1. WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 34a

2. In de vorige update…
• Bleek Anke veel te vroeg bevallen te zijn van een dochtertje, Rebecca.
Iris, Valentina en Elfie gingen bij haar op bezoek.
• Sprak Kelsy met Shania over haar zwangerschap. Hierbij kwetste ze
per ongeluk Shania, die woedend is weggelopen maar achteraf spijt
had.
• Beviel Kelsy van een tweeling: Maïté en Leander.
• Vertelde Jasmin aan Katrien over de problemen die ze thuis heeft met
haar stiefvader Staf.
• Groeide Thibo op tot kind. Merle en Shania adopteerden een
dochtertje, Mare.
Volgen jullie terug?? Lees dan maar verder…

3. Iris,
Lex,
Valentina
& Elfie
“Mamaaa!!”, roept Elfie meteen wanneer ze van de bus
stapt, “School was superleuk! De juf was ook lief, ze
zei dat ik al heel slim ben en al goed kan lezen!”

4. “Fantastisch, liefje!”, lacht Valentina, en ze geeft Elfie
een dikke knuffel. Na een paar seconden wurmt het
meisje zich al los uit de armen van haar moeder:
“Gaan we dan nu je verjaardag vieren, mama?”

5. “Nog heel even wachten,” antwoordt Valentina, “Ga
maar eerst eens kijken wie er binnen op je staat te
wachten.”

6. Ongeduldig loopt Elfie naar binnen.
“Papa!”, roept ze dan uitgelaten, en ze stort zich in de
armen van Stefan, “Blijf je nu voor altijd bij ons
wonen?”

7. “Ja meisje,” lacht Stefan, “Ik ben gisteren jarig
geweest, en nu ben ik oud genoeg om bij jou en je
mama te komen wonen!”

8. Elfie knuffelt haar vader nog eens, maar dan vraagt ze
– met hetzelfde ongeduldige stemmetje als daarnet:
“En is het dan nu tijd voor mama’s verjaardag?”
“Ik denk dat we dat zo meteen wel gaan doen,” zegt
Stefan, “Want volgens mij is tante Olivia ook net
aangekomen, aan het getetter buiten te horen!”

9. Buiten is Olivia inderdaad gearriveerd.
“Gelukkige verjaardag! Zo stom dat we vanavond niet
samen de kaarsjes kunnen uitblazen!”, zegt Valentina
terwijl ze haar tweelingzus omhelst.

10. “Tja, ik moet nu eenmaal op de campus blijven wonen
tot alles is afgehandeld,” zucht Olivia, “Dus dat wordt
op z’n minst tot morgenochtend…”

11. “Maar hé, gefeliciteerd, zusje!”, roept Valentina dan
plots, “Cum laude afgestudeerd, dat kunnen er niet
veel zeggen! Maarreuh, heb je niet wat te hard
gestudeerd, eigenlijk? Je ziet nogal bleekjes…

12. “Euhm, nee…”, mompelt Olivia, “Dat komt doordat ik
een paar nachten geleden iets heel vreemds heb
meegemaakt…”

13. “Voor mijn laatste examen moest ik last-minute nog
een paar Inzichtspunten halen, dus had ik me
voorgenomen om de hele nacht aan de telescoop door
te brengen.”

14. “Ik stond daar al een paar uur en begon het gevoel te
krijgen dat mijn Inzicht intussen wel wat op peil was,
toen plots…”

15. “Opeens werd ik door een vreemde kracht de lucht in
gezogen. Wat er daarna gebeurde, weet ik niet meer
precies, ik herinner me allen vaag groene mannetjes
die brabbelde in één of andere vreemde taal…”

16. “En toen ik wakker werd, lag ik op de grond voor het
studentenhuis. Ikzelf weet niet meer hoe ik daar
terechtgekomen ben, maar mijn studiegenoten hadden
het over een ufo die boven het gebouw zweefde…”

17. Valentina schiet in de lach: “En dan zeggen ze dat ík
teveel fantasie heb! Liv toch, zeker dat je geen pillen
hebt genomen om die laatste punten voor Inzicht te
kunnen halen?”

18. “Ik weet wat ik gezien heb!”, protesteert Olivia. Ze zou
nog veel meer willen zeggen, maar wordt onderbroken
door Elfie: “Mama, de taart staat klaar. Komen jullie
naar binnen, anders eet ik ze alleen op!”

19. “Dat kan ik niet laten gebeuren!”, lacht Valentina. Ze
snelt achter haar dochtertje aan, en gaat bij de taart
staan.

