2. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel
2. Jeffrey x Carlijn
3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc
4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët
5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron
6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André
7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje,
Casper
8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan, Nora, Daphne, Sira,
Hedwig, baby , Ralph
9. Stefan, Eva, Renate, Arthur, Richard
4. De vorige keer
- Hoofdhuis: Bastiaan en Kirsten genoten van hun rustige
leventje en van elkaar, maar ‘s nachts bleven de geesten
ronddwalen.
-Fam. Stolk: Er werden voorzichtig plannen gemaakt voor een
dubbele bruiloft, en Hedwig kroop wat meer uit haar schulp.
-Fam. Valentijn: De tweeling en Eva waren jarig. Het
huishouden verwaarloosde, maar Sofie besloot het nooit meer
zo ver te laten komen.
-Fam. De Beer: Sander stierf van ouderdom. Ook Dakota het
hondje stierf.
6. ‘Nee, dat moet genoeg zijn.’ Bastiaan was druk in gesprek met een betonleverancier
van zijn werk. Hij was ambitieus en deed er alles aan om zo snel mogelijk carrière te
maken – zelfs werken in zijn vrije tijd. Een telefoontje hier, een mailtje daar, alle
beetjes hielpen mee aan de volgende stap op de carrièreladder.
Kirsten glimlachte en bewonderde haar vriend in stilte. Ze vond het niet erg dat hij
vaak met zijn werk bezig was; zo was hij nu eenmaal.
7. Gelukkig maakte hij uit zichzelf altijd tijd vrij, om het samen gezellig te maken.
‘Weet je nog, op ons eerste afspraakje.’ begon Bastiaan lachend, met een blik op de
koekjes. ‘Je vond het maar gek volgens mij, kerstkoekjes in de herfst.’
‘Eigenlijk vond ik het juist wel schattig. Dat gaf wel de doorslag in hoe ik over je
dacht.’
8. Bastiaan lachte en nam nog een hap van zijn koekje.
‘Een man die koekjes bakt, je moet er maar op vallen.’
9. Kirsten stond op, gaf hem een kus en zei: ‘Ik ga vast naar bed.’
‘Is goed, ik werk nog even door.’
Dat was Kirsten wel gewend, en ze vond het ook niet erg. Bastiaan ruimde de
koekjes op en zette de borden in de vaatwasser. Toen kroop hij achter zijn
tekentafel. Zijn droom was architect worden en huizen te ontwerpen. Waarom kon
hij daar nu niet al mee beginnen?
10. Het was uren later toen hij eindelijk bij zijn vriendin onder de dekens schoof. Hij was
zo opgegaan in zijn werk, dat hij de tijd volkomen vergeten was.
‘Is het gelukt?’ mompelde Kirsten slaperig.
‘Het wordt een prachtontwerp.’ fluisterde Bastiaan enthousiast, voor hij het licht
uitknipte en tegen haar aankroop.
11. De volgende morgen bewonderden ze samen de ontwerptekening. Vooral Bastiaan
ging er zo in op, dat hij niet zag dat Kirsten veranderd was.
Toen hij op het punt stond naar zijn werk te gaan, hield ze hem tegen.
‘Ho ho, wacht jij eens even. Zeg je geen gedag tegen je zoon of dochter?’
Toen ontwaakte Bastiaan pas echt, en staarde met grote ogen naar de opbollende
buik van zijn vriendin.
12. Buiten toeterde de carpool ongeduldig, maar Bastiaan stond wel een kwartier
sprakeloos met zijn vriendin in zijn armen. Toen hij zich eindelijk losmaakte, kon hij
nog steeds amper een woord uitbrengen.
‘Ik ben zo blij…’ stamelde hij verward.
‘Dat zie ik.’ glimlachte Kirsten en ze veegde een traan uit haar ooghoek. Ze waren
allebei hevig geëmotioneerd, maar voor Bastiaan was het toen toch echt tijd om te
vertrekken.
13. Kirsten keek hem na en lachte nog wat in zichzelf. Het was ook een gekke vent, hij
kon zo opgaan in zijn werk dat hij niet eens zag dat zijn eigen vriendin zwanger was.
Dat vond ze stiekem juist zo leuk aan hem.
Kirsten besteedde haar dagje nuttig, door een boek over zwangerschappen te
lezen, wat ze nog ergens in een kast vond.
14. Tijdens het eten vertelde ze honderduit over wat ze allemaal uit het boek geleerd
had. Bastiaan luisterde geschrokken over alle details van een bevalling, leek zelfs
wit weg te trekken, maar Kirsten leek helemaal niet bang. Voor haar was zwanger
zijn en moeder worden het mooiste van de wereld. De pijn van de geboorte was
daarmee vergeleken maar een bijzaak.
Die avond maakte Bastiaan het ontwerp af, en hij voelde zich apetrots.
15. ‘Dat is lang geleden, dat we tegelijk naar bed gaan.’ giechelde Kirsten. ‘Heb je echt
geen werk meer te doen?’
‘Plaag me niet zo, jij.’ sputterde Bastiaan tegen en hij legde zijn handen op haar
buik. ‘Ik zit heus niet altijd te werken.’
Lachend verdwenen ze onder de dekens.
16. De volgende morgen voelde Kirsten haar buik weer een stuk groeien. De tijd begon
nu echt te dringen, nog even en de baby zou komen!
Ze voelde zich niet zenuwachtig, alleen nieuwsgierig.
17. ‘Doe het rustig aan vandaag hè, lieverd.’ Bastiaan kuste haar teder op haar
voorhoofd.
‘Wat kan ik anders? Ik zit toch altijd thuis.’ Kirsten haalde haar schouders op.
