2. O O O Handelaren – Fam. Van Sundert Generaties: (1.) / (2.) Adriaan (3.) Elisa, Jan
3. De buurt waar de familie van Sundert woonde was de laatste jaren steeds stiller geworden. Mensen verhuisden naar andere delen van Nirvoas, naar mooiere huizen, of goedkopere huizen. Adriaan van Sundert maakte zich zorgen. Met de handel ging het ook al niet goed.
4. ‘ Elisa,’ zei Adriaan serieus en hij klopte met zijn hand op de bank. ‘Kom eens zitten.’ Nieuwsgierig nam Elisa plaats. ‘Wat is er, papa?’ ‘ Luister. Het gaat niet goed met de handel bij de Verenigde Nirvoas Comagnie. Ik denk erover om voor mezelf te beginnen.’
5. ‘ Ik behoud mijn functie bij de VNC… maar ik kan ook een eigen handeltje beginnen. Bovendien is dit huis te groot en te duur geworden voor alleen ons drietjes. Ik kan het geld beter besteden aan een grachtenpandje in de stad, en daar een zaak aan huis beginnen.’ legde Adriaan uit. Elisa knikte langzaam. Haar vader had zijn plan al helemaal uitgewerkt.
6. ‘ Natuurlijk is het…moeilijk om hier weg te gaan. Al die herinneringen, aan vroeger. Aan…je moeder.’ stamelde Adriaan en hij sloot zijn ogen. Zijn vrouw was veel te jong overleden. Hij mist haar nog elke dag. ‘ We hebben zo veel meegemaakt in dit huis.’ zei Elisa zacht en ze zuchtte. Hier was ze opgegroeid.
7. ‘ Ik heb even frisse lucht nodig.’ Snel stond ze op en ging naar de kleine tuin achter het huis. Tranen sprongen in haar ogen. Dit huis, hier was ze geboren, hier had ze een onbezorgde kindertijd gehad. En hier had ze ook haar moeder verloren…
8. Elisa dacht terug aan haar vroegste jeugd. Vaag wist ze nog dat ze als baby door iedereen vertroeteld werd. Vooral door haar grootmoeder van haar vaders kant, een mooie vrouw die Elisabeth heette. Naar haar was ze ook vernoemd. En ach, haar lieve moeder, Johanna. Altijd vrolijk, behulpzaam en vol liefde voor iedereen. Ze stierf toen ze nog maar 46 jaar oud was, en sinds die dag stond Elisa er alleen voor. Ze was nauwelijks 16, maar moest heel het huishouden draaiende houden.
9. Iedereen had het er moeilijk mee toen ze het huis verlieten. Maar zodra ze in de nieuwe straat aankwamen, waren ze vol bewondering. ‘ Wonen we aan de gracht?’ vroeg Jan enthousiast en hij liet zijn tassen op de grond vallen. ‘Welk huis?’ ‘ Die met de trapgevel.’ glimlachte Adriaan. ‘Kom op.’
10. Enthousiast bekeken ze het huis. Ze zetten hun bagage neer, en ook de meubels werden van de karren geladen. ‘ Ik wist niet dat we zo veel spullen hadden!’ grinnikte Jan en hij wurmde zich langs een kast heen. ‘ We hebben nog veel werk te doen. Hup, aan de slag!’ riep Adriaan.
11. Na een paar dagen stond alles op zijn plek. Het was een fijn huis om in te wonen, en iedereen voelde zich er al thuis. Aan de voorkant van het huis, aan de straatkant, was een apart winkelgedeelte. Adriaan had oosterse tegels op de vloer laten leggen. Op lange tafels en planken stalde hij zijn koopwaar uit – oude spullen uit verre gebieden waar vast veel belangstelling voor was!
12. Op de eerste dag dat de winkel officieel open was, kwamen er al veel klanten. Zelfs de kroonprins kwam een bezoekje brengen! ‘ Ik zoek iets… met klasse, iets met stijl.’ mompelde de jongen nadenkend. ‘ Oh, dan kan ik u deze porseleinen vaas uit Florence zeer aanbevelen!’ zei Adriaan beleefd.
13. Het werken in de winkel beviel Adriaan heel goed. Maar soms werd het erg druk, en dat kon hij op zijn oude dag niet meer aan. ‘ Elisa, kom helpen in de winkel!’ riep hij door het oosterse raam wat hij zelf in de muur had gezet. ‘ Ik kom eraan.’ riep Elisa terug vanuit het woongedeelte. Ze sloeg haar boek dicht en stond op.
14. Zo was hun nieuwe leven – overdag hard werken in de winkel, en ‘s avonds tijd voor zichzelf. Het huis had een mooie haard met een marmeren schouw, en op de lange winteravonden brandde er een lekker warm vuur. Jan studeerde intussen hard om later de zaak van zijn vader over te kunnen nemen.
15. Het leven ging dus zijn gangetje. Behalve voor Elisa. Zij had nog iedere dag verdriet, een pijn van binnen die niet wegging. Niemand wist ervan. Het was al donker buiten, maar Elisa liep naar buiten en keek vanaf de brug de gracht in.