20. “Kom op, schat!”, roept Stefan, “We staan allemaal
achter je!”
“Letterlijk!”, giechelt Elfie, die recht achter haar beide
ouders gaat staan, “Blaas die kaarsjes nu maar uit,
mama!”

21. Onder luid gejuich van haar familie blaast Valentina de
kaarsjes uit, en draait een rondje:”Oew, dit was lang
geleden!”

22. “Tadaaa!”, roept ze even later uit, wanneer ze weer
met haar beide voeten op de grond staat. Pas dan kijkt
ze naar beneden: “Uhm… ik hoop dat er nog betere
kleren in mijn kast liggen!”, en ze spurt naar boven.

23. “Ze is nog niets veranderd sinds ze tiener was,”
grinnikt Iris, “Toen is ze ook eerst andere kleren gaan
aantrekken, en daarnà wou ze pas taart!”

24. “En, hoe vinden jullie mij??”, vraagt Valentina,
wanneer ze even later weer beneden staat.
“Prachtig, meid,” antwoordt Iris, “En volwassen. Je
bent een vrouw geworden.”

25. Stefan zegt niets, maar staat op en loopt verlegen naar
zijn vriendin toe: “Val… ik weet dat onze relatie niet
echt op een normale manier begonnen is, en ook dat
er heel veel mensen aan twijfelden of we wel bij elkaar
zouden blijven…”

26. “Maar we hebben doorgezet, en volgens mij hebben
we iedereen nu wel bewezen dat wij echt voor elkaar
gemaakt zijn. En onze prachtige dochter Elfie is daar
het beste bewijs van.”

27. “Dus, Valentina Normal… wil jij mijn vrouw worden??”

28. “Ik ben niet van plan om hier veel woorden aan vuil te
maken!”, lacht Valentina. Ze grist de ring uit het
doosje, doet hem om haar vinger en vliegt Stefan om
de hals: “Ik wil niets liever!”

29. Olivia
“Zo, dit is dan ons huisje… ziet er leuk uit, vind je niet,
Diogenes?”
“Wraff!”, blaft Diogenes, en hij kijkt vrolijk op naar zijn
bazin.

30. Lachend aait Olivia de hond over zijn buik. Omdat ze
de eenzaamheid op de universiteit al niet aankon, is ze
op weg naar huis langs de dierenwinkel gereden om
een hond te kopen. Het resultaat is Diogenes, een
prachtige dalmatiër.
“Kom jongen, we gaan iets lekkers maken om te eten!”

31. “Mmm,” mompelt ze, terwijl ze de koelkast
inspecteert, “Jij hebt maar geluk met je
hondenbrokken, Diogenes! Het enige wat ik hier vind,
is een watermeloen en een pot augurken!”

32. “Bekijk me niet zo!”, lacht ze naar de hond, wanneer
ze aan haar tweede bord watermeloen met augurken
begint, “Het is best lekker hoor! En straks ga ik naar
de winkel, en laat ik jou meteen uit!”

33. En het eerste wat Olivia doet wanneer ze waar
thuiskomt is… alweer eten!
“Wat heb ik toch? Ik zou verdorie voor een heel
weeshuis kunnen eten, het lijkt wel alsof er geen
bodem in mijn maag zit!”

34. Ze zou nog veel verder geklaagd hebben, als ze niet
plotseling met haar gezicht voorover in haar bord was
gevallen.

35. “Umpf… en moe ben ik ook nog. Nooit geweten dat
een wandelingetje naar de supermarkt een mens zo
kan uitputten! Laat ik maar naar bed gaan!”

36. De volgende ochtend wordt Olivia al vroeg gewekt
door het geblaf van Diogenes: “Jezus, dat beest is
gewoon nog erger dan een klein kind, ik kan niet eens
meer uitslapen!”

37. Maar wanneer de hond haar in de keuken vrolijk
begroet, is ze meteen haar ochtendhumeur vergeten:
“Kom jongen, we gaan spelen!”

38. Ze heeft nog maar net een paar stappen gezet, als ze
opeens in elkaar krimpt van de buikpijn: “Wa-wat is
dat? Ik kan toch niet zwanger zijn, ik ben nog nooit
met iemand naar bed geweest!”

39. Ze loopt naar de telefoon en toetst het nummer van
haar huisdokter in.
“Als hij nu maar geen spreekuur heeft en onmiddellijk
kan komen…”

40. “Aargh, verdomme! Waarom moet die vent nu zo
nodig op congres zijn!”, roept ze uit wanneer een
metalige stem in haar oor klinkt.