‘Gelukkig.’
18. ‘En jij houdt je ook rustig daarbinnen, kleine Beer!’ zei Bastiaan tegen de baby.
Kirsten moest even nadenken over zijn woorden. Ze waren niet getrouwd, dus
eigenlijk zou de baby helemaal niet de achternaam De Beer dragen.
Of maakte ze nu een probleem van niets?
‘Tot vanavond, Bas.’ Ze namen afscheid en gingen weer allebei hun eigen weg.
19. Kirsten had wel een beetje gelogen over dat ze zich rustig zou houden. De tuin was
zo mooi nu, in de herfst. Ze moest er gewoon even uit. Tuinieren was haar grootste
hobby, en die wilde ze echt niet opgeven doordat ze een kind droeg.
Even wat bladeren harken kon heus wel.
20. Daar had Kirsten het toch mooi mis! Nu de zwangerschap op zijn einde liep, was
iedere inspanning er een te veel.
Doodmoe zakte ze op de bank neer, en viel meteen in slaap. Ze sliep de hele
middag, en werd pas wakker toen ze hoorde hoe Bastiaan de sleutel in het slot stak.
21. Ze aten samen en keken een film, maar Kirsten voelde dat Bastiaan onrustig was.
Het kindje kon elk moment komen – en dat maakte hem nerveus. Kirsten bleef er
heel kalm onder.
Bastiaan niet. Hij deed die nacht geen oog dicht, en bleef maar fantaseren over zijn
toekomstige zoontje of dochtertje. Zijn kleine Beertje…!
23. Hedwig wist niet hoe lang ze hier al mee zat. Dagen, weken? Een maand misschien
al wel.
Eigenlijk was ze gaan piekeren sinds Casper haar ten huwelijk gevraagd had. In
haar enthousiasme had ze ja gezegd, en nu waren ze dus verloofd.
Precies dat was wat Hedwig van streek maakte. Ineens voelde ze zich gevangen.
24. Natuurlijk hield ze van Casper. Maar zelfs van die gevoelens was ze plotseling niet
meer zeker. Ze was gaan twijfelen, en nu was ze zo ver dat ze eigenlijk aan álles
twijfelde.
Zuchtend staarde Hedwig naar de grond.
Waarom voelde ze zich toch zo? Ze moest tevreden zijn met haar leven!
25. Casper werd wakker en kroop over het bed naar haar toe.
‘Hey meisje, al wakker?’
Hedwig antwoordde niet en voelde ineens tranen opkomen. Hij was altijd zo lief
voor haar… Soms had ze gewoon het gevoel dat ze het niet verdiende. Dat ze hem
tot last was. Dat ze maar beter weg kon gaan.
26. ‘Casper, ik…wil misschien gaan studeren.’ flapte ze eruit. Het was het perfecte plan,
om er even tussenuit te gaan en ook wat zelfstandiger te worden. Toch wist ze dat
het hun relatie nog erger onder druk zou zetten en dat Casper er erg mee zou zitten.
‘Studeren? Op Academie de Keizer?’ Verward steunde Casper met zijn hoofd op zijn
hand. ‘Dat had ik nooit van je verwacht, Hed.’
27. ‘Ik moet gewoon even weg, weg van…hier. Van jou.’ Het was eruit voor Hedwig het
besefte, en het klonk hard maar het was wel de waarheid.
Casper toonde aan de buitenkant geen emoties, maar ze zag de spieren in zijn kaak
zich verstrakken. Hij zou toch ook wel merken dat hun relatie de laatste tijd
afstandelijker geworden was? Moesten ze dan maar gewoon doorgaan alsof er niets
aan de hand was?
28. ‘Misschien is het een fase, Hedwig, waar we even doorheen moeten. Elke relatie
heeft zijn ups en downs. Toch?’
‘Nee. Dit is anders. Ik wil gaan studeren, een zelfstandige vrouw worden, de wereld
ontdekken. Alleen.’
Casper zei niets, maar Hedwig wist dat haar woorden hem pijn deden.
29. ‘Sinds we verloofd zijn voel ik me gewoon zo…raar.’ Hedwig hoorde haar stem trillen
en ze knipperde uit alle macht tegen de tranen. Om zo open over haar gevoelens te
praten, was heel moeilijk voor haar. Normaal was ze een heel gesloten meisje.
‘Ik dacht dat dat juist was wat je wilde. Er gingen toch zelfs geruchten over een
dubbele bruiloft, met mijn moeder en Alfons erbij?’
Hedwig haalde haar schouders op. ‘Dat waren naïeve ideeën. Die heb ik niet meer.’
30. Ineens stond Casper abrupt op, het bed veerde licht door. Zonder nog iets te zeggen
beende hij naar de deur.
Geschrokken keek Hedwig hem na. Vluchtte hij nu?
‘Casper, wacht.’
31. Toen hij zich omdraaide, zag Hedwig de tranen in zijn ogen pas.
‘Waarom? Heb je me nog meer te vertellen, nog meer dat al mijn wensen en dromen
aan stukken zal slaan? Ik hou van je, Hedwig. Ik dacht dat wij samen gelukkig
konden worden.’
‘Casper, luister nou, zo zit het niet! Ik wil gewoon even tijd voor mezelf, om na te
denken…’ stamelde Hedwig, maar haar verloofde had de deur al achter zich dicht
geslagen.
32. Snikkend liet hij zich in een hoek zakken en voelde alle levensvreugde uit zich weg
sijpelen. Hedwig was alles voor hem. Hij had haar zelfs tot leven gewekt met zijn
wensgeest, toen ze samen met haar familie gestorven was. Zo veel betekende ze
voor hem.
