1. 10.G Pernott

2. In de afgelopen update
- Slaagden Dewey en Marsha hun eerste semester op de Sim Universiteit
- Als verassing kwamen Joan, Bruce en Chandler met Max langs toen Dewey en
Marsha net in hun huisje waren getrokken op de universiteit
- Raakte Marsha zwanger en stond ze op het punt te bevallen
- Had Chandler Dewey’s oude baantje gekregen als Hulpleerkracht en daarmee nog
een beurs in de wacht gesleept naast de beurzen die hij al had voor al zijn volle
vaardigheden en de tien op zijn rapport
- Was Dewey’s oude slaapkamer in het hoofdhuis omgetoverd tot hobbykamer
- Gingen Joan en Bruce vrijdagavond in de auto richting Sim Universiteit om bij de
bevalling te zijn, maar wat ze niet wisten, was dat Marsha al bevallen was
- Ging Chandler met Tosca, Olaf en Marilène naar de stadsbuurt om een club onveilig
te maken
- Kwam Tosca daar Ollie tegen op het toilet, die haar uitschold maar ze deed of ze het
niet gehoord had en liep weg
- Eindigden ze met zijn vieren in het bubbelbad van Chandlers ouders, rond drie uur ‘s
nachts en hoorde Chandler de telefoon niet
Daar waren we dus gebleven! Best wel veel allemaal. Maargoed, op naar ‘t hoofdhuis,
waarna we verder zullen gaan op de Sim Universiteit!

3. Dewey, Marsha + ‘nageslacht‘, Sim Universiteit
Het was een regenachtige ochtend in Sim Universiteit. Het weer leek meer dan ooit
mee te spelen in het humeur dat Joan had. Met een zucht stampte ze terug naar de
voordeur, terug naar binnen.
‘Het is toch niet te geloven,’ gromde ze. ‘Waarom neemt Chandler zijn telefoon niet
op?!’
‘Lieverd, rustig nou even.’ Bruce, die mee naar buiten was gelopen terwijl Joan voor de
zoveelste keer had gebeld, snelde achter haar aan.

4. Joan schudde Bruce van zich af. Dewey had zijn ouders al aan horen komen en keek
met een ruk op van zijn fysiologieboek.
‘En, heeft hij opgenomen?’ Dewey probeerde hoopvol te klinken, maar eigenlijk had hij
aan de gezichtsuitdrukking van zijn moeder al afgelezen hoe laat het was.
‘Ik geef Nissa de fles wel,’ was het enige wat Joan op dezelfde fluistertoon antwoordde.

5. Bruce had zich maar op de achtergrond gehouden. Hij snapte dat Joan zich zorgen
maakte – dat deed hij zelf ook. Ze hadden nu al een stuk of wat keer naar Chandler
gebeld, maar tevergeefs. Bruce kon niet ontkennen dat er zich al allerlei verschillende
rampscenario’s hadden afgespeeld in zijn hoofd. Hij drukte ze weg en pakte zijn
kleinzoon uit zijn wiegje.
‘Goedemorgen Jaymz. Wil je ook een lekker flesje van opa?’ De twee vragende,
chocoladebruine ogen deden Bruce toch ietwat vrolijker maken.

6. Bij het openen van de vreselijk piepende, volgeladen koelkastdeur kwam Marsha
langzaam overeind. Joan, Bruce en Dewey keken alle drie op naar het bed.
‘Hé,’ zei Dewey zacht. ‘Weer een beetje bijgetankt?’
Marsha haalde haar schouders op en knikte kort.
‘Ja, met mij gaat het prima. Al iets gehoord van Chandler?’ Alle drie schudden ze hun
hoofd. Op de badkamer kwam Marsha met een idee. ‘Is het geen idee om te bellen naar
Olafs ouders? Hij zou toch blijven slapen? Misschien weten zijn ouders meer.’