41. “Ja, dat zou vroeg ik me ook net af!”
Olivia schrikt zich rot wanneer ze opeens een
mannenstem aan de andere kant hoort, “In het vervolg
de voicemail beter beluisteren, mevrouw. Die zei
immers dat u automatisch met mij zou worden
doorverbonden…”

42. “Enne… met wie spreek ik, alsjeblieft?”, vraagt ze
voorzichtig.
“Oh, excuseer, vergeten. Eerste regel van de
beleefdheid, jezelf altijd voorstellen. Maxwell de
Wijzer, momenteel plaatsvervangend arts. Waarmee
kan ik u helpen, mevrouw?”

43. “Euhm,” brengt Olivia uit, terwijl ze over haar buik
wrijft, “Ik ben zwanger…”
“Proficiat, mevrouw!”, krijgt ze als antwoord, “Maar
vertel eens, is er iets mis, hebt u ergens last van?”

44. “Wel, dat is het net, dokter,” zegt Olivia, “Ik heb nog
nooit seks gehad, ik kan onmogelijk zwanger zijn!”
“Vreemd geval…”, hoort ze de dokter aan de andere
kant mompelen, “Ik kom er meteen aan, wat is uw
adres?”

45. Olivia noemt het adres en hangt op.
“Geweldig…”, kreunt ze terwijl ze zich in de zetel laat
zakken, “Zie me hier nu zitten… net de onbevlekte
ontvangenis of zo!”

46. “Ik kan in ieder geval al iets anders gaan aantrekken.
Dat bruine jurkje op mijn donkere huid staat
afschuwelijk!”

47. Ze heeft nog maar net een andere outfit aangetrokken,
als ze de deurbel hoort: “Ah, daar zal hij zijn!”

48. “Aangenaam, Maxwell de Wijzer,” zegt de man meteen
wanneer ze de deur voor hem opent, “Maar dat wist u
natuurlijk al!”
“Olivia Normal. Dokter, ik hoop dat u me kan helpen,
want ik weet écht niet hoe dit is kunnen gebeuren!”

49. “Als dit is wat ik denk dat het is…”, mompelt Maxwell,
terwijl hij in de zetel gaat zitten, “Maar goed, vertelt u
me eens: heeft u de voorbije dagen niet opmerkelijks
meegemaakt?”

50. “Tja, het waren natuurlijk stresserende dagen voor
mij,” antwoordt Olivia, “Mijn eindexamen, afstuderen,
een huisje gaan zoeken. En dan was er nog…”

51. “Oh… o nee, ik hoop dat het daar niets mee te maken
heeft. Dokter, u zal me vast voor gek verklaren, maar
ik denk dat ik een paar dagen geleden ontvoerd ben
door een ufo!”

52. Tot haar grote verbazing lijkt Maxwell daar niet eens
van op te kijken.
“Laten we eerst al eens een echografie nemen van het
kindje!”, zegt hij alleen maar, “Gaat u maar even
liggen, ik haal er mijn apparatuur bij!”

53. “Mmm, dat ziet er allemaal prima uit… mevrouw, ik
kan u met grote vreugde melden dat u inderdaad
zwanger bent… alleen zou het kindje er wel eens
anders kunnen uitzien als verwacht…”

54. “Hoe… hoe bedoelt u precies?”, vraagt Olivia angstig,
“Ik weet dat dit niet gepland was, maar er is toch niets
mis met mijn baby?”

55. “Nee, wees maar gerust hoor. Het kan alleen zijn
dat…”, Maxwell twijfelt even over de juiste woorden,
“Volgens mij hebben de aliëns u bevrucht!”

56. “U bedoelt dat… ik een aliënkindje in mijn buik heb?”,
vraagt Olivia, “Houdt dat iets concreets in, behalve
dan dat het waarschijnlijk een groene baby wordt?”

57. “Dat kan ik met zoveel zekerheid nog niet zeggen,”
antwoordt Maxwell, “Maar het toeval wil dat ik al een
paar jaar onderzoek doe naar het al dan niet bestaan
van aliëns.”

58. Hij zwijgt even, en vraagt dan aarzelend: “Ik weet niet
hoe ik dit moet vragen, maar… zou ik uw
zwangerschap iedere dag mogen opvolgen, wie weet
kom ik dan wel iets meer te weten over aliëns!”

59. “Wel… oké dan,” lacht Olivia, “Behalve mijn hond
Diogenes heb ik hier geen ander gezelschap waarmee
ik rekening moet houden… van mij mag u iedere dag
langskomen!”

60. “Da’s dan afgesproken!”, besluit Maxwell, “Ik moet nu
dringend weer terug naar de praktijk – eigenlijk had ik
nu spreekuur – maar dan zie ik je morgen weer?”