En nu? Nu twijfelde ze aan hun relatie en wilde ze alleen zijn.
Casper voelde de hele wereld om hem heen instorten.
33. Kwaad veegde hij zijn tranen weg en staarde emotieloos naar de grond. Langzaam
voelde hij zijn verdriet wegzakken, evenals zijn woede, tot er alleen nog maar een
dof gevoel over bleef.
Toen zijn moeder bij hem neer knielde, reageerde hij nauwelijks.
‘Je kunt hier niet eeuwig blijven zitten, Cas.’ zei ze streng, en ze loodste hem mee
naar de bank.
34. ‘Hier, van wat warme chocolademelk zul je wel opknappen.’ Jasmine duwde haar
zoon een dampende mok in zijn handen en ging tegenover hem zitten. ‘En vertel me
nu maar eens wat er aan de hand is. Iets tussen jou en Hedwig, dat is wel duidelijk.
Ik hoorde je met de deur slaan.’
Casper dacht na over wat hij zou zeggen, en nam een slok uit zijn beker.
35. ‘Oei, heet.’ Met een pijnlijk gezicht slikte hij het door en wendde zich toen tot zijn
moeder.
‘Hedwig zat al heel lang ergens mee. Vanochtend vertelde ze dat ze alleen wil zijn,
tijd wil hebben om na te denken. Volgens mij twijfelt ze aan onze relatie. Door die
verloving voelt ze zich opgesloten, of zoiets.’
36. ‘Hm, hm, dat kan. Dat klinkt logisch. Maar ik dacht dat Hedwig juist wilde trouwen?’
‘Dat dacht ik ook. Blijkbaar is ze van gedachten veranderd. Nu wil ze zelfstandig
worden en gaan studeren, vrij zijn. Ik begrijp er niks van.’
‘Ze is een jonge vrouw, Casper. Ze is niet langer de naïeve tiener die wij tot leven
gewekt hebben. Ze heeft het trauma van het verlies van haar familie verwerkt, en nu
wil ze door met de nieuwe stap in haar leven.’
37. ‘Het zal wel.’ Boos stond Casper op en vertrok voor de komende paar uur naar de
badkamer, voor een warm bad waardoor hij alles zou vergeten.
Toen durfde Hedwig eindelijk weer tevoorschijn te komen, en onwennig ging ze
naast Jasmine zitten.
‘Bent u ook boos op mij?’ fluisterde ze bang. ‘Dat zou ik wel begrijpen, aangezien ik
uw zoon zoveel pijn doe.’
38. ‘Hedwig, luister. Ik ben niet boos op je. Ik kies geen kant. Ik begrijp dat je wilt
studeren, en ik begrijp het ook als je even je gedachten op een rijtje wilt zetten.’
Hedwigs gezicht klaarde op bij het horen van die vriendelijke woorden.
‘Wat je ook doet, onthoudt dat je hier altijd welkom bent.’
‘Dat zal ik nooit vergeten.’
39. En zo was de beslissing om naar de universiteit te vertrekken definitief gemaakt.
Het was moeilijk om te gaan, en afscheid te nemen van de kleine Ralph. Ze had zich
de afgelopen jaren echt aan hem gehecht.
‘Snel terug komen, hè?’ zei Ralph hoopvol, maar daar kon Hedwig hem geen
antwoord op geven. Wie weet zou ze wel nooit meer terug komen naar Casper…
40. Met haar koffers al in de taxi, praatte Hedwig nog even met Casper.
‘Veel succes.’ zei Casper moeilijk, en het was duidelijk dat hij het alleen voor de
vorm zei.
‘Dank je. Ik hoop dat je het begrijpt, Casper. Het ligt niet aan jou. Ik wil gewoon
eventjes tijd voor mezelf.’
41. ‘Hou op! Je hoeft niets meer uit te leggen, Hedwig, ik kan er toch niks aan
veranderen!’ Wanhopig zwaaide Casper met zijn handen. ‘Ik zou het liefst aan je
benen gaan hangen, als dat ervoor zou zorgen dat je hier bleef. Ik…Je weet wat ik
hiervan vindt. Je weet wat ik voel.’
‘Dat weet ik.’ fluisterde Hedwig schuldig en ze sloeg haar ogen neer. Ze wist ook dat
hij nog steeds van haar hield, maar dat zij sterk aan haar gevoelens was gaan
twijfelen.
42. ‘We houden contact.’ zei Casper uiteindelijk kortaf, en ze omhelsden elkaar vluchtig
en zonder emotie.
Hedwig antwoordde niet. Misschien wilde ze liever helemaal geen contact, in ieder
geval de eerste periode.
43. Snel maakte ze zich los uit zijn armen, die zo vertrouwd en toch ineens zo vreemd
leken.
‘Dag.’
Zo vertrok Hedwig, naar de universiteit, en begon voor Casper de eenzaamste
periode in zijn leven.
44. If I would tell you
How much you mean to me
I think you wouldn't understand it
so I wait, I wait
Until this day comes
When you will understand me
45. But I can't help myself
I can't stop myself
I am going crazy
And I can't stop myself
Can I control myself
I am going crazy
46. And I love you
I want you
I wanna talk to you
I wanna be with you
And I love you
I want you
I wanna talk to you
I wanna be with you
47. I cannot change it
I'm sure not making it
One big hell of a fuss
I cannot turn my back
I've got to face the fact
Life without you is hazy
Kiss me thrill me don't say goodbye
Hold me love me don't say goodbye
Oh oh oh don't say goodbye
49. De nieuwe omgeving van de universiteit gaf Hedwig nieuwe kracht – precies zoals
ze van te voren al verwacht had.