7. Dewey vond het een goed idee. Marsha waste zich vlug en schoot wat kleren aan. Terwijl
Dewey de luiers van Nissa en Jaymz verschoonde, ging Marsha naar buiten om haar
schoonouders naar binnen te roepen. Dewey had wat pannenkoeken opgewarmd en al
hadden ze geen van allen echt honger, dan konden ze toch wat eten terwijl Marsha haar
idee vertelde. Het punt was alleen dat er niemand een telefoonnummer had.
‘Het zou een goed idee zijn geweest,’ zei Joan. ‘Maar aangezien er niets anders op
zit…Ik wil toch echt weten of er wat aan de hand is. Er zit niks anders op. We gaan naar huis.’

8. Dewey en Marsha vonden het jammer maar er zat inderdaad niets anders op. Joan hielp
met de afwas, Bruce reed de auto voor en vervolgens namen ze buiten afscheid van
elkaar.
‘We bellen wel morgen avond, hè?’ Liet Marsha Bruce en Joan aan haar en Dewey
beloven. Bruce knikte.
De twee stelletjes namen afscheid van elkaar en besloten elkaar over een tijdje weer
te zien. Misschien wel als in dat Dewey en Marsha de kant van Sandbar op kwamen.

9. Marsha en Dewey herhaalden nog even het avondritueel met de tweeling waarvan ze nu
al amper nog wisten dat ze het ooit anders hadden gedaan en doken daarna hun bed in.
Morgen hadden ze immers weer wat belangrijke toetsen voor de boeg.

10. Die ochtend was Dewey als eerste op. Nissa en Jaymz lagen nog rustig te slapen,
net als hun moeder. Echt trek had Dewey nog niet dus besloot hij te wachten tot Marsha
ook wakker was. In de tussentijd ging hij de ‘tuin’ in om de bladeren bijeen te harken. Met
een glimlach keek hij op naar het bladerdak van de grote boom naast hem. Zijn vader
had gelijk gehad: de tuin leek er inderdaad alweer net wat gezelliger door. Het huisje leek
nu alleen wel des te kleiner, maar dat had ook wel weer zo zijn charme vond Dewey.
Stiekem was hij toch wel gesteld op zijn tuintje. Het was alsof hij zijn pa nu pas begreep.

11. Door het raam zag Marsha dat Dewey zo opging in zijn tuintje, dat ze hem maar even
besloot te laten staan. Ze begon vast aan het geven van een flesje aan Nissa. Net toen
zij een boertje liet, kwam Dewey ook het huis binnen.
‘Goedemorgen, lieverds van me!’ Dewey haalde Jaymz uit zijn wiegje en gaf hem
eveneens de fles. Daarna liep hij naar de telefoon om een nummer te bellen dat zijn
ouders hem hadden gegeven. Nu zou hij een stem gaan horen die hij in geen jaren had
gehoord. ‘Ja, hallo… Met Dewey Pernott. – Ja, ik ben het.’

12. Niet al te lang daarna ging de deurbel. Dewey deed open.
‘Katrina!’ Riep hij uit en vloog haar om de hals.
‘O jongen, wat ben jíj groot geworden!’
Dewey grijnsde zijn tanden bloot en mompelde iets over te vaak een schop onder zijn
kont krijgen. Binnen stelde hij haar voor aan Marsha.
‘O, ja, jou herinner ik me ook nog wel! Goh, toen was je ook nog maar zo’n meiske. – O,
wat een hummeltjes, kijk nu toch! Met diezelfde, prachtige ogen als jij, Dewey!’

13. Dewey liep met een grote glimlach achterin Katrina aan door het huis. Hij was helemaal
in zijn nopjes. Ze was al een geweldige oppas toen hij klein was en ze bleek haar
eeuwige geduld, liefde voor kindjes en lieve karakter door de jaren heen nog steeds niet
te zijn verloren. Hij moest zelf twee uurtjes eerder examen doen dan Marsha, dus
eigenlijk was het meer bijkletsen dan dat Katrina echt al werkte. Toch hadden Dewey en
Marsha samen besloten haar bij het opgroeien van de kinderen te laten zijn. Met de
taarten op tafel kon het echt niet meer ontkent worden: Nissa en Jaymz werden peuters.

