Un resumen de los materiales de la exposición.

1.  
27 de Enero “Día Internacional en recuerdo de las víctimas del
Holocausto”

10. PORRAJMOS: O OUTRO
HOLOCAUSTO
O xenocidio nazi do pobo xitano

11. Do millón de xitanos que vivían en Europa
antes da II Guerra Mundial, entre 220.000 e
500.000 ( sumando os mestizos) foron
asasinados durante o Holocausto.

12. HISTORIA DA PERSECUCIÓN
En 1899, en Alemaña, a policía de Baviera
creou unha sección especial de cuestións
xitanas, que chegou a ter a súa sede
central en Munich.
En 1929, prohibiuse aos xitanos
circular libremente polo país e creouse o
primeiro campo de concentración, onde
foron destinados por asociais, por ter
sangue perigoso e por ser netamente
inferiores. Había que impedir todo tipo de
contacto (coa praga xitana); tomar por
home ou muller a alguen de sangue xitano
impricaba o descrédito de toda a
sociedade e, por suposto, a perda do
traballo e da xerarquía social.

13. HISTORIA DA PERSECUCIÓN
O punto máis alto chega co ascenso do
nazismo e, rapidamente, multiplica non só
as leis discriminatorias, senon tamén os
campos de concentración, os
experimentos médicos cos nenos e
embarazadas, a esterilización das mulleres
e os asasinatos masivos nas cámaras de
gas.
En 1944, os medios de formación de
opinión resumían: “… os mestizos xitanos
non
poden facer perigar ao pobo alemán
tanto como os xudeos, sofren de
debilidade, son
seres primitivos incapaces de madurar”.

14. O traxico destino dos xitanos europeos
comezou a cumprirse en 1942, cando o
xefe de todas as forzas policiais nazi,
Heinrich Himmler, decidiu sobre a súa
deportación ao campo de exterminio de
Auschwitz. No chamado "campo xitano"
atopabanse xitanos de Bohemia e
Moravia, xunto cos procedentes de
Polonia, Alemaña, Austria, Holanda
Bélxica, e outros países.
HISTORIA DA PERSECUCIÓN

15. O antigo preso do campo, Antonín
Hlavácek, veía os transportes que
chegaban a Auschwitz desde a ventá do
seu barracón.
“Os transportes chegaban sempre pola
noite. Os nazis salían a unha rampa cerca
das vías. Sacaban á xente dos vagóns á
forza. Escoitabanse berros, choros e
ladridos dos cans. A maioría da xente era
levada directamente á cámara de gas”.
Car ao final da II Guerra Mundial, os nazis
deportaron á maioría dos presos aos
campos situados no interior de Alemaña.
En Auschwitz quedaron os vellos, as
mulleres e os nenos e na noite do 2 ao 3
de agosto miles de persoas foron
gaseadas entre elas case 3000 de etnia
xitana.
HISTORIA DA PERSECUCIÓN

16. LUGARES PARA LEMBRAR:
 Campo de Jasenovac
 Exterminio de Ustice e Gradina
 Campo III C
 Auschwitz - Birkenau

18. O HOLOCAUSTO SILENCIADO
AS VITIMAS HOMOSEXUAIS DOS
NAZIS

19. O HOLOCAUSTO SILENCIADO
A tolerancia dos homosexuais da República
de Weimar foi visto por moitos como un
síntoma da decadencia de Alemaña.
Os nazis presentáronse como
“cruzados”morais para erradicar ese “vicio”
e axudar a gañar a “batalla racial”.
A persecución variaba desde a disolución
das organizacións homosexuais ao seu
internamento en campos de concentración.

20. AS “RAZÓNS” DOS NAZIS
Os nazis creían que os homosexuais eran
homes débiles e afeminados que non
podían loitar pola nación alemana. Non
producirían fillos e polo tanto non
contribuirían a aumentar a taxa de
natalidade alemana.
Os nazis sostiñan que as razas inferiores
producían máis fillos que os “arios”, de
modo que calquer cousa que disminuira o
potencial reprodutivo alemán era
considerado un perigo para a raza.

21. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
O xefe das SS Heinrich Himmler dirixiu a
persecución dos homosexuais no Terceiro
Reich.
O 6 de maio de 1933, estudantes dirixidos
por las SA (Sturmabteilung) entraron no
Instituto para a Ciencia Sexual en Berlín e
confiscaron a súa excepcional biblioteca.
Catro días despois, a maioría desta
colección de máis de 12.000 libros e
35.000 imaxes irremplazables quemouse
con miles doutras obras de literatura
“dexenerada” no centro de Berlín.

22. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
A destrución do Instituto foi o primeir
paso cara á erradicación dunha cultura
abertamente gay ou lesbiana.
A policía pechou bares e clubes como o
“Eldorado” e prohibiu publicacións como
“Die Freundschaft” ( Amizade).
Levaron aos homosexuais á
clandestinidade destrozando as súas redes
de apoio.
En 1934, a “Gestapo” ordenou ás policías
locais crear “listas rosadas” que eran
usadas polos nazis para cazar
homosexuais.

23. O 28 de xuño de 1935, o Ministerio de
Xustiza modificou o Parrafo 175 do código
penal. As revisións permitiron unha base
legal para estender a persecución dos
homosexuais. Os oficiais do ministerio
ampliaron a categoría das “actividades
indecentes criminais entre homes” ao
incluir calquer acto que podería ser
interpretado como homosexual. Os
tribunais decidiron que bastaba coa
intención ou o pensamento.
ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

24. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
O 26 de octubre de 1936, Himmler
formou dentro da Policía de Seguridade, a
Oficina Central do Reich para Combatir o
Aborto e a Homosexualidade. Josef
Meisinger, executado en 1947 pola súa
brutalidade na Polonia ocupada, dirixiu
esta nova oficina. A policía tiña o poder de
ter en arresto preventivo aos
considerados perigosos á fibra moral de
Alemaña e, unha vez liberados, arrestados
de novo e enviados a campos de
concentración.

25. De 1937 a 1939, a policía facía redadas nos
seus lugares de reunión, confiscaban libretas
de direccióna, e creaban redes de informantes
e axentes clandestinos para identificar e
arrestar a persoas sospeitosas de ser
homosexuais.
O 4 de abril de 1938, a “Gestapo” anunciou
unha directiva indicando que os homes
condenados por homosexualidade poderían
ser encarcerados en campos de concentración.
Entre 1933 y 1945 a policía arrestou a uns
100.000 homes como homosexuais. A maioría
dos 50.000 condenados polos tribunais
pasaron tempo en prisións regulares, e entre
5.000 e 15.000 foron internados en campos de
concentración.
ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN

26. OS HOMOSEXUAIS NOS CAMPOS
Os nazis creían que a homosexualidade
era unha enfermidade que podería ser
curada e deseñaron políticas para “curar”
aos homosexuais da súa “enfermidade” a
través da humillación e o traballo duro.
Os guardias burlabanse dos prisioneiros
homosexuais e lles pegaban ao chegar ao
campo, moitas veces separandoos doutros
prisioneiros.
Tamén se utilizou a castración como
método curativo.

27. “Non existen estatísticas coñecidas
sobre o número de homosexuais que
morreron nos campos”