Het gebouw waar ze de komende vier jaar zou wonen, zag er armoedig en vervallen
uit, maar dat kon haar niets schelen.
50. In haar kamer stond een oud bed met een roze deken, een houten bureau en een
computer uit het jaar nul.
Hedwig rolde zich op tot een bal en zuchtte.
Dit was haar nieuwe leven. Zonder Casper. Eindelijk was ze zelfstandig en niet meer
afhankelijk van iemand anders.
51. Het liefst zou ze nog langer zijn blijven liggen, maar dan zou ze alleen maar meer
gaan piekeren.
Daarom kwam ze overeind en besloot maar gelijk haar specialisatie te kiezen.
Voorzichtig drukte ze de computer aan – hij bleek nog te werken ook, en wonder
boven wonder zat er een internetverbinding op.
Hedwig koos Biologie, wat goed paste bij haar droombaan in de Oceanografie.
52. Ineens kon ze het niet meer uithouden binnen de muren van haar kamer, en Hedwig
besloot wat rond te wandelen over de campus. Ze kwam een leuk parkje tegen, en
leunde een tijdje over de brugleuning, dromerig starend naar de eenden en vissen
in de vijver.
Het was een mooie, zonnige dag en de wind ruiste door de boomtoppen. Hedwig
ademde diep in en voelde zich ontspannen.
53. Dit was wat ze wilde. Vrij zijn.
Al die tijd bij Casper had ze zich gevangen gevoeld. Bovendien had ze altijd het
gevoel hem iets verschuldigd te zijn, omdat hij haar uit de dood had opgewekt. Dat
was natuurlijk niet niks.
Was het nu niet ondankbaar, dat ze haar eigen weg ging?
54. Nee, redeneerde Hedwig. Ze moest haar eigen leven kunnen leiden, en niet voor
eeuwig als een schoothondje achter hem aan blijven huppelen.
Studeren was wat ze wilde, een mooie carrière maken – en haar gevoelens voor
Casper kwamen daarbij nu even op de tweede plaats.
55. Langzaam gingen de eerste weken voorbij, weken waarin Hedwig genoot van de
eenzaamheid en de stilte. Weken waarin ze zich vol passie op haar studie stortte, en
elke gedachte aan Casper uit haar hoofd verbande.
56. Veel contact met medestudenten had Hedwig niet. Daar had ze, als het verlegen
meisje dat ze was, ook totaal geen behoefte aan.
Jammer genoeg kon ze er soms niet onderuit komen, als ze een groepsproject
moest doen voor een werkcollege. Dan ging ze met tegenzin met de andere meisjes
mee, en was ze blij als ze daarna weer alleen kon zijn.
57. In de pauzes zat ze het liefst alleen, at zwijgend haar maaltijd, en probeerde voor de
zoveelste keer haar gedachten op een rijtje te zetten. Niemand stoorde haar,
niemand lette op haar. Het was precies goed zo.
Hedwig was er inmiddels wel achter dat ze, ondanks alles, nog steeds wel wat voor
Casper voelde. Toch bleef ze onzeker.
58. Ze sloot het eerste semester af, en de examens voor het einde van het eerste jaar
kwamen ook al in zicht. Al die tijd had Hedwig geen contact meer op genomen met
Casper, of met wie dan ook uit haar oude buurt.
Hier op de Academie was haar nieuwe leven. Een eenzaam leven, maar een goed
leven.
Hedwig had de laatste tijd een gewoonte ontwikkeld om iedere morgen het dak op te
klimmen, en vanaf daar de zonsopgang te bekijken.
59. Het was begonnen als een depressieve wandeling in een slapeloze nacht, een
rusteloze poging om erachter te komen wat ze nu eigenlijk wilde met haar leven.
60. Ze had een hele tijd aan de rand van het dak gestaan, haar haren wapperend in de
wind, verkild tot op het bot in haar dunne witte badjas.
Maar springen, dat zou ze niet doen. Hoe wanhopig en angstig ze ook was, ze zou
nooit zelfmoord plegen.
Ze was al eens dood geweest, en had het leven teruggekregen. Nu zou ze het ook
koesteren.
61. Hedwig dacht nog vaak terug aan die beslissende nacht. Het was het einde van een
donkere, depressieve en vooral eenzame periode.
Nu brak de zon door. In haar hoofd, maar ook in werkelijkheid.
In de verte zag ze al de eerste kleuren aan de horizon oplichten.
62. Ze liet zich achterover zakken en genoot van de steeds lichter wordende hemel
boven haar.
Het leven was mooi, te mooi om te vergooien. Hedwig besloot dat ze weer contact
met Casper wilde, in de hoop een nieuwe start te maken.
63. Na een frisse douche stond Hedwigs plan vast.
Ze had nu lang genoeg de tijd gehad om na te denken, en ze wist het nu zeker: ze
hield nog van Casper.
64. Enthousiast liep ze naar de telefoon in de gezamenlijke woonkamer van het
studentenhuis. Gelukkig was er verder niemand, en kon ze ongestoord met haar
verloofde praten.
Een beetje nerveus toetste ze zijn nummer in, dat ze na al die tijd nog steeds uit
haar hoofd kende. Straks zou ze zijn stem weer horen…bij de gedachte voelde
Hedwig zich warm worden.
65. Ze hoorde de telefoon overgaan, maar er werd niet opgenomen. Ze wachtte, en
wachtte.
Uiteindelijk kreeg ze de voicemail, en met een vreemd gevoel hing ze de telefoon
weer terug.
Het was niets voor Casper om zijn mobiel niet op te nemen.