14. Direct na het opgroeien gaf Dewey alle Sims in het huis – inclusief Katrina – een kus en
sprintte daarna gauw richting het collegegebouw. Het laatste wat hij wilde was te laat
komen en aangezien het al wat was uitgelopen, moest hij aanmaken om op tijd te komen.

15. Binnen had Marsha ook Nissa op de grond gezet om te kijken hoe de tweeling op elkaar
zou reageren nu ze peuter waren. Het eerste dat ze deden, was naar elkaar toe kruipen
en hun mollige peuterarmpjes om elkaar heenslaan. Vertederd stonden Katrina en
Marsha toe te kijken.
‘Wat een schatjes,’ murmelde Katrina.
‘Ja, maar eigenlijk moeten we toch wat aan dat uiterlijk doen. Andere kleren heb ik niet,
maar die kapsels moeten toch nog wel te veranderen zijn eer ik naar m’n examen moet.’

16. Een klein half uurtje later waren de haren van Nissa en Jaymz gedaan. Dat zag er
overduidelijk een stuk beter uit. Met een dubbel gevoel gaf ze hen een kus voor ze naar
college ging om haar examen te maken. Dat ze de twee kleintjes bij Katrina waren,
zorgde in elk geval voor een goed gevoel bij Marsha.

17. Om acht uur kwam Dewey terug thuis. Hij was geslaagd. Dolblij viel hij het huis
binnen. Toen hij zag dat de tweeling op hun matjes lag te slapen, sloop hij richting
Katrina.
‘En?!’ Siste ze opgewekt maar zacht. ‘Ben je door naar leerjaar twee?’
‘Kun je dat niet aan me zien – natuurlijk, Katrina!’
Blij viel ze hem in de armen.
‘Gefeliciteerd, jongen! Ik ben blij om te horen dat je het gehaald hebt.’

18. Katrina en Dewey praatten nog wat bij over alles wat ze de afgelopen jaren aan elkaar
gemist hadden. Hij vertelde over Chandler, zijn ouders en Max. Het werd later en later en
Marsha was nog steeds niet terug.
Het liefst wilde Katrina blijven wachten, maar natuurlijk begon vermoeidheid een
grote rol te spelen en hielp de koffie ook niet meer. Dewey stuurde haar naar huis, omdat
ze nog een heel eind terug moest rijden naar haar huisje in Sandbar. Hij zei dat hij
de uitslag vanzelf wel te horen zou krijgen de volgende dag wanneer ze kwam oppassen.

19. Terwijl Katrina in haar blauwe autobusje stapte, belde Dewey naar huis om te horen hoe
het met Chandler was afgelopen. Gerustgesteld hing hij een tijdje later op. Marsha kwam
precies op dat moment binnen gewandeld en viel vermoeid in zijn armen. Ze was ook
geslaagd.
Nu hadden ze weer een behoorlijke smak geld gekregen, zodat ze het huisje wat
konden uitbreiden. Eindelijk was er plek voor een aparte slaapkamer, wat ook wel prettig
was met een tweeling die je wakker schreeuwt. Marsha ging als eerste het bed in.

20. Inmiddels waren Nissa en Jaymz namelijk alweer wakker geworden. Al was hij nog zo
moe, Dewey durfde het nog niet echt aan om hen alleen te laten. Ze leken de donker van
buiten niet op te merken en speelden vrolijk door aan de tekentafel.
Dewey leunde tegen de nieuwe, gele badkamertegeltjes en keek vanaf daar toe hoe
zijn kinderen met elkaar speelden. Ze deelden hun blokjes samen en zo gauw er een
blokje op de grond viel, bukte de ene om het voor de ander te pakken. Dewey grinnikte.
Waren die kinderen van hen nu al zo netjes? Dan waren hij en Marsha nog niet eens

21. echt begonnen met de opvoeding. Daaraan denkende wist hij wat het eerste zou zijn wat
hij de volgende ochtend zou doen: de kinderen leren lopen, praten en ze uiteraard laten
kennismaken met het potje.
Zo gezegd, zo gedaan. Met de slaap nog in zijn ogen stond Dewey alweer voor dag
en dauw op om de kinderen aan te wassen, aan te kleden en hun een flesje te geven.
Benieuwd naar het effect ervan, plukte hij Nissa bij de tekentafel vandaan.
‘Kom, schat. We gaan eens proberen je te leren lopen. Je ene voetje voor het andere…’

