt om het nerveuze gestotter van haar
zoon: “Waarom durfde je dat nu niet vragen? Kesly en
Shania zijn allebei naar de universiteit geweest… ja,
Kelsy met toestemming van Iris en Shania zonder dat
ik het wist, maar dacht je nu écht dat je niet zou
mogen?”

110. Ze kijkt Daniël even aan, die haar en Devon
glimlachend toeknikt: “Natuurlijk mag je gaan
studeren. Ik ben zo trots dat je het vraagt!”

111. Rebecca staat op en omhelst haar grote broer: “En
niet dat je mijn toestemming nodig hebt, maar van mij
mag je gaan… als je maar vaak genoeg hier op bezoek
komt!”

112. “Natuurlijk zal nog wel eens op bezoek komen,
Becky!”, lacht Devon, “Enne, zusje… als je ooit –
Romantieksim zijnde – één of ander probleem hebt…
je kan altijd bij je grote, sterke broer terecht hoor!”

113. “Och jij!” Rebecca steekt haar tong uit en geeft Devon
een speelse stomp tegen zijn arm, “Maak maar snel
dat je weg bent, of jíj bent degene die hier problemen
krijgt!”

114. Devon loopt naar zijn kamer om wat spullen te pakken,
en een uurtje later loopt hij tevreden de trappen van
zijn huis af. Tijd voor een nieuw leven, nieuwe
vrienden…

115. … een nieuwe liefde…??

116. Jasmin &
Katrien
“Weet je wel dat je prachtige blauwe ogen hebt?”
“Oh Clarence, wat zeg je dat toch altijd romantisch…”,
zucht Katrien, maar stiekem rolt ze met haar ogen.

117. Al drie weken loopt die Clarence achter haar aan, en
bij gebrek aan beter gaat ze met hem om. Maar denkt
hij nu écht dat zij hem ziet zitten?

118. Ze draait hem de rug toe, in de hoop dat hij zal
begrijpen dat ze er genoeg van heeft. Maar in plaats
daarvan, begint hij haar te masseren.

119. Zijn handen schuiven steeds meer naar voor, totdat hij
zowat in haar borsten knijpt. Katrien kreunt van
afschuw, maar dat interpreteert Clarence blijkbaar als
een teken van genot.

120. Voor ze het weet, heeft hij haar op zijn bed gegooid en
is hij bovenop haar gaan zitten, waarna hij zijn handen
onder haar T-shirt laat glijden: “Katrien, ik wil jou al zo
lang…”

121. “Gódverdómme!” Ze geeft Clarence een pets in zijn
gezicht, en maakt van zijn verwarring gebruik om zich
los te wurmen en de gang op te lopen, “Wààr denk jij
dat je mee bezig bent?!”

122. Even kijkt Clarence haar verbaasd aan, maar dan
wordt zijn gezicht één en al woede: “Jij… slet! Eerst
mijn kop helemaal gek maken, en me dan afwijzen…
wie denk jij eigenlijk wel dat je bent?!”

123. Blijkbaar vindt hij geen verder woorden meer, waarna
hij haar hard in het gezicht slaat: “En die had je nog
van me tegoed. En nu onder mijn ogen uit!”

124. Totaal verbouwereerd draait Katrien zich om en loopt
naar haar kamer. Tranen stromen over haar wangen:
hij heeft haar bijna verkracht, en nu zou het nog hààr
schuld zijn!

125. Ze duwt net de deurklink naar beneden, wanneer ze
een stem achter zich hoort: “Katrien? Wat een toeval,
zeg!”

126. O nee, dat moest er nog bijkomen!, denkt Katrien, die
Damians stem meteen herkend heeft. Maar wanneer ze
zich omdraait…

127. … stokt haar adem toch even in haar keel. Hij lijkt nog
steeds het onzekere jongetje van drie jaar geleden, en
toch… toch is hij volwassen geworden. En hoe!

128. “Wil je… euhm… wil je misschien even
binnenkomen?”, vraagt ze, nadat ze haar stem weer
heeft teruggevonden.
“O ja, graag!”, knikt Damian, iets te enthousiast. Hij
struikelt bijna over zijn eigen voeten, wanneer hij
achter Katrien aan de kamer binnenloopt.

129. “Je ziet er niet meteen gelukkig uit, Katrien…”, zegt
Damian, terwijl hij haar bezorgd aankijkt, “Hé, heb je
gehuild?”
Zonder goed te weten wat hij doet, steekt hij zijn hand
uit en veegt een traan van haar wang.

130. Normaal zou Katrien zich nu meteen afgewend
hebben, maar op één of andere manier voelt Damian
zo… gemeend.

131. “Bedankt…”, mompelt ze, “Bedankt dat je er voor me
bent…” Ze voelt dat ze hevig begint te blozen, maar
doet niet eens de moeite om haar gezicht te
verbergen, “Heb je zin om nog wat te blijven, we
kunnen nog even wat bijpraten.”

132. “Het spijt me, maar ik moet nu naar college,”
verontschuldigt Damian zich, “Maar als je me nodig
hebt… ik huur de kamer aan het einde van de gang, je
weet me wel te vinden.”
Nog een knipoog, en hij is verdwenen.

133. Met een dromerige glimlach kijkt Katrien hem na. Hij is
echt wel veranderd, in positieve zin.

134. Ze neemt zich voor om hem vanavond meteen te
bellen voor een afspraakje…

135. Tot de
volgende
keer!!!