Zou hij haar dan vergeten zijn?
67. In Huize Valentijn had iedereen zijn handen vol aan de verzorging van de tweeling.
Ze waren nu oud genoeg om te leren lopen, maar geen van beiden leken ze er veel
zin in te hebben.
‘Hierzo, Arthur, slimmerd!’ lachte Sofie hoofdschuddend. ‘Deze kant op!’
68. Maar Arthur liet zich op zijn achterste vallen en begon hartverscheurend te huilen.
69. Terwijl Sofie haar zoontje oppakte, hoorde ze zijn broertje boven ook huilen.
‘Eef?’ riep ze onderaan de trap.
‘Ja, ik neem hem wel even.’ riep Eva terug, en ze ontfermde zich over het huilende
jongetje. ‘Wat is er toch allemaal, kleintje?’ kirde ze tegen hem, en meteen
kalmeerde hij.
70. ‘Wil je naar de cavia kijken?’
Richard knikte hevig met zijn hoofd, en Stefan haalde het beestje tevoorschijn.
‘Mooi is ‘ie, hè?’ lachte hij tegen zijn broertje. ‘Als je groter bent, mag je hem ook
vast houden.’
71. Ze lachten en Stefan zette Onyx terug in zijn kooi. Ineens werd zijn gezicht serieus.
‘Eef, ik zit eigenlijk al heel lang na te denken over iets.’
Eva onderbrak haar gepraat tegen Richard meteen en keek haar broer
geïnteresseerd aan.
‘Vertel.’
72. Ze zette Richard neer, die zich op handen en voeten naar de speeltafel haastte.
Stefan haalde diep adem. ‘Ik wil gaan studeren. Je weet dat ik dokter wil worden.’
‘Medicijnen studeren? Geneeskunde?’ riep Eva enthousiast uit. ‘Já!’
73. ‘Moet je doen, Steef! Dat is echt iets voor jou!’
‘Maar dan moet ik hier weg. Dan ga ik op de campus wonen.’ aarzelde Stefan.
‘Dat is maar voor even. Daarna kom je toch terug? Die studie is hartstikke goed voor
je carrière, man!’
Stefan grijnsde dankbaar om het enthousiasme van zijn zus. Het sterkte hem.
74. Ze gingen naar beneden om nog wat huiswerk te maken, en lieten de tweeling
achter bij de speeltafel.
David kwam thuis en keek lachend op de kleintjes neer.
‘Druk aan het werk, jongens? Halen jullie de deadline? Voor vier uur vanmiddag wil
ik twee tekeningen op mijn bureau hebben liggen, begrepen?’
75. ‘Meesterwerken, wel te verstaan.’ Hij trok plagerig zijn wenkbrauwen op, maar de
jongens luisterde niet en krasten moeizaam met hun krijtjes over het papier.
‘Kleur maar lekker verder, hoor, jongens.’ gniffelde David, voor hij zich uit de voeten
maakte.
76. Intussen werd het langzaam donker buiten, en Sofie stond wat naar buiten te staren
toen ze ineens iets zag glinsteren in de sneeuw.
Een magische lamp!
Ze haastte zich naar buiten.
77. Wat moest ze wensen?
Eigenlijk hoefde ze daar niet lang over na te denken. Geld, natuurlijk. Ze deden nog
steeds de Dreamhouse Challenge, waarbij ze een enorm mooi huis wilde maken. De
laatste tijd was hun bankrekening leeg – en daar zou nu dus verandering in komen!
78. Dolenthousiast sleepte Sofie de zakken met geld mee naar binnen.
‘David! We zijn rijk! Ik heb geld gewenst bij de geest en nu zijn we rijk!’ gilde ze in
zijn oor, nadat ze hem in de armen gesprongen was.
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt, maar het klinkt wel leuk.’ grinnikte David.
79. Nadat ze het hem had uitgelegd, begonnen ze aan de verbouwing van de badkamer.
‘Het is prachtig.’ fluisterde Sofie vol bewondering toen ze de strakke witte tegels
zag, de badkuip en de dure spiegel. ‘Ik ga hem meteen uitproberen!’
80. De volgende dag werd er rechts een stuk aan het huis bij gebouwd. Een
Dreamhouse moest aparte kamers voor alles hebben; een feestkamer, eetkamer,
spelletjeskamer, maar ook een bibliotheek – en die hadden ze nu gebouwd.
81. Ze hadden gekozen voor de klassieke studeerkamerstijl, met donkere kleuren,
tapijten op de vloer en zware fluwelen gordijnen voor de ramen.
‘Niet helemaal mijn smaak, maar het hoort wel bij een Dreamhouse.’ vond Sofie
giechelend, terwijl ze trots over de houten vloer huppelde.
82. ‘Hier ga ik nog heel wat uurtjes doorbrengen, dat weet ik nu al!’ zei David,
verlekkerd starend naar alle boeken.
Stefan stak zijn hoofd om de deur.
‘Mam, pap, ik ben even weg. Naar een vriendin van school.’ Bij die laatste woorden
bloosde hij, maar zijn ouders besloten hem er niet mee te plagen en zwaaiden hem
uit.
83. Nerveus kwam Stefan aan bij de flat waar het meisje uit zijn klas woonde. Ze was
anders dan de andere meisjes van school; ze kleedde zich precies zoals ze zelf
wilde. Ze was kunstenares, zei ze zelf, en daar kleedde ze zich ook naar.
Stefan bewonderde haar, en had nu eindelijk de moed bij elkaar geraapt om eens
samen af te spreken.
‘Hey, welkom in ons nederige stulpje,’ knipoogde Marie.