22. Een aantal uren later had Dewey zijn slaap volledig verdrongen. Het enige waar hij nog
op gefocust was, was het stralende gezichtje van dochtertje Nissa, die blijer en blijer leek
te zijn met de aanmoedigingen van haar papa. Ze maakte reuze grote stappen en al
gauw kon ze zelfstandig lopen zonder hulp van Dewey of de muur. Blij tilde Dewey haar
op en gooide hij haar in de lucht.
‘Je bent een grote meid, weet je dat? Papa is tróts op je!’
Nissa wist niet exact wat haar vader zei, maar de tonen in zijn stem waren genoeg.

23. Dewey zette Nissa terug op de grond. Het meisje rende meteen richting de matjes in het
erkertje aan de voorkant van het huis en ging liggen. Dewey verbaasde zich over het feit
dat Jaymz al op het andere lag. Dat hij was weggekropen bij de speeltafel had Dewey
niet eens gemerkt. Hoe lang waren ze eigenlijk bezig geweest? Voor zijn gevoel
misschien net een uur.
Vertederd wierp hij een korte blik op de kleintjes voor hij de badkamer in stapte om
een douche te nemen. Dat kon hij wel gebruiken, zo moe als hij was van alle inspanningen.

24. Hoofdhuis, Sandbar
In het hoofdhuis ging alles zijn gangetje. Joan en Bruce waren naar hun werk,
Chandler naar school en het ‘normale’ leven was weer gewoon opgepakt na alle
commotie van de afgelopen maanden. Dat moest ook wel, want de rekeningen moesten
gewoon betaald en het geld moest worden geïnd.

25. De hobbykamer had zijn oude inrichting weer een beetje terug, al waren de
herinneringen aan de logeerpartij nog steeds daar. Chandler had de kerstverlichting laten
hangen – Kerstmis kwam er immers aan – en hij had het veel te leuk gehad met het
logeren om de tastbare herinneringen al uit te wissen. Alhoewel… Hij wist natuurlijk zeker
dat hij die avond nooit zou vergeten.

26. Alle rotzooi had Chandler zelf opgeruimd en al waren zijn ouders niet blij geweest dat hij
door alle rumoer en gezelligheid was vergeten te laten weten dat ze veilig thuis waren
aangekomen, mocht Chandler het weekend niet uit. Dat was echt een straf, aangezien
het enige vooruitzicht dan werken was net zoals nu op vrijdagavond. Maar hij had het
aan zichzelf te danken en wist ook wel dat het terecht was. Hij mocht van geluk spreken
dat hij niet langer huisarrest had opgekregen.

27. Maar als hij dacht dat daarmee zijn gedoe gedaan was, had hij het verkeerd. Enkele
uren nadat hij naar zijn werk was gegaan, kwam Joan thuis. Ze stak net de sleutel in de
voordeur toen ze iemand achter haar opmerkte. Even keek ze glimlachend om en wilde
naar binnen gaan, maar ze zag dat het meisje wat wilde staan.
‘Hallo, mevrouw Pernott.’ Het meisje stak haar hand uit en met een glimlach nam Joan
haar hand aan. ‘Ik ben Ollie.’
‘Dag Ollie, ik ben Joan Pernott, maar zeg maar gewoon Joan, hoor.’

28. Ollie knikte en glimlachte zo vriendelijk mogelijk.
‘Aangenaam kennis met je te maken, Joan.’
Joan maakte opnieuw aanstalten om naar binnen te maken terwijl ze knikte en iets van
‘insgelijks’ mompelde. Ze wenkte het roodharige meisje.
‘Och Ollie, kom toch mee naar binnen. Het is zo koud buiten.’
Ollie wuifde het weg.
‘Nee, dat hoeft niet. Ik wilde alleen vragen of je iets aan Chandler wilde doorgeven.’