16. Een traan drupte van haar neus af het water in. Toen keek ze omhoog, naar de oneindig blauwe nachthemel. ‘ O Manuel, waar ben je?’ fluisterde ze. En nog een keer fluisterde ze zijn naam; ‘Manuel…’
17. Hij was de leraar van Jan geweest, en Elisa werd smoorverliefd op hem. Maar op een dag kwam het bericht dat Manuel ging trouwen. Elisa schrok, ze had stiekem gehoopt dat de liefde wederzijds was. Hij gaf haar immers vaak complimentjes, en hij zei dat ze het liefste meisje was dat hij ooit gezien had. Soms keek hij zo dromerig naar haar. Maar toen ging hij ineens trouwen!
18. Elisa kreeg het koud en rende naar binnen. Haar vader en broertje sliepen al. En ineens kon ze haar tranen niet meer binnen houden. Maandenlang was ze leeg van binnen geweest, had ze niet meer kunnen huilen. Maar nu kwamen haar tranen weer. Ze miste Manuel meer dan ooit.
19. Bij hun laatste ontmoeting zei hij dat ze een speciaal plekje in zijn hart had. Bovendien zei hij dat hij niet uit liefde getrouwd was. Elisa zuchtte en kroop in bed. Lag Manuel maar naast haar… Onder de dekens balde ze haar vuisten. Manuel was 32, en toen hij eindelijk de kans kreeg om te trouwen, moest hij wel. Althans, dat vond hij.
20. Niemand merkte iets van Elisa’s verdriet. Adriaan stond al om 5 uur ‘s morgens in de winkel om de spullen aan te vullen. De zaken gingen zo goed, dat de planken bijna leeg waren!
21. Elisa moest steeds vaker helpen in de winkel. Ze voelde zich moe. Vaak kon ze ‘s nachts niet slapen en lag ze alleen maar te piekeren over Manuel. Met watvoor vrouw zou hij getrouwd zijn? Hij zei dat hij niet van haar hield. Zou hij ongelukkig zijn? Elisa trok zich terug in een hoek van de winkel en droogde snel haar tranen.
22. Als ze naar haar vader keek, moest ze toch glimlachen. Hij zag er zo gelukkig uit als hij in de winkel bezig was. Dit was echt zijn ding. Soms zag hij er oud en treurig uit, maar op momenten als deze straalde hij! ‘ Gelooft u mij, mijnheer, dit beeldje is van puur goud!’ zei Adriaan vol overtuiging. Geïnteresseerd bekeek de klant het voorwerp. Elisa en haar vader glimlachten naar elkaar. De zaken gingen goed!
23. Overdag werden haar gedachten afgeleid, maar zodra de duisternis viel werd Elisa angstig. In iedere schaduw dacht ze Manuels gezicht te herkennen. Soms dacht ze zijn lage stem te horen, of rook ze ineens zijn geur. Was hij maar hier. Ze zou hem vast nooit meer zien.
24. Elisa slikte en ging naar beneden om het avondeten te maken. ‘ Dat ruikt heerlijk! Wat is het?’ vroeg Adriaan opgewekt en hij keek over haar schouder mee. ‘Ah, zalm! Ik kan niet wachten tot het klaar is!’ ‘ Je zult toch nog even geduld moeten hebben.’ zei Elisa glimlachend.
25. Vaak speelde Elisa na het eten een potje schaak met haar broertje. Ze kon het niet heel goed, maar Jan had leren schaken van Manuel, toen hij nog zijn leraar was. ‘ Pff, die zet had je beter niet kunnen doen, zus!’ grinnikte Jan. ‘Ik wou dat Meester Swaan hier nog was, dan kon hij je het leren! Je bent een ramp met schaken!’ Ineens voelde Elisa zich moe. ‘Ik… ga naar bed.’ stamelde ze.
26. Ze dacht terug aan de dag dat ze Manuel voor het laatst zag. ‘ Je hebt een heel speciaal plekje in mijn hart.’ had hij gezegd. En toen was Elisa ingestort, hij kon haar nog net opvangen. Hij had haar troostend toegefluisterd. Zijn stem had ook heel verdrietig geklonken.
27. Hij pakte haar hand, en zei dat het beter was als hij vertrok. Hij zou haar te veel pijn doen als hij bleef. Het was allemaal te moeilijk. Elisa wist nu zeker dat hij op dat moment ook diep ongelukkig was. Een liefdeloos huwelijk was immers geen leuk vooruitzicht.
28. Elisa wist niet waar Manuel nu was. Soms maakte dat haar gek. Ze kon niemand over haar zorgen vertellen. Gelukkig vond ze steun bij haar familie. De lange winteravonden bij het haardvuur waren vol warmte en gezelligheid.
29. Dan vertelde haar vader verhalen over zijn jeugd, of vertelde hij oude sprookjes en legendes. Op zulke momenten vergat Elisa al haar zorgen, en ging ze volledig op in het verhaal. Pas als het verhaal afgelopen was, en het vuur gedoofd, kwam de pijn terug.