84. Het appartement bestond maar uit één grote kamer en een kleinere slaapkamer.
Toch was het gezellig ingericht en Stefan voelde zich er meteen thuis. Op een laag
tafeltje brandde een stokje wierook, waardoor er een kalme sfeer in de kamer hing.
Toen het begon te schemeren maakte Marie wat te eten en bood Stefan een
schaaltje aan.
‘Daar zeg ik geen nee tegen!’ lachte hij en vol bewondering keek hij naar de
heerlijke macaroni met kaas.
85. Pas tijdens het eten durfde hij een vraag te stellen die hij al de hele middag had
willen stellen. In de hoek stond een urn voor de boekenkast.
‘Wat is…’ Hij gebaarde vaag naar de hoek, en gelukkig begreep Marie gelijk wat hij
bedoelde. ‘Of mag ik dat niet vragen?’
‘Natuurlijk wel. Er zit een klein beetje as van mijn moeder in, voor de rest wilde ze
uitgestrooid worden over zee.’
86. ‘Mijn moeder stierf toen ik vijf was, dus veel kan ik me niet herinneren van haar.
Kanker.’ Ze zuchtte, maar bleef Stefan vriendelijk aan kijken.
‘Oh,’ stamelde hij. Ineens had hij geen honger meer. ‘Dat spijt me, wat erg.’
‘Het geeft niet, je mag er best over praten. Ik ben eraan gewend om samen met mijn
vader hier te wonen. We redden ons best.’
87. ‘Laten we maar gauw weer over vrolijke dingen praten,’ grijnsde Stefan als een boer
met kiespijn. Hij was maar blij dat hij zelf zijn hele gezin nog had. Soms hoorde je
van die vreselijke verhalen…
‘Zal ik eens wat van mijn pottenbakkunsten laten zien?’ Lachend wees Marie naar
een kleine draaitafel die naast de keuken stond. ‘Ik maak wel even een vaasje voor
je.’
‘Tof!’ lachte Stefan. Meteen was de sfeer weer gezellig.
88. Toen het tijd was om afscheid te nemen, liep Marie nog even met Stefan mee naar
buiten. Onwennig stonden ze tegenover elkaar.
Stefan voelde vlinders in zijn buik. Zou hij haar omhelzen, zoenen? Ze kenden elkaar
nog maar zo kort… Uiteindelijk stak Marie haar hand op, en Stefan zwaaide terug.
Snel begon hij te lopen, en voor hij de straat uit was keek hij nog een keer achterom.
Ze stond er nog, en ze zwaaiden een laatste keer.
89. De volgende ochtend vroeg Sofie of hij het gezellig had gehad, maar ze hield verder
wijs haar mond. Ze wist goed hoe vervelend het was om uitgehoord te worden door
je ouders.
‘Marie is echt heel aardig. Ik wist niet dat haar moeder overleden was, maar dat
vertelde ze dus gisteren. Dat vond ik wel erg.’ knikte Stefan. Ineens schoot hem iets
te binnen.
‘O ja, mam. Ik zit erover te denken om te gaan studeren. Medicijnen.’
90. ‘Studeren!’ herhaalde Sofie verrast. Haar gedachten raasden door haar hoofd. Ja,
eigenlijk was het heel logisch. Stefan wilde dokter worden, en dan was het een
logische stap om naar de universiteit te gaan. Toch kwam het onverwachts.
‘Goh,’ lachte ze. ‘Dat is een verrassing! Wanneer wil je gaan?’
‘Eigenlijk nu al.’
91. Sofie hielp hem met het inpakken van zijn spullen. Ondertussen vertelde ze hem
over haar nichtje Hedwig, die ook pas was gaan studeren.
‘Misschien kunnen jullie wel eens wat afspreken. Ze heeft het niet makkelijk gehad,
dat arme meisje. Eerst haar ouders en zus kwijt, en nu weer in de knoop met
zichzelf en haar relatie. Hopelijk komt ze er snel weer bovenop.’
‘Ik zal kijken wat ik kan doen.’ beloofde Stefan.
92. ‘Als je alles hebt ingericht komen we wel een keer kijken, hoor!’ zei Sofie toen ze die
avond afscheid namen.
‘Natuurlijk, zo ver weg is het niet.’ vulde David haar aan.
‘En we bellen.’ knikte Stefan. ‘En mailen, en sms’en, en alles!’
Ze lachten en zwaaiden de taxi uit, waar hun oudste zoon in vertrok.
93. ‘Toch wel vreemd hoor, onze kleine Stefan!’ vond Sofie even later. Veel tijd om
melancholiek te zijn kreeg ze niet, want de tweeling groeide op tot kinderen.
David en Sofie waren ergens wel blij dat de chaotische peutertijd erop zat, want ze
waren absoluut geen makkelijke kleintjes geweest.
Nu ze kinderen waren, zou alles een stuk rustiger worden.
94. ‘Wow, een groot bed. Gelukkig zit Rafje er nog.’ mompelde Richard toen het bedtijd
was.
95. ‘En Knorretje is er ook nog. Ik was even bang dat we niet meer met ze mochten
spelen, nu we ouder zijn.’
‘Welnee, voor mijn part slaap je er nog mee als je bejaard bent. Je bent nooit te oud
voor knuffels!’ glimlachte Sofie en ze kuste haar tweeling goedenacht.
96. Het ontbijt bestond uit restjes verjaardagstaart van de vorige avond, maar daar
hoorde je niemand over klagen.
‘Arthur, schiet eens op! Als je nog taart wil, moet je snel zijn.’ riep David hard, en er
klonken voetstappen op de trap.
‘Ik kom al!’