29. Joan draaide opnieuw bij en keek Ollie vragend aan. Ze moest even in haar geheugen
graven. Dat Ollie een vriendin van Chandler was, had haar al waarschijnlijk geleken. Hij
leek er zoveel te hebben dat ze niet meer kon onthouden wie wie was en waar hij
diegenen van kende. Veel aandacht had ze er niet aan besteed, want ze was zelf immers
ook zo. Toch wekte iets aan Ollie haar aandacht.
‘Zeg Chandler maar dat ik, zijn vriendin Ollie, langs ben geweest.’ Ollie wees op zichzelf
en legde de nadruk op ‘vriendin’.

30. Joan dwong zichzelf met een glimlach afscheid te nemen van deze Ollie en wandelde
met opgetrokken wenkbrauwen eindelijk naar binnen. In stilte vulde ze de bak van
Uilskuiken met zaadjes. Wie was in godsnaam deze Ollie? De manier waarop ze had
gezegd dat hij ‘de vriendin’ van haar zoon was, kon niet veel goeds voorspellen. Straks
zou ze Chandler er wel over spreken wanneer hij thuiskwam.
‘Tong verloren? – Hé, tong verloren?’ Kraste Uilskuiken zo hard dat Joan in meteen als
aan de grond genageld stond en er allemaal voer langs het bakje ging in plaats van erin.

31. Joan gromde iets over ellendige huisdieren en besloot haar vertrouwde plekje op de fatuil
maar in te nemen. Terug in haar boek genaamd ‘How To Deal With Being A Grandmother’
vergat ze alles en iedereen om zich heen, zelfs Uilskuiken die op de achtergrond nog
steeds dingen naar haar riep.

32. Om zes uur ‘s avonds stopte de auto van Bruce naast het huis. Joan zwaaide vrolijk
naar haar man en zoon door het keukenraam. Ze voelde zich lichtelijk opgelaten bij het zien van
haar jongste zoon, want direct schoot haar Ollie weer te binnen.
Bruce gaf Joan een zoen en vroeg naar haar dag, waarna hij vrijwel meteen richting
de badkamer verdween om in bad te gaan. Chandler wilde richting zijn kamer gaan, maar
Joan hield hem tegen.
‘Hoe was je dag, Chandler?’
Chandler leunde tegen het fornuis en haalde zijn schouders op. Het antwoord was ‘o wel goed’.

33. Joan knikte en begon met het kneden van stukjes gehakt voor de broodjes hamburger.
‘Heb nog een acht teruggekregen voor dat ene stuk. Hoe was jouw dag dan, mam?’
‘Eindelijk die ene moordzaak opgelost op het werk en thuis is het ook zijn gangetje
gegaan. – En oh, voor ik het vergeet. Er stond nog iemand voor je aan de deur daarstraks.’
‘O?’ Chandler zette af van het fornuis met zijn handen en keek Joan vragend aan. ‘Wie
dan?’
‘Ollie,’ antwoordde Joan. ‘Je vriendin.’ Even keek ze opzij om Chandlers reactie te peilen.

34. Chandler had het gevoel alsof er iemand een klap in zijn gezicht had gegeven en hij
slikte moeilijk. Joan zag het en richtte haar blik weer op het klaarmaken van ‘t avondeten.
‘Luister,’ begon Joan. ‘Ik snap dat je jong bent en dat je dingen wilt uitproberen. Maar
eerlijkheid duurt het langst. Het is niet netjes tegenover meisjes als je er een ander op
nahoudt. Tegenover jongens eveneens niet, trouwens. Dat is nooit netjes, Chandler.’
‘Mam!’ Riep Chandler uit. Hoe kon dit in hemelsnaam zo verdraait zijn?!
‘Alsjeblieft, Chandler.’ Joan klonk niet echt boos, maar wel waarschuwend. ‘Genoeg.’