97. Na het ontbijt ploften Arthur en Richard op de bank voor de tv.
‘Oh, Spongebob weekend! Gaan we lekker de hele dag Spongebob kijken, yeah!’
‘Niks daarvan. Jullie gaan je aankleden en dan gaan we naar de stad.’ klonk de
strenge stem van hun moeder.
‘Ah, nee!’ zuchtte de tweeling in koor.
98. ‘Ik wil voorin!’
‘Nee, ik mag voorin!’
Toen het tijd was om te vertrekken, barstte er een ruzie los tussen de tweeling over
wie er voorin mocht zitten in de auto.
99. ‘Doe rustig en ga achterin zitten, allebei.’ klonk Davids gezagvolle stem. Met
tegenzin klom de tweeling naar de achterbank, waar ze mokkend bleven zitten naast
Eva.
‘Geen van beide gaat voorin, want jullie moeder hoort daar.’ grinnikte David.
‘Wat een eer.’ gniffelde Sofie.
100. In de kledingwinkel waar ze heen moesten, verveelde de tweeling zich kapot.
Jengelend drentelden ze om hun moeder heen, of speelden tikkertje tussen de
kledingrekken tot ze streng toegesproken werden door de winkelbediende.
‘Oh, dit is een leuk setje! Ik ga het passen, hoor, pap!’
‘Tot zo.’
101. Eva en Sofie vonden wat kleding en verdwenen richting de pashokjes. David deed
niet moeilijk en kocht een stapeltje overhemden en truien – hij wist dat het zijn maat
was dus hij hoefde ook niet de moeite te nemen ze te passen.
102. ‘Wat schattig! Dit is echt heel mooi,’ vond Sofie toen ze haar nieuwe ondergoed in de
spiegel bekeek.
‘En dit dan! Ik vind de kleuren echt super!’
‘Ik denk dat wij nieuw ondergoed gevonden hebben!’ lachte Sofie trots.
‘Nou en of!’
103. ‘Nou, gaan we dan eindelijk?’ De tweeling had al die tijd verveeld staan toekijken.
‘Stelletje gluurders!’ Kwaad verdween Eva weer in haar pashokje, en Sofie kon er
wel om lachen.
Ze gooiden alle tassen achterin de auto en de tweeling kroop kwaad weer achterin.
‘Ik ga nooit meer mee naar de winkels.’ mopperde Arthur.
‘Ik ook niet.’
104. Sofie keek haar man hoofdschuddend aan. Het was bijna alsof ze hun kinderen iets
vreselijks aan hadden gedaan door ze mee uit winkelen te nemen!
Ze besteedden er verder geen aandacht aan, want David groeide op tot oudere.
‘Kom op, opaatje!’ grijnsde Eva.
105. ‘Opa? Hopelijk duurt dat nog even, voor ik echt opa word. Of had je plannen?’
grinnikte David tegen zijn dochter, en Eva stak haar tong uit.
106. ‘Als Eva kinderen krijgt, mama, zijn dat dan ook groene kinderen?’ vroeg Arthur.
‘Dat weet ik niet, lieverd. Het ligt eraan of ze het aliën-gen krijgen.’
Eva voelde zich rood worden en hoopte dat ze het snel over iets anders zouden
hebben.
107. ‘Het lijkt me wel cool, groene baby’s van Eef. Dan kunnen we ermee spelen, dat hun
de aliëns zijn en wij de ontvoerde mensen van de aarde.’ zei Arthur even later. Hij
pakte een boot uit de speelgoedkist. ‘Dit is het ruimteschip van de aliëns, we komen
jullie ontvoeren!’
‘Nee, laat ons met rust!’ Richard schudde angstig met een raket vol ruimtevaarders.
‘Blijf uit onze buurt, groene aliëns!’
108. Eva irriteerde zich aan haar broertjes en riep Suus voor een bad. In de badkamer
zuchtte ze kwaad. De tweeling begreep natuurlijk nog niet dat ze haar hiermee
konden kwetsen, maar het deed toch pijn. Ze zagen aliëns als iets uit een avontuur,
een spannend verhaal – maar voor haar was het werkelijkheid. Haar voorouders
kwamen echt uit de ruimte.
Soms baalde ze ervan. Waarom kon ze niet een gewoon meisje zijn, een gewone
dochter van Sofie en David?
109. Ze wikkelde Suus in een handdoek en nam haar in haar armen mee naar de
woonkamer. Een tijdje bleef ze door het raam staren, waar vuurvliegjes in de
donkere tuin dwarrelden.
Eva was een familiesim, en ze wilde niets liever dan trouwen en kinderen krijgen.
Toch had ze nog nooit aandacht van een jongen gehad. Iedereen vond haar een
beetje vreemd, en ze kon ze geen ongelijk geven…
110. Dat haar broertjes het over groene baby’s van haar hadden, deed pijn. Want
misschien zouden er wel nooit baby’s komen, groen of niet – misschien zou ze wel
nooit een lieve man vinden.
Eva beet op haar lip. Ze was anders. Meer dan ooit wenste ze dat ze een gewoon
meisje was.
113. Tevreden keek Elise hoe Amy en Amper samen in het hondenhok verdwenen.
‘Zie je wel. We moesten gewoon wat meer geduld hebben.’
Glimlachend dacht ze aan de puppy’s die hier uit voort konden komen.
114. ‘Goed zo, Amy, meisje van me!’ kirde Elise tegen de vierde generatie van haar
bedrijfje. ‘Wel mooie kleintjes krijgen, hè? Het lot van generatie vijf ligt op jouw
schouders!’