35. Dat was net het goede woord. Genoeg was het inderdaad. Ollie was nu eenmaal een
raar persoon en dat ze Tosca had uitgescholden in de discotheek had hij al raar van
staan kijken, maar nu was ze te ver gegaan.
Chandler greep de telefoon van de haak en liep met grote passen naar zijn
slaapkamer, ondertussen Olafs nummer intoetsend. De houten deur knalde hard in het
slot op het moment dat Chandler zich op zijn bed liet vallen.
‘Ja Olaf, met mij – je raadt nooit wie hier vanmiddag voor de deur stond.’

36. Luttele uren later had Chandler zich ‘opgesloten’ in de hobbykamer. Bij het avondeten
was er amper een woord gewisseld en ook had hij niet veel gegeten. Of hij echt boos
moest zijn op zijn moeder wist Chandler niet. Wel nam hij het haar kwalijk dat ze zomaar
oordeelde terwijl ze niet eens zijn kant van het verhaal kende. Hij wist niet wat de
roodharige feeks exact had gezegd, maar het was – hoe dan ook – niet eerlijk.
Chandler schrok op uit zijn gepeins over wat hij zou kunnen doen tegen Ollie toen Max
binnenkwam lopen. De hond bleef voor de bank staan, wachtend op een aai over zijn kop.

37. Op dat moment wist Chandler wat hij kon doen, op zijn minst tenminste. Max was goed in
het opvolgen van bevelen en hij wist hoe hij Ollie in elk geval bij hun huis uit de buurt kon
houden in het vervolg.
‘Blijf hier, Max, ik ben zo terug.’ Met grote passen liep Chandler naar zijn slaapkamer en
haalde onderuit zijn klerenkast de foto van hem en Ollie die was gemaakt in het fotohokje
op het zwembad, een aantal maanden geleden. ‘Als je dit meisje ooit hier ziet, moet je
blaffen.’ Max bracht een geluid voort wat op een vragend piepje leek.

38. Chandler wist dat Ollie bang was voor dieren, maar zelfs dat zielige geluidje zou haar niet
afschrikken. Hij moest Max nodig leren om anderen echt angst aan te jagen als het nodig
was.
‘Nee, Max. Dat kan beter.’ Chandler ging op zijn handen en voeten voor het beest zitten
en drong een grom op die hij zo diep mogelijk uit zijn borst liet komen. De hond keek hem
even vragend aan en begon toen te kwispelen. Chandler haalde zuchtend een hand door
zijn haar. Hoe was hij er ook alweer bij gekomen dat dit ging lukken? Hij probeerde het
opnieuw, met een blaf dit keer. Dat had meer resultaat dus probeerde hij het opnieuw.

39. Telkens als Max opnieuw Chandlers geblaf of gegrom nadeed, leek het agressiever te
klinken. Chandler was tevreden en werd zo gedreven door doelgerichtheid dat hij even
vergat dat hij niet alleen thuis was.
De deur vloog open en daar stond Bruce in de deuropening.
‘Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?’ Ietwat boos keek Bruce van Max naar
Chandler en weer terug. ‘Loop jij dat beest zo op te fokken, nou?!’
Chandler stak zijn vinger op naar Max ten teken dat hij stil moest zijn en schudde zijn hoofd.

40. ‘Hij zag een kat door het raam. Ik probeerde hem nog te bedwingen, maar het hielp niet
echt.’ Van de zenuwen schoot Chandler in de lach. Hij zag dat Bruce probeerde zijn
gezicht in de plooi te houden, maar tevergeefs.
Zijn vader stapte verder de kamer in en keek even op Chandler neer.
‘Jongen, Joan heeft me verteld wat er is gebeurd. Ik wil me nergens mee bemoeien,
maar je moeder… Ze heeft wel gelijk. Dat weet je, hè?’
Chandler wendde met een boze gezichtsuitdrukking zijn blik af. Het was nu of nooit.