115. Tevreden over zichzelf en haar hondenkennel liep Elise weer naar binnen, en ineens
kreeg ze een idee. Ze wilde haar bedrijf uitbreiden, en wel met een winkel in
Blauwwater.
Ze had toch een bankrekening waar je u tegen zei, dus aan het geld zou het niet
liggen.
Zonder veel moeite kocht ze een lege kavel.
116. En ook zonder veel moeite liet ze een groot winkelpand bouwen, waar ze haar
hondenspeciaalzaak in begon.
117. Het kwam niet vaak voor dat Elise sprakeloos was, maar nu ze door haar eigen
winkel liep, wist ze echt geen woord uit te brengen.
De hele inrichting, de spullen voor de verkoop – maar het meest trots was Elise nog
op de twee grote displays waar de honden zelf in verkocht werden.
118. Al snel kwamen de eerste klanten binnen druppelen en Elise rechtte haar rug. Nu
moest ze al haar verkoperskwaliteiten in de strijd gooien!
119. Haar natuurlijke charmes hielpen haar bij het aanpraten van producten bij de
klanten, en ook bij de kassa wist ze zich aardig te redden.
120. Aan het eind van de dag waren er al heel wat lege plekken in de schappen, en trots
maakte Elise aantekeningen.
Haar bedrijfje liep beter dan ze ooit had verwacht! En dat al op de eerste dag!
121. Thuis wachtte Bryan haar op met een fles champagne.
‘Om te vieren dat mijn liefste vrouw zo’n geweldige zakenvrouw is.’ glimlachte hij, en
Elise giechelde.
122. ‘Op de honden!’ Lachend hief ze haar glas, en toen ze Bryans trotse lach zag kon
haar dag helemaal niet meer stuk.
123. De volgende dag was Renate’s dag.
Het leek nog maar gisteren dat ze geboren werd, maar vandaag zou ze alweer
opgroeien tot tiener. Daarom mocht ze een leuke film uitkiezen, die ze met z’n
drietjes keken.
124. Na de aftiteling van de film kroop Renate behaaglijk tegen haar moeder aan.
‘Dat was leuk.’
‘Mooi, meisje. Wat wil je eten, dan gaan we dat maken.’
‘Hotdogs!’
125. ‘Uw wens is mijn bevel.’ hoorde Renate haar vader aan de andere kant zeggen, en
ze moest lachen.
Na het avondeten moest ze nog snel douchen, voor de visite kwam.
Ze zette net weer een voet buiten de badkuip, toen ze haar moeder door de deur
hoorde roepen: ‘Renate, ze zijn er al hoor!’
126. Snel haastte Renate zich en kwam even later weer de woonkamer in.
‘Ik heb een verrassing voor je.’ zei Elise geheimzinnig.
‘Wat!’
‘We krijgen weer puppy’s, en die zijn helemaal voor jou alleen! Is dat geen leuk
cadeau?’
‘O, mama! Echt? Wat super! Dankjewel!’
127. ‘Ik hoop dat het twee hondjes zijn!’ lachte Renate. ‘Maar eentje zou ook goed
zijn,hoor!’
Het moment van de kaarsjes uitblazen was aangebroken en de hele familie
verzamelde zich om de jarige heen.
128. Nog even stond Renate stil bij hoe het was om kind te zijn – maar zette toen de grote
nieuwe stap in haar leven.
Op naar de tienertijd!
129. ‘Je bent precies zoals ik me had voorgesteld, dat je zou opgroeien.’ hoorde Renate
achter zich, en lachend draaide ze zich om.
‘Ome Bastiaan! Alles goed met Kirsten en de baby?’
‘Jawel! We kunnen niet wachten tot de bevalling!’
130. ‘Ik wil het liefst een nichtje.’ zei Renate eerlijk, nog met kinderlijke onschuld. ‘En als
jullie een keertje een oppas nodig hebben, weet je mij te vinden!’ Ineens gedroeg ze
zich heel volwassen. Daar zou ze de eerste tijd nog wel aan moeten wennen.
‘Dat zal ik onthouden!’
131. De volgende morgen stond Renate een hele tijd voor de spiegel, voor ze naar de
schoolbus liep.
Ineens vroeg ze zich nerveus af of haar neefje Bart er ook zou zijn. Waarom? Ze
waren al zo lang vrienden, waarom voelde ze zich nu dan zo gek?
132. Elise had geen tijd om haar dochter uit te zwaaien bij de bus, want ze had haar
handen vol aan het helpen bij de bevalling van Amy.
Ze had gelijk gehad: Amy was zwanger, en nu konden de puppy’s elk moment
komen!
133. Elise had inmiddels heel wat ervaring op dit gebied, en het duurde dan ook niet lang
voor de twee kerngezonde puppy’s door de kamer huppelden.
‘Twee stuks!’ lachte Elise verrast, en niet zonder trots. ‘Daar zal Renate wel blij mee
zijn, twee eigen pups!’
134. ‘Een jongen en een meisje. Geweldig!’ Met een gelukkig gevoel van binnen tilde
Renate er eentje op en drukte hem tegen zich aan.
Dit was wat haar werk zo mooi maakte, nieuwe generaties zien geboren worden.
Toen Renate thuis kwam, kon ze het eerste kwartier niet stoppen met gillen van
enthousiasme.
135. Zelfs toen het al donker begon te worden, bleef Renate bij haar kleine witte
donsballetjes.
‘Sandy en Patrick,’ gniffelde ze in zichzelf, ze had ze vernoemd naar personages uit
Spongebob Squarepants.
En nu ze haar eigen hondjes had, besefte ze dat ze niets liever wilde dan later dit
bedrijf voortzetten.