41. ‘Maar pa, het is heel anders gegaan dan jij en mama denken. Ik heb nooit echt wat met
Ollie gehad. Dat denkt ze alleen maar omdat we… nou ja, we hebben ooit één keer
gezoend. Alleen dat is al zo lang geleden en nu heb ik sinds kort wat met Tosca en wil ze
ineens wat met me.’ Naarmate hij verder kwam met zijn verhaal, begon Chandler steeds
sneller en gefrustreerder te praten. ‘Afgelopen weekend heeft ze Tosca zelfs
uitgescholden toen we in die discotheek waren. Sindsdien stalkt ze me min of meer. Dat
is toch niet normaal?’ Oké, hij vertelde misschien niet het hele verhaal. Maar Ollie was

42. geschift en hij wilde niet dat ze nog vaker langskwam hier. Sterker nog: hij wilde haar
helemaal niet meer zien. Nu niet, nooit niet. En al helemaal niet in de buurt van Tosca.
‘Heb je misschien de indruk gewekt dat jij wel wat met haar wilde, al dan niet
onbewust?’ Suggereerde Bruce.
‘Dat kan toch amper. Het is minstens een half jaar geleden, die zoen. In de zomer was
dat. Als we echt zo geweldig samen waren geweest, hadden we allang wat gehad.’
‘Misschien is ze te verlegen om een eerste stap te zetten en hoopt ze dat jij dat zult doen?’

43. Bruut schudde Chandler zijn hoofd. Alles wat hij achterwege had willen houden, vertelde
hij zijn vader. Van de dag dat Ollie ‘s middags bij hen thuis was gekomen en ze zich toen
al luidruchtig en asociaal had gedragen, dat ze daarna samen naar het zwembad waren
geweest en dat zij hem daar had gezoend. Ook van het koffie drinken en de hotdog van
naderhand. Hoe hij zich had gegeneerd voor haar maar ook vooral voor zichzelf omdat
hij niet wist hoe hij moest handelen.

44. ‘Dus nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen,’ besloot Chandler zijn verhaal.
Afwachtend keek hij zijn vader aan. Hij wist totaal niet hoe hij zou reageren.
‘Ik denk dat ik het wel begrijp,’ begon Bruce langzaam. Hij keek even de kamer rond,
alsof hij zijn woorden zorgvuldig overwoog. ‘Heb je dat allemaal tegen Ollie gezegd?’
Chandler schoot in de lach. Was zijn vader nou serieus? Lachend keek hij hem aan. – Ja,
Bruce wàs serieus.
‘Pa, natuurlijk niet. Zoiets kan ze toch zelf wel nagaan?’

45. ‘Misschien dacht ze wel dat jij het juist leuk vond dat ze zich zo gedraagt. Of misschien
heeft ze het zelf niet eens door dat ze storend is voor je…’ Het was even stil in de kamer
en toen schoten ze allebei tegelijk in de lach. ‘Ik hoop voor haar van niet, maar het zou
natuurlijk altijd kunnen. Je moet alle opties openhouden,’ vervolgde Bruce met
teruggekeerde ernst. ‘Ik zou gewoon met haar gaan praten, hoe moeilijk dat ook lijkt.
Echt waar.’
Chandler trok even een moeilijk gezicht, maar wist ook geen andere optie meer en zuchtte.

46. Iets na tienen, toen Chandler gedoucht en al zijn bed had opgezocht, lag hij nog even
na te denken over het gesprek met zijn vader. Hij voelde zich stukken lichter nu hij alles
aan iemand had verteld. Nou ja, alles… het belangrijkste dan. Misschien had hij ook wel
wat duidelijker over zijn gevoelens moeten zijn tegen Ollie. Hij gaf het niet graag toe,
maar misschien was hij zelf toch echt de enige die het kon oplossen. Misschien moest hij
Ollie gewoon bellen. Dat was immers waarom ze was langs geweest, toch? Wat haar
reden ook was geweest: hij zou met haar gaan praten en zijn excuses aanbieden.

47. Nou mensen, dat was het wel weer voor nu! Ben lekker bij mijn voorgenomen aantal dia’s
gebleven ditmaal. Hopelijk vonden jullie het weer net zo leuk om te lezen als voorheen,
net zoals ik het weer leuk vond om het te maken. De volgende keer komt er waarschijnlijk
wel weer iets meer in, omdat – naar voor zover ik verklap – er weer een afscheidsfeestje
aan zit te komen. Hopelijk tot dan!
Xx Ilse